Boży plan zbawienia
Related Media1 Jana 5,11-12 A takie jest to świadectwo, że żywot wieczny dał nam Bóg, a żywot ten jest w Synu jego. Kto ma Syna, ma żywot; kto nie ma Syna Bożego, nie ma żywota
Powyższy fragment wskazuje, że Bóg darował nam życie wieczne, które jest w Jego Synu, Jezusie Chrystusie. Innymi słowy, aby otrzymać życie wieczne należy otrzymać Bożego Syna. Powstaje zatem pytanie, jak człowiek może otrzymać Syna Bożego?
Problem człowieka
Oddzielenie od Boga
Izajasza 59, 2 Lecz wasze winy są tym, co was odłączyło od waszego Boga, a wasze grzechy zasłoniły przed wami jego oblicze, tak że nie słyszy.
Rzymian 5, 8 Bóg zaś daje dowód swojej miłości ku nam przez to, że kiedy byliśmy jeszcze grzesznikami, Chrystus za nas umarł.
Zgodnie z Rzymian 5,8 Bóg okazał nam swoją miłość poprzez śmierć Swojego Syna. Dlaczego Chrystus musiał umrzeć za nas? Ponieważ Pismo Święte orzeka, że wszyscy ludzie są grzeszni. „Zgrzeszyć” oznacza chybić celu. W Biblii czytamy: „gdyż wszyscy zgrzeszyli i brak im chwały Bożej” (Rzym. 3:23). Innymi słowy, nasz grzech oddziela nas od Boga, który jest święty (sprawiedliwy) i z tego powodu Bóg musi osądzić grzesznego człowieka.
Habakuka 1,13a Twoje oczy są zbyt czyste, aby mogły patrzeć na zło.

Daremność naszych uczynków
Pismo Święte naucza również, że żadna ludzka dobroć, żadne ludzkie uczynki, ludzka moralność ani działalność religijna nie są w stanie zdobyć przychylności Boga ani zapewnić nikomu miejsca w niebie. Człowiek moralny i religijny oraz niemoralny i niereligijny znajdują się w takim samym położeniu. Są pozbawieni doskonałej Bożej sprawiedliwości. Apostoł Paweł, omówiwszy w liście do Rzymian 1,18-3,8 temat niemoralnego i moralnego człowieka oraz człowieka religijnego, stwierdza, że zarówno Żydzi jak i Grecy są obarczeni grzechem i „nie ma ani jednego sprawiedliwego (Rzym. 3,9-10). Należy tutaj również przytoczyć następujące fragmenty Pisma Świętego:
Efezjan 2,8-9 Albowiem łaską zbawieni jesteście przez wiarę, i to nie z was: Boży to dar; nie z uczynków, aby się kto nie chlubił.
Tytus 3,5-7 Zbawił nas nie dla uczynków sprawiedliwości, które spełniliśmy, lecz dla miłosierdzia swego przez kąpiel odrodzenia oraz odnowienie przez Ducha Świętego, którego wylał na nas obficie przez Jezusa Chrystusa, Zbawiciela naszego, abyśmy, usprawiedliwieni łaską jego, stali się dziedzicami żywota wiecznego, którego nadzieja nam przyświeca.
Rzymian 4,1-5 Cóż tedy powiemy, co osiągnął Abraham, praojciec nasz według ciała? Bo jeśli Abraham z uczynków został usprawiedliwiony, ma się z czego chlubić, ale nie przed Bogiem. Bo co mówi Pismo? Uwierzył Abraham Bogu i poczytane mu to zostało za sprawiedliwość. A gdy kto spełnia uczynki, zapłaty za nie nie uważa się za łaskę, lecz za należność; gdy zaś kto nie spełnia uczynków, ale wierzy w tego, który usprawiedliwia bezbożnego, wiarę jego poczytuje mu się za sprawiedliwość

Żadna ilość dobroci ludzkiej nie dorówna Bogu. Bóg jest doskonały w sprawiedliwości. Z tego względu prorok Habakuk 1, 13 stwierdza, że Bóg nie może nawiązać relacji z kimś kto nie jest doskonały w sprawiedliwości. Musimy stać się tak dobrzy jak Bóg, jeśli chcemy, aby nas przyjął. Przed Bogiem wszyscy jesteśmy nadzy, bezradni i bez nadziei. Żadna miara ludzkiej dobroci nie zapewni nam miejsca w niebie ani życia wiecznego. Jakie jest zatem rozwiązanie?
Boże rozwiązanie
Bóg nie tylko jest doskonały w świętości (posiada święty charakter, którego nigdy nie posiądziemy poprzez własne starania czy uczynki sprawiedliwości) ale jest również dokonały w miłości oraz pełny łaski i miłosierdzia. Z tego względu nie pozostawił nas bez nadziei i rozwiązania.
Rzymian 5, 8 Bóg zaś daje dowód swojej miłości ku nam przez to, że kiedy byliśmy jeszcze grzesznikami, Chrystus za nas umarł.
To jest dobra nowina Biblii, przesłanie ewangelii. To wiadomość o ofiarowaniu Bożego Syna, który stał się człowiekiem (Bogiem-człowiekiem), żył bez grzechu, zmarł na krzyżu za nasze grzechy i powstał z martwych, udowodniając tym samym, że jest Bożym Synem oraz, że Jego śmierć za nas jest wystarczająca.
Rzymian 1,4 Który według ducha uświęcenia został ustanowiony Synem Bożym w mocy przez zmartwychwstanie, o Jezusie Chrystusie, Panu naszym
Rzymian 4,25 Który został wydany za grzechy nasze i wzbudzony z martwych dla usprawiedliwienia naszego.
2 Koryntian 5,21 On tego, który nie znał grzechu, za nas grzechem uczynił, abyśmy w nim stali się sprawiedliwością Bożą.
1 Piotra 3,18 Gdyż i Chrystus raz za grzechy cierpiał, sprawiedliwy za niesprawiedliwych, aby was przywieść do Boga; w ciele wprawdzie poniósł śmierć, lecz w duchu został przywrócony życiu.

Jak przyjmujemy Bożego Syna?
W oparciu o to, co Jezus Chrystus dokonał dla nas na krzyżu, Biblia stwierdza: „kto ma Syna, ma żywot”. Możemy przyjąć Syna, Jezusa Chrystusa jako Zbawiciela poprzez zaufanie Chrystusowi i Jego śmierci za nasze grzechy.
Jana 1,12 Tym zaś, którzy go przyjęli, dał prawo stać się dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię jego.
Jana 3,16-18 Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny. Bo nie posłał Bóg Syna na świat, aby sądził świat, lecz aby świat był przez niego zbawiony. Kto wierzy w niego, nie będzie sądzony; kto zaś nie wierzy, już jest osądzony dlatego, że nie uwierzył w imię jednorodzonego Syna Bożego.
Oznacza to, że każdy z nas musi przyjść do Boga jako: (1) grzesznik, który ma świadomość swojej grzeszności, (2) który rozumie, że żadne ludzkie uczynki nie zapewnią zbawienia oraz (3) który całkowicie polega tylko na Chrystusie i tylko przez wiarę w kwestii zbawienia.
Jeśli chciałbyś zaufać Chrystusowi jako Zbawicielowi, możesz wyrazić swoją wiarę w Chrystusa, zmawiając prostą modlitwę, w której możesz wyznać swoje grzechy, przyjąć Jego przebaczenie i zadeklarować swoją wiarę w Chrystusa.
Jeśli właśnie zaufałeś Chrystusowi powinieneś teraz uczyć się na temat swojego nowego życia oraz jak chodzić z Panem. W tym celu proponujemy studium następujących materiałów (ABCs for Christian Growth). W materiałach tych odnajdziesz podstawowe prawdy wypływające ze Słowa Bożego, co pozwoli tobie zbudować solidne podstawy wiary chrześcijańskiej.
Droga do Boga
Był kiedyś człowiek, który nie wierzył w Boga i nie wahał się wyrażać głośno swoich opinii o tym, co myśli o religii i świętach religijnych. Jego żona jednak była wierzącą osobą i wychowywała dzieci zgodnie z wiarą chrześcijańską, mimo uszczypliwych komentarzy ze strony swojego męża. Pewnego zimowego wieczoru jego żona wybierała się wraz z dziećmi na nabożeństwo wigilijne w pobliskim kościele. Tematem kazania miały być narodziny Chrystusa. Zaprosiła również swojego męża, aby poszedł z nią, ale ten odmówił. „Przecież to jest nonsens!” – powiedział. „Dlaczego Bóg miałby zniżać się do takiego poziomu, aby przyjść na ziemię, jako człowiek? Przecież to jest wręcz niedorzeczne!”
Żona i dzieci poszły do kościoła, a mąż został w domu. Po jakimś czasie, na zewnątrz zaczął wiać silny wiatr, który szybko zamienił się w burzę śnieżną. Kiedy mężczyzna wyjrzał za okno, zobaczył wielką nawałnicę. Usiadł więc przed kominkiem, aby się zrelaksować. Nagle usłyszał głośny huk. Coś uderzyło w jego okno. Kiedy wyjrzał, zobaczył tylko drobne ślady odbite na śniegu. Po chwili, kiedy wiatr trochę ustał, postanowił wyjść na zewnątrz i zobaczyć, co uderzyło w okno. Niedaleko domu zauważył stado dzikich gęsi. Widocznie, gęsi te leciały na południe, aby tam szukać schronienia przed zimą, ale w drodze zastała je burza śnieżna, co uniemożliwiło im dalszą wędrówkę. Gęsi zgubiły się i utknęły na farmie mężczyzny bez jedzenia i bez schronienia. Zaczęły na ślepo i bez żadnego celu latać dookoła, nisko nad ziemią. Kilka z nich prawdopodobnie uderzyło w jego okno i stąd ten hałas. Mężczyźnie zrobiło się szkoda tych gęsi dlatego chciał im pomóc. Pomyślał, że mogłyby one schronić się w jego stodole. W środku jest ciepło i bezpiecznie, więc spokojnie mogłyby przeczekać tam przeczekać burzę. Mężczyzna otworzył bramy szopy na oścież, następnie obserwował gęsi i czekał z nadzieją, że to zauważą i wejdą do środka. Lecz gęsi nawet nie zauważyły otwartej szopy. Mężczyzna spróbował nakierować gęsi na szopę, ale to je tylko odstraszało. Poszedł więc do domu i przyniósł trochę chleba i zaznaczył na śniegu ścieżkę z okruchów, prowadzącą do szopy. Gęsi nadal nie dały się nabrać. W końcu mężczyzna zaczął się denerwować. Podszedł stado od tyłu i próbował je zapędzić do szopy, ale to je jeszcze bardziej wystraszyło i bardziej zaczęły się rozpraszać. Nic z tego, co próbował mężczyzna nie przekonywało gęsi, aby weszły do szopy, gdzie miałyby ciepło i schronienie. „Dlaczego one po prostu nie pójdą za mną!?” – wykrzyknął. „Czy one nie widzą, że to jest jedyne miejsce, gdzie mogłyby przetrwać burzę?” Pomyślał przez chwilę, po czym uświadomił sobie, że przecież one nie pójdą za człowiekiem. „Gdybym był gęsią, mógłbym je ocalić” – powiedział do siebie. Nagle wpadł na genialny pomysł. Poszedł do szopy i wyniósł z niej jedną ze swoich gęsi i podrzucił ją do stada dzikich gęsi. Odetchnął z ulgą, kiedy zobaczył, że jego gęś szybko zawróciła do szopy, a za nią jedna po drugiej poleciały inne gęsi.
Przypatrując się gęsiom uderzyło go zdanie, które sam wypowiedział kilka minut wcześniej: „Gdybym był gęsią, mógłbym je ocalić.” Od razu przypominał sobie rozmowę z żoną, do której powiedział: „Dlaczego Bóg miałby się stać jednym z nas. Przecież to jest niedorzeczne!” Nagle wszystko wydało mu się bardzo sensowne. Tak właśnie postąpił Bóg. My byliśmy, jak te gęsi – ślepi, zagubieni, bliscy śmierci. Bóg posłał swojego Syna, aby stał się jednym z nas i pokazał nam drogę ocalenia od śmierci. Kiedy burza całkowicie się uciszyła, wnętrze mężczyzny wypełnił pokój. W końcu zrozumiał, dlaczego Chrystus przyszedł na ziemię. Ukląkł na śniegu i zmówił pierwszą modlitwę: „Boże, dziękuję ci, że przyszedłeś na ziemię, jako człowiek, aby uratować mnie przed burzą.”
12. Arrependimento Verdadeiro (II Samuel 12:1-13)
Ver Salmos 32 e 51
Introdução
No final do meu primeiro ano de seminário, arranjei um emprego de verão um tanto diferente. Fui contratado para dar aulas de história e psicologia na escola secundária de uma prisão de segurança média em minha cidade natal. Meu tio trabalhava lá como guarda e diversos funcionários e membros do corpo do docente da prisão tinham sido meus professores quando eu estava no colegial (até o Diretor da minha escola era o Diretor da escola da prisão). Um dia, um de meus colegas me contou uma história interessante e meio divertida sobre uma de suas experiências como professor naquele local.
A penitenciária procurava reabilitar os internos dando-lhes a oportunidade de completar o segundo grau e receber seu diploma. A escola da prisão ficava em uma das melhores instalações que já vi1. As classes raramente tinham mais de 20 alunos e um guarda ficava sempre a postos do lado de fora, “só por precaução...” Uma das regras da escola era a proibição de dormir na sala de aula. Certo dia, enquanto meu colega passava um filme para sua classe, um de seus alunos ficou muito sonolento. O rapaz nem tentou disfarçar, colocou a cabeça na carteira e dormiu. Conforme andava pela classe, meu amigo reparou no dorminhoco, deu a volta por trás da sua carteira e deu-lhe gentilmente um tapinha no ombro, continuando a andar. Pouco depois, ele passou novamente pelo rapaz, que continuava a dormir a sono solto. Meu amigo deu-lhe outro tapinha. Na terceira vez, ele pegou o camarada pelos ombros e deu-lhe uma sacudidela (ele não era do tipo violento). Desta vez o moço acordou, deu um pulo, voltou-se para ele e ameaçou: “Se fizer isso de novo, eu vou te pegar!” Meu amigo se afastou, foi em direção à porta e acenou para o Sr. Look, o guarda de plantão (que era sargento da Marinha e sabia como lidar com esses casos). O aluno foi escoltado até o “buraco” (solitária).
Um mês depois, o rapaz saiu da solitária e voltou para a classe. No primeiro dia da aula do meu amigo, ele foi “se desculpar”. “Sinto muito pelo que eu disse no outro dia”, explicou, “mas acho que o senhor não me entendeu. O que eu disse foi: ‘se fizer isso de novo, posso te pegar.’” Isso, meu amigo, não é arrependimento.
O “arrependimento” desse homem era banal demais. Arrependimento verdadeiro é uma coisa rara, até mesmo na Bíblia. Em nosso texto, Davi disse a Natã: “pequei...” Essas palavras (ou suas equivalentes) podem ser encontradas em outros lugares das Escrituras, mas nem sempre com a mesma sinceridade. Faraó, por exemplo, disse duas vezes a Moisés: “pequei...” (ver Êxodo 9:27, 10:16-17). É óbvio que seu arrependimento não era sincero. Balaão foi interceptado pelo Anjo de Deus quando ia ao encontro de Balaque, mas ao perceber que por pouco tinha escapado da morte nas mãos do Anjo, ele exclamou: “pequei...” (Números 22:34). Outros textos bíblicos posteriores nos informam que esse arrependimento também era falso. Judas, o traidor de nosso Senhor, confessou seu pecado, mas também não se arrependeu realmente (Mateus 27:4). Portanto, podemos concluir que dizer simplesmente “pequei” não significa que o arrependimento seja genuíno.
Certamente esse era também o tipo de arrependimento de muita gente que procurou João Batista para ser batizada:
“Então, saíam a ter com ele Jerusalém, toda a Judéia e toda a circunvizinhança do Jordão; e eram por ele batizados no rio Jordão, confessando os seus pecados. Vendo ele, porém, que muitos fariseus e saduceus vinham ao batismo, disse-lhes: Raça de víboras, quem vos induziu a fugir da ira vindoura? Produzi, pois, frutos dignos de arrependimento; e não comeceis a dizer entre vós mesmos: Temos por pai a Abraão; porque eu vos afirmo que destas pedras Deus pode suscitar filhos a Abraão.” (Mateus 3:5-9)
João Batista falava sobre o verdadeiro arrependimento porque via muitas pessoas cujo “arrependimento” estava longe de ser sincero. Atualmente, essa questão também é muito pertinente. É bem verdade que alguns se excedem e estabelecem suas próprias exigências legalistas como único “fruto digno de arrependimento”. Por outro lado, alguns ensinam que o arrependimento é simplesmente uma questão de “concordar com Deus”. Essa definição, no entanto, resulta em uma mera assunção de culpa, de forma a minimizar o peso e o horror do pecado, levando a pessoa a repeti-lo. Além disso, vemos as confissões chorosas dos tele evangelistas e de outros líderes proeminentes ditos cristãos e nos perguntamos se eles estão verdadeiramente arrependidos. Creio que o sentimento de Davi é genuíno e nos dá um exemplo do verdadeiro arrependimento.
Sei que estou restringindo nosso estudo a uma porção bem pequena do nosso texto — a apenas um verso, para ser mais preciso. Nosso foco, no entanto, não é tão restrito quanto parece. Gostaria de considerar II Samuel 12:13 à luz da vida de Davi após essa confissão, bem como à luz da sua confissão ampliada em dois dos salmos que tratam especificamente do seu pecado relacionado a Urias e Bate-Seba: Salmos 32 e 51. Prestemos muita atenção, para vermos, então, como é o genuíno arrependimento.
Características Comuns Do Pseudo-Arrependimento
Já citei alguns exemplos de falso arrependimento na Bíblia, mas vamos insistir um pouco mais nesse assunto para que a sinceridade de Davi seja vista em contraste com a falsidade dos outros. Para ser mais específico, gostaria de chamar sua atenção para Saul, o qual já havia proferido três vezes a mesma expressão “pequei...” (I Samuel 15:24, 30; 26:21). O que há com o “arrependimento” de Saul que o deixa tão longe de ser sincero? Vamos fazer uma pausa para refletir sobre seu “arrependimento”.
1) A primeira reação de Saul à repreensão profética é o silêncio. Devo ressaltar que, embora Saul pareça arrependido em I Samuel 15, assim como no capítulo 26, esse “arrependimento” é muito fraco e tardio demais. Isso deveria ter ocorrido logo no capítulo 13. Ali, Israel fora invadido em massa pelos filisteus. O exército de Saul nada mais era do que de um punhado de homens, os quais estavam rapidamente desertando. Mesmo tendo sido instruído a esperar por Samuel, o qual ofereceria os sacrifícios (I Samuel 10:8), Saul achou que o tempo estava se esgotando e ele não podia esperar mais. Por isso, ofereceu ele mesmo o holocausto, só para ver Samuel chegando assim que terminou. Quando Samuel o censurou por esse ato de rebelião contra Deus, Saul tentou se defender, afirmando ter agido adequadamente, dadas as circunstâncias. Samuel não aceitou suas desculpas e o repreendeu por sua tolice e desobediência, dizendo-lhe que isso lhe custaria o reino. A resposta de Saul foi o silêncio. Eis um homem a quem acabaram de informar que seus dias como rei de Israel estavam contados e que, em vez de confessar seu pecado, separou-se de Samuel em silêncio.
2) A segunda reação de Saul à repreensão profética de Samuel é resistente, e seguida de uma confissão relutante. Em I Samuel 15, Saul recebe ordem de Deus, por intermédio de Samuel, para aniquilar os amalequitas e seu gado como cumprimento do juízo divino (15:1-3). Saul obedece parcialmente, retendo o melhor do gado e poupando a vida de Agague, o rei amalequita. Quando Samuel chega, Saul audaciosamente se aproxima dele, pronunciando uma bênção e afirmando ter cumprido a ordem de Deus (15:13). Ouvindo o balido das ovelhas que foram poupadas, Samuel não se deixa impressionar pela saudação de Saul. Sentindo o desprazer de Samuel, Saul rapidamente começa a arranjar desculpas, jogando a culpa sobre o povo e insistindo que o gado fora poupado para ser oferecido como sacrifício2. Mesmo depois da repreensão de Samuel (algo que soa bem parecido com as repreensões a Davi em II Samuel 7:8-9 e 12:7-8), Saul ainda nega sua culpa, afirmando que “deu ouvidos à voz do Senhor” (I Samuel 15:20). Só depois de Samuel se recusar terminantemente a aceitar suas desculpas é que Saul finalmente confessa ter pecado (versos 24 e 30). Só posso chamar esse “arrependimento” de arrependimento relutante.
3) O “arrependimento” de Saul não assume a responsabilidade pelo pecado e tenta jogar a culpa nos outros. Como Adão e Eva, Saul tenta jogar a culpa pelo seu próprio pecado em outra pessoa (compare com Gênesis 3:11-13). Mesmo depois, no verso 24, ele ainda tenta se esquivar. Ele tenta convencer Samuel de que, embora tenha pecado, ele o fez devido à pressão do povo (15:15, 21, 24).
4) Saul “se arrepende” numa tentativa de minimizar as consequências do seu pecado. Saul parece não ter nenhum interesse nas causas do seu pecado, ou na sua cura. Ele só se preocupa em minimizar seu sofrimento. Ele pede a Samuel para rapidamente perdoá-lo e então continuar (com a adoração!) como se nada tivesse acontecido. Ele quer que Samuel o acompanhe e o honre, para que ele não fique mal diante do povo (15:30). Um rótulo melhor para o “arrependimento” de Saul seria “controle de danos”.
5) O “arrependimento” de Saul tem vida curta. Para Saul não existe “fruto digno de arrependimento”, mudança de atitude ou atos que perdurem. Seu “arrependimento” não dura mais que uma fração de segundo. Assim que a pressão diminui e o perigo parece ter passado, ele volta a pecar, se não da mesma forma, de alguma outra. Em I Samuel 26:21, ele confessa a Davi ter pecado ao tentar tirar a vida dele, mas se Saul não tivesse sido morto em batalha, temos poucas dúvidas do que ele poderia ter feito a Davi se tivesse oportunidade (Lembre-se de que Davi não “voltou” com Saul, quando este lhe pediu. Davi o conhecia muito bem!). O arrependimento de Saul era passageiro.
Vamos fazer um resumo da sequência dos eventos que resultaram no pseudo-arrependimento de Saul em I Samuel:
· Ele tenta justificar sua desobediência como se suas ações fossem ditadas pelas circunstâncias (uma espécie de “lei marcial” moral - 13:11-12);
· Ele permanece em silêncio quando fica evidente que Deus não aceitará suas desculpas (13:15);
· Ele procura redefinir sua desobediência, como se ela fosse justificada (15:13);
· Ele procura lançar sobre o povo a culpa pelo seu pecado, tentando ainda justificar o “pecado” deles como desejo de prestar culto (15:15);
· Ele diz que estava tentando obedecer a Deus, mas foi incapaz de controlar o povo, o qual pecou ao poupar alguns animais (embora ele omita qualquer menção à sua responsabilidade de matar Agague - 15:20-21);
· Relutantemente ele admite ter pecado, mas insiste em dividir a culpa com os outros (15:24);
· Ele tenta rapidamente se “arrepender” e ser perdoado, para poder “prestar culto” (15:25);
· Ele busca desesperadamente minimizar as consequências do seu pecado, a fim de que não tenha de sofrer muito por causa dele (15:25-31).
Saul E Davi
Antes de nos voltarmos para o arrependimento verdadeiro de Davi, deixe-me fazer uma pausa momentânea para fazer algumas comparações entre ele e Saul. De diversas maneiras, tenho retratado Saul de uma forma bem sombria, mas talvez distorcida. Apesar de todas as suas falhas e pecados, o autor de I e II Samuel faz um relatório geral bastante decente sobre a sua administração:
“Tendo Saul assumido o reinado de Israel, pelejou contra todos os seus inimigos em redor: contra Moabe, os filhos de Amom e Edom; contra os reis de Zobá e os filisteus; e, para onde quer que se voltava, era vitorioso. Houve-se varonilmente, e feriu os amalequitas, e libertou a Israel das mãos dos que o saqueavam.” (I Samuel 14:47-48)
As comparações anteriores entre Saul e Davi (como, por exemplo, a reação de ambos a Golias) fizeram Saul parecer muito mau e Davi muito bom. À luz dos pecados de Davi descritos em II Samuel 11 e 12, Saul já não parece tão mau assim. Em lugar algum nós o vemos tomando a esposa de outro homem e matando seu marido. Embora ele tenha tentado tirar a vida de Davi, isso foi às claras, não às ocultas (como Davi fez com Urias, por intermédio de Joabe). Os pecados de Davi fazem Saul parecer um pouco melhor do que antes. Há, no entanto, uma coisa que distingue radicalmente os dois: Davi realmente se arrepende de seus pecados; Saul não. Davi era um homem segundo o coração de Deus. Isso não o isentava das falhas humanas, nem o afastava do pecado, mas resultava em arrependimento genuíno. À medida que estudarmos esse arrependimento genuíno, tentaremos identificar o que isso significa.
Arrependimento Verdadeiro
Duas pequenas frases resumem o teor do capítulo 12. A primeira é dita por Natã: “Tu és o homem!” (verso 7). A segunda, por Davi: “Pequei contra o SENHOR.” (verso 13). É essa segunda afirmação e suas consequências que desejo explorar. Pense nas seguintes características do arrependimento de Davi, afirmadas de forma simples aqui, mas mais ampliadas nos Salmos 32 e 51, e evidenciadas em sua vida:
1) O arrependimento de Davi é resultado de um processo doloroso, cujo clímax é o confronto com Natã. Em nosso texto, a confissão de Davi vem logo após a narrativa do seu pecado. O próprio texto, porém, indica que o pecado de Davi durou um tempo considerável, um pouco mais de nove meses, de acordo com as estimativas normais. Embora o texto só nos informe o tempo e os acontecimentos que se passaram, o Salmo 32 nos dá uma visão muito oportuna sobre o trabalho de Deus no coração de Davi durante esse período:
“Enquanto calei os meus pecados, envelheceram os meus ossos pelos meus constantes gemidos todo o dia. Porque a tua mão pesava dia e noite sobre mim, e o meu vigor se tornou em sequidão de estio. Confessei-te o meu pecado e a minha iniquidade não mais ocultei. Disse: confessarei ao SENHOR as minhas transgressões; e tu perdoaste a iniquidade do meu pecado.” (Salmo 32:3-5)
Nesse salmo, Davi diz que calou o seu pecado. Ele sabia que estava errado, mas preferiu persistir no erro durante algum tempo. Ele não confessou o pecado e o resultado foi um “verdadeiro inferno”. É uma coisa incrível mas, embora o pecado tenha seus momentos de prazer (ver Hebreus 11:25), eles não são tão agradáveis para os cristãos quanto o são para os ímpios. A razão é devido ao Espírito de Deus habitar nos santos. Como o pecado entristece o Espírito habitando em nós, nosso espírito também não consegue sentir grande prazer nele. Não estou dizendo que não há prazer; mas que o prazer é minimizado pelas alegrias de obedecer a Deus e desfrutar da Sua comunhão. A agonia descrita por Davi finalmente o leva a quebrar seu silêncio e confessar seus pecados. Seu arrependimento é o resultado de um processo doloroso, na maior parte ocorrido dentro dele mesmo.
Na maioria das vezes é assim. Estou pensando no “arrependimento” dos irmãos de José, o qual foi provocado por ele mesmo por meio dos acontecimentos descritos em Gênesis 42 a 45. Seus irmãos haviam claramente pecado contra ele ao vendê-lo como escravo (talvez se sentissem aliviados pensando que, pelo menos, não o tinham matado, como planejaram a princípio). Ao ascender à segunda posição mais alta do Egito, José tinha poder para lidar com os irmãos como quisesse. Quando eles foram para lá para comprar grãos, ele podia muito bem ter se vingado, mas, em vez disso, preferiu conduzi-los ao arrependimento3. Para tanto, ele disfarçou sua identidade (se quisesse acertar as contas, ele lhes teria dito quem era). José orquestrou tudo de forma que os irmãos tivessem de tomar uma decisão quase idêntica àquela tomada anos antes. Ele colocou seus irmãos numa situação em que poderiam entregar Benjamin, abandonando-o como escravo no Egito, ou poderiam ficar juntos e tentar salvá-lo. Judá, que recomendara a venda de José como escravo, agora se oferecia como escravo para que Benjamim pudesse voltar para Jacó, seu pai idoso. Esse é um arrependimento verdadeiro. O arrependimento verdadeiro não só lamenta ter feito o que é errado (os irmãos de José lamentaram o mal feito a ele anteriormente — 42:21-22), mas não o repete se tiver chance para tal. José deu aos irmãos uma oportunidade e, dessa vez, eles decidiram agir corretamente. Arrependimento verdadeiro é sempre resultado de um longo e doloroso processo.
2) O arrependimento de Davi é expresso por uma confissão completa de culpa diante de Deus. A brevidade e a simplicidade da confissão de Davi são impressionantes. As confissões de Saul não eram simples, nem diretas. Hoje, ele teria um advogado (e um assessor de imprensa) para rascunhar suas palavras. Davi assume totalmente a responsabilidade por seus pecados; Saul procurava jogar a culpa nos outros ou, pelo menos, dividi-la com eles. Davi confessa o pecado como pecado, sem desculpas, sem acusar ninguém. Ele sabe que o pecado é contra Deus.
3) Davi leva seu pecado muito a sério. Saul sempre procurou minimizar seu pecado, fazendo-o parecer menos mau do que realmente era. Davi faz o oposto. Os Salmos 32 e 51 indicam que ele pensou muito sobre suas ações e, quanto mais pensava, mais abominável o pecado lhe parecia. Uma vez que os salmos foram preservados para o culto e para a posteridade, o pecado e a confissão de Davi se tornaram de conhecimento público. Em última análise, o pecado de Davi é contra Deus, contra Deus somente. Isso não diminui o mal causado a Urias e Bate-Seba. Pecado é quebrar as leis de Deus e, nesse sentido, todo pecado é contra Deus, pois quebra Suas leis. Os crimes são ofensas cometidas contras as pessoas, mas o pecado (nesse sentido específico) é apenas contra Deus, naquilo em que quebra Suas leis. Davi quebrou pelo menos três mandamentos. Ele cobiçou a mulher do próximo, cometeu adultério e cometeu assassinato (Êxodo 20:13, 14 e 17).
4) Davi não espera que suas boas obras compensem ou diminuíam sua culpa. Chegamos agora a um dos maiores erros de todos os tempos: a falsa presunção de que Deus pode ser dobrado. Geralmente se pensa (ou, mais precisamente, se presume) que os homens só precisam superar a quantidade de seus pecados com boas obras. Se fazem mais coisas “boas” do que “más”, acreditam que, no cômputo geral, são mais bons do que maus e, assim, mais qualificados para serem aceitos por Deus. Tais pessoas não compreendem que o tipo de justiça requerida por Deus é a obediência perfeita à Sua Palavra. Uma única falha é suficiente para nos tornar culpados e, por isso, dignos de morte:
“Pois qualquer que guarda toda a lei, mas tropeça em um só ponto, se torna culpado de todos.” (Tiago 2:10, ver também Mateus 5:19 e Gálatas 5:3)
Davi foi um homem segundo o coração de Deus. Ele amava a lei de Deus. A mão do Senhor estava sobre ele em tudo o que fazia. No geral, sua vida foi um exemplo a ser seguido, estabelecendo um padrão pelo qual devemos nos esforçar. Seu pecado em relação a Urias e Bate-Seba foi uma clara exceção, não a regra:
“Porquanto Davi fez o que era reto perante o SENHOR e não se desviou de tudo quanto lhe ordenara, em todos os dias da sua vida, senão no caso de Urias, o heteu.” (I Reis 15:5)
Se alguma vez houvesse um homem que poderia ter dito que suas boas ações superaram seus pecados, esse homem seria Davi. Mas, em vez disso, nós o encontramos confessando seu pecado, evitando qualquer referência a algo de bom que tenha feito e reconhecendo merecer a ira de Deus.
“Pois eu conheço as minhas transgressões, e o meu pecado está sempre diante de mim. Pequei contra ti, contra ti somente, e fiz o que é mau perante os teus olhos, de maneira que serás tido por justo no teu falar e puro no teu julgar.” (Salmo 51:3-4, ênfase do autor)
5) Davi não abusa da graça de Deus, esperando ser perdoado e ter a vida poupada. Existem pessoas que planejam e tencionam pecar, crendo que Deus é obrigado a perdoá-las, seja como for. Elas pensam que se fizerem algum ritual, recitarem alguma fórmula, serão automaticamente perdoadas e a vida poderá continuar como era. Quem abusa da graça de Deus em perdoar, por um lado confessa seu pecado, enquanto por outro planeja repeti-lo. Davi confessa seu pecado contra Deus e não pede nada. Ele sabe o que merece, e não pede para ser salvo.
Nesse sentido, ele é como o filho pródigo do Novo Testamento:
“Então, caindo em si, disse: Quantos trabalhadores de meu pai têm pão com fartura, e eu aqui morro de fome! Levantar-me-ei, e irei ter com o meu pai, e lhe direi: Pai, pequei contra o céu e diante de ti; já não sou digno de ser chamado teu filho; trata-me como um dos teus trabalhadores. E, levantando-se, foi para seu pai. Vinha ele ainda longe, quando seu pai o avistou, e, compadecido dele, correndo, o abraçou, e beijou. E o filho lhe disse: Pai, pequei contra o céu e diante de ti; já não sou digno de ser chamado teu filho. O pai, porém, disse aos seus servos: Trazei depressa a melhor roupa, vesti-o, ponde-lhe um anel no dedo e sandálias nos pés; trazei também e matai o novilho cevado. Comamos e regozijemo-nos, porque este meu filho estava morto e reviveu, estava perdido e foi achado. E começaram a regozijar-se.” (Lucas 15:17-24)
Esse filho tinha “bagunçado” tudo, e sabia disso. Ele tinha abandonado a família e gasto toda a sua herança. Ele não tinha direito a qualquer reivindicação como filho. No entanto, ele conhecia seu pai e sabia que ser seu escravo era melhor do que ser escravo de um empregador ímpio numa terra distante. Por isso, ele volta para casa, confessa o pecado e não espera nada além de se tornar um empregado. A reação do pai é de pura graça, pois dá ao jovem o que ele não merece. Davi, como o filho pródigo, sabe que não merece o perdão de Deus ou Suas bênçãos; por isso, ele nem mesmo pede. Apenas confessa o pecado.
6) O arrependimento de Davi resulta em uma alegria renovada na presença e no serviço do Senhor e em um compromisso de ensinar aos outros a abandonar o pecado. Sabemos, pelo Salmo 51, que Davi orou para que sua alegria no Senhor fosse restituída (51:8, 12). Temos todas as razões para crer que seu pedido foi atendido. Além disso, ele também queria ensinar aos outros:
“Então, ensinarei aos transgressores os teus caminhos, e os pecadores se converterão a ti.” (Salmo 51:13)
Davi agora ensinará pecadores como um pecador arrependido. Seu ensino procurará fazer com que eles abandonem seus pecados. Como essa atitude é diferente da atitude dos ímpios, que procuram seduzir os outros a seguir seu exemplo!
“Ora, conhecendo eles a sentença de Deus, de que são passíveis de morte os que tais coisas praticam, não somente as fazem, mas também aprovam os que assim procedem.” (Romanos 1:32)
Lembro-me de Simão Pedro, cuja negação foi predita por nosso Senhor, juntamente com estas palavras de esperança:
“Simão, Simão, eis que Satanás vos reclamou para vos peneirar como trigo! Eu, porém, roguei por ti, para que a tua fé não desfaleça; tu, pois, quando te converteres, fortalece os teus irmãos.” (Lucas 22:31-32)
Pedro era arrogante, impaciente e impulsivo antes da crucificação e antes de negar o Senhor. Depois de ter falhado miseravelmente e de ter recebido a graça de Deus, ele foi restaurado. Foi aí que seu ministério realmente começou. De certa forma, Deus usa o nosso pecado para instruir outras pessoas. Talvez seja quando elas observam os resultados dolorosos do nosso pecado (Provérbios 19:25) ou quando veem a restauração e o profundo senso da graça de Deus produzidos na vida do pecador arrependido e restaurado.
7) O arrependimento de Davi, divinamente operado por Deus, produz frutos dignos de arrependimento. Deus responde ao arrependimento de Davi com graça, e assim Davi reage com graça para com aqueles que lhe fazem mal e se arrependem. Quando Absalão se rebela contra ele e está prestes a tomar seu reino, Davi foge de Jerusalém junto com seus seguidores. Enquanto ele deixa a cidade, um homem chamado Simei sai para amaldiçoá-lo e atirar-lhe pedras (II Samuel 16:5-8). Abisai quer cortar a cabeça de Simei, mas Davi não permite. Quando Davi volta a Jerusalém, uma das pessoas que sai ao seu encontro para saudá-lo é Simei, o qual confessa ter pecado ao amaldiçoá-lo e apedrejá-lo (II Samuel 19:16-20).
Abisai novamente quer executar Simei e, desta vez, ele tem um motivo bíblico. Ele chama a atenção para o fato de Simei ter amaldiçoado Davi, rei de Israel. A lei de Moisés proibia que se amaldiçoasse os líderes do povo (Êxodo 22:28). Tecnicamente, ou melhor dizendo, legalmente, Simei deveria ser morto, mas Davi o perdoa e poupa sua vida. Ao fazer isso, Davi o trata da mesma forma graciosa como Deus o tratou. Este incidente nos faz recordar da história contada por nosso Senhor sobre o servo incompassivo (ver Mateus 18:23-35), cuja enorme dívida é perdoada pelo rei, mas que se recusa a perdoar uma dividazinha do seu conservo. Quem realmente experimenta a graça de Deus, manifesta essa graça aos outros. A graça recebida por Davi em consequência do seu arrependimento é demonstrada ao “arrependido” Simei.4
8) O arrependimento de Davi produz frutos duradouros: ele abandona o pecado e não volta a repeti-lo. Há pessoas, como Faraó e Saul, que parecem se arrepender, mas cujo arrependimento é muito breve. Saul, com certeza, não demorou muito para retomar seus esforços para matar Davi; e Faraó, para resistir novamente à partida do povo de Israel. Isso aconteceu porque o arrependimento deles não foi verdadeiro. Na verdade, seu arrependimento foi só um caminho mais curto, um jeito de acabar com a dor do momento. Stuart Briscoe diferencia o falso do verdadeiro arrependimento desta forma:
“Lembro-me de um amigo na Inglaterra que me disse há muito tempo: ‘Arrependimento imaturo se desculpa pelo que fez. Arrependimento maduro lamenta pelo que é. Se só me desculpo pelo que fiz... então, vou fazer de novo.”5
Davi manifesta um “arrependimento maduro”. Ele vê seu pecado como realmente é e seu pesar é genuíno. Por isso, ele não o comete de novo.
Perdão Concedido
(12:13b)
“Disse Natã a Davi: Também o SENHOR te perdoou o teu pecado; não morrerás.”
Davi recebe aquilo que não ousou pedir. Que onda de alívio deve ter tomado conta dele ao ouvir as palavras de Natã: “Também o SENHOR te perdoou o teu pecado; não morrerás.” Quando reagiu à história contada por Natã sobre o roubo e a morte da cordeirinha, Davi condenou a si mesmo:
“Então, o furor de Davi se acendeu sobremaneira contra aquele homem, e disse a Natã: Tão certo como vive o SENHOR, o homem que fez isso deve ser morto.” (II Samuel 12:5)
Legalmente, é claro, a lei de Moisés requeria do culpado na história de Natã apenas uma restituição quádrupla (Êxodo 22:1). Davi, porém, deveria ser morto, tanto pelo adultério quanto pela morte de Urias.
Sob a lei de Moisés, Davi não tinha qualquer esperança. Ele era um homem condenado. Um homem morto! Como, então, é possível Natã lhe dizer que ele não morrerá? Repare que a promessa de que Davi não morrerá vem após a afirmação: “Também o SENHOR te perdoou o teu pecado.” A “salvação” de Davi da condenação divina, assim como a nossa, não vem pela guarda da lei, mas pela graça. E a razão para seu pecado ser perdoado é porque o Senhor o retirou.
Esse “retirar” do pecado não é algum truque de mágica, onde Deus simplesmente pega o pecado e o faz desaparecer. O pecado foi “retirado”. Creio que a declaração de Natã só pode ter sido feita com base na obra certa e segura de Cristo na cruz do Calvário, séculos mais tarde. Com base na obra de Cristo Davi é perdoado. Seus pecados foram suportados por nosso Senhor e, assim, a justiça de Deus foi satisfeita.
A expressão “foi retirado”, no verso 13 da versão NASB, pode ser literalmente interpretada como “fez morrer o seu pecado”, como se pode ver na nota à margem do texto. Esse é um verbo comum e, muitas vezes, é usado no sentido de passar por ou passar sobre, como na época em que os israelitas atravessaram o Mar Vermelho. Aqui, no texto original, o termo está no modo causativo (Hifil), de forma que pode ser traduzido como “fez passar sobre ou fez morrer”. Tanto a nova versão King James quanto sua versão original traduzem o termo como “eliminado”. Creio que a palavra hebraica encontrada em nosso texto é utilizada em sentido aproximado em mais dois outros textos da Bíblia. (Nota: em todas as versões em português o texto é traduzido como “o Senhor perdoou o teu pecado”.)
“Então, se irou muito Abner por causa das palavras de Isbosete e disse: Sou eu cabeça de cão para Judá? Ainda hoje faço beneficência à casa de Saul, teu pai, a seus irmãos e a seus amigos e te não entreguei nas mãos de Davi? Contudo, me queres, hoje, culpar por causa desta mulher. Assim faça Deus segundo lhe parecer a Abner, se, como jurou o SENHOR a Davi, não fizer eu, transferindo o reino da casa de Saul e estabelecendo o trono de Davi sobre Israel e sobre Judá, desde Dã até Berseba.” (II Samuel 3:8-10)
“Tirou o rei o seu anel, que tinha tomado a Hamã, e o deu a Mordecai. E Ester pôs a Mordecai por superintendente da casa de Hamã.” (Ester 8:2)
Nos dois casos acima, o mesmo termo hebraico encontrado em nosso texto é usado para descrever a “transferência” de alguma coisa de uma pessoa para outra.6 O reino de Israel foi transferido de Saul para Davi (II Samuel 3:8-10). O anel do rei, dando a um subordinado autoridade para agir em seu nome, foi tomado de Hamã e dado a Mordecai. O anel foi transferido de uma pessoa para outra. O pecado de Davi foi perdoado e ele recebeu a garantia de que não morreria porque Deus havia transferido os seus pecados. Essa transferência ocorreu séculos depois, quando o “filho” de Davi, o Senhor Jesus Cristo, morreu na cruz do Calvário. Os pecados de Davi foram suportados por nosso Senhor, e Ele pagou a pena pelo que Davi tinha feito. Davi não iria morrer por causa do seu pecado porque Cristo estava destinado a morrer, pagando a pena por eles.
Natã fala dessa transferência como se fosse um acontecimento passado. Os profetas do Antigo Testamento muitas vezes usavam o verbo no passado para falar de um acontecimento futuro. Isso, ao que parece, servia para enfatizar a realização da profecia. Quando Deus promete fazer alguma coisa é como se disséssemos: “está praticamente feito”. Quando os profetas falavam das promessas de Deus para o futuro, quase sempre o faziam empregando o verbo no passado. Mesmo séculos antes do nascimento e da morte de Cristo, os homens foram perdoados com base nesse acontecimento. Davi foi perdoado porque Cristo morreu por seus pecados na cruz do Calvário. Essa é a única base para o perdão. Davi corretamente confessou que havia pecado contra Deus e Natã lhe assegurou que seu pecado contra Deus fora perdoado por Ele, por meio da morte sacrificial e substitutiva do Filho de Deus, Jesus Cristo. Essa sempre foi a única base para o perdão dos pecados.
Conclusão
Vamos concluir esta mensagem com vários princípios e áreas de aplicação.
1) Arrependimento é uma obra realizada por Deus que emprega o Seu Espírito, a Sua Palavra e o Seu povo, na medida em que são utilizados em resposta ao pecado. Não temos o poder de mudar os corações, só Deus tem. Nesse sentido, arrependimento é uma obra de Deus. No entanto, Deus prefere utilizar certos meios para alcançar Seus objetivos, e assim é com o arrependimento. Deus usa gente do Seu povo, como fez com Natã, para confrontar as pessoas com seus pecados. Ele usa a Sua Palavra e o Seu Espírito para convencer os pecadores de seus pecados. Hoje, da mesma forma que no passado, é mais fácil falar com os outros sobre o pecado de alguém do que falar com a própria pessoa. A Bíblia nos dá instruções muito claras quanto a nossa obrigação para com um irmão ou irmã que parece ter caído em pecado (ver Mateus 7:1-5; 18:15-20: I Coríntios 5:1-13: Gálatas 6:1-5; I Tessalonicenses 5:14; II Tessalonicenses 3:14-15; II Timóteo 2:23-26; Tito 3:9-11 e Tiago 5:19-20). Ninguém realmente quer ser um “Natã” para um “Davi”, mas este é o meio normal que Deus designou para lidar com o pecado, ou para encorajar o pecador a se arrepender. O ponto alto da amizade de Natã com Davi é quando ele lhe mostra o seu pecado, preparando o terreno para o seu arrependimento.
2) Arrependimento é o meio divinamente designado para obter o perdão dos pecados e desfrutar da comunhão com Deus. Pelos salmos de Davi fica claro que, quando ele pecou e tentou esconder seu pecado, houve uma ruptura no seu relacionamento com Deus. Ele perdeu a alegria da salvação e a certeza da presença de Deus em sua vida. Essas coisas voltaram quando ele se arrependeu. Arrependimento é uma expressão de fé e, por isso, é o meio designado por Deus para o pecador perdido receber o perdão de seus pecados e ter segurança da vida eterna, em comunhão com Ele.
“Naqueles dias, apareceu João Batista pregando no deserto da Judéia e dizia: Arrependei-vos, porque está próximo o reino dos céus.” (Mateus 3:1-2)
“Daí por diante, passou Jesus a pregar e a dizer: Arrependei-vos, porque está próximo o reino dos céus.” (Mateus 4:17)
“Admirou-se da incredulidade deles. Contudo, percorria as aldeias circunvizinhas, a ensinar. Chamou Jesus os doze e passou a enviá-los de dois a dois... Então, saindo eles, pregavam ao povo que se arrependesse” (Marcos 6-7a, 12).
“Então, lhes abriu o entendimento para compreenderem as Escrituras; e lhes disse: Assim está escrito que o Cristo havia de padecer e ressuscitar dentre os mortos no terceiro dia e que em seu nome se pregasse arrependimento para remissão de pecados a todas as nações, começando de Jerusalém.” (Lucas 24:45-47)
“Respondeu-lhes Pedro: Arrependei-vos, e cada um de vós seja batizado em nome de Jesus Cristo para remissão dos vossos pecados, e recebereis o dom do Espírito Santo.” (Atos 2:38)
“E, ouvindo eles estas coisas, apaziguaram-se e glorificaram a Deus, dizendo: Logo, também aos gentios foi por Deus concedido o arrependimento para vida.” (Atos 11:18)
“E, quando se encontraram com ele, disse-lhes: Vós bem sabeis como foi que me conduzi entre vós em todo o tempo, desde o primeiro dia em que entrei na Ásia, servindo ao Senhor com toda a humildade, lágrimas e provações que, pelas ciladas dos judeus, me sobrevieram, jamais deixando de vos anunciar coisa alguma proveitosa e de vo-la ensinar publicamente e também de casa em casa, testificando tanto a judeus como a gregos o arrependimento para com Deus e a fé em nosso Senhor Jesus [Cristo].” (Atos 20:18-21)
Arrependimento é também um requisito para que os pecadores abandonem seus pecados e voltem à comunhão com Deus, quebrada pelo pecado. Por isso, Paulo procurou conduzir os santos de Corinto ao arrependimento:
“Agora, me alegro não porque fostes contristados, mas porque fostes contristados para arrependimento; pois fostes contristados segundo Deus, para que, de nossa parte, nenhum dano sofrêsseis. Porque a tristeza segundo Deus produz arrependimento para a salvação, que a ninguém traz pesar; mas a tristeza do mundo produz morte.” (II Coríntios 7:9-10)
No livro de Apocalipse, as cartas às sete igrejas da Ásia contêm um chamado ao arrependimento:
“Lembra-te, pois, de onde caíste, arrepende-te e volta à prática das primeiras obras; e, se não, venho a ti e moverei do seu lugar o teu candeeiro, caso não te arrependas.” (Apocalipse 2:5)
“Portanto, arrepende-te; e, se não, venho a ti sem demora e contra eles pelejarei com a espada da minha boca.” (Apocalipse 2:16)
“Lembra-te, pois, do que tens recebido e ouvido, guarda-o e arrepende-te. Porquanto, se não vigiares, virei como ladrão, e não conhecerás de modo algum em que hora virei contra ti.” (Apocalipse 3:3)
“Eu repreendo e disciplino a quantos amo. Sê, pois, zeloso e arrepende-te.” (Apocalipse 3:19)
Arrependimento não é uma palavra muito “legal” e, com certeza, também não é uma prática muito popular. Ele começa, creio eu, com um entendimento renovado da santidade de Deus e, dessa forma, com a compreensão da enormidade do nosso pecado. Isso leva a um modo inteiramente novo de encarar a vida, desta vez com os olhos de Deus, por meio das Sagradas Escrituras. O pecado se torna repulsivo, de forma que decidimos não repeti-lo. O resultado é um senso renovado da presença de Deus, uma nova alegria na nossa salvação e um desejo de dissuadir outras pessoas de pecar.
Em minha opinião, uma das características do genuíno avivamento é o arrependimento verdadeiro. Relacionamentos que pareciam irreversivelmente quebrados de repente são reconciliados. Casamentos mortos e moribundos são revitalizados. O amor perdido é novamente encontrado. O cativeiro que leva a um comportamento compulsivo e a um ciclo interminável de pecado é quebrado. É triste ver que, nesta época de tanta terapia, usemos termos psicológicos para descrever problemas espirituais para os quais a Bíblia tem uma definição e uma prescrição. Chegamos a aceitar a crença de que muitos problemas espirituais não podem ser revertidos ou radicalmente solucionados, mas que são necessários anos de terapia e mudança gradual, se houver. Esta não é a maneira como a Bíblia descreve a nossa reação ao pecado por meio do arrependimento. Arrependimento verdadeiro pode trazer, e realmente traz, mudanças radicais. Antes de tudo, precisamos nos voltar para a Palavra de Deus, precisamos chamar o pecado por seu nome bíblico e precisamos exortar as pessoas a reagir de forma bíblica: com arrependimento e fé.
Quando ocorre um verdadeiro arrependimento, creio que ele é óbvio. Nosso texto não apenas descreve o verdadeiro arrependimento em relação ao nosso pecado, ele o descreve de forma a sermos capazes de reconhecê-lo nos outros. E, quando há arrependimento, temos a obrigação de perdoar e receber esse indivíduo de volta à comunhão. Muitas igrejas não exercem a disciplina e não chamam seus membros ao arrependimento. Mas aquelas que o fazem, também precisam estar prontas e dispostas a reconhecer o verdadeiro arrependimento, e a receber o pecador arrependido de volta à comunhão.
Não quero ser como um dos amigos de Jó, exortando ao arrependimento quando isso não é necessário. Nem toda provação ou tribulação é decorrente de pecado. Há ocasiões, porém, em que as nossas provações são graciosamente dadas por Deus para chamar a nossa atenção para o pecado e para nos exortar ao arrependimento. Nessas ocasiões, que sejamos rápidos para assumir a responsabilidade pelo nosso pecado, para confessá-lo e abandoná-lo. Vamos procurar ver novamente as coisas de forma clara e, uma vez mais, desfrutar das bênçãos da salvação e da comunhão com Deus.
Tradução: Mariza Regina de Souza
1 A comida era tão boa que eu não ousava dizer à minha esposa o que tinha de almoço. E mesmo assim, um dos internos reclamava da forma como seu bife fora feito.
2 É muito importante notar aqui que Saul não menciona o rei Agague. Talvez ele tenha sido pressionado pelo povo para ficar com alguns dos despojos, mas quem iria lhe pedir para poupar a vida de Agague? Não faço idea. Agague era um troféu pessoal para Saul, a quem ele planejava manter vivo para servir a seus próprios interesses. Por isso, quando se justifica com Samuel, ele não menciona Agague, pois não havia desculpa razoável para mantê-lo vivo.
3 José já havia percebido que Deus o elevara ao poder, por isso, ele compreendia que Deus usara para o bem todas as coisas ruins feitas pelos irmãos contra ele (veja Gênesis 41:51-52; 50:20). Quando viu os irmãos, ele se lembrou dos sonhos e entendeu que sua posição lhe fora dada para que pudesse lidar com eles com autoridade (Gênesis 42:9).
4 Aliás, textos posteriores das Escrituras lançam dúvidas sobre a sinceridade do arrependimento de Simei. Davi, contudo, parece levar sua confissão ao pé da letra.
5 D. Stuart Briscoe, “Um Coração para Deus” (Nashville: Thomas Nelson Publishers, 1984), p. 141.
6 Em Ester 8:10, a forma verbal é exatamente a mesma de nosso texto. Em II Samuel 3:10, o mesmo verbo é empregado como hifil no infinitivo. Minha opinião é que o mesmo verbo causativo é utilizado nos dois textos onde a ideia de “transferência” está implícita pelo contexto.
Related Topics: Man (Anthropology), Confession, Forgiveness, Grace
Chương trình cứu rỗi của Đức Chúa Trời
Related MediaI Giăng 5:11-12 Chừng ấy tức là Đức Chúa Trời đã ban sự sống đời đời cho chúng ta, và sự sống ấy ở trong Con Ngài. Ai có Đức Chúa Con thì có sự sống; ai không có Con Đức Chúa Trời thì không có sự sống.
Đoạn kinh thánh này cho chúng ta biết rằng Chúa đã ban cho chúng ta sự sống đời đời và sự sống ấy ở trong Con Ngài, là Đức Chúa Giêsu. Nói cách khác, để có sự sống đời đời thì ta phải tin nhận Đức Chúa Giêsu. Vấn đề ở đây là, làm thế nào một người có thể tin nhận Đức Chúa Giêsu?
Vấn đề của loài người
Xa cách Chúa
Ê-sai 59:2 Nhưng ấy là sự gian ác các ngươi làm xa cách mình với Đức Chúa Trời; và tội lỗi các ngươi đã che khuất mặt Ngài khỏi các ngươi, đến nỗi Ngài không nghe các ngươi nữa.
Rô-ma 5:8 Nhưng Đức Chúa Trời tỏ lòng yêu thương Ngài đối với chúng ta, khi chúng ta còn là người có tội, thì Đấng Christ vì chúng ta chịu chết.
Theo Rô-ma 5:8, Đức Chúa Trời đã bày tỏ lòng yêu thương của Ngài đối với chúng ta qua sự chết của Con Ngài. Tại sao Chúa Giêsu vì chúng ta mà chịu chết? Bởi vì Kinh Thánh viết rằng mọi người đều có tội. "Tội lỗi" có nghĩa là sa ngã. Kinh Thánh viết "vì mọi người đều đã phạm tội, thiếu mất sự vinh hiển (sự thánh khiết) của Đức Chúa Trời," (Rô-ma 3:23). Nói cách khác, tội lỗi của chúng ta đã làm chúng ta xa cách Chúa thánh khiết (công bình và chánh trực) và vì thế Chúa phải xét đoán tội nhân.
Habacúc 1:13 Mắt Chúa thánh sạch chẳng nhìn sự dữ, chẳng có thể nhìn được sự trái ngược

Việc làm vô ích của chúng ta
Kinh Thánh cũng dạy rằng không có phẩm chất, việc làm, đạo đức và đức tin nào của con người được Chúa chấp nhận hoặc Chúa không cho phép ai vào thiên đàng. Người có hoặc không có đạo đức và đức tin cũng giống nhau. Tất cả họ đều không có được sự công bình của Đức Chúa Trời. Sau khi bàn về người có đạo đức, người vô luân và người có đức tin trong sách Rô-ma 1:18-3:08, Môn đồ Phaolô tuyên bố rằng cả người Do Thái và Hy Lạp đều phạm tội, rằng "Chẳng có một người công bình nào hết, dẫu một người cũng không." (Rô-ma
Ê-phê-sô 2:8-9 Vả, ấy là nhờ ân điển, bởi đức tin, mà anh em được cứu, điều đó không phải đến từ anh em, bèn là sự ban cho của Đức Chúa Trời. Ấy chẳng phải bởi việc làm đâu, hầu cho không ai khoe mình;
Tít 3:5-7, không phải cứu vì việc công bình chúng ta đã làm, nhưng cứ theo lòng thương xót Ngài, bởi sự rửa về sự lại sanh và sự đổi mới của Đức Thánh Linh 6 mà Ngài đã rải ra trên chúng ta cách dư dật bởi Đức Chúa Jêsus Christ, Cứu Chúa chúng ta; 7 hầu cho chúng ta nhờ ơn Ngài được xưng công bình, trở nên con kế tự của Ngài trong sự trông cậy của sự sống đời đời.
Rô-ma 4:1-5 Vậy, chúng ta sẽ nói Ap-ra-ham, tổ phụ chúng ta, theo xác thịt đã được ích gì? 2 Thật thế nếu Ap-ra-ham đã được xưng công bình bởi việc làm, thì có cớ khoe mình; nhưng trước mặt Đức Chúa Trời không có như vậy. 3 Vì Kinh Thánh có dạy chi? Ap-ra-ham tin Đức Chúa Trời, và điều đó kể là công bình cho người.4 Vả, đối với kẻ nào làm việc, thì tiền công không kể là ơn, nhưng kể như là nợ, 5 còn kẻ chẳng làm việc chi hết, nhưng tin Đấng xưng người có tội là công bình, thì đức tin của kẻ ấy kể là công bình cho mình.

Con người không có đức tính tốt như Đức Chúa Trời. Ngài thật công bình. Chính vì điều này, Ha-ba-cúc 1:13 cho chúng ta biết Chúa không thể có mối tương giao với những ai không có sự công bình. Để được chấp nhận bởi Đức Chúa Trời, chúng ta phải có đức tính tốt như Ngài. Trước mặt Chúa, tất cả chúng ta đều trần truồng, bất lực và vô vọng. Chúng ta không có đời sống tốt đẹp để được nhận vào thiên đàng hay được ban sự sống đời đời. Vậy, giải pháp là gì?
Giải pháp của Đức Chúa Trời
Đức Chúa Trời không chỉ thánh khiết ( sự thánh khiết mà con người chúng ta không tự có được hay nhờ việc làm công bình) mà còn có lòng yêu thương vô bờ và đầy ân điển và lòng thương xót. Vì lòng yêu thương và ân điển của Ngài, Ngài để lại cho chúng ta niềm hy vọng và một giải pháp.
Rô-ma 5:8 Nhưng Đức Chúa Trời tỏ lòng yêu thương Ngài đối với chúng ta, khi chúng ta còn là người có tội, thì Đấng Christ vì chúng ta chịu chết.
Đây là tin lành của Kinh Thánh, là thông điệp của Phúc Âm. Đây là thông điệp về một món quà đó chính là Con Đức Chúa Trời, được sai xuống làm người (người của Chúa ), sống một cuộc sống vô tội, đã chết trên thập tự giá vì tội lỗi của chúng ta, và đã sống lại từ ngôi mộ để chứng minh cho hai sự thật: Người là con của Đức Chúa Trời và ý nghĩa sự chết của Ngài là chết thay cho chúng ta.
Rô-ma 1:04 theo thần linh của thánh đức, thì bởi sự sống lại của Ngài từ trong kẻ chết, được tỏ ra là Con Đức Chúa Trời có quyền phép, tức là Đức Chúa Jêsus Christ, Chúa chúng ta,
Rô-ma 4:25 Ngài đã bị nộp vì tội lỗi chúng ta, và sống lại vì sự xưng công bình của chúng ta.
II Cô-rinh-tô 5:21 Đức Chúa Trời đã làm cho Đấng vốn chẳng biết tội lỗi trở nên tội lỗi vì chúng ta, hầu cho chúng ta nhờ Đấng đó mà được trở nên sự công bình của Đức Chúa Trời.
I Peter 3:18 Vả, Đấng Christ cũng vì tội lỗi chịu chết một lần, là Đấng công bình thay cho kẻ không công bình, để dẫn chúng ta đến cùng Đức Chúa Trời; về phần xác thịt thì Ngài đã chịu chết, nhưng về phần linh hồn thì được sống.

Chúng ta tiếp nhận Con Đức Chúa Trời bằng cách nào?
Vì Chúa Giêsu hy sinh cho chúng ta trên thập tự giá, Kinh Thánh có viết "Ai tin Con Ngài thì được sống." Chúng ta hãy tiếp nhận Con Ngài, là Đức Chúa Giêsu, làm Cứu Chúa bởi đức tin của mình, bởi đức tin nơi Đấng Christ và sự chết thay cho tội lỗi của chúng ta.
Giăng 1:12 Nhưng hễ ai đã nhận Ngài, thì Ngài ban cho quyền phép trở nên con cái Đức Chúa Trời, là ban cho những kẻ tin danh Ngài,
Giăng 3:16-18 Vì Đức Chúa Trời yêu thương thế gian, đến nỗi đã ban Con một của Ngài, hầu cho hễ ai tin Con ấy không bị hư mất mà được sự sống đời đời.. 17 Vả, Đức Chúa Trời đã sai Con Ngài xuống thế gian, chẳng phải để đoán xét thế gian đâu, nhưng hầu cho thế gian nhờ Con ấy mà được cứu. 18 Ai tin Ngài thì chẳng bị đoán xét đâu; ai không tin thì đã bị đoán xét rồi, vì không tin đến danh Con một Đức Chúa Trời.
Điều này có nghĩa là mỗi chúng ta phải đến với Chúa theo cùng một cách: (1) như một tội nhân đã nhận ra tội của mình, (2) nhận ra rằng việc làm của con người không thể có được sự cứu rỗi, và (3) tin cậy hoàn toàn vào Chúa bởi đức tin vì sự cứu rỗi của chúng ta .
Nếu bạn muốn tin nhận Đức Chúa Giêsu làm Cứu Chúa, bạn có thể bày tỏ đức tin trong Đức Chúa Giêsu bằng một lời cầu nguyện đơn giản thừa nhận tội lỗi của bạn, chấp nhận sự tha thứ của Ngài và đặt niềm tin của bạn trong Chúa Giêsu vì sự cứu rỗi.
Nếu bạn chỉ tin cậy Chúa Giêsu, bạn cần để tìm hiểu về cuộc sống mới của bạn và làm thế nào để bước đi với Chúa. Chúng tôi đề nghị bạn hãy bắt đầu bằng cách nghiên cứu ABCs for Christian Growth trực tuyến trên www.bible.org. Loạt bài sẽ này từng bước giúp bạn nắm được một số chân lý cơ bản của Kinh Thánh và giúp bạn xây dựng một nền tảng đức tin vững chắc trong Đấng Christ.
Plano de Salvação de Deus
(Este artigo foi traduzido por computador)
1 João 5:11-12 E este é o testemunho: Deus nos deu a vida eterna, e esta vida está em seu Filho. Aquele que tem o Filho tem a vida eterna, a quem não tem o Filho de Deus não tem a vida eterna.
Esta passagem nos diz que Deus nos deu a vida eterna, e esta vida está em seu Filho, Jesus Cristo. Em outras palavras, a maneira de possuir a vida eterna é possuir o Filho de Deus. A questão é, como uma pessoa pode ter o Filho de Deus?
O problema do homem
Separação de Deus
Isaías 59:2 Mas seus atos pecaminosos ter alienado vós eo vosso Deus; seus pecados levou a rejeitá-lo e não ouvir as suas orações.
Romanos 5:8 Mas Deus prova o seu próprio amor para conosco, em que, quando éramos ainda pecadores, Cristo morreu por nós.
De acordo com Romanos 5:8, Deus provou o Seu amor por nós através da morte de Seu Filho. Por que Cristo tem para morrer por nós? Porque a Bíblia declara que todos os homens são pecadores. Para o "pecado" significa errar o alvo. A Bíblia declara "todos pecaram e estão destituídos da glória (a perfeita santidade) de Deus" (Rm 3:23). Em outras palavras, o nosso pecado nos separa de Deus que é perfeita santidade (retidão e justiça) e Deus, tem que julgar o homem pecador.
Habacuque 1:13 a Está também apenas a tolerar o mal, você é incapaz de tolerar erros.

A futilidade das nossas obras
Escritura também ensina que nenhuma quantidade de bondade humana, trabalhos humanos, moralidade humana, ou atividade religiosa podem ganhar aceitação de Deus ou podem levar alguém ao céu. O homem moral, o homem religioso, eo imoral e não religioso estão todos no mesmo barco. Todos eles ficam aquém da perfeita justiça de Deus. Depois de discutir o homem imoral, o homem moral, eo homem religioso em Romanos 1:18-3:8, o Apóstolo Paulo declara que judeus e gregos estão debaixo do pecado, que "não há um justo, nem um sequer" ( Rom. 3:9-10). Além disso, há as declarações dos seguintes versículos da Bíblia:
Efésios 2:8-9 Porque pela graça sois salvos, mediante a fé, e isto não vem de vós, é dom de Deus; 9 não é de obras, para que ninguém se glorie.
Tito 3:5-7, ele nos salvou, não por obras de justiça que temos feito, mas com base em sua misericórdia, pela lavagem do novo nascimento e da renovação do Espírito Santo, 6 que ele derramou sobre nós no plena medida por meio de Jesus Cristo, nosso Salvador. 7 E assim, uma vez que foram justificados pela sua graça, nos tornamos herdeiros com a confiante expectativa de vida eterna.
Romanos 4:1-5 O que diremos então que Abraão, nosso pai segundo a carne, descobriu sobre este assunto? 2 Porque, se Abraão foi justificado pelas obras da lei, ele tem de que se gloriar (mas não diante de Deus). 3 Pois o que diz a Escritura? "Abraão creu em Deus, e isso lhe foi creditado como justiça." 4 Ora, ao que trabalha, o salário não é creditado devido a graça, mas, devido à obrigação. 5 Mas ao que não trabalha, mas crê naquele que declara o justo ímpio, sua fé lhe é creditada como justiça.

Nenhuma quantidade de bondade humana é tão boa quanto Deus. Deus é a justiça perfeita. Devido a isso, Habacuque 1:13 nos diz que Deus não pode ter comunhão com qualquer um que não tenha retidão perfeita. Para ser aceito por Deus, devemos ser tão bons quanto Deus é. Diante de Deus, todos nós nos encontramos nus, desamparados, e sem esperança em nós mesmos. Nenhuma quantidade de boa vida vai nos levar ao céu ou dar-nos a vida eterna. Qual é então a solução?
Solução de Deus
Deus não é só a santidade perfeita (cujo caráter santo nós nunca poderemos igualar ao nosso próprio caráter por nossas obras de justiça), mas Ele também é amor perfeito e cheio de graça e misericórdia. Por causa do Seu amor e graça, Ele não nos deixou sem esperança e sem solução.
Romanos 5:8 Mas Deus prova o seu próprio amor para conosco, em que, quando éramos ainda pecadores, Cristo morreu por nós.
Esta é a boa notícia da Bíblia, a mensagem do evangelho. É a mensagem do presente do próprio Filho de Deus que se tornou homem (o Homem-Deus), viveu uma vida sem pecado, morreu na cruz por nossos pecados, e foi levantado da tumba provando tanto o fato de que Ele é o Filho de Deus eo valor de Sua morte por nós como nosso substituto.
Romanos 1:4, que foi nomeado o filho-de-Deus-no-poder, segundo o Espírito Santo, pela ressurreição dos mortos, Jesus Cristo, nosso Senhor.
Romanos 4:25 Ele foi entregue por causa das nossas transgressões e ressuscitou por causa da nossa justificação.
2 Coríntios 5:21 Deus fez o único que não conheceu pecado, o fez pecado por nós, para que nele nós seria o eousness direita de Deus.
1 Pedro 3:18 Porque também Cristo padeceu uma vez pelos pecados, o justo pelos injustos, para levar-nos a Deus, por ter sido condenado à morte na carne, mas por ser vivificado no espírito.
Como Receber o Filho de Deus?
Por causa do que Jesus Cristo realizou por nós na cruz, a Bíblia diz: "Aquele que tem o Filho tem a vida." Nós podemos receber o Filho, Jesus Cristo, como nosso Salvador pela fé pessoal, crendo na pessoa de Cristo e Sua morte por nossos pecados.
João 1:12 Mas, a todos os que o receberam - aqueles que crêem no seu nome - ele deu o direito de se tornarem filhos de Deus
João 3:16-18 Porque esta é a maneira que Deus amou o mundo que deu o seu Filho unigênito que todo aquele que nele crê não pereça, mas tenha a vida eterna. 17 Porque Deus não enviou o seu Filho ao mundo para condenar o mundo, mas para que o mundo fosse salvo por ele. 18 Aquele que crê não é condenado. A pessoa que não acredita que já está julgado, porquanto não crê no nome do Filho único e de Deus.
Isto significa que cada um deve ir a Deus do mesmo modo: (1) como um pecador que reconhece o seu pecado, (2) percebe nenhuma obra humana pode resultar em salvação, e (3) confia totalmente em Cristo pela fé para a nossa salvação .
Se você gostaria de receber e confiar em Cristo como seu Salvador pessoal, você pode querer expressar a sua fé em Cristo por uma oração simples que reconheça seu pecado, aceitando o perdão dEle e pondo sua fé em Cristo para a sua salvação.
Se você já creu em Cristo, você precisa aprender sobre sua nova vida e como caminhar com o Senhor. Podemos sugerir que você comece estudando o ABC para on-line disponível no Crescimento Cristão www.bible.org. Esta série irá levá-lo passo-a-passo através de verdades básicas da Palavra de Deus e vai ajudá-lo a construir uma fundação sólida para sua fé em Cristo.
Note: We would like to have this article/tract translated into all the languages of the world. So if you do not see your language listed below, please translate it and send us a note to http://bible.org/contact?category=Translations. We will reply with an email address you can send attachments to. To help us create translated graphics, here is a document with the words from the graphics. Translate these words and we will make new graphics for your translation of the text.
Il Conforto Di Dio Nella Sofferenza E La Nostra Responsabilità ( 2 Cor 1:1-11)
Related MediaI. Schema
A. Indirizzo (1:1-2)
1. Mandanti (1:1a)
2. Destinatari (1:1b)
3. Il Saluto (1:2)
B. Conforto di Dio in mezzo alle Prove (1:3-11)
1. Il Motivo per cui Dio conforta Paolo e i suoi Compagni (1:3-7)
2. Afflizioni in Asia (1:8-11)
II. Il Conforto di Dio nella Sofferenza e la nostra Responsabilità
A. Indirizzo (1:1-2)
1. I Mandanti (1:1a)
Paolo è lo scrittore della Lettera e Timoteo lo serve con l’opera dell’Evangelo a Corinto. Paolo si descrive come un Apostolo,cioè come colui al quale il Signore ha dato l’Autorità di predicare la Parola e chiamare tutti gli Uomini all’Obbedienza dell’Evangelo (1 Cor 9:1-3; Rom 1:5). Paolo ha parlato con autorità nel nome del Signore. Dopotutto, Lui è stato un Apostolo per volere di Dio (Gal 1:1).
2. I Destinatari (1:1b)
Sebbene la prima Lettera ai Corinzi riveli le enormi difficoltà nella Chiesa, incluse la divisione e la discordia (1-4), un tipo di immoralità sessuale che non si trovava neanche tra i Pagani (5), processi l’uno contro l’altro (6), comprensione errata riguardo il matrimonio e il divorzio (7), l’uso corretto della Libertà e il fatto di scandalizzare gli altri (8-10), dispute riguardo il coprirsi il capo, ubriachezza ed eccessivo egoismo alla Cena del Signore (11), smoderatezza dei doni spirituali con una dannosa concentrazione del miracoloso (in particolare il parlare in lingue) come segno di una grande spiritualità (12-14) ed una visione sbagliata riguardo la resurrezione (15), nonostante tutto questo – senza menzionare i problemi che loro stessi causarono agli apostoli – Paolo si riferisce a loro come la Chiesa di Dio in Corinto. Leggendo la prima e la seconda lettera ai Corinzi bisogna notare la presenza del termine Fratelli per comprendere che Paolo li considerava Cristiani (sebbene forse non tutti singolarmente) anche se era afflitto profondamente per la loro immaturità e la mancanza di Amore (cfr. 1 Cor 3:1-17; 6:11, ecc.).
3. Il Saluto (1:2)
Paolo si rivolge alla Chiesa col saluto tradizionale. La Grazia si riferisce alla benignità di Dio immeritata verso peccatori indegni, una grazia che porta alla Pace nei loro cuori ( cioè la Pace di Dio che Egli stesso contiene), nel loro rapporto con Dio ed anche nel loro rapporto con gli altri. Qualsiasi insegnamento di Paolo è sempre Cristocentrico perché solo in Cristo il piano di Dio è realizzato nelle Vite dei santi. Per Paolo, tutto proviene dalla sua comprensione dell’Evangelo (1 Tim 1:11).
B. Conforto di Dio in mezzo alle Prove in Asia (1:3-11)
Dopo che Paolo nella lettera ha fatto un introduzione formale e ha dato il suo saluto tradizionale inizia a trattare la natura del suo ministerio apostolico tra i Corinzi fin da quando è stato preso di mira da alcuni oppositori (cfr 2 Cor 11:23). In questo paragrafo spiega il cambiamento della rotta del viaggio che è stato un punto dolente per la Chiesa. Il fatto che Lui non apra il discorso con un ringraziamento per la Chiesa (cfr Fl 1:3-8; Col 1:3-8) né con una preghiera (Fl 1:9-11; Col 1:9-14) rivela che il problema della sua prova in Asia è ancora fresca nella sua mente e che la prova, così come il suo viaggio, doveva essere discusso immediatamente. In questo paragrafo si parla soltanto della prova in Asia. Comunque, il contesto deve essere riguardato in modo che chi legge possa comprendere che il passo 1:3-11 si svolge in un campo semantico più vasto, vale a dire 1:3 e 7:6 così allora, dopo che Paolo parla del conforto che Dio gli ha dato nella provincia dell’Asia (1:3-11) affronta il problema del fratello che pecca nel passo 2:5-11. Infine il passo 2:14 e 7:6 è dedicato alla natura del ministerio apostolico. Presi insieme, i passi 1:3 e 7:6 servono a ravvivare nelle loro menti il suo impegno per loro per fargli comprendere la natura e i problemi del ministerio spirituale.
1. Il Motivo per cui Dio conforta Paolo e i suoi Compagni (1:3-7)
v. 3 Paolo inizia questo paragrafo attribuendo benedizione a Dio. Sebbene questo saluto di apertura sia il modo tradizionale con cui gli ebrei si avvicinavano a Dio, tuttavia esso esprimeva profonda devozione e riverenza. Qui, così come in Efesini 1:3 (cfr. anche 1 P 1:3) Dio è identificato in modo specifico come Dio e Padre del nostro Signore Gesù Cristo. Come abbiamo accennato nell’Introduzione, per Paolo tutto è Cristocentrico e ,di conseguenza, il modo in cui si conosce e si realizza Dio è attraverso Suo Figlio, Gesù Cristo.Dunque è il “figlio” che è il nostro Signore (Kyrios). L’utilizzo della parola Signore - riferendosi a Gesù - è ripreso dalla traduzione della Bibbia dal Greco YHWH come Signore (Kyrios) e conferma la posizione elevata di Gesù. Utilizzando la parola Nostro, Paolo dimostra la sua solidarietà con la Chiesa sotto la signoria di Cristo.
Dio deve essere lodato per molti motivi, per tutto ciò che Lui è e per ciò che fa, per la sua immensa grandezza del suo essere (Sl 145:3), per il suo Amore (Sl 86:15), la sua Fedeltà (La 3:22-23), la sua Forza (Is 41:10) e per la sua imperscrutabilità ( Ro 11:36). Qui Paolo, considerando il fatto di essere stato liberato da circostanze mortali in Asia minore riflette e ringrazia Dio per il suo infinito Amore. Infatti Paolo chiama Dio il Padre delle misericordie (da notare il plurale “misericordie”) e il Dio di ogni consolazione (Mi 7:19; Is 40:1; 66:13 ). La Misericordia di Dio è la sua compassione per noi nella nostra condizione impotente (sebbene non necessariamente innocente) e ciò lo si dimostra nel suo Conforto che lui ci dimostra. Paolo aveva sperimentato quella profonda compassione di un Padre che da alla parola amore un significato completamente nuovo e che ama un figlio nel bisogno estendendo il suo amore verso il figlio nel mezzo delle sue battaglie (cfr. Ro 5:1-5: L’amore di Dio è stato sparso nei notri Cuori ..”). Senza nessun dubbio ha confortato l’apostolo attraverso lo Spirito Santo e li ha infine liberati dal pericolo mortale (v. 11).
v. 4 Dio non seleziona chi deve confortare e, oltretutto, non ci sarà mai un momento in cui ci meriteremo la sua presenza speciale nell’Amore. Dobbiamo ricordare che è secondo le sue misericordie – le quali sono tante – e che in tutte le nostre afflizioni, dunque in qualsiasi afflizione potremmo ritrovarci. Forse hai peccato e ne stai patendo le conseguenze di ciò, ma Dio non di meno si avvicina a te per confortarti se glielo permetti.
Dio ci conforta in tutte le nostre afflizioni. Un Motivo per cui lui fa questo è affinché noi possiamo confortare coloro che sono nelle afflizioni col conforto del quale siamo stati confortati da Dio. Di certo è così affinché noi stessi sperimentiamo il suo amore e il suo aiuto,ma anche perché Lui vuole che noi diventiamo canali di questo tipo di Amore e non dei recipienti che trattengono tutto per sé. Una volta che abbiamo realizzato la compassione e il conforto di Dio nel mezzo di una prova,siamo meglio equipaggiati per ministrare lo stesso conforto verso gli altri. Noi sappiamo cosa c’è di bisogno, per la grazia di Dio,per aiutare gli altri che stanno soffrendo: questo è il punto centrale dell’evangelo.
V. 5 Paolo spiega il motivo per cui il verso 4 è vero, e cioè che come abbondano le sofferenze di Cristo in noi, così, per mezzo di Cristo, abbonda anche la nostra consolazione. Le Sofferenze di Cristo non si riferiscono a nessuna delle sofferenze che il Messia ha sopportato in quel cammino per assicurare la nostra redenzione. Esse piuttosto, si riferiscono alle sofferenze che Paolo ha subìto nel contesto del suo ministerio apostolico, cioè soffrire per Cristo in cui in effetti ogni Cristiano si ritrova come risultato del vivere nell’ “adesso.. ma non ancora..”. C’è un elemento escatologico nelle sofferenze in quanto sono prestabilite da Dio per completare la piena misura delle sofferenze di Cristo (Col 1:24). Sono le sofferenze di Cristo che vengono come risultato della sua vita in noi. Per certo, poiché vive in noi nel termine attuale del Regno, lui li sopporta insieme a noi fino a quando sono complete.
Così come le sofferenze abbondano, così anche il nostro conforto per mezzo di Gesù Cristo abbonda. Paolo dice che più si soffre, più si realizza il conforto per mezzo di Cristo. La particolare enfasi qui è sull’esperienza del conforto in mezzo alle sofferenze, non il fatto di essere confortati togliendo la sofferenza. Sebbene Paolo fu liberato da un tale pericolo mortale (1:8-11) tuttavia fu confortato in mezzo alla prova.
1:6 Paolo riprende il pensiero generale del verso 4 e lo applica nel rapporto suo con i Corinzi. Nel verso 4 dice che Dio conforta coloro che sono nelle prove affinché essi possano confortare gli altri che vivono delle prove. Paolo chiarisce questa verità al verso 6 quando dice “Ora se siamo afflitti, ciò è per la vostra consolazione e salvezza; se siamo consolati, ciò è per la vostra consolazione e salvezza, che operano efficacemente nel sostenere le medesime sofferenze che patiamo anche noi ” .
Due punti che devono essere notati al verso 6. Primo, le afflizioni di Paolo nel corso del suo ministerio nel predicare l’evangelo per Cristo risultano in salvezza di coloro che ascoltano il messaggio. Questo,ovviamente, ha incluso i Corinzi. Perciò è come se i Corinzi devono la loro salvezza – che gli ha portato conforto e realizzazione della presenza di Dio – alle sofferenze di Paolo. Secondo, il fatto che Paolo sia confortato nelle sue prove dimostra ai Corinzi che anche loro possono essere confortati da Dio. L’accenno di questo fatto, sebbene non siamo a conoscenza delle specifiche afflizioni dei Corinzi, risveglia in loro il fatto poter avere conforto da Dio. Il risultato finale è che tutto ciò che Dio ha fatto attraverso Paolo è stato sia per il proprio beneficio di Paolo che per il beneficio dei Corinzi.
1:7 Poiché le sofferenze a cui si riferisce Paolo sono uniche nel Cristiano – sofferenze che il cristiano subisce in conseguenza al fatto di essere un cristiano in un mondo decaduto – e nei Corinzi i quali condividono le sofferenze, Paolo è fiducioso che la Chiesa condividerà anche un simile conforto: Paolo è estremamente sicuro che Dio li conforterà. Ciò significa che anche loro saranno in grado di confortarsi l’un l’altro nelle prove che sopportano.
2. Difficoltà in Asia (1:8-11)
1:8 Utilizzando il tradizionale modo di scrivere nelle lettere di Paolo, l’apostolo dice “Perché non vogliamo, fratelli, che ignoriate..”. Paolo vuole che essi vengano a conoscenza dell’ afflizione che ci capitò .. in Asia,che lui e gli altri sono stati eccessivamente gravati, al di là delle loro forze, tanto da disperare della vita stessa. Il termine Perché (gar) unisce questo paragrafo, cioè i versi 8-11, con i versi 3-7 nel modo seguente: poiché loro riescono a condividere le sue sofferenze e il suo conforto, Paolo gli racconta della sua grande battaglia in Asia. Gli studiosi non sono sicuri di cosa sia esattamente accaduto nella provincia dell’Asia, ma molti hanno l’impressione che ciò si riferisca in qualche modo ai Giudei che si opposero a Paolo e che gli causarono dolore (cfr. 2 Cor 11:23). Sebbene non possiamo conoscere con sicurezza quale fu la difficoltà, tuttavia portò Paolo, per così dire, a inginocchiarsi: lui aveva un peso che andava oltre la sua capacità di sopportazione, oltre la sua forza che arrivava al punto di disperare della sua vita stessa.
Un’annotazione sulle afflizioni di Paolo in Asia
Ci sono stati molti suggerimenti riguardo a cosa potesse essere accaduto precisamente a Paolo riferendosi ai versi 1:8-11: (1) Sulla base di 2 Cor 11:25 si è pensato che quell’ “affondare” potesse essere un afflizione. Ciò è improbabile in quanto il termine affondare non lo si pensa come ad un’afflizione e oltretutto ciò è improbabile nella provincia dell’Asia; (2) Altri credono che Paolo stesse parlando del combattimento contro le belve selvagge ad Efeso (1 Cor 15:32); (3) Altri credano che si riferisca al tumulto ad Efeso istigato dall’orafo Demetrio con l’aiuto di altri (Atti 19:23-41); (4) Alcuni studiosi suggeriscono che Paolo si stia riferendo a qualche sorta di malattia mortale. Questa opzione sembra adattarsi bene quando si legge “ricevere la sentenza di morte in loro” (2 Cor 1:9); (5) Un’altra opzione è che la sua difficoltà in Asia si riferisca ai Giudei che gli hanno causato molto dolore. In Atti 20:19 Paolo stesso parla delle “prove che gli sono avvenute per le insidie dei Giudei” e quando Paolo è stato a Gerusalemme, sono stati i giudei di Gerusalemme che aizzarono la folla a mettere le mani addosso all’apostolo (Atti 21:27; cfr. anche Atti 19:23-41 e il ruolo di Alessandro in 2 Tim 4:14). Il complotto dei Giudei finalizzate a far del male a Paolo riflettono bene l’opposizione giudaica descritta nel libro (cfr. 2 Cor 11:23).1 In ultima analisi,dunque, non possiamo essere certi di che genere di prova Paolo abbia sopportato, ma possiamo dire che è stato qualcosa di estremamente doloroso e forse potenzialmente fatale.
1:9 Paolo dice di aver capito che ci fosse stata una sentenza e come verdetto ci fosse stata la morte o quantomeno questo è quello che gli è passato per la mente. Paolo aveva sicuramente creduto che non ci sarebbe stata nessuna via d’uscita e che la morte sarebbe stata inevitabile. Dopo che l’intera vicenda si concluse,però, Paolo disse che Dio lo aveva permesso “affinché (sia lui che altri) non confidassimo in noi stessi ma in Dio che fa risorgerei morti”. Paolo era arrivato al punto di vedere l’intera sua Vita nelle mani sovrane di Dio e nei suoi buoni propositi. Sapeva che Dio aveva permesso che accadesse tutta quella sofferenza per diversi motivi,facendo diventare la dipendenza dell’Apostolo da Dio il punto centrale più importante.Come Cristiani- e in virtù del fatto di diventare un cristiano - abbiamo imparato ad appoggiarci su Cristo e non su noi stessi. Questo l’abbiamo imparato nella conversione. Tale lezione però non finisce mai e in qualche modo si accelera di molto quando soffriamo: più la sofferenza è profonda,più ci disperiamo e più ci disperiamo, più avvertiamo il senso di morte e più profondo il senso della morte ,più il nostro grido va a Colui che può salvarci dalla morte. Cosa produce tutto ciò? Una capacità donata da Dio nel confortare in modo più profondo gli altri che stanno soffrendo.
1:10-11 Paolo è convinto che Dio abbia liberato lui e quelli che erano con lui da un pericolo di morte così grande e che continuerà a fare così anche in futuro,però vuole che i Corinzi sappiano che quella liberazione avviene quando il popolo di Dio prega e ne fa richiesta in situazioni del generi. La Preghiera è più di una semplice liberazione. Essa serve per l’intera opera di proclamazione del Vangelo e di tutto ciò che comporta tale opera. Il Risultato finale di tale preghiera e di questo “aiuto” è che molti daranno gloria a Dio per conto del suo dono di liberazione dato per grazia a Paolo e per l’avanzamento dell’evangelo.
III. Principi di Applicazione
1. L’adorazione per Dio non è una cosa cristiana del tempo passato: essa è la nostra vita stessa ed è una parte integrale della vita cristiana: è come collegare il blue al colore del Cielo. Non puoi avere una parte senza avere anche l’altra. “Come un regalo ponderato rispecchia la celebrazione di un compleanno,come un evento speciale rispecchia la celebrazione dell’anniversario,come un elogio sentito rispecchia la celebrazione alla vita, come un’unione sessuale rispecchia la celebrazione del matrimonio .. Così il culto di Adorazione rispecchia la celebrazione di Dio”(Ronald Allen, Worship: Rediscovering the Missing Jewel). La Lode è parte integrante della celebrazione dell’Amore e della compassione di Dio su Noi ,persone non amabili. Paolo loda suo Padre e lo benedice. Possiamo noi fare di meno?
2. La Chiesa cristiana in America è risolutamente individualistica, eppure il segno più evidente dei primi passi del cristiano è il pensiero che sta dilagando tra le nostre chiese che tutto ciò che riceviamo è per noi soltanto e che Dio ci benedice senza pensare ad estendere questa benedizione agli altri. Dio, però,ha detto ad Abrahamo che avrebbe benedetto Lui e il mondo attraverso di lui ! Paolo dice che Dio ci conforta affinché noi possiamo confortare gli altri con lo stesso conforto che abbiamo ricevuto da Dio: ecco ciò che ci salva da una religione senza utilità! Nella nostra cultura di certo c’è qualcuno disposto a prendere l’incoraggiamento di Dio attraverso di Te: Trovalo ed Amalo.
3. “Per due anni degli scienziati si sono segregati in un ambiente artificiale chiamato Biosfera 2. All’interno della loro comunità auto-sostenibile, i Biosferiani hanno creato una serie di mini-ambienti che includono il deserto,una foresta tropicale e persino un oceano. Quasi tutte le condizioni atmosferiche potrebbero essere simulate,tranne il vento .Durante quel periodo, la conseguenza della mancanza di vento divenne evidente: un numero di alberi di acacia si piegarono e caddero anche. Senza la spinta del vento che rafforza il tronco,esso è cresciuto debole e non riusciva a reggere il proprio peso (Jay akkerman). “Dobbiamo ricordare che il vento dell’avversità rafforza la nostra determinazione ad appoggiarci sul Signore e non su noi stessi. In effetti così come gli alberi sono soggetti ai venti delle tempeste,alla fine anche noi possederemo una forza maggiore. Così lo è stato per Paolo e così sarà il nostro caso se ci appoggeremo sul Signore che fa risorgere i morti.
4. Il risultato finale di tutto ciò che Dio fa è la Lode. Paolo inizia questa parte di 1:3-11 con la lode e benedicendo e finisce con lode unita a ringraziamento data a Dio. Ricorda che nella tua Vita tutta la Lode va a Dio,perché da Lui,attraverso Lui e per Lui sono tutte le cose!
Greg Herrick si è laureato al seminario Teologico di Dallas con Master in Teologia nel 1994 e con il Dottorato di Ricerca nel 1999. Greg e sua Moglie sono dei canadesi che vivono con i loro quattro figli in Texas.
1 Vedi Colin Kruse, The Second Epistle of Paul to the Corinthians, The Tyndale New Testament Commentaries, ed. Leon Morris (Grand Rapids: Eerdmans, 1987), 68-69.
Related Topics: Man (Anthropology), Suffering, Trials, Persecution, Comfort, Character of God
La Revue Internet Des Pasteurs, Fre Ed 5, Edition du l'automne 2012
Edition de l'automne 2012
Sous la direction du
Dr Roger Pascoe,
Président de l’Institut pour la Prédication Biblique
Cambridge, Ontario, Canada

Institut Pour La Predication Biblique
Renforcer les capacités de l’Eglise dans la prédication biblique et le leadership
1ère Partie: Le Message Que Nous Prechons: La Predication De La Croix (1 Cor. 1:17-18)
Par: Dr. Roger Pascoe, Président,
L’Institut pour la prédication biblique
Cambridge, Ontario, Canada
La vérité est que ni l’éloquence, ni la célébrité ne peuvent changer l’impact de la croix. La croix est le message central que nous prêchons. En fait, comme l’apôtre Paul l’indique dans 1 Corinthiens 1:17-18, nous prêchons, littéralement, la «parole» de la croix - la croix elle-même parle. Par conséquent, nous pourrions dire que «le principal ministère de chaque prédicateur est de proclamer le message de la croix ».
L’apôtre Paul est clair sur ce fait lorsqu’il écrit, 17a … Ce n’est pas pour baptiser que Christ m’a envoyé. Il ne voulait pas se laisser entraîner dans le piège de la popularité dans l’église de Corinthe en étant le leader d’un groupe restreint qu’il avait baptisé. Son ministère était 17b ... d’annoncer la bonne nouvelle (voir Actes 20:24 b). De même, nous devons nous assurer que nous gardons la prédication de l’Évangile à l’avant et au centre de notre ministère.
Il est si facile de nous laisser distraire de notre mission première, n’est-ce pas? Si nous étions plus préoccupés par le message de la croix et la vérité de la Bible, il y aurait moins de débats sur des questions sans importance, moins de promotion d’opinions personnelles, moins de désunion dans l’église, et plus de résultats pour le royaume de Dieu.
Notre Ministere Est De Precher L’evangile de manière à ce que la croix du Christ soit perceptible et efficace. Pour que la croix soit perceptible et efficace dans notre prédication, nous devons prêcher l’évangile 17c … et cela sans la sagesse du langage – autrement dit, non pas avec de belles paroles, non pas avec l’éloquence, et pas avec des paroles de sagesse humaine. Ou, comme Paul le dit dans le chapitre suivant, “... ma parole et ma prédication ne reposaient pas sur les discours persuasifs de la sagesse, mais sur une démonstration d’Esprit et de puissance, afin que votre foi fût fondée, non sur la sagesse des hommes, mais sur la puissance de Dieu. » (1 Cor 2:2-4).
Notre prédication ne doit pas être avec des mots qui font simplement appel aux valeurs culturelles ou à la vision du monde des auditeurs. La culture grecque de l’époque aimait la philosophie («la sagesse humaine»). Mais notre message n’est pas conçu pour plaire aux tendances philosophiques de la culture autour de nous - en fait, notre message est totalement «contre-culture».
Notre prédication ne doit être juste avec des mots qui impressionnent l’intellect - des arguments pas convaincants, de gros mots ou des arguments intelligents qui impressionnent ou même trompent l’esprit. Ce n’est pas ainsi que nous sommes appelés à présenter l’Evangile, car cette approche risque de rendre la croix du Christ ... sans effet (17c) – voire d’agir en défaveur du message de la croix et de repousser les gens.
Les mots savants ne font que dégrader le message de la croix. Ils dénaturent le sens et le but de la croix. Ils banalisent l’Evangile, dévaluent la croix du Christ. Ils la rendent sans effet - enlèvent son pouvoir inhérent. Ils font perdre son importance dans la vie des gens. Ils font qu’elle n’a aucun impact, aucun effet - la rendent inutile, invalide, vaine, vide.
Notre ministère de la prédication, consiste donc d’abord à prêcher l’évangile. Qu’est-ce que l’Évangile? À la base, L’evangile Est La Parole De La Croix. 18 Car la prédication (message) de la croix est une folie pour ceux qui périssent ; mais pour nous qui sommes sauvés, elle est une puissance de Dieu. C’est ce que nous prêchons : la « parole (message) de la croix ». La prédication de la croix est le cœur de l’Evangile, c’est Jésus-Christ crucifié (23). Paul dit: « Car je n’ai pas eu la pensée de savoir parmi vous autre chose que Jésus-Christ, et Jésus-Christ crucifié. » (1 Cor 2:2).
Notez que c’est la parole de la croix - ce n’est pas l’événement, l’expérience, ou la passion, mais la parole de la croix. C’est la parole de la croix parce que la croix parle. Et c’est ce que nous prêchons- la parole de la croix.
Nous prêchons la parole de la croix parce que la parole de la croix déclare la vérité sur le péché. La vérité sur le péché, c’est que nous avons été rebelles contre la loi de Dieu, nous avons violé la norme de sainteté de Dieu, nous avons eu des manquements quant aux exigences de Dieu, nous sommes des pécheurs incorrigibles par nature (par naissance) et par pratique (par le comportement).
La parole de la croix, dit haut et fort, que nous sommes les ennemis de Dieu à cause de nos mauvaises œuvres (Rom 5:10; Col 1:21), que nous sommes ennemis de la croix du Christ (Phil 3:18). La parole de la croix expose la vérité sur le cœur humain, elle montre que le «Le cœur est tortueux par-dessus tout, et il est méchant “(Jér 17:9). La parole de la croix montre comment le cœur de l’homme a déchargé toute sa fureur contre le Christ à la croix, comment la colère de l’homme s’est déchainée contre Dieu lui-même à la croix. La croix révèle à quel point le cœur de l’homme est méchant et rebelle.
Nous prêchons la parole de la croix, car elle déclare la vérité sur le péché. Et nous prêchons la parole de la croix parce que la parole de la croix est la réponse au péché. Par la croix, nous recevons le pardon des péchés (Ephésiens 1:7) - nos péchés sont effacés comme s’efface un nuage épais (Esaie 44:22). Par la croix, nous sommes libérés de la puissance et de la pénalité du péché (Rom 6:18, 22). Par la croix, Dieu nous offre le don de la vie éternelle (Rom 6:23). Par la croix, nous qui étions autrefois ennemis de Dieu, avons «la paix avec Dieu» (Rom 5.1). Nous sommes réconciliés avec Dieu au travers de la croix (Col 1:20, 21). La parole de la croix est la réponse au problème du péché, car à la croix, « Celui qui n’a point connu le péché, il l’a fait devenir péché pour nous, afin que nous devenions en lui justice de Dieu. “(2 Cor 5:21) «Christ nous a rachetés de la malédiction de la loi, étant devenu malédiction pour nous» (Gal 3.13). Il a pris sur lui la malédiction de notre péché et est mort à notre place, nous rachetant ainsi de la malédiction du péché.
Voici pourquoi nous prêchons la parole de la croix: (1) parce que la parole de la croix déclare la vérité sur le péché, (2) parce que la parole de la croix est la réponse au péché, et (3) parce que la parole de la croix exprime l’amour de Dieu pour les pécheurs. Quand Paul a vu ce que Dieu a fait dans sa vie, il ne pouvait expliquer cela que par l’amour de Dieu. Dans la croix, il voyait l’amour de Dieu exprimé dans toute sa plénitude - l’amour de Dieu qui a été «répandu dans nos cœurs par le Saint-Esprit » (Rom 5:5). Dans la croix, Paul voyait l’amour de Dieu duquel rien ne peut nous séparer (Romains 8:39).
Voici pourquoi nous prêchons la parole de la croix - parce que, premièrement la parole de la croix déclare la vérité sur le péché, deuxièmement parce que la parole de la croix est la réponse au péché, troisièmement parce que la parole de la croix exprime l’amour de Dieu dans toute sa plénitude pour les pécheurs, et quatrièmement parce que la parole de la croix donne un nouveau sens à la vie. Par la croix, Paul a reçu la vie nouvelle en Christ (Romains 5:18-21; 6:23) et par la croix, Paul a incontestablement perçu un nouveau sens à la vie, car, autrefois il était un persécuteur de l’Eglise, mais à présent il servait le Christ. Autrefois il était fier de son héritage juif et de son zèle religieux, mais à présent il considérait tout cela comme des ordures afin de gagner Christ. Autrefois il chérissait sa position terrestre et ses possessions par-dessus tout, mais à présent il considérait toutes ces choses comme une perte pour l’excellence de la connaissance de Jésus-Christ son Seigneur (Phil 3:8).
Par la croix, Paul était un homme nouveau en Christ car, dit-il, «si quelqu’un est en Christ, il est une nouvelle créature. Les choses anciennes sont passées ; voici, toutes choses sont devenues nouvelles » (2 Cor 5:17). Par la croix, il a été amené à marcher « en nouveauté de vie.» (Rom 6:4). Ainsi, la parole de la croix donne un nouveau sens à nos vies. Voici donc pourquoi nous prêchons la parole de la croix - parce que la parole de la croix (1) déclare la vérité sur le péché, (2) apporte la réponse au péché; (3) exprime l’amour de Dieu pour les pécheurs; (4) donne un nouveau sens à la vie.
Et, en outre, nous prêchons la parole de la croix parce que la parole de la croix déclare que Dieu est proche de nous. Il n’est pas éloigné de notre douleur et de notre souffrance, mais il a fait quelque chose à ce sujet en nous donnant un Sauveur. Il est entré dans notre monde de souffrance et de tristesse, et il a vaincu la mort. Dieu ne s’est pas désengagé de l’humanité, mais, par la croix, Il s’est fait proche de nous dans toutes nos épreuves et nos luttes. Par la croix, Dieu n’est pas distant, mais s’est fait proche de nous en s’incarnant lui-même dans la chair et le sang humain afin de communiquer une parole d’espérance, de paix, de pardon et de réconciliation dans un monde qui soupire après son amour. C’est pourquoi nous prêchons la parole de la croix!
Avec Paul, nous pouvons déclarer: «loin de moi la pensée de me glorifier d’autre chose que de la croix de notre Seigneur Jésus-Christ, par qui le monde est crucifié pour moi, comme je le suis pour le monde !» (Gal 6:14). Notre ministère est de prêcher l’Évangile. L’Evangile est la parole de la croix.
Maintenant, remarquez l’effet de cette parole: La Parole De La Croix Divise Le Monde 18 Car la prédication de la croix est une folie pour ceux qui périssent ; mais pour nous qui sommes sauvés, elle est une puissance de Dieu. La croix du Christ divise le monde en deux groupes - ceux qui périssent et ceux qui sont sauvés. Pour ceux qui périssent la croix est une «folie». Pourquoi la croix est-elle une folie pour eux? La parole de la croix est une folie pour eux parce qu’ils ne croient pas le témoignage de Dieu. Ils connaissent Dieu, dit Paul, à travers le témoignage de la création dans laquelle « les perfections invisibles de Dieu, sa puissance éternelle et sa divinité, se voient comme à l’œil, depuis la création du monde, quand on les considère dans ses ouvrages. Ils sont donc inexcusables, puisque ayant connu Dieu, ils ne l’ont point glorifié comme Dieu, et ne lui ont point rendu grâces ; mais ils se sont égarés dans leurs pensées, et leur cœur sans intelligence a été plongé dans les ténèbres.» (Rom 1:19-21).
Voici pourquoi ils périssent - parce qu’ils n’ont pas cru au témoignage de Dieu, malgré les preuves et en dépit de la grâce qu’Il leur a manifesté en se révélant à eux dans la création. Ils préfèreraient mieux croire en l’évolutionnisme qu’en Dieu. Voyez à quel point ils sont résolus à renier le Dieu qui les a faits.
La parole de la croix est une folie pour eux parce qu’ils ne croient pas au témoignage de Dieu. Et la parole de la croix est une folie pour eux parce qu’ils ne comprennent pas la vérité de Dieu (voir 1 Cor 2.14). Pour l’homme naturel la notion même de la croix n’a pas de sens. Comment un homme peut-il payer pour les péchés d’un autre? Comment Dieu peut-il naitre d’une vierge et devenir un homme? Comment le Fils de Dieu peut-il mourir sur une croix pour nos péchés? Ces notions sont une folie pour ceux qui périssent. Mais c’est le moyen que Dieu a choisi pour nous sauver: «il a plu à Dieu de sauver les croyants par la folie de la prédication » (1cor 1:21). En d’autres termes, c’est précisément parce qu’il est une folie pour l’esprit naturel que le salut d’une âme par la croix ne peut être que l’œuvre de Dieu.
Ainsi, la parole de la croix est une folie pour ceux qui périssent (1) parce qu’ils ne croient pas au témoignage de Dieu, (2) parce qu’ils ne comprennent pas la vérité de Dieu, et (3) parce qu’ils n’ont pas confiance dans les voies de Dieu. Les voies de Dieu consistent à choisir les choses folles du monde pour humilier les sages (1 Cor 1:27) - Par exemple, Naaman (2 Rois 5), Le serpent d’airain (Nombres 21). L’homme par sa seule connaissance terrestre ne peut trouver Dieu, car une telle découverte est un événement surnaturel que Dieu seul peut opérer. Sans l’illumination de l’Esprit, l’homme naturel ne peut comprendre la vérité et les voies de Dieu – voir Félix (Actes 24:25); Festus (Actes 26:24); Agrippa (Actes 26:28). C’était des hommes intelligent et de haut rang, mais aucun d’entre eux ne croyaient en la vérité, aucun d’eux n’a fait confiance aux voies de Dieu.
Dieu a « caché ces choses aux sages et aux intelligents », et « les as révélées aux enfants “(Lc 10:21; 1 Cor 1:19). Dieu a «choisi les choses folles du monde pour confondre les sages ; Dieu a choisi les choses faibles du monde pour confondre les fortes ; et Dieu a choisi les choses viles du monde et celles qu’on méprise, celles qui ne sont point, pour réduire à néant celles qui sont…» (1 Cor 27-28). Donc, vous voyez que parmi ceux qui ont été appelé «il n’y a ni beaucoup de sages selon la chair, ni beaucoup de puissants, ni beaucoup de nobles » (1 Cor 1: 26). L’esprit de l’homme qui n’est pas éclairé par l’Esprit de Dieu ne peut pas comprendre la parole de la croix, et la volonté qui n’est pas contrôlée par l’Esprit de Dieu ne peut pas l’accepter. Le salut est un acte souverain de Dieu, afin que «nulle chair ne se glorifie devant Dieu “(1 Cor 1: 29).
La mauvaise nouvelle c’est que pour ceux qui périssent la croix est une folie et ils rejettent donc volontairement son message. Jésus a dit: « vous ne voulez pas venir à moi pour avoir la vie !» (Jn 5:40). Jean-Baptiste déclare: «Celui qui croit au Fils a la vie éternelle ; celui qui ne croit pas au Fils ne verra point la vie, mais la colère de Dieu demeure sur lui.» (Jn 3:36; voir 1 Jn 5:12). Donc la parole de la croix est une folie pour ceux qui périssent car ils sont laissés à eux-mêmes. Voilà la mauvaise nouvelle.
Mais à présent la bonne nouvelle: pour ceux qui sont sauvés, la croix est «la puissance de Dieu» (18c). La bonne nouvelle, c’est que Dieu aime ceux qui périssent. Il ne veut pas « qu’aucun périsse », mais il désire que « que tous arrivent à la repentance. » (2 Pierre 3:9; voir Jn. 3:16). Raison pour laquelle nous prêchons la parole de la croix - parce que c’est une parole source de bonnes nouvelles pour ceux qui sont sauvés.
Le salut peut être décrit comme étant passé, le présent et à avenir. Nous avons été sauvés par la foi en Jésus-Christ et de la croix. Nous sommes sauvés par la sanctification progressive – le fait de ressembler davantage au Christ. Nous serons sauvés quand nous serons glorifiés avec de nouveaux corps.
Ici, Paul parle de notre état présent en tant que personnes sauvées, de personnes qui travaillons à notre salut avec crainte et tremblement. Ceux qui sont sauvés sont: (a) ceux qui ont embrassé le Christ et la croix; (b) ceux dont les péchés sont pardonnés et, sont par conséquent à l’abri de la colère de Dieu; (c) ceux qui sont en chemin vers le ciel, et (d) ceux qui reconnaissent la puissance de Dieu dans la croix. Car l’Évangile du Christ, dit Paul dans Rom 1:16, « est une puissance de Dieu pour le salut de quiconque croit».
Pour nous qui sommes sauvés, le message de la croix est la puissance de Dieu (a) parce que grâce à elle, nous avons reçu le pardon des péchés- c’est puissant! (b) parce que grâce à elle, nous avons été réconciliés avec Dieu - c’est puissant! (c) parce que grâce à elle, nous avons été transférés du royaume des ténèbres au royaume de la lumière - c’est puissant! (d) parce que grâce à elle, nous avons été transformés d’êtres morts «par vos offenses et par vos péchés » en êtres “vivant avec le Christ » (Eph 2:1) - c’est puissant! Et (e) parce qu’elle nous a rapprochés de Dieu, nous qui étions autrefois loin de loin (Eph 2:13) - c’est puissant!
Voici pourquoi nous prêchons la parole de la croix – elle est la puissance de Dieu pour le salut de quiconque croit. Notre ministère est de prêcher l’Évangile. Rappelez-vous que notre thèse c’est que «le principal ministère de chaque prédicateur est de proclamer le message de la croix. »
Gloire à Dieu pour la prédication de la croix. Elle est «puissance de Dieu et sagesse de Dieu » (1 Cor 1:24). C’est la bonne nouvelle de notre salut par la grâce et au moyen de la foi (Eph 2.8). Puissions-nous proclamer hardiment, comme l’écrivain de l’hymne ancien l’a exprimé: «Envers la bonne vieille croix robuste, je serai toujours fidèle, acceptant volontiers son humiliation et ses reproches.»
Notre ministère principal est de proclamer la prédication de la croix, car « il a plu à Dieu de sauver les croyants par la folie de la prédication » (1 Cor 1:21). C’est de cela qu’il s’agit dans la grande commission – « prêcher l’Evangile à toute créature» (Mc 16:15). L’apôtre Paul pouvait dire: «J’ai abondamment répandu l’Evangile de Christ »(Rom 15:19). Pouvez-vous dire cela?
Puissions-nous ne jamais nous rétracter de notre devoir prêcher la croix. Puisse la croix être toujours la marque visible de notre ministère. Pendant que de nos jours beaucoup de prédicateurs (même ceux qui se disent évangéliques) sont en train diluer son message et de l’abandonner, puissions-nous nous «accrocher à la bonne vieille croix robuste” que nous pourrons un jour “échanger contre une couronne. » (Paroles d’un cantique ancien)
2ème Partie: Leadership: Être Un Modèle Selon Le Cœur De Dieu
«Etre un modèle en pensée, en parole et en actes “
Par: Dr. Roger Pascoe, Président,
L’Institut pour la prédication biblique
Cambridge, Ontario, Canada
Nous arrivons maintenant au dernier des neuf points sur comment être un modèle de piété pour les autres. Dans les numéros précédents de cette Revue Internet des Pasteurs, nous avons abordé comment être un modèle dans les domaines suivants : l’engagement, la cohérence, la confiance, la consécration, la compassion, la compétence, la conduite, et les paroles. Et pour finir, nous nous penchons sur ce que cela signifie d’être ...
Un Modele En Caractere
Les titres et les diplômes semblent avoir pris la place du caractère dans notre culture – à titre d’exemple on considère ce que vous savez et ce que vous pouvez faire et non qui vous êtes. Malheureusement, peu d’églises semblent se concentrer sur le caractère de piété quand ils sont à la recherche de dirigeants d’églises, de responsables de ministères, de candidats aux fonctions pastorales, etc.
Qu’est-ce que le «caractère»? Le caractère c’est ce qui concerne vos valeurs, votre éthique, vos normes, vos priorités, vos objectifs, votre droiture. Le caractère est votre fondation inébranlable quand les choses deviennent difficiles ou quand les tentations vous assaillent. Le caractère renvoie à qui nous sommes lorsque personne ne nous voit. Le caractère chrétien s’exprime en termes de sainteté, de justice, de piété.
Le ministère chrétien exige le développement d’un caractère. Souvent, les pressions à «faire» prennent le dessus et écrasent notre besoin et notre désir d ‘«être». Il ya un fossé entre notre marche avec Christ et notre travail pour Christ. Le temps que nous mettons à pratiquer notre ministère dépasse le temps que nous mettons à développer notre spiritualité et notre caractère. Mais ce dernier doit précéder le premier; «être» vient avant «faire». Si vous n’êtes pas ce que Dieu veut que vous soyez, vous ne pouvez pas faire ce que Dieu veut que vous fassiez. D’où, les qualifications de caractères requises pour le choix des anciens et des diacres (1 Tim 3:1-13; Tit 1:6-9).
Nous avons besoin de travailler de façon consciente dans l’optique de devenir semblable à Christ. Cela ne se produit pas simplement parce que vous êtes dans le ministère ou parce que vous êtes dirigeant d’église ou enseignant de la Bible. Le caractère de piété découle du temps que nous passons avec Dieu. Il n’existe pas de solution de remplacement pour cela. C’est pourquoi le fait d’être trop occupé est si destructeur pour l’efficacité dans le ministère. L’excès d’occupations est probablement l’un des moyens majeurs de Satan pour attaquer l’église, notre ministère, et notre témoignage. Si Satan parvient à affaiblir notre relation avec le Seigneur, il affaiblit notre ministère et l’impact que nous pouvons avoir pour Dieu. Les bons disciples passent du temps avec leur leader (voir Mc 3:13-14).
Le développement du caractère est le résultat du fait d’être un exemple d’engagement, de consécration, de cohérence, de confiance, de consécration, de compassion, de compétence, de conduite et en paroles. Notre caractère doit être l’expression du caractère du Christ – “jusqu’à ce que Christ soit formé en vous» (Gal 4:19). Notre manière de vivre (ce que nous faisons) et qui nous sommes (nos valeurs) doivent refléter la manière dont le Christ a vécu et ce qu’Il est – autrement dit, nous sommes la présence du Christ sur la terre. Nous ne pouvons refléter le caractère de Christ que si nous le connaissons intimement. C’est pourquoi l’apôtre Paul dit: «Affectionnez-vous aux choses d’en haut, et non à celles qui sont sur la terre» (Col 3:2). Soyez centré sur Christ, vivez dans la soumission à l’Esprit Saint et dans la ressemblance à Christ. Manifestez-vous le fruit de l’Esprit dans votre vie ? (Gal 5:22) Portez-vous l’image de Dieu dans votre vie? Etes-vous connu pour votre caractère pieux et votre conduite - par exemple, votre hospitalité, votre gentillesse, votre humilité, votre douceur, votre vie de sanctification, votre autodiscipline? Êtes-vous «irréprochable» dans votre réputation? Ou, êtes-vous connu comme quelqu’un qui vit pour satisfaire les œuvres de la chair (Gal 5:19-21)?
Lorsque viendra la pression et les épreuves, votre caractère pieux et vos valeurs bibliques vous distingueront et vous garderont sur la bonne voie, afin que vous preniez les bonnes décisions pour les bonnes raisons.
Il ya quatre domaines particuliers de caractère qui sont essentiels pour le ministère chrétien et le témoignage:
1. L’intégrité
L’intégrité c’est l’ouverture, l’honnêteté, la droiture, l’impartialité. Pourquoi l’apôtre Paul exhorte t-il en ces termes «Veille sur toi-même» (1 Tim 4:16)? Parce que vous ne pouvez pas conduire les autres à la foi, ou conduire le peuple de Dieu dans l’adoration, ou intercéder en faveur des autres, ou instruire les autres de façon appropriée, tant que votre propre vie n’est pas droite, propre, honnête, ouverte. Un leader chrétien doit faire preuve d’intégrité. Votre vie doit tenir comme un tout - sans failles, sans contradictions - mais un tout unifié.
L’intégrité consiste aussi ne jamais prendre des décisions pour plaire aux gens, mais plutôt à Dieu (Eph 6:6-7; Col 3:22-23). L’intégrité c’est faire ce qui est juste, peu importe le coût. L’intégrité c’est ne jamais se prendre dans un conflit d’intérêts. Cela peut impliquer de refuser les offres qu’une personne bien intentionnée vous fait de sorte à ne pas être redevables à cette personne à l’avenir.
L’intégrité va main dans la main avec la sincérité - ne pas être faux, mais transparent, ouvert, sans artifice.
2. Les Valeurs (L’éthique)
Fixez-vous des normes élevées. Établissez un code d’éthique. Définissez vos valeurs. Qu’est-ce qui est important pour vous? Quelles doctrines sont importantes pour vous? Quelles manières de vivre et quelles idées sont-elles importantes pour vous, celles sur lesquelles vous ne voulez pas de compromissions, celles qui sont non-négociables? En d’autres termes, quelles sont vos valeurs fondamentales?
Vos valeurs transparaissent plus clairement dans vos pratiques:
· Dans quoi dépensez-vous votre argent?
· Comment utilisez-vous votre temps?
· Qui sont vos amis?
· De quoi parlez-vous?
· A quoi pensez-vous?
· Quel risque seriez-vous prêt à prendre dans votre travail?
· Pour quoi seriez-vous prêt à aller en prison s’il le fallait?
3. Le Courage
Le courage, c’est faire ce qui est juste; aller de l’avant malgré l’opposition, la critique, ou l’échec. Rappelez-vous que «ce n’est pas un esprit de timidité que Dieu nous a donné...» (2 Tim 1:7)
Le leadership chrétien n’est pas chose facile. Ca demande du courage. Il faut du courage pour prendre des décisions difficiles, pour faire ce qui est juste quelles que soient les conséquences. La capacité à prendre des décisions clairs bonnes et dans la dépendance totale à Dieu est la marque d’un bon leader spirituel - par exemple (1) Abraham lors de la crise de Sodome et le secours apporté à Lot (Genèse 14:14 et suiv.), (2) Moïse quand il a décidé d’abandonner les plaisirs et la puissance de l’Egypte; (3) Paul dans la tempête (Actes 27).
Chaque fois que vous serez face à un carrefour dans la prise de décision, vous serez soit un exemple de courage, soit un exemple de lâcheté. David était un exemple de courage face au lion et à l’ours quand il paissait les moutons. Plus tard, David fut un exemple de courage quand il a affronté Goliath. Jonas, en revanche, était un exemple de lâcheté. Il a fait le mauvais choix et est parti dans la mauvaise direction. Néanmoins, Dieu le restaura et l’aida à agir courageusement. Daniel était un exemple de courage, préférant affronter la fournaise ardente plutôt que de compromettre sa foi en Dieu.
Il faut du courage pour prendre des décisions difficiles et il faut du courage pour faire face à des situations difficiles – pour affronter les attaques de la part d’autres personnes ou de Satan. Il faut du courage pour accepter la critique adressée contre sa personne et l’opposition. Il faut du courage pour prêcher quand vous avez été critiqué durant la semaine. Dieu a dit à Jérémie:
« Et toi, ceins tes reins, lève-toi, et dis-leur tout ce que je t’ordonnerai. Ne tremble pas en leur présence, de peur que je ne te fasse trembler devant eux. Voici, je t’établis en ce jour sur tout le pays comme une ville forte, une colonne de fer et un mur d’airain, contre les rois de Juda, contre ses chefs, contre ses sacrificateurs, et contre le peuple du pays. Ils te feront la guerre, mais ils ne te vaincront pas ; car je suis avec toi pour te délivrer, dit l’Eternel. “(Jér 1:17-19)
Notre courage pour affronter la critique et l’opposition vient du Seigneur. La critique est le pire ennemi qui puisse vous rabaisser. Il amplifie vos insécurités, détourne vos yeux de la tâche à accomplir et les tourne vers vous-même, épuise votre énergie et d’enthousiasme, vous met sur la défensive, vous isole…
C’est pourquoi la critique négative et destructive est une arme de Satan. Je crois en la correction biblique, la réprimande, et l’exhortation (2 Tim 4:2), mais la critique destructive ne figure pas dans cette liste. La critique porte généralement sur ce que les gens ne veulent pas et n’aiment pas, pas sur ce qui est honorable à Dieu ou bénéfique pour son peuple. La critique peut fausser votre vision du ministère et des personnes que vous servez.
Il faut du courage pour persévérer dans les moments de découragement spirituel - pour garder le cap lorsque le découragement s’installe, lorsque vous pensez que vous êtes un échec, lorsque vous travaillez dur, mais que personne ne semble écouter ou répondre.
4. L’Humilité
L’humilité chrétienne se reflète dans le service, la douceur, la gentillesse, la conscience de sa faillibilité. C’est l’attitude de Jean-Baptiste qui, en comparaison avec Jésus dit: «Il faut qu’il croisse, et que je diminue.» (Jn 3:30). Paul l’a aussi dit à sa façon: «car je suis le moindre des apôtres, je ne suis pas digne d’être appelé apôtre» (1 Corinthiens 15.9, Eph 3:8; 1 Tim 1:15). L’exhortation de Paul à nous est: «Ne faites rien par esprit de parti ou par vaine gloire, mais que l’humilité vous fasse regarder les autres comme étant au-dessus de vous-mêmes.» (Phil 2:3).
Il est facile de devenir fier dans le ministère, surtout si il ya des signes extérieurs de la réussite en termes mondains (ex.: augmentation du nombre; nouveaux bâtiments). La prédication, en particulier, peut être une expérience orgueilleuse et l’appréciation que les gens donnent de votre prédication peut vous monter à la tête. A la minute où nous commençons à penser que cela a quelque chose à voir avec nous (notre crédit; notre mérite), nous sommes en péril. « Dieu résiste aux orgueilleux, Mais il fait grâce aux humbles. » (Jac 4:6; 1 Pierre. 5,5) «Humiliez-vous donc sous la puissante main de Dieu, afin qu’il vous élève au temps convenable…» (1 Pierre 5.6). Quand le temps sera venu, c’est Lui qui vous élèvera - pas vous-même.
Conclusions Sur Le Caractère1
Cinq traits de caractères à éviter (Tite 1:7-8)
- Ne pas être entêté (ce qui est généralement la caractéristique sous-jacente lorsqu’on est critiqué)
- Ne pas être d’un tempérament emporté
- Ne pas être adonné au vin
- Ne pas être violent
- Ne pas être avide d’argent
Sept caractéristiques à adopter (Tite 1:8-9)
- Etre hospitalier
- Etre un amoureux du bien
- Etre sobre
- Etre juste
- Etre saint (pieux)
- Avoir la maitrise de soi
- S’attacher à la parole telle qu’elle a été enseignée
Interpellation: Quel genre de modèle êtes-vous? Quand les autres vous regardent, que voient-ils? - Un exemple de cohérence? de sanctification? de consécration dans la prière? Lorsque vous vous examinez vous-même, que voyez-vous?
3ème Partie: Meditation: Pourquoi Prioriser L’humilité?2
Par: Dr. Jean MacArthur, Pasteur de
L’Eglise Communauté de la Grace, Sun Valley, en Californie
“Heureux les pauvres en esprit, car le royaume des cieux est à eux !” (Mathieu 5.3)
Cette béatitude fut prononcée avant tout parce que l’humilité est le fondement de toutes les autres grâces et un aspect crucial pour le salut (voir Matthieu 18:3-4). La porte dans le royaume de Christ est étroite et basse, et quiconque se perçoit trop gros ou trop grand ne pourra jamais passer à travers. Autant il est inutile de tenter de cultiver des fruits en dehors d’un l’arbre et de ses branches, autant il est inutile de s’attendre à que les autres grâces de la vie chrétienne se développent en dehors de l’humilité.
Tant que nous ne nous humilierons pas pour reconnaitre notre pauvreté spirituelle et notre besoin de Christ, nous ne pouvons pas voir et expérimenter ses richesses, ses grâces et son salut. Jésus a dit au sujet du percepteur contrit: «Je vous le dis, celui-ci descendit dans sa maison justifié, plutôt que l’autre (le pharisien). Car quiconque s’élève sera abaissé, et celui qui s’abaisse sera élevé.» (Luc 18:14).
Nul ne peut recevoir le royaume de Dieu tant qu’il ne s’est pas rendu compte qu’il n’est pas digne de ce royaume. La fière église de Laodicée a déclaré de façon collective, «Je suis riche, je me suis enrichi, et je n’ai besoin de rien », mais en réalité, les membres étaient «malheureux, misérable, pauvre, aveugle et nu» (Apoc 3:17). Des gens comme les Laodicéens nous rappellent l’histoire de la jeune esclave romaine qui refusait de reconnaitre sa cécité, insistant que c’était plutôt son monde qui était sombre en permanence. Tant que les orgueilleux ne sont pas prêts à devenir pauvres en esprit, ils ne peuvent pas recevoir le roi ou entrer dans son royaume.
Questions à méditer
Nous voyons que l’orgueil est le principal obstacle entre l’homme et Dieu, entre les âmes pécheresses et le salut glorieux du Christ. Mais de quelles autres choses l’orgueil nous prive t-il de profiter ou de jouir? Quels sont les autres coûts résiduels de l’orgueil dans nos vies?
4ème Partie: Plans De Predication
Par: Dr. Roger Pascoe, Président
L’Institut pour la prédication biblique
Cambridge, Ontario
Jusqu’à présent, j’ai publié dans cette revue une série de prédications sur l’évangile de Jean au sujet des actes surnaturels de Jésus (miracles):
- Jean 2:1-11 – Jésus change l’eau en vin: le meilleur est encore à venir.
- Jean 4:46-54 - Guérison fils de l’officier du roi: là où s’arrête notre force commence la puissance de Dieu.
- Jean 5:1-47 - La guérison d’un paralytique: marchez loin de votre Bethesda
- Jean 6:1-14 - Jésus nourrit cinq mille hommes: quelle est la grandeur de ton Dieu?
- Jean 6:16-21 - Jésus marche sur l’eau: redécouvrez Jésus.
- Jean 9:1-41 – L’homme qu’on appelle Jésus.
Maintenant, voici quatre autres sermons sur le septième et dernier acte surnaturel raconté par Jean:
Plan De Prédication N° 9
Jean 11:1-44 - La Résurrection De Lazare, Points N°1, 2, 3, 4
Pour la version audio en anglais, cliquer sur les liens suivants: Jean 11:1-6 ; Jean 11:7-16; Jean 11:17-37; Jean 11:38-44.
Sujet: La réponse tardive de Dieu n’est pas nécessairement un refus de sa part.
Point n°1: Parfois Dieu tarde afin de nous montrer son amour (1-3)
Point n°2: Parfois Dieu tarde afin de nous montrer sa gloire (4-6)
Point n°3: Parfois Dieu tarde afin de nous montrer ses buts (7-16)
Point n°4: Parfois Dieu tarde afin de nous apprendre la vérité à son sujet (17-27)
Point n°5: Parfois Dieu tarde afin de nous apprendre à être passionné de lui (28-37)
Point n°6: Parfois Dieu tarde afin de nous apprendre la foi en lui (38-44)
1 Voir MacArthur, Redécouvrir le Ministère Pastoral, 95-101.
2 Jean MacArthur, “Pourquoi prioriser l’humilité?” dans Lectures quotidiennes sur la vie de Christ (Chicago: Moody Publisher, 2008), Février 12.
Related Topics: Pastors
Jurnalul Electronic Al Păstorilor, Rom Ed 5, Ediția de toamnă 2012
Ediția de toamnă 2012
Coordonat de ...
Dr. Roger Pascoe, Președinte,
The Institute for Biblical Preaching
(Institutul pentru Predicare Biblică)
Cambridge, Ontario, Canada

„Consolidarea Bisericii în Predicarea Biblică și Lidership”
Partea I: Mesajul Pe Care Îl Predicăm: Propovăduirea Crucii (1 Cor. 1:17-18)
Dr. Roger Pascoe, Președintele Institutului Biblic pentru Predicare
Cambridge, Ontario, CANADA
Adevărul este că nici elocvența și nici proeminența nu pot umbri influența crucii. Crucea este mesajul central pe care noi îl predicăm. De fapt, după cum indică și apostolul Pavel în 1 Corinteni 1:17-18, noi predicăm, literalmente, “propovăduirea” crucii – pentru că crucea în sine vorbește. De aceea, pentru scopul nostru, noi putem afirma că: ‚principala lucrare a fiecărui predicator este de a proclama mesajul crucii.’
Apostolul Pavel este foarte clar în ce privește faptul că: 17a De fapt, Hristos m-a trimes nu să botez. El nu a dorit să se lase condus într-un concurs de popularitate în biserica din Corint prin a fi liderul unui grup select de oameni pe care el i-a botezat. Lucrarea sa a fost de a 17b propovădui Evanghelia (cf. Fapte 20:24b). Noi de asemenea trebuie să ne asigurăm că păstrăm predicarea Evangheliei în fața și în centrul slujirii noastre.
Este așa de ușor să fi distras de la principala noastră slujbă, nu-I așa? Dacă noi am fi mult mai preocupați cu mesajul crucii și adevărul Bibliei, cu siguranță ar fi mai puține dezbateri cu privire la lucruri neimportante, mai puțină promovare a ideilor personale, mai puțină dezbinare în biserică, li mult mai multe realizări pentru împărăția lui Dumnezeu.
Lucrarea Noastră Trebuie Să Fie Predicarea Evangheliei într-o așa manieră încât crucea lui Hristos să fie proeminentă și eficientă. Pentru ca, crucea să fie proeminentă și eficientă în predicarea noastră, noi trebuie să predicăm 17c nu cu înţelepciunea vorbirii – nu cu inteligența vorbirii, nici cu elocvență înțeleaptă, nici cu cuvinte de înțelepciune umană. Sau, după cum apostolul Pavel descrie în capitolul următor, „n-am venit cu o vorbire sau înţelepciune strălucită …(nici) în vorbirile înduplecătoare ale înţelepciunii, ci într-o dovadă dată de Duhul şi de putere,5 pentru ca credinţa voastră să fie întemeiată nu pe înţelepciunea oamenilor, ci pe puterea lui Dumnezeu.” (1 Cor.2:1-5).
Propovăduirea noastră nu trebuie să fie cu cuvinte care să apeleze la mentalitatea culturală sau viziunea lumii. Cultura greacă din acea zi iubeau filozofia (“înțelepciunea umană”). Dar mesajul nostru nu este proiectat pentru a apela la capriciile filozofice ale culturii din ziua de azi – ci, într-adevăr, mesajul nostru este total „împotriva culturii”.
Propovăduirea noastră, nu trebuie să fie cu cuvinte care impresionează intelectul – nici convingătoare, cu cuvinte pompoase, sau cu argumente inteligente care să impresioneze sau să înșele mintea. Nu în acest mod suntem chemați să prezentăm Evanghelia, pentru că această abordare aduce riscul 17c „ca … crucea lui Hristos să fie făcută zadarnică” – de fapt lucrând împotriva mesajului crucii și îndepărtându-i pe oameni.
Cuvintele inteligente nu fac altceva decât să înjosească mesajul crucii. Ei discreditează sensul și scopul crucii. Ei banalizează Evanghelia, fac crucea lui Hristos să fie nulă. Ei o fac zădarnică – iau puterea inerentă a crucii. Aceasta face ca crucea să nu mai aibă importanță în viețile oamenilor. O fac fără impact, fără efect – redând un sens fără valoare, invalid, zadar și gol.
Lucrarea noastră de propovăduire, atunci, trebuie să fie în primul rând axată pe predicarea Evangheliei. Ce este Evanghelia? În esența sa, Evanghelia Este Predicarea Crucii. 18 Fiindcă propovăduirea (mesajul) crucii este o nebunie pentru cei ce sânt pe calea pierzării: dar pentru noi, cari suntem pe calea mântuirii, este puterea lui Dumnezeu. Aceasta predicăm noi – „propovăduirea (mesajul) crucii”. Propovăduirea crucii este esența Evangheliei; este Hristos cel răstignit (23). Pavel spunea: Căci n-am avut de gând să ştiu între voi altceva decât pe Isus Hristos şi pe El răstignit. (1 Cor.2:2).
Observați că este vorba despre propovăduirea crucii – nu este evenimentul, nici experiența, nici pasiunea, ci doar propovăduirea crucii. Este mesajul crucii – pentru că crucea vorbește. Asta propovăduim noi – mesajul crucii.
Noi predicăm mesajul crucii pentru că propovăduirea crucii declară adevărul cu privire la păcat. Adevărul despre păcat este că noi ne-am împotrivit legii lui Dumnezeu, am fost lipsiți de slava standardului de sfințenie al lui Dumnezeu, am ratat ținta cerințelor lui Dumnezeu, suntem păcătoși incorigibili prin natura noastră (prin naștere) și practică (prin comportament).
Mesajul crucii spune foarte clar faptul că noi suntem dușmani ai lui Dumnezeu datorită faptelor rele (Rom.5:10, Mesajul crucii spune foarte clar faptul că noi suntem dușmani ai lui Dumnezeu datorită faptelor rele (Rom.5:10, Col.1:21), că noi suntem vrăjmași ai crucii lui Hristos (Mesajul crucii spune foarte clar faptul că noi suntem dușmani ai lui Dumnezeu datorită faptelor rele (Rom.5:10, Col.1:21), că noi suntem vrăjmași ai crucii lui Hristos (Fil.3:18). Mesajul crucii expune adevărul despre inima omului, că „Inima este nespus de înşelătoare şi de deznădăjduit de rea;” (Ier.17:9), că inima omului și-a aruncat toată furia împotriva lui Hristos la cruce, că mânia omului a fost îndreptată la cruce direct împotriva lui însuși Dumnezeu, pentru că, crucea declară despre modul în care este păcătoșenia inexplicabilă a inimii omului în momentul în care rebeliunea este necontrolată.
Noi predicăm cuvântul crucii pentru că acesta declară adevărul despre păcat. Și mai predicăm mesajul crucii pentru că propovăduirea crucii asigură răspunsul față de păcat. Prin cruce, noi primim iertarea păcatelor (Efes.1:7) – fărădelegile sunt șterse ca un nor, şi păcatele ca o ceaţă (Isaia 44:22). Prin cruce, noi suntem eliberați de sub puterea și pedeapsa păcatului (Rom.6:18,22). Prin cruce, Dumnezeu ne oferă darul vieții veșnice ( (Isaia 44:22). Prin cruce, noi suntem eliberați de sub puterea și pedeapsa păcatului (Rom.6:18,22). Prin cruce, Dumnezeu ne oferă darul vieții veșnice (Rom.6:23). Prin cruce, noi, care am fost vrăjmași ai lui Dumnezeu, avem pace cu Dumnezeu ( (Isaia 44:22). Prin cruce, noi suntem eliberați de sub puterea și pedeapsa păcatului (Rom.6:18,22). Prin cruce, Dumnezeu ne oferă darul vieții veșnice (Rom.6:23). Prin cruce, noi, care am fost vrăjmași ai lui Dumnezeu, avem pace cu Dumnezeu (Rom.5:1). Noi suntem împăcați cu Dumnezeu prin cruce ( (Isaia 44:22). Prin cruce, noi suntem eliberați de sub puterea și pedeapsa păcatului (Rom.6:18,22). Prin cruce, Dumnezeu ne oferă darul vieții veșnice (Rom.6:23). Prin cruce, noi, care am fost vrăjmași ai lui Dumnezeu, avem pace cu Dumnezeu (Rom.5:1). Noi suntem împăcați cu Dumnezeu prin cruce (Col.1:20,21). Mesajul crucii oferă răspunsul la problema păcatului, căci la cruce, „Pe Cel ce n-a cunoscut niciun păcat, El L-a făcut păcat pentru noi, ca noi să fim neprihănirea lui Dumnezeu în El.” (2 Cor.5:21). „Hristos ne-a răscumpărat din blestemul Legii, făcându-Se blestem pentru noi…” (Gal.3:13). El a preluat asupra Sa blestemul păcatului nostru și a murit în locul nostru, astfel răscumpărându-ne de sub blestemul păcatului.
De aceea propovăduim mesajul crucii: (1) pentru că propovăduirea crucii declară adevărul cu privire la păcat; (2) pentru că mesajul crucii asigură răspunsul față de păcat; și (3) pentru că propovăduirea crucii exprimă dragostea lui Dumnezeu față de păcătoși. Când Pavel a văzut ceea ce Dumnezeu a făcut în viața Sa, el a putut-o atribui doar dragostei lui Dumnezeu. În cruce, acesta a văzut dragostea lui Dumnezeu relatată în toată plinătatea ei – dragostea lui Dumnezeu care „a fost turnată în inimile noastre prin Duhul Sfînt” (Rom.5:5). În cruce, Pavel a văzut dragostea lui Dumnezeu de care nimic nu ne poate despărți (” (Rom.5:5). În cruce, Pavel a văzut dragostea lui Dumnezeu de care nimic nu ne poate despărți (Rom.8:39).
Predicăm mesajul crucii – pentru că , în primul rând, mesajul crucii declară adevărul despre păcat; în al doilea rând pentru că mesajul crucii asigură răspunsul față de păcat; în al treilea rând pentru că mesajul crucii exprimă dragostea lui Dumnezeu față de păcătoși în toată plinătatea ei; și în al patrulea rând, pentru că propovăduirea crucii oferă un nou sens vieții. În cruce, Pavel a primit o nouă viață în Hristos (Rom.5:18-21;. În cruce, Pavel a primit o nouă viață în Hristos (Rom.5:18-21;6:23) și în cruce, Pavel fără îndoială a văzut un nou sens al vieții, căci odată el a fost un persecutor al bisericii, iar mai apoi a devenit un slujitor al lui Hristos. Odată era mândru de moștenirea sa evreiască și de râvna sa religioasă, dar după aceea consideră toate acestea ca un gunoi pentru a putea să-l câștige pe Hristos. Odinioară își prețuia poziția și averea mai presus de orice altceva, dar pe urmă le declară ca lucruri fără nici o importanță în contrast cu cunoașterea lui Isus Hristos, Domnul său (Fil.3:8).
În cruce, Pavel a fost un om nou în Hristos căci, spune el, „dacă este cineva în Hristos, este o făptură (Sau: zidire.) nouă. Cele vechi s-au dus: iată că toate lucrurile s-au făcut noi”. (2 Cor.5:17). Prin cruce, el a fost înviat pentru a „trăi o viaţă nouă” (Rom.6:4). Deci, propovăduirea crucii oferă un nou sens vieții noastre. De aceea predică propovăduirea crucii – pentru că mesajul crucii (1) declară adevărul cu privire la păcat; (2) oferă soluția față de păcat; (3) exprimă dragostea lui Dumnezeu față de păcătoși; (4) oferă un nou sens vieții.
Și în al cincilea rând, noi predicăm mesajul crucii pentru că, propovăduirea crucii declară apropierea lui Dumnezeu față de noi. El nu este departe de durerea și suferința noastră, ci mai degrabă a făcut ceva cu privire la aceasta prin faptul că a trimis un Mântuitor. El a venit în lumea noastră de suferință și tristețe și a biruit moartea. Dumnezeu nu s-a decuplat de umanitate dar, în cruce, El s-a apropiat de noi în toate conflictele și luptele noastre. In cruce, Dumnezeu nu este distant față de noi ci s-a apropiat de noi prin întruparea Sa în trup și sânge omenesc pentru a comunica mesajul de speranță, pace, iertare și împăcare într-o lume care tânjește după dragostea lui. De aceea predicăm mesajul crucii.
Împreună cu Pavel declarăm: „departe de mine gândul să mă laud cu altceva decât cu crucea Domnului nostru Isus Hristos, prin care lumea este răstignită faţă de mine, şi eu faţă de lume!”(Gal.6:14). Lucrarea noastră trebuie să fie propovăduirea Evangheliei. Evanghelia este mesajul crucii.
În continuare observați efectul mesajului crucii: Propovăduirea Crucii Separă Lumea. 18 Fiindcă propovăduirea crucii este o nebunie pentru cei ce sunt pe calea pierzării: dar pentru noi, cari suntem pe calea mântuirii, este puterea lui Dumnezeu. Crucea lui Hristos separă lumea în două categorii – cei care sunt pe calea pierzării și cei ce sunt pe calea mântuirii. Pentru cei care vor pieri crucea este o „nebunie”. De ce este crucea o nebunie pentru ei? Propovăduirea crucii este o nebunie pentru ei pentru că ei nu cred în mărturia lui Dumnezeu. Ei îl cunosc pe Dumnezeu, spunea Pavel, prin mărturia creației în care „ În adevăr, însuşirile nevăzute ale Lui, puterea Lui vecinică şi dumnezeirea Lui, se văd lămurit, de la facerea lumii, când te uiţi cu băgare de seamă la ele în lucrurile făcute de El. Aşa că nu se pot dezvinovăți; fiindcă, măcar că au cunoscut pe Dumnezeu, nu L-au proslăvit ca Dumnezeu, nici nu I-au mulţămit; ci s-au dedat la gândiri deşarte, şi inima lor fără pricepere s-a întunecat.” (Rom. 1:19-21).
De aceea ei pier – fiindcă ei nu cred în mărturia lui Dumnezeu, în ciuda dovezilor și a Harului Său care se manifestă într-un mod evident și clar în creație. Ei ar crede mai degrabă în evoluție decât să creadă în Dumnezeu. Atât de fermă este negarea lor față de Dumnezeul care i-a creat.
Propovăduirea crucii este o nebunie pentru că ei nu cred în mărturia lui Dumnezeu. Și propovăduirea crucii este o nebunie pentru ei pentru că nu înțeleg adevărul lui Dumnezeu (cf.1 Cor.2:14). Pentru mintea obișnuită întreaga noțiune de cruce nu are nici un sens. Cum ar putea o persoană plăti prețul pentru păcatele altuia? Cum ar putea Dumnezeu să se nască dintr-o fecioară și să devină om? Cum ar putea Fiul lui Dumnezeu să moară pe cruce pentru păcatele noastre? Aceste noțiuni sunt o nebunie pentru cei care sunt pe calea pierzării. Dar acestea sunt mijloacele prin care Dumnezeu a ales să ne salveze: „Dumnezeu a găsit cu cale să mântuiască pe credincioşi prin nebunia propovăduirii crucii” (1 Cor.1:21). În alte cuvinte, tocmai pentru că este o așa nebunie pentru mintea umană, mântuirea sufletului prin cruce poate fi doar o lucrare a lui Dumnezeu.
Deci propovăduirea crucii celor care sunt pe calea pierzării este nebunie (1) pentru că ei nu cred mărturia lui Dumnezeu; (2) pentru că nu înțeleg adevărul lui Dumnezeu, și (3) propovăduirea crucii este o nebunie pentru că ei nu se încred în căile Domnului. Calea Domnului este să aleagă lucrurile nebune ale lumii pentru a-i face de rușine pe cei înțelepți (1 Cor.1:27) – de ex. Naaman (2 Regi 5); șarpele atârnat pe prăjină (Num.21). Omul, doar prin cunoștința lui lumească niciodată nu-l va putea găsi pe Dumnezeu, pentru că o astfel de descoperire este una supranaturală pe care doar Dumnezeu o poate genera. Fără călăuzirea (iluminarea) Duhului Său Sfânt, omul lumesc niciodată nu poate înțelege adevărul și calea lui Dumnezeu – cf. Felix (Fapte 24:25); Festus (Fapte 26:24); Agripa (26:28). Aceștia erau oameni inteligenți și cu poziții înalte, dar niciunul dintre ei nu credeau adevărul și nici nu se încredeau în căile Domnului.
Dumnezeu ne-a „ascuns aceste lucruri de cei înţelepţi şi pricepuţi, şi le-ai descoperit pruncilor” (Luca 10:21; 1 Cor.1:19). Dumnezeu „a ales lucrurile nebune ale lumii, ca să facă de ruşine pe cele înţelepte. Dumnezeu „a ales lucrurile slabe ale lumii, ca să facă de ruşine pe cele tari. Şi Dumnezeu a ales lucrurile josnice ale lumii, şi lucrurile dispreţuite, ba încă lucrurile cari nu sunt, ca să nimicească pe cele ce sunt;” (1 Cor.1:27,28). Deci, puteți observa, dintre cei chemați „nu sunt mulţi înţelepţi în felul lumii, nici mulţi puternici, nici mulţi de neam ales” (1 Cor.1:26). Mintea care nu este călăuzită de Duhul lui Dumnezeu nu poate înțelege propovăduirea crucii, și voința necontrolată de Duhul lui Dumnezeu nu o va primi. Mântuirea este doar un act al lui Dumnezeu „pentru ca nimeni să nu se laude înaintea lui Dumnezeu” (1 Cor.2:29).
Vestea cea proastă este că pentru cei care sunt pe calea pierzării crucea este o nebunie, deci ei de bună voie resping mesajul acesteia. Domnul Isus a spus: „voi nu vreţi să veniţi la Mine, ca să aveţi viaţa!” (Ioan 5:40). Ioan Botezătorul spunea „Cine crede în Fiul, are viaţa vecinică; dar cine nu crede în Fiul, nu va vedea viaţa, ci mânia lui Dumnezeu rămâne peste el.”(Ioan 3:36; cf. 1 Ioan 5:12). Deci, lăsat în baza lor, propovăduirea crucii este nebunie pentru cei ce sunt pe calea pierzării. Aceasta este vestea proastă.
Dar iată și vestea bună: dar pentru noi, cari suntem pe calea mântuirii, propovăduirea crucii este „puterea lui Dumnezeu” (18c). Vestea bună este că Dumnezeu îi iubește pe cei care sunt pe calea pierzării. „Domnul … doreşte ca nici unul să nu piară, ci toţi să vină la pocăinţă.” (2 Pet.3:9; cf. Ioan 3:16). De aceea predicăm propovăduirea crucii – pentru că este un cuvânt aducător de veste bună pentru cei ce sunt mântuiți.
Mântuirea este vorbită ca fiind trecută, prezentă și viitoare. Noi am fost mântuiți prin credință în Hristos și prin cruce. Noi suntem mântuiți prin sfințirea continuă – ne asemănăm tot mai mult cu Hristos. Noi vom fi mântuiți când vom fi în slavă și vom avea trupuri noi. Aici, Pavel vorbește despre starea noastră de mântuire prezentă – ducând până la capăt mântuirea cu teamă și cutremur. Cei ce sunt mântuiți sunt (a) cei care au îmbrățișat crucea și pe Hristos; (b) cei ale căror păcate au fost iertate și, prin urmare, adăpostiți de mânia lui Dumnezeu; (c) cei care sunt pe calea către rai; și (d) cei care recunosc puterea lui Dumnezeu în cruce. „Pentru că Evanghelia lui Hristos” spunea apostolul Pavel în Romani 1:16 „este puterea lui Dumnezeu pentru mântuirea fiecăruia care crede”.
Pentru noi care suntem mântuiți propovăduirea crucii este puterea lui Dumnezeu (a) deoarece prin ea noi am primit iertarea de păcate – aceasta este plină de putere!; (b) deoarece prin ea noi am fost împăcați cu Dumnezeu - aceasta este plină de putere!; (c) deoarece prin ea noi am fost transferați din împărăția întunericului în cea a luminii - aceasta este plină de putere!; (d) deoarece prin ea noi am fost transformați din „morți în greșelile și păcatele noastre” în cei „înviați împreună cu Hristos” (Ef. 2:1) - aceasta este plină de putere!; și (e) deoarece ne-a adus mai aproape de Dumnezeu în momentul în care am fost departe (Ef.2:13) - aceasta este plină de putere!
De aceea noi predicăm propovăduirea crucii – pentru că este puterea lui Dumnezeu care mântuie pe orice crede. Slujirea noastră este de a predica Evanghelia. Aduceți-vă aminte de teza noastră, că „principala lucrare a fiecărui predicator este de a proclama propovăduirea crucii”.
Lăudat să fie Dumnezeu pentru propovăduirea crucii. Este „puterea și înțelepciunea lui Dumnezeu” (1 Cor.1:24). Este vestea cea bună a mântuirii noastre prin har în credință (Ef.2:8). Fie ca noi să proclamăm cu putere, după cum scriitorul imnului spunea: „pe crucea cea veche, voi fi întotdeauna adevăr, rușinea și reproșul cu bucurie le voi purta.”
Principala noastră slujire trebuie să fie propovăduirea crucii, căci „Dumnezeu a găsit cu cale să mântuiască pe credincioşi prin nebunia propovăduirii crucii.” (1 Cor.1:21). În aceasta constă Marea Trimetere – „propovăduind evanghelia fiecărei făpturi” (Marcu 16:15). Apostolul Pavel putea spune „Am propovăduit Evanghelia lui Hristos” (Rom. 15:19). Poți tu să spui același lucru?
Fie ca niciodată să nu slăbim în slujba noastră de a propovădui crucea. Întotdeauna să fie semnul distinctiv al lucrării noastre. Când mulți în ziua de azi (chiar și cei care se numesc evanghelici) îl atenuează și renunță, noi „să ne agățăm de vechea cruce” pe care o vom schimba „cândva-ntr-o coroană”.
Partea A II–A. Lidership: A Fi Un Model Dumnezeiesc
„Fiți o pildă – în Gândire, în Cuvânt și în Fapte
Dr. Roger Pascoe, Președintele Institutului Biblic pentru Predicare
Cambridge, Ontario, Canada
Am ajuns acum la ultimul din cele nouă aspecte ale înfățișării unui model dumnezeiesc pentru alții. În edițiile precedente ale Jurnalului Electronic al Păstorilor am privit la modul în care trebuie să fim un exemplu al dedicării, consecvenței, încrederii, consacrării, compasiunii, destoiniciei, de trăire și în vorbire. În cele din urmă ne vom uita la ce înseamnă să fi …
Un Examplu În Caracter
Prerogativele par să fi luat locul caracterului în cultura noastră – de ex. Ceea ce cunoști și ceea ce poți face au mai mare valoare decât cine ești. Din păcate, puține biserici se mai focalizează pe caracterul dumnezeiesc, evlavios atunci când aceștia caută lideri în biserică, cu misiunea, candidați pentru funcția de pastor etc.
Ce este caracterul? Caracterul are de-a face cu valorile, etica, standardele, prioritățile, țelurile tale, cu corectitudinea ta. Caracterul este fundația ta de neclătinat atunci când lucrurile devin grele sau când ispitele te asaltează. Caracterul este ceea ce suntem noi când nimeni nu se uită. Caracterul creștin are de-a face cu sfințenia, neprihănirea, evlavia.
Lucrarea creștină cere dezvoltarea caracterului creștin și cu toate acestea de multe ori se pare că slujirea împiedică această dezvoltare. De multe ori presiunea „de a face” depășește și devine mai important decât nevoia și dorința „de a fi”. Este o distanță între umblarea noastră cu Hristos și umblarea noastră pentru Hristos. Timpul pe care noi îl alocăm pentru realizarea lucrării depășește timpul pe care îl folosim pentru dezvoltarea caracterului și spiritualității noastre. Dar ultimul ar trebui să depășească pe primul; „a fi” este înainte de „a face”. Dacă nu ești ceea ce Domnul vrea ca tu să fii, nu poți face ceea ce Domnul vrea ca tu să faci. Prin urmare, sunt foarte importante calificările caracterului pentru prezbiteri și diaconi (1 Tim.3:1-13, ”. Este o distanță între umblarea noastră cu Hristos și umblarea noastră pentru Hristos. Timpul pe care noi îl alocăm pentru realizarea lucrării depășește timpul pe care îl folosim pentru dezvoltarea caracterului și spiritualității noastre. Dar ultimul ar trebui să depășească pe primul; „a fi” este înainte de „a face”. Dacă nu ești ceea ce Domnul vrea ca tu să fii, nu poți face ceea ce Domnul vrea ca tu să faci. Prin urmare, sunt foarte importante calificările caracterului pentru prezbiteri și diaconi (1 Tim.3:1-13, Tit.1:6-9).
Noi trebuie să lucrăm în mod conștient pentru a fi asemenea lui Hristos. Acest lucru nu se va întâmpla pentru că ești implicat în lucrare sau pentru că ești lider de biserică sau de școală duminicală. Caracterul evlavios provine din timpul petrecut cu Dumnezeu. Nu există nici un substituent pentru acest lucru. De aceea ocuparea timpului este atât de distructivă pentru eficacitatea din lucrare. Aglomerația este, probabil, una dintre capodoperele lui Satan în atacarea bisericii, slujirea noastră, mărturia noastră. Dacă Satana poate slăbi relația noastră cu Domnul, el a slăbit lucrarea noastră și impactul pe care-l putem avea pentru Dumnezeu. Ucenicii petrec timpul cu liderul lor (cf. Mc. 3:13-14). Dezvoltarea caracterului este rezultatul care provine din a fi un exemplu al dedicării, consecvenței, încrederii, consacrării, compasiunii, destoiniciei, de trăire și în vorbire. Caracterul nostru trebuie să fie o expresie a caracterului lui Hristos – „până ia Hristos chip în noi” (Gal.4:19). Cum trăim (ceea ce facem) și ceea ce suntem (valorile noastre) trebuie să reflecte modul în care a trăit Hristos și cine este El – noi trebuie să fim prezența lui Hristos pe pământ. Noi putem să reflectăm caracterul lui Hristos doar dacă îl cunoaștem într-un mod intim. Prin urmare, apostolul Pavel spune: „umblați după lucrurile de sus” (Col.3:2). Fi centrat pe Hristos; trăiește în supunere față de Duhul Sfânt și în asemănare cu Hristos. Este roada duhului evidentă în viața ta (” (Col.3:2). Fi centrat pe Hristos; trăiește în supunere față de Duhul Sfânt și în asemănare cu Hristos. Este roada duhului evidentă în viața ta (Gal.5:22, 23)? Porți tu în tine imaginea lui Hristos? Ești recunoscut pentru conduita și caracterul dumnezeiesc – primitor de oaspeți, blând, smerit, sfânt, cumpătat? Ești „fără pată” în reputația ta? Sau ești cunoscut ca cineva care trăiește pentru a-și satisface plăcerile firii pământești (” (Col.3:2). Fi centrat pe Hristos; trăiește în supunere față de Duhul Sfânt și în asemănare cu Hristos. Este roada duhului evidentă în viața ta (Gal.5:22, 23)? Porți tu în tine imaginea lui Hristos? Ești recunoscut pentru conduita și caracterul dumnezeiesc – primitor de oaspeți, blând, smerit, sfânt, cumpătat? Ești „fără pată” în reputația ta? Sau ești cunoscut ca cineva care trăiește pentru a-și satisface plăcerile firii pământești (Gal.5:19-21)?
Când va veni testul din timpul presiunii și al dificultăților, caracterul dumnezeiesc și valorile biblice te vor separa și te vor ține pe drumul cel drept, pentru ca tu să poți să iei deciziile corecte pentru motivele corecte.
Sunt patru arii particulare ale caracterului care sunt vitale pentru lucrarea și mărturia creștină:
1. Integritatea
Integritatea înseamnă deschidere, sinceritate, neprihănire, imparțialitate. De ce oare apostolul Pavel ne îndeamnă să „fi cu luare aminte asupra ta” (1 Tim.4:16)? Deoarece nu poți conduce pe alții la credință, sau să conduci pe oameni ai lui Dumnezeu în închinare, sau să mijlocești pentru alții, sau să înveți pe alții, dacă în viața ta nu ești drept, curat, onest, deschis. Un lider creștin trebuie să aibă integritate. Toată viața ta trebuie ținută împreună – fără distanțe, fără inconsistențe – ci un întreg unit.
Integritatea nu te va pune să iei decizii care să mulțumească pe oameni ci care să-L mulțumească pe Dumnezeu (Ef.6:6,7; Integritatea nu te va pune să iei decizii care să mulțumească pe oameni ci care să-L mulțumească pe Dumnezeu (Ef.6:6,7; Col.3:22, 23). Integritatea înseamnă să faci ce este corect, indiferent de cost. Integritatea înseamnă să nu fi prins niciodată într-un conflict de interese. Asta înseamnă să refuzi intenția drăguță a unei persoane pentru a nu fi dator acelei persoane.
Integritatea merge mână în mână cu sinceritatea – nu este falsă ci transparentă, deschisă, fără viclenie.
2. Valorile (Etica)
Setează-ți standard înalte. Stabilește un cod al eticii. Care sunt lucrurile importante pentru tine? Care doctrine sunt importante pentru tine? Care stiluri de viață și ce idei sunt importante pentru tine, pe care nu ai dori să le compromiți sau negocia? În alte cuvinte, care sunt valorile tale?
Valorile tale sunt cel mai bine definite de practicile tale:
· Pe ce cheltui banii?
· Cum iți petreci timpul?
· Cine sunt prietenii tăi?
· Despre ce vorbești?
· La ce te gândești?
· Pentru ce ți-ai risca locul de muncă?
· Pentru ce ai merge la închisoare?
3. Curajul
Curajul înseamnă să faci ce este corect; a merge înainte în fața opoziției, criticilor, sau a eșecului. Ține minte: „Dumnezeu nu ne-a dat un duh de teamă…” (2 Tim.1:7).
Conducerea creștină nu este ușoară. Are nevoie de curaj. Este nevoie de curaj pentru a lua decizii grele, pentru a face ce este corect indiferent de consecințe. Clare, deciziile bune luate în dependență de Dumnezeu sunt semnul distinctiv al unui bun lider spiritual – ex. (1)Avram în timpul crizei din Sodoma și salvarea lui Lot (Gen.14:14 îc); (2) Moise când a decis să renunțe la plăcerile și puterea Egiptului; (3) Pavel în furtună (Fapte 27).
La fiecare răscruce când trebuie să iei o decizie, tu vei fi un exemplu fie de curaj fie de lașitate. David a fost un exemplu de curaj când s-a luptat cu un leu sau cu ursul pe când păstorea oile. Mai târziu, David a fost un exemplu de curaj când l-a înfruntat pe Goliat. Iona în schimb a fost un exemplu de lașitate. El a luat decizia greșită și s-a dus pe calea greșită. Cu toate acestea, Dumnezeu l-a restaurant și l-a folosit într-un mod curajos. Daniel a fost un exemplu de curaj, experimentând un cuptor aprins mai degrabă decât să-și compromită credința în Dumnezeu.
Este nevoie de curaj pentru a lua decizii grele și este nevoie de curaj pentru a trata situații dificile – a face față obstacolelor și atacurilor din partea altor oameni și a lui Satan. Este nevoie de curaj pentru a rezolva criticismul și opoziția. Este nevoie de curaj pentru a predica când tu ai fost criticat cu voce tare în timpul săptămânii. Dumnezeu i-a spus lui Ieremia,
Dar tu, încinge-ţi coapsele, scoală-te, şi spune-le tot ce-ţi voi porunci. Nu tremura înaintea lor, ca nu cumva să te fac să tremuri înaintea lor. Iată că în ziua aceasta te fac o cetate întărită, un stâlp de fier şi un zid de aramă, împotriva întregii ţări, împotriva împăraţilor lui Iuda, împotriva căpeteniilor lui, împotriva preoţilor lui şi împotriva poporului ţării. Ei vor lupta împotriva ta, dar nu te vor birui; căci Eu sunt cu tine, dar nu te vor birui; căci Eu sunt cu tine, ca să te scap, zice Domnul. (Ieremia 1:17-19).
Curajul nostru de a rezolva criticile și opoziția vine de la Domnul. Criticismul este cel mai mare dușman care te va doborî. Amplifică nesiguranțele tale; îți iau ochii de pe slujba dinaintea ta și de pe tine; te golește de energia și entuziasmul tău; te face să fi mereu în apărare; te izolează.
De aceea criticismul negativ, distrugător este o unealtă a lui Satan. Eu cred în corectarea biblică, mustrare și zidire (2 Tim.4:2), dar criticismul distrugător nu este afișat aici. Criticismul este de obicei cu privire la ceea ce oamenilor nu le place sau ce nu doresc, și nu cu privire la ceea ce-l onorează pe Dumnezeu sau ce este benefic copiilor săi. Criticismul poate distorsiona viziunea despre lucrare și a oamenilor pe care îi slujești.
Este nevoie de curaj pentru a persevera în timpuri de descurajare spirituală – a rămâne pe curs când descurajarea se stabilește; când tu crezi că ești un eșec, când tu muncești din greu dar se pare că nimeni nu ascultă sau răspunde.
4. Smerenia
Smerenia creștină este reflectată în slujire, umilință, blândețe, failibilitate. Este atitudinea lui Ioan Botezătorul care în comparație cu Isus spunea, „eu trebuie să mă micșorez iar El să crească” (Ioan 3:30). Pavel spunea: „eu sunt cel mai neînsemnat dintre apostoli; nu sunt vrednic să port numele de apostol” (1 Cor.15:9, cf (1 Cor.15:9, cf Ef.3:8; 1 (1 Cor.15:9, cf Ef.3:8; 1 Tim.1:15). Sfatul lui Pavel pentru noi este: „Nu faceţi nimic din duh de ceartă sau din slavă deşartă; ci în smerenie fiecare să privească pe altul mai pe sus de el însuși.” (Fil.2:3).
Este ușor să devi mândru în lucrare, în mod special dacă sunt semen exterioare ale succesului în termini lumești (ex. Creșterea numărului de oameni, clădiri noi). Predicarea, în special, poate fi o experiență plină de mândrie și afirmarea oamenilor față de predicarea ta poate merge la cap. În momentul în care vom începe să credem că are de-a face cu noi (este creditul nostru; meritul nostru), avem probleme. "Dumnezeu stă împotriva celor mândri și dă har celor smeriți" (Iac. 4:6;. 1 Petru 5:5). "Smeriți-vă sub mâna tare a lui Dumnezeu pentru ca El să vă înalțe la timpul cuvenit" (1 Petru 5:6.). La timpul potrivit El te va înălța – nu o face tu.
Concluzii Despre Caracter 1
Cinci trăsături de caracter pe care să le eviți (Tit. 1:7-8)
1. Să nu fi încăpățânat (aceasta este de obicei o caracteristică care stă la baza criticismului).
2. Să nu fi mânios
3. Să nu fi dedat la vin
4. Să nu fi violent
5. Să nu fi lacom de câștig mârșav
Șapte caracteristici pe care să le adopți (Tit. 1:8-9)
1. Primitor de oaspeți
2. Iubitor de bine
3. Cumpătat / sensibil
4. Drept
5. Sfânt / devotat
6. Înfrânat
7. Ține-te de Cuvântul adevărat, care este potrivit cu învățătura
Provocare: Ce fel de exemplu ești tu ? Când alții se uită la tine ce văd? – un exemplu de consecvență? sfințenie? Om al rugăciunii? Când tut e examinezi pe tine însuți – ce vezi?
Partea A III-A. Gânduri Devoționale: De Ce Prioritatea Smereniei? 2
De: Dr. John MacArthur, Pastor,
Grace Community Church, Sun Valley, Calif.
“Ferice de cei săraci în duh, căci a lor este împărăție lui Dumnezeu” (Mat. 5:3)
Această binecuvântare a fost rostită în primul rând pentru că smerenia este fundația tuturor celorlalte haruri și un aspect crucial al mântuirii (cf. Mat.18:3,4). Poarta în Împărăția lui Dumnezeu este îngustă și joasă și nimeni care se vede pe sine prea mare sau prea înalt nu va putea trece prin ea. Are logică aproape la fel de mare a încerca să crești un fruct despărțit de pomul și crengile sale ca și a încerca să crești celelalte haruri ale vieții creștine despărțite de smerenie.
Până când nu ne vom smeri pentru a recunoaște sărăcia noastră spiritual și nevoia de Hristos, nu vom putea și experimenta bogățiile sale pline de har și mântuire. Domnul Isus a spus vameșului cu inima smerită, „Eu vă spun că mai degrabă omul acesta s-a pogorât acasă socotit neprihănit decât celălalt (Fariseul). Căci oricine se înalţă, va fi smerit; şi oricine se smereşte, va fi înălţat” (Luca 18:14).
Nici o persoană nu poate primi Împărăția lui Dumnezeu până ce el sau ea nu realizează că sunt nevrednici de acea împărăție. Mândra biserică din Laodiceaa declara într-un glas: „,Sunt bogat, m-am îmbogăţit, şi nu duc lipsă de nimic” când de fapt membrii acestei biserici erau „ticăloși, nenorociți, săraci, orbi și goi” (Apoc. 3:17)./ Oameni ca cei din Laodiceea ne amintesc de povestea fetiței sclave romane care nu dorea să recunoască orbirea ei, insistând că lumea ei este doar tot timpul întunecoasă.
Până când cei mândrii nu vor dori să fie săraci în duh, ei nu pot primi pe Împăratul sau să intre în Împărăția Sa.
Întreabă-te ….
Vedem că mândria este bariera principală între oameni și Dumnezeu, între sufletele păcătoase și glorioasa mântuire a lui Hristos. Dar de la ce altă experiență și bucurie ne restricționează mândria? Ce alte costuri reziduale suportă viața noastră?
Partea A IV-A. Schițe De Predici
Dr. Roger Pascoe, Președintele Institutului Biblic pentru Predicare
Cambridge, Ontario, Canada
Până în present am publicat în acest jurnal o serie de predici din Evanghelia după Ioan cu privire la miracolele supranaturale ale Domnului Isus:
Acum, iată încă patru predici pentru al șaptelea și ultimul semn supranatural înregistrat de Ioan:
Schița De Predică Nr. 9
Ioan 11:1-44, Învierea Lui Lazăr, Punctele 1, 2, 3, 4
Pentru versiunea audio în limba engleză a acestui mesaj faceți click pe aceste link-uri: Ioan 11:1-6; Ioan 11:7-16; Ioan 11:17-37; Ioan 11:38-44
Subject: Întârzierile lui Dumnezeu nu sunt întotdeauna un refuz
Punctul nr. 1: Câteodată Dumnezeu întârzie pentru a ne arăta dragostea Sa (1-3)
Punctul nr.2: Câteodată Dumnezeu întârzie pentru a ne arăta slava Sa (4-6)
Punctul nr.3: Câteodată Dumnezeu întârzie pentru a ne arăta scopurile Sale (7-16)
Punctul nr.4: Câteodată Dumnezeu întârzie pentru a ne învăța adevărul despre el (17-27)
Punctul nr.5: Câteodată Dumnezeu întârzie pentru a ne învăța pasiunea pentru El (28-37)
Punctul nr.6: Câteodată Dumnezeu întârzie pentru a ne învăța să avem credință în El (38-44)
1 Vezi MacArthur, Rediscovering Pastoral Ministry, 95-101.
2 John MacArthur, “Why the Priority of Humility?” in Daily Readings from the Life of Christ (Chicago: Moody Publisher, 2008), February 12.
Related Topics: Pastors
The Net Pastors Journal, Rus Ed 5, Осеннее издание 2012
Осеннее издание 2012
Составлено
Др. Роджер Паскоу, президент
Институт Библейского проповедования
Кембридж, Онтарио, Канада

«Укреплять церковь в библейском проповедовании и руководстве»
Часть I: Весть, Которую Мы Проповедуем, - Это Весть О Хресте (1 Кор. 1:17-18)
Написано Роджером Паскоу,
президентом Института Библейского проповедования,
город Кембридж, провинция Онтарио, Канада
Очень важно понять истину о том, что нет такого красноречия или известности, которые могут затмить крест. В первую очередь мы проповедуем о кресте. Ведь и сам апостол Павел указывает в 1 Коринфянам 1:17-18, что мы в буквальном смысле проповедуем «слово» о кресте: сам крест говорит за себя. А посему мы можем сказать, что «первостепенной задачей каждого проповедника является провозглашать Весть о кресте».
Апостол довольно понятно говорит: «Христос послал меня не крестить». Его не привлекало состязание, которое разгорелось в Коринфской церкви. Он не хотел быть предводителем выбранной группы людей, которую бы он крестил. Его служение было благовествовать (сравните с Деяния 20:24б). Подобным образом и нам нужно держаться того, чтобы в центре нашего служения была проповедь евангелия.
А от выполнения нашей основной задачи отвлечься очень просто, не так ли? Если бы только мы были в первую очередь отданы Вести о кресте и библейской истины, то тогда мы было меньше препирательств о неважных вопросах; мы тогда бы меньше искали своего; меньше бы разобщенности в церквах, и для Царствия Божьего было бы больше пользы.
Наше Служение – Это Благовестие, которое осуществляется так, чтобы вся сила и величие отдавались Христу. А для того, чтобы это произошло, мы должны проповедовать не в премудрости слова: не в умствованиях, не в ораторском искусстве, не в словах человеческой мудрости. Или же как сам апостол Павел говорит об этом в следующей главе своего послания “ибо я рассудил быть у вас незнающим ничего, кроме Иисуса Христа, и притом распятого, и был я у вас в немощи и в страхе и в великом трепете. И слово мое и проповедь моя не в убедительных словах человеческой мудрости, но в явлении духа и силы” (1 Кор. 2:2-4).
Наше проповедование не должно быть составлено такими словами, которые в первую очередь нацелены на то, что в первую очередь воспринимается обществом или определенным складом ума. Греческая культура того времени любила философию («человеческую мудрость»). Наша Весть не должна угождать философским причудам окружающего нас общества: на самом деле наша Весть «идет в разрез с культурой».
Не нужно стремиться проповедовать словами, целью которых является произвести впечатление на интеллект: излишней убедительностью, высокопарными словами или искусным изложением доводов, которые только и делают то, что ошеломляют или даже вводят в заблуждение рассудок. Мы не так должны представлять Евангелие, поскольку такой подход рискует «упразднить крест Христов» (стих 17в) – это будет действовать против Вести о кресте и будет отталкивать людей.
Умствования только лишь умаляют Весть о кресте. Они принижают значение и цель креста. Они опошляют евангелие, и крест Христос теряет свою силу. Они вообще крадут силу, забирают унаследованную крестом власть. Все сводится к тому, что в жизни людей это не имеет значение. Оно никак не влияет, не имеет никакой силы и остается бессмысленным, недействительным, пустым и никчемным.
Наше проповедническое служение, прежде всего – это проповедовать евангелие. А что такое евангелие? А по своей сути Евангелие Является Словом О Кресте. 18 Ибо слово о кресте для погибающих юродство есть, а для нас, спасаемых, - сила Божия. Это - то, что мы проповедуем - “слово (сообщение) креста”. Слово о кресте находится с самой сердцевине евангелия; это распятый Христос (23). Павел говорит: “ибо я рассудил быть у вас незнающим ничего, кроме Иисуса Христа, и притом распятого” (1 Кор. 2:2).
Заметьте, слово о кресте – это не происшествие, не опыт, не страсть, но слово о кресте. Это - слово о креста, потому что крест говорит сам по себе. Поэтому именно слово о кресте мы и проповедуем.
Мы проповедуем слово о кресте, потому что оно провозглашает правду о грехе. Правда о грехе сводится к тому, что мы восстали против Божьего закона, мы были далеки от стандартов Божьей святости, мы не соответствуем требованиям Бога, мы - неисправимые грешники по своей природе (от рождения) и по делам (поведением).
Слово о кресте говорит само по себе громко и ясно: по нашим злым делам мы враждуем с Богом (Рим. 5:10; Кол. 1:21), сами по себе мы враги креста Христового (Фил. 3:18). Слово о кресте раскрывает правду о человеческом сердце: “Лукаво сердце [человеческое] более всего и крайне испорчено; кто узнает его? ” (Иер. 17:9). Нам становится понятно, что само по себе сердце человека яростно настроено против Христа на кресте. Нам становится ясно, что мы сами по себе выходим из себя при мысли о кресте, поскольку нам становится понятно бездонность и неуправляемость греховного, восставшего человеческого сердца.
Мы проповедуем слово о кресте, так как оно раскрывает правду о грехе. И мы проповедуем слово о кресте, потому что слово о кресте говорит нам о том, что делать, осознав греховность. Благодаря кресту мы получаем прощение грехов (Еф. 1:7) – наши грехи развеялись словно густое облако (Ис. 44:22). Благодаря кресту мы освобождены от власти и наказания за грех (Рим. 6:18, 22). Благодаря кресту Бог предлагает нам подарок вечной жизни (Рим. 6:23). Благодаря кресту у нас, некогда Божьих врагов, отныне есть “мир с Богом” (Рим. 5:1). Мы примирены с Богом благодаря кресту (Кол. 1:20, 21). Слово о кресте указывает на выход из греховной ситуации, ведь… “не знавшего греха Он сделал для нас [жертвою за] грех, чтобы мы в Нем сделались праведными пред Богом. ” (2 Кор. 5:21).“ Христос искупил нас от клятвы закона, сделавшись за нас клятвою - ибо написано: проклят всяк, висящий на древе, -” (Гал. 3:13). Он взял себя проклятие нашего греха и умер вместо нас, таким образом искупив нас от проклятия греха.
Вот почему мы и проповедуем слово о кресте: (1), потому что слово о кресте объявляет правду о грехе; (2), потому что слово о кресте указывает на выход из греховной ситуации; и (3), потому что слово о кресте показывает Божью любовь к грешникам. Когда апостол Павел увидел то, что Бог сделал в его жизни, он мог объяснить это только Божьей любовью. В кресте он видел, что любовь к Богу сказала во всем ее обилии – любовь к Богу что “излилась в сердца наши Духом Святым, данным нам. ” (Рим. 5:5). В кресте апостол Павел такую Божью любовь, что от нее уже ничто не может отделить нас (Рим. 8:39).
Вот почему мы и проповедуем слово о кресте: во-первых, слово о кресте объявляет правду о грехе; во-вторых, потому что слово о кресте указывает на выход из греховной ситуации; в-третьих, потому что слово о кресте показывает на обильную Божью любовь ко всем грешникам; и, в-четвертых, потому что слово о кресте придает новое значение жизни. Павел получил новую жизнь во Христе именно благодаря кресту (Рим. 5:18-21; 6:23). Именно благодаря кресту, Павел, некогда гонитель церкви увидел новое значение жизни, и начал служить Христу. И как только он не гордился своим еврейским наследием и религиозным рвением, ради Христа, считал это все никчемным. Некогда он дорожил своим земным положением и имуществом, но отныне считает все это потерей ради превосходства познания Господа Иисуса Христа (Фил. 3:8).
Апостол Павел стал новым человеком во Христе: “Итак, кто во Христе, [тот] новая тварь; древнее прошло, теперь все новое. ” (2 Кор. 5:17). Благодаря кресту он стал “ходить в обновленной жизни” (Рим. 6:4). Так, слово о кресте придает новое значение нашей жизни. Именно поэтому мы проповедуем слово о кресте - потому что слово о кресте (1) объявляет правду о грехе; (2) указывает на выход из греховной ситуации; (3) указывает на любовь Бога к грешникам; (4) придает новое значение жизни.
А еще мы проповедуем слово о кресте, потому что слово о кресте указывает на близость Бога к нам. Он не отдален от нашей боли и страдания, напротив Он дал нам Спасителя. Он явился в наш мир страдания и горя, и победил смерть. Бог не отвернулся от человечества, но, напротив, на кресте, Он приблизился к нам во всех наших печалях и скорбях. На кресте Бог не удалился, но приблизился к нам. Произошло это, когда Он воплотил себя в человеческой плоти и крови, чтобы подарить нам слово надежды, мира, прощения и согласия, Он дал все это миру, который истосковался по его любви. Именно поэтому мы проповедуем слово о кресте!
Мы провозглашаем вместе с апостолом Павлом: “А я не желаю хвалиться, разве только крестом Господа нашего Иисуса Христа, которым для меня мир распят, и я для мира” (Гал. 6:14). Наше проповедническое служение – это провозглашение евангелия. Евангелие является словом о кресте.
Обратите внимание на результат: Слово О Кресте Делит Мир. 18 слово о кресте для погибающих юродство есть, а для нас, спасаемых, - сила Божия. Крест Христов делит мир на две группы: погибающие и спасаемые. Тем, кто погибает, крест является "глупостью". Почему? Слово о кресте является глупостью для них, потому что они не верят Божьему Завету. О Боге им должно было быть известно, апостол Павел говорит, что само творение уже служит доказательством: “Ибо, что можно знать о Боге, явно для них, потому что Бог явил им. Ибо невидимое Его, вечная сила Его и Божество, от создания мира через рассматривание творений видимы, так что они безответны. Но как они, познав Бога, не прославили Его, как Бога, и не возблагодарили, но осуетились в умствованиях своих, и омрачилось несмысленное их сердце” (Рим. 1:19-21).
Поэтому их и можно назвать гибнущими, что несмотря на все возможные доказательства, не смотря на то, что Бог Себя самым лучшим образом показал в творении, они все равно не верят Ему. Люди охотнее верят эволюции, нежели Богу. Это – одна из крайностей, куда заходят люди, отбрасывая Бога, Который их сотворил.
Для них слово о кресте является глупостью, потому что они не верят Божьему Завету. И слово о кресте является глупостью им, потому что они не понимают Божью правду (сравните с 1 Кор. 2:14). Для греховного разума само по себе понятие креста не имеет никакого смысла. Как один человек мог заплатить за грехи другого? Как Бог мог родиться у девы и стать человеком? Как Сын Божий мог умереть на кресте за наши грехи? Для гибнущих все это является глупостью. Но именно так Бог дал нам спасение: “ благоугодно было Богу юродством проповеди спасти верующих. ” (1:21). Другими словами, именно факт, что человек сам по себе считает это столь невразумительным, это работа Божья.
Так, слово о кресте является глупостью для гибнующих (1), потому что они не верят Богу; (2), потому что они не понимают истину Божью, и (3), слово о кресте является глупостью им, потому что они не доверяют способам, того, как действует Бог. Бог решил использовать то, что в этом мире считается глупым, чтобы поставить на место то, что этот мир считает мудрым (1 Кор. 1:27). Например, история с Нееманом (4 Цар. 5); змей на столбе (Числа 21). Никто, используя только земное знание, не сможет найти Бога, поскольку такое открытие является сверхъестественным, произвести его может только Бог. Без просвещающего действия Бога, люди не смогут понять истину, понять то, как действует Бог. Вспомните Феликса (Деяния 24:25) или Феста (Деяния 26:24) или же Агриппу (Деяния 26:28). Они были мужами обученными, все занимали высочайшие чины, но ни один из них так и не поверил истине, не принял то, как действует Бог.
Он “утаил сие от мудрых и разумных и открыл младенцам” (Лука 10:21; 1 Кор. 1:19). Бог “…избрал немудрое мира, чтобы посрамить мудрых, и немощное мира избрал Бог, чтобы посрамить сильное; и незнатное мира и уничиженное и ничего не значащее избрал Бог, чтобы упразднить значащее” (1 Кор. 27-28). Понятно, что “ не много [из вас] мудрых по плоти, не много сильных, не много благородных” (1 Кор. 1:26). Человеческий разум, без просвещения от Бога, не может постичь слово о кресте, его воля, непокоренная Духу, не будет спешить принять все это. Спасение является действием Божьим дабы “чтобы никакая плоть не хвалилась перед Богом ” (1 Кор. 1: 29).
Неприятные вести состоят в том, что для погибающих крест является несуразицей, а поэтому они умышленно отвергают и Весть о нем. Христос сказал: «Но вы не хотите придти ко Мне, чтобы иметь жизнь» (Иоанна 5:40). Иоанн Креститель сказал: «Верующий в Сына имеет жизнь вечную, а не верующий в Сына не увидит жизни, но гнев Божий пребывает на нем» (Иоанна 3:36, сравните с 1 Иоанна 5:12). Если это только зависит от гибнущих, то слово о кресте является для них глупостью. Это и впрямь не лучшие новости.
Но вот добрые вести состоят в том, что для спасаемых крест является “силою Божью” (18в). Частью добрых новостей является то, что Бог любит гибнущих. “Он не желает, чтобы кто погиб, но чтобы все пришли к покаянию” (2 Петра 3:9; сравните с Иоанна 3:16). Именно поэтому мы и проповедуем слово о кресте, ведь для спасаемых это добрая весть.
О спасении говорится и прошлом времени, и в настоящем и в будущем. Мы были спасены верой во Христа, крест. Мы спасаемся благодаря постоянному освящению: когда уподобляемся Христу. Мы будем спасены, когда мы будем прославлены и получим новые тела. В этом отрывке Павел говорит о нашем настоящем состоянии, о том что спасение, которое осуществляет Бог мы принимаем со страхом и трепетом. Спасаемые это те, кто - (a) принял Христа и крест; (б) те, чьи грехи прощены и, они спасены от гнева Божьего; (в) те, кто направляется в небеса и (г) те, кто признает Божью силу в кресте. Как говорит Павел в Римлянам «благовествования Христова… есть сила Божия ко спасению всякому верующему».
Для нас, спасаемых, Весть о кресте обладает Божьей силой (a), потому что через него мы получили прощение грехов – в этом сила; (б), потому что через него мы были примирены с Богом – в этом сила! (в), потому что благодаря этому мы перешли от царства мрака в царство света – в этом сила; (г), потому что через него мы были были переменены от положения, когда были “мертвыми по преступлениям и грехам нашим” и перешли к тому чтобы стать “богатыми во Христе ” (Еф. 2:1) – в этом сила; и (д) еще потому что мы (некогда далекие от Бога) стали близкими Ему (Еф. 2:13) – и в этом сила!
Вот почему мы и проповедуем слово о кресте – потому что это – сила Божья ко спасению всем, кто верит. Наше служение – это благовестие. Не забывайте, что “основное служение каждого проповедника – это провозглашение Вести о кресте”.
Воздайте Господу хвалу за слово о кресте. Это - “Божья сила и Божья премудрость ” (1 Кор. 1:24). Это – Благая Весть нашего спасения благодатью через веру (Еф. 2:8). Мы можем спеть вместе с автором известного гимна: “ Старый крест обогрен, но не страшен мне он, В нем открылась нам Божья любовь, Кровь Иисуса Христа полилась со креста, Чтоб меня искупить от грехов ”
Наше основное служение должно сосредоточиться на проповеди о кресте, поскольку “ благоугодно было Богу юродством проповеди спасти верующих” (1 Кор. 1:21). Ведь именно об этом Великое Поручение: “проповедуйте евангелие каждой твари ” (Марка 16:15). Апостол Павел мог сказать, что полностью «благовествование Христово распространено мною» (Рим. 15:19). А вы можете сказать так?
Да не опустятся наши руки проповедовать крест. Пусть все наше служение будет посвящено этому. И хотя многие сегодня (даже называя себя евангелистами) разбавляют Весть о крест или отказываются от этого «Я душею прильну ко кресту чрез него обрету я венец».
Часть II. Руководство: Быть Благочестивым Примером
“Будь образцом в мыслях, слове и деле”
Др. Роджер Паскоу, президент
Институт Библейского проповедования
Кембридж, Онтарио, Канада
Вот мы и подошли к последнему из девяти аспектов проявления благочестивого характера по отношению к другим людям. В предыдущих изданиях журнала, мы уже рассмотрели, что значит, быть образцом в посвящении, последовательности, уверенности, полной отдачи, сострадания, мастерства, а также в поведении и разговорах. А сейчас мы рассмотрим, что означает быть…
Примером Характера
Создается впечатление, что в нашем обществе умения затмили собой характер. Иными словами ваша осведомленность и навыки стали более важными, чем то, кем вы являетесь. К несчастью, все меньше церквей в поиске новых лидеров церкви, руководителей служения или нового пастора обращают внимание на благочестивость характера.
А что такое «характер»? Характер включает в себя ваши ценности, способ вынесения решения, стандартны, приоритеты, цели и честность. Характер является вашим непоколебимым основанием в момент, когда все сложно, в момент, когда на вас наваливаются искушения. Характер – это вы, когда за вами никто не присматривает. Характер христианина связан со святостью, праведностью и благочестием.
Христианское служение в обязательном порядке подразумевает созидание благочестивого характера, и, однако, исполнение служения именно этому и мешает. Зачастую давление «делать что-то» перевешивает и перетягивает как желание, так и необходимость «быть кем-то». Между нашим хождением во Христе и работой для Христа зачастую лежит пропасть. Время, которое мы посвящаем выполнению служения, превосходит время, которое мы отдаем на созидание духовности и нашего характера. Но ведь последнее важнее первого. «Быть» важнее «делать». Если вы не являетесь таковым, как это ожидает Бог, то и делать Божьего не можете. В следующих отрывках можно ознакомиться с требованиями для старейшин и дьяконов: 1 Тим. 3:1-13 и Титу 1:6-9.
Нам необходимо прилагать сознательные усилия, чтобы уподобляться Христу. Этого не произойдёт только потому, что вы несете служение, или потому что вы отвечаете за церковь или обучаете Библии. Благочестивый характер является следствием времени, проведенном с Богом. Ничто этого не заменит. Вот отчего излишняя занятость столь разрушительна для эффективного служения. Излишняя занятость – это шедевр сатаны в том, как он осуществляет нападки на церковь, наше служение, нашу репутацию. Если сатане удастся ослабить наши отношения с Господом, он этим ослабевает наше служение и влияние, которое мы осуществляем ради Бога. Ученики же проводили время со своим Учителем (сравните с Ев. от Марка 3:13-14).
Развитие характера – это результат того, что представляете собой пример посвящения, последовательности, уверенности, полной отдачи, сострадания, мастерства, а также в поведения и разговоров. Наш характер должен быть выражением характера Христа: «доколе не изобразится в вас Христос» (Гал. 4:19). То, как мы живем (чем занимаемся) и кем являемся (наши ценности) должны отражать то, как жил Христос. Иными словами, мы должны представлять Христа на земле. А отображать характер Христа можно только тогда, когда близко знаешь Его. А посему апостол Павел говорит: «о горнем помышляйте» (Кол. 3:2). Пусть в центре всего будет Христос, живите в послушании Святому Духу и уподоблении Христу. Очевиден ли плод Духа в вашей жизни (Гал. 5:22)? Показывает ли ваша жизнь образ Божий? Известны ли своей благочестием и поведением, а особенно гостеприимством, кротостью, смирением, мягкостью, святостью и самодисциплиной? «Безупречны» ли вы? Или вы живете, делая дела проти (Гал. 5:19-21)?
В момент испытания, когда нагрянет давление и трудности, благочестивый характер и библейские ценности будут отделять вас от остальных людей. Вы не уклонитесь от курса и будет в надлежащее время выносить верные решения.
Существуют четыре особенных черты характера, которые являются жизненно важными для христианского служения и свидетельства:
1. Целостность
Целостность – это открытость, честность, справедливость, нелицеприятность. Почему апостол Павел умоляет нас «вникать в себя» (1 Тим. 4:16)? Поскольку если ваша жизнь не честной, чистой, искренней открытой, то вы не сможете вести других к вере, помогать Божьему народу в поклонении, ходатайствовать за других и учить их. Христианскому руководителю не обойтись без целостности. Вся ваша жизнь должна быть соткана воедино: без бреши, без не состыковок, она должна быть одним целым.
Целостность никогда не выносит такого решения, которое угождает людям, она стремится угождать Богу (Еф. 6:6-7 и Кол. 3:22-23). Целостность – это поступать правильно, не смотря на цену. Целостность – это не подаваться на столкновение интересов. Это даже может означать отказать кому-то в самых лучших намерениях, чтобы быть свободным от этого человека.
Целость идет рука об руку с искренностью, не быть фальшивкой, но быть настоящим.
2. Ценности (Вынесение Решений)
Установите высоко планку стандартов. Установите свой этический кодекс. Определите ваши ценности. Что для вас является важным? Какие доктрины для вас являются важными? Какая жизнь и идеи для вас являются столь важными, что вы не пойдете на компромисс? Иными словами, в чем ваши ключевые ценности?
Ваши ценности наиболее ясно определены вашими делами:
· На что вы расходуете ваши денежные средства?
· Каким образом вы проводите свой досуг?
· Кто является вашим другом?
· О чем вы говорите?
· О чем вы думаете?
· В чем вы были бы готовы рискнуть вашей работой?
· За что вы были бы готовы оказаться в темнице?
3. Отвага
Отвага – это поступать правильно, это идти вперед, несмотря на сопротивление, критику или неудачи. Помните: “Бог дал нам не духа страха …” (2 Тим. 1:7).
Христианское руководство – это непросто. Без отважности не обойтись. Для вынесения непростых решений нужна отвага, иначе это поступать правильно, несмотря на последствия. Отличительным признаком хорошего духовного лидера является ясное, хорошее вынесение решений в зависимости от Бога. Например, (1) Авраама во время кризиса в Содоме и избавлении Лота от смерти (Бытие 14:14 и далее); (2) Моисей, который отказался от всех прелестей и власти Египта, (3) Павел во время бури (Деяния 27).
Всякий раз, когда вы оказываетесь на перекрестке дорог, и нужно вынести решение, вы становитесь или примером отваги или трусости. Давид был примером храбрости, когда защищал овец от львов или медведей. Спустя некоторое время Давид стал примером мужества, когда встретился с Голиафом. А вот Иона был примером трусости. Он вынес неверное решение, и пошел в неверном направлении. Не смотря на это, Бог его восстановил и использовал его смелость. Даниил также был примером мужества, когда был согласен быть брошенным в огнянную печь, нежели пойти на компромисс с верой в Бога.
Для вынесения сложных решений нужна отвага, без храбрости не обойтись в трудных ситуациях, когда приходится сталкиваться с препятствиями и нападениями со стороны разных людей и сатаны. Для того, чтобы справиться с личной критикой и противостоянием нужна смелость. Невозможно после целой недели критики на буднях стоять и проповедовать в воскресенье без мужества. Бог сказал Иеремии:
“А ты препояшь чресла твои, и встань, и скажи им все, что Я повелю тебе; не малодушествуй пред ними, чтобы Я не поразил тебя в глазах их. И вот, Я поставил тебя ныне укрепленным городом и железным столбом и медною стеною на всей этой земле, против царей Иуды, против князей его, против священников его и против народа земли сей. Они будут ратовать против тебя, но не превозмогут тебя; ибо Я с тобою, говорит Господь, чтобы избавлять тебя” (Иеремия 1:17-19)
Наша отважность выдерживать критику и противостояние приходит от Господа. Критика – самый действенный способ обезоружить вас. Вся ваша неуверенность в себе становится более явной, весь ваш взгляд направлен не на поставленную задачу, а на самого себя, ваши силы и желание что-то делать иссякают, вы принимаете защитную позу и отстраняетесь от всего.
Вот почему сатана вооружился отрицательной, разрушительной критикой. Я, вне сомнения, верю в исправление, обличение и увещевание по библейски (2 Тим. 4:2), но там и намека на разрушительную критику нет. Критика обычно о том, что не нравится людям и том, чего они не хотят, а не о том, что приносит Богу честь, и не о том, что полезно Его народу. Критика может способствовать тому, что вы не будете обращать внимания на ваше служение и на людей, которым служите.
Для того, чтобы не опустить руки в момент духовного разочарования нужно мужество. Иначе не удержаться заданного курса, когда опускаются руки, когда вам самим мерещатся сплошные неудачи, когда, как кажется, всем все равно и никто не откликается.
4. Смирение
Христианское смирение проявляет себя в умении послужить, проявить кротость, мягкость и осознании, что вы подвержены ошибкам. Нам нужно отношение, которое было у Иоанна Крестителя, который, говоря и о себе, и о Христе, сказав: «Ему должно расти, а мне умаляться» (Иоанна 3:30). Апостол Павел это сказал так: «Ибо я наименьший из Апостолов, и недостоин называться Апостолом» (1 Кор. 15:9; сравните с Еф. 3:8; 1 Тим. 1:15). Апостол Павел призывает и нас: «ничего [не делайте] по любопрению или по тщеславию, но по смиренномудрию почитайте один другого высшим себя» (Фил.2:3).
Впасть в гордость в служении просто, особенно, если в служении есть видимые признаки успеха по светским признакам (приходит много людей, строятся новые здания). Проповедование особенно может быть вести к гордости, а также сложно позабыть всю похвалу, которую люди возносят вашим проповедям. В то самое мгновение, как только мы подумали, что и впрямь что-то зависит от нас (наша заслуга, наше достоинство), мы навлекли на себя проблему. «Бог гордым противиться, а смиренным дает благодать» (Иакова 4:6, 1 Петра 5:5). «Итак смиритесь под крепкую руку Божию, да вознесет вас в свое время» (1 Петра 5:6). Настанет время, и Он вас вознесет, а не вы себя.
Выводы, Относительно Характера 1
Пять черт характера, которые нужно избегать (Титу 1:7-8)
1. Не самовольный (чаще всего именно это и служит критике)
2. Не быстрый на гнев
3. Не отдан вину
4. Не склонен к применению силы
5. Не жадный на деньги
Семь черт характера, которые нужно развивать (Титу 1:8-9)
1. Гостеприимный
2. Любящий добрый
3. Трезвый в мышлении / смышленный
4. Справедливый
5. Святой / преданный
6. Держащий себя в руках
7. Держащийся верного слова, которому был научен
Воззвание: Образцом чего вы являетесь? Когда люди смотрят на вас, что они видят? – видят ли образец последовательности? святости? Молитвенной жизни? А если вы сами себя проверите, то что увидите?
Часть III. Мысли Для Размышления: Почему Смирение Столь Важно? 2
Составлено Джоном Мак-Артуром
(пастором Grace Community Church, Солнечная долина, Калифорния)
“Блаженны нищие духом, ибо их есть Царство Небесное” (Ев. от Матф.5:3)
Эта заповедь блаженства приводится первой, поскольку смирение является основанием всех проявлений благодати, а также основополагающим элементом спасения (сравните с Ев. от Матфея 18:3-4). Вход в царство Христа узок и невелик, а поэтому тот, кто считает себя слишком большим или важным в него даже и не пройдет. Попытка ожидать проявления благодати без смирения со стороны христианина будет столь же бессмысленной, как выращивать плод без дерева и ветвей.
Мы даже и увидим, не сможем соприкоснуться с Его благодатными, спасительными богатствами, пока не смирим себя и не осознаем нашей собственной духовной нищеты и потребности во Христе. Раскаявшемуся мытарю Христос сказал: “Сказываю вам, что сей пошел оправданным в дом свой более, нежели тот (фарисей): ибо всякий, возвышающий сам себя, унижен будет, а унижающий себя возвысится” (Лука 18:14).
Никто не сможет унаследовать Божьего Царства, пока не поймет, что он не достоин этого царства. Чванливая церковь Лаодикии хором говорила: «Я богат, разбогател и ни в чем не имею нужды», а на самом то деле каждый из них был «несчастен, и жалок, и нищ, и слеп, и наг» (Откровение 3:17). Люди вроде Лаодикийцев напоминают нам историю римской девочки-рабыни, которая отказывалась верить, что она слепа и утверждала, что просто ее мире постоянно лежал в потемках.
До тех пор, пока гордец не станет нищим духом, он не сможет принять Царя или войти в Его царство.
Задайте себе вопрос...
Гордость является, как нам теперь видно, преградой между Богом и людьми, между грешными душами и славным спасением, которое дарует Христос. Гордость мешает нам наслаждаться и переживать еще многое другое. Какие еще потери мы несем из-за нее?
Часть IV. Планы Проповедей
Др. Роджер Паскоу, президент
Институт Библейского проповедования
Кембридж, Онтарио, Канада
До сих пор в этом журнале я публиковал серию проповедей на Евангелие от Иоанна, используя тексты из Евангелия от Иоанна касательно чудес, которые совершал Христос:
1. Ев. от Иоанна: превращение воды в вино, это еще не все чудеса
2. Ев. от Иоанна 4:46-54: исцеление сына известного человека, наше отчаяние – это Божья возможность
3. Ев. от Иоанна 5:1-47: исцеление хромого, от Вифезды уже пешком
4. Ев. от Иоанна 6:1-14: насыщение пяти тысяч, а насколько велик твой Бог?
5. Ев. от Иоанна 6:16-21: Иисус ходит по воде, узнаем новое о Христе
6. Ев. от Иоанна 9:1-41: Человек по имени Христос
Ниже еще четыре проповеди, которые будут касаться седьмого и окончательного чуда из записанных Иоанном:
План Проповеди №9
Ев. От Иоанна 11:1-44, Воскрешение Лазаря, Части 1, 2, 3, 4
Для того, чтобы прослушать образцы этих проповедей на английском языке, перейдите по следующим ссылкам: Иоанна 11:1-6; Иоанна 11:7-16; Иоанна 11:17-37; Иоанна 11:38-44
Тема: Задержка с Божьей стороны не обязательно является отказом
Пункт №1: Иногда Бог медлит, чтобы показать нам Свою любовь (1-3)
Пункт №2: Иногда Бог медлит, чтобы показать нам Свою славу (4-6)
Пункт №3: Иногда Бог медлит, чтобы показать нам Свои цели (7-16)
Пункт №4: Иногда Бог медлит, чтобы научить нас какой-то истине о Нем (17-27)
Пункт №5: Иногда Бог медлит, чтобы научить нас пристрастно относиться у Нему (28-37)
Пункт №6: Иногда Бог медлит, чтобы научить нас вере в Него (38-44)
1 См. Джон МакАртур, Понимания Пасторское Служение, 95-101.
2 John MacArthur, “Why the Priority of Humility?” in Daily Readings from the Life of Christ (Chicago: Moody Publisher, 2008), February 12.
Related Topics: Pastors
Angelologia: Gli Angeli
Il Termine “Angelologia” deriva da due termini greci, vale a dire Aggelos (pronunciato Anghelos ) che significa “messaggero” o “angelo”, e “Logos” che significa “parola”, “discorso” o “cosa”. Nella Teologia sistematica Cristiana il termine viene usato per riferirsi allo studio della dottrina biblica degli angeli. Essa include argomenti che riguardano l’origine, l’esistenza, la natura degli angeli, la classificazione, il servizio e l’opera degli angeli ed anche l’esistenza, l’attività e il giudizio di Satana e dei Demoni (cioè gli angeli decaduti, gli angeli malvagi). Alcuni teologi, comunque, studiano Satana e i demoni in una sezione separata chiamata demonologia.
La Natura degli Angeli
Un Angelo è un essere spirituale creato da Dio e incaricato da Dio ad agire per alcuni progetti speciali secondo l’opera principale del Suo piano.(per esempio Col 1:16; Eb 1:14). Essi hanno un enorme potenza e conoscenza, sebbene limitata in quanto creature. Vengono definiti “messaggeri” sia nel Vecchio che nel Nuovo Testamento e, in quanto tali, trasmettono l’opera di Dio. Sebbene alcuni studiosi abbiano negato la loro condizione di esseri umani, dalle scritture emerge chiaramente che essi hanno una personalità: pensano (1 Pietro 1:12), avvertono la lode (Luca 2:13), scelgono (Giuda 6) e gli angeli consacrati rendono a Dio una lode razionale ed eccellente. Essi sono di rango superiore all’Uomo, come spiega il Salmo 8:4-5, ma essi sono inferiori a Cristo (2 Sam 14:20; Luca 20:36; Eb 1). In apparenza sembra che essi non possano procreare (Matteo 22:30).
Nel Vecchio Testamento ci si riferisce agli Angeli come “Schiere del Cielo/d’Israele”, “Figli di Dio” e “Santi” (1 Samuele 17:45; Giobbe 1:6; 2:1; Salmo 89:5, 7). La prima espressione, “Schiere del Cielo/d’Israele”, si riferisce al numero infinito e alla potenza che difende i Figli di Dio (cfr. Eb 12:22 ). La seconda espressione, “figli di Dio”, mette in evidenza il rapporto vicino con Dio, le loro qualità divine e l’abilità in cui operano davanti a Lui. La Terza espressione, “Santi” sottolinea la loro caratteristica morale pura.
Classificazione degli Angeli
Non c’è rivelato molto nelle scritture riguardo al classificazione degli Angeli. Si potrebbe desiderare di saperne di più, in quanto ciò che si conosce fa pensare a dei “ranghi” o a delle “classificazioni” tra di loro, ma è difficile dire qualcosa in più riguardo a ciò. Dovremmo dire prima, comunque, che l’affermazione riguardo ad alcuni angeli confinati nell’abisso perché peccarono ed altri no secondo la scrittura in 2 Pietro 2:4 è poco probabile. Tutti gli Angeli decaduti sono degli esseri tenuti negli abissi dell’oscurità fino al giorno del giudizio prestabilito, ma possono effettuare strategie malvagie contro Dio, contro il suo Popolo e contro la sua creazione.
In Giuda 9 Michele è descritto come un Arcangelo – una nomina fatta a nessun altro angelo della scrittura (anche se di certo ci saranno molti altri arcangeli). Ciò sembra indicare il fatto che lui ha autorità su molti angeli e lo fa sotto autorità di Dio. Lo si descrive anche come il “grande principe”, dove il termine principe sembri anche sottintendere livelli diversi di autorità tra gli Angeli (Dan 9:21; 12:1). Esistono anche angeli che regnano su alcuni paesi così come vediamo nel riferimento di Daniele al “Principe del Regno di Persia” (10:13).
Sebbene vi siano delle discussioni riguardo gli angeli custodi, sembra che Gesù voglia lasciare intendere questo in Matteo 18:10.
Ci sono anche dei Serafini menzionati in Isaia 6:2-4. Purtroppo solo in questo passo della scrittura se ne parla e quindi non si può dire molto riguardo a loro. Il Termine Serafino significa “ardente” e potrebbe accennare al loro splendore. Eppure, è interessante il fatto che si coprano i piedi e il volto per la lucentezza del Santo di Israele. Perciò sembra che loro comprendano profondamente la santità di Dio e lo adorano in umiltà. Nel caso descritto in Isaia, gli Angeli andarono da lui e, per conto di Dio, gli hanno comunicato che i suoi peccati erano perdonati. Essendo stato purificato dalla santità ardente di Dio, il profeta adesso era preparato per parlare - per conto di Dio - all’Israele disobbediente.
I Cherubini sono anche menzionati numerose volte nel Vecchio Testamento e una volta nel Nuovo Testamento (Eb 9:5). Sembra che siano in relazione con la Santità di Dio e hanno accesso a Dio per mezzo di essa. Perciò, sono disposti nel Giardino dell’Eden e impediscono all’Uomo di ritornare nel giardino e di mangiare dell’Albero della Vita (Gen 3:22-24). Similmente, essi hanno a che fare con il propiziatorio e la legge in Esodo 25:18-22 : è lì, al propiziatorio che Dio si incontrava con i peccatori, cioè, gli israeliti. Essi sono gli esseri viventi che Ezechiele ha visto nella sua visione (Ezechiele 1:4-28; 10:15) e sembra che essi avessero quattro ali e dei volti di leone, tori, aquile ed esseri umani. Avevano mani umane e piedi come gli zoccoli dei vitelli ecc..(vedi Ezechiele 4:1-14 per ulteriori dettagli). Anche loro, come quelli in Isaia brillavano di lucentezza e apparivano come il bronzo lucido. Sono anche associati al Fuoco, fulmine e alla santa adorazione del Dio vero e compassionevole. (cfr. Apocalisse 4:4-8).
Il Compito degli Angeli
E’ impossibile descrivere tutti i compiti che gli Angeli fanno al comando di Dio, ma ne ritroviamo alcuni riguardo la salvezza, il giudizio e il controllo provvidenziale di Dio della storia umana. In termini di Salvezza, gli angeli hanno avuto una parte nella venuta, nella morte e nella risurrezione di Cristo. Essi hanno annunciato a Maria che avrebbe partorito il Cristo (Luca 1:26-38) e lo hanno proclamato Salvatore davanti ai pastori (Luca 2:13). Hanno provveduto ai bisogni di Cristo durante il periodo delle sue tentazioni nel deserto così come lo hanno fortificato nelle prove del Getsemani (Luca 22:43). Erano anche pronti al suo comando di combattere per Lui (Matt 26:53). In più, hanno spostato la pietra dalla Tomba ed hanno proclamato la sua resurrezione (Matt 28:2, 6).
Lo Scrittore agli Ebrei ricapitola il ruolo degli Angeli nella vita dei credenti in Ebrei 1:14 “Non sono essi (gli Angeli) tutti spiriti servitori, mandati a servire per il bene di coloro che hanno da ereditare la salvezza?”. In quanto tali, sono estremamente interessati e coinvolti nella nostra crescita spirituale e nella missione che abbiamo nel portare l’evangelo fino all’estremità della Terra. Quando Dio lo desidera, gli Angeli possono incoraggiarci e persino salvarci da pericoli fisici affinché continuiamo l’opera di Dio nella predica dell’evangelo (Atti 12:7; 27:23-24). Essi sono profondamente interessati alla salvezza dei perduti e si rallegrano quando un peccatore si pente e ritorna a Dio (Luca 15:10). Filippo di certo è stato incaricato da un angelo di andare ad incontrare l’eunuco etiope sulla strada del deserto affinché quell’uomo fosse salvato (Atti 8:26). Gli Angeli sono coinvolti nel prendersi cura dei credenti quando muoiono (Luca 16:22).
Gli Angeli sono usati dal Signore per il giudizio dei non credenti. Lo possiamo vedere in Genesi 19:12-13 quando gli angeli dicono a Lot di uscire da Sodoma: al comando di Dio e per la malvagità di quella città, essi si stavano preparando per distruggerla. A Volte infliggono delle punizioni (Atti 12:23) e in apocalisse 8-9 e 16 sono coinvolti da vicino con la tromba e la coppa del giudizio.1 Alla fine dei Tempi, essi saranno coloro che riuniranno gli ingiusti per il giudizio (Matteo 13:41-42).
Allo stesso modo in cui gli angeli sono coinvolti nella venuta di Cristo, la salvezza, la crescita e la protezione dei cristiani e il giudizio dei non credenti, essi sono anche coinvolti nel portare avanti l’opera del piano di Dio (compreso tutto) nel mondo. Questo lo si può vedere anche nel controllo delle nazioni (Daniele 10:13, 20-21).
Satana: un Angelo decaduto
Nella Bibbia ebraica il termine “Satana” significa “avversario” e gli scrittori del Nuovo Testamento hanno portato il nome in greco senza cambiarlo. Satana è un angelo decaduto e malvagio, forse un cherubino sebbene non sia proprio sicuro (cfr Ez 28:14 ).
Ci sono state molte ipotesi riguardo Satana (e i suoi demoni) che mette in discussione la sua esistenza e la sua persona. Primo, si deve dire che il diavolo o i demoni sono affermati da ogni scrittore del Nuovo Testamento ed appaiono anche in diversi libri del Vecchio Testamento. Secondo, Gesù Cristo stesso ha avuto a che fare con Satana e i suoi demoni in diverse occasioni (i.e. Matteo 4:1-11; Marco 5:1-20). Terzo, alcuni mali particolarmente esagerati nella storia – come l’Olocausto – danno prova della realtà del ritratto biblico di Satana, dei demoni e della loro capacità ed attività distruttiva.
Satana è anche descritto chiaramente nella Scrittura come una persona. Alcuni sostengono che l’idea biblica di Satana e dei Demoni debba essere mitizzato: Satana e i demoni appartengono alla visione del mondo dei cristiani (e degli altri) del primo secolo, ma adesso con l’avvento della visione scientifica del mondo, conosciamo meglio. Qualsiasi malattia che gli antichi hanno attribuito a Satana adesso la si comprende che sia stata causata da batteri e virus microscopici. Il problema con questo modo di vedere sta nel fatto che i cristiani (e gli altri) del primo secolo non hanno attribuito tutte le infermità fisiche al diavolo, ma solo alcune: perciò non erano così ingenui come si pensa. In più è semplicemente arrogante, per non dire ingenuo, sostenere che poiché hanno vissuto in quel tempo e noi viviamo adesso, la loro vista metafisica sia necessariamente infantile, da bambini e non plausibile mentre la nostra è fondata. Forse non conosciamo come dobbiamo conoscere. Inoltre, la scienza non può giudicare questo argomento in quanto la natura del caso, la realtà delle cose di cui si parla non riguardano il suo ambito, i suoi metodi o quei “modelli di conoscenza” tramite informazioni.
Ci sono altri che dicono che il diavolo sia in realtà un modo per parlare delle forze malvagie nella cultura. Ciò, però, va oltre ciò che la Bibbia insegna riguardo Satana e gli emissari suoi. Per quanto riguarda Satana, la Bibbia insegna che è una persona (cioè ha personalità, ma non è umano), è molto astuto (Gen 3:1; 2 Cor 11:3), si arrabbia quando è ostacolato (Ap 12:17) ed esercita il suo volere quando adesca le persone che non vogliono ascoltare la verità (2 Tim 2:26). Queste sono tutte le funzioni che svolge una persona e per certo è responsabile verso Dio per ciò che ha fatto, che sta facendo e per ciò che farà (Giov 12:31; Ap 20:10). Dunque lui è responsabile moralmente e non è soltanto una forza nella cultura, il male o quant’altro. Lui è una persona che sebbene non è paragonato alla cultura, non di meno gioca un ruolo malvagio negli eventi della cultura e del mondo (1 Gio 5:19). Anche i Demoni hanno personalità e non sono gli animi dei morti che hanno peccato lontano dalla grazia salvifica di Cristo.
Nelle Scrittura Satana (“Avversario”) viene chiamato con diversi nomi e titoli che spiegano la sua attività che si oppone al progetto di Dio, i suoi piani e alle persone. I suoi nomi includono: (1) Il diavolo (“calunniatore” Matt 4:1; 13:39; Ap 12:9)2; (2) Belzebù (“Dio del Cielo”; Mt 12:24. Sebbene era usato dai farisei per riferirsi a Satana, le origini e le associazioni del nome ad esso sono incerte. Potrebbe essere stato usato originariamente per riferirsi alla divinità della fertilità Cananea che era il capo avversario della religione israelita. In questo caso Baal significa “signore”, mentre zebul si riferisce al “cielo”3), e (3) Belial (“colui che si oppone e Dio”, 2 Cor 6:15).4
Satana è anche conosciuto per molti nomi che rivelano i suoi sforzi nell’opporsi all’opera di Dio e creare danno ai santi. E’ conosciuto come l’ iddio di questo secolo – un secolo caratterizzato dal peccato e dall’opposizione verso Dio. Lui si oppone al Vangelo accecando le menti delle persone alla verità (2 Cor 4:4). Allo stesso modo ci si riferisce a Lui come al principe di questo mondo (Giovanni 12:31) e quindi si ritrova una sensazione in cui l’intero sistema mondiale giace nelle sue mani (1 Giovanni 5:19). Lui è il principe della potenza dell’aria (Ef 2:2; Col 1:13) e in quanto tale lui regna sui demoni che agiscono al loro comando e regna anche sui non credenti, i figli della disubbidienza. Il suo nome, il diavolo/ il maligno, suggerisce la sua natura e il tipo di lavoro che fa tra la gente promuovendo il male e opponendosi alla giustizia e alla verità. E’ anche conosciuto come (1) ladro malvagio che viene a rubare, ammazzare e distruggere (Giovanni 10:10); (2) Il tentatore (1 Tess 3:5); (3) un omicida (Giovanni 8:44); (4) il padre della menzogna (Giovanni 8:44), e (5) il Gran Dragone che inganna il mondo intero (Ap 12:9). Che grande notizia è l’opera di Gesù che ha colpito il centro della potenza del diavolo e adesso è un nemico sconfitto che aspetta la sua sentenza. La sua fine sarà nello stagno di fuoco dove sarà tormentato giorno e notte per sempre (Ap 20:10).
I Demoni: Angeli decaduti
Satana è un angelo decaduto e ci si riferisce a lui come “ il principe dei demoni” (Marco 3:22). I demoni, dunque, sono angeli decaduti sotto il suo comando. A volte ci si riferisce a loro come “spiriti immondi” e “spiriti malvagi”: entrambe le attribuzioni si riferiscono alla loro malvagità morale e spirituale (Mt 10:1; 12:43 : Mr 1:23, 26). Ci si riferisce a loro come “principati e potenze” in Romani 8:38-39, 1 Corinzi 15:24 e Colossesi 2:8-15. Essi sono capaci di vivere nella gente e di parlare tramite loro (Marco 1:34) così come possono vivere negli animali (Marco 5:12). Cercano di creare infermità sebbene non tutte le infermità siano causate da loro (Mt 12:22-24). Desiderano ingannare i cristiani (2 Cor 11:14) al punto di ottenere adorazione da loro (1 Cor 10:20) e dunque ci si deve opporre a loro fermamente (Ef 6:12-18; Giacomo 4:7; 1 Pietro 5:8). Non dobbiamo ignorare i progetti di Satana (2 Cor 2:11). In breve, i demoni, come il loro padre - il principe dei demoni - vogliono contrastare l’opera di Dio portando i figli di Dio a peccare o a fare qualcosa che possa renderli meno efficaci per Dio. I demoni amano anche deviare l’intero mondo dalla verità in Cristo e distruggerli se Dio lo permettesse (cfr Giovanni 10:10). Il loro piano definitivo è di abbattere il regno della Luce con il regno dell’oscurità e di detronizzare Dio.
Il Giudizio degli Angeli
Quanto abbiamo detto finora può far sembrare di stare sostenendo una specie di “dualismo dei pari” tra le forze del bene e le forze del male. Non è così. Il diavolo e i suoi angeli sono sotto il controllo di Dio in modo completo da ogni punto di vista. La loro fine suprema è mostrata nello stagno di fuoco. (Ap 20:10) In breve, il loro giudizio è stato assicurato attraverso la croce e la risurrezione di Cristo poiché attraverso quel grande evento, Cristo ha schiacciato il principe dei questo mondo(Giovanni 12:31). Forse la guerra non è finita, ma la “vittoria della croce” allo stile Normandia* ha reso sicura la vittoria finale.
* (in riferimento alla seconda guerra mondiale, operazione Nettuno, che liberò la Francia dai Tedeschi.)
Affrontare i demoni e la guerra spirituale.
Quasi tutti i cristiani direbbero che abbiamo in un certo modo una certa autorità su Satana. Dopotutto, possiamo combatterlo e non ci è richiesto di stare sottomessi alla sua autorità (Giacomo 4:7). Ci sono anche momenti in cui dobbiamo impegnarci in un combattimento “corpo a corpo” contro Satana e le sue forze (Ef 6:12-18). Altri cristiani fanno di più e affermano di poter togliere i demoni così come ha fatto il nostro maestro, quando ci ritroviamo di fronte a loro:anche questo sembra abbastanza scritturale e per certo è necessario a volte. Siamo seduti con Cristo nei luoghi celesti e stiamo condividendo con altri il suo regno al tempo presente. Questo sembra essere ciò che Paolo puntualizza in Romani 16:20 quando dice che il Dio della Pace stritolerà presto Satana “sotto i vostri piedi” – il che allude al Salmo 110:1 e al regno messianico.5 La fine dei tempi è entrata nel presente e adesso possediamo autorità in Cristo per vincere le forze del diavolo.
NOTA: Una parola riguardo la “possessione”. Il Termine “possessione” riguardo i demoni o Satana non appare nelle scritture Ebraiche o Greche ed è una traduzione infelice. La Bibbia parla di due modi in cui i demoni influenzano le persone. Si dice che una persona possa essere “demonizzata” o che “abbia un demone”: questo non ha lo stesso significato della parola possessione all’uso di oggi dove spesso vuol dire che i demoni hanno completo controllo sulla persona, usando la persona quando vuole. Questo è raro, anche nei vangeli. Più spesso i termini “avere un demone” o “demonizzato” sembra vogliano significare l’influenza demoniaca a livelli diversi.
C’è un dibattito considerevole nella comunità evangelica di tutto il mondo riguardo il fatto se i demoni possono albergare nei credenti che hanno lo Spirito Santo. Non possiamo rispondere nei dettagli qui, per quanto sia importante, ma nessuno dei due gruppi di pensiero del dibattito può permettersi di ignorare l’influenza profonda che Satana e i suoi demoni possono avere nei cristiani, a volte al punto che sembra possibile il fatto di albergare dentro. In ogni caso, dobbiamo stare saldi nella nostra posizione in Cristo. Quando ci attacca, dobbiamo opporci usando la parola di Dio e la preghiera. Oltretutto dobbiamo avere una vita santa affinché non possiamo dargli spazio. Dobbiamo anche fare attenzione a non dargli tutta la colpa del peccato e delle infermità dimenticando il nostro coinvolgimento nel male. La Sindrome del “demone in ogni cosa” potenzialmente è come il naufragio della fede quando neghiamo l’esistenza di Satana.
1 Vedi Sydney H. T. Page, Powers of Evil: A Biblical Study of Satan and Demons (Grand Rapids: Baker, 1995), 255-61
2 Dal Dizionario Greco della Bauer Arndt Gingrich and Danker (BAGD): diavbolo. Il nome a volte è interscambiabile con Satana (Matt 4; 1, 10 Mr 4:15; Lu 8:12)
3 Vedi G. H. Twelftree, “Demon, Devil, Satan, ” nel Dictionary of Jesus and the Gospels, ed. Joel B. Green, Scot McKnight, I. Howard Marshall (Downers Grove, IL: InterVarsity, 1992), 164.
4 L’origine precisa di questo nome è molto difficile da individuare. Probabilmente non è collegato con nessun “personaggio” del Vecchio Testamento, ma lo si trova più tardi nelle scritture giudaiche e nel Corano. Sembra che indichi l’opposizione a Dio e ai suoi progetti. Vedi Ralph P. Martin, 2 Corinthians, Word Biblical Commentary, ed. David A. Hubbard and Glenn W. Barker, vol. 40 (Dallas: Word, 1986), versione elettronica, in loc.
5 Il Tempo futuro “stritolerà” si riferisce alla fine dei tempi quando Satana sarà completamente sconfitto, ma è denotare che così come in quel tempo, anche adesso noi partecipiamo alla sua sconfitta. Nel libro dei Romani ciò significa la sconfitta del suo potere della tentazione a causa del peccato che vi si trova e della morte.
Related Topics: Angelology, Basics for Christians