คำนำ¹

ตอนที่ผมเทศนาเรื่องนี้ เป็นวันอาทิตย์อีสเตอร์ บางคนสงสัยว่าเนื้อหาตอนนี้เกี่ยวอะไรกับอีสเตอร์ ผมจะค่อยๆอธิบายให้ฟัง บางคนแสดงความเห็นว่าพระวจนะตอนนี้ถูกประกบอยู่ระหว่างมารผจญพระเยซู และคำเทศนาบนภูเขา น่าจะนำมาเทศนาได้ เชื่อเถอะ ผมก็คิดเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน โดยเฉพาะเมื่อใกล้ถึงวันอาทิตย์ ความจริงคือพระวจนะตอนนี้สำคัญมาก เป็นเหมือนกุญแจไขสู่พระกิตติคุณมัทธิว และพระกิตติคุณทุกเล่ม

ถึงจุดนี้ในพระกิตติคุณมัทธิว พระเยซูยังไม่ได้สั่งสอนหรือทำการอัศจรรย์ใดๆ² ขอกลับไปทบทวนเรื่องราวก่อนหน้าเล็กน้อยในบทที่ 1 ลำดับพงศ์พันธ์ของมัทธิวที่แสดงให้เห็นว่าพระเยซูทรงมีคุณสมบัติครบถ้วนที่ จะเป็นกษัตริย์อิสราเอล เพราะทรงเป็นทั้ง “บุตรของอับราฮัม” และเป็น “บุตรของดาวิด” (มัทธิว 1:1, 2-17) และยังแสดงให้เห็นว่า มีสตรีหลายท่านในพงศ์พันธ์พระเมสซิยาห์นี้เป็นคนต่างชาติ ตามที่มัทธิวบันทึกเรื่องกำเนิดของพระเยซู (1:18—2:12) ท่านได้ให้ข้อมูลเกี่ยวกับทูตสวรรค์ลงมาเป็นพยาน ในการถือกำเนิดมาอย่างบริสุทธิ์ และบรรดาโหราจารย์ต่างชาติที่เป็นพยานว่าพระเยซูคือ “กษัตริย์ของชาวยิว” (2:2)

ผมเชื่อว่าที่เหลือของบทที่ 2 (2:13-23) เกี่ยวข้องใกล้ชิดกับเนื้อหาในตอนนี้ ในมัทธิว 2:13-18 ท่านบันทึกเรื่องโยเซฟพาครอบครัวหนีไปอียิปต์ และทารกผู้บริสุทธิ์ถูกสังหาร ผมถือว่าข้อเหล่านี้เป็นตัวบ่งเบื้องต้นว่าพระเยซูจะถูกปฏิเสธ ถูกต่อต้าน และที่สุดถูกฆ่าตาย ตอนท้ายของบทที่ 2 (2:19-23) เรื่องราวนั้นใกล้เคียงกัน เมื่อทูตสวรรค์สั่งให้โยเซฟพาครอบครัวกลับมาที่อิสราเอล และนำต่อไปที่นาซาเร็ธในแคว้นกาลิลี ไม่ใช่ยูเดีย มัทธิวบอกว่าคำพยากรณ์นี้สำเร็จลง คำพยากรณ์ที่บอกว่าพระเยซูจะถูกเรียกว่าเป็นชาวนาซาเร็ธ ไม่มีข้อพระคำอ้างอิงโดยตรงจากพระคัมภีร์เดิมตามมัทธิว 2:23 เราต้องนำเรื่องนี้มาคิดให้ดี เข้าใจว่านักศึกษาพระคัมภีร์เก่งๆจะตีความหมายต่างกันไป

ตัวผมเอง เอนเอียงไปตามมุมมองของเฟรเดอริค บรูเนอร์ และอีกหลายคน:

“ด้วยเหตุผลทางศาสนศาสตร์ ผมอยากพิจารณา … ถึงความเป็นไปได้ และไม่ได้นอกเหนือจากนั้น สำหรับมัทธิวคนที่มาจากนาซาเร็ธ – ชาวนาซาเร็ธ คือคนที่เหมือนไร้ตัวตน และนี่เองคือสิ่งที่พวกผู้เผยพระวจนะทำนายบ่อยครั้งว่าพระคริสต์จะถูกมองว่า มาเป็นหนึ่งในท่ามกลางเราแต่ต้น … บางคนคิดว่าชาวนาซาเร็ธได้รับพระสัญญาผ่านทางผู้เผยพระวจนะว่าจะเป็นพระเม สซิยาห์ผู้รับทุกข์ ผู้รับใช้ของพระเจ้าที่หยั่งรากลงครั้งแรกที่เบธเลเฮม ไปที่อียิปต์ และจากอียิปต์ไปสู่แผ่นดินแห้งแล้งของนาซาเร็ธ … . “เขาจะเรียกท่านว่าชาวนาซาเร็ธ” หรือแย่ที่สุดคือ “คนที่ไร้ตัวตน”³

ขอละเรื่องนี้ไว้ก่อน แล้วจะนำกลับมาใหม่เมื่อเข้าสู่เนื้อหาของบทเรียน

ในมัทธิว 3 ผู้เขียนแนะนำให้รู้จักยอห์นผู้ให้บัพติศมาและพันธกิจของท่าน และนำสู่พิธีบัพติศมาของพระเยซู ในพิธีบัพติศมานี้พระเจ้าประกาศรับรอง (ด้วยพระสุรเสียงของพระบิดา การเสด็จมาของพระวิญญาณ และคำพยานของยอห์นผู้ให้บัพติศมา) ว่าพระเยซูทรงเป็นพระเมสซิยาห์ กษัตริย์อิสราเอล และในพิธีบัพติศมาพระเยซูทรงยอมรับตามน้ำพระทัยในฐานะพระเมสซิยาห์ที่ได้รับ มอบหมาย ซึ่งจะนำพระองค์ไปจนถึงสละพระชนม์เพื่อคนบาปทั้งหลายบนกางเขน

พิธีบัพติศมาของพระเยซูและการประกาศรับรองว่าทรงเป็นพระเมสซิยาห์ ตามด้วยการนำเข้าสู่การทดลองในมัทธิว 4:1-11 ที่นั่นซาตานมาทดลองพระองค์หลัง 40 วันผ่านไป มันพยายามล่อลวงถึงสามครั้ง (ในตอนนั้น) ชัยชนะเหนือการทดลองทั้งสามครั้ง เป็นข้อพิสูจน์ว่าพระองค์ และพระองค์ผู้เดียวเท่านั้นมีคุณสมบัติในฐานะพระเมสซิยาห์ ที่จะมาทำพระราชกิจตามที่พระบิดามอบหมาย เตรียมความรอดให้แก่คนบาปผู้หลงหาย โดยพระคุณทางความเชื่อ

โครงร่างของบทเรียนตอนนี้

พระวจนะตอนนี้ประกอบด้วยสามตอน:

ข้อ 12-17 พระเยซูย้ายไปอยู่ที่กาลิลี

ข้อ 18-22 พระเยซูทรงเรียกสาวกสี่คน

ข้อ 23-25 พระเยซูทรงสั่งสอน เทศนา และรักษาโรค

จะค่อยๆอธิบายทีละตอน แต่ละตอนมีบางอย่างเหมือนกับอีกสองตอน และตัวเชื่อมนี้ทำให้เราเห็นกุญแจไขสู่พระวจนะทั้งหมดในบทเรียนนี้ และในพระกิตติคุณมัทธิวทั้งเล่ม

พระเยซูเสด็จกลับไปกาลิลี (มัทธิว 4:12-17)

12 ครั้นพระเยซูทรงทราบข่าวว่ายอห์นถูกจำไว้แล้ว พระองค์ก็เสด็จไปยังแคว้นกาลิลี 13 แล้วย้ายที่ประทับจากเมืองนาซาเร็ธไปที่เมืองคาเปอรนาอุม ซึ่งอยู่ริมทะเลสาบที่เขตเผ่าเศบูลุนและนัฟทาลี 14 เพื่อจะสำเร็จตามพระวจนะ ซึ่งตรัสไว้โดยอิสยาห์ผู้เผยพระวจนะว่า 15 แคว้นเศบูลุนและ แคว้นนัฟทาลี ทางข้างทะเลฟากแม่น้ำจอร์แดนข้างโน้น คือกาลิลี แห่งบรรดาประชาชาติ 16 ประชาชนผู้นั่งอยู่ในความมืด ได้เห็นความสว่างยิ่งใหญ่ และผู้ที่นั่งอยู่ในแดนและเงาแห่งความตาย ก็มีความสว่างขึ้นส่องถึงเขาแล้ว” 17 ตั้งแต่นั้นมา พระเยซูได้ทรงตั้งต้นประกาศว่า “จงกลับใจเสียใหม่ เพราะว่าแผ่นดินสวรรค์มาใกล้แล้ว“⁴

ถ้าอ่านผ่านๆจะไม่ทันสังเกตุว่าหนึ่งปีผ่านไประหว่างมัทธิว 4:11 ถึง 4:12 :

มัทธิวข้ามหลายเหตุการณ์ที่น่าจะรวบรวมไว้ จากพระราชกิจเริ่มแรกของพระเยซูในยูเดียและกาลิลี เราพบเหตุการณ์ต่างๆนี้ในยอห์น ก่อนเสด็จกลับกาลิลี (ตามที่ยอห์นบันทึก 4:43) พระเยซูพบและเรียกสาวกคนแรก ทรงเปลี่ยนน้ำเป็นเหล้าองุ่นที่คานา อาศัยอยู่ช่วงสั้นๆที่คาเปอรนาอุม กลับไปเยรูซาเล็มก่อนเทศกาลปัสกา ขับไล่พวกตั้งโต๊ะแลกเงินในพระวิหาร สนทนากับนิโคเดมัส เริ่มต้นสั่งสอนตามชนบทรอบนอกยูเดีย และได้พบกับสตรีชาวสะมาเรียที่บ่อน้ำระหว่างเดินทางขึ้นเหนืออีกครั้ง (ดูยอห์น 1:19-4:42) จุดนี้เองที่มัทธิวเริ่มบันทึกของท่าน (มัทธิว 4:12-25)… ในข้อ 11 พระเยซูทรงอยู่ในทะเลทรายใกล้จอร์แดน มัทธิวบอกแค่ว่า “ครั้นพระเยซูทรงทราบข่าวว่ายอห์นถูกจำไว้แล้ว พระองค์ก็เสด็จไปยังแคว้นกาลิลี” (ข้อ 12) น่าจะเกิดขึ้นหนึ่งปีหลังจากนั้น⁵

ขณะที่พระกิตติคุณยอห์นมีเรื่องตอนต้นของพระเยซูในเยรูซาเล็ม (ยอห์น 2:13-3:36) พระกิตติคุณคล้าย (มัทธิว มาระโก และลูกา) ข้ามพระราชกิจแรกในเยรูซาเล็มไป แต่บันทึกว่าทรงเริ่มพระราชกิจที่กาลิลี มัทธิวและมาระโกเจาะจงว่าพระเยซูเสด็จออกจากยูเดียไปกาลิลีหลังจากยอห์นผู้ ให้บัพติศมาถูกจับ การจับกุมของยอห์นจึงเป็นจุดหักเหในพระราชกิจของพระองค์

ผมค่อนข้างเห็นด้วยกับหลายคนที่แปลไปในทางว่าพระเยซูทรง “ถอนตัวกลับ” เข้าไปในกาลิลี อาจจะผิดที่ไปสรุปว่าพระเยซูเหมือนไปหลบซ่อนเพราะกลัว แต่อีกเหตุผล เฮโรดปกครองอยู่เหนือกาลิลีและยูเดีย ดังนั้นพระองค์ก็ไม่ได้กำลังหนีจากเฮโรด และมีข้อพิสูจน์ชัดเจนว่าพระองค์ไม่ได้คิดจะปิดบังพระองค์ในกาลิลี เสด็จไปทั่ว ทำพระราชกิจท่ามกลางผู้คน และดึงดูดฝูงชนจำนวนมากให้ติดตามพระองค์ไป⁶

ข้อสงสัยแรกที่ว่าทำไมพระเยซูเสด็จไปที่กาลิลี ผมชอบวิธีที่บรูเนอร์อธิบายไว้:

“ดังนั้นเมื่อพระเยซู-ถอนตัวกลับไปกาลิลี- พระองค์ทำมากกว่าเดินทางขึ้นเหนือ แต่เหมือนไปผิดทาง”⁷

อย่างที่เพื่อนผมคนหนึ่งพูด “เมื่อพระเยซูเสด็จขึ้นเหนือ ในมุมมองอื่นๆเหมือนพระองค์เสด็จลงใต้” (หลงทิศ)

เราต้องเตือนตัวเองเกี่ยวกับกาลิลี เพื่อจะเข้าใจว่าทำไมการเสด็จไปกาลิลีของพระเยซูถึงเป็นเรื่องแปลก กาลิลีอยู่ทางเหนือของยูเดีย เป็นส่วนหนึ่งของดินแดนที่ถูกจ่ายชดเชยให้กษัตริย์ฮีรามแห่งไทเรที่ช่วยซา โลมอนสร้างพระวิหาร ซาโลมอนมอบ 20 เมืองในกาลิลีให้กษัตริย์ฮีราม ที่น่าสนใจคือคำตอบของฮีราม:

11 และเมื่อฮีรามกษัตริย์เมืองไทระได้ส่งไม้สนสีดาร์ และไม้สนสามใบและทองคำให้แก่ซาโลมอนตาม ที่พระองค์มีพระประสงค์ แล้วพระราชาซาโลมอนก็ทรงประทานหัวเมือง ในแผ่นดินกาลิลีให้แก่ฮีรามยี่สิบหัวเมือง 12 แต่เมื่อฮีรามเสด็จจากเมืองไทระเพื่อชม หัวเมืองซึ่งซาโลมอนประทานแก่ท่าน หัวเมืองเหล่านั้นไม่เป็นที่พอพระทัยท่าน (1พงศ์กษัตริย์ 9:11-12)

เมื่ออาณาจักรถูกแบ่งออกเป็นสองในช่วงการปกครองของเรโหโบอัม กาลิลีกลายเป็นส่วนหนึ่งของอาณาจักรตอนเหนือของอิสราเอล อาณาจักรใต้คือยูดาห์ ปกครองสืบต่อกันโดยราชวงศ์ดาวิด อาณาจักรเหนือ ภายใต้การปกครองของเยโรโบอัมและกษัตริย์องค์ต่อๆมามีแต่ความชั่วร้าย หันไปนมัสการพระเทียมเท็จ ยูดาห์เองก็ไม่ได้ดีไปกว่า แม้มีกษัตริย์บางองค์ที่ยังนับถือพระเจ้า เมื่ออาณาจักรทั้งสองเสื่อมทรามลง พระเจ้าทรงเตือนถึงวันพิพากษาที่กำลังจะมา วันที่พระองค์จะใช้อัสซีเรียเป็นเครื่องมือในการพิพากษา และคนในอาณาจักรเหนือจะถูกจับไปเป็นเชลย อัสซีเรียจะมาข่มขู่ยูดาห์และเยรูซาเล็ม แต่ไม่อาจจัดการกับเมืองนี้ได้:

1 แล้วพระเจ้าตรัสกับข้าพเจ้าว่า “จงเอาแผ่นใหญ่สำหรับเขียนมาแผ่นหนึ่ง และจงเขียนอักษรง่ายๆลงว่า ‘มาเฮอร์ชาลาลหัชบัส'” 2 และข้าพเจ้าได้พยานที่เชื่อถือได้ คือ อุรีอาห์ปุโรหิตและเศคาริยาห์บุตรของเยเบเรคียาห์ ให้เป็นพยานเพื่อข้าพเจ้า 3 และข้าพเจ้าได้เข้าไปหาหญิงผู้เผยพระวจนะ และเธอก็ตั้งครรภ์และ คลอดบุตรชายคนหนึ่ง และพระเจ้าตรัสกับข้าพเจ้าว่า “จงเรียกชื่อบุตรนั้นว่า มาเฮอร์ชาลาลหัชบัส 4 เพราะก่อนที่เด็กจะร้องเรียก “พ่อ แม่” ได้ทรัพย์สมบัติของดามัสกัสและของที่ริบได้จาก สะมาเรียจะถูกขนเอาไปต่อพระพักตร์พระราชาอัสซีเรีย” 5 แล้วพระเจ้าตรัสกับข้าพเจ้าอีกว่า 6 “เพราะว่าชนชาตินี้ได้ปฏิเสธน้ำแห่งชิโลอาห์ซึ่งไหลเอื่อยๆ และปีติยินดีต่อเรซีนและโอรสของเรมาลิยาห์ 7 เพราะฉะนั้น ดูเถิด องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงนำน้ำแห่งแม่น้ำ ยูเฟรติสมาสู้เขาทั้งหลาย ที่มีกำลังและมากหลายคือพระราชา แห่งอัสซีเรียและพระสิริของพระองค์ และน้ำนั้นจะไหลล้นห้วยทั้งสิ้นของมัน และท่วมฝั่งทั้งสิ้นของมัน 8 และจะกวาดต่อไปเข้าในยูดาห์ และจะไหลท่วมและผ่านไปแม้จนถึงคอ และปีกอันแผ่กว้างของมันจะเต็มแผ่นดินของท่านนะ ท่านอิมมานูเอล” (อิสยาห์ 8:1-8)

ทิกลัทปิเลเสอร์ กษัตริย์แห่งอัสซีเรียทำในสิ่งที่พระเจ้าได้เตือนไว้ (ดู 2พงศ์กษัตริย์ 15:29) เมื่ออัสซีเรียเข้าไปรุกรานอาณาจักรเหนือ พวกเขาจับเอาผู้คนที่นั่นไปอัสซีเรีย ต่อมา แชลมาเนเสอร์ กษัตริย์แห่งอัสซีเรีย ยกทัพมารบกับอิสราเอลอีก และจับชาวอิสราเอลไปเป็นเชลยในอัสซีเรีย (2พงศ์กษัตริย์ 17:1-6) อัสซีเรียนำคนจากดินแดนอื่นๆเข้ามาอยู่ในอาณาจักรเหนือแทน (2พงศ์กษัตริย์ 17:24) ดังนั้นอาณาจักรเหนือ (รวมกาลิลีด้วย) ก็ถูกปะปนจนสายเลือดยิวจางลง (คนยูดาห์คงอยากเรียกว่าแผ่นดินที่ปนเปื้อน) ทั้งศีลธรรมและจิตวิญญาณ เมื่อเวลาผ่านไปจำนวนพลเมืองในอาณาจักรเหนือเพิ่มมากขึ้น ถึงอย่างไร สำหรับชาวยิวในยูดาห์และในเยรูซาเล็ม มองกาลิลีว่าเป็นเมืองที่ไม่มีสถานภาพ อย่างที่บรูเนอร์ให้ความเห็นไว้

“กาลิลีเป็นสถานที่แปลกสำหรับทำพระราชกิจของพระเมสซิยาห์ ไม่มีบทบัญญัติยิวใดอ้างถึงการเสด็จไป หรือทำพระราชกิจที่กาลิลี ทำเลของกาลิลีไม่เพียงแต่ห่างไกลจากเยรูซาเล็ม ยังถูกมองว่าจิตวิญญาณและการปกครองก็ห่างไกลด้วย กาลิลีจึงเป็นเหมือนเมืองต่างชาติของชาวยิว ตั้งอยู่ทางเหนือสุดของเขตปาเลสไตน์ ห่างจากซิโยนไม่ใช่แค่ทางภูมิประเทศเท่านั้น ชาวกาลิลียังถูกคนยูดาห์มองว่าการทำตามบทบัญญัติก็หลวมๆ และไม่ได้บริสุทธิ์ตามพระคัมภีร์เหมือนพวกเขาที่อยู่ใกล้เยรูซาเล็ม ในที่สุดกาลิลีก็ฉาวโฉ่จากการเป็นรังของพวกก่อกบฎ และเป็นที่ซ่องสุมพวกคลั่งลัทธิรุนแรง ไม่กี่ปีก่อนกำเนิดของพระเยซู เสโฟริส เมืองหลวงของกาลิลี เกิดจลาจลโดยการนำของยูดาสแห่งกาลิลี ต่อต้านการปกครองของโรมและนำกาลิลีเข้าสู่ความพ่ายแพ้ ทำให้คนของพระเจ้าหลายคนต้องอับอาย⁸

มัทธิวค่อยๆเผยให้ผู้อ่านรู้ว่าพระเยซูเสด็จออกจากนาซาเร็ธและไปอยู่ที่คาเปอรนาอุม “แคว้นเศบูลุนและแคว้นนัฟทาลี” (มัท ธิว 4:12) และเพราะเป็นฐานที่ตั้งของพระองค์ จึงมีการอัศจรรย์หลายอย่างเกิดขึ้นที่นั่น รวมถึงการรักษาบ่าวของนายร้อยที่เจ็บป่วย (มัทธิว 8:5-13) และแม่ยายของซีโมน (มัทธิว 8:14-17) ทรงขับผีโสโครกจากชายคนหนึ่ง (มาระโก 1:23-28) และทรงรักษาคนง่อยที่ถูกหย่อนมาทางหลังคา (มาระโก 2:1-12) ไม่น่าประหลาดใจถ้าพระเยซูจะพูดว่าคาเปอรนาอุมน่าจะถูกสาปแช่งมากกว่านี้:

23 และฝ่ายเจ้าเมืองคาเปอรนาอุม เจ้าจะถูกยกขึ้นเทียมฟ้าหรือ มิได้ เจ้าจะต้องลงไปถึงแดนคนตายต่างหาก ด้วยว่าการมหัศจรรย์ซึ่งได้กระทำในท่ามกลางเจ้านั้น ถ้าได้กระทำในเมืองโสโดม เมืองนั้นคงได้ตั้งอยู่จนทุกวันนี้ 24 แต่เราบอกเจ้าว่าในวันพิพากษา โทษเมืองโสโดมจะเบากว่าโทษของเจ้า” (มัทธิว 11:23-24)

คาเปอรนาอุมอาจมีกองกำลังทหารรักษาการของตนเอง มีสำนักงานเก็บภาษี ตรงที่มัทธิวนั่งทำงาน (มัทธิว 9:1, 9) แต่ยากที่จะคิดได้ว่าเมืองแบบนี้จะเป็นฐานทำการของพระเมสซิยาห์:

เรารู้เรื่องคาเปอรนาอุมน้อยมาก แต่มัทธิวบอกเราว่าพื้นที่อยู่ติดชายทะเลในแคว้นเศบูลุนและนัฟทาลี (สองเผ่านี้ถูกเอ่ยถึงอีกในพระคัมภีร์ใหม่ในข้อ 15 และในวิวรณ์ 7:6-8) ชื่อคาเปอรนาอุมแปลว่า “หมู่บ้านของนาฮูม” แต่ก็ไม่ได้ช่วยมากนัก เพราะเราไม่รู้ว่านาฮูมคนนี้คือใคร เป็นที่ยอมรับกันว่าที่ตั้งของเมืองที่รู้จักกันในชื่อ “เทลฮูม” นี้อยู่ทางมุมตะวันตกเฉียงเหนือของทะเลกาลิลี ขนาดกำลังพอดี (เจ พี เคนบอกว่าพื้นที่ตรงนั้นน่าจะประมาน 800 X 250 ไมล์) แต่ไม่ใช่เป็นเมืองที่ใหญ่นัก และข้อมูลนอกเหนือจากพระคัมภีร์มีน้อยมาก ไม่ว่าด้วยเหตุผลใด พระเยซูทรงตั้งคาเปอรนาอุมเป็นศูนย์กลางการทำพระราชกิจของพระองค์ แทนที่จะเป็นในพื้นบ้านของพระองค์เอง เจ บี สรุปว่า ทรง “อาศัยในคาเปอรนาอุม”(9:1)⁹

มีอะไรสำคัญเกี่ยวกับคาเปอรนาอุมและกาลิลีที่ทำให้มัทธิวบันทึกเรื่อง สถานที่นี้ไว้ให้เรา? มัทธิวต้องการให้ผู้อ่านรู้ว่าที่พระเยซูเสด็จกลับไปกาลิลีไม่ใช่เรื่องผิด ที่จริง เป็นการทำให้คำพยากรณ์สำเร็จลง เป็นอีกข้อที่พิสูจน์ว่าพระเยซูเป็นพระเมสซิยาห์ตามพระสัญญา

1 เมืองนั้นซึ่งอยู่ในความแสนระทมจะไม่กลัดกลุ้ม ในกาลก่อนพระองค์ทรงนำแคว้นเศบูลุนและแคว้น นัฟทาลีมาสู่ความดูหมิ่น แต่ในกาลภายหลังพระองค์จะทรงกระทำให้หนทางข้างทะเล แคว้นฟากตะวันตกของแม่น้ำจอร์แดน คือ กาลิลี แห่งบรรดาประชาชาติ ให้รุ่งโรจน์ 2 ชนชาติที่ดำเนินในความมืด จะได้เห็นความสว่างยิ่งใหญ่ บรรดาผู้ที่อาศัยอยู่ในแผ่นดิน แห่งเงามัจจุราช สว่างจะได้ส่องมาบนเขา (อิสยาห์ 9:1-2)

จากต้นฉบับที่ถ่ายทอดจากภาษากรีกและฮีบรู มัทธิวอ้างสองข้อแรกของอิสยาห์ 9 ในบทที่ 8 อิสยาห์เตือนถึงการบุกรุกจากอัสซีเรียที่กำลังจะเกิดขึ้น จะเข้ามาทำลายอาณาจักรเหนือและคุกคามยูดาห์ และในบทที่ 9 อิสยาห์พูดถึงวันแห่งความรอดและการช่วยกู้ที่กำลังจะมาถึง ขณะการช่วยกู้ที่จะเกิดขึ้นในทันทีคือการกลับคืนสู่แผ่นดินอิสราเอล มัทธิวมองเห็นการช่วยกู้สูงสุดคือการเสด็จมาของพระเมสซิยาห์ มัทธิวผู้เดียวเท่านั้นที่ชี้ให้เห็นว่าการเสด็จไปกาลิลีทำให้คำพยากรณ์ สำเร็จเป็นจริง และน่าสนใจที อาร์ จี วี แทสเกอร์ชี้ให้เห็นว่า

“คำว่า – หนทางข้างทะเล (มุ่งไปเมดิเตอเรเนียน) และข้ามไปที่จอร์แดน – (ฝั่งตะวันตกของจอร์แดน) อธิบายถึงพื้นที่จากมุมมองของอัสซีเรียผู้รุกราน¹⁰

ขณะที่อัสซีเรีย (ตามด้วยบาบิโลน) เข้ามารุกรานและทำลายอาณาจักรเหนือ เพื่อจะมุ่งไปที่ยูดาห์ พระเยซูจึงเริ่มพระราชกิจในการกอบกู้กาลิลีเป็นที่แรก และต่อมาที่ยูดาห์ ตามที่มัทธิวอ้างจากอิสยาห์ 9 ชี้ให้เห็นว่าท่านเชื่อว่าผู้เผยพระวจนะอิสยาห์ (อาจทำนายอย่างไม่รู้ตัว) ว่าเป็นแผนทางภูมิศาสตร์ที่พระเยซูเสด็จมาเพื่อช่วยประชากรของพระองค์¹¹

พระเยซูทรงเรียกสาวกทั้งสี่ (มัทธิว 4:18-22)

18 ขณะที่พระองค์ทรงดำเนินอยู่ตามชายทะเลกาลิลี ก็ทอดพระเนตรเห็นพี่น้องชาวประมงสองคน คือซีโมนที่เรียกว่าเปโตร กับอันดรูว์น้องชาย กำลังทอดแหอยู่ที่ทะเลสาบ 19 พระองค์ตรัสกับเขาว่า “จงตามเรามาเถิด และเราจะตั้งท่านให้เป็นผู้หาคนดั่งหาปลา” 20 เขาทั้งสองได้ละแห¹²ตามพระองค์ไปทันที 21 ครั้นพระองค์เสด็จต่อไป ก็ทอดพระเนตรเห็นพี่น้องอีกสองคน ชื่อยากอบ บุตรเศเบดี กับยอห์นน้องชายของเขากำลังชุนอวนอยู่ในเรือกับเศเบดีบิดาของเขา พระองค์ได้ทรงเรียกเขา 22 ในทันใดนั้น เขาทั้งสองก็ละเรือและลาบิดาของเขาตามพระองค์ไป

นักศึกษาพระคัมภีร์ใหม่จะรู้ได้ทันทีว่ามีการ “ทรงเรียก” สาวกหลายครั้ง และใช้เวลาอยู่ช่วงหนึ่ง การทรงเรียกครั้งแรกอยู่ในยอห์น 1:

35 รุ่งขึ้นอีกวันหนึ่งยอห์นกำลังยืนอยู่กับสาวกของท่านสองคน 36 และท่านมองดูพระเยซูขณะที่พระองค์ทรงดำเนินและกล่าวว่า “จงดูพระเมษโปดกของพระเจ้า” 37 สาวกสองคนนั้นได้ยินท่านพูดเช่นนี้ เขาจึงติดตามพระเยซูไป 38 พระเยซูทรงเหลียวกลับมาและเห็นเขาตามพระองค์ไป จึงตรัสถามเขาว่า “ท่านหาอะไร” และเขาทั้งสองทูลพระองค์ว่า “รับบี (ซึ่งแปลว่าอาจารย์) ท่านอยู่ที่ไหน” 39 พระองค์ตรัสตอบเขาว่า “มาดูเถิด” เขาก็ไปและเห็นที่ซึ่งพระองค์ทรงพำนัก และวันนั้นเขาก็ได้พักอยู่กับพระองค์ เพราะขณะนั้นประมาณสี่โมงเย็นแล้ว 40 คนหนึ่งในสองคนที่ได้ยินยอห์นพูดและได้ติดตามพระองค์ไปนั้น คืออันดรูว์น้องชายของซีโมนเปโตร 41 แล้วอันดรูว์ก็ไปหาซีโมนพี่ชายของตนก่อน และบอกเขาว่า “เราได้พบ พระเมสสิยาห์แล้ว” (ซึ่งแปลว่าพระคริสต์) 42 อันดรูว์จึงพาซีโมนไปเฝ้าพระเยซู พระเยซูทรงทอดพระเนตรเขาแล้วจึงตรัสว่า “ท่านคือซีโมนบุตรยอห์นซีนะ เขาจะเรียกท่านว่าเคฟาส” (ซึ่งแปลว่าศิลา) 43 รุ่งขึ้นพระเยซูตั้งพระทัยจะเสด็จไปยังแคว้นกาลิลี พระองค์ทรงพบฟีลิปจึงตรัสกับเขาว่า “จงตามเรามา” 44 ฟีลิปมาจากเบธไซดาเมืองของอันดรูว์และเปโตร 45 ฟีลิปไปหานาธานาเอลบอกเขาว่า “เราได้พบพระองค์ผู้ที่โมเสสได้กล่าวถึงในหนังสือธรรมบัญญัติ และที่พวกผู้เผยพระวจนะได้กล่าวถึง คือ พระเยซู ชาวนาซาเร็ธบุตรโยเซฟ” 46 นาธานาเอลถามเขาว่า “สิ่งดีอันใดจะมาจากนาซาเร็ธได้หรือ” ฟีลิปตอบว่า “มาดูเถิด” 47 พระเยซูทรงเห็นนาธานาเอลมาหา พระองค์จึงตรัสถึงเรื่องของตัวเขาว่า “ดูเถิด ชนอิสราเอลแท้ ในตัวเขาไม่มีอุบาย” 48 นาธานาเอลทูลถามพระองค์ว่า “พระองค์ทรงรู้จักข้าพระองค์ได้อย่างไร” พระเยซูตรัสตอบเขาว่า “ก่อนที่ฟีลิปจะเรียกท่าน เมื่อท่านอยู่ที่ใต้ต้นมะเดื่อนั้น เราเห็นท่าน” 49 นาธานาเอลทูลตอบพระองค์ว่า “รับบี พระองค์ทรงเป็นพระบุตรของพระเจ้า พระองค์ทรงเป็นกษัตริย์ของชนชาติอิสราเอล” 50 พระเยซูตรัสตอบเขาว่า “เพราะเราบอกท่านว่า เราเห็นท่านอยู่ใต้ต้นมะเดื่อนั้นท่านจึงเชื่อหรือ ท่านจะได้เห็นเหตุการณ์ใหญ่กว่านั้นอีก” 51 และพระองค์ตรัสกับเขาว่า “เราบอกความจริงแก่ท่านทั้งหลายว่า ท่านจะได้เห็นท้องฟ้าเบิกออก และบรรดาทูตสวรรค์ของพระเจ้าขึ้นและลงอยู่เหนือบุตรมนุษย์”

ดูเหมือนหลังจากพระเยซูรับบัพติศมาได้ไม่นาน สาวกสองคนของพระองค์ (หนึ่งในนั้นที่เรารู้คืออันดรูว์¹³ – ดูข้อ 40) ละจากยอห์นมาตามพระเยซู ทั้งสองติดตามพระเยซูไปในวันนั้น (ข้อ 39) อันดรูว์ไปตามพี่ชายคือเปโตรมา ฟีลิปก็มาด้วย และไปตามนาธานาเอลมา การทรงเรียกที่มัทธิวอธิบายใน 4:18-22 เกิดขึ้นหลังจากนี้ บางทีอาจเกี่ยวข้องกับการทรงเรียกในลูกา 5:1-11 การทรงเรียกของมัทธิวเกี่ยวข้องกับสาวกสี่คน เป็นคู่สองพี่น้อง – ซีโมนและอันดรูว์ (มัทธิว 4:18-20) และยากอบกับยอห์น (4:21-22) ส่วนของมัทธิวไม่มีการบันทึกไว้จนกระทั่งเข้ามัทธิว 9:9

ดูเหมือนการทรงเรียกนี้เป็นการทรงเรียกที่ถาวร ครั้งนี้พวกสาวกละจากอาชีพประมงไปติดตามพระเยซูเต็มเวลา ข้อเท็จจริงหลายประการชี้ไปในทิศทางนี้ ประการแรก ตามมุมมองของมัทธิว นี่เป็นหนึ่งในการเริ่มต้นพระราชกิจของพระเยซูสู่สาธารณะ จะมีเวลาใดดีไปกว่านี้ที่จะติดตามพระเยซูเต็มเวลา? ประการที่สอง ทั้งสองคู่พี่น้องถูกกล่าวถึงว่า “ละจากแห” มัทธิวบอกเราว่ายากอบและยอห์น “ละจากเรือ” และบิดาไป (4:22) ประการที่สาม คำตรัสของพระเยซู “จงตามเรามาเถิด และเราจะตั้งท่านให้เป็นผู้หาคนดั่งหาปลา“(มัทธิว 4:19) ชี้ให้เห็นว่ามีการเปลี่ยนอาชีพ ขณะที่สาวกเหล่านี้ทิ้งอาชีพประมงไป ทิ้งไปถาวร เป็นจุดหักเหยิ่งใหญ่ในชีวิตของพวกเขา

คำว่า “ในทันที” ที่มัทธิวใช้เราไม่ควรมองข้าม¹⁴ ท่านบอกว่าในทันทีที่ชายสี่คนนี้ถูกเรียกให้ตามพระเยซูไป พวกเขาละแหและไปกับพระองค์ ผมรู้ว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่คนกลุ่มนี้ถูกเรียก แต่เป็นครั้งแรกที่ถูกเรียกให้ติดตามพระเยซูตลอดไป เมื่อพระเยซูเรียก พวกเขาก็ตอบสนองในทันที ผมเชื่อว่าสิ่งนี้ถูกบันทึกไว้เพื่อให้ผู้อ่านรู้ว่าพระเยซูทรงเป็นผู้มี สิทธิอำนาจ พระองค์ไม่เพียงสั่งสอนด้วยสิทธิอำนาจ (มัทธิว 7:28-29) ทรงเรียกด้วยสิทธิอำนาจ เมื่อพระเยซูตรัส แกะของพระองค์จะตอบสนอง (ดูยอห์น 10:27-29)

โดยทั่วไป สาวกจะเป็นฝ่ายเลือกผู้นำ แต่พระเยซูเป็นฝ่ายเลือกสาวก พระองค์ไม่ได้เลือกพวกหมัดหนัก (แม้เปโตรอยากจะลองสักตั้งก็ตาม) พระองค์เรียกคนที่ยอมรับการสอนเกี่ยวกับแผ่นดินสวรรค์ เป็นตัวบ่งว่าพันธกิจแบบไหนที่พระองค์รับมอบหมายมา ทรงเลือกคนที่พระองค์จะมอบอำนาจให้ และให้พวกเขาอยู่ต่อเพื่อประกาศข่าวประเสริฐแห่งพระกิตติคุณ และในตอนท้าย พระองค์สั่งสาวกเหล่านี้ให้ออกไปสร้างผู้อื่นให้เป็นสาวก (มัทธิว 28:18-20) แผ่นดินของพระองค์ไม่ได้มาในทันที แต่จะมาเมื่อถึงเวลาที่กำหนดไว้

พระเยซูทรงรักษา เทศนา และสั่งสอนในกาลิลี (มัทธิว 4:23-25)

23 พระเยซูได้เสด็จไปทั่วแคว้นกาลิลี ทรงสั่งสอนในธรรมศาลาของเขา ทรงประกาศข่าวประเสริฐเรื่องแผ่นดินของพระเจ้า และทรงรักษาโรคภัยไข้เจ็บของชาวเมืองให้หาย 24 กิตติศัพท์ของพระองค์ก็เลื่องลือไปทั่วประเทศซีเรีย เขาจึงพาคนป่วยเป็นโรคต่างๆ คนที่ทนทุกข์เวทนา คนผีเข้า คนเป็นลมบ้าหมูและคนเป็นอัมพาตมาหาพระองค์ พระองค์ก็ทรงรักษาเขาให้หาย 25 และมีคนหมู่ใหญ่มาจากแคว้นกาลิลี และแคว้นทศบุรีและกรุงเยรูซาเล็ม และแคว้นยูเดีย และแม่น้ำจอร์แดนฟากตะวันออกติดตามพระองค์ไป

เราต้องจำว่าพระราชกิจของพระเยซูบนโลกส่วนใหญ่เกิดขึ้นในกาลิลี มัทธิวจึงพูดถึงการเริ่มพระราชกิจของพระองค์ที่กาลิลีเหมือนเป็นการเปิดตัว และประสบความสำเร็จในทันที เพราะพระองค์เสด็จไปทั่วกาลิลี สั่งสอน เทศนา และรักษาโรค (ข้อ 23) เราคงนึกภาพข่าวที่แพร่กระจายไป มัทธิวให้เราเห็นภาพรวมความสำเร็จของพระองค์ที่กาลิลี ลองมาดูความสำเร็จบางอย่างที่พระองค์ทำ:

14 ครั้นพระเยซูเสด็จเข้าไปในเรือนของเปโตร ก็ทรงเห็นแม่ยายของเปโตรนอนป่วยจับไข้อยู่ 15 พอพระองค์ทรงจับมือนาง ความไข้ก็หาย นางจึงลุกขึ้นปรนนิบัติพระองค์ 16 พอค่ำลง เขาพาคนผีเข้าสิงเป็นอันมากมาหาพระองค์ พระองค์ก็ทรงขับผีออกด้วยพระดำรัส และบรรดาคนเจ็บป่วยทั้งหลายนั้น พระองค์ก็ได้ทรงรักษาให้หาย 17 ทั้งนี้เพื่อจะให้สำเร็จตามพระวจนะโดยอิสยาห์ผู้เผยพระวจนะที่ว่า ท่านได้แบกความเจ็บไข้ของเราทั้งหลาย และหอบโรคของเราไป (มัทธิว 8:14-17)

นึกภาพตามว่าจะเป็นอย่างไรถ้าได้เห็นพระเยซูกำลังทำพระราชกิจ มีข่าวลือแพร่ออกไปว่าแม่ยายของเปโตรได้รับการรักษา คุณรีบวิ่งไปที่บ้านของเธอเพื่อให้เห็นกะตา มีคนจำนวนมากกำลังมุงอยู่ และมีคนเป็นโรคต่างๆถูกนำมาหาพระเยซู พระองค์ทรงรักษาทุกคนให้หาย ไม่มีใครถูกทิ้งให้ป่วยอยู่เลย รวมถึงคนถูกผีสิง คนป่วยที่ไม่มีทางรักษา ถ้าเป็นทุกวันนี้ โรคร้ายแรง คนเป็นมะเร็ง คงยืนต่อแถวรับการรักษา

พระราชกิจของพระเยซูไม่เพียงแต่กว้างขวาง แต่ยังเหน็ดเหนื่อยและใช้เวลามากมาย อย่างที่ ดี เอ คาร์สันกล่าว:

พระราชกิจของพระเยซูรวมถึงการสั่งสอน เทศนา และรักษาโรค กาลิลีมีอาณาบริเวณไม่ใหญ่นัก (น่าจะ 70×40 ไมลส์) แต่ที่โจเซฟัสบันทึกหลังจากนั้นหนึ่งช่วงอายุคน กาลิลีมี 204 เมืองและหมู่บ้าน แต่ละแห่งมีคนไม่น้อยกว่าหมื่นห้าพัน ตัวเลขนี้หมายถึงคนที่อาศัยอยู่ในกำแพงเมือง ไม่ใช่ชนบทด้านนอก (ซึ่งโจเซฟัสไม่ได้พูดถึง) ตัวเลขเชิงอนุรักษ์นี้ชี้ว่ามีประชากรจำนวนมาก แม้จะน้อยกว่าสามล้านของโจเซฟัส ในอัตราสองหมู่บ้านหรือสองเมืองต่อวัน ยังต้องใช้เวลาสามเดือนถึงจะไปได้ทั่ว รวมถึงไม่มีวันพักในวันสะบาโตด้วย¹⁵

โรคต่างๆที่ได้รับการรักษา และความจริงที่ว่าไม่มีโรคใดยากเกินกว่าที่พระเยซูจะรักษา ยิ่งเน้นให้เห็นถึงสิทธิอำนาจ พระเยซูทรงทำพระราชกิจในทำเลที่กินวงกว้าง รวมถึงซีเรีย¹⁶ เดคาโพลิส เยรูซาเล็ม และยูเดีย และเลยไปถึงจอร์แดน¹⁷ การที่พระเยซูกลับที่กาลิลีไม่ใช่ทำให้พระองค์ไม่เป็นที่รู้จัก แต่กลับกลายเป็นส่งให้พระองค์โดดเด่นขึ้นมา

บทสรุป

ก็มาถึงจุดที่เราต้องกลับมาถามตัวเอง “อะไรคือประเด็นของพระวจนะตอนนี้?” ทำไมมัทธิวถึงใส่ตอนนี้คั่นไว้ระหว่างการทดลองของพระเยซู และคำเทศนาบนภูเขา? เราควรเรียนรู้สิ่งใดจากเรื่องนี้?

สิ่งแรกที่เราต้องสังเกตุคือสิ่งที่ผมเรียกว่า “ความสัมพันธ์ของชาวกาลิลี” สิ่งที่เชื่อมโยงทั้งสามตอนเข้าด้วยกันคือทั้งหมดเกิดขึ้นในกาลิลี อาจฟังดูไม่น่ามีประเด็นสำคัญ แต่ขอบอกว่ามันสำคัญมาก มากกว่ามองดูอย่างผิวเผินในตอนแรก มาดูความสำคัญในความสัมพันธ์ของพระเยซูกับกาลิลีในพระราชกิจของพระองค์

พระเยซูทรงเริ่มพระราชกิจของพระองค์ในกาลิลี¹⁸ แน่นอนเราเห็นได้ทั้งในมัทธิวและมาระโก (1:14) ที่ผมไม่ได้เห็นก่อนหน้าคือความจริงที่มีถูกเน้นไว้ในตอนอื่นๆของพระคัมภีร์ใหม่:

34 ฝ่ายเปโตรจึงกล่าวว่า “ข้าพเจ้าเห็นจริงแล้วว่า พระเจ้าไม่ทรงเลือกหน้าผู้ใด 35 แต่คนใดๆในทุกชาติที่เกรงกลัวพระองค์ และประพฤติตามทางชอบธรรมก็เป็นที่ชอบพระทัยพระองค์ 36 เรื่องที่พระองค์ได้ทรงฝากไว้กับพวกอิสราเอล คือทรงประกาศข่าวดีเรื่องสันติสุขโดยพระเยซูคริสต์ ผู้เป็นองค์พระผู้เป็นเจ้าของคนทั้งปวง 37 เรื่องนั้นท่านทั้ง หลายก็รู้ คือเรื่องที่ได้เล่ากันตั้งแต่ต้น ที่แคว้นกาลิลีไปจนตลอดทั่วแคว้นยูเดีย ภายหลังการบัพติศมาที่ยอห์นได้ประกาศนั้น 38 คือเรื่องพระเยซูชาวนาซาเร็ธ ว่าพระเจ้าได้ทรงเจิมพระองค์ด้วยพระวิญญาณบริสุทธิ์ และด้วยฤทธานุภาพอย่างไร และพระเยซูเสด็จไปกระทำคุณประโยชน์ และรักษาบรรดาคนซึ่งถูกมารเบียดเบียน เพราะว่าพระเจ้าทรงสถิตกับพระองค์ 39 เราทั้งหลายเป็นพยานถึงกิจการทั้งปวง ซึ่งพระองค์ทรงกระทำ ในแคว้นยูเดียและในกรุงเยรูซาเล็ม พระองค์นั้นเขาได้ฆ่าโดยแขวนไว้ที่ต้นไม้ (กิจการ 10:34-39 ที่ขีดเส้นคือผมเน้น)

29 ครั้นทำจนสำเร็จทุกอย่าง ตามซึ่งมีเขียนไว้ในพระคัมภีร์แล้วว่าด้วยพระองค์ เขาจึงเชิญพระศพของพระองค์ลงจากต้นไม้ ไปประดิษฐานไว้ในอุโมงค์ 30 แต่พระเจ้าได้ทรงให้พระองค์คืนพระชนม์ 31 พระองค์ทรงปรากฏแก่คนทั้งหลายที่ตามพระองค์ จากแคว้นกาลิลีไปยังกรุงเยรูซาเล็มเป็นหลายวัน บัดนี้คนเหล่านั้นเป็นพยานข้างพระองค์ให้แก่คนทั้งหลาย (กิจการ 13:29-31 ที่ขีดเส้นคือผมเน้น)

งานวันเกิดเฮโรดมีพวกผู้นำกาลิลีไปด้วย ผมไม่เคยสังเกตุข้อนี้มาก่อน แต่มาระโกบอกเราว่าคนที่ไปงานเลี้ยงวันเกิดเฮโรดคือพวกผู้นำของกาลิลี:

21 ครั้นอยู่มาวันหนึ่งเป็นโอกาสดี คือเป็นวันฉลองวันกำเนิดของเฮโรด เฮโรดได้จัดการเลี้ยงขุนนางกับนายทหารชั้นผู้ใหญ่ และคนสำคัญๆทั้งปวงในแคว้นกาลิลี 22 เมื่อบุตรีของนางเฮโรเดียสเข้ามาเต้นรำ ทำให้กษัตริย์เฮโรด และแขกทั้งปวงชอบใจ กษัตริย์จึงตรัสกับหญิงสาวนั้นว่า “เธอจะขอสิ่งใดก็จะให้สิ่งนั้น” (มาระโก 6:21-22)

ถ้าเพื่อนๆของเฮโรดและบรรดาคนที่คบกันอยู่เป็นชาวกาลิลี ยิ่งทำให้คนกาลิลีนั้นดูชั่วร้ายขึ้นในสายตาของชาวยิวในเยรูซาเล็มและยูเดีย

สาวกของพระเยซูเป็นชาวกาลิลี จากที่เรียนมาในตอนนี้เราพบว่าพระเยซูทรงเรียกชายสี่คนให้ติดตามพระองค์ไป ที่เราควรสังเกตุให้ดีคือพระองค์ทรงเรียกพวกเขาจากแถวชายฝั่งทะเลกาลิลี ท้งสี่คนนี้เป็นชาวกาลิลี รวมถึงสาวกที่เหลือของพระองค์ด้วย:

69 ฝ่ายเปโตรนั่งอยู่นอกตึกที่ลานบ้าน มีสาวใช้คนหนึ่งมาพูดกับเขาว่า “แกได้อยู่กับเยซูชาวกาลิลีด้วยเหมือนกัน” 70 แต่เปโตรได้ปฏิเสธต่อหน้าคนทั้งปวงว่า “ที่เจ้าว่านั้นข้าไม่รู้เรื่อง” (มัทธิว 26:69-70)

69 อีกครั้งหนึ่งสาวใช้คนนั้นได้เห็นเปโตร แล้วบอกกับคนที่ยืนอยู่ที่นั่นว่า “คนนี้แหละเป็นพวกเขา” 70 แต่เปโตรก็ปฏิเสธอีก แล้วอีกสักครู่หนึ่งคนทั้งหลายที่ยืนอยู่ที่นั่นได้ว่าแก่เปโตรว่า “เจ้าเป็นคนหนึ่งในพวกนั้นแน่แล้ว ด้วยว่าเจ้าเป็นชาวกาลิลี” (มาระโก 14:69-70)

10 เมื่อเขากำลังเขม้นดูฟ้า เวลาที่พระองค์เสด็จขึ้นไปนั้น มีสองคนสวมเสื้อขาวมายืนอยู่ข้างๆเขา 11 สองคนนั้นกล่าวว่า “ชาวกาลิลีเอ๋ย เหตุไฉนท่านจึงเขม้นดูฟ้าสวรรค์ พระเยซูองค์นี้ซึ่งทรงรับไปจากท่านขึ้นไปยังสวรรค์นั้น จะเสด็จมาอีกเหมือนอย่างที่ท่านทั้งหลายได้เห็นพระองค์เสด็จไปยังสวรรค์ นั้น” (กิจการ 1:10-11)

5 มีพวกยิวจากทุกประเทศทั่วใต้ฟ้าซึ่งเป็นผู้เกรงกลัวพระเจ้า มาอยู่ในกรุงเยรูซาเล็ม 6 เมื่อมีเสียงอย่างนั้นเขาจึงพากันมา และฉงนสนเท่ห์เพราะต่างคนต่างได้ยินเขาพูดภาษาของตัว 7 คนทั้งปวงจึงประหลาดและอัศจรรย์ใจพูดว่า “ดูแน่ะ คนทั้งหลายที่พูดกันนั้นเป็นชาวกาลิลีทุกคนไม่ใช่หรือ 8 เหตุไฉนเราทุกคนได้ยินเขาพูดภาษาของบ้านเกิดเมืองนอนของเรา (กิจการ 2:5-8)

ผมอาจพิสูจน์ไม่ได้ แต่ทำให้คิดได้ว่าเพราะสาวกของพระเยซูเป็นชาวกาลิลี ชาวยิวในเยรูซาเล็มจึงดูถูก พระวจนะด้านล่างในกิจการอาจสะท้อนให้เห็นที่มาของพวกสาวก:

12 ในผู้อื่นความรอดไม่มีเลย ด้วยว่านามอื่นซึ่งให้เราทั้งหลายรอดได้ ไม่ทรงโปรดให้มีในท่ามกลางมนุษย์ทั่วใต้ฟ้า” 13 เมื่อเขาเห็นความกล้าหาญของเปโตรกับยอห์น และรู้ว่าท่านทั้งสองขาดการศึกษาและเป็นคนสามัญ ก็ประหลาดใจ แล้วสำนึกว่าคนทั้งสองเคยอยู่กับพระเยซู 14 เมื่อเขาเห็นคนนั้นที่หายโรคยืนอยู่กับเปโตรและยอห์น เขาก็ไม่มีข้อคัดค้านที่จะพูดขึ้นได้ (กิจการ 4:12-14)

พวกผู้หญิงที่ติดตามพระเยซูไปเป็นชาวกาลิลี ไม่ใช่สาวกเท่านั้นที่เป็นชาวกาลิลี พวกผู้หญิงที่ติดตามพระเยซูไปก็มาจากกาลิลีด้วย:

55 ที่นั่นมีหญิงหลายคนที่ได้ติดตามพระองค์ จากกาลิลีเพื่อจะปรนนิบัติพระองค์ มองดูอยู่แต่ไกล 56 ในพวกนั้นมีมารีย์ชาวมักดาลา มารีย์มารดาของยากอบและโยเซฟ และมารดาของบุตรเศเบดี (มัทธิว 27:55-56)

55 ฝ่ายพวกผู้หญิงที่ตามพระองค์มาจากแคว้นกาลิลีก็ตามไปและได้เห็นอุโมงค์ ทั้งได้เห็นเขาวางพระศพของพระองค์ไว้อย่างไรด้วย 56 แล้วเขาก็กลับไปจัดแจงเครื่องหอมกับน้ำมันหอม ในวันสะบาโตนั้นเขาก็หยุดการไว้ตามพระบัญญัติ (ลูกา 23:55-56)

ชาวกาลิลีไม่เป็นที่นับถือ แต่กลับโดนดูหมิ่นเหยียดหยาม แม้แต่นาธานาเอลเองยังสงสัยในชาวกาลิลี:¹⁹

45 ฟีลิปไปหานาธานาเอลบอกเขาว่า “เราได้พบพระองค์ผู้ที่โมเสสได้กล่าวถึงในหนังสือธรรมบัญญัติ และที่พวกผู้เผยพระวจนะได้กล่าวถึง คือ พระเยซู ชาวนาซาเร็ธบุตรโยเซฟ” 46 นาธานาเอลถามเขาว่า “สิ่งดีอันใดจะมาจากนาซาเร็ธได้หรือ” ฟีลิปตอบว่า “มาดูเถิด” (ยอห์น :45-46)

40 เมื่อประชาชนได้ฟังดังนั้น บางคนก็พูดว่า “ท่านผู้นี้เป็นผู้เผยพระวจนะนั้นแน่” 41 คนอื่นๆก็พูดว่า “ท่านผู้นี้เป็นพระคริสต์” แต่บางคนพูดว่า “พระคริสต์จะมาจากกาลิลีหรือ 42 พระคัมภีร์กล่าวไว้มิใช่หรือ ว่าพระคริสต์จะมาจากเชื้อพระวงศ์ของดาวิด และมาจากหมู่บ้านเบธเลเฮม ชนบทซึ่งดาวิดเคยอยู่นั้น” (ยอห์น 7:40-42)

50 นิโคเดมัสผู้ที่ได้มาหาพระองค์คราวก่อนนั้น และเป็นคนหนึ่งในพวกเขา ได้กล่าวแก่พวกเขาว่า 51 “กฎหมายของเราตัดสินคนใดโดยที่ยังไม่ได้ฟังเขาก่อน และรู้ว่าเขาได้ทำอะไรบ้างหรือ” 52 เขาทั้งหลายตอบนิโคเดมัสว่า “ท่านมาจากกาลิลีด้วยหรือ จงค้นหาดูเถิด แล้วท่านจะเห็นว่าไม่มีผู้เผยพระวจนะเกิดขึ้นมาจากกาลิลี” 53 ต่างคนต่างกลับไปบ้านของตน (ยอห์น 7:50-53)

แม้เมื่อพระราชกิจของพระองค์ที่บนโลกใกล้จบลง พระเยซูก็ยังแสดงพระองค์ว่าเป็นหนึ่งในชาวกาลิลี:

“แต่เมื่อทรงให้เราฟื้นขึ้นมาแล้ว เราจะไปยังแคว้นกาลิลีก่อนหน้าท่าน” (มัทธิว 26:32)

7 แล้วจงรีบไปบอกพวกสาวกของพระองค์เถิดว่า พระองค์ทรงเป็นขึ้นมาจากความตายแล้ว และพระองค์เสด็จไปยังแคว้นกาลิลีก่อนเจ้าทั้งหลาย เจ้าทั้งหลายจะเห็นพระองค์ที่นั่น นี่แหละเราก็บอกเจ้าแล้ว” (มัทธิว 28:7)

10 พระเยซูจึงตรัสกับเขาว่า “อย่ากลัวเลย จงไปบอกพวกพี่น้องของเราให้ไปยังกาลิลี จะได้พบเราที่นั่น” (มัทธิว 28:10)

16 แต่สาวกสิบเอ็ดคนนั้น ก็ได้ไปยังกาลิลี ถึงภูเขาที่พระเยซูได้ทรงกำหนดไว้ (มัทธิว 28:16)

ผมเชื่อว่ามัทธิวทำงานหนักเพื่อจะเน้นให้เห็นถึงความสัมพันธ์ที่พระเยซูทรงมีต่อกาลิลี

• บิดามารดาของพระเยซูมาจากกาลิลี และพระองค์น่าจะถือกำเนิดที่นั่น แต่โดยการทรงนำของพระเจ้า (เพื่อให้คำพยากรณ์สำเร็จลง) พระเยซูจึงถือกำเนิดมาในเบธเลเฮม แคว้นยูเดีย)
• พระเยซูเติบโตขึ้นมาในกาลิลี พระเจ้าสั่งให้โยเซฟพานางมารีย์และพระเยซูหนีไปที่อียิปต์ และกลับมาที่นาซาเร็ธในกาลิลี พระเยซูทรงเป็นชาวกาลิลี และนี่คือบ้านของพระองค์
• พระเยซูทรงเริ่มพระราชกิจของพระองค์บนโลกนี้ที่กาลิลี และเสด็จจากกาลิลีเพื่อมุ่งสู่เยรูซาเล็ม
• ชาวกาลิลีหลายคนติดตามพระองค์ไปเยรูซาเล็ม สาวกของพระองค์และพวกผู้หญิงก็ติดตามพระองค์ไป
• พระราชกิจของพระเยซูที่บนโลกนี้ส่วนใหญ่อยู่ในกาลิลี
• พระเยซูทรงไปพบสาวกของพระองค์ในกาลิลี หลังจากการคืนพระชนม์

มัทธิวชี้ให้ผู้อ่านรู้ว่าพระเยซูมาจากกาลิลี ท่านบอกเราว่าหลังพิธีบัพติศมาและพระราชกิจเบื้องต้นที่ในยูเดีย พระองค์เสด็จกลับมาที่กาลิลี และที่นั่นทรงเริ่มสั่งสอนท่ามกลางฝูงชน จนทำให้พระองค์ต้องไปสู่เยรูซาเล็ม มัทธิวต้องการให้คนอ่านรู้ว่าพระเยซูไม่เพียงแต่เสด็จไปที่กาลิลี แต่พระองค์ทรงมาจากกาลิลีด้วย – คือทรงเป็นชาวกาลิลีเช่นเดียวกับพวกสาวก แล้วมัทธิวมีประเด็นหรือจุดประสงค์อะไรที่เน้นเรื่องกาลิลี?

ประการแรก ผมเชื่อว่าความเกี่ยวข้องของพระองค์กับกาลิลีเป็นส่วนหนึ่งของความถ่อมใจใน ฐานะพระเมสซิยาห์ พระเยซูทรงยอมถ่อมพระองค์ลงมาเกิดบนโลกนี้ในฐานะมนุษย์ที่มีเลือดเนื้อ (ฟีลิปปี 2:5-8; ฮีบรู 2:14-18; 4:14-16; 5:7-10) อิสยาห์พยากรณ์ว่าพระเมสซิยาห์จะถูกมนุษย์ปฏิเสธ:

1 ใครเล่าจะเชื่อสิ่งที่เราทั้งหลายได้ยิน
พระกรของพระเจ้าได้ทรงสำแดงแก่ผู้ใด
2 เพราะท่านได้เจริญขึ้นต่อพระพักตร์พระองค์อย่างต้นไม้อ่อน
และเหมือนรากแตกหน่อมาจากพื้นดินแห้ง
ท่านไม่มีรูปร่างหรือความสวยงาม
ซึ่งเราทั้งหลายจะมองท่าน
และไม่มีความงามที่เราจะพึงปรารถนาท่าน
3 ท่านได้ถูกมนุษย์ดูหมิ่นและทอดทิ้ง
เป็นคนที่รับความเจ็บปวด และคุ้นเคยกับความเจ็บไข้
และดังผู้หนึ่งซึ่งคนทนมองดูไม่ได้ ท่านถูกดูหมิ่น
และเราทั้งหลายไม่ได้นับถือท่าน (อิสยาห์ 53:1-3)

ผมเชื่อว่าเหตุการณ์ในมัทธิว 2 ทำให้คำพยากรณ์ของอิสยาห์สำเร็จเป็นจริง พระเยซูทรงถือกำเนิดมาอย่างต่ำต้อย ถูกผู้คนในเยรูซาเล็มปฏิเสธ ถูกเฮโรดต่อต้านและหาทางฆ่า เมื่อบิดามารดาของพระองค์พากลับจากอียิปต์ พระเจ้าทรงนำโยเซฟและครอบครัวไปที่นาซาเร็ธแห่งกาลิลี และมัทธิวบอกเราว่าทำให้คำพยากรณ์สำเร็จลง (ไม่มีอ้างอิง)²⁰ คำพยากรณ์ที่บอกว่าพระเยซูจะถูกเรียกว่าเป็นชาวนาซาเร็ธ (2:23) พระเยซูและพวกสาวกก็ถูกปฏิเสธด้วย (อย่างน้อยก็โดนดูหมิ่นเหยียดหยาม) จากหลายคน เพราะเหตุว่าเกี่ยวข้องกับกาลิลี (เช่น ยอห์น 7:40-41)

ประการที่สอง ผมเชื่อว่าการที่พระเยซูมีส่วนเกี่ยวข้องกับกาลิลีสอดคล้องกับพระประสงค์ใน การช่วยกู้ของพระองค์ ตามที่อิสยาห์ 9 อธิบาย กาลิลีไม่เพียงแต่มีคนต่างชาติอาศัยอยู่มาก มากกว่าเยรูซาเล็มหรือยูเดีย แต่ยังเป็นที่ๆความกระหายด้านจิตวิญญาณสูง ประชาชนต่างดำเนินอยู่ในความมืด เป็นที่ๆผู้คนนั่งอยู่ในเงามืดแห่งความตาย และในที่ๆทั้งผู้คนและสถานที่กำลังโหยหา มีความสว่างส่องเข้ามา แต่ผมไม่ได้บอกว่าประชาชนในยูเดียมีจิตวิญญาณที่สูงส่งกว่า หรือไม่ได้อยู่ในความโหยหา แต่จะบอกว่าพวกเขาไม่ได้มองแบบนี้ ผู้คนในเยรูซาเล็มและยูเดียมองว่าตนเองเป็นผู้สว่างแล้วในจิตวิญญาณ พวกเขาผิดแน่นอนครับ

มัทธิว อาจมองทะลุกว่าสาวกคนอื่นๆ ท่านซาบซึ้งในพระเมตตาของพระเยซูที่มีต่อจิตวิญญาณที่นั่งอยู่ในความมืด และมีโหยหา:

9 ครั้นพระเยซูเสด็จเลยตำบลนั้นไป ก็เห็นคนหนึ่งชื่อมัทธิวนั่งอยู่ที่ด่านภาษี จึงตรัสกับเขาว่า “จงตามเรามาเถิด” เขาก็ลุกขึ้นตามพระองค์ไป 10 เมื่อพระองค์ประทับเสวยพระกระยาหารอยู่ในเรือน มีคนเก็บภาษีและคนบาปอื่นๆหลายคน เข้ามาร่วมสำรับกับพระเยซู และกับพวกสาวกของพระองค์ 11 เมื่อพวกฟาริสีเห็นแล้ว ก็กล่าวแก่สาวกของพระองค์ว่า “ทำไมอาจารย์ของท่านจึงรับประทานอาหารด้วยกันกับคนเก็บภาษีและคนนอกรีตเล่า” 12 เมื่อพระเยซูทรงทราบดังนั้นแล้วก็ตรัสว่า “คนเจ็บต้องการหมอ แต่คนสบายไม่ต้องการ 13 ท่านทั้งหลายจงไปเรียนคัมภีร์ข้อนี้ให้เข้าใจ ที่ว่า เราประสงค์ความเมตตา ไม่ประสงค์เครื่องสัตวบูชา ด้วยว่าเรามิได้มาเพื่อจะเรียกคนที่เห็นว่าตัวชอบธรรม แต่มาเรียกคนที่พวกท่านว่านอกรีต” (มัทธิว 9:9-13)

ผมขอเรียกสิ่งนี้ว่า “หลักการผกผัน” พระเยซูถูกดึงไปยังคนที่รู้ตัวว่าตนเองหิวกระหาย คนที่ถูกชิงชังรังเกียจจากคนที่คิดว่าตนเองสูงส่งกว่าด้านจิตวิญญาณ ทรงแสวงหาคนบาป พระเยซูทรงสำแดงพระคุณของพระเจ้า จึงนำพระสิริที่ยิ่งใหญ่กลับคืนสู่พระองค์ อ.เปาโลกล่าวว่า:

26 ดูก่อนพี่น้องทั้งหลาย จงพิจารณาดูว่า พวกท่านที่พระเจ้าได้ทรงเรียกมานั้นเป็นคนพวกไหน มีน้อยคนที่โลกนิยมว่ามีปัญญา มีน้อยคนที่มีอำนาจ มีน้อยคนที่มีตระกูลสูง 27 แต่พระเจ้าได้ทรงเลือกคนที่โลกถือว่าโง่เขลา เพื่อทำให้คนมีปัญญาอับอาย และได้ทรงเลือกคนที่โลกถือว่าอ่อนแอ เพื่อทำให้คนที่แข็งแรงอับอาย 28 พระเจ้าได้ทรงเลือกสิ่งที่โลกถือว่าต่ำต้อยและดูหมิ่น และเห็นว่าไร้สาระ เพื่อทำลายสิ่งซึ่งโลกเห็นว่าสำคัญ 29 เพื่อมิให้มนุษย์สักคนหนึ่งอวดต่อพระเจ้าได้ 30 โดยพระองค์ ท่านจึงอยู่ในพระเยซูคริสต์ เพราะพระเจ้าทรงตั้งพระองค์ให้เป็นปัญญาและความชอบธรรมของเรา และเป็นผู้ทรงชำระเราให้บริสุทธิ์ และทรงเป็นผู้ไถ่เราไว้ให้พ้นบาป 31 เพื่อให้เป็นไปตามพระคัมภีร์ที่เขียนว่า ให้ผู้โอ้อวด อวดองค์พระผู้เป็นเจ้า (1โครินธ์ 1:26-31)

ภรรยาของผมเคยอ่านหนังสือเล่มหนึ่งแล้วมาเล่าให้ฟัง เป็นเรื่องของ แกลดี้ส์ อายวอร์ด สตรีที่ได้รับการอวยพรมากในประเทศจีน²¹สตรี ท่านนี้เกิดในอังกฤษปี ค.ศ. 1902 วันหนึ่งเธอเห็นป้ายที่หน้าโบสถ์เขียนว่ากำลังมีการประชุมมิชชันนารีข้างใน แม้เป็นสมาชิกโบสถ์อื่น เธอก็ลองเข้าไปและได้ยินผู้ชายคนหนึ่งกำลังพูดถึงประเทศจีน เธอรู้สึกมั่นใจว่าพระเจ้ากำลังเรียกเธอให้ไปเป็นมิชชันนารีที่ประเทศจีน จึงไปรับการอบรมในโรงเรียนพันธกิจมิชชันนารี เธอเรียนไม่เก่งนัก และได้รับการแจ้งว่าไม่เหมาะจะไปรับใช้ในประเทศจีน

แกลดี้ส์ อายวอร์ด ไม่ได้คิดอย่างนั้น เธอจึงไปประเทศจีนเองตามลำพัง ไปตามหาผู้หญิงที่ทำพันธกิจอยู่ในโรงเตี๊ยมที่เคยได้ยินมา ด้วยความยากลำบาก แกลดี้ส์ไปจนถึงโรงเตี๊ยมนั้นและเริ่มงานของเธอที่นั่น เมื่อสตรีท่านนั้นตายลง เงินที่ทำโรงเตี๊ยมต่อก็หมดเกลี้ยง แกลดี้ส์จึงต้องออกไปหางานทำเพื่อให้เธอและโรงเตี๊ยมอยู่รอด รัฐบาลจีนมาตามหาเธอ เพราะมีการออกกฎหมายห้ามมัดเท้าทารกเพศหญิง และพวกเขาต้องการคนที่พูดจีนได้ เดินทางไปตามหมู่บ้าน และไปแต่ละบ้านเพื่อสำรวจว่ายังมีการมัดเท้าทารกเพศหญิงอยู่หรือไม่ และแก้มัดเท้าเด็กที่โตแล้วด้วย แกลดี้ส์รับงานนี้ แต่มีข้อตกลงว่าเธอจะแบ่งปันเรื่องความเชื่อกับทุกบ้านที่เธอเข้าไป แล้วเธอก็ทำเช่นนั้น ไปสำรวจทุกบ้าน ทุกหมู่บ้านในเขตที่เธออยู่ และทุกครั้งที่เข้าไปในบ้าน เธอจะแบ่งปันเรื่องข่าวประเสริฐ แต่ละหมู่บ้านมีคนได้รับความรอด มีการตั้งคริสตจักรขึ้น เป็นพันธกิจที่น่าทึ่งจริงๆครับ!

ต่อมามีการนำเรื่องของเธอไปสร้างเป็นภาพยนตร์ชื่อว่า “โรงเตี๊ยมแห่งความสุขที่หก” นำแสดงโดยอินกริด เบิร์กแมน ผมได้ยินมาว่าหลังจากสร้างภาพยนตร์เรื่องนี้แล้ว อินกริด เบิร์กแมนได้รับผลกระทบที่ยิ่งใหญ่เมื่อแสดงเป็นแกลดี้ส์ ในที่สุดแกลดี้ส์ก็ได้นำเธอมาสู่ความเชื่อในพระเยซูคริสต์

เรื่องนี้มีบางอย่างที่พิเศษสำหรับผม ได้ยินมาหลายปีแล้ว แต่เพิ่งจำได้เมื่อภรรยาเตือน ตอนนั้นเป็นช่วงที่ผมกำลังคิดเกี่ยวกับตนเองและงานที่อยากทำเพื่อสนองพระคุณ พระคริสต์ แล้วมีนักเทศน์ท่านหนึ่งที่ผมไม่เคยพบหรือรู้จักมาก่อน มาเทศน์เรื่องนี้ แล้วโยงเข้ากับคำพูดของ อ.เปาโลใน 1โครินธ์ 1 ข้อ 26-31 เป็นพระวจนะที่ให้กำลังใจผมที่สุด ขอบคุณพระเจ้าที่พระเยซูไม่เพียงแต่เสด็จไปที่กาลิลี แต่ทรงเลือกชาวกาลิลีให้เป็นสาวกของพระองค์ พระเจ้าทรงเลือกคนที่โลกเรียกว่าโง่เขลา (ตามสายตาของโลก) เพื่อทำให้สติปัญญาของมนุษย์งงงัน และเพื่อพระสิรจะเป็นของพระองค์ ไม่ใช่เพราะกาลิลียิ่งใหญ่อะไร แต่พระองค์ทรงเป็นพระเจ้าผู้ยิ่งใหญ่และทรงมีพระคุณล้นเหลือ

การเชื่อมโยงในบริบท

เนื้อหาตอนนี้ มัทธิว 4:12-25 อยู่ตรงกลางระหว่างการทดลองของพระเยซูและคำเทศนาบนภูเขา ช่างเหมาะที่พระวจนะตอนนี้เป็นเหมือนนำร่องเข้าสู่คำเทศนาบนภูเขา ในอีกด้าน พระเยซูทรงแสดงอำนาจของพระองค์โดยรักษาโรคทุกชนิดที่ผู้คนนำมาให้รักษาในกา ลิลี พระองค์ยังทรงสำแดงสิทธิอำนาจโดยการขับผี และการเรียกสาวก (ที่ละแห และตามพระองค์ไปในทันที) จึงไม่น่าแปลกที่ผู้คนต่างอัศจรรย์ใจในคำสอน “ที่เต็มด้วยสิทธิอำนาจ” ของพระองค์ (มัทธิว 7:28-29)

ในอีกด้าน พระเยซูทรงแสดงพระทัยเมตตาสงสารต่อผู้ที่นั่งในความมืดและเงาแห่งความตาย จึงไม่ประหลาดใจที่การสั่งสอนของพระองค์กำลังจะเริ่มต้น

4 “บุคคลผู้ใดโศกเศร้า ผู้นั้นเป็นสุข
เพราะว่าเขาจะได้รับการทรงปลอบประโลม
5 “บุคคลผู้ใดมีใจอ่อนโยน ผู้นั้นเป็นสุข
เพราะว่าเขาจะได้รับแผ่นดินโลกเป็นมรดก (มัทธิว 5:4-5)

นี่คือพระเยซูที่ออกไปแสวงหาและช่วยคนที่กำลังโหยหาได้รับความรอด

เกี่ยวข้องกับอีสเตอร์

ตอนเริ่มของบทเรียนนี้ ผมบอกว่าจะเทศนาเรื่องนี้ในวันอาทิตย์อีสเตอร์ และยังบอกด้วยว่าเพราะเกี่ยวข้องกับอีสเตอร์และการคืนพระชนม์ของพระเยซู ในพระกิตติคุณมัทธิว พระราชกิจของพระเยซูเริ่มต้นที่กาลิลี พร้อมด้วยการทำอัศจรรย์มากมาย พระราชกิจของพระองค์สร้างผลกระทบและสำแดงถึงสิทธิอำนาจในถ้อยคำของพระองค์ เมื่อยอห์นผู้ให้บัพติศมาลังเลใจในพระองค์ พระองค์จึงเตือนยอห์นถึงพระราชกิจและพระคำของพระองค์ซึ่งที่เป็นไปตามที่พระ เจ้าสั่ง และพิสูจน์ให้เห็นว่าพระองค์คือผู้ใด:

18 ฝ่ายพวกศิษย์ของยอห์นก็ได้เล่าเหตุการณ์ทั้งปวงนั้นให้ท่านฟัง 19 ยอห์นจึงเรียกศิษย์ของท่านสองคนใช้เขาไปหาพระเป็นเจ้า ทูลถามว่า “ท่านเป็นผู้ที่จะมานั้นหรือ หรือจะคอยผู้อื่น” 20 เมื่อคนทั้งสองมาถึงพระองค์แล้ว เขาทูลว่า “ยอห์นผู้ให้รับบัพติศมาใช้ข้าพเจ้ามาหาท่านให้ถามว่า ‘ท่านเป็นผู้ที่จะมานั้นหรือ หรือจะต้องคอยผู้อื่น'” 21 ในเวลานั้น พระองค์ได้ทรงรักษาคนเจ็บเป็นอันมากให้หายจากความเจ็บและโรคต่างๆ และให้พ้นจากผีร้าย และคนตาบอดหลายคนพระองค์ได้ทรงรักษาให้เห็นได้ 22 แล้วพระองค์ตรัสตอบศิษย์สองคนนั้นว่า “จงไปแจ้งแก่ยอห์นตามซึ่งท่านได้เห็นและได้ยิน คือว่าคนตาบอดก็หายบอด คนง่อยเดินได้ คนโรคเรื้อนหายสะอาด คนหูหนวกได้ยิน คนตายแล้วเป็นขึ้นมา และข่าวประเสริฐก็ประกาศแก่คนอนาถา 23 บุคคลผู้ใดไม่เห็นว่าเราเป็นอุปสรรคผู้นั้นเป็นสุข” (ลูกา 7:18-23)

เมื่อเริ่มต้นทำพระราชกิจสู่สาธารณะ พระเยซูทรงรับรองคำสอนของพระองค์ด้วยการอัศจรรย์ตามที่เรากำลังเรียนในมัท ธิวบทที่ 4 และเมื่อบทสรุปพระราชกิจของพระองค์ใกล้จบ พระเยซูตรัสยืนยันครั้งสุดท้ายถึงความเป็นพระองค์และสิทธิอำนาจของพระองค์ – การฟื้นขึ้นมาจากความตาย:

38 คราวนั้นมีบางคนในพวกธรรมาจารย์ และพวกฟาริสีมาทูลพระองค์ว่า “อาจารย์เจ้าข้า พวกข้าพเจ้าอยากจะเห็นหมายสำคัญจากท่าน” 39 พระองค์จึงตรัสตอบเขาว่า “คนชาติชั่วและคิดทรยศต่อพระเจ้าแสวงหาหมายสำคัญ และจะไม่ทรงโปรดให้หมายสำคัญแก่เขา เว้นไว้แต่หมายสำคัญของโยนาห์ผู้เผยพระวจนะ 40 ด้วยว่า โยนาห์ได้อยู่ในท้องปลามหึมาสามวัน สามคืน ฉันใด บุตรมนุษย์จะอยู่ในท้องแผ่นดิน สามวันสามคืนฉันนั้น 41 ชนชาวนีนะเวห์จะลุกขึ้นในวันพิพากษาพร้อมกับคนยุคนี้ และจะเป็นตัวอย่างให้คนยุคนี้ได้รับโทษ ด้วยว่าชาวนีนะเวห์ได้กลับใจเสียใหม่ เพราะคำประกาศของโยนาห์ และซึ่งใหญ่กว่าโยนาห์มีอยู่ที่นี่” (มัทธิว 12:38-41)

ในอีกด้าน พระเยซูทรงแสดงให้เห็นชัดถึงพระราชกิจ ฤทธิอำนาจ และสิทธิอำนาจของพระองค์ พระองค์ไม่ได้ปล่อยให้เราดำเนินไปโดยไม่มีพยานยืนยันถึงฤทธิเดชและสิทธิ อำนาจของพระองค์ ขณะที่บทเรียนนี้กำลังนำร่องเข้าสู่คำสอนของพระองค์ มีการคั่นไว้ด้วยการคืนพระชนม์ของพระองค์เพื่อยืนยัน การเริ่มและจบลงของพระราชกิจที่บนโลก ผ่านการรับรองว่าถูกต้อง ไม่เพียงตามคำพยากรณ์ที่สำเร็จลง แต่ในการสำแดงฤทธิอำนาจของพระองค์ในฐานะพระเจ้า ไม่ใช่เพราะข้อพิสูจน์ที่มีไม่เพียงพอทำให้มนุษย์เชื่อ แต่เป็นเพราะใจที่แข็งกระด้างของพวกเขาต่างหาก

ผมจะไม่ปล่อยให้วันนี้ผ่านไปโดยไม่ย้ำเตือนคุณถึงข่าวประเสริฐที่พระเยซู เตรียมไว้ให้และประกาศออกไป คุณและผม ต่างก็เหมือนชาวกาลิลี ดำเนินอยู่ในความมืด อาศัยอยู่ในเงาแห่งความตาย เป็นเพราะพระเจ้านั้นบริสุทธิ์ และเราเป็นคนบาปสมควรแก่พระอาชญานิรันดร์ของพระองค์ แต่ด้วยพระทัยเมตตา ทรงส่งพระบุตรลงมาเพื่อแสวงหาคนบาปและคนที่ต้องการความช่วยเหลือให้ได้รบ ความรอด พระเยซูทรงดำเนินชีวิตที่สมบูรณ์แบบ ไม่ถูกความบาปแปดเปื้อน จากที่เราเห็นชัยชนะที่มีเหนือการทดลองของมาร พระเยซูทรงสิ้นพระชนม์ที่บนกางเขน ไม่ใช่เพราะความบาปของพระองค์ แต่เพื่อรับโทษทันฑ์แทนความบาปของเรา พระเจ้าทรงให้พระองค์คืนพระชนม์เพื่อเป็นการพิสูจน์ว่าเครื่องบูชาชดใช้บาป นั้นเป็นที่พอพระทัย และพระเยซูกำลังประทับอยู่เบื้องขวาของพระเจ้า รอวันที่จะเสด็จกลับมา พระองค์จะเสด็จมาเพื่อจัดตั้งราชบัลลังก์ของพระองค์บนโลกนี้ และลงโทษผู้ที่ต่อต้านพระองค์ คุณเชื่อและวางใจในสิ่งที่พระเยซูทำเพื่อคุณหรือยัง? การคืนพระชนม์คือข้อพิสูจน์ของพระเจ้าถึงความชอบธรรมของพระเยซูคริสต์:

8 เมื่อพระองค์นั้นเสด็จมาแล้ว พระองค์จะทรงกระทำให้โลกรู้แจ้งในเรื่องความผิด ความชอบธรรม และการพิพากษา 9 ในเรื่องความผิดนั้น คือเพราะเขาไม่วางใจในเรา 10 ในเรื่องความชอบธรรมนั้น คือเพราะเราไปหาพระบิดา และท่านทั้งหลายจะไม่เห็นเราอีก 11 ในเรื่องการพิพากษานั้น คือ เพราะเจ้าโลกนี้ถูกพิพากษาแล้ว (ยอห์น 16:8-11)

โดย : Robert L (Bob) Deffinbaugh

¹ 132. เป็นต้นฉบับของบทเรียนต่อเนื่องของ “พระกิตติคุณมัทธิว” จัดทำโดย Robert L. Deffinbaugh 20 เมษายน 2003

² 133. ไม่ได้เพื่อบอกว่าพระเยซูยังไม่ได้ทำการอัศจรรย์หรือสั่งสอนใดๆ แต่เพื่อบอกว่ามัทธิวไม่ได้บันทึกเหตุการณ์ก่อนหน้าไว้

³ 134. Fredrick Dale Bruner, The Christbook: A Historical/Theological Commentary (Waco, Texas: Word Books, 1987), vol. 1, p. 62.

⁴ 135. นอกจากที่กล่าวไปแล้ว พระวจนะที่นำมาอ้างอิงทั้งหมดมาจาก NET Bible (The NEW ENGLISH TRANSLATION) เป็น ฉบับแปลใหม่ทั้งหมด ไม่ใช่นำฉบับเก่าในภาษาอังกฤษมาเรียบเรียงใหม่ ใช้ผู้เชี่ยวชาญและนักวิชาการพระคัมภีร์มากกว่า ยี่สิบคน รวบรวมข้อมูล ทั้งจากภาษาฮีบรูโดยตรง ภาษาอาราเมข และภาษากรีก โครงการแปลนี้เริ่มมาจากที่เราต้องการนำ พระคัมภีร์ เผยแพร่ผ่านสื่ออีเลคโทรนิค เพื่อรองรับการใช้งานทางอินเตอร์เน็ท และซีดี (compact disk) ที่ใดก็ตามในโลก ที่ต่อเข้าอินเตอร์เน็ทได้ ก็สามารถเรียกดู และพริ้นทข้อมูลไว้เพื่อใช้ศึกษาเป็นการส่วนตัวได้โดยไม่คิดมูลค่า นอกจากนี้ ผู้ใดก็ตาม ที่ต้องการนำข้อมูลเกี่ยวกับพระคัมภีร์ไปเผยแพร่ต่อโดยไม่คิดเงิน สามารถทำได้จากเว็บไซด์ : www.netbible.org.

⁵ 136. James Montgomery Boice, The Gospel of Matthew (Grand Rapids, Michigan: Baker Books, 2001), vol. 1, p. 62.

⁶ 137. ลีออน มอริส นำคำของฟิลสันมาอ้างว่า: “เมื่อพระเยซูเสด็จไปกาลิลี จึงเป็นเหมือนคำตอบให้แก่เฮโรด พระองค์ทรงเข้าไปทำพระราชกิจในเขตปกครองของเฮโรด เป็นสิ่งที่เฮโรดพยายามยับยั้งด้วยการจับกุมยอห์น พระเยซูทรงเริ่มพระราชกิจที่ท้าทายมากกว่าหนีไปหลบซ่อน” Leon Morris, The Gospel According to Matthew (Grand Rapids, Michigan: William B. Eerdmans Publishing Company, 1992), p. 80, fn. 37.

⁷ 138. Bruner, p. 118.

⁸ 139. Bruner, p. 118.

⁹ 140. Morris, pp. 80-81.

¹⁰ 141. R.V.G. Tasker, The Gospel According to St. Matthew: An Introduction and Commentary (Grand Rapids, Michigan: Wm. B. Eerdmans Publishing Company, 1968), p. 56.

¹¹ 142. “‘ผู้เผยพระวจนะเมื่อประกาศเรื่องการพิพากษาและความหายนะ จะประกาศด้วยว่าความสว่างแห่งความหวังในการถือกำเนิดมาของผู้มาสืบทอดราช บัลลังก์ดาวิด มาจัดตั้งอาณาจักรแห่งสันติภาพ แต่ความสว่างนั้นไม่ได้ส่องไปที่เยรูซาเล็มหรือยูเดียก่อน แต่เป็นทางเหนือสุดของแผ่นดินอิสราเอล พื้นที่ๆอยู่ในความมืดและความตาย และพระเยซูเป็นผู้มาทำให้คำพยากรณ์โบราณนั้นสำเร็จลง เป็นสิ่งที่ยอห์นผู้ให้บัพติศมาไม่สามารถให้ได้ เมื่อประกาศให้มีการกลับใจ’” Levertoff, as cited by Tasker, p. 56.

¹² 143. “คำว่า diktuon เป็นคำทั่วไปสำหรับ “แห” ไม่ได้เจาะจงว่าเป็นแหแบบไหนในข้อ18 เป็นคำพหูพจน์ซึ่งใช้สำหรับแหที่พวกชาวประมงใช้ประกอบอาชีพ แล้วพวกเขาก็ละจากแหทั้งหมดนั้นไป” Morris, p. 86, fn. 60.

¹³ 144. ผมคิดเอนเอียงไปว่าสาวกคนอื่นๆของยอห์นผู้ให้บัพติศมาคือยอห์น น้องชายของยากอบ และเป็นผู้เขียนพระกิตติคุณยอห์น

¹⁴ 145. คำนี้มีใช้มากกว่า 80 ครั้งในหนังสือพระกิตติคุณ มาระโกใช้มากที่สุดถึง 40 ครั้ง ในพระกิตติคุณมาระโก มัทธิวใช้ 18 ครั้ง ลูกาใช้ 16 ครั้ง และยอห์น 6 ครั้ง

¹⁵ 146. D.A. Carson, Matthew, Chapters 1 Through 12 (Grand Rapids, Michigan: Zondervan Publishing House, 1995), pp. 120-121.

¹⁶ 147. “ ที่ตั้งทางภูมิศาสตร์ของซีเรียไม่ค่อยชัดเจน จากมุมมองของพระเยซูในกาลิลี ซีเรียอยู่ทางเหนือ จากมุมมองของโรม ซีเรียเป็นจังหวัดหนึ่งของโรมที่รวมเอาปาเลสไตน์ทั้งหมดไว้ (ลูกา 2:2; กิจการ 15:23, 41 กาละเทีย 1:21) กาลิลีเป็นข้อยกเว้นเพราะตอนนั้นอยู่ภายใต้การปกครองของเฮโรด อันทิพาส ถ้าเป็นตามที่โรมใช้ สะท้อนให้เห็นความตื่นเต้นที่เกิดขึ้นจากพระราชกิจของพระเยซูที่อยู่ไกลออก ไปจากเขตแดนอิสราเอล” Carson, p. 121.

¹⁷ 148. “ชื่อเสียงของพระเยซูเลื่องลือไปไกลกว่ากาลิลี แม้ที่นั่นความสว่างกำลังจะมา (ข้อ 16) พื้นที่ๆข้ามจอร์แดนไป (อีสท์แบงค์? ดูข้อ 15) และเดคาโพลิส ส่วนใหญ่เป็นที่อยู่ของคนต่างชาติ ตามที่พูดถึง (1:3-5; 2:1-12, 22-23; 3:9; 4:8, 15-16) เดคาโพลิส (แปลว่าสิบเมือง) หมายถึงเขตแดนตะวันตกของกาลิลี ต่อจากดามัสกัสออกไปทางเหนือ ไปยังฟิลาเดลเฟียทางตอนใต้ รวมแล้วน่าจะสิบเมือง (มีหลายความคิดเห็น) (cf. S. Thomas Parker, ‘The Decapolis Reviewed,’ JBL 94 [1975]: 437-41).” Carson, p. 122.

¹⁸ 149. ในพระกิตติคุณยอห์น สองหมายสำคัญแรกเป็นหมายสำคัญที่พระเยซูกระทำในกาลิลี (ดูยอห์น 2:11; 4:54)

¹⁹ 150. ที่จริงนาธานาเอลไม่ได้คิดถึงข้อเท็จจริงว่าพระเยซูเป็นชาวกาลิลี เพราะนาซาเร็ธเป็นเมืองหรือหมู่บ้านในกาลิลี ผมจึงเชื่อว่าทำเลในกาลิลีเป็นเหตุผลที่ดีที่ทำไมนาธานาเอลจึงไม่แน่ใจว่า พระเยซูเป็นพระเมสซิยาห์

²⁰ 151. ที่พูดว่า “ไม่มีอ้างอิง” หมายถึงไม่มีตรงไหนในพระคัมภีร์เดิมที่พูดเจาะจงตามที่มัทธิวอ้างในมัทธิว 2:23

²¹ 152. ขอสารภาพว่าตอนทำบทเรียนนี้ผมยังไม่ได้อ่านหนังสือเล่มนี้ เลยอธิบายไปตามความเข้าใจที่ภรรยาอ่านแล้วมาเล่าให้ฟัง ผมหวังว่าจะได้อ่านในเร็ววัน และอยากให้คุณๆลองไปหาอ่านด้วย

¹คำนำ

ต้อง ขอสารภาพว่าผมมีความกลัวแบบเด็กๆในเรื่องความตายตอนยังไม่เชื่อพระเจ้า ตายายของผมมีบ้านอยู่ตรงข้ามสุสานใหญ่ของเมือง เวลาไปเยี่ยมพวกท่านผมไม่กล้ามองไปที่สุสาน แอบสงสัยว่าที่ฝั่งตรงข้ามมันเป็นอย่างไร แต่ความเป็นจริง ผมก็เหมือนคนส่วนใหญ่ ไม่ชอบความโศกเศร้า ตอนอยู่ชั้นมัธยม ครูที่เป็นคริสเตียนตายลงกระทันหัน ผมถูกเลือกให้เป็นตัวแทนของห้องไปงานศพ ผมทำตัวไม่ถูก ยังทำท่าคึกคะนอง เพราะไม่รู้วิธีรับมือกับความโศกเศร้า นี่เป็นหนึ่งในวิธีหลีกเลี่ยงบางสิ่งที่พระคัมภีร์บอกเราต้องหัดรับมือและ ต้องฝึกฝน

บทเรียนตอนนี้เป็นคำเทศนาบนภูเขาของมัทธิว 4:5 "บุคคลผู้ใดโศกเศร้า ผู้นั้นเป็นสุข เพราะว่าเขาจะได้รับการทรงปลอบประโลม”² จะเป็นไปได้อย่างไรที่ผู้โศกเศร้าจะเป็นสุข และจะได้รับการปลอบประโลม? นี่เป็นข่าวดีที่พระกิตติคุณมอบให้ นี่เป็นหนึ่งในเหตุผลที่ทำไมหลายปีมานี้ผมพูดซ้ำๆว่าอยากประกอบพิธีไว้อาลัย มากกว่าพิธีแต่งงาน เพราะความเป็นจริง นอกจากข่าวประเสริฐแห่งพระกิตติคุณของพระเยซูคริสต์แล้ว การปลอบประโลมที่แท้จริงไม่เคยมี เราจึงเข้าสู่บทเรียนนี้ด้วยความมั่นใจว่ามีการปลอบประโลมรอเราแน่นอน และการปลอบประโลมนี้เกี่ยวข้องกับพระกิตติคุณของพระเยซูคริสต์ จะเป็นการดีที่เราเริ่มต้นด้วยคำถาม “คำว่าโศกเศร้าในพระคัมภีร์หมายถึงอะไร?” ลองมาดูตัวอย่างความโศกเศร้าที่มีอยู่ในพระคัมภีร์

ในหนังสือปฐมกาล เราพบเรื่องความโศกเศร้าเพราะความตายค่อนข้างมาก และไม่ใช่เรื่องน่าประหลาด เพราะเมื่อพระเจ้าห้ามอาดัมและเอวากินผลจากต้นไม้ต้องห้าม (เอวาก่อนแล้วส่งต่อให้อาดัม) พระองค์ตรัสว่าวันใดก็ตามที่เจ้ากิน เจ้าต้องตายแน่ หนังสือปฐมกาลจึงมีแต่เรื่องของความตาย และแน่นอนความโศกเศร้าที่เกิดเพราะความตาย ในปฐมกาล 23 อับราฮัมโศกเศร้าต่อการจากไปของซาราห์ ยาโคบเองก็โศกเศร้าเพราะคิดว่าโยเซฟลูกชายตายไปแล้ว – ถึงโยเซฟยังไม่ตาย แต่ยาโคบก็โศกเศร้าเพราะการสูญเสีย ชาวอียิปต์โศกเศร้าเมื่อยาโคบตายลง และดาวิดใน 2ซามูเอล1 คร่ำครวญเพราะการจากไปของซาอูลและเพื่อนรักของท่านโยนาธาน เราพบความโศกเศร้าเพราะความตายอยู่ในพระคัมภีร์ตลอดทั้งเล่ม แต่ไม่ใช่ความตายเรื่องเดียว ตัวอย่างเช่น เมื่ออับซาโลมฆ่าคนแล้วหนีจากอิสราเอลไปเพราะกลัวความผิด ดาวิดก็เศร้าเสียใจต่อการจากไปของลูก

ในกันดารวิถี 14:39 เมื่อชาวอิสราเอลไปถึงคาเดชบาร์เนีย และไม่ยอมเข้าไปยึดครองดินแดนนั้น พระเจ้าจึงให้พวกเขาแก่ตายก่อนได้เข้าสู่แผ่นดินพันธสัญญา ประชาชนก็โศกเศร้านัก คร่ำครวญเพราะสูญเสียพระพรที่กำลังจะตกอยู่ในมือไปต่อหน้าต่อตา พวกเขาโศกเศร้าและคร่ำครวญ จำได้หรือไม่การคร่ำครวญแบบนี้ไม่ได้ส่งผลดีอะไร เพราะพวกเขาพยายามเข้าไปกันเองและในที่สุดก็พ่ายแพ้

ในสดุดี 119:136 ผู้เขียนสดุดีคร่ำครวญเพราะความบาปของประชากรของพระเจ้า กล่าวว่า “ข้าพระองค์น้ำตาไหลพรั่งพรู เพราะคนไม่ปฏิบัติตามพระธรรมของพระองค์” ในหนังสือโฮเชยา 4:3 บอกเราว่าแผ่นดินเป็นทุกข์เพราะความบาปของอิสราเอล และผลของบาปนั้นก็ตกแก่แผ่นดินพวกเขาเอง มีตัวอย่างอีกนับไม่ถ้วน และในพระวจนะที่ต่อๆมาจากปฐมกาล ความโศกเศร้ามุ่งไปที่การสูญเสียผู้เป็นที่รัก (เพราะความตาย) จนถึงโศกเศร้าที่เกี่ยวข้องโดยตรงกับความบาปและผลที่ตามมา ให้เราพยายามหาความหมายโดยมองไปที่องค์ประกอบที่ก่อให้เกิดความโศกเศร้า

1) ความโศกเศร้าเป็นการตอบสนองทางอารมณ์ ที่ต้องทำคือเข้าไปอ่านพระวจนะ สำหรับพวกเราในสังคมและวัฒนธรรมที่ไม่แสดงออกมาก เห็นได้ไม่ชัดเท่ากับวัฒนธรรมอื่นๆ วัฒนธรรมทางตะวันออกในยุคพระคัมภีร์ การคร่ำครวญบางทีดูเกินจริง ดูมากเกินถึงขนาดจ้างนางร่ำไห้มาร้องคร่ำครวญ ยังมีที่อื่นๆในโลกที่ยังทำแบบนี้อยู่ และถ้าดูภาพข่าวเหตุการณ์ในตะวันออกกลาง เราเห็นคนร่ำไห้เพราะสูญเสียคนในครอบครัว โดนระเบิดหรือโศกนาฏกรรมอื่นๆ เราเห็นแต่อาการภายนอกที่พวกเขาแสดงออกถึงความเสียใจอย่างที่สุด ที่พูดขึ้นมาเพราะพวกเราบางคนอาจไม่คิดเยอะ แต่ผมอยากจะบอกว่าสำหรับครอบครัวของผม ไม่มีใครพูดได้ว่า “ผู้ชายไม่ควรร้องไห้”

จำได้ตอนที่ลูกชายของเราตาย พ่อของผมออกไปที่สนามแล้วเอาแต่เข็นรถตัดหญ้าไปมา ท่านเข็นไปจนทั่วสนามหลังบ้านเพราะต้องการปลดปล่อยความเศร้าโศก แต่นี่ไม่ใช่อารมณ์เศร้าโศกในแบบเดียวกับที่เรามักพบในพระคัมภีร์ นี่เกี่ยวข้องกับอารมณ์ของเรา ไม่ใช่สติปัญญา แต่เป็นเรื่องเกี่ยวข้องกับอารมณ์ที่อ่อนไหวที่สุด ไม่ใช่ความพยายามที่จะผ่านไปให้ได้ ไม่ใช่สิ่งที่เราหาทางชดเชย ความโศกเศร้าในความเป็นจริง คือความเสียใจที่ลึกที่สุด เราจะสัมผัสได้เมื่อไปถึงจุดนั้น เป็นการตอบสนองทางอารมณ์ต่อการสูญเสีย บางคนอาจบอกว่าไม่ใช่ แต่ตามที่เข้าใจ ทุกครั้งที่เห็นความโศกเศร้าในพระคัมภีร์ ผมสัมผัสได้ถึงการสูญเสียบางสิ่ง อาจไม่ใช่สูญเสียชีวิตหรือความสัมพันธ์ ที่อาจเป็นความโศกเศร้าที่สุดก็เป็นได้ อาจเป็นการสูญเสียสิทธิประโยชน์ เช่นชาวอิสราเอลคร่ำครวญที่คาเดชบาร์เนีย เพราะรู้ว่าไม่มีโอกาสเข้าแผ่นดินพันธสัญญาแล้ว เป็นความสูญเสียที่เจ็บปวดอย่างล้ำลึก ดาวิดสูญเสียอับซาโลมไปเมื่อเขาหนีออกจากบ้านไปอาศัยอยู่กับญาติ ท่านรู้สึกเศร้าเสียใจกับการสูญเสียครั้งนั้น

2) เราอาจพูดได้ว่าท่าทีความโศกเศร้าบางทีไม่เหมาะสมเสมอไป ทุกท่าทีที่แสดงออกถึงความโศกเศร้าอาจไม่เหมาะสม เช่นดาวิดคร่ำครวญถึงการตายของอับซาโลม เป็นสิ่งที่ไม่สมควร จำได้หรือไม่ว่าโยอาบทำอย่างไร ถ้าทำได้เขาคงอยากเขย่าตัวท่านให้ได้สติคืนมา แต่ไม่อาจทำได้ จึงพูดกับดาวิดด้วยความนุ่มนวล โยอาบพูดทำนองว่า “ดาวิด ตั้งสติหน่อย ที่ทำอยู่นี่ไม่ถูกต้อง ประชาชนสัมผัสได้ว่าท่านโศกเศร้ามากเกินไป ทำให้พวกเขารู้สึกว่าพวกเขาน่าจะตายเพื่อให้อับซาโลมได้อยู่ ความโศกเศร้าของท่านไม่ถูกต้อง การตายของอับซาโลมทำให้กอบกู้ราชอาณาจักรกลับคืนมาได้ ตั้งสติให้ดีดาวิด ความโทมนัสของท่านนั้นไม่สมควรอย่างยิ่ง”

ส่วนอัมโนนที่แสดงท่าที เสียใจก็ไม่ถูกต้อง เพราะไม่ได้ครอบครองทามาร์น้องสาวต่างมารดา อาหับเสียใจเพราะไม่ได้ครอบครองสวนองุ่นของนาโบท ซามูเอลเสียใจที่ซาอูลต้องเสียอาณาจักรไป การแสดงออกถึงความเสียใจเช่นนี้ไม่สมควร และความเสียใจไม่ใช่ว่าจะดีเสมอไป เราจึงพูดได้ว่า “ไม่ใช่ทุกคนที่โศกเศร้า จะได้รับการปลอบประโลม” ใช่หรือไม่? เมื่อพระเยซูตรัสว่า "บุคคลผู้ใดโศกเศร้า ผู้นั้นเป็นสุข เพราะว่าเขาจะได้รับการทรงปลอบประโลม” (มัทธิว 5:4) พระองค์กำลังตรัสถึงคนพวกหนึ่ง และความโศกเศร้าในอีกแบบหนึ่ง

3) ไม่มีการปลอบประโลมใดในโลกนี้ที่ให้ได้กับผู้ที่โศกเศร้าทุกคน ผมเคยไปงานศพหลายครั้ง เหมือนกับที่พวกคุณเคย มีผู้ไม่เชื่อนับไม่ถ้วนมาร่วมงาน พวกเขาโศกเศร้า แต่ไม่มีการปลอบประโลมใดที่ช่วยได้นอกจากในองค์พระเยซูคริสต์ และข่าวประเสริฐแห่งพระกิตติคุณ เมื่อเราอ่านพระวจนะในคำเทศนาบนภูเขา เรากำลังพูดถึงคนที่โศกเศร้า พูดถึงคนที่ขัดสนฝ่ายวิญญาณ คนที่ใจอ่อนโยน คนที่หิวกระหายความชอบธรรม ผมไม่คิดว่าคุณจะดึงแค่บางตอนออกมาจากคำเทศนาบนภูเขา และกล่าวว่าทุกคนที่โศกเศร้าจะได้รับการปลอบประโลม แต่คุณต้องพูดว่า “ผู้โศกเศร้าทุกคนที่ขัดสนฝ่ายวิญญาณและหิวกระหายความชอบธรรม จะได้รับการทรงปลอบประโลม” ครับ มีการปลอบประโลม แต่ไม่ใช่สำหรับทุกคน

4) เราต้องเข้าใจถึงท่าทีของความโศกเศร้าที่เหมาะสม นี่คือหัวใจสำคัญของบทเรียนนี้ และผมออกจะกังวล (ต้องขอสารภาพว่าเป็นกังวลมาก) ยิ่งเมื่อได้อ่านพระคำที่ตรัสว่า “"บุคคลผู้ใดมีใจอ่อนโยน ผู้นั้นเป็นสุข” ไม่ใช่เพราะมีความชอบใจเป็นพิเศษในพระวจนะข้อนี้ แต่รู้สึกสบายใจมากกว่าความโศกเศร้า ผมออกจะกังวลมากในเรื่องความโศกเศร้า จะทำให้เข้าใจได้อย่างไร เข้าใจและสามารถนำไปใช้ให้ถูกต้อง เราต้องเข้าใจว่าอะไรคือท่าทีของความโศกเศร้าที่เหมาะสม ผมพยายามแยกแยะองค์ประกอบของความโศกเศร้าตามพระคัมภีร์ – ความโศกเศร้าในแบบที่ได้รับการทรงปลอบประโลม

ขอถามสักสองสามข้อเพื่อทดสอบเรื่องความโศกเศร้าของผู้มีความเชื่อ

A)นี่เป็นบางสิ่งที่ผู้ชอบธรรมโศกเศร้าหรือไม่? ความ โศกเศร้าของเราชอบธรรมในแบบของพระคัมภีร์หรือไม่? แน่นอนเราต้องเริ่มต้นที่พระเยซูคริสต์ ตามที่ผมเข้าใจในคำเทศนาบนภูเขา สิ่งที่พระเจ้าตรัสว่า “ผู้เป็นสุข” เป็นคุณลักษณะของพระเจ้าที่ต้องสำแดงชัดเจนในชีวิตของธรรมิกชนของพระองค์ คุ้นกับตัวย่อ WWJD³ มั้ยครับ? (What would Jesus do? – พระเยซูจะทรงทำอย่างไร) ในเรื่องความโศกเศร้า พระเยซูจะโศกเศร้าในเรื่องนี้หรือไม่? มีความโศกเศร้ามากมายในปัจจุบันที่พระเยซูคงไม่เห็นชอบด้วย แต่มีสองกรณีหลักอยู่ในความโศกเศร้าของพระองค์ – อันแรกอยู่ในยอห์น 11:35-36 ที่อุโมงค์ฝังศพของลาซารัส และข้อพระคำที่โด่งดังไปทั่วโลกในข้อ 35 “พระเยซูทรงพระกันแสง” ผู้คนได้เห็นและกล่าวว่า “ดูซิพระองค์ทรงรักเขาเพียงไร”

ผม ไม่แน่ใจว่าจะมีคำตอบต่อคำถามนี้หรือไม่ แต่จะขอถามอยู่ดี พวกเขาพูดถูกหรือไม่? ไม่ใช่ในแง่ที่พระเยซูทรงรักลาซารัส – แน่นอนพระองค์ทรงรักเขา พวกเขาถูกต้องหรือไม่ที่สรุปว่าความโศกเศร้าของพระเยซูนั้นเชื่อมโยงและเป็น ผลโดยตรงจากความรักที่พระองค์มีต่อลาซารัส? มันยากที่เราจะรู้เรื่องทั้งหมดภายในไม่กี่วินาที ลาซารัสกำลังจะออกมาจากอุโมงค์ฝังศพในสภาพกายที่ถูกพันไว้ มันยากที่จะเห็นพระเยซูเต็มไปด้วยความโศกเศร้า อาจจะดีกว่าที่พูดว่า “ดูสิ พระเยซูทรงรักมารีและมาร์ธาเพียงไร” ทั้งคู่เป็นพี่สาวของลาซารัส อย่างน้อยเรามีข้อพระคำ “จงร้องไห้กับผู้ที่ร้องไห้ และจงชื่นชมยินดีกับผู้ที่ชื่นชมยินดี” พระเยซูทรงอยู่กับผู้ที่โศกเศร้าเพราะการจากไปของลาซารัส ผมรู้สึกว่าน่าจะมีเรื่องของความบาปและผลของมันด้วย เมื่อมองไปที่ใบหน้าของความตาย เราควรเห็นการเชื่อมโยงระหว่างความตายและความบาปที่ส่งผลให้เกิดขึ้นหรือ ไม่?

ผมเคยคุยกับบางคนเรื่องการเผาศพว่าถูกต้องหรือไม่ที่จัดการกับ ร่างผู้ตายแบบนั้น มีความเห็นหลากหลาย ขอบอกว่าผมมีส่วนเกี่ยวข้องกับงานศพและพิธีไว้อาลัยมากมาย เคยไปงานศพที่มีการเผาร่างผู้เสียชีวิต แต่ไม่ได้รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องเจ็บปวดจนรับไม่ได้ แต่อยากบอกว่า สิ่งหนึ่งที่สำคัญในพิธีไว้อาลัยคือร่างผู้เสียชีวิตที่นอนอยู่ที่นั่น — เมื่อมีโลงศพตั้งอยู่ มีญาติพี่น้องมาร่วมงาน ผู้ใหญ่อาจอุ้มเด็กๆให้ดูใบหน้าของผู้ตายเป็นครั้งสุดท้าย — มีบางสิ่งที่มองด้วยตาเห็นว่าเชื่อมโยงกับความตาย ถ้าไม่มีร่างผู้ตาย ความหมายชัดเจนของความตายจะไม่มีวันสื่อออกไปแตะใจใครได้

ผมคิดเอน เอียงไปว่าที่พระเยซูทรงพระกันแสง อย่างน้อยมีบางส่วนที่เกิดเพราะความบาปและหายนะที่เป็นผลของบาป ในลูกา 19:41-44 พระเยซูเสด็จเข้ากรุงเยรูซาเล็ม และทรงพระกันแสงเพราะเมืองนั้น ทรงพระกันแสงเพราะเมื่อพระองค์เสด็จมาสำแดงแก่อิสราเอลว่าทรงเป็นพระเมสซิยา ห์ และพวกเขาปฏิเสธพระองค์ เมืองนั้นและประชากรจะถูกทำลายจนพินาศ อีกครั้งที่ความโศกเศร้าของพระเยซูเกิดขึ้นเพราะผลของความบาป แต่จะพูดให้ถูก ความโศกเศร้าของพระองค์ต่อความบาปและต่อชีวิตของผู้คนนั้นเชื่อมโยงถึง พระองค์

พระวจนะสองตอนที่จำเป็นอย่างยิ่งเพื่อให้เข้าใจมัทธิว 5:4 ผมพยายามมองภาพกว้างเมื่อพูดว่า “คนชอบธรรมจะโศกเศร้าในเรื่องนี้หรือไม่? และ “ผู้เผยพระวจนะจะโศกเศร้าในเรื่องที่เรากำลังโศกเศร้าหรือไม่?” มีหลายกรณีสำหรับเรื่องนี้ พระวจนะที่เป็นกุญแจในเรื่องนี้คืออิสยาห์ 61 และอิสยาห์ 40 ผมไม่อาจอ่านมัทธิว 5:4 โดยไม่บอกกับตัวเองว่า “ท่านกำลังชี้ไปที่อิสยาห์ 61” ไม่อาจหลุดจากความคิดนี้ได้ ถ้าคิดว่าผมค้นมากไป ลองกลับไปดูพระกิตติคุณลูกาตอนที่พระเยซูเสด็จไปที่นาซาเร็ธ ไปที่ธรรมศาลา รับหนังสือม้วนมาและอ่านข้อพระคำตอนนี้ (ลูกา 4:18-19) ผมคิดว่าพระองค์อ่านแล้วหยุดเพราะพระวจนะเอ่ยถึง “วันแห่งการพิพากษา” พระองค์ไม่ได้อ่านยาวลงไปถึงตอนที่พูดถึงความทุกข์โศกเศร้า แต่ในความเป็นจริง พระวจนะตอนนี้ที่พระเยซูทรงเลือกชี้ไปที่พระองค์เอง แน่นอน เมื่อพระเยซูตรัสถึงตรงนี้ เราคงพูดได้เต็มปากว่านี่เป็นตอนหนึ่งที่บ่งว่าพระองค์คือใคร และตรัสเรื่องอะไร ลองมาดูกัน:

1 พระวิญญาณแห่งพระเจ้าทรงอยู่เหนือข้าพเจ้า
เพราะว่าพระเจ้าได้ทรงเจิมข้าพเจ้าไว้
เพื่อนำข่าวดีมายังผู้ที่ทุกข์ใจ
พระองค์ทรงใช้ข้าพเจ้ามาให้เล้าโลมคนที่ชอกช้ำระกำใจ
และร้องประกาศอิสรภาพแก่บรรดาเชลย
และบอกการเปิดเรือนจำออกให้แก่ผู้ที่ถูกจำจอง
2 เพื่อประกาศปีแห่งความโปรดปรานของพระเจ้า (อิสยาห์ 61:1-2ก)

มีประโยคที่ซ้อนกัน เพราะในลูกา 4:19 พระเยซูทรงหยุด แต่ให้เรามาอ่านต่อ

และวันแห่งการแก้แค้นของพระเจ้าของเรา
เพื่อเล้าโลมบรรดาผู้ที่ไว้ทุกข์
3 เพื่อจัดให้บรรดาผู้ที่ไว้ทุกข์ในศิโยน
เพื่อประทานมาลัยแทนขี้เถ้าให้เขา
น้ำมันแห่งความยินดีแทนการไว้ทุกข์
ผ้าห่มแห่งการสรรเสริญแทนจิตใจที่ท้อถอย
เพื่อคนจะเรียกเขาว่าต้นก่อหลวงแห่งความชอบธรรม
ที่ซึ่งพระเจ้าทรงปลูกไว้เพื่อพระองค์จะทรงสำแดงพระสิริของพระองค์ (อิสยาห์ 2ข-3)

เมื่อ อ่านมัทธิว 5:4 ผมพูดกับตัวเองว่า “คนที่โศกเศร้าคร่ำครวญ แน่นอนต้องมาจากเนื้อหาของพระวจนะตอนนี้” จำบริบทในอิสยาห์ 61 ได้หรือไม่ เรารับรู้เรื่องความบาปของอิสราเอล รับรู้เรื่องการพิพากษาที่จะตกลงมาเหนือชนชาตินี้ และตอนนี้เรากำลังจะได้รู้เกี่ยวกับการช่วยกู้ที่จะมาถึง การปลอบประโลมที่พบคือการปลอบประโลมมาถึงบรรดาคนที่ยอมรับในความบาปของตน ยอมรับการพิพากษาของพระเจ้า เราพูดได้เต็มที่ในแง่นี้ ขณะอิสยาห์มองไปที่ความบาปของอิสราเอลที่ส่งผลในทันที การถูกจับไปเป็นเชลย และการคืนสู่สภาพดี ที่สุดแล้วท่านกำลังมองไปที่ความบาปของมนุษย์ การแบกรับพระอาชญาของพระคริสต์ที่บนกางเขน และการไถ่ที่กำลังมาถึงเราทุกคน นั่นคือคำเทศนาในตัวของมันเอง ต่อไปให้เรามาดูอิสยาห์ 40:1

1 พระเจ้าของเจ้าตรัสว่า จงเล้าโลม จงเล้าโลมชนชาติของเรา
2 จงพูดกับเยรูซาเล็มอย่างเห็นใจ
และจงบอกเมืองนั้นว่า การสงครามของเธอสิ้นสุดลงแล้ว และความบาปผิดของเธอก็อภัยเสียแล้ว
และได้รับโทษจากพระหัตถ์ของพระเจ้าแล้ว เป็นสองเท่าของความบาปผิดของเธอ (อิสยาห์ 40:1-2)

บริบท ตอนนี้คือการลงโทษต่อบาปของอิสราเอลเมื่อตกไปเป็นเชลย แต่ถ้ามองเลยออกไปอีก คือการลงโทษที่ตกลงบนพระเยซูคริสต์ที่บนกางเขน (อิสยาห์ 53) เพื่อให้เกิดการอภัย เพื่อนำสู่การฟื้นฟูคืนมาสู่เรา และประทานพระพรให้แก่เรา กลับไปที่อิสยาห์ 40:3 อีกครั้ง (เป็นถ้อยคำที่ผู้อ่านมัทธิวคุ้นหูกันดี) "จงเตรียมมรรคาแห่งพระเจ้าในถิ่นทุรกันดาร จงทำทางหลวงสำหรับพระเจ้าของเราให้ตรงไปในทะเลทราย..” หมายถึงอะไร? หมายถึงยอห์นผู้ใหบัพติศมา ผู้ไปป่าวร้องถึงการเสด็จมาของพระเมสซิยาห์ ดังนั้นศูนย์กลางของความโศกเศร้าเกี่ยวข้องกับความบาป เกี่ยวข้องกับการพิพากษาของพระเจ้า การปลอบประโลมต้องเป็นการปลอบประโลมที่มาในพระเมสซิยาห์ พระองค์ผู้ทรงแบกรับการลงโทษ และทรงเตรียมการช่วยกู้ และความช่วยเหลือ เพื่อที่สุดแล้วเราจะได้รับการปลอบประโลมในองค์พระเยซู และสิ่งที่พระองค์ทรงเสียสละเพื่อเรา ข้อพิสูจน์แรกถึงความโศกเศร้าในแบบของพระเจ้า แล้ว “พวกผู้เผยพระวจนะ และที่สำคัญกว่านั้นพระเยซูคริสต์ พวกเขาโศกเศร้าในเรื่องอะไร?” พวกเขาคร่ำครวญเพราะความบาป และการปลอบประโลมที่พระกิตติคุณและความรอดจะนำมาให้

B)ความเกี่ยวข้องกันระหว่างความโศกเศร้าและเสียงหัวเราะ อะไรคือสิ่งที่ตรงข้ามกับความโศกเศร้า? สิ่งที่ตรงข้ามกับความโศกเศร้าคือความชื่นชมยินดี ใช่หรือไม่? แต่พระเยซูไม่ได้ตรัสว่า “บุคคลผู้ใดโศกเศร้า ผู้นั้นจะชื่นชมยินดี” มัทธิวไม่ได้บันทึกแบบนั้น พระเยซูตรัสว่าพวกเขาจะได้รับการทรงปลอบประโลม แปลว่าพระองค์ไม่ได้สัญญาว่าความเจ็บปวดจะหายไป พระองค์กำลังบอกว่าในสถานการณ์ที่โศกเศร้านั้น เราจะได้รับการปลอบประโลมเพื่อให้ผ่านไปได้ – เพราะไม่จำเป็นที่เราจะต้องหนีไปจากสาเหตุที่ทำให้โศกเศร้า แต่ให้เราได้พบการปลอบประโลมในองค์พระผู้เป็นเจ้า

อาจมีบางคนพูดว่า “แล้วลูกาล่ะ?” ครับ ผมจึงต้องพูดถึง “เสียงหัวเราะ”

"ท่านทั้งหลายที่อดอยากเวลานี้ก็เป็นสุข เพราะว่าท่านจะได้อิ่มหนำ”
"ท่านทั้งหลายที่ร้องไห้เวลานี้ก็เป็นสุข เพราะว่าท่านจะได้หัวเราะ” (ลูกา 6:21)

ทีนี้มาดูข้อ 25 ในลูกา 6:

"วิบัติแก่เจ้าทั้งหลายที่อิ่มหนำเวลานี้ เพราะว่าเจ้าจะอดอยาก”
"วิบัติแก่เจ้าทั้งหลายที่หัวเราะเวลานี้ เพราะว่าเจ้าจะเป็นทุกข์และร้องไห้” (ลูกา 6:25)

ผม จำได้ว่ามาร์ทิน ลอยด์-โจนส์ พูดถึงประเด็นนี้ไว้ค่อนข้างหนักแน่น (และนับไม่ถ้วนที่ผมได้ยินคนพูดกัน) “พระเยซูนี่มีอารมณ์ขัน” คิดว่าผมเคยพูดไปแล้ว และมันอาจเป็นความจริง แต่มาร์ทิน ลอยด์-โจนส์ กล่าวว่ามีอยู่หลายกรณีที่พระเยซูทรงพระกันแสง แต่เราไม่เห็นมีการบันทึกว่าพระองค์ทรงพระสรวล อย่างน้อยเราควรต้องจำไว้ และระวังให้ดีว่าไม่ควรไปลดคุณลักษณะของความอ่อนโยนและถ่อมสุภาพในชีวิตของ พระองค์ลง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพระองค์ทรงตอบสนองต่อความบาป แต่ผมจะเตือนว่าซาตานมีอารมณ์ขันเหลือเฟือ ผมเองก็ชอบเรื่องขำขัน แต่จะบอกว่าซาตานชอบพลิกความจริงกลับด้าน มันต้องการให้เราหัวเราะทั้งๆที่เราควรโศกเศร้า

ผมจะเล่าเรื่องท่าที ของผมตอนไปงานไว้อาลัยของคุณครูเดวิดสันให้ฟัง ผมพยายามหัวเราะเพราะไม่อยากจะโศกเศร้า โดยเฉพาะอย่างยิ่งเพื่อนๆอยู่กันที่นั่น ผมจะดูเป็นอย่างไรถ้าต้องเช็ดน้ำตา ต้องแสดงความโศกเศร้าแก่คุณครูที่จากไป? ผมพบการปลอบใจในอารมณ์ขัน ซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่สมควรอย่างยิ่ง แต่ซาตานอยากให้เราเป็นแบบนั้น ในหนังสือสุภาษิตกล่าวว่า “คนโง่เยาะเย้ยความบาป” แต่การเยาะเย้ยมีมากกว่านั้น ทำให้ผมคิดถึงฮามในปฐมกาลบทที่ 9 มันยากที่จะเจาะในรายละเอียดของเหตุการณ์นั้น แต่ภาพรวมคือโนอาห์ทำไร่และทำสวนองุ่น และเมื่อทำเหล้าองุ่นท่านก็ดื่มจนเมามาย นอนเปลือยกายไม่รู้ตัวอยู่ในเต็นท์ เผอิญฮามโผล่เข้าไปเห็น (คานาอันน่าจะมีส่วนในเรื่องนี้ เพราะคำสาปแช่งตกที่เขา) สิ่งหนึ่งที่เราเห็นได้ชัดเจนคือฮามไม่ได้มีท่าทีที่สุภาพและให้เกียรติบิดา อย่างสมควร และน่าจะไม่สบายใจต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ผมคิดว่าเขาอาจจะยืนมองแล้วเรียกพี่น้องมา “มา มาดูสิ” แต่พี่และน้องกลับเดินถอยหลังเข้าไป เอาผ้าไปคลุมร่างที่เปลือยอยู่ของบิดา โดยไม่คิดแม้แต่จะมองดู

ผมอยากบอกว่าในทุกวันนี้มีการหัวเราะมากมาย ต่อความบาป และซาตานชอบใจ เราควรต้องโศกเศร้าต่อบาปและผลที่จะเกิดตามมา แต่เรากลับหัวเราะขำกัน ขอยกตัวอย่างให้ฟัง ผมไม่ค่อยดูรายการทอล์คโชว์ตอนดึกมากนัก แต่บอกได้ว่าเท่าที่ดูผ่านๆ มีการหัวเราะสนุกสนานต่อสิ่งที่ไม่สมควรนำมาหัวเราะ บางทีภาพยนตร์ หรือละครโทรทัศน์ ถ้าเราเป็นพ่อแม่ เราอาจตกใจพูดว่า “ตายแล้ว ดาราคนนี้เล่นเป็นผู้หญิง ที่จริงก็ตลกดี แต่ไม่ควรเป็นรายการที่อนุญาตให้เด็กดู” แต่ทราบหรือไม่ ผู้กำกับเก่งมากที่สร้างเรื่องราวและสีสันจนทำให้คนขำได้ทั้งๆที่มันไม่ถูก ต้อง?” ไม่ว่าจะเป็นชายแต่งหญิง หรือหญิงปลอมเป็นชาย มันเป็นการบิดเบือนหรือไม่ครับ? ทุกคนดูแล้วสนุกสนานเพราะพวกเขาไม่เห็นว่ามันผิดที่ตรงไหน

ความเป็น จริงคือซาตานมีชัยชนะเพราะเราหัวเราะต่อความบาปได้ ทั้งๆที่เราควรโศกเศร้า สิ่งนี้เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่ว่าจะเป็นตลกลามกทั้งภาพหรือเรื่องเล่า ถ้าซาตานมันทำให้เราหัวเราะต่อบาปได้แต่แรก เราก็กำลังก้าวลงไปตามเส้นทางนั้น – ก้าวยาวๆลงไปตามหนทางที่ยอมรับในความบาป ผมจึงอยากย้ำกับพวกคุณ เราต้องระมัดระวังมากๆ ที่ผมพูดเรื่องนี้ขึ้นมาเพราะลูกาเปิดประตูไว้ เตือนเราให้ระวังเรื่องความคึกคะนองที่เกี่ยวกับความโศกเศร้า บางทีการหัวเราะอาจปลดปล่อยสิ่งที่เราไม่ควรรู้สึกดีเกี่ยวกับมัน แต่เป็นสิ่งที่เราควรรู้สึกเศร้าใจ

C)เป็นความรู้สึกสูญเสีย หรือได้มา? ผมได้อธิบายเรื่องความโศกเศร้าว่าเป็นการสูญเสียที่จมลึก มีพระวจนะหลายตอนที่ชี้ไปในทิศทางนั้น ตัวอย่างเช่น ดาวิดโศกเศร้าถึงลูกชาย อับซาโลมที่ตายจากไป โยอาบพยายามบอกกับท่านว่า “ดาวิด ท่านกำลังเสียจุดยืน วันนี้ไม่ใช่เป็นวันแห่งความโศกเศร้า แต่เป็นวันที่ต้องเฉลิมฉลอง ท่านเกือบจะสูญเสียอาณาจักรและราชบัลลังก์ไปแล้ว และถ้าไม่ตั้งสติให้ดี อาจต้องเสียไปจริงๆ ตอนนี้เมื่อท่านได้อาณาจักรกลับคืนมา แม้มีการสูญเสียบ้าง จงเปลี่ยนมุมมองใหม่ จริงๆแล้วนี่คือการสูญเสียหรือได้มา?” ซามูเอลโศกเศร้าเพราะสูญเสียซาอูลใน 1ซามูเอล 15:35: “แต่ซามูเอลได้โศกเศร้าเพราะซาอูล” พระ เจ้าเหมือนกำลังบอกซาอูลว่า “เจ้าต้องพิจารณาให้ดีๆ” เป็นการสูญเสียของอิสราเอลหรือที่ขาดซาอูลไปแล้วได้ดาวิดมา? เป็นการสูญเสียจริงหรือ? ซามูเอลเป็นผู้เผยพระวจนะที่เจิมตั้งดาวิด นี่เป็นการสูญเสียหรือได้มาครับ?

ความโศกเศร้าที่เหมาะสมคือรู้สึกสูญ เสียแทนที่จะรู้สึกว่าได้รับมา สิ่งที่น่าสนใจใน 1ซามูเอล 16 คือเมื่อพระเจ้าสั่งให้ซามูเอลไปเจิมตั้งดาวิด สิ่งแรกที่ซามูเอลตอบคือ "ข้าพระองค์จะไปอย่างไรได้ ถ้าซาอูลได้ยิน เขาคงฆ่าข้าพระองค์เสีย" คือถ้าซาอูลรู้เข้า จะมาฆ่าท่านแน่ คุณคงอยากพูดว่า "แล้วยังไงล่ะซามูเอล รู้สึกว่าสูญเสียมากหรือ? ในเมื่อคนที่ท่านกำลังโศกเศร้าถึงคือคนที่จะมาฆ่าท่านถ้าท่านไปเจิมตั้ง กษัตริย์องค์ใหม่?” ผมว่าท่านคงกำลังเสียศูนย์

คิดถึงฟีลิปปี 3 ที่ อ.เปาโลกล่าว “แต่ว่าสิ่งใดที่เคยเป็นคุณประโยชน์แก่ข้าพเจ้า ข้าพเจ้าถือว่าสิ่งนั้นไร้ประโยชน์แล้ว” สิ่ง ที่ครั้งหนึ่งท่านเคยมอง – ระบอบฟาริสี ตำแหน่งที่เคยครอง สิทธิและอำนาจที่เคยมี – เดี๋ยวนี้ท่านเข้าใจแล้ว มันเป็นแค่ข้อด้อยของท่าน เป็นสิ่งที่ท่านต้องละทิ้ง ซาตานมีวิธีพลิกแพลงสิ่งต่างๆ ดูเรื่องการล่อลวง เมื่อซาตานล่อลวง มันจะบอกคุณว่าคุณมีแต่ได้ คุณจะเป็นเหมือนพระเจ้า รู้ผิดชอบชั่วดี จะช่วยรักษาชีวิตตัวเองไว้ คุณจะได้ทำงานเพื่อพระเจ้า ซาตานจะนำเสนอสิ่งที่คุณกำลังจะสูญเสียว่าเป็นสิ่งที่คุณกำลังจะได้มา และความเป็นจริงคือทุกครั้งที่มนุษย์พ่ายแพ้ต่อการล่อลวงของมาร พวกเขามีแต่สูญเสียครับ

อีกเรื่องที่ต้องสังเกตุให้ดีคือจุดพลิกผัน ของการสูญเสียและการได้มา วัยรุ่นสมัยนี้รู้สึกว่าพรหมจารีเป็นเรื่องน่าอาย เป็นเรื่องที่ต้องจัดการ ไม่ใช่สิ่งสวยงาม หรือสิ่งยอดเยี่ยมที่พวกเขาจะได้ถวายเกียรติพระเจ้าและมอบให้คู่สมรสในวัน แต่งงาน กลับมองว่าเป็นเรื่องน่าอายที่ต้องรีบจัดการในทันที ซาตานพลิกข้างจากสูญเสียให้เป็นได้มา — ความอ่อนน้อม มีเอกลักษณ์เฉพาะ และอื่นๆอีกหลายอย่าง เราพบอะไรในวัฒนธรรมของวัยรุ่น? กระแสที่ใครๆเขาก็ทำกัน เราสลัดความเป็นเอกลักษณ์ทิ้งไปราวกับเป็นเชื้อโรคร้าย เมื่อพระเจ้าเรียกเราให้มามีเอกลักษณ์ มีความต่าง เป็นเกลือและเป็นความสว่างในฐานะผู้เชื่อ เรากลับสลัดทิ้งไปเพราะเราต้องการเข้าได้กับวัฒนธรรมที่กำลังเป็นอยู่

D)ความอ่อนน้อม หรือความอัปยศ vs. ความเย่อหยิ่ง และความภูมิใจ ใน 1โครินธ์ 5:1-2 อ.เปาโลกล่าวว่า:

1 มีข่าวเล่าลือว่า ในพวกท่านมีการผิดประเวณี และการผิดนั้นถึงแม้ในพวกต่างชาติก็ไม่มีเลย คือเรื่องมีว่า คนหนึ่งได้เอาภรรยาของบิดามาเป็นเมียของตน 2 และพวกท่านยังผยองแทนที่จะเป็นทุกข์เป็นร้อน (1โครินธ์ 5:1-2ก)

“คุณ ควรรู้สึกเศร้าใจหรือไม่?” และคริสตจักรที่นั่นกลับนั่งนิ่งหยิ่งผยอง ความโศกเศร้าของเราเป็นความสำนึกหรือความอัปยศ? พูดถึงความอัปยศ คนโศกเศร้าควรดูเป็นอย่างไร? ย่ำแย่ดูไม่ได้ ฉีกเสื้อผ้า เอาขี้เถ้าโรยหัว ไม่น่าดูเลย คุณคงไม่ได้ขึ้นหน้าแฟชั่นเมื่อคุณกำลังโศกเศร้า เพราะเมื่อคุณโศกเศร้า คุณดูไม่ดีเลย คุณไม่พยายามทำให้ดูดีด้วย คุณกลับถ่อมลง และสำนึกด้วยความโศกเศร้า แต่ซาตานอยากให้เราทำตรงข้าม เมื่อคุณมองไปที่ความโศกเศร้าในคำเทศนาบนภูเขา พวกธรรมาจารย์และพวกฟาริสีทำอย่างไรเมื่อโศกเศร้า? พวกเขาจะเดินไปมานุ่งห่มผ้าขี้ริ้ว มีฝุ่นเลอะทั้งตัว อาจมีฝุ่นบ้าง แต่นั่นเป็นสัญลักษณ์ที่พวกเขาภูมิใจสวมใส่ราวกับเป็นเหรียญแห่งเกียรติยศ ดังนั้นในความโศกเศร้า เราควรต้องแสดงความถ่อม สำนึกผิดและรู้สึกอับอายเพราะความบาปหรือไม่?

ในโรม 1:32 จะพูดว่ายังไง มันน่าขันเมื่อคุณไต่บันไดลงไปถึงขั้นสุดท้าย อ.เปาโลกล่าวว่า “เขาก็ไม่เพียงประพฤติเท่านั้น แต่ยังเห็นดีกับคนอื่นที่ประพฤติเช่นนั้นด้วย” มอง ไปที่ฮอลลีวู้ดครับ - ไม่ใช่แค่ฮอลลีวู้ดเท่านั้น - พวกเขาสวมใส่ความบาปอย่างภาคภูมิใจ พวกเขาไม่เพียงแต่ทำบาปในห้องมืดลับตาคน แต่กลับทำในที่สาธารณะ และภาคภูมิใจด้วย บางครั้งกลับเป็นงานที่ขายได้ มีคนสนใจ

E)สุดท้าย ความโศกเศร้าก่อให้เกิดการกลับใจหรือไม่? ถ้า เป็นความโศกเศร้าแท้จริง ตามการประเมินของผม เป็นสิ่งที่นำไปถึงและเป็นแรงจูงใจที่ทำให้เกิดการกลับใจ เป็นเงื่อนไขสู่การกลับใจ ถ้ากลับใจหมายถึงหยุดและหมุนตัวกลับ สำหรับผมหมายถึงเราต้องยอมรับว่าสิ่งแรกที่มองเห็น ไม่ใช่แค่ทางที่กำลังมุ่งไปนั้นผิด แต่มันน่าเกลียดน่ากลัว และเป็นบางสิ่งที่เราต้องเกลียดชัง เหมือนเราอยู่บนถนนมุ่งหน้าไปที่ชายหาด พอเข้าไปใกล้ๆถึงเห็นว่าเป็นทางไปโรงงานกำจัดขยะ แล้วคุณบอกกับตัวเอง “อี๊ย ไม่ได้อยากไปที่นั่น ต้องหันหลังกลับ” แต่ถ้าคุณชอบสิ่งที่เห็นตรงปลายถนน คุณก็จะไปต่อเรื่อยๆ ความโศกเศร้าจึงเป็นเงื่อนไขเบื้องต้นที่คุณตระหนักได้ ไม่ใช่แค่ปัญญา เป็นกระบวนการความคิดที่บอกว่า “พระเจ้าเรียกว่าบาป” ตัวคุณและอารมณ์ของคุณเกลียดชังจนต้องหันกลับ ไม่ไปต่อ ใน 2โครินธ์ 7:5-10 กล่าวว่า:

5 เพราะแม้ว่าเมื่อเรามาถึงแคว้นมาซิโดเนียแล้ว ร่างกายของเราไม่ได้พักผ่อนเลย เรามีความลำบากอยู่รอบข้าง ภายนอกมีการต่อสู้ ภายในมีความกลัว 6 แต่ถึงกระนั้นก็ดี พระเจ้าผู้ทรงหนุนน้ำใจคนที่ท้อใจ ได้ทรงหนุนน้ำใจของเรา โดยทรงให้ทิตัสมาหาเรา 7 และมิใช่เพียงการมาของทิตัสเท่านั้น แต่โดยการที่ท่านได้หนุนน้ำใจทิตัสด้วย ตามที่ทิตัสได้มาบอกข้าพเจ้าถึงความอาลัยและความโศกเศร้าของท่าน และใจจดจ่อของท่านที่มีต่อข้าพเจ้า ทำให้ข้าพเจ้ามีความชื่นชมยินดีมากยิ่งขึ้น 8 เพราะถึงแม้ว่าข้าพเจ้าจะได้ทำให้ท่านเสียใจเพราะจดหมายฉบับนั้น ข้าพเจ้าก็ไม่เสียใจ ถึงแม้ว่าเมื่อก่อนนี้ ข้าพเจ้าจะเสียใจบ้างเพราะข้าพเจ้าเห็นว่า จดหมายฉบับนั้นทำให้ท่านมีความเสียใจเพียงชั่วขณะเท่านั้น 9 แต่บัดนี้ข้าพเจ้ามีความชื่นชมยินดี มิใช่เพราะท่านเสียใจ แต่เพราะความเสียใจนั้นทำให้ท่านกลับใจใหม่ เพราะว่าท่านได้รับความเสียใจอย่างที่ชอบพระทัยพระเจ้า ท่านจึงไม่ได้ผลร้ายจากเราเลย 10 เพราะว่าความเสียใจอย่างที่ชอบพระทัยพระเจ้า ย่อมกระทำให้กลับใจใหม่ ซึ่งนำไปถึงความรอดและไม่เป็นที่น่าเสียใจ แต่ความเสียใจอย่างโลกนั้นย่อมนำไปถึงความตาย (2โครินธ์ 7:5-10)

มี ความโศกเศร้าในแบบโลกที่ไม่ได้ก่อให้เกิดความชอบธรรม ผมไม่ได้หมายถึงความโศกเศร้าของเรา เป็นความโศกเศร้าคนละแบบกับของพระเจ้า นั่นคือความเห็นแก่ตัว คุณจะพบว่าบางคนโศกเศร้าจนกลายเป็นคนที่คิดแต่เรื่องของตัวเอง พวกเขาคิดถึงแต่ตัวเองเมื่อมองเข้าไปภายในตัวเองในสิ่งที่สูญเสียไป ยิ่งโศกเศร้าเท่าไร ยิ่งคิดถึงแต่ตัวเองเท่านั้น ความโศกเศร้าที่เรากำลังพูดถึงคือเมื่อคุณตระหนักได้ในอารมณ์ และในสติปัญญาถึงความน่าเกลียด และความสกปรกของบาป คุณจะหันหลังกลับ หันกลับมาหาพระคริสต์ เพื่อรับการปลอบประโลมที่พระองค์ผู้เดียวเท่านั้นให้ได้

บทสรุป

ความโศกเศร้าเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต สังเกตุดู "บุคคลผู้ใดโศกเศร้า ผู้นั้นเป็นสุข” เป็นประโยคปัจจุบันกาล และดำเนินต่อ ไม่ได้เจาะจงเฉพาะบางคน หรือบางช่วงเวลาที่เผชิญกับความโศกเศร้า แต่เป็นสิ่งที่ดำเนินไป ซึ่งสอดคล้องกับโรม 8:18 เมื่อ อ.เปาโลพูดถึงการคร่ำครวญและเผชิญความทุกข์ยากของชีวิต ที่เป็นอยู่เพราะเราเป็นส่วนหนึ่งในโลกที่ล่มสลาย พี่น้องครับ เราต้องไม่ลืมคำเตือนสอน ผมกลัวแทนคนอื่นๆและกลัวว่าตัวเองจะคุ้นชินกับบาป กลายเป็นเรื่องคุ้นเคย เช่นการทำแท้ง หรือสงครามในที่ต่างๆ จำนวนคน ... ที่ถูกฆ่าตาย และยังดำเนินต่อไป ทำให้เราเริ่มคุ้นเคย เลิกโศกเศร้าอย่างแรกๆที่เกิดขึ้น บางสิ่งผิดปกติแล้วครับ ความโศกเศร้าควรเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตที่ดำเนินไป อย่างที่ อ.เปาโลพูดไว้ในโรมบทที่ 8

มาพิจารณาเรื่องสุดท้ายกัน ความโศกเศร้าเป็นการตอบสนองที่เหมาะสมต่อความบาป และการสำแดงความโศกเศร้าที่สมควรคือการสำนึกผิด แต่เหรียญยังมีอีกด้าน ขณะที่ความโศกเศร้าเป็นสิ่งสมควรต่อความบาป การนมัสการเป็นสิ่งที่สมควรต่อพระเจ้าผู้ทรงสมบูรณ์ครบถ้วน เป็นเรื่องผิดที่มีประสบการณ์เผชิญหน้ากับความบาปและไม่รู้สึกโศกเศร้า แต่ก็เป็นเรื่องผิดด้วยเมื่อเข้าเฝ้าจำเพาะพระพักตร์ของพระเจ้าผู้ทรงสม บูณณ์พร้อมแล้วไม่นมัสการพระองค์ แต่ที่น่าสนใจ เพราะเมื่อเรากำลังพูดถึงความโศกเศร้า แต่มาพร้อมกับเรื่องความปิติและความชื่นชมยินดี แล้วคุณพูดว่า “เป็นโรคจิตหรือเปล่า?” คุณรู้คำตอบหรือไม่? อาจใช่ อย่าลืมว่า “จงร้องไห้กับผู้ที่ร้องไห้ และจงชื่นชมยินดีกับผู้ที่ชื่นชมยินดี” ทั้งสองสิ่งนี้ไปด้วยกัน และที่เป็นความเป็นจริงคือ ที่ผมเข้าใจ เราคงไม่ชื่นชมยินดีและสรรเสริญพระเจ้าอย่างที่ควรเป็น เว้นเสียแต่ความโศกเศร้าที่ตอบสนองต่อความบาป ความโศกเศร้าของเราเพราะความบาป คือสิ่งที่ทำให้เราชื่นชมยินดีได้ยิ่งกว่า เพราะการช่วยกู้นำเราพ้นจากผลโทษของความบาป และเมื่อถึงเวลาที่เราเข้าเฝ้านมัสการพระเจ้า ผมอยากบอกคุณว่า “อย่าสูญเสียมิติของความโศกเศร้าไป แต่เมื่อเราคิดถึงพระเจ้า เป็นการสมควรยิ่งที่เราจะสรรเสริญและชื่นชมยินดีในพระองค์”

¹ 159 เป็นต้นฉบับของบทเรียนต่อเนื่องของ “พระกิตติคุณมัทธิว” จัดทำโดย Robert L. Deffinbaugh 4 พฤษภาคม 2003

² 160 นอกจากที่กล่าวไปแล้ว พระวจนะที่นำมาอ้างอิงทั้งหมดมาจาก NET Bible (The NEW ENGLISH TRANSLATION) เป็น ฉบับแปลใหม่ทั้งหมด ไม่ใช่นำฉบับเก่าในภาษาอังกฤษมาเรียบเรียงใหม่ ใช้ผู้เชี่ยวชาญและนักวิชาการพระคัมภีร์มากกว่า ยี่สิบคน รวบรวมข้อมูล ทั้งจากภาษาฮีบรูโดยตรง ภาษาอาราเมข และภาษากรีก โครงการแปลนี้เริ่มมาจากที่เราต้องการนำ พระคัมภีร์ เผยแพร่ผ่านสื่ออีเลคโทรนิค เพื่อรองรับการใช้งานทางอินเตอร์เน็ท และซีดี (compact disk) ที่ใดก็ตามในโลก ที่ต่อเข้าอินเตอร์เน็ทได้ ก็สามารถเรียกดู และพริ้นทข้อมูลไว้เพื่อใช้ศึกษาเป็นการส่วนตัวได้โดยไม่คิดมูลค่า นอกจากนี้ ผู้ใดก็ตาม ที่ต้องการนำข้อมูลเกี่ยวกับพระคัมภีร์ไปเผยแพร่ต่อโดยไม่คิดเงิน สามารถทำได้จากเว็บไซด์ : www.netbible.org.

³ 161 WWJD เป็นอักษรย่อของ “What Would Jesus Do?” พระเยซูจะทำอย่างไร? วัยรุ่นหลายคนนำอักษรย่อนี้ไปทำสร้อยคอใส่กัน

Edition de l’hiver 2016

Auteur: Dr. Roger Pascoe, Président de:

The Institute for Biblical Preaching

(L’Institut pour la Prédication Biblique)

Cambridge, Ontario, Canada

“Renforcer les capacités de l’Eglise dans La Prédication Biblique et le Leadership”

1ère Partie: La Puissance Pour La Predication, Point 3

“La Puissance du Saint Esprit”

Le célèbre prédicateur puritain, John Owen disait dans ses écrits: «Le péché du mépris (de la personne du Saint-Esprit) et du rejet de son œuvre actuellement, est de la même nature que l’idolâtrie des anciens, et le rejet de la personne du Fils par les Juifs.»¹ Dr. Olford, lui, déclarait: «Si le péché de l’Ancien Testament était le rejet de Dieu le Père, et le péché des temps du Nouveau Testament, le rejet de Dieu le Fils, alors le péché de notre temps est le rejet de Dieu le Saint-Esprit.»²

Il y a deux manières par lesquelles le Saint-Esprit est rejeté à notre époque (surtout quand il s’agit de mettre l’accent sur le Saint-Esprit dans certains cercles). A un bout de la gamme, le Saint-Esprit est rejeté par le péché de l’évasion – certains prédicateurs ne feront même pas mention du Saint-Esprit. A l’autre bout de la gamme, le Saint-Esprit est rejeté par le péché de l’extrémisme – c’est-à-dire des ministères superficiels, des manipulations subtiles et des manifestations absurdes qui ne cadrent pas avec les Saint Ecritures, et qui ne sont pas pour la gloire de Dieu.

Nous devons nous assurer que nous maintenons un équilibre biblique concernant le Saint-Esprit. Il est impossible pour tout prédicateur d’être efficace, fécond ou équilibré dans son ministère sans reconnaître et donner place à la souveraineté, la conduite, l’éclairage et l’inspiration du Saint-Esprit. Seul le Saint-Esprit peut transformer toute votre préparation (étude du texte, le plan de votre message, etc.) en un message de la part de Dieu, et qui est accompagné de la puissance de Dieu. Vous pouvez correctement diviser la parole de vérité; vous pouvez correctement étudier et analyser le texte (le sujet, la structure et la substance d’un texte) et vous pouvez prêcher ce que vous avez préparé logiquement et de manière irréprochable, mais seul le Saint-Esprit peut donner à votre message le pouvoir d’apporter une transformation spirituelle dans la vie d’une personne.

Ceci est parfois appelé «l’onction» du Saint-Esprit ou «l’extrême onction» de l’Esprit, ou «l’inspiration» de l’Esprit. Nous avons besoin du Saint-Esprit pour nous conduire dans l’étude intellectuelle du texte en préparation pour la prédication. Nous devons aussi rechercher la bénédiction et la puissance du Saint-Esprit afin d’utiliser le message pour accomplir son œuvre.

Donc, qu’est-ce qu’une prédication avec onction? Que signifie prêcher avec «onction?» Comment un prédicateur obtient-il cette inspiration de l’Esprit?

Premièrement, regardons la définition du terme lui-même. Par le terme «onction», nous faisons ici référence à cette inspiration spéciale du Saint-Esprit sur le prédicateur. Il ne s’agit pas de l’inspiration générale du Saint-Esprit qui nous permet de vivre la vie chrétienne. Il s’agit de l’accès du prédicateur à une puissance spéciale pour la prédication à travers le Saint-Esprit, de telle sorte que ce que nous prêchons a des conséquences surnaturelles. Comme le dit Or, de même que Dr. Lloyd-Jones: «c’est une puissance donnée par Dieu… qui l’élève (ce que nous prêchons) au-dessus des efforts et des tentatives de l’homme, à une position à laquelle le prédicateur est utilisé par le Saint-Esprit et devient le canal à travers lequel l’Esprit œuvre.»³ E.M. Bounds l’exprime de la manière suivante: «L’Onction divine soutient et féconde la vérité révélée avec toute l’énergie de Dieu. L’Onction c’est simplement présenter Dieu dans sa propre parole et à son propre prédicateur»⁴

A présent, regardons quelques références bibliques clés. Luc 4:18-19: 18 «L’Esprit du Seigneur est sur moi, parce qu’il m’a oint pour annoncer une bonne nouvelle aux pauvres; il m’a envoyé pour guérir ceux qui ont le cœur brisé, 19 pour proclamer aux captifs la délivrance, et aux aveugles le recouvrement de la vue, pour renvoyer libres les opprimés, pour publier une année de grâce du Seigneur.» Ici, Jésus se trouve dans la Synagogue, lisant Es. 61:1-2. Qu’est-ce que Jésus veut dire par l’Esprit de Dieu m’a oint?

Il n’y avait ici aucune preuve d’un changement physique particulier en lui, pas de changement dans sa manière de parler, encore moins une espèce de pratique spirituelle. Cela a eu l’air d’être une lecture normale des Saintes Ecritures. La seule différence avec toute autre lecture des Saintes Ecritures dans la Synagogue résidait dans la caractérisation de ce passage comme une prophétie de son ministère, et l’affirmation que cette prophétie a été accomplie ce jour-là.

De la manière dont Luc a organisé son récit, il apparait que cet événement (Lc. 4: 18-19) est directement lié au récit de la naissance (Lc. 1: 35) et à celui du baptême (Lc. 3: 21-22), qui, tous les trois sont conçus pour mettre l’accent sur le fait que Jésus est le Fils oint de Dieu – celui qui a été envoyé par Dieu, celui qui a été mis à part par Dieu, celui qui a reçu plein pouvoir de la part de Dieu pour proclamer (et en fait, pour inaugurer) son royaume.⁵

Ceci semble être alors la nature de l’onction de Jésus ici – à savoir l’affirmation de Jésus comme celui que Dieu a spécialement mis à part pour la tâche de prêcher la bonne nouvelle, et spécialement inspiré et investit pour son ministère. Ce qui est le plus frappant ici c’est que le Seigneur Jésus lui-même a reçu une onction spéciale de la part du Saint-Esprit pour remplir sa mission terrestre.

Luc 24:49: «... mais vous, restez dans la ville jusqu’à ce que vous soyez revêtus de la puissance d’en haut.» Actes 1:8: «Mais vous recevrez une puissance, le Saint-Esprit survenant sur vous, et vous serez mes témoins à Jérusalem, dans toute la Judée, dans la Samarie et jusqu’aux extrémités de la terre.» Ici, les disciples qui ont suivi le Seigneur Durant trois ans (ils l’ont entendu prêcher, ils ont écouté ses enseignements et absorbé ses commandements, ils ont été témoins de ses miracles, ils ont assisté à sa mort et à son ensevelissement et l’ont vu après résurrection) reçoivent la promesse maintenant qu’ils seront investis de la puissance du Saint-Esprit, et cela a eu lieu bien sûr à la pentecôte comme le relate Actes 2:4: «Et ils furent tous remplis du Saint-Esprit, et se mirent à parler en d’autres langues, selon que l’Esprit leur donnait de s’exprimer.»

Vous ne penseriez pas que des hommes comme ces derniers auraient besoin d’une puissance particulière pour leur ministère. Il n’avait pas besoin d’une connaissance supplémentaire ou d’une conviction de la vérité concernant Jésus. Ce dont ils avaient besoin c’était la puissance et la capacité de poursuivre leur ministère (le prolongement du ministère de Jésus), maintenant que Jésus était parti. Et c’est ce de quoi ils ont été investi dans Actes 2 – une puissance spéciale de la part du Saint-Esprit, pour particulièrement permettre à leur témoignage et à leur œuvre d’avoir un effet surnaturel.

L’effet de cette onction spéciale est incroyable. Pierre qui avait précédemment renié le Seigneur en jurant et en le maudissant est maintenant capable de prêcher avec hardiesse et autorité de sorte 3000 personnes se convertissent en un seul jour.

Actes 4:7-8: «Ils firent placer au milieu d’eux Pierre et Jean, et leur demandèrent: Par quel pouvoir, ou au nom de qui avez-vous fait cela? Alors Pierre, rempli du Saint-Esprit, leur dit: Chefs du peuple et anciens d’Israël…» Manifestement Pierre était «rempli du Saint-Esprit» à la Pentecôte. Alors, pourquoi avait-il besoin d’être rempli de nouveau? C’est parce que plénitude de l’Esprit est un processus répété par lequel l’Esprit recouvre de puissance le serviteur de Dieu afin d’accomplir un ministère spécifique. Une fois de plus il a reçu un approvisionnement frais de l’Esprit de Dieu qui l’a rempli pour la tâche particulière en cours ici dans ce chapitre – à savoir son procès pour avoir guéri un boiteux au chapitre 3. Il y a beaucoup d’autres références pour les mêmes phénomènes dans le livre des Actes (par exemples Actes 4:31; 6:3, 5; 7:55; 9:17; 11:24; 13:9, 52), mais celles-ci suffiront pour notre étude.

1 Cor. 2:1-5: 1 «Pour moi, frère, lorsque je suis allé chez vous, ce n’est pas avec une supériorité de langage ou de sagesse que je suis allé vous annoncer le témoignage de Dieu. 2 Car je n’ai pas eu la pensée de savoir parmi vous autre chose que Jésus-Christ, et Jésus-Christ crucifié. 3 Moi-même j’étais auprès de vous dans un état de faiblesse, de crainte et de grand tremblement; 4 et ma parole et ma prédication ne reposaient pas sur les discours persuasifs de la sagesse, mais sur une démonstration d’Esprit et de puissance, 5 afin que votre foi soit fondée non sur la sagesse des hommes, mais sur la puissance de Dieu.»

Ceci est le témoignage personnel de Paul sur sa manière de prêcher et d’enseigner qui nous révèle qu’une prédication spirituellement puissante n’est pas accompagnée de preuves extérieures et de pratiques subjectives intérieures d’une sorte de pouvoir mystique. En effet, ni le contenu du message de Paul, ni sa manière de prêcher étaient destinés, du moins à l’échelle humaine, à être des manifestations de pouvoir.

En fait, le message de Paul (à savoir Christ, et Christ crucifié) était, selon ses propres mots, «insensé» et sa méthode était marquée par la faiblesse, la crainte, le tremblement et l’absence remarquable de mots persuasifs de la sagesse humaine. Quoique ses propres ressources et capacités fussent faibles, son discours et sa prédication était cependant accompagnés de la démonstration de la puissance de l’Esprit; résultat, leur foi n’était pas dans la sagesse des hommes, mais dans la puissance de Dieu.

Donc, à quoi fait-il référence ici? Paul soutient que ni sa manière (ce n’est pas avec une supériorité de langage ou de sagesse, pas avec une présence ou un art oratoire persuasif), ni son message (Christ, et Christ crucifié) ne les convaincraient quant à la vérité de l’Evangile, mais que seul le Saint-Esprit pouvait le faire, et il le fit. Si son message et sa manière était destines à les persuader d’avoir confiance en lui, il aurait alors sans doute délivré un message différent (basé sur la sagesse humaine) et dans une façon différente (charismatique, éloquent, confiant, intimidant, visuellement et oralement puissant). Il n’existe de preuve dans aucun des récits bibliques de la prédication de Paul et de son comportement qui révèle qu’il aie déjà expérimenté des sentiments subjectifs (comme certains prédicateurs le prétendent) ou que sa prédication soit accompagnée de puissances ou de manifestations mystiques en lui. La seule fois qu’il fait référence à une expérience de «hors de son corps» c’est dans 2 Co. 12, où il relate sa vision du troisième ciel – difficilement applicable à la prédication et aux prédicateurs aujourd’hui.

Au contraire, la puissance de la prédication de Paul était manifeste non pas par ses émotions ou ses pratiques, mais par la puissance du Saint-Esprit dans la vie des destinataires, de sorte que ceux-ci étaient transformés – leur foi n’était pas fondée sur la sagesse des hommes, mais sur la puissance de Dieu; et alors que Pierre prêchait, ils dirent: «Que faut-il que je fasse pour être sauvé?» Dans le cas des Thessaloniciens, par exemple, ils sont passés d’adeptes et adorateurs d’idoles, à de serviteurs du Dieu vivant et vrais et à l’attente de son Fils qui viendra du ciel (1 Th. 1:9-10). Ce fut là la manifestation de l’onction de l’Esprit dans la prédication de Paul au milieu d’eux, non pas une sorte de pratique subjective ou de phénomène mystique de sa part.

Aussi dans le cas des Corinthiens, la preuve de la puissance du témoignage de l’apôtre au milieu d’eux était que leurs vies sont devenues des lettres écrites de Christ, servies certes par Paul, mais écrites par l’Esprit du Dieu vivant sur leurs cœurs (2 Cor. 3:3). En d’autres termes, ce fut un changement de vie radicale qui témoignait de l’œuvre transformatrice de l’Esprit en eux à travers la prédication ointe de Paul. Pour Paul, manifestement, l’œuvre pratique de l’onction de l’Esprit dans son ministère était précisément que ses ressources et ses capacités étaient faibles, mais l’Esprit était puissant afin que «votre foi soit fondée, non sur la sagesse des hommes, mais sur la puissance de Dieu.»

Ceci est soutenu plus loin par 2 Cor. 4:7: «Nous portons ce trésor dans des vases de terre, afin que cette grande puissance soit attribuée à Dieu, et non pas à nous.» Et aussi 2 Cor. 12:9: «Et il m’a dit ma grâce te suffit, car ma puissance s’accomplit dans la faiblesse. Je me glorifierai donc bien plus volontiers de mes faiblesses, afin que la puissance de Christ repose sur moi.»

Ces textes démystifient toute notion selon laquelle l’onction du Saint-Esprit à un lien avec des preuves externes de puissance humaine ou de pratique émotionnelle externe. Paul soutient longuement ici que la puissance de Dieu est manifestée dans la prédication, précisément parce que les vases par lesquels Dieu se plait à proclamer son message ne sont rien d’autres que des vases bon marché, fissurés, des vases d’argile, qui ironiquement présentent le magnifique et puissant trésor qu’ils contiennent. En d’autres mots, Paul déclare énergiquement que la prédication ointe n’est pas criarde, verbeuse, arrogante, sûre de soi, autoritaire ou linguistiquement impressionnante. Elle est non plus tiède, ni confuse, ni avec des pratiques hors de son corps, ou toute autre phénomène de ce genre sur le prédicateur. C’est plutôt tout le contraire.

La prédication avec onction c’est des agents humains en qui Dieu a déversé la lumière de son Evangile sur la face de Jésus-Christ et qui, dans leurs expériences quotidiennes de faiblesse, de souffrance, d’afflictions, donne la certitude aux auditeurs quant à la source divine et la vérité du message. C’est cela la prédication ointe.

Paul ne fait allusion à aucune sorte de sensation de forte progression sur l’exercice de la prédication par le prédicateur, ou aucune sorte de discours intensifiée, etc.…, mais plutôt le contraire. «Ma puissance» déclare Dieu à Paul le prédicateur, «s’accomplit dans la faiblesse.» Paul fut encouragé par ses faiblesse, ses infirmités, ses reproches, ses besoins, ses persécutions, ses afflictions, pour la cause de Christ, précisément pour que la puissance de Dieu repose sur lui.

Nous avions étudiés Ephésiens 5:18 dans une des éditons précédentes de cette revue. Vous pouvez encore relire ce texte dans le contexte de notre étude concernant la puissance du Saint-Esprit en nous.

Regardons brièvement deux autres textes qui traitent de ce même sujet. Col. 1:28-29, «C’est lui que nous annonçons, exhortant tout homme, et instruisant tout homme en toute sagesse, afin de présenter à Dieu tout homme, devenu parfait en Christ. C’est à quoi je travaille, en combattant avec sa force qui agit puissamment en moi.» Bien que Paul «combattait» aussi dur comme il le pouvait pour l’accomplissement de son ministère, ce qui a rendu ce combat efficace était «sa force qui agit puissamment en lui.» Et c’est cela l’onction du Saint-Esprit.

1 Th. 1:5, «Notre Evangile ne vous a pas été prêché en parole seulement, mais avec puissance, avec l’Esprit-Saint, et avec une pleine persuasion; car vous n’ignorez pas que nous nous sommes montrés ainsi parmi vous, et à cause de vous.» La puissance que Paul décrit ici est encore celle que le Saint-Esprit a forgée en eux. Il ne s’agit pas d’une sorte de puissance propre à lui, qu’elle soit spirituelle ou physique. Avant tout, c’était la Parole qu’ils ont reçue par le Saint-Esprit, qui a transformé leur pensée et leur comportement. La plus grande assurance provenait bien sûr de l’exemplarité des apôtres. «Car vous n’ignorez pas nous nous sommes montrés ainsi parmi vous, et pour vous.» Evidemment, le mode de vie des apôtres était d’une telle consistance qu’il n’affirmait pas simplement la vérité de ce qu’ils disaient, mais rendait les Thessaloniciens des «imitateurs de Paul et ceux du Seigneurs.» (1 Th. 1:6).

Le changement était tellement radical dans leurs vies que toute personne dans la région savait ce qui s’était produit en eux. Ils étaient devenus des témoins efficace de l’Evangile de vérité envers ceux qu’ils rencontraient; ce fut là le témoignage extérieur de leur conversion, «en abandonnant les idoles pour servir le Dieu vivant et vrai» (1 Th. 1:9). C’est là la preuve et le résultat d’une prédication sous l’onction du Saint-Esprit.

Dans l’édition prochaine de cette revue des pasteurs, nous tirerons une conclusion sur ce qu’est l’onction de l’Esprit, et ce qu’elle n’est pas.

2ème Partie: Preparation Pour La Predication

“Identification de la structure du texte: Point 1, Sujets et Compléments”

L’identification du sujet et de son complément est un pas crucial dans le processus de préparation de la prédication. Comme nous l’avons vu dans des éditions précédentes de cette revue, le processus de préparation du message (ou sermon) - que je présente dans ses grandes lignes - implique: (1) l’étude du texte, (2) la compréhension du texte, et maintenant (3) identification de la structure du texte. Toute cette préparation conduira finalement à sortir un aperçu du message à partir du texte.

Toute idée complète (unité synthétique) doit y avoir un sujet et un complément. Le complément exprime quelque chose sur le sujet – Ex. l’action accomplit par le sujet ou l’attribut du sujet.

Par l’exemple, vous ne direz jamais simplement, «l’oiseau» – c’est le sujet, mais ce n’est pas une idée complète. Vous devez ajoutez quelque chose concernant l’oiseau, c’est-à-dire un complément d’objet. Qu’est-ce que vous voulez dire au sujet de l’oiseau? Vous pouvez dire par exemple: «Regardez l’oiseau.» Ou bien, «L’oiseau est beau.» Ou bien, «L’oiseau vole comme un aigle.» Vous allez non plus dire: «est beau», ou «vole». Ces compléments ont besoin d’un sujet. Qu’est-ce qui est beau? «L’oiseau est beau.» Qu’est-ce qui vole? «L’oiseau vole.» Comment l’oiseau vole? “L’oiseau vole comme un aigle.”

Donc, le sujet et le complément (parfois appelé prédicat) sont les deux  principaux composants structuraux d’une phrase simple, qui, lorsque exprimés ensembles forme une idée complète. Sans l’un ou l’autre, vous ne pouvez pas communiquer une des idées que vos interlocuteurs comprendront correctement.

De ce fait, chaque passage biblique a un sujet (aussi appelé le «thème dominant») et un complément (aussi appelé «les pensées intégrantes»). Le sujet / thème dominant est ce de quoi parle l’auteur. Après avoir étudié le texte, vous devez décider quel est le sujet / l’enseignement du texte? Quel est la vérité première du passage. Il s’agit de ce que vous allez prêcher. Le thème dominant / sujet du texte doit être le thème / sujet de votre message. Nous aborderons le sujet sur comment identifier le thème plus tard. C’est suffisant ici de dire que notre approche herméneutique générale de la question de préparation du message inclut l’identification du thème du texte car ceci constitue la base de ce que vous allez prêcher. C’est l’une des premières choses à faire quand vous préparez une prédication.

En outre, non seulement chaque passage a un sujet, mais chaque sujet a des compléments / pensées intégrantes. Le complément c’est ce que l’auteur dit à propos du sujet.

L’ensemble de votre message doit concerner le sujet du passage, et les compléments constituent les points que votre message va évoquer à propos de ce sujet. En identifiant le sujet et les compléments, vous identifiez (1) le sujet de votre message (ce de quoi vous allez parler), et (2) ce que vous allez dire à propos de ce sujet. C’est la structure de base du texte.

1ère Etape . Identifier Le «Sujet» Theologique Du Texte ⁶             

Ne prêcher jamais un message sans comprendre ce de quoi le passage parle, en particulier le sujet théologique. De ce fait, nous devons vraiment comprendre le sujet théologique du passage. La structure du passage et son courant de pensée ne peuvent pas êtres correctement développés ou exactement déterminés sans que vous ne cerniez le sujet, c’est-à-dire ce sur quoi l’auteur écrit. Connaitre le sujet dont traite le passage est le point de départ de tout message. Vous ne pouvez pas prêcher sur un passage si vous ne connaissez pas ce sur quoi l’auteur écrit. Non plus vous ne pouvez pas correctement et avec exactitude déterminer la structure du passage et son courant d’idée sans que vous ne cerniez le sujet.

Pour déterminer le sujet, posez-vous la question suivante: «Sur quoi (ou à propos de quoi) l’auteur écrit?» – pas «l’événement» ou «l’histoire raconté», mais le sujet théologique qui se cache derrière l’événement ou l’histoire raconté. Parfois, le sujet théologique est le même ou proche de la structure du texte. – surtout dans les épitres où les auteurs écrivent dans une théologie classique. Mais dans les passages narratifs, nous devons regarder derrière l’histoire racontée pour comprendre la théologie que nous prêcherons à partir de cette histoire. En répondant à la question «sur quoi l’auteur écrit» (le thème dominant), assurez-vous de ne pas rendre le sujet trop large – par exemple, ne dites pas «L’amour». Qu’est-ce que l’auteur dit à propos de l’amour. Essayez toujours de limiter le sujet par ce que l’auteur dit de manière spécifique et non de manière générale.

Par exemple, dans Psaume 1, le sujet au sens large est «l’homme qui craint Dieu et le méchant.» nous pouvons limiter cette définition en disant que c’est un contraste établi entre ces deux types de personne. Donc vous pouvez définir le sujet comme le contraste entre l’homme pieux et le méchant.

Un autre exemple pourrait être Ph. 2:1-11. Le sujet au sens large est «l’unité.» Nous pouvons limiter cette définition au sens large en disant que c’est «dépendre d’une attitude à l’image de Christ.» Par conséquent nous pourrons définir le sujet comme suit: «une attitude à l’image de Christ qui produit l’unité»

Comment obtenir ce thème dominant / sujet? Un moyen c’est de chercher dans le texte une déclaration qui exprime le sujet. Par exemple, 1 Ti. 4:6-16 «veille sur toi-même et sur ton enseignement» (16). La première partie est développée dans les versets 6 à 10, et la seconde partie dans les versets 11 à 15. Dans Ga. 6:1-10, Paul déclare que son sujet c’est “faire du bien aux saints” quand il dit: “pratiquons le bien envers tous, et surtout envers les frères en la foi» (10).

Un moyen pour identifier le sujet c’est de chercher un thème général, ou chercher un mot récurrent.

Puisqu’une idée a besoin des deux éléments, c’est-à-dire le sujet et le complément, la prochaine étape consistera à identifier les compléments.

2ème Etape: Identifier Les «Complements» Theologiques Du Texte

Le sujet ne peut pas exister seul. Il a besoin d’un ou de plusieurs compléments. Alors que l’auteur développe son passage, il dira différentes choses à propos du sujet sur lequel il écrit (les compléments). Le sujet et son complément forment une idée complète. Les compléments sont ce que nous appellerons les «points» qui divisent le passage en parties de message. Habituellement, l’auteur développe 2 à 3 points sur le sujet.

Chaque point dans le message évoquera quelque chose de différent sur le même sujet. Par chaque point lié au même sujet, le passage constitue une unité de pensée – c’est-à-dire qu’il est cohérent dans son unité. Et par chaque point évoquant quelque chose de différent, sur le même sujet, le passage a un mouvement, c’est-à-dire une progression, un courant de pensée.

Le sujet est donc ce de quoi parle le passage, et le complément est ce que l’auteur dit du sujet. Ainsi, une fois que vous avez découvert le sujet en vous posant la question «sur quel ou à quel sujet l’auteur écrit?», posez-vous maintenant la question à savoir «qu’est-ce que l’auteur dit sur le sujet sur lequel il écrit ?» la réponse à cette question produit les compléments.

Un moyen pour identifier le complément c’est de retourner le sujet en une question en se demandant: «Qu’est-ce que?» «Quand?» «Pourquoi?» (Réponse: «parce que» ou «afin que»), «comment?» (Réponse: «par»…), «Ou?» «Qui?» Ceci vous aide à déterminer les compléments.

Donc, quand nous prêchons le passage, nous prêchons sur un sujet et nous évoquons plusieurs points (compléments) à propos de ce sujet, tous ces points étant liés au même sujets. Ces points (compléments) sortent de vos recherches sur le texte (lecture, étude approfondie), également de vos analyses grammaticales et structurelles du texte.

3ème Etape: Exprimer En Bloc L’idee Du Texte

Après avoir identifié le sujet et ses compléments, vous devez être capable d’exprimer en une phrase l’idée complète du texte (c’est-à-dire ce de quoi parle le texte dans son ensemble).

Exemples De Sujet, Complements, Et Idee Du Texte

• Psaume 1:1-2

Sujet: L’homme béni de Dieu (ou l’homme pieux)

Question: Qui / Quel genre d’homme est béni de Dieu?

Compléments:

1. L’homme qui (négativement) ne…

a) … marche pas selon le conseil des méchants

b) … s’arrête pas sur la voie des pécheurs

c) … s’assied pas en compagnie des moqueurs

2. L’homme qui (positivement) …

a) … trouve son plaisir dans la loi de l’Eternel

b) … la médite jour et nuit

Idée du texte: L’homme qui est béni de Dieu se sépare du monde et se consacre à la parole de Dieu

• Jacques 1:5-8 (De Robinson, page 67-68)

Sujet: pas simplement la «sagesse» ou «comment obtenir la sagesse», mais «comment obtenir la sagesse au milieu des épreuves»

Question: Comment obtient-on la sagesse au milieu des épreuves?

Complément: La demander à Dieu avec foi.

Idée du texte: La sagesse dans les épreuves s’obtient en la demandant à Dieu par la foi.

3ème Partie: Leadership De Piete

1 Thessaloniciens 2:7-12 nous fait le portrait du leadership biblique. C’est un portrait de paternité et de masculinité biblique comme Dieu le désire, spécifiquement quand il s’agit du leadership de l’église.

Thessalonique est une ville que Paul a visitée avec Silas et Timothée lors de son deuxième voyage missionnaire (Actes 17:1-9). Paul y a prêché dans la synagogue et des Juifs, de même que beaucoup de Grecques furent sauvés; et de ce fait l’Eglise naquit dans cette ville.

Paul a eu beaucoup de souvenirs agréables de ses jours passés là-bas avec cette jeune église pleine de vie, dont la foi, l’espérance, l’amour et la persévérance était manifestes malgré la persécution à cause de leur foi. Je pense que nous voyons dans cette lettre qu’en tant que leur père spirituel, Paul était fier de ces jeunes chrétiens, et sa relation parentale avec eux est non moins manifeste dans ces versets.

Le point central de ce passage est qu’un bon leader chrétien est doux et un vrai père spirituel. Paul lui-même présente les traits d’un bon père-leader dans ses relations avec ces chrétiens de Thessalonique

Premièrement, notons qu’UN BON LEADER CHRETIEN DONNE DE TENDRES SOINS (7-9). «De même qu’une nourrice prend un tendre soin de ses enfants» (7). Remarquons cette première métaphore que Paul emploie pour décrire le leader chrétien. Premièrement, c’est une métaphore qui établit un contraste entre la tendresse maternelle au verset 7, et l’autorité apostolique de Paul au verset 6. Deuxièmement, c’est une métaphore qui rompt avec l’image de «patron» impassible, inflexible, partisan d’une discipline stricte qu’incarne le leader du 21ème siècle. La première image de cette métaphore est que….

1. Les bons leaders spirituels nourrissent leurs enfants spirituels avec douceur

Ils ne produisent pas simplement des enfants, ils en prennent soin. Leur soin est marqué par la douceur, «de même qu’une nourrice prend un tendre soin de ses enfants» Une nourrice c’est l’incarnation de soins tendres, de l’affection et de la protection. Littéralement, elle “tient au chaud son enfant” en le berçant, en le serrant dans ses bras contre son corps. Une nourrice est source de nourriture – elle transmet sa propre vie à l’enfant. Son corps transforme la nourriture qu’elle consomme en lait maternel pour son enfant, ce qui ne peut être fait par nulle autre personne. Elle tient l’enfant près de son cœur, où un lien d’unité prend place. Elle assure la sécurité, le confort, la chaleur et la protection.

De bons leaders chrétiens nourrissent leurs enfants spirituels avec douceur. Ils s’occupent d’eux comme une nourrice, leur fournissant de la nourriture physique, émotionnelle et spirituelle. Physiquement, ils fournissent les aliments de base – la chaleur, une bonne nourriture, la sécurité. Emotionnellement, ils soutiennent et encouragent leurs enfants, leur donnant de la confiance pour faire face aux défis de la vie. Spirituellement, ils enseignaient la parole à leurs enfants, afin qu’ils croissent dans le Seigneur (1 Pet. 2:1-3), se rappelant que les enfants ont besoin du lait avant la viande, et en prenant soin de ne pas mal nourrir leurs enfants.

Ce n’est pas facile d’être une «nourrice». Ecoutez Moise qui s’adresse aux Israelites à propos d’un tel rôle: «Est-ce moi qui ai conçu ce peuple? Est-ce moi qui l’ai enfanté, pour que tu me dises: porte-le sur ton sein, comme le nourricier porte un enfant jusqu’au pays que tu as juré à ses pères de lui donner». Où prendrais-je de la viande pour donner à tous ce peuple? Car ils pleurent auprès de moi, en disant: Donne-nous de la viande à manger! Je ne puis pas, à moi seul, porter tout ce peuple, car il est trop pesant pour moi. Plutôt que de me traiter ainsi, tues-moi, je te prie si j’ai trouvé grâce à tes yeux, et que je ne voie pas mon malheur. (No.11:12-15). Ceci explique combien pesant et frustrant peuvent être les responsabilités du leadership parental parfois. Mais ces fardeaux et frustrations sont vaincus par la seconde caractéristique de la métaphore. Non seulement les bons leaders spirituels nourrissent leurs enfants avec douceur, mais…

2. Les bon leaders spirituels aiment profondément leurs enfants spirituels (8-9)

Ils les aiment si profondément qu’ils les désirent avec affection – «… dans notre vive affection pour vous» (8a). Ce terme est unique dans le Nouveau Testament. Il signifie se sentir rapprocher de quelque chose ou de quelqu’un». C’est un terme d’une forte intensité, un terme d’affection – à la fois masculin et tendre. C’est l’image de l’amour profond d’un père pour ses enfants. C’est son union avec ses enfants dont il se sent proche avec affection. A cause de son amour profond pour eux, il a une vive affection pour eux – il ne peut pas supporter la séparation d’avec eux. Il désire entendre leurs rires et de recevoir leurs baisers, et aussi leur donner du réconfort et de l’affection.

La tendresse d’un père peut baisser avec le temps. Alors que les enfants grandissent, ils deviennent moins dépendants, croissent plus et n’ont pas besoin d’être retenus comme c’était le cas auparavant. Plus tard ils sont plus grands en taille que nous. Mais cela ne diminue pas leur besoin d’être en contact avec nous, leur besoin d’amour, de réconfort, d’encouragement. De même, les leaders spirituels doivent continuellement manifester de la tendresse et de la compassion envers leurs enfants spirituels. La tendance parfois c’est les critiques acerbes et les jugements – partisan de la discipline rigide au lieu de l’attitude de la «nourrice».

Il n’était jamais venu à l’esprit du fils prodigue que son père ne le laisserait pas renter à la maison, malgré toutes les insultes et les blessures qu’il a infligées à son père. C’est pourquoi il a dit: «je me lèverai, j’irai vers mon père.» (Lu. 15:18-19). Mais il s’attendait à la colère et à la punition de son père, d’où sa proposition, «traite-mois comme l’un de tes ouvriers.» Mais aucune punition ne lui a été infligée. Au contraire, «comme il était encore loin, son père le vit et fut ému de compassion, il courut se jeter à son cou et l’embrassa.» (20). C’est là une affection profonde – sans hésitation, sans aucun interrogatoire, sans mise en sursis, mais seulement la compassion.

Ne pensez-vous pas que les enfants spirituels que Dieu nous a donné pour que nous puissions en prendre en soin ont besoin d’être traités avec compassion? Comment y arriver correctement? C’est en affirmant leur appartenance à Dieu et en appréciant ce qu’ils font.

Les bons pères spirituels aiment donc leurs enfants spirituels si profondément qu’ils ont une vive affection pour eux. Et ils les aiment si profondément qu’ils s’offrent en sacrifice – «… non seulement vous donner l’Evangile de Dieu, mais encore notre propre vie, tant vous nous étiez devenus chers.» (8b). Paul les a aimé si profondément qu’en plus de leur donner l’Evangile du salut, il s’est donné lui-même à eux. Il était prêt à mourir pour eux s’il le fallait. Il n’était pas tiède dans son ministère parmi eux. Il était intensément engagé à les servir. Il s’est donné en sacrifice pour eux parce qu’ils lui étaient «chers.»

Ce n’était pas assez de pourvoir simplement à leur besoin au plan physique. Ce n’était même pas assez de leur enseigner simplement les vérités spirituelles, aussi important que cela soit. La vérité de l’Evangile est nécessaire, mais nous devons aussi leur transmettre nos vies, leurs donner des parts de nos vies, les servir avec sacrifice – afin que nos vies deviennent des parties des leurs; et afin qu’ils puissent continuer ce que nous leur léguons.

Comment transmettrons-nous nos vies à nos enfants spirituels? Nous leur transmettrons nos vies en influençant leurs pensées et leurs valeurs, en leur démontrant comment prendre une bonne décision, en se présentant comme modèle de soutien de ce qui est juste, en leur enseignant comment gérer les finances de manière responsable, en leur accordant notre de temps, notre attention et affection, en reconnaissant nos torts et en demandant des excuses, en nous investissant en eux. Nous leur transmettons nos vie en vivant l’Evangile à travers nos pratiques quotidiennes, en étant transparents devant eux afin qu’ils puissent voir nos faiblesses aussi bien que nos force, nos peurs aussi bien que notre courage, nos espoirs aussi bien que nos déceptions.

Les bons pères spirituels aiment leurs enfants spirituels si profondément qu’ils ont une vive affection pour eux; ils se sacrifient pour eux et les aiment profondément; ils œuvrent, pour leurs enfants avec diligence – «vous vous rappelez, frères, notre travail et notre peine: nuit et jour à l’œuvre, pour n’être à la charge d’aucun de vous, nous vous avons prêché l’Evangile de Dieu.»

Servir ses enfants spirituels implique «travail et peine» pour l’apôtre Paul. Les églises macédoniennes étaient très pauvres, aussi Paul a travaillé pour n’être à la charge de personne. Travail et peine signifie lassitude privations et durs labeurs, surtout dans le cas de Paul lorsqu’il lui fallait confectionner des tentes et prêcher l’Evangile en même temps. Les leaders spirituels doivent faire preuve de diligence dans leur œuvre, surtout quand c’est facile de relâcher au moment où personne ne vous suit. Les leaders spirituels ont le devoir d’œuvrer à la satisfaction des besoins spirituels de leurs assemblées – pour leur montrer la voie du salut, pour leur montrer l’exemple dans le christianisme. C’est un dur labeur.

La diligence dans ces choses illustre une éthique de travail par laquelle vous enseignez votre assemblée au travail, à la responsabilité, au dévouement, à la consécration à la fierté par rapport à un travail bien fait, à la loyauté. Accorder un soutien émotionnel, social et spiritual est une tâche difficile. Etre un père spiritual leader nécessite une diligence énorme. Et ceux-là qui peuvent faire l’équilibre entre leurs vies de travail et familiales et leurs vies d’église sont à honorer.

Dans l’édition prochaine de cette revue, nous poursuivrons notre étude de ce passage et un sujet sur «Le portrait biblique d’un bon leader spirituel».

4ème Partie: Plan De Predication

Pour la version audio de ces message en Anglais, cliquez sur ces liens:   Link 1 - Jn. 6:22-34; Link 2 - Jn. 6:34-40

Titre: Jésus, le Pain de Vie (6:22-40)

Point 1: Ce que les hommes veulent est temporel (26-34)

1. Les gens veulent de la nourriture périssable (26-27)

2. Les gens veulent accomplir des œuvres religieuses (28-34)

Point 2: Ce que Jésus offre est éternel (34-40)

1. Jésus offre la vie éternelle (35-36)

2. Jésus offre la sécurité éternelle (37-40)

a) La sécurité éternelle c’est par le don de Dieu (37)

b) La sécurité éternelle c’est par la volonté de Dieu (38-40)

¹ Cité dans Anointed Expository Preaching, de Stephen Olford, page 29

², Dans Anointed de Olford, pages 29-30.

³ Dans Preaching and Preachers de Martin Lloyd-Jones, page 305.

⁴ Under the Dew of Heaven de E.M. Bounds; Preaching Pure and Simple de Stuart Olyott, page 158

⁵Luke (Baker) de Darrel L. Bock, page 407.

⁶ Cette procédure est tirée de Biblical Preaching de Haddon Robinson page 39-41.

Ediţia de Iarnă, 2016

Autor: Dr. Roger Pascoe, Preşedinte,

Institutul de Predicare Biblică

Cambridge, Ontario, Canada

(http://tibp.ca/)

“Întărind Biserica în predicare biblică şi conducere”

Partea I: Putere Pentru Predicare, Pt. 3

“Puterea Duhului Sfânt”

Marele predicator puritan, John Owen scrie: „Păcatul disprețuirii (persoanei Duhului Sfânt) și respingerea lucrării Sale este de aceeași natură cu vechea idolatrie și cu respingerea Fiului de către evrei.”¹ Dr. Olford afirmă: „Dacă păcatul din perioada Vechiului Testament consta în respingerea lui Dumnezeu Tatăl, în perioada Noului Testament a lui Dumnezeu, Fiul, atunci păcatul vremurilor noastre este respingerea lui Dumnezeu, Duhul Sfânt.”²

Există două moduri în care Duhul Sfânt este respins în vremurile noastre (în special dat fiind accentul asupra Duhului Sfânt, în anumite cercuri). La un pol al discuției, Duhul Sfânt este respins prin păcatul evitării – unii predicatori nici măcar nu îl menționează pe Duhul Sfânt. La celălalt pol, Duhul Sfânt este respins prin păcatul extremismului - de ex. lucrări superficiale, manipulări subtile și manifestări iraționale care nu sunt în acord cu Scriptura și nici pentru gloria lui Dumnezeu.

Trebuie să ne asigură că păstrăm un echilibru biblic în ceea ce privește lucrarea Duhului Sfânt. Pentru un predicator, este imposibil să fie eficient, rodnic și echilibrat în lucrarea lui, fără să Îl recunoască și să îi acorde cinstea cuvenită Duhului Sfânt, în ceea ce privește călăuzirea, iluminarea și împuternicirea pe care le oferă. Doar Duhul Sfânt poate transforma toată pregătirea ta (studiul textului, structurarea predicii etc.) într-un mesaj din partea Domnului, însoțit de puterea Sa. Poți să împarți drept cuvântul adevărului, poți să studiezi și să analizezi textul în mod corespunzător (subiectul, structura și esența unui text) și poți predica ceea ce ai pregătit, într-un mod logic și fără erori, însă numai Dumnezeu, prin Duhul Sfânt, poate da predicii puterea de a produce o transformare spirituală în viața cuiva.

Acest aspect este numit uneori „ungerea” Duhului Sfânt, sau împuternicirea Duhului. Avem nevoie ca Duhul Sfânt să ne capaciteze să studiem textul și să pregătim mesajul într-un mod cât mai corect, dar și să căutăm binecuvântarea și puterea Duhului astfel încât Dumnezeu să-și ducă la îndeplinire lucrarea Sa.

Așadar, ce este predicarea cu ungere? Ce înseamnă să predici „cu ungere”? cum obține un predicator această împuternicire a Duhului Sfânt?

În primul rând, să privim la definiția termenului. „Ungerea” se referă la un cuvânt mai vechi. Nu avem în vedere acum acea împuternicire generală pe care Duhul ne-o oferă pentru a trăi viața creștină. Este vorba despre accesul predicatorului la o putere specială pentru predicare prin Duhul Sfânt, așa încât ceea ce predicăm să producă urmări supranaturale. Sau, după cum spune Dr. Lloyd-Jones: „Este o putere de la Dumnezeu.. care înalță (ceea ce predicăm) dincolo de strădaniile și eforturile omenești, până acolo încât predicatorul este folosit de Duhul și devine canalul prin care Acesta va lucra.” ³ E.M. Bound afirmă: „(Ungerea divină) susține și imprimă adevărul revelat, cu toată energia lui Dumnezeu. Ungerea înseamnă prezența lui Dumnezeu în Cuvântul Său și în viața predicatorului.” ⁴

Acum, să luăm aminte la câteva referințe biblice. Luca 4:18-19, "Duhul Domnului este peste Mine, pentru că M-a uns să vestesc săracilor Evanghelia; M-a trimis să tămăduiesc pe cei cu inima zdrobită, să propovăduiesc robilor de război slobozirea, şi orbilor căpătarea vederii; să dau drumul celor apăsaţi şi să vestesc anul de îndurare al Domnului." Isus se află, aici, în sinagogă și citește din Isaia 61:1-2. La ce se referă Isus când spune că Duhul Domnului l-a „uns”?

Nu s-a văzut nicio dovadă a vreunei schimbări fizice în el, nicio schimbare în modul în care vorbea, și nici un fel de experiență spirituală. Se pare că era vorba de o citire normală a Scripturii. Singura diferență, față de orice altă citire a Scripturii în sinagogă, a fost lumina adusă asupra aspectului profetică al textului și anume că a sosit ziua când profeția avea să fie împlinită prin lucrarea lui Hristos. Modul în care își construiește Luca narațiunea sa ne arată că aceste eveniment (Lc. 4:18-19) este legat direct de narațiunea nașterii (Lc. 1:35) și a botezului (Lc. 3:21-22), toate trei subliniind faptul că Isus este Unsul lui Dumnezeu - Cel trimis de Dumnezeu, Cel pus deoparte de Dumnezeu, Cel împuternicit de Dumnezeu să proclame (și să inaugureze) Împărăția Sa.⁵

Prin urmare, aceasta pare să fie natura ungerii lui Isus – confirmarea faptului că El este Cel pe care Dumnezeu l-a pus deoparte să predice vestea bună și să fie împuternicit pentru lucrare. Ceea ce este uimitor aici este că până și Domnul însuși a primit o ungere specială din partea Duhului Sfânt pentru a-și duce la îndeplinirea lucrarea Sa pe pământ.

Luca 24:49, „Rămâneți în cetatea Ierusalimului până când veți fi îmbrăcați cu putere de sus.” Fapte 1:8, „Ci voi veți primi o putere când se va coborî Duhul Sfânt peste voi și-Mi veți fi martori în Ierusalim, în toată Iudeea, în Samaria și până la marginile pământului.”. Aici, ucenicii care l-au urmat pe Domnul trei ani (au auzit predicile Sale, au ascultat învățăturile Lui, poruncile Lui, au fost martori la minuni, au văzut moartea, îngroparea și învierea Lui), primesc promisiunea că vor fi „îmbrăcați” (investiți) cu putere de la Duhul Sfânt, ceea ce s-a întâmplat la Rusalii, după cum scrie în Fapte 2:4 „Și toți s-au umplut de Duhul Sfânt și au început să vorbească în alte limbi, după cum le da Duhul să vorbească.”

Nu îți vine să te gândești că asemenea oameni ar avea nevoie de vreo împuternicire specială pentru lucrare. Ei nu aveau nevoie de cunoștințe în plus, sau de convingerea adevărului privitor la Isus. Ceea ce le trebuia, acum că Isus se înălțase la cer, era o putere de a duce la îndeplinire lucrarea și misiunea lor (o extindere a lucrării lui Isus). Cu aceasta au fost ei îmbrăcați în Fapte 2 – o putere specială de la Duhul Sfânt care să-i ajute în mod specific, astfel încât lucrarea și mărturia lor să aibă efecte supranaturale. Rezultatele aceste împuterniciri au fost uimitoare. Petru, cel care mai devreme se lepădase de Domnul, prin jurăminte și blesteme, este gata acum să predice cu autoritate și îndrăzneală, astfel încât 3000 de oameni să se convertească într-o singură zi.

Fapte 4:7-8, „ Au pus pe Petru şi pe Ioan în mijlocul lor şi i-au întrebat: "Cu ce putere sau în numele cui aţi făcut voi lucrul acesta?" Atunci Petru, plin de Duhul Sfânt, le-a zis: "Mai mari ai norodului şi bătrâni ai lui Israel! În mod cert, Petru a fost „umplut de Duhul Sfânt” la Rusalii. Deci, de ce a avut nevoie să fie umplut din nou? Din pricină că umplerea cu Duhul este un proces repetat prin care Duhul îi întărește pe slujitorii lui Dumnezeu să îndeplinească anumite lucrări specifice. El a primit din nou putere proaspătă de la Duhul lui Dumnezeu care l-a întărit pentru slujba specifică din acest capitol – adică acuzele aduse la adresa lui fiindcă l-a vindecat pe olog, în capitolul 3. Există multe alte referințe privitoare la acest fenomen, în cartea Faptele Apostolilor (4:31; 6:3, 5; 7:55; 9:17; 11:24; 13:9, 52), însă cele menționate sunt suficiente pentru scopul nostru.

1 Cor 2:1-5 „Cât despre mine, fraţilor, când am venit la voi, n-am venit să vă vestesc taina lui Dumnezeu cu o vorbire sau înţelepciune strălucită. Căci n-am avut de gând să ştiu între voi altceva decât pe Isus Hristos, şi pe El răstignit. Eu însumi, când am venit în mijlocul vostru, am fost slab, fricos şi plin de cutremur. Şi învăţătura şi propovăduirea mea nu stăteau în vorbirile înduplecătoare ale înţelepciunii, ci într-o dovadă dată de Duhul şi de putere, pentru ca credinţa voastră să fie întemeiată nu pe înţelepciunea oamenilor, ci pe puterea lui Dumnezeu.”

Aceasta este mărturia lui Pavel legată de maniera predicării și învățăturii sale, prin care ne arată că predicarea cu putere spirituală nu este însoțită de evidențe externe și de experiențe subiective lăuntrice, prin vreo putere mistică. De fapt, nici conținutul mesajului lui Pavel și nici prezentarea acestuia nu erau gândite , cel puțin la nivel uman, ca să fie manifestări ale puterii. Mesajul transmis de Pavel (Hristos, răstignit) era, după cum spune chiar el, „o nebunie”, iar prezentarea mesajului era marcată de slăbiciune, frică, și de absența cuvintelor persuasive omenești. Chiar dacă resursele și abilitățile sale erau slabe, vorbirea și predicarea lui erau însoțite de puterea Duhului, așa încât credința să nu fie în înțelepciunea oamenilor, ci în puterea lui Dumnezeu.

Așadar, la ce se referă el aici? Accentul lui Pavel este că nici prezentarea (nu elocvența omenească, discursul persuasiv, oratoric) și nici conținutul mesajului (Hristos cel Răstignit) nu îi poate convinge pe oameni de adevărul Evangheliei – doar Duhul Sfânt poate face aceasta.

Dacă mesajul său și modul de prezentare al acestuia erau alcătuite în așa fel încât să-i convingă pe oameni să aibă încredere în el, atunci Pavel ar fi oferit, probabil, un mesaj diferit (unul bazat pe înțelepciune omenească). El ar fi vorbit într-un mod diferit (cu carismă, fluent, cu încredere, inspirând uimire, puternic din punct de vedere vizual și auditiv). Nu avem vreo dovadă din relatările biblice ale predicilor lui Pavel că acesta ar fi experimentat anumite trăiri subiective (după cum susțin unii predicatori), nici că predicarea lui ari fi fost însoțite de elemente mistice. El se referă o singură dată la o experiență „afară-din-trup” în 2 Cor. 12, când relatează despre viziunea celui de-al treilea cer – lucru greu de aplicat predicatorilor de astăzi.

Dimpotrivă, puterea predicării lui Pavel a fost evidentă nu prin prisma sentimentelor și experiențelor sale, ci prin Duhul Sfânt. Viețile ascultătorilor au fost transformate – credința lor nu a fost în înțelepciunea omenească, ci în puterea lui Dumnezeu. Așa s-a întâmplat și când a predicat Petru – oamenii au întrebat „Ce să fac ca să fiu mântuit?”. În cazul tesalonicenilor, vedem că ei s-au întors de la slujirea idolilor, la slujirea Dumnezeului adevărat, așteptându-l pe Fiul Său din ceruri. (1 Tes. 1:9-10). Aceasta a fost manifestarea ungerii cu Duhul asupra predicării lui Pavel în mijlocul lor, și nu vreo experiență subiectivă din partea sa, în contextul unui fenomen mistic.

Tot astfel, în cazul corintenilor, dovada puterii mărturiei apostolului între ei, este că viețile lor au devenit epistole scrise ale lui Hristos. Pavel le-a slujit, însă Duhul Dumnezeului celui viu este cel care le-a scris în inimile lor (2 Cor. 3:3). Cu alte cuvinte, viața schimbată radical a mărturisit cu privire la lucrarea Duhului între ei, prin predicarea cu ungere a lui Pavel.

Desigur, pentru Pavel, demonstrația vizibilă a faptului că avea ungerea Duhului peste lucrarea sa, consta în faptul că resursele și abilitățile sale erau slabe, dar Duhul a fost puternic, așa încât „credința voastră să nu fie în înțelepciunea oamenilor, ci în puterea lui Dumnezeu.”

Acest adevăr este enunțat și în 2 Cor 4:7 Comoara aceasta o purtăm în nişte vase de lut, pentru ca această putere nemaipomenită să fie de la Dumnezeu, şi nu de la noi. 2 Cor. 12:9 "Harul Meu îţi este de ajuns; căci puterea Mea în slăbiciune este făcută desăvârşită." Deci mă voi lăuda mult mai bucuros cu slăbiciunile mele, pentru ca puterea lui Hristos să rămână în mine.

Aceste texte înlătură orice noțiune că ungerea Duhului Sfânt ar avea de-a face cu dovezile externe ale puterii omenești, sau cu experiențele sentimentale lăuntrice. Pavel clarifică fără echivoc faptul că puterea lui Dumnezeu este manifestată în predicare dat fiind faptul că vasele pe care Dumnezeule folosește în slujirea de proclamare sunt vase de lut, slabe, crăpate… Așa își arată Dumnezeu comoara conținută în aceste vase. Altfel spus, Pavel subliniază că predicarea cu ungere nu este gălăgioasă, arogantă, cu autoritate personală, sau impresionantă din punct de vedere lingvistic, nu este vorba despre căldura acesteia, nu experiențe-afară-din-trup, sau alte fenomene emoționale. Predicare cu ungere este exact opusul acestor lucruri.

Predicarea cu ungere se realizează atunci când agenți umani slabi, în care Dumnezeu a turnat lumina Evangheliei pe fața lui Isus Hristos, cu toate experiențele lor zilnice pline de suferințe, de durere, de slăbiciune, îi lasă pe ascultători într-o stare de certitudine legată de faptul că sursa mesajului este una divină. Aceasta este predicarea cu ungere. Pavel nu dă nici măcar un indiciu privitor la sentimente, intensificarea mesajului etc. etc. ci tocmai contrariul. „Puterea mea” îi spune Dumnezeu lui Pavel „este făcută desăvârșită în slăbiciune”. Pavel a avut curaj în slăbiciunea sa, în neputințe, în ofense, în nevoi, în prigoniri, în necazuri, de dragul lui Hristos, tocmai astfel încât puterea lui Dumnezeu să rămână peste el. „Căci atunci când sunt slab, sunt tare” (2 Cor. 12:4).

În una din edițiile precedente ale acestui Jurnal am studiat Efeseni 5:18 – poate veți dori să priviți din nou la acel text, în contextul discuției noastre despre puterea Duhului Sfânt în noi.

Să privim pe scurt la alte două texte care vorbesc despre același subiect. Col. 1:28-29, „Pe El Îl propovăduim noi, şi sfătuim pe orice om, şi învăţăm pe orice om în toată înţelepciunea, ca să înfăţişăm pe orice om desăvârşit în Hristos Isus.

29. Iată la ce lucrez eu şi mă lupt după lucrarea puterii Lui care lucrează cu tărie în mine.” Aici este vorba despre ungerea Duhului Sfânt.

Puterea despre care Pavel vorbește aici este, din nou, cea a Duhului Sfânt, lucrată în ascultători. El nu pretinde că ar avea vreo putere prin sine, fie ea spirituală sau fizică. Întâi de toate, la ei a ajuns ”Cuvântul” prin puterea Duhului, transformându-le gândirea și purtarea. Mai departe, se oferă asigurări și prin aceea că „. În mod evident, viața apostolului a avut o asemenea consecvență și impact încât, nu doar că a confirmat mesajul, dar i-a determinat pe tesaloniceni să devină „(1 Tes. 1:6).

Schimbarea din viața lor a fost atât de radicală, încât toți cei ce locuiau în acea regiune știau ce s-a întâmplat. Ei au devenit eficienți în mărturia adevărului Evangheliei, la toți cei cu care au intrat în contact, dovada extern a convertirii lor fiind că „(1 Tes. 1:9). Acesta este rezultatul unei predicări caracterizate de ungerea Duhului.

În următoarea ediție a acestui Jurnal Pastoral vom trage câteva concluzii despre ce este împuternicirea cu Duhul, și ce nu este aceasta.

Partea II: Pregătire Pentru Predicare

“Identificarea structurii textului: Pt. 1, Subiectul și Complementele”

Identificarea subiectului și a complementelor sale constituie un pas crucial în procesul de pregătire al unei predici. Așa cum am văzut în edițiile precedente ale Jurnalului, procesul de pregătire al predicii implică: (1) studierea textului, (2) înțelegerea textului, iar acum (3) identificarea structurii textului. Toată această pregătire va duce în cele din urmă la structurarea unei predici pe baza textului.

Fiecare idee completă (unitate sintetică) trebuie să aibă atât un subiect, cât și un complement. Complementul exprimă ceva despre subiect – de ex. acțiunea făcută de subiect, sau statutul atribuit subiectului. De exemplu, nu vei spune niciodată „pasărea” – acesta este subiectul, însă nu e o idee completă. Trebuie să adaugi ceva despre pasăre – un complement. Ce dorești să comunici despre pasăre? Poți spune „Privește pasărea.” Sau, „Această pasăre este drăguță”. Sau „Pasărea zboară ca un vultur.” Nici nu vei spune doar: „este drăguță”, sau „zboară”, sau „ca un vultur”. Cum zboară pasărea? Pasărea zboară ca un vultur. Deci, subiectul și complementul (numit uneori predicat) sunt cele două părți structurale ale unei propoziții simple, care împreună formează o idee completă. Fără una dintre cele două nu putem comunica idei pe care alții să le înțeleagă corect.

Prin urmare, fiecare pasaj biblic are un subiect (tema dominantă) și un complement (ideile integratoare). Subiectul/tema dominantă este lucrul despre care vorbește autorul. După studierea textului, trebuie să decizi care este subiectul/învățătura textului.? Care este adevărul principal al pasajului? Acesta este lucrul pe care îl vei predica. Tema dominantă / subiectul pasajului trebuie să fie și tema / subiectul predicii tale. Mai târziu vom arăta cum se identifică tema unui pasaj. Deocamdată, este suficient să spunem că abordarea noastră hermeneutică în vederea pregătirii unei predici include și identificarea temei pasajului, din pricină că aceasta constituie baza a ceea ce urmează să predici. Acesta este unul din principalele lucruri pe care le faci când pregătești o predică. Mai mult, fiecare pasaj biblic are un subiect, însă fiecare subiect are și complemente / idei integratoare. Complementul este ceea ce spune autorul despre subiect. Întreaga ta predică trebuie să fie despre subiectul pasajului, iar complementele vor forma punctele pe care le vei dezvolta în predică, pentru a explica subiectul.

Prin identificarea subiectului și a complementelor sale vei găsi (1) subiectul predicii tale (despre ce vei vorbi) și (2) ce vei spune despre subiect. Aceasta este structura de bază a textului.

Pasul 1. Identifică „Subiectul” Teologic Al Textului⁶

Nu predica niciodată un mesaj până când nu ştii care este tema lui, în special, ideea sa teologică. Este neapărată nevoie să cunoaştem subiectul teologic al pasajului. Structura pasajului şi linia sa de argumentare nu pot fi determinate corespunzător şi dezvoltate bine, până când nu vei cunoaşte subiectul – despre ce vorbeşte autorul. Cunoaşterea temei abordate de un anumit pasaj constituie punctul de început al oricărei predici. Nu poţi predica un pasaj, dacă nu ştii despre ce scrie autorul respectiv. Nici nu poţi stabili corect structura pasajului şi linia de gândire, până când nu cunoşti subiectul.

Pentru a identifica subiectul, pune întrebare: „Despre ce scrie autorul?” – nu „evenimentul” sau „naraţiunea”, ci subiectul teologic care se află în spatele acestora. Uneori, subiectul teologic este acelaşi sau aproape de structura textuală – în special în epistole, acolo unde autorii abordează direct teme teologice. În textele narative este nevoie să privim în spatele povestirii spre teologica pe care trebuie să o predicăm din naraţiunea respectivă. Când răspundeţi la întrebarea „Despre ce scrie autorul” (tema dominantă) asigurați-vă că nu dați un răspuns prea larg. Nu spuneți despre „dragoste”. Ce anume scrie autorul despre „dragoste”? Încercați întotdeauna să limitați subiectul la ceea ce scrie autorul în mod specific, nu general.

Spre exemplu, în Psalmul 1, subiectul general este omul evlavios și cei răi. Putem limita această prezentară largă spunând că este vorba despre un contrast între două tipuri de persoane. Așadar, poți formula subiectul astfel: „Contrastul dintre cei evlavioși și cei răi”.

Un alt exemplu ar putea fi Filipeni 2:1-11. Tema generală este „unitatea”. Putem limita această tematică spunând că unitatea depinde de o atitudine christică. Astfel, vom formula așa subiectul: „Atitudinea christică va produce unitate”

Cum poți găsi această temă dominantă / subiect? Un mod de a face acest lucru este prin a căuta o afirmație singulară în text unde se afirmă subiectul. De exemplu, în 1 Tim. 4:6-16 „Fii cu luare aminte la tine… și la învățătura ta” (16). Prima parte este dezvoltată în 4:6-10 și cea de-a doua parte în 4:11-15. În Galateni 6:1-10, Pavel afirmă că subiectul său este „facerea de bine sfinților”: „Să facem bine la toți și mai ales fraților de credință” (10).

Un alt mod de a identifica subiectul este prin a căuta tema generală. Sau, caută cuvintele care se repetă.

De vreme ce o idee are nevoie atât de subiect, cât și de complement, următorul pas este să identificăm complementele.

Pasul 2. Identifică „Complementele” Teologice Ale Textului

Subiectul nu poate rămâne de unul singur; are nevoie de un complement, sau de mai multe. Când autorul dezvoltă un anumit pasaj, el va spune diferite lucruri despre subiectul abordat (complementele). Subiectul, alături de complementele sale, formează o idee completă. Complementele sunt ceea ce noi numi de obicei „puncte” – acestea divid textul în secțiunile predicii. De obicei, autorul va prezenta 2 sau 3 puncte despre subiect. Fiecare punct al pasajului trebuie să spună ceva diferit despre același subiect. Prin faptul că fiecare punct se leagă de subiect, textul păstrează o unitate de gândire – are coerență, unitate. Prin faptul că fiecare punct spune ceva diferit despre subiect, textul are mișcare – progresie, curgere a ideii.

În consecință, subiectul este ceea ce spune textul, iar complementul este ceea ce autorul ne spune despre subiect. După ce descoperi subiectul, întrebându-te „Despre ce scrie autorul?”, pune și a doua întrebare: „Ce spune autorul privitor la subiectul despre care scrie?” Răspunsul la aceste întrebări va furniza complementele textului.

Un mod prin care poți găsi complementele este să pui întrebări subiectului: „ce? Când? De ce? (răspunde: „fiindcă” sau „astfel încât”) Cum? (răspunde:„prin”) Unde? Cine?” Acestea te vor ajuta să determine complementele. Deci, dacă subiectul este „testul caracterului unei persoane” , ai putea pune întrebarea „Care este testul caracterului unei persoane?” Răspunsul la această întrebare dezvăluie complementele.

Astfel, dar, când predicăm un text, vom predica un subiect și vom face mai multe puncte (complemente) despre acel subiect. Toate trebuie să fie legate de subiect. Aceste puncte complementare se nasc din studiul pe care îl faci asupra textului (citire și studiere), dar și din analiza gramaticală și structurală a acestuia.

Pasul 3. Formulează Ideea Textuală Ca Un Întreg

După identificarea subiectului și a complementelor sale, vei putea să articulezi ideea principală a textului într-o singură propoziție (despre ce este textul, ca întreg).

Exemple De Subiect, Complemente Și Idee Textuală

• Psalmul 1:1-2

Subiect: Omul binecuvântat de Dumnezeu (sau, omul evlavios)

Întrebare: Cine/ Ce fel de om este binecuvântat de Dumnezeu?

Complemente:

1. Omul care nu umblă (negativ) …

a) … nu umblă la sfatul celor răi

b) … nu se oprește pe calea celor păcătoși

c) … nu se așează pe scaunul celor batjocoritori

2. Omul care (pozitiv) …

a) … își găsește plăcerea în Legea Domnului

b) … meditează la legea Lui zi și noapte.

Ideea textuală: Omul binecuvântat de Dumnezeu se separă de lume și este dedicat Cuvântului lui Dumnezeu.

• Iacov 1:5-8 (Robinson, 67-68)

Subiect: Nu doar „înțelepciune” sau „cum să obții înțelepciune”, dar „Cum să obținem înțelepciune în mijlocul încercărilor?”

Întrebare: Cum obținem înțelepciune în mijlocul încercărilor?

Complement: Cere-o de la Dumnezeu cu credință

Idee textuală: Înțelepciunea în mijlocul încercărilor se obține când o cerem de la Dumnezeu, cu credință.

Partea III: Devoțioanl - Conducere

1 Tesaloniceni 2:7-12 ne oferă un portret al conducerii biblice. Este o imagine a vieții părintești și a masculinității biblice, așa cum a dorit Dumnezeu să fie, în relație cu leadershipul bisericesc.

Tesalonicul a fost un oraș pe care Pavel l-a vizitat împreună cu Sila și Timotei, în cea ce-a doua călătorie misionară (Fapte 17:1-9). Pavel a predicat în sinagoga de acolo și unii iudei și mulți greci au fost mântuiți, astfel că s-a născut o biserică în acel oraș.

Pavel are multe amintiri plăcute legate de această biserică vie, a cărei credință, speranță, dragoste și perseverență erau evidente în ciuda persecuției pentru credința lor. Cred că în această epistolă putem vedea cum Pavel, ca un tată spiritual, era mândru de acești tineri creștini, iar în aceste verste relația de tip parental dintre ei este foarte vizibilă.

Ideea centrală a acestui text este că un lider creștin puternic este un tată spiritual autentic și blând. Pavel însuși modelează trăsăturile unui lider-tată creștin puternic, în relația sa cu acești creștini. În primul rând, vă rog să observați că UN LIDER CREȘTIN PUTERNIC ESTE GRIJULIU ȘI PLIN DE DRAGOSTE (7-9). ”Am fost blânzi în mijlocul vostru ca o doică care-și crește copiii” (7). Vă rog să remarcați această primă metaforă pe care o folosește Pavel pentru a descrie liderul creștin. Este o metaforă care contrastează blândețea mamei din v. 7 cu autoritatea apostolică a lui Pavel în v. 6. În al doilea rând, este o metaforă prin care este zdruncinată imaginea unui lider din sec. XXI de tipul celui rece, încăpățânat, sever, „șeful”. Deci, prima imagine este o metaforă prin care suntem învățați că…

1. Liderii spirituali puternici își hrănesc copiii spirituali cu blândețe

Ei nu doar produc copii spirituali, au și grijă de ei. Comportamentul lor este caracterizat de blândețe, exact așa cum „o doică își crește copiii”. O doică este epitomul protecției, afecțiunii și blândeții. Literal ea „păstrează căldura copilului” prin aceea că îl ține în brațe, alături de corpul ei. O doică este o sursă de hrană – ea îi oferă copilului din propria ei energie. Corpul ei transformă hrana pe care ea o mănâncă în lapte pentru copilul ei, ceea ce nu poate fi făcut de altcineva. Ea își ține copilul aproape de inimă, acolo unde se realiză o legătură de unitate. Ea îi oferă securitate, mângâiere, căldură și protecție.

Liderii creștini puternici își hrănesc copiii spirituali cu blândețe. Ei ai grijă de aceștia la fel ca o doică, oferindu-le hrană spirituală, emoțională și fizică.

Din punct de vedere fizic ei oferă cele necesare vieții – căldură, hrană bună, protecție. Din punct de vedere emoțional ei îi sprijină și îi încurajează pe copii, oferindu-le încredere să facă față provocărilor vieții. Din punct de vedere spiritual ei îi învață pe copii Cuvântul, astfel încât să poată să crească în Domnul (1 Petru 2:1-3). Își amintesc de faptul că cei mici au nevoie mai întâi de lapte, înainte de a consuma carne, astfel că sunt atenți să nu-I hrănească cu lucruri nepotrivite.

Nu este ușor să fii „o doică”. Moise vorbește cu Dumnezeu despre israeliți și despre exact un astfel de rol: „Oare eu am zămislit pe poporul acesta? Oare eu l-am născut ca să-mi zici: "Poartă-l la sânul tău, cum poartă doica pe copil," până în ţara pe care ai jurat părinţilor lui că i-o vei da? De unde să iau carne, ca să dau la tot poporul acesta? Căci ei plâng la mine, zicând: "Dă-ne carne ca să mâncăm!" Eu singur nu pot să port pe tot poporul acesta, căci este prea greu pentru mine. Decât să Te porţi aşa cu mine, mai bine omoară-mă, Te rog, dacă mai am vreo trecere înaintea Ta, ca să nu-mi mai văd nenorocirea." (Numeri 11:12-15). Aici avem indicii privitoare la cât de grea și frustrantă poate fi uneori responsabilitatea conducerii într-o manieră părintească. Însă aceste bariere și dificultăți sunt depășite prin cea de-a doua caracteristică a metaforei. Liderii spirituali nu doar că își hrănesc copiii cu blândețe, ei și…

2. Liderii spirituali puternici își iubesc profund copiii spirituali (8-9)

Ei îi iubesc atât de mult încât tânjesc după ei cu afecțiune „… tânjim după voi cu afecțiune” (8a). Acest termen este unic în Noul Testament și înseamnă „că cineva este atras spre ceva sau cineva”. Este un termen prin care se exprimă intensitatea afecțiunii, unul luat din lumea familiei, cu nuanțe atât ale blândeții, cât și ale masculinității. Aceasta este o imagine a iubirii tatălui față de copiii săi. El este atât de atașat de copii, încât se simte atras spre ei din punct de vedere afectiv. Pe baza aceste dragoste profunde el tânjește după ei – nu poate suporta să fie separat de ei. Îi este dor să le audă râsetele, să-i sărute și să le ofere mângâiere și afecțiune. Blândețea tatălui poată să scadă de-a lungul vremii; pe măsură ce copiii cresc ei devin mai puțin dependenți, devin puternici și nu mai au nevoie de grija de altădată. În curând devin mai înalți decât suntem noi. Aceasta nu înseamnă însă că scade nevoia ca noi să-i atingem, să-i iubim, să-i mângâiem, să-i încurajăm. Tot astfel, liderii spirituali trebuie să arate blândețe și compasiune față de copii lor spirituali, în mod continuu. Tendința este să fim uneori prea duri și cu o atitudine de judecată – mai mult cu disciplina, decât la fel ca „o doică”.

Fiului risipitor nu i-a trecut niciodată prin minte că tatăl său nu l-ar lăsa să se întoarcă acasă, în ciuda insultelor și a durerii pricinuite tatălui. Deci el a spus: „mă voi duce la tatăl meu” (Lc. 15:18-19). Totuși el anticipa disciplina și mânia din partea tatălui. De aici a ajuns la concluzia: „fă-mă ca pe unul dintre robii tăi.” Însă nu a fost disciplinat. Dimpotrivă, „pe când era încă departe, tatăl său l-a văzut, i s-a făcut milă de el, a alergat spre el, l-a îmbrățișat și l-a sărutat” (20). Aceasta înseamnă afecțiune profundă – fără ezitare, fără întrebări, fără teste, doar compasiune. Nu crezi că copiii spirituali pe care Dumnezeu ni i-a dat în grija noastră trebuie să fie tratați și ei cu compasiune? Cum putem face aceasta? Încurajându-i pentru ceea ce sunt și apreciind ceea ce fac. Deci, tații spirituali puternici, își iubesc copiii spirituali atât de mult încât tânjesc după ei cu afecțiune. Îi iubesc atât de mult încât se jerfesc pe ei înșiși – „Am fost bucuroși să vă dăm nu numai Evanghelia lui Dumnezeu, dar chiar și viețile noastre, atât de scumpi ne ajunseserăți. (8b).

Pavel i-a iubit pe tesaloniceni așa de mult încât, nu doar că le-a dat evanghelia salvării, ci s-a dăruit chiar pe sine însuși. El era gata să moară pentru ei, dacă era cazul. Nu a fost căldicel în lucrarea sa printre ei. El a fost foarte dedicat să-i slujească și a făcut-o cu sacrificiu din pricină că tesaloniceii îi erau „dragi”.

Nu e suficient să le porți de grijă doar de nevoile fizice. Nu e suficient nici măcar să îi înveți adevărului spirituale, chiar dacă e foarte important. Este nevoie de adevărul Evangheliei, însă trebuie să împărtășim cu oamenii viața noastră – să ne dăruim sacrificial, astfel încât viețile noastre să devină parte din a lor. Doar așa ei vor duce mai departe moștenirea pe care le-o lăsăm.

Cum putem împărtăși viețile noastre cu copiii noștri spirituali? O face prin a avea influență asupra gândirii și valorilor lor, arătându-le cum să ia decizii bune, ajutându-i să stea de partea dreptății, învățându-i cum să se ocupe de finanțe în mod corect, oferindu-le din timpul nostru, din atenția noastră, din afecțiune; o facem atunci când recunoaștem că greșim și ne cerem iertare, o facem investindu-ne pe noi înșine în ei. Le împărtășim viețile noastre trăind evanghelia zi de zi, fiind transparenți în fața lor, așa încât ei să vadă atât slăbiciunile cât și punctele noastre tari, temerile noastre și curajul nostru, dezamăgirile și speranțele noastre.

Liderii spirituali puternici își iubesc copiii spirituali atât de mult încât tânjesc după ei, se oferă cu sacrificiu și îi iubesc așa de mult încât lucrează pentru ei cu hărnicie – „vă aduceți aminte fraților de munca și truda noastră, zi și noapte, ca să nu fiu o povară pentru voi, așa v-am predicat evanghelia lui Dumnezeu (9).

Pentru Pavel slujirea copiilor săi spirituali a însemnat „muncă și trudă”. Bisericile macedonene erau foarte sărace, astfel că Pavel a trebuit să muncească pentru a se putea susține financiar. „Muncă și trudă” înseamnă oboseală, efort marie, în special în cazul lui Pavel care trebuie să predice Evanghelia dar și să realizeze corturi, în același timp. Liderii spirituali trebuie să fie harnici în munca lor. Este așa ușor să deraiezi atunci când nimeni nu te supraveghează. Liderii sunt îndatorați să lucreze din greu pentru nevoie spirituale ale membrilor bisericii – să le arate calea salvării, să le arate modelul adevăratului creștin. Aceasta este o muncă grea!

Hărnicia în contextul acesta se vede printr-o bună etică a muncii; îi înveți pe oameni să fie buni muncitori, responsabili, devotați, să fie mândri de o muncă bine făcută, să fie loiali. Oferirea sprijinului emoțional, social și spiritual, înseamnă o muncă grea. Să fii un tată-lider spiritual presupune un efort enorm. Cei care pot păstra un echilibru între muncă, viața de familie și viața de biserică sunt demni de apreciat.

În următoarea ediție a acestui Jurnal vom continua studiul acestui pasaj și vom aprofunda subiectul: „Un portret biblic a unui lider spiritual puternic”.

Partea IV: Schițe De Predici

Pentru a asculta versiunea audio a acestor predici în Engleză, accesați aceste link-uri: Link 1 - Jn. 6:22-34; Link 2 - Jn. 6:34-40

Titlu: Isus, Pâinea Vieții (6:22-40)

Punctul #1: Ceea ce doresc oamenii este temporar (26-34)

1. Oamenii vor să mănânce mâncarea pieritoare (26-27)

2. Oamenii vor să facă fapte religioase (28-34)

Point #2: Ceea ce oferă Isus este etern (34-40)

1. Isus oferă viața eternă (35-36)

2. Isus oferă siguranța eternă (37-40)

a) Siguranța eternă este prin harul lui Dumnezeu (37)

b) Siguranța eternă este prin voia lui Dumnezeu (38-40)

¹ Cited in Stephen Olford, Anointed Expository Preaching, 29.

² Olford, Anointed, 29-30.

³ Martin Lloyd-Jones, Preaching and Preachers, 305.

⁴ E.M. Bounds, Under the Dew of Heaven, cited in Stuart Olyott, Preaching Pure and Simple, 158

⁵ Darrel L. Bock. Luke (Baker), 407.

⁶ This procedure taken from Haddon Robinson, Biblical Preaching, 39-41.