คำนำ¹

27 “ท่านทั้งหลายได้ยินคำซึ่งกล่าวไว้ว่า อย่าล่วงประเวณีผัวเมียเขา 28 ฝ่ายเราบอกท่านทั้งหลายว่า ผู้ใดมองผู้หญิงเพื่อให้เกิดใจกำหนัดในหญิงนั้น ผู้นั้นได้ล่วงประเวณีในใจกับหญิงนั้นแล้ว 29 ถ้าตาข้างขวาของท่านทำให้ตัวหลงผิด จงควักออกทิ้งเสีย เพราะว่าถึงจะเสียอวัยวะอย่างหนึ่ง ก็ดีกว่าตัวของท่านจะต้องลงนรก 30 ถ้ามือข้างขวาทำให้หลงผิด จงตัดทิ้งเสีย เพราะถึงจะเสียอวัยวะอย่างหนึ่ง ก็ดีกว่าตัวท่านจะต้องลงนรก” (มัทธิว 5:27-30)

สิ่งหนึ่งที่เราทำกันตอนไปพักร้อนคืนสู่เหย้ากับเพื่อนๆสมัยมหาวิทยาลัย และครอบครัวที่พรีสเลค ไอดาโฮ ห่างจากชายแดนแคนาดาราว 20 ไมล์ พวกเราไม่ได้เจอกันมาหลายปี สิ่งหนึ่งที่มักเกิดขึ้นเวลาไปเที่ยว คือเล่าเรื่องขำๆสมัยเรียนสู่กันฟัง หนึ่งในเรื่องที่เล่าคือผมหัดเล่นกอล์ฟตอนอยู่มหาวิทยาลัย

ผมตัดสินใจว่าเล่นกอล์ฟน่าจะง่ายและเหมาะกับวิชาพละ เคยเล่นมาบ้างกับพ่อ ไม่เคยพูดว่าตัวเองเก่ง แต่อย่างน้อยก็เคยลองจับ ครูฝึกต้องการให้เราฝึกตีลูกสั้นโดยใช้ลูกซ้อม – ลูกพลาสติกที่มีรูรอบๆตีแรงแค่ไหนก็จะไม่ทำให้อะไรเสียหาย และแน่นอน “มือเก่า” อย่างผมก็คิด “ใครอยากจะตีด้วยลูกซ้อม เราเก่งออกจะตาย?” เลยใช้ลูกจริง อย่างที่เดาได้ ในเมืองซีแอตเติ้ล ผมตีลูกออกไป ออกแรงกระแทกเพิ่ม ลูกพุ่งไปถูกกระทะล้อรถ แล้วเด้งกลับมาที่ครูฝึก ผมต้องเดินไปเก็บลูกที่เท้าของครูฝึก นี่ยังไม่ใช่ตอนจบ พอฝึกต่อ ไม้ที่ใช้ตีเอาไปวางไว้บนสนาม ทำให้ด้ามที่จับเปียก นี่เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นแค่ครั้งเดียวในชีวิต ออกแรงสวิงไปที่ลูกซ้อม ไม้กอล์ฟหลุดลอยจากมือ ไปตกลงบนหลังคาตึกประชุมนักศึกษา! ครับ ต้องปีนหลังคาไปเอาลงมา!

ที่เล่าเพื่อจะบอกว่าเวลาที่ผมมั่นใจ มันไม่ได้ช่วยอะไรเลย ที่แน่ๆผมเล่นกอล์ฟไม่เอาไหน และความมั่นใจทำให้มีปัญหา ผมจึงเชื่อว่าพวกธรรมาจารย์ และฟาริสีคงเป็นเหมือนผม ที่มั่นใจว่าเล่นกอล์ฟเป็น เพียงแต่พวกเขามั่นใจว่าเชี่ยวชาญธรรมบัญญัติในพระคัมภีร์เดิม

เมื่อพระเยซูตรัสเรื่องการฆ่าคนแล้ว ตอนนี้ตรัสเรื่องการล่วงประเวณี คิดว่าเห็นคนฟังอาจพูดกับตัวเองว่า “เรื่องนี้แรง แต่น่าจะดี และน่าจะง่าย” ที่น่าทึ่งคือพระเยซูทรงนำสิ่งที่ดูเหมือนเป็นประเด็นร้อนแรง มาทำให้พวกเขาเห็นว่าตนเองต่างก็มีส่วนผิด

บริบทของพระวจนะตอนนี้

ก่อนเริ่ม ควรตั้งข้อสังเกตสองสามข้อตามบริบทคำเทศนาบนภูเขาของมัทธิว เมื่อมองที่คำเทศนาบนภูเขา ข้อเท็จจริงที่สำคัญคือ วิธีที่พระเยซูตีความธรรมบัญญัติ ซึ่งตรงข้ามกับพวกธรรมาจารย์และฟาริสี ในหลายทางคำเทศนาบนภูเขา เป็นการเผชิญหน้าระหว่างพระเยซูและลัทธิยูดา เราเห็นการเผชิญหน้านี้หลายแห่ง เช่นในมัทธิว 5:20 พระเยซูตรัสว่า “เพราะ เราบอกท่านทั้งหลายว่า ถ้าความชอบธรรมของท่าน ไม่ยิ่งกว่าความชอบธรรมของพวกธรรมาจารย์และฟาริสีท่านจะไม่มีวันได้เข้าสู่ แผ่นดินสวรรค์” นี่เป็นถ้อยคำที่รุนแรง โดยเฉพาะกับพวกธรรมาจารย์และฟาริสี ที่คิดว่าตนเองมีตั๋วห้าสิบหลาเข้าสู่แผ่นดินของพระเจ้า ในตอนจบของคำเทศนาบนภูเขา จะเห็นว่าผู้คนกลับออกไป ร้อง “ว้าว” พวกเขาอัศจรรย์ใจ พูดกันว่า “คนผู้นี้สอนด้วยสิทธิอำนาจ หาเหมือนพวกธรรมาจารย์ไม่” คำเทศนาบนภูเขาจึงเป็นการเผชิญหน้าระหว่างพระเยซูกับพวกธรรมาจารย์และฟาริสี ซึ่งเป็นคู่ต่อสู้ที่ก้าวร้าวที่สุดในหนังสือพระกิตติคุณ

เราไม่อาจเข้าใจสิ่งที่พระเยซูตรัสในคำเทศนาบนภูเขาโดยไม่อ่านมัทธิว 23 ในมัทธิว 5 และ 6 พระเยซูเข้าไปจัดการกับจุดอ่อนของลัทธิยูดาที่ถูกความหน้าซื่อใจคดของธร รมาจารย์และฟาริสีคลุมไว้ เมื่อดูมัทธิว 23 สิ่งที่คลุมไว้ถูกฉีกออก ไม่มีอะไรปกปิด ไม่มีอะไรซับซ้อนในสิ่งที่พระเยซูตรัส “วิบัติแก่เจ้า…คนหน้าซื่อใจคด”…. ว้า ว! พระองค์ทรงกล่าวตำหนิพวกธรรมาจารย์และฟาริสีในสิ่งเดียวกับที่ทรงจัดการ อย่างเบาๆในคำเทศนาบนภูเขา แต่ส่องสปอตไลท์ลงไปแจ่มแจ้งในมัทธิว 23 เราคงต้องเข้าใจคำเทศนาบนภูเขา และฉากหลังของบทบัญญัติต่างๆของลัทธิยูดาในแบบฟาริสี และมุมมองของธรรมบัญญัติและความชอบธรรม

เมื่ออ่านคำเทศนาบนภูเขาในมัทธิว 5:1-16 พระเยซูทรงปิดประตูตายลัทธิยูดาและฟาริสี แทนที่จะกล่าวประณามลัทธิยูดาหรือต่อธรรมาจารย์และฟาริสี พระองค์ทรงกล่าวยกย่อง กล่าวถึงพระพรสำหรับผู้ที่ถูกลัทธิหรือระบอบศาสนานั้นดูถูกเหยียดหยาม

เมื่อพระเยซูประกาศถึงพระพรในคำเทศนาบนภูเขา ในทางกลับกัน พระองค์กำลังย้อนศรทั้งระบอบของฟาริสีกลับข้าง เมื่อตรัสว่า “บุคคลผู้ใดรู้สึกบกพร่องฝ่ายวิญญาณ” (มัทธิว 5:3ก) นี่คือสิ่งที่ตรงข้ามกับพวกธรรมจารย์และฟาริสีหรือไม่? ในมัทธิว 23 พวกเขารักตำแหน่งผู้นำ รักที่ถูกเรียกตามตำแหน่งนั้นๆ ถ้าจะถามพระเยซูว่าพระองค์คิดอย่างไรกับคนพวกนี้ … ช่างหยิ่งยโส!

พระเยซูตรัสว่า “บุคคลผู้ใดรู้สึกบกพร่องฝ่ายวิญญาณ ผู้นั้นเป็นสุข” นี่เป็นคนละประเภทที่พวกธรรมาจารย์และฟาริสีคิดว่าควรได้รับพระพร พระเยซูตรัสว่า “บุคคลผู้ใดโศกเศร้า ผู้นั้นเป็นสุข” (มัทธิว 5:4) โดยเฉพาะผู้ที่โศกเศร้าต่อ “ความบาป” พวกธรรมาจารย์และฟาริสีไม่มีเหตุผลที่จะโศกเศร้าเพราะบาป ความคิดของพวกเขาคือตัวเองนั้นชอบธรรม – จะไปโศกเศร้าเรื่องอะไร? พวกโศกเศร้าเป็นพวกน่าสมเพช!

“บุคคลผู้ใดมีใจอ่อนโยน ผู้นั้นเป็นสุข” (มัท ธิว 5:5ก) พระเยซูตรัสว่าเมื่อยอห์นผู้ให้บัพติศมาประกาศ ผู้คนต่างก็แย่งชิงกันเข้าแผ่นดินของพระเจ้า (มัทธิว 11:12) พวกเขาพยายามใช้กำลังแย่งชิงเข้าไป ไม่ได้ “มีใจอ่อนโยน” หลายต่อหลายครั้งในคำเทศนาบนภูเขา ในทางกลับกัน พระเยซูทรงชี้ไปที่คนอ่อนแอ คนที่ล้มเหลวในระบอบศาสนาของยูดา

พระเยซูทราบว่าเป็นสิ่งจำเป็นหลังจากกล่าวนำร่อง “ผู้นั้นเป็นสุข” ที่ต้องเข้าสู่ธรรมบัญญัติ พระองค์เสด็จมาเพื่อทำให้ธรรมบัญญัติสมบูรณ์ มัทธิวเจาะจงไว้หนักแน่น ในบทต้นๆ ท่านบอกว่าสิ่งต่างๆเกิดขึ้นเพื่อให้สำเร็จตามพระวจนะของพระเป็นเจ้า แม้แต่พระวจนะบางข้อที่เรานึกไม่ถึงก็สำเร็จด้วย : “เราได้เรียกบุตรของเราให้ออกมาจากอียิปต์” (มัท ธิว 2:15 จากโฮเชยา 11:1) แต่ถ้าประเด็นคือพระเยซูเสด็จมาเพื่อทำให้พระวจนะในพระคัมภีร์เดิมสำเร็จลง เมื่อมองไปตอนที่มารมาผจญพระเยซู เราเห็นกรอบความคิดทั้งหมดของพระองค์มาจากธรรมบัญญัติ พระองค์ทรงรักษาธรรมบัญญัติ ไม่ยอมให้มารล่อลวงโดยละเลยหรือมองข้ามธรรมบัญญัติ ทรงตอบโต้มารด้วยธรรมบัญญัติ ถ้ามีใครที่ผูกพันตนกับธรรมบัญญัติ ก็ต้องเป็นพระเยซู แต่ไม่น่าใช่พวกธรรมาจารย์และฟาริสี!

พวกเขาเริ่มสงสัยว่าทำไมพระเยซูไม่ใช้คำศัพท์เฉพาะของพวกเขา ไม่ใช้คำพูดในแบบที่คุ้นเคย ในตอนต้นของพระราชกิจ พระเยซูทรงเผชิญกับพวกเขาเรื่องการตีความและการนำธรรมบัญญัติมาใช้ อย่างกรณีวันสะบาโต ทำไมพระเยซูถึงยอมให้มีการรักษาโรคในวันสะบาโต และทรงทำเช่นนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า? พวกเขาในอีกมุมมอง พระเยซูเป็นพวกละเมิดธรรมบัญญัติ มัทธิวต้องการให้เห็นว่าพระเยซูทรงเป็นผู้มาทำให้ธรรมบัญญัติสมบูรณ์ แต่ในมุมมองของพวกฟาริสี พระองค์คือคนที่มองข้ามธรรมบัญญัติ เป็นคนที่ใจอ่อนต่อความบาป

อีกกรณีคือผู้หญิงที่ถูกจับได้ขณะล่วงประเวณี (ยอห์น 8:5) “ในธรรมบัญญัติ โมเสส สั่งให้เรา” พวกเขาพูด “เอาหินขว้างคนเช่นนี้ให้ตาย” (ยอห์น 8:5) นั่นคือธรรมบัญญัติ พระเยซูทรงเห็นว่าจำเป็นตั้งแต่ต้นของพระราชกิจ ประกาศว่าพระองค์ทรงยืนอยู่จุดไหนในธรรมบัญญัติ เห็นได้จากมัทธิว 5:17-48 ทั้งบทเกี่ยวข้องกับพระองค์และธรรมบัญญัติ พระองค์กล่าวในข้อ 17-20 ว่าไม่ได้มาเลิกล้างธรรมบัญญัติ… ไม่ได้มาเลิกล้าง แต่มาทำให้สมบูรณ์ทุกประการ ไม่ว่าจะอักษรหนึ่ง ขีดๆหนึ่งของธรรมบัญญัติ ไม่ว่าจะเป็นจุดเล็กๆ จะไม่มีวันถูกเลิกล้างจนกว่าทุกสิ่งจะเกิดขึ้นสมบูรณ์ พระเยซูไม่ได้ต่อต้านธรรมบัญญัติ แต่พระองค์ทรงเป็นผู้มาทำให้สมบูรณ์

เมื่ออ่านข้อ 21 และข้อต่อๆไป เราเห็นตัวอย่างเจาะจงว่าพระเยซูแสดงให้เห็นว่าทรงสนับสนุนธรรมบัญญัติอย่าง ไรในแง่ไม่ได้มาเลิกล้าง ที่จริงทรงยกระดับขึ้น ทรงนำพวกเขาไปไกลเกินกว่าจะคิดได้ – หรือต้องการให้พระองค์ทำ ทำให้เราเข้าสู่บทเรียนตอนนี้

ธรรมบัญญัติและพระเยซู

ก่อนอื่นขอพูดถึงคำว่าความโกรธและการฆ่าคนที่เราเห็นในมัทธิว 5:21 พระเยซูทรงเริ่มในจุดที่พวกเขาเริ่ม และการฆ่าคนคือสิ่งที่ห้ามไว้ในธรรมบัญญัติ ทุกคนเห็นด้วย ฆ่าคนเป็นสิ่งที่ผิด และมีบทลงโทษใหญ่ ในกรณีนี้ใช่ การฆ่าคนนั้นผิด พระเยซูทรงกล่าวถึงบัญญัตินี้ โดยเฉพาะในสองส่วนแรก แต่ที่เรากำลังพูดถึงคือธรรมบัญญัติเรื่องการล่วงประเวณี นี่เป็นหนึ่งในข้อห้ามของพระบัญญัติสิบประการ ธรรมบัญญัติกล่าวว่า… แต่พระเยซูตรัสว่า “แต่เราบอกท่านทั้งหลายว่า…” พระองค์ไม่ได้มาเลิกล้างธรรมบัญญัติ แต่ทรงนำไปไกลกว่ากรอบธรรมบัญญัติ และทำให้บางคนเห็นแตกต่าง คำถามคือพระเยซูกำลังแปลธรรมบัญญัติอย่างที่เคยเป็นมา หรือที่จริงพระองค์กำลังขยายกรอบธรรมบัญญัติอย่างที่คนในพระคัมภีร์เดิม เห็น?

ความรู้สึกของผมคือ ขณะที่พระเยซูกำลังแปลความหมายธรรมบัญญัติอย่างที่ควรเป็น พระองค์ยังนำเราไปไกลกว่าที่ใครจะคิดว่าเป็นได้ เราจะเรียนรู้มากขึ้นในบทเรียนต่อๆไปเรื่องการหย่าร้าง เมื่อพระเยซูสอนเจาะเข้าไปเรื่องการหย่าร้าง ไม่มีใคร ไม่มีแม้แต่พวกหัวโบราณอยากจะไปจนถึงจุดที่พระเยซูนำไป เรื่องการล่วงประเวณีและหย่าร้าง ไม่มีเลย! พวกสาวกคงพูดกันว่า “โอ้ ตายละพระเจ้า ถ้ามันเป็นแบบนี้ เราก็ไม่ควรแต่งงาน” (มัทธิว 19) ทุกคนช็อคในสิ่งที่พระเยซูนำไป พระองค์นำไปถึงแก่นของเรื่อง ไปถึงรากเหง้าของความบาป แต่ผมคิดว่ามีนัยอยู่ในสิ่งที่พระองค์ทรงนำให้กว้างไกลออกไป หนึ่งในการต่อสู้ที่พระเยซูมีต่อพวกธรรมาจารย์และฟาริสี คือเรื่องของโมเสส มัทธิว 23:2 “พวกธรรมาจารย์กับพวกฟาริสีนั่งบนที่นั่งของโมเสส”² โมเสสเป็นคนของพวกเขา เป็นวีรบุรุษ และธรรมบัญญัติเป็นเขตอิทธิพลของพวกเขา! พวกเขาคิดว่าตัวเองเป็นแชมเปี้ยนของโมเสส พระเยซูตรัสกับพวกเขาว่า “ธรรมบัญญัติกล่าวว่า… แต่เราบอกท่านทั้งหลายว่า…” ถ้อยคำนี้กระตุกหูพวกเขาทันที เมื่อพระเยซูตรัส พระองค์หมายความว่า “นี่คือสิ่งที่ธรรมบัญญติบอกไว้ แต่เราจะบอกว่า…” ทำให้เราสัมผัสได้ว่าพระเยซูทรงมีสิทธิอำนาจเหนือโมเสส และพระองค์เป็นเช่นนั้น จึงไม่เป็นที่ประหลาดใจเมื่อทรงนำธรรมบัญญัติไปไกลกว่าโมเสส และยกระดับมาตรฐานความชอบธรรมให้สูงขึ้น สูงกว่าที่ธรรมบัญญัติพาไป

พระเยซูและธรรมบัญญัติ

ข้อสังเกตสองสามข้อจะช่วยให้เข้าใจเมื่อพระเยซูทรงเข้าไปจัดการกับธรรม บัญญัติในมัทธิว 5:21-48 เป็นเรื่องธรรมบัญญัติล้วนๆ พระองค์พูดไปตามธรรมดาใน 5:17-20 ทรงมาเพื่อสนับสนุนและทำให้ธรรมบัญญัติสมบูรณ์ ไม่ได้มาเลิกล้าง ทรงสนับสนุนธรรมบัญญัติ ไม่ใช่คัดค้าน แล้วเราได้เห็นตัวอย่างที่แสดงถึงประเด็นนี้ สองตัวอย่างแรกมาจากพระบัญญัติสิบประการ ไม่มีข้อโต้แย้ง นี่คือสิ่งที่ธรรมบัญญัติสอน แต่เมื่อเจาะลงไปในตัวอย่างนี้ คุณจะพบว่าพอไปถึงตอนจบในมัทธิว 5:43-48 เราไม่เห็นสิ่งนี้สั่งไว้อยู่ในพระคัมภีร์เดิม แต่พระเยซูทรงอ้างถึงข้อสรุปจากธรรมบัญญัติของพวกฟาริสี พวกเขาวินิจฉัยว่าธรรมบัญญัติกล่าวว่าคุณควรรักเพื่อนบ้านและเกลียดชังศัตรู ซึ่งไม่มีอยู่ตรงไหนในพระคัมภีร์เดิม (หรือใหม่) เพราะเป็นการสรุปเอาเองอย่างไม่ถูกต้อง พระเยซูทรงเริ่มโดยตรงจากธรรมบัญญัติ และจบลงด้วยธรรมบัญญัติที่ถูกบิดเบือนไปโดยพวกธรรมาจารย์และฟาริสี พระเยซูทรงเริ่มจากสิ่งที่เราเรียกว่า “ธรรมบัญญัติที่บริสุทธิ์” ไปยัง “ธรรมบัญญัติที่ถูกบิดเบือน” โดยลัทธิยูดาทำให้เขวไป

มีรูปแบบที่ชัดเจนตรงนี้ พระเยซูกล่าวจากธรรมบัญญัติ และเพิ่มเติม (ยกระดับขึ้น) และท้ายที่สุดทรงบอกถึงวิธีนำมาใช้ สองกรณีแรกเกี่ยวข้องกับการฆ่าคนและล่วงประเวณี เมื่อพระเยซูพูดถึงการฆ่าคน พวกธรรมาจารย์และฟาริสีพูดกับตนเองว่า “โอ้ งานนี้พวกสบายมาก เราผ่าน นี่เป็นถิ่นของเรา” ยอมรับเถอะครับ เมื่อคุณมองมาและเห็นคำว่า “อย่าฆ่าคน” (อพยพ 20:13) คุณก็โล่งใจ พวกเราคงไม่มีใครไปฆ่าคน ไม่ใช่ฉันแน่ จนกระทั่งพระเยซูกล่าวว่า “ถ้าคุณเกลียดชังพี่น้องของคุณ ถ้าคุณพิพากษาว่าเขาไม่มีคุณค่า คิดว่าโลกคงจะน่าอยู่ขึ้นถ้าไม่มีคนแบบนี้ คุณก็ได้บ่มทัศนคติอยู่ในใจแล้วว่าฆ่าคน” อะไรคือปัญหาใหญ่? กรอบความคิดที่คิดว่าบางคนนั้นเป็น “อ้ายโง่… อ้ายบ้า” (มัทธิว 5:22)

พระเยซูจึงนำข้อ 23 มาใช้โดยให้ตัวอย่างสองแบบ ตัวอย่างแรก เรากำลังเดินทางไปโบสถ์ และตัวอย่างที่สอง เรากำลังเดินทางไปศาล ระหว่างเดินทางไปโบสถ์ ที่ๆเราจะนำเครื่องบูชาไปถวาย นึกขึ้นมาได้ว่ามีพี่น้องบางคนขัดเคืองใจคุณ ตรงนี้คือตรงที่บิดเขวไป พระเยซูทรงออกจากการกระทำไปที่แรงจูงใจ เราอาจคิดว่าพระเยซูคงตอบว่า “เหตุฉะนั้น ถ้าคุณมีเรื่องขัดเคืองใจกับพี่น้อง จงไปหาเขาและคืนดีเสีย” แต่พระองค์ไม่ได้พูดแบบนั้น พระองค์พูดว่าถ้าคุณนึกขึ้นมาได้ว่ามีพี่น้องขัดเคืองใจคุณ และถ้าความขัดเคืองนั้นไม่ถูกต้อง มันก็ไม่ถูกต้องสำหรับคุณด้วย ถ้าความโกรธนั้นไม่ถูกต้อง มันก็ไม่ถูกต้องกับคุณด้วย เพราะฉันต้องรักษาความสัมพันธ์กับพี่น้องไว้ ถ้าเขามีเรื่องไม่พอใจฉัน เป็นหน้าที่ๆฉันต้องไปคืนดีและจัดการกับความเคืองใจนั้น พระเยซูตรัสว่าเราต้องไปหาคนๆนั้น เพื่อทำการคืนดีก่อน

ทำไมอยู่ดีๆคุณนึกขึ้นมาได้ว่าที่โบสถ์มีพี่น้องโกรธคุณอยู่? ทำไมที่โบสถ์? ตัวอย่างหนึ่งอยู่ใน 1เปโตร 3 เกี่ยวข้องกับสามีภรรยา สามีได้รับคำสั่งให้อยู่กินกับภรรยาด้วยความเข้าใจในตัวเธอ แล้วอะไรต่อจากนั้น? “…เพื่อว่าคำอธิษฐานของท่านจะไม่มีอุปสรรคขัดขวาง” (1เป โตร 3:7ข) คุณต้องการรู้หรือไม่ว่าคุณและภรรยากำลังมีปัญหาในชีวิตสมรส? ลองอธิษฐานกับเธอดู คุณจะพบว่ามันยากที่จะอยู่ในการนมัสการและอธิษฐาน ถ้าคุณมีเรื่องค้างคาใจกับบางคน ผมขอแนะนำว่าเมื่อเราเข้ามานมัสการร่วมกัน เราจะสัมผัสได้ว่ามีอุปสรรคขวางกั้นการสามัคคีธรรม และนี่คือสิ่งที่พระเยซูตรัส ให้ไปหาพี่น้อง จัดการกับความสัมพันธ์ที่แตกหัก แล้วถึงค่อยไปนมัสการ

ตัวอย่างที่สองคือ “ระหว่างเดินทางไปศาล” (มัทธิว 5:25) ดูเหมือนไม่มีใครอยากไปศาลยกเว้นพวกนักกฎหมาย พวกฟาริสีก็เป็นพวกชอบจับผิดในกฎเล็กๆน้อยๆ พวกเขาชอบไปศาล บางครั้งเราได้ยินคนพูดว่า “แล้วเจอกันในศาล” พระเยซูตรัสว่า “ระหว่างทางไปศาล คุณควรจะตกลงกันให้ได้โดยเร็ว” ผมไม่เคยเห็นศาลยุติธรรมที่ไหนแก้ปัญหาเรื่องหัวใจได้ การไปศาลไม่ได้ช่วยให้คืนดีกัน น่าสนใจที่บางครั้งมีคนแอบเอาปืนเข้าไปในศาลเพื่อฆ่าคนที่คิดว่าทำผิดต่อเขา รวมถึงผู้พิพากษาและลูกขุนด้วย ศาลอาจประกาศว่าผิด หรือไม่ผิด แต่ไม่มีการคืนดี จะหลีกเลี่ยงการฆ่าคน ให้จัดการกับความโกรธ ทำได้โดยไปหาทางคืนดี ไม่ใช่ไปหาทางแก้แค้น

พระเยซูและการล่วงประเวณี

เราเข้ามาสู่เรื่องการล่วงประเวณีในมัทธิว 5:27-30 ข้อ 31-32 เรื่องการหย่าร้างจะเรียนในบทเรียนหน้า การแปลความพระคัมภีร์ที่หลากหลายอาจรวมเอาข้อ 27-32 เข้าไปในย่อหน้าเดียวกัน ขณะที่บางฉบับจะแบ่งเป็นสองย่อหน้า เราต้องเข้าใจว่าทั้งสองตอนนี้เกี่ยวข้องกันอย่างใกล้ชิด และเหตุผลที่การหย่าร้างถูกมองว่าเป็นความชั่วร้ายในข้อ 31 และ 32 เพราะมักจะทำให้เกิดการล่วงประเวณี ดังนั้นขอให้เข้าใจว่าทำไมผมถึงเลือกจบบทเรียนนี้ที่ข้อ 30 เราจะมาพูดเรื่องความเชื่อมโยงระหว่างการล่วงประเวณีและการหย่าร้างในบท เรียนหน้า ดังนั้นการหย่าร้างและการล่วงประเวณีเกี่ยวข้องกันอย่างใกล้ชิด ในพระวจนะตอนนี้ยังไม่จบลงแค่ข้อ 30 เพราะบทเรียนนี้เน้นในเรื่องบาปแห่งการล่วงประเวณี

เราจะเข้ามาถึงข้ออ้างอิงที่สองจากพระบัญญัติสิบประการ พระเยซูทรงพูดเรื่องการฆ่าคนก่อนในข้อ 21-26 ตอนนี้พระองค์หันกับมาที่การล่วงประเวณีในข้อ 27-32 เป็นเรื่องน่าสนใจมากเมื่อมาถึงพระวจนะข้อนี้ หนึ่งในนักวิชาการที่ผมชื่นชอบพูดเรื่องบาปผิดทางเพศในแง่ทั่วไป แต่พระเยซูไม่ได้ตรัสถึงความผิดทางเพศในแง่ทั่วไปในตอนนี้ ล่วงประเวณีเป็นบาปเฉพาะเจาะจง ล่วงประเวณีเป็นบาปที่ผู้ทำคือผู้ที่แต่งงานแล้ว แต่ไปมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับผู้อื่นนอกชีวิตสมรส ล่วงประเวณีเป็นความบาปทางเพศที่เฉพาะเจาะจง (ภาษากรีก = moicheuo) หรืออีกคำในภาษากรีก Porneia ถูกนำมาใช้อย่างกว้างขวางในเรื่องผิดศีลธรรมทางเพศ เราจะมาพูดถึง porneia ทีหลัง แต่ไม่ใช่สิ่งที่เรากำลังพูดอยู่ในตอนนี้ นี่เป็นบาปในชีวิตแต่งงาน เป็นบาปที่ต้องใส่ใจเป็นอย่างมาก

เมื่อเรามาดูลิสท์รายการบาปผิดทางเพศในเฉลยธรรมบัญญัติ 22 ที่กล่าวว่าถ้าชายที่แต่งงานแล้วไปมีความสัมพันธ์กับหญิงอื่น ทั้งคู่ต้องถูกหินขว้างให้ตาย จบข่าว!.. ล่วงประเวณีเป็นบาปถึงตาย ต้องโทษรุนแรงที่สุด แต่ในบทเดียวกัน พูดถึงหญิงสาวที่ยังเป็นพรหมจารี และยังไม่ได้หมั้นหมาย และถ้าถูกผู้ชายบังคับขืนใจ ชายคนนั้นต้องจ่ายค่าปรับ และถ้าบิดายินยอม ชายคนนั้นต้องแต่งงานกับเธอ และหย่าร้างไม่ได้เลย! แต่เราพูดว่า “เฮ้ เดี๋ยวก่อน เดี๋ยวก่อน ทำไมมีบางคนทำสิ่งชั่วร้ายกับหญิงที่ยังไม่ได้แต่งงานและได้รับโทษแค่ตีข้อ มือเบาๆ แต่ขณะที่คนแต่งงานแล้ว ทำบาปล่วงประเวณีกลับโดนโทษถึงตาย? มันต่างกันอย่างไร?” ข้อแตกต่างนั้นเจาะจงมากครับ นี่เป็นการละเมิดพันธสัญญาของการแต่งงาน (มาลาคี 2:13-16) การละเมิดพันธสัญญาในชีวิตแต่งงานจะทำให้ชีวิตแต่งงานงานนั้นเป็นมลทิน ถ้าคุณเข้าใจจากในพระคัมภีร์เดิมว่าพระเจ้าทรงสงวนเชื้อสายไว้ และพระเมสซิยาห์จะมาตามสายนี้ การละเมิดคำสาบานในการแต่งงาน จึงเป็นการ “ทำผิดที่ร้ายแรงที่สุด” ถูกแยกออกมาว่าเป็นการละเมิดที่ร้ายแรงที่สุด ทั้งพระเยซูคริสต์และธรรมบัญญัติ

เนื้อหาตอนนี้พุ่งไปที่ผู้ชาย และเน้นว่าเป็นผู้ชายเท่านั้น ถ้างั้นแปลว่ากฎเรื่องการล่วงประเวณีไม่เกี่ยวกับผู้หญิงหรือ? ผมไม่คิดอย่างนั้น ที่ผมคิดว่าเจาะจงเน้นไปที่ผู้ชาย เพราะเมื่อมองเรื่องการหย่าร้าง เราไม่เห็นคำอธิบายเรื่องหย่าร้างในพระคัมภีร์เดิม นอกจากผู้ชายหย่าภรรยา ไม่เห็นเจอว่าผู้หญิงหย่าร้างในพระคัมภีร์เดิม ความเห็นของผม พระเยซูกำลังมุ่งเป้าไปที่ “พวกผู้ชาย” พระองค์ทรงเล็งปากกระบอกปืนใหญ่ตรงไปที่พวกธรรมาจารย์และฟาริสี และถ้าผมเข้าใจสภาแซนเฮดริน (สภาของชาวยิว) ถ้าคุณเป็นหนึ่งในสภาแซนเฮดริน คุณต้องเป็นผู้ที่แต่งงานแล้ว ดังนั้นในสถานการณ์เช่นนี้ คุณก็กำลังพูดถึงผู้ชาย การแต่งงาน และการล่วงประเวณี ดูเหมือนพระเยซูทรงพุ่งเป้าไปยังคนที่รู้สึกว่าตัวเองปลอดภัย พวกธรรมาจารย์และฟาริสีคิดว่าตัวเองอยู่ในพื้นที่ๆเป็นต่อเมื่อต้องรับมือ กับพระเยซู พวกเขามั่นใจเอามาก พระเยซูถูกกล่าวหาบ่อยๆในพระราชกิจของพระองค์ว่าชอบคบค้ากับคนบาป พระเยซูคบค้ากับพวกคนบาป รวมถึงคนทำบาปผิดทางเพศ และเมื่อทำเช่นนั้น พวกธรรมาจารย์และฟาริสีไม่ชอบใจ (ลูกา 7:36-50) พระเยซูไปทานข้าวเย็นที่บ้านซีโมน (คนละคนกับซีโมนเปโตร) และผู้หญิงคนนี้ที่ทำผิดศีลธรรมก็มา เอาน้ำมันหอมมาชโลมพระเยซู เช็ดพระบาท น้ำตาไหลพราก พวกเขาคิดว่าพระเยซูคงไม่รู้จักเธอ หรือไม่ควรไปสนใจ พระเยซูทรงทำให้เห็นชัดเจนว่ารู้ว่าเธอเป็นใคร และพระองค์เสด็จมาเพื่อแสวงหาและช่วยคนบาป แต่ในมุมมองของพวกฟาริสี พระเยซูใจอ่อนกับบาป โดยเฉพาะบาปผิดทางเพศ พระองค์ไม่ได้เอาหินขว้างผู้หญิงที่ถูกจับได้ขณะล่วงประเวณี แม้ธรรมบัญญัติโมเสสบอกให้เอาหินขว้างให้ตาย พระเยซูเป็นอะไรไป?

พวกเขาไม่เพียงเชื่อว่าพระเยซูใจอ่อนกับความบาป พวกเขากลับไปมองว่าพระองค์เป็นผลมาจากความบาป (ยอห์น 8:41) พวกเขารู้สึกปลอดภัยดี เมื่อพระเยซูตรัสถึงความผิดบาปทางเพศ พวกเขาก็คิด “พูดมาเลย เราพร้อมจะซัดกลับอยู่แล้วในเรื่องนี้ เราเป็นต่อ พวกเราไม่เคยล่วงประเวณี ทำไมถึงชอบใจอ่อนกับเรื่องล่วงประเวณีนัก ทำให้สงสัยว่าเกิดมาได้อย่างไรแต่แรก” พระเยซูมีบางสิ่งจะบอกพวกเขา และทรงพบว่าพวกเขาผิดอยู่สามประการ

เนื้อหาตอนนี้ พระองค์พบว่าพวกเขาผิดเรื่องล่วงประเวณี “ในใจ” ใครๆก็ผิดในข้อนี้ ไม่มีใครหลุดรอดไปได้ในข้อหาล่วงประเวณีในใจ ถ้านี่เป็นมาตรฐานที่พระเยซูกำหนด เราต่างก็ร่วงตุ้บลงไป แล้วยังมีการล่วงประเวณี “ฝ่ายวิญญาณ” ในมัทธิว 12 พวกเขามาขอหมายสำคัญจากพระเยซู และพระองค์เรียกพวกเขาว่าคนชาติชั่วและคิดทรยศต่อพระเจ้า ตลอดเวลาคุณคิดว่าพระเยซูจับพวกเขาผิดเรื่องล่วงประเวณีในใจ แต่พวกเขาคิดว่าตนเองบริสุทธิ์เมื่อพูดถึงล่วงประเวณีตามการกระทำ แต่ไม่เป็นเช่นนั้น ถ้าคุณเข้าใจถ้อยคำของพระเยซูเรื่องการหย่าร้าง จำในมัทธิว 19:3 ได้หรือเปล่า? “ผู้ชายจะหย่าภรรยาของตนเพราะเหตุใดๆก็ตาม เป็นการถูกต้องตามธรรมบัญญัติหรือไม่?” แม้แต่คนหัวโบราณที่สุดในท่ามกลางยิวคงนึกไม่ถึงว่าพระเยซูจะไปไกลขนาดนั้น ในการพูดถึงที่มาของการล่วงประเวณี

ที่ผมเดาคือ (และผมเข้าใจว่ากำลังเสี่ยงอยู่) พวกเขาไม่เพียงแต่คว่ำบาตร (จำได้หรือไม่พระเยซูพูดถึงพวกธรรมาจารย์และฟาริสีว่าทำอย่างหนึ่ง แต่สอนอีกอย่าง) แต่ในชุมชนของพวกฟาริสี หลายคนหย่าร้าง และการหย่านั้นไม่ได้เป็นไปตามพระคัมภีร์ ถ้าคำตรัสของพระเยซูเป็นจริง การหย่าร้างที่ไม่เป็นตามพระคัมภีร์ก็คือที่มาของการล่วงประเวณี พวกเขาก็คือพวกที่ล่วงประเวณีนั่นเอง!

นึกภาพออกมั้ยครับ พระเยซูทรงตบท้ายพวกธรรมาจารย์และฟาริสีในพื้นที่ๆพวกเขาคิดว่าปลอดภัย ในทันที พระองค์ทรงพบว่าพวกเขาผิดเรื่องการล่วงประเวณีในทุกมิติตามที่ตรัส และในที่ๆพวกเขามั่นใจมาก ธรรมบัญญัติกลับห้ามไว้ ชัดเจนครับ พระเยซูตรัสไว้ในข้อ 27 และต่อยอดขึ้นไปอีกระดับว่า “ฝ่ายเราบอกท่านทั้งหลายว่า ผู้ใดมองผู้หญิงเพื่อให้เกิดใจกำหนัดในหญิงนั้น ผู้นั้นได้ล่วงประเวณีในใจกับหญิงนั้นแล้ว (มัทธิว 5:28) ผู้เชี่ยวชาญพระคัมภีร์ท่านหนึ่งชี้ให้เห็นคำว่า “มอง” เน้นว่าไม่ใช่มองธรรมดา แต่มองมากธรรมดา บางคนแปลว่า “ชายตามอง” บางคนแปล “จ้องมอง” ไม่ใช่แค่มองแล้วตั้งข้อสังเกตุ ความจริงคือบางคนจับสายตาได้ไวมาก และสายตาก็สังเกตุเห็น แต่เป็นเรื่องของการหยุด หันสายตาออกมา และไม่ “มองต่อ” คือสิ่งที่พระเยซูตรัสถึง พระองค์ยังตรัสด้วยว่าไม่ใช่แค่มองด้วยใจกำหนัด แต่มองด้วยใจมีราคะปรารถนา เป็นการมองที่มีจุดมุ่งหมาย เช่นเดียวกับในมัทธิว 6:1 เมื่อพระเยซูตรัสว่า “จงระวัง อย่ากระทำศาสนกิจเพื่ออวดคนอื่น” เพราะ การกระทำที่แสดงออกถึงความชอบธรรมนั้นเป็นไปเพื่อให้คนปรบมือให้ นี่เป็นการมองอย่างอ้อยอิ่งด้วยความกำหนัดและต้องการให้ไปถึงเป้าหมาย

ตอนนี้ทุกคนหูผึ่งฟังพระเยซู ใครในพวกเรา ไม่ว่าชายหรือหญิง ที่ไม่รู้สึกว่าตกเป็นผู้ต้องหาในกรณีนี้? ในข้อ 29 และ 30 พระองค์แตะไปยังการกระทำที่เราต้องตอบสนอง เมื่อมองไปที่คำตรัสของพระเยซู เราพูดกันว่า “มันดูไม่รุนแรงไปหน่อยหรือ พูดเรื่องควักตา หรือตัดแขนทิ้ง?” แน่นอนครับรุนแรง ยังมีบางประเทศในโลกนี้ที่บอกว่าถ้าคุณขโมย ให้ตัดมือทิ้ง เราก็คิดว่าออกจะรุนแรง ยอมรับเถอะครับว่าคือความชั่วร้ายของเรา เป็นความชั่วร้ายของเราล้วนๆ!!

ผมมีตาข้างซ้ายที่ดีมาก และถ้าผมควักตาขวาทิ้ง ตาซ้ายผมก็ทำหน้าที่แทน พระเยซูบอกว่าให้เอาตาขวาออก สำหรับพวกเราส่วนใหญ่ ตาขวาของเราเป็นตาที่สำคัญ เรามีสองมือ ถ้าพระองค์บอก “ตัดมือขวาทิ้ง” คุณเห็นด้วยหรือไม่ว่าถ้าเราควักตาออกทั้งสองข้าง และตัดมือทิ้งทั้งสองข้าง เราก็ยังไม่อาจแก้ปัญหาเรื่องความคิดลามกในใจได้? มันยังอยู่ที่นั่น!

จำได้ว่าเคยอ่านประวัติศาสตร์คริสตจักรเมื่อหลายปีที่แล้ว เกี่ยวกับหนึ่งในบัญญัติของนักบวช ชายคนหนึ่งพยายามเอาตัวเองออกมาจากบาปแห่งราคะของโลก เขาจึงไปปลีกวิเวกอยู่ในถ้ำ จำไม่ได้ว่านอนบนเตียงตะปูหรือเปล่า แต่สาวเต้นระบำหน้าท้องก็ยังอยู่ในความคิด ไม่สามารถสลัดออกไปได้ ดังนั้นจะควักลูกตา หรือว่าจะตัดมือทิ้งก็จะห้ามอะไรไม่ได้ แล้วพระเยซูทรงหมายความอย่างไร?

ผมคิดว่าพระเจ้าไม่ได้เลือกอวัยวะสองอย่างนี้โดยไม่มีจุดมุ่งหมาย – มองดู และ แตะต้อง – ตาและมือของเรา – เห็นด้วยหรือไม่ เป็นองค์ประกอบใหญ่ในขอบเขตของความชั่ว ในขอบเขตของการล่วงประเวณี? ดังนั้นที่พระองค์ตรัสไม่ใช่ให้หยุดมองโดยควักตาทิ้ง หรือไม่แตะต้องโดยตัดมือทิ้ง แต่เราต้องหยุดไม่ว่าจะเสียอะไรก็ตาม เราต้องหยุดมองแบบนั้น เราต้องบังคับตนเองอย่างรุนแรงในการทำเช่นนั้น เราต้องกล้าที่จะไม่มองต่อ ในวัฒนธรรมของเรา คงแทบจะต้องใส่ผ้าปิดตา เพราะทั้งตัวเป็นๆ ในนิตยสาร ป้ายโฆษณา ไม่ว่าหันไปทางไหน มันจะกระโจนมาจับคุณ เทคโนโลยีความใคร่ได้รับการพัฒนาไปอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ความชั่วนั้นน่าทึ่ง เป็นสิ่งที่เหลือเชื่อ เวลาผมเดินทางไปแถวเอเซีย ผู้หญิงบางคนแต่งตัวมิดชิด แต่ในทุกวัฒนธรรมมันมีหนทางที่ออกมาเรียกร้องและล่อลวงได้ เพราะความเป็นจริงคือเราควรต้องปิดปาก ปิดหู และปิดความรู้สึกในทุกมิติ แต่เรายังมีสิ่งที่เกิดในใจและในความคิด มีหนทางที่ผู้ชายหาโอกาสทำในสิ่งที่ชั่วร้ายได้ แต่พระคริสต์กำลังบอกเราในบทเรียนนี้ว่า ถ้าความจริงคือเราทำผิดจริง เราต้องมองให้ออกว่าบาปนั้นจะนำเราไปที่ไหน ถ้าเราคิดว่าพระเยซูใจอ่อนต่อบาป เราคงต้องมองดีๆอีกที

เมื่อพระเยซูตรัสกับหญิงที่ถูกจับได้ขณะล่วงประเวณี “จงไปเถิดและอย่าทำผิดอีก” เป็น บาปที่สมควรตาย เราต้องเข้าใจว่าเมื่อพระเยซูตรัสว่าเสียอวัยวะหนึ่งดีกว่าทั้งตัวต้องลงนรก พระองค์พูดถึงความพินาศนิรันดร์ ล่วงประเวณีจะทำให้คุณรู้สึกผิดบาปแน่ และต้องลงนรกl! คุณจึงต้องตระหนักถึงความร้ายแรงของมัน และทำทุกสิ่งเพื่อแก้ไข จำที่ อ เปาโลพูดไว้ในโรม 6 ได้หรือไม่เรื่องการใช้อวัยวะให้เป็นเครื่องชอบธรรม เรากลับไปแสวงหาความเพลิดเพลินจากมัน แต่ที่จริงสิ่งที่เรากำลังปรนนิบัติคือสิ่งเดียวกับสิ่งที่เราต้องทำให้มัน ตาย เพื่อจะได้ชีวิตนิรันดร์ในแผ่นดินของพระเจ้า พระองค์ไม่ได้บอกว่าอย่าปล่อยไปตามเนื้อหนังอย่างที่คนชอบทำ พระองค์กำลังบอกว่าหยุดยั้งมันเสีย และอย่างเด็ดขาดด้วย ให้มองว่าบาปนี้อันตรายถึงตาย

นี่คือหลักการเดียวกับการลงวินัยของคริสตจักรหรือไม่? (ดูจาก 1โครินธ์ 5) พระกายของพระคริสต์ประกอบด้วยอวัยวะหลายส่วน จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อหนึ่งในอวัยวะเหมือนใน 1โครินธ์ 5 พูด คือบางคนไปนอนกับภรรยาของพ่อ? คริสตจักรต้องทำอย่างไรเมื่อชายคนนั้นถูกกล่าวตักเตือนในความบาปของเขา แต่ไม่ยอมสำนึกผิด? คุณจำเป็นต้อง “ตัด” คนที่กระทำผิดออกไป ใช่ มันรุนแรง แต่หลักการที่นำมาใช้กับบุคคลก็ต้องนำมาใช้กับคริสตจักรด้วย คุณต้องตัดอวัยวะหรือสิ่งที่ทำให้เกิดบาปและนำมาซึ่งความเสียหายที่ร้ายแรง

ในภาคปฏิบัติ พระเยซูไม่ได้ต่อต้านความสุขในชีวิตสมรส ไม่ได้ต่อต้านความสุขทางเพศ ฮีบรู 13:4 กล่าวว่าให้เตียงสมรสปราศจากความชั่วช้า พระเจ้าทรงมอบของประทานนี้เพื่อความสุขของเรา เป็นความสุขที่กรอบต้องห้าม จงตระหนักถึงความร้ายแรงของบาป ตอบสนองอย่างจริงจัง ตามประสบการณ์ของผม เมื่อต้องรับมือกับปัญหาความผิดบาปทางเพศในคริสตจักร ในแทบทุกกรณีเท่าที่จำได้ แต่ละคนที่เกี่ยวข้องต่างก็พูดว่า “ผมรู้ว่ามันเป็นบาป รู้ว่าพระเจ้าตรัสไว้อย่างไร และรู้ว่าควรต้องทำอย่างไรด้วย” ปัญหาคือเขาไม่เคยทำในสิ่งที่บอกว่ารู้! บทเรียนนี้แรงครับ เพราะพูดถึงตัดทิ้ง ควักทิ้ง ตัดสินใจแน่วแน่ และจัดการในทันทีในสิ่งที่ทำอันตรายคุณถึงตายได้” ผมไม่ทราบว่าจะพูดให้คุณเห็นความร้ายแรงได้ชัดไปกว่าสิ่งที่พระเยซูคริสต์ ตรัสไว้

เรื่องหนึ่งที่เข้ามาในใจผมอย่างที่ผมไม่เคยคิดมาก่อน คุณจำพระคำในยากอบ 2 ได้หรือไม่?

10 เพราะว่าผู้ใดรักษาธรรมบัญญัติได้ทั้งหมด แต่ผิดอยู่ข้อเดียว ผู้นั้นก็เป็นผู้ผิดธรรมบัญญัติทั้งหมด 11 ด้วยว่าพระองค์ผู้ได้ตรัสว่า เจ้าอย่าล่วงประเวณีผัวเมียเขา ก็ได้ตรัสไว้ด้วยว่า เจ้าอย่าฆ่าคน แม้ท่านไม่ได้ล่วงประเวณีแต่ได้ฆ่าคน ท่านก็เป็นผู้ละเมิดธรรมบัญญัติ (ยากอบ 2)

ต้องขอสารภาพ ผมคิดเสมอว่าตัวเองเป็นแบบนี้ คือคิดเหมือนพวกฟาริสี ผมมองไปที่คำสั่งต่างๆในพระคัมภีร์แล้วบอกตัวเองว่า “ผ่านใสๆ สะอาดแน่ แต่มีบางคำสั่งที่ผมยังไม่ผ่าน” มันทำให้รู้สึกดี รู้สึกผยอง พูดกับตัวเองว่า “ก็อาจมีพลาดไปบ้างนิดๆหน่อยๆ ไม่ใช่เรื่องใหญ่” แต่สิ่งที่ยากอบพูด ถ้าผมละเมิดบัญญัติข้อเล็กๆข้อใด ก็เท่ากับผมผิดธรรมบัญญัติทั้งหมด!”

พระวจนะตอนนี้ในมัทธิว พระเยซูตรัสว่าเมื่อผมทำบาป ผมไม่ได้ละเมิดธรรมบัญญัติข้อนี้ข้อเดียว ละเมิดทั้งหมดครับ ลองคิดดู พวกธรรมาจารย์และฟาริสีพูดว่า “ฆ่าคนและล่วงประเวณีหรือ เรื่องพวกนี้เราสะอาดใสๆ ของกล้วยๆ” แต่ก่อนพระเยซูจะจบ พวกเขาทุกคนผิดหมด นี่คือสิ่งเลวร้ายทั้งหมดครับพี่น้อง ถ้าคุณมองความบาปในมุมมองของพระเยซู และเข้าไปจนถึงแก่นของมัน ไม่มีบาปใดเลยที่คุณและผมไม่ผิด ผมผิดในทุกข้อเลยครับ ไม่ใช่พลาดไปข้อใดข้อหนึ่ง แต่พลาดไปทั้งหมดทุกข้อ เป็นความสิ้นหวัง พระเยซูตรัสถึงความมืดมิดของบาปและผลที่จะตามมา

สิ่งที่พระเยซูตรัสเป็นสิ่งที่ต้องประกาศออกไป สิ่งที่พระองค์ตรัสเป็นสิ่งเดียวกับที่ อ เปาโลพูดไว้ จุดมุ่งหมายของธรรมบัญญัติไม่ใช่ทำให้เราเพียบพร้อมไร้ตำหนิเพื่อจะได้ไป สวรรค์เพราะปฏิบัติตามได้ จุดมุ่งหมายของธรรมบัญญัติคือแสดงให้เราเห็นถึงหัวใจและมือของเราว่าไม่ สะอาด ไม่มีสิ่งใดเลยที่จะทำให้เราไปเข้าเฝ้าพระเจ้าได้ เหตุผลที่พระเยซูทรงมีเมตตากับหญิงที่ล่วงประเวณี เพราะพระองค์ไม่ได้เสด็จมาแค่แสดงให้เห็นว่าเราเป็นคนบาป แต่เสด็จมาเพื่อรับผลโทษบาปที่เราทำ ใช่ครับ นี่คือพระราชกิจของพระองค์ – ยอมตายเพื่อรับโทษบาปของคนบาป – โทษที่สมควรตกแก่เรา – พระองค์รับแทนไปแล้ว – และเสนอหนทางหลุดพ้นให้ด้วย ให้คุณได้รับความรอดจากบาป – นี่คือเหตุผลที่พระองค์มีพระทัยที่อ่อนลง เพราะปรารถนาจะช่วยให้ทุกคนรอดจากกรรมที่ตนเองทำ ทรงเสนอหนทางรอดให้ผ่านสิ่งที่พระองค์ทำบนกางเขน

คำเตือนที่แรงสำหรับพวกเรา – ไม่ว่าคุณจะทำอะไร อย่าทำแล้วบอกกับตัวเองว่า “ไหนๆก็ผิดเรื่องล่วงประเวณีในใจแล้ว ทำไมไม่เดินหน้าทำจริงๆเลยล่ะ” อย่าเสี่ยงนะครับ อย่าก้าวเท้าไป คุณผิดเรื่องล่วงประเวณีในใจ แต่ล่วงประเวณีจริงๆคุณไม่ได้ผิดคนเดียว คุณดึงเอาอีกคนลงมาผิดด้วย อาจไม่มีใครรู้ อาจไม่มีการตั้งครรภ์ คุณอาจไม่ได้ทำผิดข้ออื่นๆเลย แต่อย่างที่ยากอบพูด “ถ้าคุณเลี้ยงดูความใคร่ไว้ มันก็จะโตขึ้นจนพาคุณไปถึงตอนจบได้ – หยุดเลยครับ” ประเด็นคือ “ตัดทิ้ง ควักออก หยุด อย่าเดินหน้าต่อครับ!

หนังสือสุภาษิตพูดเรื่องนี้ความสัมพันธ์ทางเพศและการล่วงประเวณีไว้ค่อน ข้างมาก มีข้อหนึ่งที่พูดว่า – อย่าทำตัวให้ยั่วยวน – ผมไม่ได้พูดถึงการแต่งตัวของผู้หญิง ผู้หญิงที่ชอบยั่วยวนในหนังสือสุภาษิต คือผู้หญิงที่ใช้คำพูด กิริยา และสายตาเวลาพูดกับคุณ มีวิธีกว่าร้อยเล่มเกวียนที่เธอนำมาใช้ และการแต่งกายก็เป็นหนึ่งในนั้น คุณสุภาพสตรีครับ อย่าเป็นหญิงที่มีอาการเช่นนี้นะครับ สำหรับผมผู้หญิงก็มีสิทธิผิดในเรื่องนี้ได้พอๆกับผู้ชาย เพียงแต่ชนวนจุดอาจต่าง กลไกอาจต่าง แต่ผมคิดว่ามันเป็นไปได้ที่ผู้หญิงถูกล่อลวงจากคำพูด ความอบอุ่น อ่อนโยน สุภาพ และสัมผัสได้ถึงความเสน่หา และต่อมาก็สัมผัสทางกาย ความจริงคือทุกคนล้วนทำผิดครับ

แล้วสาวน้อย กับพวกคนโสดล่ะครับ? รู้สึกปลอดภัยดีเหมือนพวกธรรมาจารย์และฟาริสีหรือเปล่า? ระวังนะครับ อย่ารู้สึกปลอดภัยจนพูดกับตัวเองว่า “ฉันยังเด็ก ยังโสด คิดว่าคงไม่แต่งงาน เรื่องนี้คงไม่เป็นปัญหา” ไม่ใช่ตามที่หนังสือสุภาษิตบอก เวลาอ่านหนังสือสุภาษิต อ่านไปเรื่อยๆคุณก็คิด เหมือนที่ผมคิด ผมทึ่งที่มีเปอร์เซ็นต์สูงที่พูดถึงคนอายุน้อย คนที่ยังไม่แต่งงานเกี่ยวกับเรื่องล่วงประเวณี! ถ้ามีสักเวลาใดในชีวิตที่คุณจะปรับความคิดไปสู่การเชื่อฟังและความบริสุทธิ์ ต้องเป็นตอนนี้ เดี๋ยวนี้ ไม่ใช่รอก่อนก็ได้ แต่เดี๋ยวนี้ นั่นคือสิ่งที่หนังสือสุภาษิตสอนไว้

ประเด็นสุดท้ายที่ผมจะพูดในบทเรียนเรื่องการล่วงประเวณี และคนที่แต่งงานแล้ว ผมไม่รู้จำนวนคนที่เข้ามาอ่าน มาฟังในสิ่งที่ผมพูด แต่บาปเป็นเรื่องจริง แต่มีการเยียวยา บำบัด และการให้อภัย แต่คุณต้องละทิ้งบาปนั้นในทันที ต้องจัดการอย่างรุนแรงและเด็ดขาด ที่ผมกลัวคือ บางคนกำลังตกอยู่ในหลุมแห่งการล่วงประเวณี มันไม่ได้เกิดขึ้นในทันที มันค่อยเป็นค่อยไป ผมมีทฤษฎีว่ามีความเกี่ยวข้องกันระหว่างความโกรธและการล่วงประเวณี ผมคิดว่าความโกรธอาจเป็นส่วนหนึ่งที่ผลักดันให้มีการล่วงประเวณี อ เปาโลพูดกับพวกสามีทั้งหลาย “…และอย่ามีใจขมขื่นต่อนาง (ภรรยา)” (โคโลสี 3:9) ผมไม่ได้บอกว่าความโกรธเป็นตัวการเดียว แต่กำลังพูดว่าเป็นปัจจัยได้ ผมคิดว่าสองสิ่งนี้ข้องเกี่ยวกัน และอยากบอกว่าถ้าชีวิตแต่งงานของคุณไม่ค่อยราบรื่น คุณก็กำลังเดินไปสู่ปัญหา ถ้ามีบางสิ่งขาดหายไปในการเดินกับพระเจ้า ถ้ามีบางสิ่งผิดปกติในใจ คุณก็กำลังเดินไปเส้นทางนั้น และพระเยซูตรัสไว้ในตอนนี้ว่า “หยุด หยุดเลย” ตระหนักในบาปที่คุณกำลังทำ ตระหนักว่าคุณกำลังอ่อนแอ จงมาหาพระเยซูเพื่อพระคุณ การให้อภัย เพราะพระองค์สามารถช่วยคุณได้ครับ

โดย : Robert L (Bob) Deffinbaugh

ได้รับอนุญาตและเป็นลิขสิทธิของ https://bible.org/

แปล : อรอวล ระงับภัย (Church of Joy)

---

¹ 179 ตามปกติงานของ อ บ็อบ เดฟฟินบาวจะถูกจัดทำขึ้นหลังคำเทศนา แต่น่าเสียดายบางผลงานทำได้ไม่ครบถ้วน บทเรียนนี้นำมาจากบันทึกคำเทศนาของท่านซึ่งอาจจะไม่ครบถ้วน

² 180 พระวจนะในภาษาอังกฤษอ้างมาจากฉบับแปล The New American Standard Bible. Copyright 1960, 1962, 1963, 1968, 1971, 1972, 1973 by Foundation Press Publications: La Habra, California.

I. คำนำ¹

สองสามเดือนที่แล้ว ผมได้อ่านข่าวด้านล่าง (ปี 2002) เป็นรูปแบบที่เกิดซ้ำซากกรณีพิพาทระหว่างอิสราเอลและปาเลสไตน์:

“เมื่อวันอังคาร อิสราเอลส่งเฮลิคอปเตอร์ไปสังหารผู้นำฮามาสในท่ามกลางถนนที่เต็มด้วยผู้คนใน กาซา แต่ไม่สำเร็จ ทำให้ชาวปาเลสไตน์ 2 คนต้องเสียชีวิต และ 27 คนบาดเจ็บ การโจมตีด้วยขีปนาวุธนี้มีแต่จะจุดชนวนความรุนแรงและพังทลายแผนสันติภาพลง อย่างสิ้นเชิง การโจมตีเพื่อเอาชีวิตอับเดล แรนทิซี ทำให้เกิดความเคียดแค้นจากกลุ่มทหารอิสลาม และมีการขู่ว่าจะใช้ระเบิดพลีชีพเพื่อเอาคืนจากผู้นำอิสราเอล”

“นายกรัฐมนตรีอิสราเอล ประกาศชัดเจนว่าจะไม่ถอนกำลังทหารออกไปจนกว่าสหรัฐอเมริกาจะเดินหน้าผลักดัน แผนสันติภาพต่อ แรนทิซีเป็นผู้นำคนสำคัญของฮามาสที่ทางอิสราเอลพุ่งเป้าไป และส่งสัญญาณว่าจะทวีความรุนแรงขึ้น ทำให้แผนสันติภาพไม่อาจเดินหน้าต่อไปได้”

“อิสราเอลประกาศว่าแรนทิซีเป็นผู้ก่อการร้ายตัวยงที่ชาวปาเลสไตน์น่าจะ ปลดออกไปก่อนหน้า ‘เขาเป็นศัตรูของสันติภาพ ศัตรูของทุกคนที่แสวงหาสันติภาพในตะวันออกกลาง’ ผู้ช่วยนายกรัฐมนตรีกล่าวว่า ‘ที่จริงเราพยายามรักษาขบวนการสันติภาพโดยต้องกำจัดคนแบบนี้ออกไป’

“ผู้สนับสนุนชาวฮามาสนับพันชุมนุมกันที่สนามหน้าโรงพยาบาลชีฟาห์ ร้องปลุกระดมต่อต้านอับบาส หรือที่รู้จักกันในนามอาบู มาเซน ‘อาบู มาเซน เราจะไม่มีวันยอมถอย’ พวกเขาร้องตะโกน”

“ผู้นำฮามาสกล่าวว่าการเอาคืนจะเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ‘การตอบสนองของฮามาสจะรุนแรงเหมือนแผ่นดินไหว – แบบตาต่อตา…นักการเมืองต่อนักการเมือง’ เขากล่าว”²

อีกสถานที่หนึ่งในตะวันออกกลาง มีการเสวนาระหว่างผู้นำคริสเตียนและผู้สอนศาสนาอิสลาม พวกเขากำลังคุยกันถึงข้อแตกต่างระหว่างอิสลามและคริสเตียน ผู้สอนศาสนากล่าวว่าข้อแตกต่างนั้นธรรมดามาก: “คริสเตียนสอนว่าถ้าถูกตบ ให้หันแก้มอีกข้างให้ตบด้วย แต่อิสลามสอนว่าถ้าถูกตบ คุณต้องเอาคืน – ซึ่งจะเป็นการดีกว่าสำหรับทั้งสองฝ่าย”³

คืนหนึ่งระหว่างครอบครัวผมทานอาหารเย็นด้วยกัน ลูกสาว คีล่าห์ ถามคำถามที่ชวนคิดขึ้นมา ถามว่า “ถ้าพี่ชายมาตบหน้าหนู หนูจะตบเอาคืนได้มั้ย?” แน่นอน คำตอบของเราคือเธอต้องไปหาคนที่มีสิทธิตัดสินในเรื่องนี้ – พ่อหรือแม่

จริยะธรรมของโลกนี้คือ : 1) ตบกลับ 2) ทำให้เสมอภาคกัน 3) ปฏิบัติต่อผู้อื่นเหมือนที่ท่านอยากให้เขาปฏิบัติต่อท่าน หลายครั้งความเป็นธรรมเพื่อให้เสมอภาคกันเป็นเหมือนกฎหมายยุคโบราณ “ตาแทนตา ฟันแทนฟัน”⁴ ต้องขอยอมรับว่าการชดใช้หรือเอาคืนเพื่อให้เกิดความเป็นธรรม ดึงดูดผมพอสมควร โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อผมรู้สึกเป็นฝ่ายถูกกระทำ

แต่พระเยซูตรัสว่า “ไม่” – ไม่ให้ใช้กฎตาแทนตา” เพื่อสร้างความเป็นธรรมให้กับคนที่แค้นใจ แต่พระองค์ตรัสว่า “ให้หันแก้มซ้ายให้ตบด้วย” “ให้เลยไปอีกหนึ่งกิโลเมตร” “ถ้าเขาปรับเสื้อไป ให้เสื้อคลุมแถมไปด้วย” และ “อย่าเมินหน้าจากผู้ที่ขอยืม” คำสอนของพระเยซูไม่เพียงแต่ถูกต้องตามกฎและตามหลักการ แต่ยังเจาะลงลึกซึ้งในสถานการณ์ความขัดแย้ง การข่มเหง และความจำเป็นในชีวิตประจำวัน

มัทธิว 5:38-42 กล่าวว่า

38 “ท่านทั้งหลายได้ยินคำซึ่งกล่าวไว้ว่าตาแทนตาและฟันแทนฟัน39 ฝ่ายเราบอกท่านว่าอย่าต่อสู้คนชั่วถ้าผู้ใดตบแก้มขวาของท่านก็จงหันแก้มซ้าย ให้เขาด้วย 40 ถ้าผู้ใดอยากจะฟ้องศาลเพื่อจะปรับเอาเสื้อของท่านไปก็จงให้เสื้อคลุมแก่เขา เสียด้วย41 ถ้าผู้ใดจะเกณฑ์ท่านให้เดินทางไปหนึ่งกิโลเมตรก็ให้เลยไปกับเขาถึงสอง กิโลเมตร 42 ถ้าเขาจะขอสิ่งใดจากท่านก็จงให้อย่าเมินหน้าจากผู้ที่อยากขอยืมจากท่าน”

หลายคนพยายามอธิบายพระวจนะด้านบนไว้ดังนี้:

1. เป็นถ้อยคำที่หนักเอาการของพระเยซู
2. เป็นพระวจนะตอนที่ยากที่สุดในพระคัมภีร์
3. เกินจริงและเป็นไปไม่ได้
4. เป็นคำสั่งสำหรับโลกแบบอื่น

คำสอนตรงนี้ของพระเยซูเป็นการเผชิญหน้าในการนำบัญญัติจากพระคัมภีร์มาบิด เบือนและใช้ในทางที่ผิด บัญญัติแห่งการเอาคืน ภาษาลาตินใช้คำว่า “the Lex Talionis” เป็นบัญญัติแห่ง “ชีวิตแทนชีวิต ตาแทนตา ฟันแทนฟัน” ฯลฯ

II. มีคำถามสามข้อ

คำสั่งของพระเยซูในพระวจนะตอนนี้ก่อให้เกิดคำถามหลายข้อที่ต้องนำมาพิจารณา

ข้อแรก – อะไรคือความเกี่ยวข้องกันระหว่างคำสอนของพระเยซูและบัญญัติในพระคัมภีร์เดิมเรื่องตาแทนตา?

ข้อสอง – อะไรคือข้อแตกต่างระหว่างคำสอนของพระเยซู กับผู้นำชาวยิวและประชาชนชาวยิว? พระเยซูตรัสไว้ก่อนหน้าว่าถ้าความชอบธรรมของท่านไม่ยิ่งไปกว่าความชอบธรรม ของพวกธรรมาจารย์และพวกฟาริสี ท่านจะไม่มีวันได้เข้าสู่แผ่นดินสวรรค์ และเรากำลังอยู่ในความเห็นที่ขัดแย้งข้อที่ห้า หรือหลักการที่แตกต่าง “ท่านทั้งหลายได้ยินคำว่า…ฝ่ายเราบอกท่านทั้งหลายว่า” ในคำเทศนาบนภูเขา

ข้อสาม – พระเยซูต้องการสิ่งใดจากสาวกของพระองค์? เป็นคำสอนที่ไกลเกินตัว เกินกว่าที่เราคริสเตียนจะทำได้จริงหรือ? มันผลักดันเราจนเกินขีดของจริยะธรรมหรือ? หรือว่ามันนำเราไปจน “ตกขอบของความเป็นไปได้”?

III. กฎหมายตาแทนตา ในพระคัมภีร์เดิม

ให้เรามาเริ่มจากบัญญัติข้อนี้ในพระคัมภีร์เดิม

ให้ลองนึกภาพตัวเราและครอบครัวย้อนกลับไปมีชีวิตในสมัยที่ไม่มีตำรวจ ไม่มีศาลยุติธรรม ไม่มีอำเภอ สำนักปกครอง หรือรัฐบาลแห่งชาติ – ไม่มีกษัตริย์ หรืออำนาจใดๆปกครองคุณหรือผู้คนรอบข้าง แล้ววันหนึ่งขณะที่คุณดำเนินชีวิตไปตามปกติ คุณได้รับข่าวช็อค เพื่อนบ้านคนหนึ่งของคุณจงใจเข้ามาทำร้ายลูกสาวคุณ ตบหน้าเธอจนฟันหน้าหักไปสี่ซี่ คุณจะทำอย่างไร? ไม่รู้จะไปแจ้งความที่ไหน – ไปร้องหาความยุติธรรมได้ที่ไหน แล้วถ้าสถานการณ์เลวร้ายลง ลูกคุณถูกฆ่าตายล่ะ? แน่นอนคุณต้องเข้าไปจัดการแก้แค้นเอง อาจต้องเสียเลือดเสียเนื้อ บางทีคุณอาจต้องให้ฝ่ายที่ทำร้ายคนของคุณได้รับบาดเจ็บในแบบเดียวกัน บางทีคุณอาจอยากเอาคืนให้สาสมหรือมากกว่าที่เขาทำกับคุณ หลังจากเอาคืนแล้ว อีกฝ่ายอาจรู้สึกว่ามันมากเกินไป และต้องการตอบโต้ ทำให้เกิดวงจรการเอาคืนที่ไม่รู้จบระหว่างฝ่ายคุณและฝ่ายตรงข้าม – กลายเป็นเรื่องแก้แค้นเลือดท่วมจออย่างในหนังที่เราเคยดู

ปฐมกาล 34 บันทึกเหตุการณ์จริงระหว่างครอบครัวของยาโคบ และครอบครัวของเชเคม หลังจากบุตรสาวของยาโคบ ดีนาห์ถูกข่มขืน พวกพี่ชายของดีนาห์ สิเมโอนและเลวี หาทางแก้แค้นโดยหลอกครอบครัวเชเคมให้ทำสุหนัต แล้วเข้าไปจัดการฆ่าผู้ชายทั้งหมดของเชเคม และแน่นอนในปฐมกาล 49:5-7 พระเจ้าทรงไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่พวกเขาทำ

ดังนั้นการบัญญัติกฎแห่งการเอาคืนในธรรมบัญญัติโมเสสสำหรับคนอิสราเอลและ ผู้มีอำนาจ ผมจึงเชื่อว่าเป็นความก้าวหน้าในเรื่องความยุติธรรม ออกแบบมาเพื่อป้องกันการเอาคืนหรือแก้แค้นกันเอง คนที่ถูกทำร้ายหรือญาติพี่น้องของเหยื่อสามารถร้องเรียนต่อผู้มีอำนาจของ อิสราเอลเพื่อขอความเป็นธรรม แต่อะไรคือการลงโทษที่เหมาะสมในกรณีฆาตกรรมหรือทำให้พิการ? ตรงนี้ทำให้ธรรมบัญญัติเข้ามามีบทบาท “ชีวิตแทนชีวิต” “ตาแทนตา” “ฟันแทนฟัน” การลงโทษต้องเหมาะสมกับการกระทำผิด – ไม่มากกว่าความผิดที่ทำลงไป หรือไม่น้อยกว่า เข้มงวดแต่เป็นธรรม และยังถูกออกแบบเพื่อป้องกันและยับยั้งการกระทำผิดนั้นๆด้วย เป็นการยื่นมือเข้าไปจัดการกับผู้ทำผิดแทนเหยื่อหรือครอบครัวของเหยื่อ นำคนทำผิดเข้าสู่กระบวนการยุติธรรม ถูกออกแบบมาให้เป็นหลักเกณฑ์สำหรับความยุติธรรมที่เหมาะสม ออกแบบมาให้ลงโทษผู้กระทำผิดอย่างเหมาะสมด้วย

แต่มีการบิดเบือนและนำกฎหมายนี้ไปใช้อย่างผิดๆ ทำให้เข้าใจผิดในสมัยนี้พอๆกับเข้าใจผิดในสมัยของพระเยซู – บัญญัติที่ถูกออกแบบมาเพื่อป้องกันการเอาคืนกันเอง กลับถูกใช้เพื่อไปสร้างความชอบธรรมให้ตนเองและพรรคพวก

การเข้าใจธรรมบัญญัติผิดกล่าวว่า ถ้ามีคนตบหน้าคุณ ก็ให้ตบคืน (เพราะมีบอกไว้ว่า ตาแทนตา และฟันแทนฟัน) ถ้ามีใครมาฟ้องร้องคุณ ฟ้องกลับเลย ถ้าทหารโรมันบังคับให้คุณแบกของไปให้เขาหนึ่งกิโลเมตร อย่าไปยอม สู้เลย พระเยซูกำลังเผชิญหน้ากับการสอนและกรอบความคิดเช่นนี้

ผมขอทำความเข้าใจให้ชัดเจน พระเจ้าต้องการนำการแก้แค้นออกไปจากมือของเรา เราอาจนำไปให้กับผู้ปกครองบ้านเมือง ถ้าเหมาะสม แต่ถ้ายังไม่ได้รับความเป็นธรรม นำไปมอบให้พระเจ้าครับ อย่างที่ อ เปาโลกล่าวไว้ในหนังสือโรม :

อย่าทำชั่วตอบแทนชั่วแก่ผู้หนึ่งผู้ใดเลย แต่จงมุ่งกระทำสิ่งที่ใครๆก็เห็นว่าดี … ดูก่อนท่านผู้เป็นที่รักของข้าพเจ้าอย่าทำการแก้แค้นแต่จงมอบการนั้นไว้แล้ว แต่พระเจ้าจะทรงลงพระอาชญา เพราะมีคำเขียนไว้ในพระคัมภีร์ว่าองค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสว่า “การแก้แค้นเป็นของเรา เราเองจะตอบสนอง” (โรม 12:17, 19)

“บัญญัติแห่งการเอาคืน” บ่งไว้ชัดเจนถึงสามครั้งในพระคัมภีร์เดิม

ที่แรกในอพยพ 21:22-25 บัญญัติขึ้นเพื่อช่วยปกป้องสตรีมีครรภ์และบุตรจากการถูกทำร้ายให้บาดเจ็บ หรือถึงตาย เพราะถูกลูกหลงจากพวกผู้ชายที่ต่อสู้กัน

ที่สองในเลวีนิติ 24:17-22 ใช้ในกรณีเกิดการฆ่ากัน หรือตั้งใจทำให้อีกฝ่ายเสียโฉมหรือพิการ สำหรับผม บัญญัติข้อนี้ชัดเจนมากในการตัดสินคดีความ มีบัญญัติบทลงโทษทั้งคดีใหญ่ หรือคดีที่ไม่ถึงตาย

“17 ผู้ที่ฆ่าคนตายจะต้องถูกโทษถึงตาย18 ผู้ที่ฆ่าสัตว์ของเขาจะต้องชดใช้ชีวิตแทนชีวิต 19 ถ้าผู้ใดกระทำให้เพื่อนบ้านเสียโฉมเขากระทำให้เสียโฉมอย่างไรก็ให้กระทำแก่ เขาอย่างนั้น 20 กระดูกหักแทนกระดูกหักตาแทนตาฟันแทนฟันเขากระทำให้เสียโฉมอย่างไรเขาก็ต้อง ถูกทำให้เสียโฉมอย่างนั้น 21ผู้ใดที่ฆ่าสัตว์ของเขาต้องเสียค่าชดใช้และผู้ใดที่ฆ่าคนให้ผู้นั้นถูกโทษ ถึงตาย 22 เจ้าจงมีกฎหมายอย่างเดียวกันสำหรับคนต่างด้าวและสำหรับชาวเมืองเพราะเราคือ พระเยโฮวาห์พระเจ้าของเจ้า” (เลวีนิติ 24:17-22)

มีตัวอย่างบทลงโทษหลายแห่งในพระคัมภีร์เดิม แต่มีอยู่หนึ่งที่ในเรื่องถูกทำให้พิการในหนังสือผู้วินิจฉัย 1:6-7

6 อาโดนีเบเซกหนีไปแต่เขาตามจับได้ตัดนิ้วหัวแม่มือและนิ้วหัวแม่เท้าของ ท่านออกเสีย 7 อาโดนีเบเซกกล่าวว่า “มีกษัตริย์เจ็ดสิบองค์ที่มีหัวแม่มือและหัวแม่เท้าด้วนเก็บเศษอาหารอยู่ใต้ โต๊ะของเราเรากระทำแก่เขาอย่างไรพระเจ้าจึงทรงกระทำแก่เราอย่างนั้น”…

แม้แต่อาโดนีเบเซกที่ถูกตัดนิ้วเท้า ยังตระหนักถึงความยุติธรรมในบทลงโทษ – “นิ้วหัวแม่มือแทนนิ้วหัวแม่มือ – นิ้วหัวแม่เท้าแทนนิ้วหัวแม่เท้า”

ที่สามในเฉลยธรรมบัญญัติ 19:15-21 เป็นการป้องกันเรื่องเบิกพยานเท็จ และใช้ศาลเป็นเครื่องมือลงโทษ หรือกลั่นแกล้งผู้บริสุทธิ์

15 “อย่าให้พยานปากเดียวยืนยันกล่าวโทษผู้หนึ่งผู้ใด ไม่ว่าในเรื่องอาชญากรรม หรือในเรื่องความผิดใดๆซึ่งเขาได้กระทำผิดไป แต่ต้องมีพยานสองหรือสามปาก คำพยานนั้นจึงจะเป็นที่เชื่อถือได้ 16 ถ้ามีพยานกล่าวปรักปรำความผิดของคนหนึ่งคนใด 17 ก็ให้ทั้งสองฝ่ายที่ต่อสู้คดีกันนั้นเข้าเฝ้าพระเจ้า ต่อหน้าปุโรหิตและผู้พิพากษาซึ่งประจำหน้าที่อยู่ในกาลนั้นๆ 18 ผู้พิพากษาจะอุตส่าห์ไต่สวน ถ้าพยานนั้นเป็นพยานเท็จกล่าวปรักปรำพี่น้องของตน เป็นความเท็จ 19 ท่านจงกระทำต่อพยานคนนั้นดังที่เขาตั้งใจจะ กระทำแก่พี่น้องของตน ดังนี้แหละท่านจะกำจัดความชั่วจากท่ามกลางท่านเสีย 20 คนอื่นๆจะได้ยินได้ฟัง และยำเกรงไม่กระทำผิดเช่นนั้นท่ามกลางพวกท่านทั้งหลายอีก 21 อย่าให้นัยน์ตาของท่านเมตตาสงสาร ควรให้ชีวิตแทนชีวิต ตาแทนตา ฟันแทนฟัน มือแทนมือ เท้าแทนเท้า” (เฉลยธรรมบัญญัติ 19:15-21)

อาชญากรรม เจ็ดประเภทที่มีบทลงโทษรุนแรงในพระคัมภีร์เดิม – ผู้เผยพระวจนะเทียมเท็จ – เฉลยธรรมบัญญัติ 13:5 / กราบไหว้รูปเคารพ – เฉลยธรรมบัญญัติ 17:7 / ไม่เชื่อฟังผู้มีอำนาจ – เฉลยธรรมบัญญัติ 17:12 / ดื้อดึงและกบฏ – เฉลยธรรมบัญญัติ 21:21 / หญิงแพศยา – เฉลยธรรมบัญญัติ 22:21 / ล่วงประเวณี – เฉลยธรรมบัญญัติ 22:22-24 / ลักพาตัว – เฉลยธรรมบัญญัติ 24:7 ยังมีกฎหมายเรื่องการโบยตี (เฉลยธรรมบัญญัติ 25:1-4) มีความเป็นไปได้ที่พยานอาจตั้งใจใส่ความเท็จบางคนในข้อหาที่ร้ายแรง และหาทางใช้ระบบศาลเล่นงานผู้บริสุทธิ์ อย่างไรก็ตาม มีสองหนทางป้องกัน 1) พยานปากเดียวไม่เพียงพอสำหรับให้การในศาล ต้องมีอย่างน้อยสองถึงสามปาก และ 2) ต้องมีการสืบสวนอย่างละเอียดโดยปุโรหิตและผู้พิพากษา และถ้าพบว่าพยานนั้นเป็นพยานเท็จเพื่อใส่ร้ายบางคน บทลงโทษที่จะใช้ลงโทษผู้ถูกกล่าวหา จะไปใช้ลงโทษพยานเท็จแทนตามบทบัญญัติแห่งการเอาคืน สำหรับผมนี่คือความชัดเจนเพราะประโยคที่กล่าวว่า “จงปฏิบัติต่อเขาโดยคิดว่าปฏิบัติต่อพี่น้อง” และ “ทั้งนี้เพื่อท่านทั้งหลายจะกำจัดความชั่วเสียจากท่ามกลางท่าน” ซึ่งมักจะปรากฏอยู่ในบริบทของบทลงโทษที่ร้ายแรงในเฉลยธรรมบัญญัติ และยังมีประโยคที่ว่า “อย่าให้นัยน์ตาของท่านเมตตาสงสาร” และ “ควรให้ชีวิตแทนชีวิต”

IV. พระเยซูและบัญญัติตาแทนตา

ให้เรากลับมาที่คำสอนของพระเยซูในมัทธิว 5:38: “ท่านทั้งหลายได้ยินคำซึ่งกล่าวไว้ว่า…” ทำให้เกิดคำถามและข้อโต้แย้งในชุมชนชาวยิวเรื่องธรรมบัญญัติในพระคัมภีร์ เดิม และการตีความของพวกธรรมาจารย์และฟาริสี พระเยซูทรงเปรียบเทียบความต่างจากคำสอนของพระองค์กับที่พวกเขาขยายความออกไป โดยไม่มีในพระคัมภีร์เดิม เรื่องการฆ่าคน “ท่านทั้งหลายได้ยินคำซึ่งกล่าวไว้แก่คนโบราณว่า อย่าฆ่าคน ถ้าผู้ใดฆ่าคน ผู้นั้นจะต้องถูกพิพากษาลงโทษ” (มัทธิว 5:21) “เกลียดชังศัตรู” ใน 5:43 ที่พระเยซูทรงใส่เข้าไปในคำสอนไม่ใช่เพื่อให้รายละเอียดต่างมุมจากผู้นำชาว ยิว แต่เพื่อคำสอนของพระองค์ เนื่องจากผู้ฟังรู้อยู่แล้วว่าเปรียบเทียบกับเรื่องใด ตามที่ผมค้นคว้าจากวรรณกรรมโบราณชาวยิว จริยะธรรมเรื่องการเอาคืนได้รับการสนับสนุนค่อนข้างมาก และเป็นเรื่องท้าทายสำหรับผู้นำศาสนายิว (เช่น ไม่ว่าจะในหรือนอกระบบศาล ต้องมีบทลงโทษสำหรับการกระทำให้ผู้อื่นพิการ อาจชดใช้ได้ด้วยเงิน)

สังเกตดูความต่างระหว่างสามประโยคในพระคัมภีร์เดิม เริ่มต้นที่บอกว่า “ชีวิตแทนชีวิต” ไม่มีการนำมาใช้ แต่กลับเริ่มด้วย “ตาแทนตา” จากที่ชาวยิวสรุปไว้ คือแยกประโยคที่เกี่ยวข้องกับบทลงโทษรุนแรงออกจากบทลงโทษที่ทำให้พิการ บทลงโทษที่ทำให้พิการจึงกลายเป็นการสร้างความชอบธรรมให้กับการแก้แค้นส่วน ตัว

แล้วพระเยซูตรัสเรื่องนี้ไว้อย่างไร? “ฝ่ายเราบอกท่านว่า…” (มัทธิว 5:39) สังเกตสิ่งแรกที่พระเยซูตรัสถึงไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับการทำร้ายถึงชีวิต หรือทำให้พิการ แต่กลับเป็นเรื่องของการดูหมิ่น ความบาดหมาง ความไม่สะดวก และความยุ่งยากรำคาญใจ

พระเยซูตรัสว่า “อย่าต่อสู้คนชั่ว” ซึ่งแปลได้อีกว่าอย่าไปเอาคืนจากคนชั่ว ผมไม่คิดว่าคำตรัสตอนนี้พูดว่าอย่าต่อสู้ความชั่ว (อย่างที่บางฉบับแปล) หรือ “อย่าต่อสู้กับความชั่วร้าย” (หมายถึงมาร) เพราะเท่ากับไม่สอดคล้องกับที่อื่นๆในบริบทนี้ แต่ควรเป็น “คนชั่ว” มากกว่า

พระเยซูหมายความว่าอย่างไร? ใครคือคนชั่ว? ตัวอย่างทั้งสี่ที่ตามมา อธิบายไว้อย่างชัดเจน คนชั่วคือ 1) คนที่ตบหน้าคุณ 2) คนที่ฟ้องปรับเอาเสื้อคุณ 3) คนที่สั่งให้คุณเดินแบกของไปหนึ่งไมล์ 4) คนที่ขอยืมจากคุณ

จะเห็นมุมมองที่เปลี่ยนไปในคำตรัสของพระเยซู เทียบกับธรรมบัญญัติในพระคัมภีร์เดิม ในพระคัมภีร์เดิมบอกว่าผู้พิพากษาควรทำอย่างไรกับผู้กระทำผิดร้ายแรงที่ถึง ชีวิตหรือพิการ พระเยซูทรงมีมุมมองที่แตกต่าง พระองค์ตรัสในประเด็นว่าเราควรทำอย่างไรถ้าถูกดูหมิ่น หรือบาดหมางกับบางคน ในมุมมองของผม พระเยซูไม่ได้ตรัสว่าศาลหรือผู้ปกครองควรทำอย่างไร แต่สาวกควรทำอย่างไรเมื่อถูกดูหมิ่น หรือมีเรื่องบาดหมางกับผู้อื่น

สาวกควรทำอย่างไรครับ? ไม่ต่อสู้ ไม่เอาคืน? ใช่ครับ แต่พระเยซูทรงเรียกสาวกของพระองค์ให้ทำเกินกว่าแค่ตอบสนองเชิงบวก พระองค์ทรงให้เราทำในสิ่งที่บวกๆ 1) หันแก้มอีกข้างให้ 2) แถมเสื้อคลุมให้ด้วย 3) เดินเพิ่มไปให้อีกหนึ่งไมล์ 4) ให้แก่ผู้ที่ขอยืมหรือขอจากท่าน นี่เป็นตัวอย่างสี่แบบในชีวิตจริงจากศตวรรษที่หนึ่ง ในสถานการณ์ความขัดแย้งและท่าทีที่ควรตอบสนอง ให้เรามาดูในรายละเอียด

ตัวอย่างที่ 1: ถ้าผู้ใดตบแก้มขวาของท่าน ผมไม่ได้หมายถึงคนที่ถนัดซ้ายนะครับ ลูกชายคนเล็กของผมก็ถนัดซ้าย แต่ตัวอย่างของพระเยซูเจาะจงไปคนตบที่ถนัดขวา ถ้าคุณถนัดขวา และต้องตบบางคนที่แก้มขวา คุณจะทำอย่างไร? คุณต้องตบด้วยหลังมือ สำหรับคนยิวการตบด้วยหลังมือสองครั้งเป็นการดูหมิ่นพอๆกลับตบด้วยฝ่ามือ

ถ้ามันเกิดขึ้นกับคุณ ขณะที่คุณกำลังใช้ชีวิตไปตามปกติ มีคนเดินเข้ามา แล้วตบหน้าคุณด้วยหลังมืออย่างไม่เป็นธรรม สัญชาติญาณแรกของคุณคือตบกลับ ภาษาพื้นๆคือ “ตบแทนตบ” รับไบชาวยิวมีกฎที่พูดกันมาปากต่อปากที่เรียกว่ามิชนาห์ บอกว่า คุณไปหาทางเอาคืนที่ในศาล พวกที่ทำการดูหมิ่นคุณอาจต้องจ่าย 200 ซุซ (หน่วยเงิน) สำหรับตบด้วยฝ่ามือ และ 400 สำหรับตบด้วยหลังมือ ในวัฒนธรรมแบบนั้น คุณสามารถนำเรื่องไปขึ้นศาลเพื่อเรียกค่าเสียหายได้

แต่จำได้หรือไม่ พระเยซูทรงแสดงให้เห็นความแตกต่างในระบอบความชอบธรรมของพระองค์กับพวกธร รมาจารย์และฟาริสี เราต้องไม่ตบเอาคืน ไปฟ้องศาล หรือเดินหนีไป หรือแม้แต่ยืนร้อง “แกมาทำแบบนี้ทำไม?” – พระเยซูไม่ได้สอนแบบนี้ แต่ทรงสอนให้ทำอย่างสมัครใจ หันแก้มอีกข้างให้ตบ… น่าทึ่งนะครับ!

ตัวอย่างที่ 2: ถ้าผู้ใดอยากจะฟ้องศาล เพื่อจะปรับเอาเสื้อของท่านไป เราคงสงสัยว่ามีการฟ้องร้องเอาเสื้อด้วยหรือ? คงยากที่จะเข้าใจ ถ้าไม่ย้อนกลับไปดูปูมหลังจากพระคัมภีร์เดิม มาดูกันสักสองตอน

ตอนแรกอยู่ในอพยพ 22:25-27:

“25 “ถ้าเจ้าให้ประชากรของเราคนใดที่เป็นคนจน และอยู่กับเจ้ายืมเงินไป อย่าถือว่าตนเป็นเจ้าหนี้ และอย่าคิดดอกเบี้ยจากเขา 26 ถ้าเจ้าได้รับเสื้อคลุมของเพื่อนบ้านไว้เป็นของประกัน จงคืนของนั้นให้เขาก่อนตะวันตกดิน 27 เพราะเขาอาจมีเสื้อคลุมตัวนั้นตัวเดียว เป็นเครื่องปกคลุมร่างกาย มิฉะนั้นเวลานอนเขาจะเอาอะไรห่มเล่า เมื่อเขาทูลร้องทุกข์ต่อเรา เราจะสดับฟังเพราะเราเป็นผู้มีเมตตากรุณา” (อพยพ 22:25-27)

ตอนที่สองอยู่ในเฉลยธรรมบัญญัติ 24:10-13:

“10 เมื่อท่านทั้งหลายให้พี่น้องขอยืมสิ่งใด อย่าเข้าไปในเรือนของเขาและเอาสิ่งที่เขาใช้เป็นประกัน 11 ท่านจงยืนอยู่ภายนอก และคนที่ยืมนั้นจะนำของประกันออกมาให้ท่านเอง 12 ถ้าเขาเป็นคนยากจน อย่าเอาของประกันนั้นเก็บไว้จนข้ามคืน 13 เมื่อดวงอาทิตย์ตกท่านจงเอาของนั้นมาคืนให้เขา เพื่อเขาจะมีของคลุมตัวเมื่อเวลานอน และอวยพรแก่ท่าน นี่จะเป็นความชอบธรรมแก่ท่าน เฉพาะพระเยโฮวาห์พระเจ้าของท่าน” (เฉลยธรรมบัญญัติ 24:10-13)

ภายใต้ธรรมบัญญัติเรื่องการขอยืม คนยากจนที่ยืมเงินสามารถนำเสื้อผ้ามาค้ำประกันเพื่อให้แน่ใจว่าจะจ่ายหนี้ คืน เป็นเรื่องปกติในยุคนั้นที่ผู้คนจะสวมเสื้อคลุมบางๆตัวใน และมีเสื้อคลุมหนาตัวนอกเมื่ออากาศหนาว แล้วทำไมถึงนำเสื้อพวกนี้มาเป็นของค้ำประกัน? เพราะถ้าผู้ขอยืมยากจน นั่นอาจเป็นสิ่งเดียวที่เขามี และถ้าตกกลางคืนอากาศเย็น เพราะในทะเลทรายบางช่วงเวลาอากาศจะเย็นลงตอนกลางคืน ดังนั้นในพระคัมภีร์เดิมจึงให้มีการคืนเสื้อคลุมให้กับลูกหนี้ที่ยากจน ตอนกลางคืนทุกคืน สมมุติว่าคนจนขอยืมไปเป็นเวลา 30 วัน (เวลายืมเงินในสมัยนั้นสั้นกว่าสมัยนี้) จะไม่มีการคิดดอกเบี้ย และของที่ยึดไว้ เสื้อคลุมจะต้องถูกเปลี่ยนมือระหว่างผู้ยืมและผู้ให้ยืมทุกวัน วันละสองครั้งเป็นเวลา 30 วัน ผู้ให้ยืมไม่มีสิทธิเข้าไปในบ้านของผู้ยืม และต้องคืนเสื้อคลุมให้ทุกคืน ผู้ยืมต้องนำเสื้อคลุมไปคืนให้ผู้ให้ยืมทุกเช้าจนกว่าจะใช้หนี้ครบ

แต่ถ้าฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดละเมิดข้อตกลง? ถ้าผู้ให้ยืมมาหาที่หน้าบ้าน มาขอเสื้อคลุมจากผู้ยืมแล้วถูกปฏิเสธ? ถ้าคนยากจนนั้นรู้สึกว่าได้ใช้หนี้คืนครบถ้วนแล้ว ไม่จำเป็นต้องให้เสื้อคลุมไปเป็นประกันอีก กฎหมายและระบอบศาลต้องเข้ามามีบทบาท พวกฟาริสีได้ทำรายละเอียดกฎเกณฑ์สำหรับใช้ในศาลเพื่อเป็นเครื่องมือจัดการ กับปัญหา

แต่พระเยซู กลับตรัสถึงเรื่องนี้ในอีกรูปแบบ “ถ้าผู้ใดอยากจะฟ้องศาล เพื่อจะปรับเอาเสื้อของท่านไป ก็จงให้เสื้อคลุมแก่เขาเสียด้วย” พระองค์ ไม่ได้บอกว่าให้ฟ้องร้องเอาคืน ไม่ได้บอกว่าไปให้ศาลตัดสินพิสูจน์ว่าคุณไม่ผิด พระองค์ไม่ได้แม้จะตรัสว่า จะผิดจะถูกก็ให้ๆเสื้อคลุมเขาไป ถึงแม้ในเฉลยธรรมบัญญัติจะบอกว่าให้คืนไปตามที่ธรรมบัญญัติระบุไว้ แค่นั้นพอ แต่พระเยซูตรัสว่า ให้เขาไปทั้งเสื้อตัวนอกและตัวใน … น่าทึ่งนะครับ

ในมุมมองของผม พระเยซูไม่เพียงแต่ตั้งมาตรฐานความชอบธรรมที่ต่างจากของพวกธรรมาจารย์และฟา ริสี แต่พระองค์ทรงให้มาตรฐานที่เกินกว่าที่กำหนดไว้ในธรรมบัญญัติโมเสส พระองค์ไม่ได้ขัดแย้ง แต่ก็ไม่เหมือน อย่างที่นักเขียนท่านหนึ่งเขียนไว้ คำสอนของพระเยซูลงลึกไปกว่าช่องทางธรรมดา

ตัวอย่างที่ 3: ถ้าผู้ใดจะเกณฑ์ท่านให้เดินทางไปหนึ่งกิโลเมตร ประวัติศาสตร์เบื้องหลังของเรื่องนี้คือ ในกฎหมายของโรมัน ทหารโรมันสามารถใช้คนในประเทศที่เป็นเมืองขึ้นให้แบกห่อของ หรือของหนักเดินไปเป็นระยะทางหนึ่งกิโลเมตร เป็นข้อบังคับทีไม่มีใครชอบ เกลียดด้วยซ้ำ ถ้าทำก็ทำอย่างชิงชังรังเกียจ พวกธรรมจารย์และฟาริสีเกลียดกฎเกณฑ์นี้มาก เพราะเป็นอำนาจมาจากผู้ครอบครอง มีตัวอย่างจากในพระคัมภีร์ใหม่ในมัทธิว 27:32 เรื่องการแบกของซึ่งซีโมนชาวไซรีนถูกบังคับให้ทำ “ครั้นออกไปแล้วได้พบชาวไซรีนคนหนึ่งชื่อซีโมน จึงเกณฑ์ให้แบกกางเขนของพระองค์ไป”

ในสมัยนั้นชาวยิวหลายคนเกลียดการปกครองของโรมันมาก ในปี ค.ศ. 66/67 พวกเขาลุกขึ้นมาต่อต้านอย่างรุนแรง แต่ก็ถูกเอาคืนอย่างสะบักสะบอมจนถึงชีวิต พระวิหารถูกทำลาย พวกเขาอยากได้พระเมสซิยาห์ในแบบของยูดาส แมคคาบีส์ ที่จะมาโค่นอำนาจโรมันลง ตั้งอิสราเอลขึ้นเป็นเอกราชอีกครั้ง นำการฟืนฟู ความหวังและกำลังใจคืนกลับประเทศ สิ่งนี้คงทำให้คำสอนของพระเยซูเรื่องข้อบังคับของโรมันยิ่งแปลกประหลาดและ เสียดแทงใจผู้ฟังไม่ใช่น้อย

สมมุติว่าทหารโรมันมาเจอคุณแล้วสั่งว่าแบกกล่องนี้ให้ฉันสักหนึ่งไมล์ คุณจะทำอย่างไร?

1. ตอบโต้ทันที ใช้กำลังต่อสู้ขัดขืน?
2. ต่อต้าน พูดปฏิเสธ แล้ววิ่งหนีไป?
3. ยอมทำตามเท่าที่กฎหมายกำหนด แบกไปหนึ่งกิโลเมตร ไม่มากหรือน้อยกว่า? อาจจะบ่นพึมพำไปตลอดทาง
4. แต่พระเยซูไม่ได้สอนแบบนี้เลย พระองค์ตรัสว่า “ก็ให้เลยไปกับเขาถึงสองกิโลเมตร” … น่าทึ่งอีกครั้งครับ

ถ้าผมจะถามขึ้นมาว่า “ทหารโรมันจะตอบสนองอย่างไรเมื่อได้เห็นการกระทำที่เป็นคำพยานทรงพลังจากสาวกของพระเยซู?”

ตัวอย่างที่ 4: ถ้าเขาจะขอสิ่งใดจากท่าน พระวจนะในพระคัมภีร์เดิม เฉลยธรรมบัญญัติ 15:7-10 เป็นที่มาเบื้องหลังคำสอนของพระเยซู :

7 “ถ้าในท่ามกลางท่านทั้งหลายมีคนจนสักคนหนึ่งเป็น พี่น้องของท่านอยู่ในเมืองใดๆ ในแผ่นดินซึ่งพระเยโฮวาห์พระเจ้าของท่านประทานแก่ท่าน ท่านอย่ามีใจแข็ง หดมือของท่านไว้เสียต่อหน้าพี่น้องของ ท่านที่ยากจนนั้น 8 แต่ท่านทั้งหลายจงยื่นมือของท่านให้เขา และให้เขายืมข้าวของพอแก่ความต้องการของเขา ไม่ว่าเป็นข้าวของสิ่งใดๆ …10 ท่านจงให้เขาด้วยเต็มใจ และเมื่อให้เขาแล้วอย่ามีจิตคิดเสียดาย ในกรณีนี้พระเยโฮวาห์พระเจ้าของท่านจะทรงอำนวยพระพรแก่ท่าน ในบรรดากิจการทั้งสิ้นของท่านไม่ว่าท่านจะกระทำสิ่งใด (เฉลยธรรมบัญญัติ 15:7-10)

ในพระคัมภีร์เดิม มีคำสอนเกี่ยวกับการยืมและการให้แก่ผู้ที่มีความจำเป็น พวกธรรมาจารย์และฟาริสีก็ทำด้วย แต่ส่วนใหญ่แล้วเต็มไปด้วยระเบียบกฎเกณฑ์ที่ต้องมีการใช้คืนให้ได้ แต่สำหรับคำสอนของพระเยซูในเรื่องนี้ตามที่ลูกาบันทึกให้ข้อมูลเพิ่มเติม

“34 ถ้าท่านทั้งหลายให้ยืมเฉพาะแต่ผู้ที่ท่านหวังจะได้คืนจากเขาอีก จะทรงนับว่าเป็นคุณอะไรแก่ท่าน ถึงแม้คนบาปก็ยังให้คนบาปยืม โดยหวังว่าจะได้รับคืนจากเขาเท่ากัน 35 แต่จงรักศัตรูของท่านทั้งหลาย และทำการดีต่อเขา จงให้เขายืมโดยไม่หวังที่จะได้คืนอีก บำเหน็จของ ท่านทั้งหลายจึงจะมีบริบูรณ์ และท่านทั้งหลายจะเป็นบุตรของพระเจ้าสูงสุด เพราะว่าพระองค์ยังทรงโปรดแก่คนอกตัญญูและคนชั่ว” (ลูกา 6:34-35)

กุญแจสำคัญของวลีนี้คือ “ไม่หวังที่จะได้คืน” พูดอีกแบบคือ ให้ยืมแก่ผู้ที่มีความจำเป็น แต่อย่าคาดหวังจะได้รับเงินคืน ถ้าผู้นั้นไม่สามารถหรือไม่ยอมจ่ายคืน ให้คิดเสียว่าเป็นของขวัญให้เขา คุณว่าบริษัทไฟแนนซ์จะจ้างพระเยซูเข้าทำงานมั้ยครับ?

แล้วเราควรจะทำอย่างไร? ยอมถังแตกเพราะทำตามที่ผู้อื่นขอ? คำแนะนำเดียวที่ผมให้ได้คือคำสอนนี้มีไว้สำหรับพี่น้องที่มีความจำเป็น

สมมุติถ้าเรารู้ว่าบางคนในคริสตจักรตกงาน แล้วมาขอยืมเงิน เราจะทำอย่างไร?

1. เราอาจพูดว่า “ไม่ได้” เราอาจคิดว่า “ทำไมมาวุ่นวายกับเรา?”
2. เราอาจพูดว่า “โอเค” แต่ทำสัญญาที่รัดกุมในเรื่องคืนหรือไม่คืนเงิน ยิ่งทำให้พี่น้องคนนั้นเป็นหนี้มากขึ้นไปอีก
3. หรือเราอาจพูดว่า “ได้” ขอให้จ่ายคืนละกัน แต่ถ้าคืนไม่ได้ ต้องมีทัศนคติตามที่พระเยซูตรัส “ไม่หวังที่จะได้คืน” …น่าทึ่งอีกแล้วครับ

แต่อาจมีคนพูดว่า “ยังไม่เคยถูกใครตบหน้าด้วยหลังมือ มาฟ้องเอาเสื้อคลุม บังคับให้แบกของไปหนึ่งกิโลเมตร หรือเดือดร้อนจนต้องมาขอยืมเงิน” แต่ประเด็นคือนี่เป็นตัวอย่างของสถานการณ์ที่ทำให้ขุ่นเคืองใจ คุณต้องนึกถึงสถานการณ์ที่ทำให้คุณรำคาญหรือขุ่นเคืองใจ แล้วนำหลักการนี้มาใช้ ไม่เพียงแต่ไม่เอาคืน แต่ทำให้มากกว่านั้นโดยเป็นพระพรแก่ผู้ที่ทำให้คุณขุ่นเคืองใจ

ขอยกตัวอย่างที่ทันสมัยกว่านี้ เป็นเรื่องเชิงลบ วันหนึ่งเมื่อหลายปีที่แล้ว เพื่อนร่วมห้องและผมขับรถไปวอชิงตัน ดีซี กัน ออกจากที่ทำงานขับไปบนทางหลวงสี่เลนช่วงบ่ายที่รถคับคั่ง เพื่อนเป็นคนขับ เราใช้รถฟอร์ด ทันเดอร์เบิร์ดคันใหญ่สมัยปี 1970 การจราจรค่อนข้างแย่ แต่ก็ไปได้เรื่อยๆประมาน 20-30 ไมล์ต่อชั่วโมง จู่ๆก็มีรถซิ่งมาข้างๆแล้วเบียดเข้ามาตัดหน้าเรา เพื่อนผมเหยียบเบรกแทบไม่ทัน ดีที่เข็มขัดดึงเราไว้ไม่ให้หน้ากระแทก เราปลอดภัย รถก็ไม่ได้ชนใคร พอหายตกใจ ผมมองไปที่เพื่อน เห็นใบหน้าเขาเริ่มคุ้มคลั่ง ก่อนจะรู้ตัวเขากระแทกคันเร่งพุ่งไปข้างหน้า ตามรถคันนั้นไป และเริ่มมีการขับไล่กันไปมาบนถนน ไม่กี่นาทีจากนั้น เพื่อนผมแซงขึ้นไปแล้วหักรถเข้าไปตัดหน้า ผมต้องบอกให้เขาหยุด กลัวว่าจะเกิดอุบัติเหตุ แล้วเราจะเจ็บตัว

เมื่อเราต้องเผชิญสถานการณ์แบบนี้ เมื่อเราถูกดูหมิ่น ทำให้หัวเสีย เรามีสองตัวเลือก: ทำให้สถานการณ์รุนแรงขึ้นไป หรือเราลดทอนความขัดแย้งลงมา เราอาจเป็น “ผู้หว่านการวิวาท” หรือ “ผู้สร้างสันติ” พระเยซูตรัสในคำเทศนาบนภูเขาว่า “บุคคลผู้ใดสร้างสันติ ผู้นั้นเป็นสุข เพราะว่าพระเจ้าจะทรงเรียกเขาว่าเป็นบุตร” (มัทธิว 5:9) เราจะเป็นผู้สร้างสันติเมื่อเราลดทอนความขัดแย้งลงมา และขยายขอบเขตแห่งพระพรออกไป

เมื่อเราหันแก้มอีกข้างให้ เราก็เป็นผู้สร้างสันติ

เมื่อเราทำดีเกินกว่าที่บัญญัติไว้ เราก็เป็นผู้สร้างสันติ

เมื่อเราเดินเพิ่มให้อีกหนึ่งกิโล เราก็เป็นผู้สร้างสันติ

เมื่อเราให้แก่พี่น้องที่เดือดร้อน เราก็เป็นผู้สร้างสันติ

สำหรับผมและพวกเรา ความยากในการนำคำสอนของพระเยซูมาใช้คือการกำหนดขอบเขตความพอเหมาะ มีอีกหลายสถานการณ์ที่สามารถนำหลักการนี้ไปใช้ เพียงแต่เราไม่อยากทำ หรือทำเฉพาะที่สะดวกกายสบายใจ เราควรนำหลักการนี้ไปใช้ในคริสตจักรหรือไม่? เปโตรนำคำสอนของพระเยซูมาใช้ในความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องในพระคริสต์ ท่านกล่าวว่า :

8 ในที่สุดนี้ ท่านทั้งหลายจงเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน เห็นอกเห็นใจกัน รักกันฉันพี่น้อง มีจิตใจอ่อนโยนและอ่อนน้อม 9 อย่าทำการร้ายตอบแทนการร้าย อย่าด่าตอบการด่า แต่ตรงกันข้ามจงอวยพรแก่เขา ด้วยว่าพระองค์ได้ทรงเรียกให้ท่านกระทำเช่นนั้น เพื่อท่านจะได้รับพระพร (1เปโตร 3:8-9)

ขอแตะเข้าไปในพื้นที่หนึ่งที่ผมรู้สึกว่าไม่ค่อยมีการนำไปใช้เท่าไร ในประวัติศาสตร์ และในบางคริสตจักรสมัยนี้ คำสอนนี้ถูกนำไปใช้เพื่อโต้แย้งเรื่องความสงบสุขของบ้านเมืองเมื่อเกี่ยวกับ สงคราม หรือบทลงโทษที่รุนแรง ทำให้รู้สึกว่าเราควรมองไปที่ผู้ฟังของพระเยซูในตอนนั้น พระองค์ไม่ได้ตรัสกับผู้ปกครองโรมัน หรือแม้แต่เจ้าหน้าที่ฝ่ายกฎหมายชาวยิว ดูมัทธิว 5:1 เมื่อพระเยซูประทับแล้ว “เหล่าสาวก” ของพระองค์มาเฝ้าพระองค์ เป็นคำสอนว่าสาวกของพระองค์ควรทำอย่างไรเมื่อต้องเผชิญกับสถานการณ์ต่างๆ เหล่านี้เป็นส่วนตัว เป็นยิ่งกว่าการกระทำที่พลิกกลับด้าน เพื่อละลายความขัดแย้ง นอกจากนั้นยังเป็นการนำพระพรไปสู่คู่กรณีด้วย

V. บทสรุป

นี่เป็นคำสอนที่ยากเอาการของพระเยซูหรือ? ใช่ครับ ทำได้ยากมาก แต่สำหรับสาวกของพระองค์ ไม่เกินขอบเขตความสามารถหรอกครับ

ผมอยากจะจบบทเรียนนี้โดยสะท้อนให้เห็นความจริงว่า พระเยซูทรงดำเนินชีวิตตามที่พระองค์สอน ซึ่งเราเห็นได้เด่นชัด ไม่ว่าเมื่อถูกจับกุม ถูกไต่สวน หรือแม้กระทั่งถูกนำไปตรึงกางเขน

เมื่อถูกจับกุม ยูดาส หนึ่งในสาวกสิบสองคน ได้เข้าไปหาพระเยซูพร้อมกับทหารโรมัน พระเยซูไม่ได้ตรัสว่า “แก ไอ้คนสกปรก ขี้โกง ทรยศหักหลัง” พระองค์กลับตรัสว่า “สหายเอ๋ย มาที่นี่ทำไม?” เปโตรก็พร้อมเข้าไปขัดขวาง ชักดาบออกมาฟันหูทาสของมหาปุโรหิต แต่พระเยซูทรงปรามไว้ ตรัสว่าบรรดาผู้ถือดาบจะต้องพินาศเพราะดาบ และทรงต่อหูคืนให้ทาสผู้นั้น พระเยซูไม่ได้ต่อสู้คนชั่ว (มัทธิว 26:47-57)

ก่อนการไต่สวน พวกทหารเอามือมาตบพระองค์ เยาะเย้ยว่า “จงเผยให้เรารู้ว่าใครตบเจ้า” (มัทธิว 26:28) ตามที่อิสยาห์ทำนายถึงพระองค์ “ข้าพเจ้า หันหลังให้แก่ผู้ที่โบยตีข้าพเจ้า และหันแก้มให้แก่คนที่ดึงเคราข้าพเจ้าออก ข้าพเจ้าไม่หนีหน้า จากความอายแก่การถ่มน้ำลายรด” (อิสยาห์ 50:6) พระเยซูทรงหันแก้มให้ผู้ที่ตบพระองค์

ที่ไม้กางเขน พระเยซูทรงยอมให้พวกทหารมาเอาเสื้อทั้งสองของพระองค์ไป ยอห์นเขียนว่า :

23 ครั้นพวกทหารตรึงพระเยซูไว้ที่กางเขนแล้ว เขาทั้งหลายก็เอาฉลองพระองค์มาแบ่งออกเป็นสี่ส่วนให้ทหารคนละส่วน เว้นแต่ฉลองพระองค์ชั้นใน ฉลองพระองค์ชั้นในนั้นไม่มีตะเข็บ ทอตั้งแต่บนตลอดล่าง 24 เหตุฉะนั้นเขาจึงปรึกษากันว่า “เราอย่าฉีกแบ่งกันเลย แต่ให้เราจับฉลากกันจะได้รู้ว่าใครจะได้” ทั้งนี้เพื่อให้เป็นจริงตามข้อพระธรรมที่ว่า “เสื้อผ้าของข้าพระองค์ เขาก็แบ่งกัน ส่วนเสื้อของข้าพระองค์ เขาจับฉลากกัน” (ยอห์น 19:23-24)

พระองค์ทรงยอมให้เสื้อเขาไปทั้งสองตัว

และท้ายที่สุด ที่บนกางเขน ผู้คนต่างก็ร้องตะโกนเหยียดหยามพระเยซู ถ้าเป็นบุตรของพระเจ้า “ถ้าเขาเป็นพระคริสต์ของพระเจ้าที่ทรงเลือกไว้ ให้เขาช่วยตัวเองเถิด” แต่แทนที่จะตอบโต้ พระเยซูกลับทูลขอพระเจ้าว่า “โอพระบิดาเจ้าข้า ขอโปรดอภัยโทษเขาเพราะว่า เขาไม่รู้ว่า เขาทำอะไร” (ลูกา 23:34)

---

¹ 185ลิขสิทธิ์ ของ Copyright 2003 by Community Bible Chapel, 418 E. Main Street, Richardson, TX 75081 ปรับจากต้นฉบับเดิมบทเรียนที่ 23 ของบทเรียนต่อเนื่องพระกิตติคุณมัทธิว จัดทำโดย เจมส์ เอฟ ดาวิส 3 สิงหาคม 2003

² 186 รวบรวมจากรายงานข่าวที่เกี่ยข้อง 10 มิถุนายน 2003

³ 187เรื่องเล่าจากการประชุมภาคพื้นตะวันตกเฉียงใต้ของสมาคม Evangelical Theological Society in Dallas, Texas, มีนาคม 2002

⁴ 188 พระวจนะภาษาอังกฤษส่วนใหญ่นำมาจากฉบับแปล The Holy Bible, New King James Version. Copyright 1979, 1980, 1982 by

คำนำ ¹

19 “อย่าส่ำสมทรัพย์สมบัติไว้สำหรับตัวในโลกที่อาจเป็นสนิมและที่แมลงกินเสีย ได้และที่ขโมยอาจขุดช่องลักเอาไปได้20 แต่จงส่ำสมทรัพย์สมบัติไว้ในสวรรค์ที่ไม่มีแมลงจะกินและไม่มีสนิมจะกัดและ ที่ไม่มีขโมยขุดช่องลักเอาไปได้ 21 เพราะว่าทรัพย์สมบัติของท่านอยู่ที่ไหนใจของท่านก็อยู่ที่นั่นด้วย 22 “ตาเป็นประทีปของร่างกายเหตุฉะนั้นถ้าตาของท่านปกติทั้งตัวก็พลอยสว่างไป ด้วย23 แต่ถ้าตาของท่านผิดปกติทั้งตัวของท่านก็พลอยมืดไปด้วยเหตุฉะนั้นถ้าความ สว่างซึ่งอยู่ในตัวท่านมืดไปความมืดนั้นจะหนาทึบสักเพียงใดหนอ 24 ไม่มีผู้ใดเป็นข้าสองเจ้าบ่าวสองนายได้เพราะว่าจะชังนายข้างหนึ่งและจะรัก นายอีกข้างหนึ่งหรือจะนับถือนายฝ่ายหนึ่งและจะดูหมิ่นนายอีกฝ่ายหนึ่งท่านจะ ปฏิบัติพระเจ้าและจะปฏิบัติเงินทองพร้อมกันไม่ได้” (มัทธิว 6:19-24)²

ในมัทธิวบทที่ 6 หนึ่งในประเด็นหลัก หรือไม่ใช่ประเด็นหลักคือความสัมพันธ์ของเราในฐานะคริสเตียนกับพระบิดาใน สวรรค์ ในบทนี้เพียงที่เดียว พระเยซูทรงเอ่ยคำว่า “พระบิดา”11 ครั้ง แสดงให้เห็นถึงความหมายและความสำคัญของความสัมพันธ์นี้ (ข้อ: 1, 3, 6, 8, 9, 14, 15, 18, 26, 32) ความสัมพันธ์ของเราต่อพระบิดาในฐานะบุตรของพระองค์ เป็นความสัมพันธ์ที่น่าทึ่งและอัศจรรย์อย่างเหลือเชื่อ เราถูกซื้อมาด้วยราคาแพง เพื่อจะได้ชื่อว่าเป็น “บุตรของพระเจ้า” พระธรรมโรม 8:15-17 กล่าวว่า :

15 เหตุว่าท่านไม่ได้รับน้ำใจทาสซึ่งทำให้ตกในความกลัวอีกแต่ท่านได้รับพระ วิญญาณผู้ทรงให้เป็นบุตรของพระเจ้าให้เราทั้งหลายร้องเรียกพระเจ้าว่า “อับบา” คือพระบิดา16 พระวิญญาณนั้นเป็นพยานร่วมกับวิญญาณจิตของเราทั้งหลายว่าเราทั้งหลายเป็น บุตรของพระเจ้า17 และถ้าเราทั้งหลายเป็นบุตรแล้วเราก็เป็นทายาทคือเป็นทายาทของพระเจ้าและเป็น ทายาทร่วมกับพระคริสต์เมื่อเราทั้งหลายทนทุกข์ทรมานด้วยกันกับพระองค์นั้นก็ เพื่อเราทั้งหลายจะได้ศักดิ์ศรีด้วยกันกับพระองค์ด้วย

การที่ได้รู้ว่าเราเป็นบุตรของพระบิดาเป็นสิ่งที่มีอำนาจมาก และเราสามารถเข้าเฝ้าและร้องทูลกับพระองค์ว่า “อับบา พระบิดา” ความลับยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตตามที่พระเยซูตรัสคือมองเห็นและรู้ตนเองว่า เป็นบุตรของพระบิดาในสวรรค์³ มีหลายสิ่งที่ดึงดูดความสนใจของเราออกจากความสำคัญในความสัมพันธ์นี้

ในมัทธิวบทที่ 6 พระเยซูทรงนำเรื่องการทดลองสองแบบที่เราในฐานะผู้เชื่อต้องเผชิญ ซึ่งจะดึงและทำให้เราเขวไปจากความสำคัญและความพึงพอใจที่เรามีในความ สัมพันธ์กับพระเจ้าพระบิดา การทดลองแรกชัดเจนในบทที่ 6 คือชายที่เคร่งครัดศรัทธา ทำตามบัญญัติทุกข้อเพื่อให้มนุษย์เห็นและยกย่อง แทนที่จะทำในที่ลับที่พระบิดาเท่านั้นทราบ พระเยซูตรัสว่าถ้าเราแสวงหาคำสรรเสริญจากมนุษย์ เราก็ได้บำเหน็จไปแล้ว แต่ถ้าเราทำเพื่อถวายพระสิริแด่พระบิดา พระองค์ก็จะประทานบำเหน็จให้เราในที่เปิดเผย ตัวอย่างที่ยกมาคือการทำทาน การอธิษฐาน และอดอาหาร การทดลองคือเพื่อให้เป็นที่สังเกตุเห็น เป็นที่ยกย่องอย่างสูงว่าเป็นคนมีธรรมะ และผู้คนต่างก็ยกย่อง การทดลองแบบที่สองที่เราเผชิญในฐานะผู้เชื่อคือการทดลองให้เป็นเหมือนสิ่ง ที่โลกแสวงหา ส่ำสมทรัพย์สมบัติของโลกนี้ บ่อยครั้ง เรามองดูสิ่งของต่างๆของโลกและพูดกับตัวเอง “ถ้าฉันได้มี … ชีวิตฉันก็คงจะลงตัว” เราแสวงหาความมั่นคงและความพึงพอใจในสิ่งของชั่วคราว แทนสิ่งที่จะมีในความสัมพันธ์กับพระบิดาโดยทางพระเยซูคริสต์ การทดลองทั้งสองแบบนี้ดึงดูดความสนใจเรา และดึงเราออกห่างจากสิ่งที่สำคัญ – ความสัมพันธ์กับพระเจ้าพระบิดา

คำถามใหญ่จากคำเทศนาบนภูเขาคือคำถามว่า “ใจคุณอยู่ที่ไหน?” เมื่อได้อ่านและศึกษาคำเทศนาบนภูเขาในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมา เป็นสิ่งท้าทายให้ใจผมคิดถึงคำถามนี้อย่างจริงจัง และประเมินว่าใจของผมกำลังแสวงหาสิ่งที่เป็นของตัวเอง หรือความเที่ยงแท้ในความสัมพันธ์กับพระเจ้า ในหลายๆทาง เราอาจสวมใบหน้าหรือหน้ากากหลายแบบ เพื่อให้คนอื่นมองว่าเราเป็นคนที่อยู่ในทางของพระเจ้า แต่ในความเป็นจริง ลึกลงไปในใจ หรือในชีวิตส่วนตัว เราต่อสู้กับความกลัว การทดลอง และความปรารถนาอยากเป็นที่ยกย่องของมนุษย์แทนที่จะถวายเกียรติแด่พระเจ้า พระวจนะตอนนี้ พระเยซูทรงมุ่งสู่จิตใจด้วยคำถาม “ทรัพย์สมบัติของท่านอยู่ที่ไหน?” พระองค์ตรัสในมัทธิว 6:21 ว่า “เพราะว่าทรัพย์สมบัติของท่านอยู่ที่ไหน ใจของท่านก็อยู่ที่นั่นด้วย” มีหลายสิ่งที่กำลังแย่งชิงหัวใจคุณ เพราะนี่คือศูนย์ควบคุมของชีวิต

พระวจนะสอนว่าจิตใจเป็นตัวควบคุมเหนือชีวิต ชีวิตของคนๆนั้นจะสะท้อนจิตใจของเขาออกมา หนังสือสุภาษิต 4:23 กล่าวว่า “จงรักษาใจของเจ้าด้วยความระวังระไวรอบด้านเพราะชีวิตเริ่มต้นออกมาจากใจ” เป็นภาพอธิบายให้เราเห็นจิตใจที่เหมือนบ่อ ที่ทุกเรื่องราวของชีวิตจะล้นไหลออกมา⁴

ดังนั้น เราต้องรักษาและเฝ้าระวังใจ เพื่อให้ติดตามแต่สิ่งที่เป็นของพระเจ้า และไม่ถูกดึงออกไปด้วยสิ่งของๆโลกนี้ พระวจนะตอนนี้ ผมมีคำถามสามข้อ ข้อแรก เราต้องถามตนเองเมื่อเริ่มศึกษาพระวจนะตอนนี้ – “ทรัพย์สมบัติเราอยู่ที่ไหน?” เมื่อถามคำถามนี้ เราจะได้คำตอบว่า “ใจของเราอยู่ที่ไหน?” เพราะทรัพย์สมบัติคุณอยู่ที่ไหน ใจของคุณก็อยู่ที่นั่นด้วย คำถามที่จะถามตัวเองข้อสองคือ – “เราจับจ้องไปที่สิ่งใด” สายตาเราจ้องไปที่ไหน? จ้องไปที่สิ่งที่เห็นได้หรือเห็นไม่ได้? คำถามสุดท้ายคือ – “คุณกำลังปรนนิบัติผู้ใด หรือสิ่งใด?” พระเยซูถูกล้อมไปด้วยคนที่ได้ชื่อว่าเคร่งศาสนา พวกฟาริสี และสะดูสี คนที่มองดูศรัทธาแต่ภายนอก จิตใจภายในกำลังปรนนิบัติเงินทองและปรนเปรอตนเองมากกว่าปรนนิบัติพระเจ้า พระเยซูยังถูกล้อมไปด้วยคนที่ไม่เคยได้ยินถ้อยคำที่แรงแบบนี้มาก่อน พระองค์ทรงขอให้เราสำนึกผิดกลับใจ เปลี่ยนความคิดจิตใจในเรื่องสิ่งต่างๆ มาดำเนินชีวิตในความเชื่อ และปรนนิบัติพระเจ้าองค์เที่ยงแท้เพียงพระองค์เดียว

ตกลงทรัพย์สมบัติคุณอยู่ที่ไหน?

19 “อย่าส่ำสมทรัพย์สมบัติไว้สำหรับตัวในโลกที่อาจเป็นสนิมและที่แมลงกินเสีย ได้และที่ขโมยอาจขุดช่องลักเอาไปได้20 แต่จงส่ำสมทรัพย์สมบัติไว้ในสวรรค์ที่ไม่มีแมลงจะกินและไม่มีสนิมจะกัดและ ที่ไม่มีขโมยขุดช่องลักเอาไปได้21 เพราะว่าทรัพย์สมบัติของท่านอยู่ที่ไหนใจของท่านก็อยู่ที่นั่นด้วย” (มัทธิว 6:19-21)

คงไม่ยากเกินไปที่จะหาตัวอย่างจากหญิงและชายที่สั่งสมทรัพย์สมบัติไว้ สำหรับตนเองในโลกนี้ ทำให้เห็นว่าใจของพวกเขาแล้วจริงๆอยู่ที่ไหน มีหลายตัวอย่างผุดขึ้นมา:

ตัวอย่างที่ 1 – เรื่องของอาคาน (โยชูวา 6:17-18, 7:1-26) ในข้อ 18 พระเจ้าสั่งให้ประชากรอิสราเอลไปโจมตีเมืองเยริโค และให้ห่างจากของที่ต้องทำลายถวาย และให้นำเงินและทองและเครื่องใช้ที่ทำด้วยทองสัมฤทธิ์และเหล็กเป็นของถวาย แด่พระเจ้า ให้นำเข้าไปไว้ในคลังของพระเจ้า เมื่อพวกเขาโจมตีเมืองเยริโคได้ มีชายคนหนึ่งไม่เชื่อฟังคำสั่งของพระเจ้า แอบเอาเสื้อคลุมงามตัวหนึ่งของเมืองบาบิโลนกับเงินสองร้อยเชเขลและทองคำแท่ง หนึ่งหนักห้าสิบเชเขลไปเก็บซ่อน เพราะความบาปของชายคนนี้ อิสราเอลจึงพ่ายแพ้สงครามที่เมืองอัย ชายคนนี้จึงถูกประหารเพราะความโลภในทรัพย์สินเงินทองในจิตใจของเขา แทนที่จะถวายเกียรติแด่พระเจ้า ทำตามที่พระองค์สั่ง

ตัวอย่างที่ 2 – เรื่องของเศรษฐีหนุ่ม (มัทธิว 19:16-22) ในเรื่องนี้มีเศรษฐีหนุ่มมาถามคำถามพระเยซู เขาถามว่าทำอย่างไรจึงจะได้ชีวิตนิรันดร์ พระเยซูทรงตอบโดยบอกว่าเขาต้องเชื่อฟังพระบัญญัติ หนุ่มนั้นก็ถามว่า “ข้อใดบ้าง?” พระเยซูทรงตอบว่า“คือ ข้อที่ว่า ‘อย่าฆ่าคน อย่าล่วงประเวณีผัวเมียเขา อย่าลักทรัพย์ อย่าเป็นพยานเท็จจงให้เกียรติแก่บิดามารดาของตน และจงรักเพื่อนบ้านเหมือนรักตนเอง” เศรษฐีหนุ่มนั้นตอบว่าเขาได้ถือรักษาไว้ทุกประการ แล้วถามว่า “ข้าพเจ้ายังขาดอะไรอีกบ้าง?”ตรงนี้ที่พระเยซูทรงหย่อนระเบิดลงไปที่หนุ่มคนนี้ ตรัสว่า “จงไปขายบรรดาสิ่งของซึ่งท่านมีอยู่ แจกจ่ายให้คนอนาถา…แล้วจงตามเรามา…” ใจ ของหนุ่มคนนี้อยู่ที่ไหน? เราตอบได้จากปฏิกิริยาของเขา ใจของเขาถูกความมั่งคั่งและความร่ำรวยควบคุม หนุ่มคนนี้เป็นเศรษฐี ดูมีอนาคตไกล แต่ไม่พร้อมที่จะสละสิ่งที่มีเพื่อติดตามพระเยซู เขาพร้อมที่จะรักเพื่อนบ้านและทำตามพระบัญญัติที่มีต่อมนุษย์ แต่เมื่อไปถึงจุดที่ต้องรักพระบิดาและไม่มีพระเจ้าอื่นใด เขาไม่พร้อม ไม่อาจละจากความมั่งคั่งทางโลกที่ครอบครองอยู่เพื่อให้ได้ชีวิตนิรันดร์

เราเห็นตัวอย่างอื่นๆของคนที่ส่ำสมทรัพย์สมบัติทางโลก และปลายทางของคนเหล่านี้คือความตาย ใจของเขาหมกมุ่นอยู่กับสิ่งของๆโลก ยอมที่จะไม่เชื่อฟังพระเจ้าแลกกับความมั่งคั่งชั่วคราวที่จะเสื่อมสลายไป สิ่งที่เราส่ำสมไว้ในโลกเป็นเพียงของชั่วคราว ไม่มีทางอยู่ได้ชั่วนิรันดร์

ตกลงทรัพย์สมบัติคุณอยู่ที่ไหน?

มีหลายความคิดขึ้นมาในใจเมื่อนึกถึงสิ่งที่พระเยซูตรัสในสามข้อแรกของคำ ตอนนี้ คุณมีใจของโลกนี้ หรือใจของสวรรค์? คุณลงทุนอนาคตสำหรับนิรันดร์ที่ใกล้เข้ามา หรือคุณลงทุนกับสิ่งปัจจุบันที่นี่และเดี๋ยวนี้? คุณหลงไหลไปกับของชั่วคราว หรือของที่ถาวร? ชัดเจน ทั้งหมดนี้ถามในสิ่งเดียวกัน แต่ที่สำคัญ เราเข้าใจในความคิดนี้ชัดเจนหรือ? พระเยซูทรงยกตัวอย่างสามแบบด้านล่าง เพื่อแสดงว่าสิ่งที่เราเห็นว่าสำคัญกลับเป็นเพียงของชั่วคราว พระองค์ทรงใช้ตัวมอด สนิม และขโมย เรานึกออกจากตัวอย่างในชีวิต เช่น คนที่ขับรถคันใหม่ออกสู่ถนนอย่างภาคภูมิใจ พวกเขารักรถยนต์ เปิดหน้าต่างให้เสียงเพลงจากเครื่องเสียงชั้นดีกระหึ่มออกมา ชาวโลกจะได้รู้เสียทีว่าฉันเพิ่งซื้อรถคันใหม่! กว่าจะรู้ตัว ก็เสยเข้ากับฟุตปาทข้างทาง ตัวถังยุบและสีถลอก รถเงาวับคันใหม่ทำให้เจ้าของต้องอับอายขายขี้หน้าอยู่ข้างถนน

ตัวมอด: เรารู้ดีว่าเมื่อตัวมอดเข้าไปในเสื้อผ้า มันจะใชและกินเนื้อผ้าจนเป็นรู มอดเป็นแค่แมลงตัวเล็กๆเหมือนผีเสื้อ ดูไม่เป็นอันตราย แต่มันอาจทำลายเสื้อแบรนด์เนมราคาแพงสุดหรูของคุณได้

สนิม: ผมโตขึ้นในคานาดาที่ ต้องโรยเกลือบนถนนเวลาหิมะตกหนักหน้าหนาว เกลือสามารถทำลายรถคุณได้อย่างนึกไม่ถึง เราเคยมีรถกระบะยี่ห้อดอดจ์คันเก่าสีน้ำตาล ใต้ท้องรถมีรูพรุนเพราะถูกสนิมกัด ขนาดพื้นรถยังมีรู คุณอาจมีรถสวยที่สุดในโลก แต่ที่สุดแล้ว ถ้าต้องเจอทั้งหิมะ น้ำแข็ง และเกลือ ไม่ช้าก็จะเป็นสนิม สนิมเป็นตัวการทำลายพอๆกับตัวมอด ทำลายทรัพย์สินที่เราใช้เงินที่หามาอย่างยากลำบากซื้อ

ขโมย: มีเงินเยอะและร่ำรวย จะมาพร้อมกลับความกลัวว่าจะมีใครมาเอาไป มนุษย์จึงทำทุกอย่างในอำนาจ ปกป้องสิ่งที่ตนเองมี ล้อมรั้วบ้านด้วยกำแพงสูง ขโมยปีนยาก มียาม กล้องวงจรปิด มีที่ลึกลับซ่อนตู้เซฟไว้เก็บเพชรพลอยและทรัพย์สินมีค่าอื่นๆ แล้วขโมยทำอย่างไร? งัดเข้ามา เจาะหาทรัพย์ที่เจ้าของอุตส่าห์แอบซ่อนเอาไว้ ทำทุกวิถีทางขโมยไปให้ได้

คุณคิดว่าสิ่งใดมีค่าสำหรับคุณ? เพราะอะไรที่คุณมองว่ามีค่าจะบอกได้ว่าใจคุณอยู่ที่ไหน อาจเป็นเงินทองและความมั่งคั่ง อาจเป็นอำนาจบารมี และต้องการให้คนเห็นว่าคุณคือสุดยอดผู้นำ อาจเป็นท่าทีมีธรรมะแต่เปลือกนอก ผู้คนยกย่องสรรเสริญ อาจเป็นความโด่งดังเป็นที่ยอมรับเพราะหน้าตา บุคลิกและเสื้อผ้าที่สวมใส่ อาจเป็นบ้านหรู มีอุปกรณ์อำนวยความสะดวกครบครัน อาจเป็นครอบครัวที่ประสบความสำเร็จ เลี้ยงลูกได้ดี ตรงนี้แหละที่พระเยซูเรียกให้เราเปลี่ยนความคิดเสียใหม่ จากสิ่งของชั่วคราวไปยังสิ่งที่เป็นนิรันดร์ จากสิ่งที่ผ่านมาแล้วผ่านไป ไปเป็นสิ่งที่ยั่งยืนถาวร คุณคงไม่เคยเห็นรถบรรทุกศพที่มีรถพ่วงลากสมบัติตามไปด้วย ถ้าเห็นเราคงช็อค เพราะรู้ดีว่าทรัพย์สมบัติทางโลกที่ส่ำสมมา ไม่อาจไปกับเราได้ เป็นแค่ของชั่วคราว ตลอดคำเทศนาบนภูเขา พระเยซูเรียกให้เราสำนึกผิด กลับใจ ให้เปลี่ยนความคิดและทัศนคติเสียใหม่ และให้เป็นเหมือนรายชื่อบุคคลที่อยู่ในพระธรรมฮีบรู 11 คนที่มีนิรันดร์กาลในจิตใจ และยึดพระสัญญาตามที่พระเจ้าให้ไว้

คนเหล่านี้ตายไปในความเชื่อ ยังไม่ได้รับตามพระสัญญา แต่สิ่งที่พวกเขาเห็นเป็นสิ่งที่พวกเขามั่นใจ โอบรับเอาไว้ และยอมรับว่าเป็นเพียงคนแปลกถิ่นที่ท่องเที่ยวไปในโลก คนที่กล่าวคำเหล่านี้ประกาศว่าพวกเขาแสวงหาที่จะกลับไปยังบ้านเกิดเมืองนอน และถ้าพวกเขาคิดอยู่ในใจเสมอว่าบ้านเมืองที่จากมา วันหนึ่งข้างหน้าจะได้กลับไป พวกเขาปรารถนาจะไปอยู่ในที่ๆประเสริฐกว่าคือ “เมืองสวรรค์” พระเจ้าจึงไม่ทรงรู้สึกอับอายที่ได้เป็นพระเจ้าของพวกเขา และพระองค์ทรงจัดเตรียมบ้านรอคอยต้อนรับพวกเขากลับบ้าน (ฮีบรู 11:13-16)

เมื่อนำมาเทียบกัน พระเยซูตรัสในมัทธิว 6:20 “แต่จงส่ำสมทรัพย์สมบัติไว้ในสวรรค์ที่ไม่มีแมลงจะกิน และไม่มีสนิมจะกัด และที่ไม่มีขโมยขุดช่องลักเอาไปได้” พระ เยซูกำลังตรัสถึงการส่ำสมทรัพย์สมบัตินิรันดร์ที่ไม่มีวันเสื่อมสลาย พระองค์หมายถึงทรัพย์สมบัติอะไร? หนังสือ 1เปโตร 1:3-6 กล่าวว่า :

3 สาธุการแด่พระเจ้าพระบิดาแห่งพระเยซูคริสตเจ้าของเราผู้ได้ทรงพระมหากรุณา แก่เราทรงโปรดให้เราบังเกิดใหม่เข้าสู่ความหวังใจอันมีชีวิตอยู่โดยการคืน พระชนม์ของพระเยซูคริสต์4 และเพื่อให้ได้รับมรดกซึ่งไม่รู้เปื่อยเน่าปราศจากมลทินและไม่ร่วงโรยซึ่ง ได้เตรียมไว้ในสวรรค์เพื่อท่านทั้งหลาย5 ซึ่งเป็นผู้ที่ฤทธิ์เดชของพระเจ้าได้ทรงคุ้มครองไว้ด้วยความเชื่อให้ถึงความ รอดซึ่งพร้อมแล้วที่จะปรากฏในวาระสุดท้าย 6 ในความรอดนั้นท่านทั้งหลายชื่นชมยินดีถึงแม้ว่าเดี๋ยวนี้จำเป็นที่ท่านจะ ต้องทนทุกข์ทรมานชั่วขณะหนึ่งในการถูกทดลองต่างๆ

มันมหัศจรรย์ที่รู้ว่าในฐานะผู้เชื่อ มีมรดกรอเราอยู่ และในฐานะบุตรของพระเจ้า เราจะได้รับชีวิตนิรันดร์! การได้อยู่กับพระคริสต์ เป็นบำเหน็จ คนที่ต่อสู้เพื่อให้ได้ทรัพย์สมบัติของโลก จะผิดหวังขนาดไหน เพราะทรัพย์สินเหล่านั้นจะเสื่อมสลายไป

12 บนรากนั้นถ้าผู้ใดจะก่อขึ้นด้วยทองคำเงินเพชรพลอยไม้หญ้าแห้งหรือฟาง13 การงานของแต่ละคนก็จะได้ปรากฏให้เห็นเพราะวันเวลาจะให้เห็นได้ชัดเจนเพราะ ว่าจะเห็นชัดได้ด้วยไฟไฟนั้นจะพิสูจน์ให้เห็นการงานของแต่ละคนว่าเป็นอย่าง ไร14 ถ้าการงานของผู้ใดที่ก่อขึ้นทนอยู่ได้ผู้นั้นก็จะได้ค่าตอบแทน15 ถ้าการงานของผู้ใดถูกเผาไหม้ไปผู้นั้นก็จะขาดค่าตอบแทนแต่ตัวเขาเองจะรอดแต่ เหมือนดังรอดจากไฟ (1โครินธ์ 3:12-15)

บั้นปลายชีวิตของผู้เชื่อ เราจะยืนต่อหน้าบัลลังก์พิพากษาของพระคริสต์ และรายงานสิ่งที่เราทำขณะมีชีวิตบนโลกนี้ ไม่ว่าเราวางสิ่งใดไว้บนรากฐานนั้น ไม่ว่าจะเป็นทองคำหรือฟาง จะต้องผ่านการพิสูจน์ในไฟว่าทนอยู่ได้หรือไม่ ผู้เชื่อที่สร้างความมั่งคั่งที่บนโลกนี้จะสูญเสียไป แต่จะได้รับความรอดเหมือนรอดออกมาจากไฟ แต่ผู้ที่ต่อสู้เพื่อส่ำสมทรัพย์สมบัติไว้ในสวรรค์จะได้รับบำเหน็จ ทรัพย์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคือได้เข้าสู่นิรันดร์กาล รับการอภัย และเป็นอิสระจากพันธนาการของบาป เพราะพระเยซูทรงสิ้นพระชนม์ ถูกฝังไว้ และฟื้นคืนพระชนม์

จึงมีคำถาม “แล้วเราจะส่ำสมทรัพย์สมบัติไว้ในสวรรค์ได้อย่างไร?” คำตอบคือดำเนินชีวิตอย่างที่พระเจ้าขอให้ทำ และทำตามในทุกสิ่งที่พระองค์ทำ ตัวอย่างเช่น – รักเพื่อนบ้านเหมือนรักตนเอง – ถ้าใครขาดแคลนเสื้อผ้าแล้วคุณมีเหลือใช้ แบ่งให้เขาบ้าง – เป็นผู้ให้ด้วยใจยินดี ถวายเกียรติพระเจ้าในชีวิตแต่งงาน ระวังความคิดที่ผิดศีลธรรม แบ่งปันข่าวประเสริฐกับผู้คนรอบข้าง หลายสิ่งเหล่านี้รวมลงมาได้เป็น – รักพระเจ้าของเจ้าด้วยสิ้นสุดจิตสิ้นสุดใจ สุดกำลัง และสุดความคิด และรักเพื่อนบ้านเหมือนรักตนเอง

ถ้อยคำสุดท้ายในข้อ 21 พระเยซูทรงกลับไปที่เรื่องของจิตใจ “เพราะว่าทรัพย์สมบัติของท่านอยู่ที่ไหน ใจของท่านก็อยู่ที่นั่นด้วย” หนึ่งในพระบัญญัติสิบประการที่กล่าวว่า “อย่ามีพระเจ้าอื่นใดนอกเหนือจากเรา” (อพยพ 20:3) เมื่อเราปักใจอยู่บนของๆโลก และพ่ายแพ้ต่อการทดลองไปตามกระแสโลก เราก็กำลังทำผิดข้อกราบไหว้รูปเคารพ เพราะเราไม่ได้ปรนนิบัติพระเจ้าอีกต่อไป เราให้ความมั่งคั่งอยู่เหนือพระองค์ และปรนนิบัติใส่ใจกับความมั่งคั่งนั้น สิ่งนั้นคือพระเจ้าและชีวิตของเรา พระเยซูทรงท้าทายเราเหมือนกับที่ทรงท้าทายฝูงชนที่นั่งฟังในตอนนั้น ให้เราถามตัวเองว่าทรัพย์สมบัติเราอยู่ที่ไหน ถ้าทรัพย์สมบัติเราอยู่บนโลกและสิ่งของๆโลก ใจเราก็อยู่ที่นั่นด้วย ถ้าใจของเรามุ่งจับจ้องอยู่ที่พระบิดา และส่ำสมสมบัติไว้ในสวรรค์ ใจเราก็จะอยู่ที่นั่นด้วย

ทำให้นึกถึงภาพยนตร์เก่าเรื่อง “มัมมี่” นักแสดงที่เล่นเป็นเบนี่ ตอนจบของเรื่องเขาค้นพบห้องเก็บมหาสมบัติ เบนี่ครองสติไม่อยู่ ถูกความมั่งคั่งที่เห็นอยู่ต่อหน้าควบคุมสิ้น ผมแน่ใจว่าเบนี่มองเห็นภาพชีวิตที่สะดวกสบายหรูหรา และจะเป็นผู้มั่งคั่งที่สุดในโลก แต่เรื่องไม่ได้จบแค่นั้น มีบางอย่างเกิดขึ้นในวิหาร ห้องเก็บสมบัติมีทรายร่วงลงมาจนท่วม ประตูกำลังจะปิดไม่มีใครหนีรอดไปได้ เบนี่มีโอกาสที่จะหนี แต่อำนาจเงินทองและความร่ำรวยทำให้เขาติดกับ พยายามยัดสมบัติเหล่านั้นใส่กระเป๋า และลากถุงบรรจุทองคำหนักอึ้งออกไปด้วย ในที่สุดประตูก็ปิดลง และเบนี่ก็ติดอยู่หลังบานประตูนั้นพร้อมกับทรัพย์สมบัติมากมาย ไม่มีโอกาสได้เห็นเดือนเห็นตะวัน ไม่มีโอกาสได้ใช้เงินทองที่เขาลุ่มหลงอีกต่อไป อำนาจของเงินตราควบคุมเขาไว้ ทำให้จบชีวิตลงอย่างน่าอนาถ ขออย่าให้เราเข้าสู่บั้นปลายชีวิต ไล่ล่าความมั่งคั่งและทรัพย์สินของโลกนี้ เพื่อมารู้ตัวอีกทีว่าไล่ตามผิดทาง และถูกสิ่งที่พยายามไล่ล่านั้นควบคุมเอาไว้

วิสัยทัศน์ของคุณเป็นอย่างไร?

“22 ตาเป็นประทีปของร่างกายเหตุฉะนั้นถ้าตาของท่านปกติทั้งตัวก็พลอยสว่างไปด้วย 23 แต่ถ้าตาของท่านผิดปกติทั้งตัวของท่านก็พลอยมืดไปด้วย เหตุฉะนั้นถ้าความสว่างซึ่งอยู่ในตัวท่านมืดไป ความมืดนั้นจะหนาทึบสักเพียงใดหนอ” (มัทธิว 6:22-23)

ตัวอย่างด้านล่างเกี่ยวข้องกับพระวจนะตอนนี้ ส่ำสมความมั่งคั่งบนโลกนี้ จะทำให้ภาพในความคิดของคุณไม่แจ่มชัด มองไม่เห็นความจริง ไม่เห็นพระประสงค์ของพระเจ้าอย่างถูกต้อง ความจริงถูกบิดเบือน ทำให้มองไม่เห็นพระเจ้าอย่างที่เราเคยเห็น และอย่างที่พระองค์ทรงเป็น

ตัวอย่างที่ 1 – เรื่องของอานาเนีย และสัปฟีรา (กิจการ 5:1-11) ในเรื่อง ชายคนนี้และภรรยาขายทรัพย์สมบัติที่มี นำเงินมามอบให้ มาวางไว้ที่เท้าของบรรดาอัครทูต เรื่องนี้เกิดขึ้นบ่อยในคริสตจักรยุคแรก:

34 เพราะว่าในพวกศิษย์ไม่มีผู้ใดขัดสนผู้ใดมีไร่นาบ้านเรือนก็ขายเสีย35 และนำเงินค่าของที่ขายได้นั้นมาวางไว้ที่เท้าของอัครทูตอัครทูตจึงแจกจ่าย ให้ทุกคนตามที่ต้องการ (กิจการ 4:34-35)

แต่มีสิ่งที่แตกต่างในเรื่องนี้ เมื่อพวกเขานำเงินมาวางให้อัครทูต อานาเนีย และสัปฟีรา ไม่ได้พูดความจริง พวกเขาบอกว่านำเงินที่ได้ “ทั้งหมด” จากการขายทรัพย์สินมาให้ แต่ที่จริงได้ยักยอกบางส่วนเก็บเอาไว้ เปโตรถามว่าทำไมพวกเขาจึงกล้าพูดโกหกต่อหน้าพระเจ้า และในนาทีนั้น อานาเนียก็ล้มลงตาย ไม่นานจากนั้นภรรยาที่พูดโกหกเรื่องการขายทรัพย์สินก็ตายลงด้วย อานาเนีย และสัปฟีราเคยเห็นมาก่อนว่าคนที่ถวายเช่นนี้เป็นที่ยอมรับและได้รับการ ยกย่อง จึงไปขายทรัพย์สินของตนบ้าง เพื่อจะได้มีคนเห็น เป็นที่ยอมรับ และได้รับคำชมเชยว่าเป็นผู้มีจิตวิญญาณสูง ทำเช่นนี้เขากำลังโกหกต่อพระวิญญาณบริสุทธิ์ ผลคือต้องจบชีวิตลง

ตัวอย่างที่ 2 – อุปมาเรื่องเศรษฐีโง่ (ลูกา 12:13-21) ในอุปมานี้พระเยซูทรงกล่าวถ้อยคำที่ลึกซึ้งที่เราต้องตั้งใจฟังให้ดี พระองค์ตรัสในข้อ 15 ว่า “..เพราะว่าชีวิตของคนมิได้อยู่ในการที่มีของฟุ่มเฟือย” อุปมา เรื่องเศรษฐีโง่พูดในเรื่องเดียวกัน เป็นเรื่องเศรษฐีคนหนึ่ง ที่ไร่นาของเขาเกิดผลบริบูรณ์มาก จึงตัดสินใจรื้อยุ้งฉางเก่าลง แล้วสร้างใหม่ให้ใหญ่โตกว่าเดิม พอเสร็จ กะจะเกษียน คิดว่ามีเงินที่ส่ำสมมาพอแล้ว ต่อไปนี้จะนั่งสบายๆใช้ชีวิตสนุกสนานให้คุ้ม เกิดอะไรขึ้นครับ? พระเจ้าเรียกเขาว่าคนโง่ ชีวิตของเขาจะถูกเรียกคืนไปในคืนนั้น พระเยซูทรงจบคำอุปมานี้ด้วยคำตรัสว่า “คนที่ส่ำสมทรัพย์สมบัติไว้สำหรับตัวและมิได้มั่งมีจำเพาะพระเจ้าก็เป็นเช่นนั้นแหละ“พวก เราหลายคนคอยเวลาที่จะได้นั่งพักผ่อนสบายๆหลังเกษียน ใช้เงินทองที่ส่ำสมมาเพื่อจะมีชีวิตบั้นปลายที่เพลิดเพลินสะดวกสบาย เศรษฐีคนนี้ถูกความร่ำรวยของตนเองควบคุมไว้ คิดแต่เรื่องเพิ่มพูนให้มากขึ้น แต่กลับต้องตายลงในคืนนั้น และมีคนอื่นมาเอาทรัพย์ที่เขาสะสมไปผลาญเสีย เขาไม่อาจนำสิ่งใดติดตัวไปได้เลย

ตอนต่อไป เราจะมาพูดในเรื่องเดียวกันแต่ในแบบที่แตกต่าง ใช้ตัวอย่างเรื่องของสายตา เมื่อความร่ำรวยเป็นจุดรวมสายตาในชีวิต การมองเห็นของเราจะบิดเบือน เมื่อสิ่งที่เรามองเห็นแซงหน้าสิ่งที่เป็นนิรันดร์ที่มองไม่เห็น เราก็มีสายตาสั้นฝ่ายวิญญาณ สายตาเป็นช่องทางให้ความสว่างส่องเข้าไปในร่างกาย และให้ความสว่างจนเรามองเห็นสิ่งต่างๆรอบตัวได้ ทำให้เราเห็นสีสัน ทัศนียภาพ และใบหน้าที่เรามองไป วิลเลี่ยม บาร์เคลย์ กล่าวไว้ว่า:

แนวคิดเบื้องหลังพระคัมภีร์ตอนนี้เป็นเหมือนเรื่องธรรมดาของเด็กๆ ดวงตาเปรียบเหมือนหน้าต่างที่เปิดรับแสงเข้าไปทั่วร่างกาย สีและสภาพของหน้าต่างเป็นตัวตัดสินว่าจะให้แสงจะเข้าไปได้แค่ไหน ถ้าหน้าต่างใสสะอาดและไม่บิดเบี้ยว แสงก็จะสาดเข้าไปในห้องได้เต็มที่ และจุดทั่วทุกมุมให้สว่างไสว แต่ถ้าหน้าต่างขุ่นมัว บิดเบี้ยว สกปรก หรือมีสีบังให้ไม่เห็นชัดเจน แสงก็จะถูกกั้น และห้องก็ไม่อาจสว่างได้ … ดังนั้นพระเยซูจึงตรัสว่าความสว่างที่ส่องเข้าไปในจิตใจและจิตวิญญาณของ มนุษย์ จำต้องพึ่งสถานะภาพฝ่ายวิญญาณของดวงตาซึ่งเป็นช่องทางให้แสงผ่าน เพราะดวงตาเป็นหน้าต่างของทั้งร่างกาย⁵

1เปโตร 1:6-9 กล่าวว่า:

6 ในความรอดนั้นท่านทั้งหลายชื่นชมยินดี ถึงแม้ว่าเดี๋ยวนี้ จำเป็นที่ท่านจะต้องทนทุกข์ทรมานชั่วขณะหนึ่งในการถูกทดลองต่างๆ 7 เพื่อการลองดูความเชื่อของท่าน อันประเสริฐยิ่งกว่าทองคำ ซึ่งแม้เสียไปได้ก็ยังถูกลองด้วยไฟ จะได้เป็นเหตุให้เกิดความสรรเสริญ เกิดศักดิ์ศรีและเกียรติ ในเวลาที่พระเยซูคริสต์จะเสด็จมาปรากฏ พระองค์ผู้ที่ท่านทั้งหลายยังไม่ได้เห็น แต่ท่านยังรักพระองค์อยู่แม้ว่าขณะนี้ท่านไม่เห็นพระองค์ แต่ท่านยังเชื่อและชื่นชม ด้วยความปีติยินดีเป็นล้นพ้นเหลือที่จะกล่าวได้ 9 แล้ววิญญาณจิตของท่านทั้งหลายจึงได้รับความรอดเป็นผลแห่งความเชื่อ (1เปโตร 1:6-9)

ดวงตาที่เต็มไปด้วยความสว่างคือชีวิตที่ดำเนินไปโดยความเชื่อและในพระ สัญญานิรันดร์ของพระเจ้า เราอาจมองสิ่งต่างๆเหล่านี้ด้วยตาเปล่าไม่ได้ แต่เราเชื่อด้วยความเชื่อในความจริงว่าวันหนึ่งข้างหน้าเราจะเป็นเหมือนพระ คริสต์ – เป็นจุดสิ้นสุดของความเชื่อ ความรอดฝ่ายวิญญาณ เมื่อสายตาเราจับจ้องอยู่บนของๆโลกนี้ ของชั่วคราว สายตาเราจะพร่ามัวและเห็นได้ไม่ชัดเจน ผมยังจำได้ดีเมื่อมีสิ่งแปลกปลอมหลุดเข้าไปในตาสองวัน ทั้งเจ็บและน้ำตาไหลตลอดเวลา ลืมตาแทบไม่ได้ และอ่อนไหวต่อแสง ทำให้ไม่สามารถมองสิ่งต่างๆตามความเป็นจริงได้ เช่นเดียวกับทรัพย์สมบัติทางโลก เป็นตัวทำให้เรามองความเป็นจริงผิดเพี้ยน เห็นไม่ชัดเจน ลองมาดูตัวอย่างในฮีบรู 11:

17 เพราะอับราฮัมมีความเชื่อ ฉะนั้นเมื่อท่านถูกลองใจ ท่านจึงได้ถวายอิสอัคเป็นเครื่องบูชา และท่านซึ่งเป็นผู้ได้รับพระสัญญา ก็ได้พร้อมแล้วที่จะถวายบุตรคนเดียวของท่าน 18 คือบุตรที่มีพระดำรัสไว้ว่า เขาจะสืบเชื้อสายของเจ้าทางอิสอัค (ฮีบรู 11:17-18)

24 เพราะความเชื่อ เมื่อโมเสสโตแล้วท่านไม่ยอมให้ใครเรียกท่านว่า เป็นบุตรของธิดากษัตริย์ฟาโรห์ 25 ท่านเลือกการร่วมทุกข์กับชนชาติของพระเจ้าแทนการเริงสำราญในความชั่ว 26 ท่านถือว่าการอดทนต่อความอัปยศเพื่อพระคริสต์ ประเสริฐกว่าสมบัติของประเทศอียิปต์ เพราะท่านหวังบำเหน็จที่จะได้รับนั้น (ฮีบรู 11:24-26)

นี่เป็นสองตัวอย่างสำคัญของผู้ที่ได้ชื่อว่ามีวิสัยทัศน์แบบนิรันดร์กาล : พวกเขาเห็นชัดเจน เห็นถึงนิรันดร์กาลและเห็นบำเหน็จแทนที่จะเห็นแก่สิ่งของชั่วคราวที่ผ่านมา แล้วผ่านไป เพราะความเชื่อนี้ พระเจ้าจึงทรงใช้เขาได้อย่างเกิดผล

คำถามคือ “วิสัยทัศน์คุณเป็นอย่างไร?” เจมส์ บอยส์ กล่าวว่า :

คุณมองเห็นเรื่องฝ่ายวิญญาณชัดขนาดไหน? หรือวิสัยทัศน์และพระประสงค์ของพระเจ้าสำหรับชีวิตคุณมัวไปเพราะต้อกระจก ฝ่ายวิญญาณ หรือสายตาคุณสั้น และหมดเวลาไปกับเรื่องวุ่นวายใกล้ตัว? ผมมั่นใจว่าสิ่งนี้เป็นจริงสำหรับคริสเตียนหลายคน โดยเฉพาะคนที่ตกอยู่ภายใต้ความมั่งคั่งของโลกสมัยใหม่⁶

คุณเคยเอาแว่นตาของคนอื่นมาใส่หรือเปล่า? แล้วเห็นภาพต่างไปจากที่เคย จำได้ว่าตอนเรียนชั้นเตรียมอุดม เราขับรถไปตามถนนในออนตาริโอเหนือในตอนกลางคืน แล้วก็ปิดไฟหน้ารถ มันมืดมากมองอะไรไม่เห็นเพราะเราชินกับแสงไฟ พอไม่มีแสง ต้องใช้เวลากว่าสายตาจะปรับให้ชินกับความมืด แน่นอนเราเริ่มตกใจกลัว รีบเปิดไฟเผื่อเกิดพลาดพลั้ง เราสามารถโยงเรื่องนี้เข้ากับอุปมาเรื่องตาที่พระเยซูสอน ถ้าตาทางความคิดและจิตใจเราจับจ้องอยู่กับทรัพย์สมบัติทางโลก วิสัยทัศน์ของเราจะพร่ามัวและผิดเพี้ยน ไม่อาจแยกแยะพระประสงค์ของพระเจ้าสำหรับชีวิตเราได้อย่างถูกต้อง หรือเราอาจมองพระเจ้าได้ไม่ชัดเหมือนเคย ถ้าตาคุณไม่ดี ร่างกายคุณก็จะมืดมิดไปด้วย อะไรจะเกิดขึ้นได้ในความมืด? คุณก็สะดุดล้ม หรือเดินคลำทางหาแสงที่พอจะช่วยให้เห็นทาง เห็นข้าวของเพื่อจะไม่เดินไปชนหรือสะดุดล้ม เมื่อตาเราจับจ้องไปที่สิ่งของๆโลกนี้ สายตาเราก็แย่ ตัวเราก็มีแต่ความมืด เห็นความเป็นจริงได้ไม่ชัดเจน ถ้าตาในใจและในความคิดจับจ้องอยู่ที่พระบิดา เราก็ยืนอย่างถูกต้องต่อพระองค์ และเห็นพระองค์อย่างชัดเจน เห็นว่าพระองค์ทรงขอให้เราทำสิ่งใด “เหตุฉะนั้นถ้าตาของท่านปกติ ทั้งตัวก็พลอยสว่างไปด้วย” (มัทธิว 6:22 ข) ขอถามอีกครั้ง “วิสัยทัศน์คุณเป็นอย่างไร? สายตาคุณจับจ้องอยู่ที่ไหน?”

คุณกำลังปรนนิบัติผู้ใด?

ตอนนี้เราเข้ามาถึงหัวใจสำคัญที่มีอำนาจมากในพระวจนะตอนนี้ พระคำข้อนี้ เป็นเหมือนจุดสูงสุดของคำเทศนาบนภูเขา เป็นคำถามที่สำคัญที่สุด “คุณกำลังปรนนิบัติผู้ใด?” คนชอบคิดว่าเขาสามารถเหยียบเรือสองแคมได้ คือได้สิ่งดีที่สุดจากทั้งสองฝั่ง – ทั้งบนโลกนี้ปรนเปรอตนเองด้วยความมั่งคั่งและชีวิตสะดวกสบาย และต่อมาตรงสุดถนนสายอนาคต ซึ่งก็คือสวรรค์ พระวจนะตอนนี้ พระเยซูตรัสว่า “ไม่มีผู้ใดเป็นข้าสองเจ้าบ่าวสองนายได้ เพราะว่าจะชังนายข้างหนึ่ง และจะรักนายอีกข้างหนึ่ง หรือจะนับถือนายฝ่ายหนึ่ง และจะดูหมิ่นนายอีกฝ่ายหนึ่ง ท่านจะปฏิบัติพระเจ้าและจะปฏิบัติเงินทองพร้อมกันไม่ได้” (มัทธิว 6:24) พระเยซูบอกเราตอนนี้ว่าเราไม่อาจรับใช้เจ้านายสองคนได้ เราไม่อาจรับใช้เงินทองและพระเจ้าได้ เราไม่อาจรับใช้ชื่อเสียงและพระเจ้าได้ เราไม่อาจปรนเปรอตนเองและปรนนิบัติพระเจ้าได้ เราไม่อาจปรนนิบัติครอบครัวและพระเจ้าได้ เรามีนายได้เพียงผู้เดียว อีกครั้ง พระเยซูท้าทายเราให้กลับไปพิจารณาคำเทศนาบนภูเขา ท้าทายเราให้สำนึกผิดกลับใจ เปลี่ยนความคิดเกี่ยวกับทรัพย์สมบัติทางโลก หรือสิ่งอื่นๆที่เราเคยปรนนิบัติ และมาปรนนิบัติพระองค์เพียงผู้เดียว คุณไม่มีทางทำได้แม้พยายามแค่ไหนก็ตาม คุณจะเสียสิ่งหนึ่งไป และในแทบทุกกรณี ที่เสียไปคือพระเจ้า ดร. ดี มาร์ติน ลอยด์-โจนส์ เล่าเรื่องนี้ไว้ :

ชาวไร่คนหนึ่ง … วันหนึ่งกลับมาบอกภรรยาด้วยความดีใจว่าวัวตัวที่ดีที่สุดของเขาออกลูกมาสอง ตัว สีแดงตัวหนึ่ง และอีกตัวสีขาว เขาพูดว่า “คุณรู้มั้ย พระเจ้าทรงนำให้ผมถวายลูกวัวตัวหนึ่งให้พระองค์ เราจะเลี้ยงทั้งคู่ให้โตไปด้วยกัน และเมื่อถึงเวลาขาย เราจะเก็บเงินค่าวัวตัวหนึ่งไว้ใช้ และอีกตัวนำไปใช้เพื่องานของพระเจ้า” ภรรยาจึงถามว่าตัวไหนที่จะถวายให้พระเจ้า ชาวไร่ตอบว่ายังไม่ต้องรีบร้อนตัดสินใจ “เราจะเลี้ยงวัวทั้งคู่ให้เหมือนกัน” เขาพูด “และเมื่อได้เวลาขาย เราจะขายทั้งคู่ออกไปอย่างที่พูดไว้” หลายเดือนหลังจากนั้น ชาวไร่คนนั้นเข้าไปในครัวด้วยท่าทางเศร้าสร้อย ภรรยาจึงถามว่าเกิดอะไรขึ้น เขาตอบว่า “ผมมีข่าวร้ายมาบอก วัวของพระเจ้าตายแล้ว” “แต่” เสียงภรรยาท้วงขึ้น “คุณบอกยังไม่ได้ตัดสินใจว่าตัวไหนเป็นของพระเจ้าไม่ใช่หรือ?” เขาตอบว่า “อ๋อ ผมคิดเสมอว่าต้องเป็นตัวสีขาว แล้วตัวสีขาวมันก็ตายแล้ว”⁷

เจมส์ บอยส์ กล่าวว่า “รู้สึกว่าวัวของพระเจ้าต้องตายทุกที – เว้นแต่เราชัดเจนว่าเราจะปรนนิบัติผู้ใด และรู้จักตนเอง หรือรู้จักสิ่งที่ตนเองครอบครองดี”⁸

ผมอยากจะยกตัวอย่างของบางคนที่มีมุมมองถูกต้องถึงความหมายของสิ่งนี้ หลายคนคงเคยได้ยินเรื่องนี้ เป็นหนึ่งในพระวจนะตอนที่ผมโปรด และเป็นตอนที่ท้าทายผมอย่างมากทุกครั้งที่อ่าน

ตัวอย่างที่ 1 – เปาโล (ฟีลิปปี 3:7-8)

7 แต่ว่าสิ่งใดที่เคยเป็นคุณประโยชน์แก่ข้าพเจ้า ข้าพเจ้าถือว่าสิ่งนั้นไร้ประโยชน์แล้ว เพื่อเห็นแก่พระคริสต์ 8 ที่จริงข้าพเจ้าถือว่าสิ่งสารพัดไร้ประโยชน์ เพราะเห็นแก่ความประเสริฐแห่งความรู้ถึงพระเยซูคริสต์ องค์พระผู้เป็นเจ้าของข้าพเจ้า เพราะเหตุพระองค์ ข้าพเจ้าจึงได้ยอมสละสิ่งสารพัด และถือว่าสิ่งเหล่านั้นเป็นเหมือนหยากเยื่อเพื่อข้าพเจ้าจะได้พระคริสต์

อัครทูตเปาโลในแง่ของศาสนาเป็นผู้ที่เรียกได้ว่ามีครบถ้วน เข้าสุหนัตเมื่ออายุแปดวัน อยู่ในเผ่าเบนยามิน เป็นฮีบรูของฮีบรูแท้ ในเรื่องธรรมบัญญัติท่านเคยเป็นฟาริสี ในด้านความกระตือรือร้นท่านเองได้ข่มเหงคริสตจักร ในเรื่องความชอบธรรมตามบทบัญญัติ ท่านไม่มีข้อตำหนิ เปาโลจึงพร้อมครบถ้วน แต่ท่านสละทั้งหมดไป เพราะมองว่าเป็นเหมือนหยากเยื่อ คือเป็น “ขยะ” เพื่อท่านจะได้รู้จักพระคริสต์ และฤทธิอำนาจในการคืนพระชนม์ของพระองค์ ท่านกำลังรับใช้เจ้านายผู้เดียว และเจ้านายนั้นคือพระเยซูคริสต์ และพระองค์เพียงผู้เดียว สิ่งต่างๆที่เป็นของโลก และสิ่งที่โลกหยิบยื่นให้ ไม่อาจดึงดูดท่านได้ต่อไป เพราะพระบิดาทรงเปลี่ยนจิตใจท่าน ทำให้ท่านเป็นคนใหม่ ในชีวิตของท่าน เปาโลได้เปลี่ยนความคิด – ท่านสำนึกผิด และจวบจนวันสุดท้ายของชีวิตท่านติดตามพระคริสต์ ท่านเห็นความสำคัญของการส่ำสมทรัพย์ไว้บนสวรรค์ ท่านวางทุกสิ่งที่ปรนเปรอเนื้อหนังลงเพื่อจะสามารถดำเนินชีวิตโดยความเชื่อ ในสิ่งที่มองไม่เห็น และรอรับบำเหน็จเมื่อจากโลกนี้ไป – ความรอดฝ่ายวิญญาณ

แล้วเราล่ะ? พระเจ้าทรงขอสิ่งใดจากเรา? พระองค์ทรงขอให้เราทำอย่างเดียวกัน – เราต้องไม่รับใช้เจ้านายสองคน แต่รับใช้พระเยซูคริสต์ พระองค์ผู้เดียวเท่านั้น ด้านล่างเป็นพระวจนะบางตอนที่ย้ำถึงหัวใจของเรื่องนี้ เราต้องคำนวนราคา เพราะไม่พระองค์ก็ตัวเราเองที่จะติดตามความต้องการส่วนตัวไป ไม่ว่าจะเป็นเรื่องใดก็ตาม

ตัวอย่างที่ 2 – รับกางเขนและแบกตามเรามา (มาระโก 8:34-38, ลูกา 14:25-33)

เมื่อพระเยซูทรงเรียกให้ผู้คนมาติดตามพระองค์ไป รวมถึงสาวกของพระองค์ด้วย พระองค์บอกพวกเขาว่า “34 พระองค์จึงทรงร้องเรียกประชาชนกับเหล่าสาวกให้เข้ามา แล้วตรัสแก่เขาว่า “ถ้าผู้ใดจะใคร่ตามเรามา ให้ผู้นั้นเอาชนะตัวเอง และรับกางเขนของตนแบก และตามเรามา 35 เพราะว่าผู้ใดใคร่จะเอาชีวิตรอด ผู้นั้นจะเสียชีวิต แต่ผู้ใดจะเสียชีวิตเพราะเห็นแก่เราและข่าวประเสริฐ ผู้นั้นจะได้ชีวิตรอด 36 เพราะถ้าผู้ใดจะได้สิ่งของสิ้นทั้งโลก แต่ต้องเสียชีวิตของตน ผู้นั้นจะได้ประโยชน์อะไร 37 เพราะว่าผู้นั้นจะนำอะไรไปแลกเอาชีวิตของตนกลับคืนมา 38 ด้วยว่าถ้าผู้ใดมีความอายเพราะเราและถ้อยคำของเรา ในชั่วชีวิตนี้ซึ่งประกอบด้วยการชั่วคิดคดทรยศ บุตรมนุษย์ก็จะมีความอายเพราะผู้นั้น ในเวลาเมื่อพระองค์จะเสด็จมาด้วยพระสิริแห่งพระบิดา และด้วยเหล่าทูตสวรรค์ผู้บริสุทธิ์” (มาระโก 8:34-38)

“25 คนเป็นอันมากได้ไปกับพระองค์ พระองค์จึงทรงเหลียวหลังตรัสกับเขาว่า 26 “ถ้าผู้ใดมาหาเราและไม่ชังบิดามารดา บุตรภรรยา และพี่น้องชายหญิง แม้ทั้งชีวิตของตนเองด้วย ผู้นั้นจะเป็นสาวกของเราไม่ได้ 27 ผู้ใดมิได้แบกกางเขนของตนตามเรามา ผู้นั้นจะเป็นสาวกของเราไม่ได้ 28 ด้วยว่าในพวกท่านมีผู้ใดเมื่อปรารถนาจะสร้างตึก จะไม่นั่งลงคิดราคาดูเสียก่อนว่า จะมีพอสร้างให้สำเร็จได้หรือไม่ 29 เกรงว่าเมื่อลงรากแล้ว และกระทำให้สำเร็จไม่ได้ คนทั้งปวงที่เห็นจะเยาะเย้ยเขา 30 ว่า ‘คนนี้ตั้งต้นก่อ แต่ทำให้สำเร็จไม่ได้’ 31 หรือมีกษัตริย์องค์ใดเมื่อจะยกกองทัพไปทำสงครามกับกษัตริย์อื่น จะมิได้นั่งลงคิดดูก่อนหรือว่า ที่ตนมีพลทหารหมื่นหนึ่ง จะสู้กับกองทัพที่ยกมารบสองหมื่นนั้นได้หรือไม่ 32 ถ้าสู้ไม่ได้ เมื่อยังอยู่ห่างกัน ก็จะใช้พวกทูตไปขอเป็นไมตรีกัน 33 ก็เช่นนั้นแหละ ทุกคนในพวกท่านที่มิได้สละสิ่งสารพัดที่ตนมีอยู่ จะเป็นสาวกของเราไม่ได้” (ลูกา 14:25-33)

พระเจ้าทรงเรียกเราให้มีชีวิตที่รับใช้พระองค์อย่างเต็มกำลังในฐานะที่ พระองค์ทรงเป็นเจ้านาย อย่างที่กล่าวไปในตอนต้น มีนัยสำคัญมากมายเมื่อตระหนักได้ว่าพระเจ้าทรงเป็นพระบิดาของเรา และเราเป็นบุตรของพระองค์ พระเจ้าจะทรงคอยดูแลเราและจัดเตรียมในสิ่งที่จำเป็นเพียงพอตามที่พระองค์ เห็นสมควร แต่การทดลองให้เรายึดติดกับสิ่งของทางโลกถ่วงเราไว้ด้วยลูกตุ้มอันใหญ่ ลวงเราให้ไปวางใจในความร่ำรวย แทนที่จะวางใจในพระบิดา ในพระวจนะตอนต่างๆที่นำมาอ้างอิงด้านบน เราเห็นถึงการทรงเรียกอย่างล้ำเลิศให้ไปรับใช้พระบิดาในฐานะเป็นบุตร และในฐานะเป็นสาวกของพระองค์ มีถ้อยคำที่ฟังดูรุนแรงในบางตอน ถ้าคุณไม่ชังบิดามารดา (รักบิดามารดาน้อยกว่ารักพระเจ้า ข ผู้แปล) ฯลฯ คุณก็จะเป็นสาวกของพระองค์ไม่ได้ เป็นการทรงเรียกที่เข้มข้น ให้เราสละตนเองอย่างสิ้นเชิง และมาวางใจหมดสิ้นในพระบิดา ติดตามพระองค์ไป เราถูกเรียกร้องให้ปฏิเสธตนเอง แปลว่าตนเองไม่มีสิทธิอะไร เราถูกเรียกให้มารับกางเขนของเรา แปลว่าเราต้องเดินไปบนเส้นทางเดียวกับที่พระเยซูเคยไป ยอมวางชีวิตของเราลงเพื่อพระองค์และข่าวประเสริฐแห่งพระกิตติคุณ และเราถูกเรียกให้ตามพระองค์ไป ให้เลียนแบบพระเยซูคริสต์ในทุกสิ่งที่พระองค์ทำ ทำตามตัวอย่างและคำสอนของพระองค์⁹ พระเยซูต้องการทั้งใจของเรา ปรารถนาให้เรามีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกับพระบิดาเหมือนกับพระองค์ เราไม่อาจรับใช้พระเจ้าและความร่ำรวยของโลกนี้ มันเป็นไปไม่ได้ เพราะเราจะเกลียดชังฝ่ายหนึ่ง รักและติดตามอีกฝ่ายไป ไม่ว่าคุณจะรับใช้ฝ่ายไหน ฝ่ายนั้นก็คือเจ้านายของคุณ ถ้าเป็นความร่ำรวย ความร่ำรวยนั้นก็เป็นนายของคุณ และมีอำนาจควบคุมอยู่เหนือคุณ ถ้าเป็นพระบิดา พระองค์ก็ทรงเป็นจอมเจ้านายของคุณ พระองค์จะทรงควบคุมอยู่เหนือคุณ ตกลงคุณกำลังปรนนิบัติผู้ใด?

บทสรุปและการนำไปใช้

(1) ในบทสรุปนี้ ผมต้องการให้คุณตระหนักว่า พระเจ้าไม่ได้กล่าวโทษเราที่เป็นคนมั่งคั่งร่ำรวย คำถามคือ “คุณกำลังปรนนิบัติสิ่งเหล่านั้นและทำบาปแห่งการกราบไหว้รูปเคารพโดยให้สิ่ง เหล่านั้นเป็นพระของคุณหรือ? เงินทองไม่ใช่สิ่งเลวร้าย แต่การรักเงินทองต่างหากที่เป็นรากเหง้าของความชั่ว “ด้วยว่าการรักเงินทองนั้นเป็นมูลรากแห่งความชั่วทั้งมวล และเพราะความโลภนี่แหละ จึงทำให้บางคนห่างไกลจากความเชื่อ และตรอมตรมด้วยความทุกข์” (1ทิโมธี 6:10)

17 สำหรับคนเหล่านั้นที่มั่งมีฝ่ายโลก จงกำชับเขาอย่าให้มีมานะทิฐิ หรือให้เขามุ่งหวังในทรัพย์ที่ไม่เที่ยง แต่จงหวังในพระเจ้าผู้ทรงประทานทุกสิ่ง เพื่อความสะดวกสบายของเรา 18 จงกำชับให้เขากระทำดี ให้กระทำดีมากๆ ให้เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ และไม่เห็นแก่ตัว 19 อย่างนี้จึงจะเป็นการวางรากฐานอันดีไว้สำหรับตนเองในภายหน้า เพื่อว่าเขาจะได้รับเอาชีวิต ซึ่งเป็นชีวิตอันแท้จริง (1ทิโมธี 6:17-19)

ทำให้นึกถึงเรื่องของเดมาส “จงพยายามมาพบข้าพเจ้าโดยเร็ว เพราะว่าเดมาส ได้หลงรักโลกปัจจุบันนี้เสียแล้ว และได้ทิ้งข้าพเจ้าไปยังเมืองเธสะโลนิกา เครสเซนส์ได้ไปยังแคว้นกาลาเทีย ทิตัสได้ไปยังเมืองดาลมาเทีย” (1ทิโมธี 4:9-10)

(2) การล่อลวงให้ส่ำสมทรัพย์สมบัติเป็นการล่อลวงของแท้ที่เราทุกคนต้องเผชิญตั้งแต่เล็กจนโต ไม่ นานมานี้ผมได้ไปที่ชิคาโก ตลอดเวลาสุดสัปดาห์ที่นั่น ผมก็คิด “ถ้ามีเงินสักหน่อย ผมจะทำนี่ได้” หรือ “ผมคงซื้อบ้านริมทะเลสาบที่มิชิแกนได้” หรือ “ซื้อรถสุดเท่คันนั้นได้” เราไปที่ถนนรัช มองไปที่โชว์รูมรถเบนท์ลี่ย์ที่ตกแต่งไว้ครบครัน รวมถึงรถยี่ห้ออื่นๆ รถสปอร์ตสีสันโฉบเฉี่ยว ทั้งเหลืองทั้งแดง เฟอร์รารี่ แอสตันมาร์ติน ไปจนถึงพอร์ช 911 ผมก็คิดว่ามันคงจะสุดยอดถ้าได้ขับรถคันใดคันหนึ่งกลับบ้าน คนที่เห็นจะมองผมยังไง? การทดลองนี้จริงยิ่งกว่าจริง และไม่ใช่แค่เรื่องรถยนต์หรือบ้าน มันรวมไปถึงเสื้อผ้า เครื่องเล่นเกมส์ อุปกรณ์ไฟฟ้า อุปกรณ์สื่อสารต่างๆ คอมพิวเตอร์ เครื่องเพชร ครอบครัว ชื่อเสียง อำนาจบารมี และความหลอกลวงอื่นๆ การทดลองนี้จริง เราจำเป็นต้องสวมยุทธภัณฑ์ทั้งชุดของพระเจ้าเพื่อต่อสู้เอาชนะ ศัตรูของเราไม่ได้ต้องการอะไรมากไปกว่าดึงดูดให้เราไปหลงไหลได้ปลื้มกับความ เพลิดเพลินชั่วคราวและของๆโลกเหล่านั้นที่กันเราออกจากความสัมพันธ์ใกล้ชิด กับพระบิดา

(3) ทรัพย์สมบัติคุณอยู่ที่ไหน? ในแต่ละสัปดาห์ผมจะถามลูกศิษย์ ผมไม่ทราบว่าใจของคุณอยู่ไหน หรือใจของคุณติดตามใคร หรืออยากไปปรนนิบัติสิ่งใด มีแค่สองตัวเลือกเท่านั้น – ตนเอง หรือพระเจ้า – ผมรู้ว่าถ้าคุณเลือกตนเองโดยเร่งส่ำสมความมั่งคั่ง ชื่อเสียง หรือไม่ว่าคุณจะได้เป็นใคร มันจะมาและจะจากไป เพราะมันชั่วคราว แต่ถ้าคุณเลือกรับใช้พระเจ้าด้วยสิ้นสุดจิตใจ สุดความคิด และสุดกำลัง คุณจะไม่มีวันผิดหวัง มีมรดกคอยอยู่เมื่อคุณได้ไปอยู่กับพระเจ้า ผมขอให้ทุกคนสำนึกผิดกลับใจจากสิ่งของชั่วคราว เปลี่ยนความคิดจิตใจและอุปนิสัย เรียกร้องให้มีการกลับใจในทุกๆวัน เพราะเป็นสงครามต่อเนื่องที่เราต้องเผชิญในแต่ละวัน เราเองเห็นถึงฤทธิอำนาจของข่าวประเสริฐ และกลับใจ และเป็นสิ่งที่ต้องทำทุกๆวัน เราต้องเห็นถึงพระคุณของข่าวประเสริฐในชีวิตทุกๆวัน และมันส่งผลต่อชีวิตแต่ละวันของเรา เราต้องดำเนินชีวิตโดยพระคุณ โดยทางความเชื่อ และสิ่งที่กำลังจะมา

ขอจบท้ายด้วยเรื่องที่เลือกมา เป็นเรื่องมิชชันนารีสตรีที่มีแรงบันดาลใจกับผมอย่างมหาศาล ดาร์ลีน เด็บเบลอร์ โรส ผู้สูญเสียทุกสิ่ง แต่กลับได้คืนมากกว่า

“คุณนายยุสตรามาหาที่ค่ายกักกัน มาขอพบเพื่อพูดคุยกับดิฉัน (ดาร์ลีน เด็บเบลอร์ โรส) สักครู่ … “ดิฉันมาเพื่อแจ้งว่าสามีของคุณที่อยู่ในพารีพารี ป่วยหนัก …” มองหน้าเธอ นัยตาเธอเต็มด้วยน้ำตา ฉันจับไหล่เธอ ร้องถาม “โอ คุณนายยุสตรา คุณกำลังบอกว่าเขาจากไปแล้วหรือ?” เธอตอบว่า “ค่ะ ประมานสามเดือนที่แล้ว เขาตายที่ค่ายทหารในพารีพารี” ฉันตกตะลึง – รัสเซลตายแล้ว ตายไปเมื่อสามเดือนที่แล้ว เป็นหนึ่งในช่วงเวลาที่ฉันรู้สึกว่าพระเจ้าทอดทิ้งฉันไป พระองค์ทรงลืมฉันไปแล้ว โลกทั้งใบของฉันถล่มลงมาต่อหน้าต่อตา ฉันเดินออกมาจากคุณนายยุสตรา ในความทุกข์อย่างแสนสาหัส ฉันเงยหน้าขึ้น พระเจ้าของฉันทรงอยู่ที่นั่น ฉันร้องทูล ‘พระเจ้า โอ้พระเจ้า’ ในทันทีพระองค์ทรงตอบ “ลูกเอ๋ย เราไม่ได้บอกเจ้าหรือ ว่าเมื่อเจ้าเดินผ่านน้ำ เราจะอยู่ด้วยกับเจ้า และในน้ำที่ท่วมนั้น มันจะไม่ท่วมเจ้า?’”¹⁰

นี่คือสตรีที่สูญเสียทุกสิ่ง รวมถึงสามีของเธอ เธออยู่ในค่ายกักกันในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง แต่เธอได้พบว่าพระเจ้าทรงสัตย์ซื่อตลอดเวลาเหล่านั้น พบว่าการมอบชีวิตให้พระเยซูคริสต์มีคุณค่ามากมาย มากกว่าสิ่งอื่นใดที่เธอมีบนโลกนี้ และในช่วงเวลาที่ยากลำบากและทุกข์ใจขณะอยู่บนโลกใบนี้ พระเจ้าทรงใช้สตรีท่านนี้ให้เกิดผลมากมายกับรรดานักโทษด้วยกันที่ในค่าย กักกัน รวมถึงผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นศัตรูที่ควบคุมเธออยู่ และอย่างที่จิม เอเลียตเขียน “เขาไม่ใช่คนเขลาที่ยอมสละในสิ่งที่รักษาเอาไว้ไม่ได้ เพื่อให้ได้ในสิ่งที่จะไม่มีวันสูญเสียไป”

ทรัพย์สมบัติคุณอยู่ที่ไหน? วิสัยทัศน์คุณเป็นอย่างไร? และคุณกำลังปรนนิบัติผู้ใด? ผมอธิษฐานขอให้คุณปรนนิบัติพระบิดาของเราองค์เดียวเท่านั้นนะครับ

(แปล อรอวล ระงับภัย คริสตจักรแห่งความสุข)

---

¹ 192  ลิขสิทธิ 2003 โดย Bible Chapel, 418 E. Main Street, Richardson, TX 75081. ดัดแปลงจากต้นฉบับของบทเรียนที่ 29 ในบทเรียนต่อเนื่องของพระกิตติคุณมัทธิว จัดเตรียมโดย เลนนี่ คอร์เรล 7 กันยายน 2003Copyright 2003

² 193 นอกเหนือจากที่บ่งไว้ พระวจนะที่นำมาใช้ในภาษาอังกฤษมาจากฉบับ Holy Bible, New King James Version. Copyright 1990 โดย Thomas Nelson, Inc. (New York, New York: American Bible Society).

³ 194 ดี มาร์ติน ลอยด์-โจนส์ จากหนังสือ Studies in the Sermon on the Mount (Grand Rapids, Michigan: Eerdmans Publishers, 1971), vol. 2, หน้า 78.

⁴ 195 จากหนังสือของ Tedd Tripp, Shepherding a Child’s Heart (Wapwallopen, Pennsylvania: Shepherd Press, 1995), หน้า 3.

⁵ 196  จากหนังสือของ William Barclay, The Gospel of Matthew (Philadelphia, Pennsylvania: The Westminster Press, 1958), vol. 4, หน้า 43.

⁶ 197จากหนังสือของ James Montgomery Boice, The Sermon on the Mount, Matthew 5-7 (Grand Rapids, Michigan: Baker Books, 1972), หน้า 216-17.

⁷ 198 จาก Lloyd-Jones, หน้า 95-96.

⁸ 199Boice, หน้า. 218.

⁹ 200 จาก William MacDonald, True Discipleship (Kansas City, Kansas: Walterick Publishers, 1975), หน้า 6-7.

¹⁰ 201 จากเรื่องราวของ Darlene Deibler Rose, Evidence Not Seen (New York, New York: Harper and Row, 1990) หน้า 109

คำนำ¹

ผู้นำศาสนาชาวยิวเริ่มร้อนรุ่ม พระเยซูดูจะเป็นภัยคุกคาม พวกเขารู้ดี ที่จริงพระเยซูทรงเป็นภัยคุกคามมาตั้งแต่ต้น จำปฏิกิริยาของชาวเยรูซาเล็มได้หรือไม่ (เมืองที่ผู้นำศาสนาชาวยิวหลายคนอาศัย) ต่อข่าวเรื่องการประสูติของ “กษัตริย์ชาวยิว”:

1พระ‍เยซู​ได้​ทรง​บัง‍เกิด​ที่​บ้าน​ เบธ‌เล‌เฮม​แคว้น​ยู‌เดีย​ใน​รัช‌กาล​ของ​กษัตริย์​เฮ‌โรดภาย‍หลัง​มี​พวก​ นัก‍ปราชญ์​จาก​ทิศ​ตะ‌วัน‍ออก​มา​ยัง​กรุง‍เย‌รู‌ซา‌เล็มถาม​ว่า 2“พระ‍กุมาร​ผู้​ที่​ทรง​บัง‍เกิด​มา​เป็น​กษัตริย์​ของ​ชน‍ชาติ​ยิว​นั้น​ อยู่​ที่​ไหน? เรา​ได้​เห็น​ดาว​ของ​ท่าน​ทาง​ทิศ​ตะ‌วัน‍ออกและ​เรา​จึง​มา​เพื่อ​จะ​ นมัส‌การ​ท่าน” 3เมื่อ​กษัตริย์​เฮ‌โรด​ทรง​ได้‍ยิน​ดัง‍นั้น​แล้วก็​วุ่น‍วาย​พระ‍ทัยทั้ง​ ชาว​กรุง‍เย‌รู‌ซา‌เล็ม​ก็​พลอย​วุ่น‍วาย​ใจ​ไป​ด้วย (มัทธิว 2:1-3)²

ต่อมาในพระกิตติคุณยอห์น เราพบสาเหตุที่ทำไมชาวเยรูซาเล็มถึงวุ่นวายใจนัก พวกเขาพูดออกมาเอง:

47 ฉะนั้น​พวก​หัว‍หน้า​ปุ‌โร‌หิต​และ​พวก​ฟาริสี​ก็​เรียก​ประ‌ชุม​สมา‌ชิ ก‍สภา​แล้ว​พูด​กัน​ว่า “เรา​จะ​ทำ​อย่าง‍ไร​กัน​ดีเพราะ‍ว่า​ชาย​คน‍นี้​ทำ​หมาย‍สำคัญ​มาก‍มาย? 48ถ้า​เรา​ปล่อย​ให้​เขา​ทำ​อย่าง‍นี้​ต่อ‍ไป ทุก‍คน​ก็​จะ​เชื่อ‍ถือ​เขาแล้ว​พวก​โร‌มัน​ก็​จะ​มา​ทำ‍ลาย​ทั้ง​พระ‍วิหาร​และ​ชาติ​ของ​เรา”(ยอห์น 11:47-48)

ผู้นำศาสนาชาวยิวต่างกินดีอยู่ดี มีตำแหน่ง บารมี และมีอำนาจ ซึ่งแปลว่าสามารถใช้อำนาจที่มีหาผลประโยชน์ให้ตนเองได้ ตัวอย่างเช่นรับแลกเงิน ผูกขาดการขายสัตว์ที่ใช้ในพิธีถวายบูชาในพระวิหาร น่าจะเป็นสิทธิขาดของมหาปุโรหิต³พวกเขาต้องเสียผล ประโยชน์มหาศาลถ้าพระเมสซิยาห์เสด็จมา อะไรๆที่เคยได้ก็จะไม่เหมือนเดิม จึงหวาดกลัวพระเยซูตั้งแต่ในรางหญ้าไปจนถึงเมื่อเทศนาที่บนภูเขาในมัทธิว 5-7

ยอห์นผู้ให้บัพติศมาไม่ได้ช่วยให้พวกเขาจิตใจสงบลง แต่กลับประกาศว่าพระเยซูคือพระเมสซิยาห์ตามพระสัญญา:

29 วัน‍รุ่ง‍ขึ้น​ยอห์น​เห็น​พระ‍เยซู​กำลัง​เสด็จ​มา‍หา​ท่านท่าน​จึง​กล่าว​ ว่า“จง​ดู​พระ‍เมษ‌โป‌ดก​ของ​พระ‍เจ้าผู้​ทรง​รับ​บาป​ของ​โลก​ไป 30 พระ‍องค์​นี้​แหละ​ที่​ข้าพ‌เจ้า​กล่าว​ว่า ‘ภาย‍หลัง​ข้าพ‌เจ้า​จะ​มี​ผู้‍หนึ่ง​ที่​ยิ่ง‍ใหญ่​กว่า​ข้าพ‌เจ้า​เสด็จ​ มา เพราะ‍ว่า​พระ‍องค์​ทรง​ดำรง​อยู่​ก่อน​ข้าพ‌เจ้า’ 31ข้าพ‌เจ้า​เอง​ไม่​รู้‍จัก​พระ‍องค์แต่​เพื่อ​ให้​พระ‍องค์​เป็น​ที่​ ประ‌จักษ์​แก่​อิสรา‌เอลข้าพ‌เจ้า​จึง​ให้​บัพ‌ติศ‌มา​ด้วย​น้ำ” 32และ​ยอห์น​กล่าว​เป็น​พยาน​ว่า “ข้าพ‌เจ้า​เห็น​พระ‍วิญ‌ญาณ​เสด็จ​ลง‍มา​จาก​สวรรค์​เหมือน​ดัง​นก‍พิราบ และ​สถิต​กับ​พระ‍องค์ 33ข้าพ‌เจ้า​เอง​ไม่​รู้‍จัก​พระ‍องค์แต่​พระ‍องค์​ผู้​ทรง​ใช้​ข้าพ‌เจ้า​ มา​ให้​บัพ‌ติศ‌มา​ด้วย​น้ำได้​ตรัส​กับ​ข้าพ‌เจ้า​ว่า ‘เมื่อ​เห็น​พระ‍วิญ‌ญาณ​เสด็จ​ลง‍มา​สถิต​อยู่​กับ​คน‍ใดคน‍นั้น​แหละ​จะ​ เป็น​คน​ให้​บัพ‌ติศ‌มา​ด้วย​พระ‍วิญ‌ญาณ‍บริ‌สุทธิ์’ 34และ​ข้าพ‌เจ้า​ก็​เห็น​แล้ว​และ​เป็น​พยาน​ว่า​พระ‍องค์​นี้​แหละ​เป็น​ พระ‍บุตร​ของ​พระ‍เจ้า” (ยอห์น 1:29-34)

ผู้คนทั้งใกล้และไกลต่างก็มาฟังคำเทศนาของยอห์นและรับบัพติศมาจากท่าน พวกปุโรหิตและเลวีต่างก็ตระหนักถึงอิทธิพลของยอห์น และส่งคนออกไปคอยเฝ้าดู:

19 นี่​เป็น​คำ​พยาน​ของ​ยอห์นคือ​เมื่อ​พวก​ยิว​ส่ง​พวก​ปุ‌โร‌หิต​และ​พวก​ เลวี​จาก​กรุง‍เย‌รู‌ซา‌เล็ม​ไป​ถาม​ท่าน​ว่า “ท่าน​คือ​ใคร?” 20ท่าน​ก็​ยอม‍รับ​และ​ไม่‍ได้​ปฏิ‌เสธ คือ​ยอม‍รับ​ว่า “ข้าพ‌เจ้า​ไม่‍ใช่​พระ‍คริสต์” 21พวก‍เขา​จึง​ถาม​ว่า “ถ้า​อย่าง‍นั้น​ท่าน​เป็น​ใคร?ท่าน​เป็น​เอ‌ลี‌ยาห์หรือ​?” ยอห์น​ตอบ​ว่า “ข้าพ‌เจ้า​ไม่​ใช่​เอ‌ลี‌ยาห์” “ท่าน​เป็น​ผู้‍เผย‍พระ‍วจนะ​คน​นั้นหรือ?” และ​ยอห์น​ตอบ​ว่า “ไม่‍ใช่” 22พวก‍เขา​จึง​ถาม​ว่า “แล้ว​ท่าน​เป็น​ใคร? ขอ​ให้​ตอบ​มาจะ​ได้​ไป​บอก​คน​ที่​ใช้​เรา​มาท่าน​จะ​ตอบ​เรื่อง​ตัว​ท่าน​ ว่า​อย่าง‍ไร?” 23ท่าน​ตอบ​ว่า“เราเป็น​เสียง​ของ​คน​ที่​ร้อง‍ประ‌กาศ​ใน​ถิ่น‍ทุร‌กัน‌ดาร ​ว่า‘จง​ทำ​มรรคาของ​องค์‍พระ‍ผู้‍เป็น‍เจ้า​ให้​ตรง​ไป’ตาม​ที่​อิส‌ยาห์​ ผู้‍เผย‍พระ‍วจนะ​กล่าว​ไว้ (ยอห์น 1:19-23)

ยอห์นไม่เคยอยู่ในระบบศาสนาเหมือนผู้เป็นบิดา (ลูกา 1:5-25) ท่านอาศัยในถิ่นทุรกันดาร ไม่ได้อยู่ในเยรูซาเล็ม ผู้คนต้องไปหาท่านเพื่อฟังคำเทศนา และเมื่อพวกฟาริสี และสะดูสีมาหายอห์นเพื่อรับบัพติศมา ท่านปฏิเสธด้วยถ้อยคำที่รุนแรง:

7เมื่อ​ยอห์น​เห็น​พวก​ฟาริสี และ​พวก​สะ‌ดู‌สี​มา​กัน​เป็น​จำ‌นวน​มากเพื่อ​จะ​รับ​บัพ‌ติศ‌มาท่าน​จึง​ กล่าว​แก่​เขา‍ทั้ง‍หลาย​ว่า “พวก​ชาติ​งู‍ร้ายใคร​เตือน​พวก‍ท่าน​ให้​หนี​จาก​พระ‍พิโรธ​ที่​จะ​มา​นั้น 8เพราะ‍ฉะนั้น​จง​เกิด‍ผล​ให้​สม​กับ​การ​กลับ‍ใจ 9อย่า​ทึก‍ทัก​ว่า​ตัว‍เอง​มี​อับ‌รา‌ฮัม​เป็น​บรรพ‌บุรุษเพราะ​ข้าพ‌เจ้า​ บอก​พวก‍ท่าน​ว่าพระ‍เจ้า​ทรง​สามารถ​ให้​บุตร​แก่​อับ‌รา‌ฮัม​จาก​ก้อน‍หิน ​เหล่า‍นี้​ได้ 10บัด‍นี้​ขวาน​วาง​ไว้​ที่​โคน​ต้น‍ไม้​แล้วและ​ทุก​ต้น​ที่​ไม่​เกิด‍ผล​ ดี​จะ​ต้อง​ถูก​ตัด​แล้ว​โยน​ทิ้ง​ใน​กอง‍ไฟ 11ข้าพ‌เจ้า​ให้​ท่าน​รับ​บัพ‌ติศ‌มา​ด้วย​น้ำแสดง​ว่า​กลับ‍ใจ​ใหม่​ก็​ จริงแต่​พระ‍องค์​ผู้​จะ​มา​ภาย‍หลัง​ข้าพ‌เจ้าทรง​ยิ่ง‍ใหญ่​กว่า​ข้า พ‌เจ้าซึ่ง​ข้าพ‌เจ้า​ไม่​คู่‍ควร​แม้​แต่​จะ​ถือ​ฉลอง‍พระ‍บาท​ของ​ พระ‍องค์พระ‍องค์​จะ​ทรง​ให้​พวก‍ท่าน​รับ​บัพ‌ติศ‌มา​ด้วย​พระ‍วิญ‌ญาณ‍ บริ‌สุทธิ์​และ​ด้วย​ไฟ 12พระ‍องค์​ทรง​ถือ​พลั่ว​อยู่​ใน​พระ‍หัตถ์​แล้วและ​จะ​ทรง​ชำระ​ลาน‍ข้าว​ ของ​พระ‍องค์​ให้​ทั่วพระ‍องค์​จะ​ทรง​รวบ‍รวม​เมล็ด‍ข้าว​ของ​พระ‍องค์​ไว้ ​ใน​ยุ้ง‍ฉางแต่​พระ‍องค์​จะ​ทรง​เผา​แกลบ​ด้วย​ไฟ​ที่​ไม่‍มี​วัน​ดับ” (มัทธิว 3:7-12)

เมื่อยอห์นจากไป พระเยซูทรงเข้ามาสานงานต่อจากท่าน:

ตั้ง‍แต่​นั้น​มาพระ‍เยซู​ทรง​ตั้ง‍ต้น​ประ‌กาศ​ว่า“จง​กลับ‍ใจ​ใหม่เพราะ​ว่า​แผ่น‍ดิน​สวรรค์​มา​ใกล้​แล้ว” (มัทธิว 4:17 เทียบกับ 3:2)

เช่นเดียวกับยอห์น พระเยซูไม่ทรงยอมปรับไปตามระบอบศาสนาของยุคนั้น ในคำเทศนาบนภูเขา พระเยซูทรงเห็นด้วยกับยอห์นว่าพวกผู้นำศาสนาในยุคนั้นจะไม่มีส่วนในแผ่นดิน สวรรค์ (ถ้าไม่ยอมสำนึกผิดกลับใจจริง และมาเชื่อในพระเยซูคริสต์)

“เพราะ​เรา​บอก​พวก‍ท่าน​ว่าถ้า​ความ​ ชอบ‍ธรรม​ของ​ท่าน​ไม่​มาก‍กว่า​ความ​ชอบ‍ธรรม​ของ​พวก​ธรร‌มา‌จารย์​และ​ พวก​ฟาริสีพวก‍ท่าน​จะ​ไม่‍มี​วัน​ได้​เข้า​สู่​แผ่น‍ดิน​สวรรค์” (มัทธิว 5:20)

จากตรงนี้พระเยซูทรงเข้าไปแก้ไขคำสอนที่ผิดๆของผู้นำศาสนายิว ในข้อต่อไปของมัทธิว พระเยซูทรงเริ่มทำให้การตีความธรรมบัญญัติในพระคัมภีร์เดิมชัดเจนถูกต้อง:

21“ท่าน‍ทั้ง‍หลาย​ได้‍ยิน​คำ​ซึ่ง​กล่าว ​ไว้​กับ​คน​ใน​สมัย​ก่อน​ว่า ‘ห้าม​ฆ่า​คน ถ้า​ใคร​ฆ่า​คน คน​นั้น​จะ​ต้อง​ถูก​พิพาก‌ษา’ 22 แต่​เรา​บอก​พวก‍ท่าน​ว่าใคร​โกรธ​พี่‍น้อง​ของ​ตนคน‍นั้น​จะ​ต้อง​ถูก​พิ พาก‌ษาถ้า​ใคร​พูด​กับ​พี่‍น้อง​อย่าง​เหยียด‍หยาม​คน​นั้น​จะ​ต้อง​ถูก​นำ​ ไป​ยัง​ศาล​สูง​ให้​พิพาก‌ษาและ​ถ้า​ใคร​พูด​ว่า‘อ้าย​โฉด’ คน​นั้น​จะ​มี​โทษ​ถึง​ไฟ‍นรก” (มัทธิว 5:21-22)

ครั้งแล้วครั้งเล่าที่พระเยซูทรงแก้ไขความผิดพลาดนั้นด้วยถ้อยคำว่า “ท่านทั้งหลายได้ยิน …. แต่เราบอกพวกท่านว่า ….” ข้อผิดพลาดที่พระองค์แสดงให้เห็นเป็นคำสอนที่มาจากพวกผู้นำศาสนาชาวยิว

แต่พระเยซูกลับดูเป็นภัยคุกคามกว่ายอห์นผู้ให้บัพติศมา – สิทธิอำนาจที่ทรงสำแดง ทรงรับรองด้วยการอัศจรรย์ของพระองค์ :

40พระ‍องค์​เสด็จ​ข้าม​แม่‍น้ำ​จอร์‌แดน​ อีกและ​ไป​ถึง​ตำบล​ที่​ยอห์น​เคย​ให้​บัพ‌ติศ‌มาแล้ว​พระ‍องค์​ทรง​พัก​ อยู่​ที่‍นั่น 41คน​จำ‌นวน​มาก​พา​กัน​มา‍หา​พระ‍องค์​กล่าว​ว่า “ถึง​ยอห์น​ไม่‍ได้​ทำ​หมาย‍สำคัญ​อะไร​เลยแต่​ทุก‍สิ่ง​ที่​ยอห์น​ กล่าว‍ถึง​ท่าน​ผู้‍นี้​เป็น​ความ​จริง” 42และ​มี​คน​ที่​นั่น​หลาย​คน​วาง‍ใจ​ใน​พระ‍องค์ (ยอห์น 10:40-42)

พระเยซูทรงรับรองคำสอนของพระองค์ด้วยการอัศจรรย์ครั้งแล้วครั้งเล่า มัทธิวบ่งชัดว่าพระเยซูทรงสนับสนุนคำสอนของพระองค์ด้วยการทำอัศจรรย์หลาย ครั้งและหลายแบบ ทำให้มีผู้คนมากมายติดตามพระองค์ไป:

23พระ‍เยซู​ได้​เสด็จ​ไป​ทั่ว​แคว้น​ กา‌ลิ‌ลีทรง​สั่ง‍สอน​ใน​ธรรม‍ศาลา​ของ​พวก‍เขาทรง​ประ‌กาศ​ข่าว‍ประ‌เสริฐ​ เรื่อง​แผ่น‍ดิน​ของ​พระ‍เจ้าและ​ทรง​รักษา​บรร‌ดา​โรค‍ภัย‍ไข้‍เจ็บ​ของ​ ชาว‍เมือง​ให้​หาย 24กิตติ‍ศัพท์​ของ​พระ‍องค์​ก็​เลื่อง‍ลือ​ไป​ทั่ว​ประ‌เทศ​ซี‌เรียพวก‍เขา​ จึง​พา​คน​ทั้ง‍หลาย​ที่​เจ็บ‍ป่วย​ด้วย​โรค​ต่างๆพวก​ที่​เจ็บ‍ปวด​ทร‌มานพ วก​ที่​ถูก​ผี​เข้าพวก​ที่​เป็น​ลม‍บ้า‍หมู​และ​เป็น​อัมพาต​มา‍หา​พระ‍องค์ พระ‍องค์​ก็​ทรง​รักษา​เขา​ให้​หาย 25และ​มี​มหา‍ชน​ติด‍ตาม​พระ‍องค์​ซึ่ง​มา​จาก​แคว้น​กา‌ลิ‌ลีแคว้น​ทศ‌บุรี กรุง‍เย‌รู‌ซา‌เล็มแคว้น​ยู‌เดียและ​แม่‍น้ำ​จอร์‌แดน​ฟาก​ตะ‌วัน‍ออก (มัทธิว 4:23-25)

16 พอ​ค่ำ​ลง พวก‍เขา​พา​คน​จำ‌นวน​มาก​ที่​มี​ผี‍สิง​มา‍หา​พระ‍องค์พระ‍องค์​ก็​ทรง​ ขับ‍ผี​ออก​ด้วย​พระ‍ดำรัส และ​บรร‌ดา​คน​เจ็บ‍ป่วย​นั้นพระ‍องค์​ก็​ทรง​รักษา​ให้​หาย 17 ทั้ง‍นี้​เพื่อ​จะ​ให้​สำเร็จ​ตาม​พระ‍วจนะ​ที่​ตรัส​ผ่าน​อิส‌ยาห์​ ผู้‍เผย‍พระ‍วจนะ​ที่​ว่า“ท่าน​แบก​ความ​เจ็บ‍ไข้​ของ​เราและ​หอบ​โรค​ของ​ เรา​ไป”(มัทธิว 8:16-17)

มัทธิวไม่ได้ปูฉากหลังให้เห็นเหมือนลูกา ให้มาดูพระวจนะตามที่ลูกาบันทึกเพื่อใช้ประกอบการเรียน:

17ต่อ‍มา​วัน‍หนึ่ง ขณะ‍ที่​พระ‍องค์​ทรง​สั่ง‍สอน​อยู่มี​พวก​ฟาริสี​และ​พวก​อา‌จารย์​สอน​ ธรรม‍บัญญัติ​มา​นั่ง​อยู่​ด้วยเป็น​คน​ที่​มา​จาก​ทั่ว​ทุก​หมู่‍บ้าน​ใน​ แคว้น​กา‌ลิ‌ลีแคว้น​ยู‌เดียและ​กรุง‍เย‌รู‌ซา‌เล็มฤทธิ์‍เดช​ของ​ องค์‍พระ‍ผู้‍เป็น‍เจ้า​ก็​อยู่​กับ​พระ‍องค์​เพื่อ​ที่​จะ​รักษา​โรค​ได้ 18และ​นี่‍แน่ะมี​บาง‍คน​หาม​คน‍ง่อย​ซึ่ง​นอน​อยู่​บน​ที่‍นอน​มาพวก‍เขา​ พยา‌ยาม​หา​ทาง​หาม​คน‍ง่อย​เข้า‍มา​วาง​ตรง‍หน้า​พระ‍องค์ (ลูกา 5:17-18)

ดูเหมือนมีการพูดคุยกันมากมายในท่ามกลางผู้นำศาสนาชาวยิว – ในห้องลับ – พวกเขากำลังสงสัยว่าพระเยซูจะเป็นภัยคุกคามที่ร้ายแรงต่อการเป็นผู้นำของพวก เขา จำเป็นต้องออกไปตรวจสอบ ดังนั้นพวกครูสอนธรรมบัญญัติและฟาริสีจากทั่วทุกสารทิศ จึงมาอยู่ในท่ามกลางผู้คน พวกนี้ไม่ได้มาอย่างเปิดใจ หรือพยายามเสาะหาว่าพระเยซูเป็นพระเมสซิยาห์จริงหรือ ผมว่าพวกเขาคงไม่เคยถามตัวเอง “เรื่องนี้เป็นจริงหรือ? พระเยซูเป็นพระเมสซิยาห์จริงหรือ?” พวกเขามัวแต่กลัวว่า “จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเราปล่อยไปโดยไม่ทำอะไร แล้วเกิดผู้คนไปเลือกตามพระเยซู แล้วเลิกตามพวกเราล่ะ? พวกเขาต้องไปตรวจสอบคนๆนี้ และหาทางจัดการกับความเสียหายก่อนที่จะสายไป

ผู้คนมากมายไปรวมตัวกันที่บ้านในคาเปอร์นาอุม ไปฟังคำสอนของพระเยซู (มาระโก 2:1-2) ฤทธิอำนาจของพระองค์ก็ทรงสำแดงที่นั่นด้วย ทรงทำการอัศจรรย์รักษาโรค (ลูกา 5:17) ที่นั่นจึงแน่นขนัดจนคนเข้าไปอีกไม่ได้ ไม่ต้องพูดถึงชายสี่คนที่หามคนง่อยมาบนแคร่ หลายคนอยากมาฟังคำสอน อยากเก็บไว้ทุกถ้อยคำ บางคนหวังว่าจะได้รับการรักษาโรค แล้วก็มีครูสอนธรรมบัญญัติและพวกฟาริสี นั่งกอดอกฟังอยู่ด้วย มาตรวจสอบหน้าใหม่ในวงการที่ไม่ได้ผ่านตราประทับรับรองจากพวกเขา (และที่จริงเป็นฝ่ายตรงข้ามอีกต่างหาก)

พระเยซูและคนง่อย : คนบาปที่ได้รับการอภัย (มัทธิว 9:1-8)

1พระ‍เยซู​เสด็จ​ลง​เรือ​ข้าม​ฟาก​ไป​ยัง ​เมือง​ของ​พระ‍องค์ 2นี่‍แน่ะเขา‍ทั้ง‍หลาย​หาม​คน‍ง่อย​คน​หนึ่ง​ซึ่ง​นอน​อยู่​บน​ที่​นอน​ มา‍หา​พระ‍องค์เมื่อ​พระ‍เยซู​ทอด‍พระ‍เนตร​เห็น​ความ​เชื่อ​ของ​พวก‍เขาจึง ​ตรัส​กับ​คน‍ง่อย​ว่า“ลูก​เอ๋ย จง​ชื่น‍ใจ​เถิดบาป​ของ​เจ้า​ได้​รับ​อภัย​แล้ว” 3เมื่อ​ได้‍ยิน​ดัง‍นั้นพวก​ธรร‌มา‌จารย์​บาง‍คน​คิด​ใน​ใจ​ว่า“คน​นี้​ หมิ่น‍ประ‌มาท​พระ‍เจ้า” 4พระ‍เยซู​ทรง​ทราบ​ความ​คิด​⁴ ของ​พวก‍เขาจึง​ตรัส​ว่า“ทำไม​พวก‍ท่าน​จึง​คิด​การ​ชั่ว​อยู่​ใน​ใจ? 5 การ​ที่​พูด​ว่า ‘บาป​ต่างๆ ของ​ท่าน​ได้​รับ​อภัย​แล้ว’ กับ​การ​พูด​ว่า ‘จง​ลุก‍ขึ้น​เดิน​ไป​เถิด’ แบบ​ไหน​จะ​ง่าย​กว่า​กัน? 6ทั้ง‍นี้​เพื่อ​ให้​ท่าน​รู้​ว่าบุตร‍มนุษย์​มี​สิทธิ‍อำนาจ​ใน​โลก​ที่​จะ ​อภัย​บาป​ได้” พระ‍องค์​จึง​ตรัส​สั่ง​คน‍ง่อย​ว่า “จง​ลุก‍ขึ้น​ยก​ที่​นอน​กลับ​ไป​บ้าน​ของ​ท่าน” 7เขา​จึง​ลุก‍ขึ้น​ไป​บ้าน 8เมื่อ​ฝูง‍ชน​เห็น​ดัง‍นั้นพวก‍เขา​ก็​เกรง‍กลัวแล้ว​พา​กัน​สรร‌เสริญ​ พระ‍เจ้าผู้​ประ‌ทาน​สิทธิ‍อำนาจ​เช่น​นั้น​แก่​มนุษย์ (มัทธิว 9:1-8)

น่าสนใจที่มัทธิวตัดตอนที่น่าสนใจที่สุดออกไป แต่มาระโกและลูกากลับบันทึกไว้ :

3 มี​คน​สี่​คน​หาม​คน‍ง่อย​คน​หนึ่ง​มา​เฝ้า​พระ‍องค์ 4แต่​เมื่อ​พวก‍เขา​ไม่​สามารถ​เข้า​ไป​ถึง​ตัว​ของ​พระ‍องค์​เพราะ​มี​คน​ มากพวก‍เขา​จึง​เจาะ​ดาด‍ฟ้า​ตรง​ที่​พระ‍องค์​ประ‌ทับ​นั้นและ​เมื่อ​ทำ​ เป็น​ช่อง​แล้วพวก‍เขา​ก็​หย่อน​แคร่​ที่​คน‍ง่อย​นอน​อยู่​ลง‍ไป 5เมื่อ​พระ‍เยซู​ทอด‍พระ‍เนตร​เห็น​ความ​เชื่อ​ของ​พวก‍เขาพระ‍องค์​จึง​ ตรัส​กับ​คน‍ง่อย​ว่า“ลูก​เอ๋ยบาป​ของ​เจ้า​ได้​รับ​การ​อภัย​แล้ว” 6แต่​มี​พวก​ธรร‌มา‌จารย์​บาง‍คน​นั่ง​อยู่​ที่​นั่น​และ​คิด​ใน​ใจ​ว่า 7“ทำไม​คน​นี้​พูด​อย่าง‍นี้ หมิ่น‍ประ‌มาท​พระ‍เจ้า​นี่ใคร​จะ​อภัย​บาป​ได้​นอก‍จาก​พระ‍เจ้า​องค์​ เดียว” 8พระ‍เยซู​ทรง​ทราบ​ใน​พระ‍ทัย​ทัน‍ที​ว่า​พวก‍เขา​สนทนา​กัน​ใน​หมู่​ พวก‍เขา​อย่าง​นั้น จึง​ตรัส​ว่า “ทำไม​พวก‍ท่าน​ถึง​คิด​ใน​ใจ​อย่าง‍นี้ 9การ​ที่​พูด​กับ​คน‍ง่อย​ว่า‘บาป​ต่างๆ ของ​ท่าน​ได้​รับ​การ​อภัย​แล้ว’ กับ​การ​พูด​ว่า ‘จง​ลุก‍ขึ้น​ยก​แคร่​เดิน​ไป​เถิด’ แบบ​ไหน​จะ​ง่าย​กว่า​กัน 10ทั้ง‍นี้​เพื่อ​ให้​พวก‍ท่าน​รู้​ว่า​บุตร‍มนุษย์​มี​สิทธิ‍อำนาจ​ใน​โลก​ ที่​จะ​อภัย​บาป​ได้” พระ‍องค์​จึง​ตรัส​สั่ง​คน‍ง่อย​ว่า 11“เรา​สั่ง​ท่าน​ว่า จง​ลุก‍ขึ้น​ยก​แคร่​แล้ว​กลับ​บ้าน​ของ​ท่าน” 12คน‍ง่อย​ก็​ลุก‍ขึ้นแล้ว​ยก​แคร่​ของ​ตน​ทัน‍ทีเดิน​ออก​ไป​ต่อ‍หน้า​คน​ ทั้ง‍หลายทุก​คน​ก็​ประ‌หลาด‍ใจ​และ​สรร‌เสริญ​พระ‍เจ้า​กล่าว​ว่า “เรา​ไม่​เคย​เห็น​อะไร​อย่าง‍นี้​เลย”(มาระโก 2:3-12) ดูลูกา 5:18-26 ด้วย

คนง่อยคนนี้ไม่ได้มาหาพระเยซูเหมือนคนอื่นๆ เขาถูกหย่อนลงมาจากหลังคา ผมคิดว่ามัทธิวน่าจะบันทึกเหตุการณ์ที่น่าสนใจนี้ไว้ แต่ท่านไม่ได้ทำ มัทธิวไม่ได้เล่าเรื่องที่มนุษย์มักสนใจ ท่านประกาศข่าวประเสริฐแห่งพระกิตติคุณ อะไรสำคัญกว่ากัน รู้เรื่องคนง่อยถูกหย่อนมาจากหลังคา หรือรู้ว่าพระเยซูทรงมีอำนาจยกบาปได้? มัทธิวไม่มีเวลาเล่าเรื่อง แม้จะเป็นเรื่องน่าสนใจก็ตาม เป้าหมายของท่านคือนำเสนอพระกิตติคุณ ข่าวประเสริฐที่พระเมสซิยาห์เสด็จมาเพื่อช่วยคนบาป

ผมอยากให้คุณสังเกตุบางอย่างที่พิเศษเกี่ยวกับเหตุการณ์นี้ การตอบสนองของพระเยซูทำให้เห็นถึงความเชื่อของคนอื่นๆด้วย พระเยซูทรงสังเกตุเห็น “ความเชื่อของพวกเขา”:

2นี่‍แน่ะเขา‍ทั้ง‍หลาย​หาม​คน‍ง่อย​คน​หนึ่ง​ซึ่ง​นอน​อยู่​บน​ที่​นอน​มา‍หาพระ‍องค์เมื่อ​พระ‍เยซู​ทอด‍พระ‍เนตร​เห็น​ความ​เชื่อ​ของ​พวก‍เขาจึง​ตรัส​กับ​คน‍ง่อย​ว่า“ลูก​เอ๋ย จง​ชื่น‍ใจ​เถิดบาป​ของ​เจ้า​ได้​รับ​อภัย​แล้ว” (มัทธิว 9:2)

ผมไม่อยากมองข้ามความจริงว่า “ของพวกเขา” อาจหมายถึงความเชื่อของชายห้าคน ไม่ใช่แค่สี่ ไม่ได้แนะนำว่าชายง่อยได้รับความรอดเพราะความเชื่อส่วนตัวของเขา แต่อยากให้เรามาดูว่ามัทธิวกำลังบอกอะไร – ความเชื่อของชายทั้งสี่มีบางสิ่งที่เกี่ยวข้องกับการรักษาชายง่อย แม้แต่ได้รับการอภัยบาป พระเยซูทรงตอบสนองต่อความเชื่อของคนอื่นๆเมื่อทรงรักษาชายง่อย และอภัยบาปของเขา เป็นคำหนุนใจสำหรับพวกเราที่ควรอธิษฐานให้บ่อยขึ้น และด้วยใจร้อนรนเพื่อผู้อื่น ความเชื่อของผู้ชายกลุ่มนี้ สำแดงออกโดยยื่นมือเข้าไปจัดการและช่วยเหลือเพื่อนที่เป็นง่อย ไม่เพียงแต่เขาจะได้รับพระพรแห่งการรักษา แต่ยังได้รับการอภัยบาปอีกด้วย คำอธิษฐานของเราเพื่อผู้หลงหายนั้นมีความหมายมาก ผมมองไม่เห็นว่าจะเข้าใจเป็นอื่นไปได้อย่างไร

แต่ทำไมพระเยซูถึงไปไกลเกินกว่าสิ่งที่ผู้ชายกลุ่มนี้ร้องขอ? ผมขอให้เหตุผลสามประการ

ประการแรก เมื่อนำพระวจนะตอนนี้ไปพิจารณาผ่านสิ่งที่ อ เปาโลเขียนถึงชาวเอเฟซัส:

20ขอ​ให้​พระ‍เกียรติ​มี​แด่​พระ‍องค์​ผู้​ทรง​สามารถ​ทำ​ทุก‍สิ่ง​ได้​มาก​ยิ่ง‍กว่า​ที่​เรา​ทูล​ขอ​หรือ​คิดโดย​ฤทธา‌นุ‌ภาพ​ที่​ทำ​กิจ​อยู่​ภาย‍ใน​เรา 21ขอ​ให้​พระ‍เกียรติ​จง​มี​แด่​พระ‍องค์​ใน​คริสต‌จักร​และ​ใน​พระ‍เยซู‍คริสต์​ตลอด‍ทุก‍ชั่ว‍อายุ‍คน​เป็น​นิตย์อา‌เมน (เอเฟซัส 3:20-21)

พระเจ้าทรงนำพระสิริมาสู่พระองค์โดยขยายขอบเขตแห่งพระพรต่อคำทูลขอและ ความคาดหวังของเรา คงไม่ต้องสงสัยว่าพระเจ้าทรงนำพระสิริมาสู่พระองค์โดยทำอัศจรรย์รักษาชาย ง่อย เพราะมีบันทึกอยู่ในพระวจนะตอนนี้ :

8เมื่อ​ฝูง‍ชน​เห็น​ดัง‍นั้นพวก‍เขา​ก็​เกรง‍กลัว แล้ว​พา​กัน​สรร‌เสริญ​พระ‍เจ้าผู้​ประ‌ทาน​สิทธิ‍อำนาจ​เช่น​นั้น​แก่​มนุษย์ (มัทธิว 9:8)

ประการที่สอง ผมเชื่อว่าพระเจ้าทรงอภัยบาปให้ชายคนนี้เพราะทำให้เขามีใจกล้ามาเข้าเฝ้าต่อพระพักตร์พระเจ้า ผมอ้างจากคำตรัสของพระเยซู “ลูก​เอ๋ย จง​ชื่น‍ใจ​เถิดบาป​ของ​เจ้า​ได้​รับ​อภัย​แล้ว” (มัทธิว 9:2) เราพบถ้อยคำนี้สามแห่งในพระกิตติคุณมัทธิว ในตอนนี้และตามมาในบทเดียวกัน :

20นี่‍แน่ะมี​ผู้‍หญิง​คน​หนึ่ง​เป็น​โรค ​ตก​โลหิต​ได้​สิบ‍สอง​ปี​แล้วแอบ​มา​ข้าง‍หลัง​แตะ‍ต้อง​ชาย‍ฉลอง‍พระ‍องค์ 21เพราะ​นาง​คิด​ใน​ใจ​ว่า “ถ้า​ฉัน​ได้​แตะ‍ต้อง​ฉลอง​พระ‍องค์​เท่า​นั้นฉัน​ก็​จะ​หาย‍โรค” 22พระ‍เยซู​ทรง​เหลียว‍หลัง​ทอด‍พระ‍เนตร​เห็น​เข้าจึง​ตรัส​ว่า“ลูก‍หญิง​ เอ๋ยจง​ชื่น‍ใจ​เถิด ที่​หาย‍โรค​นั้น​ก็​เพราะ​ลูก​เชื่อ” นับ‍ตั้ง‍แต่​เวลา​นั้นผู้‍หญิง​นั้น​ก็​หาย‍ป่วย​เป็น​ปกติ (มัทธิว 9:20-22)

หญิงคนนี้เชื่อว่าเธอจะได้รับการรักษาให้หาย ถ้าเพียงแต่ได้แตะต้องชายฉลองพระองค์ของพระเยซู มีหลายคนได้รับการรักษาโดยแตะชายฉลองของพระองค์ แต่พวกเขาทูลขอก่อน (มัทธิว 9:35-36) ดูเหมือนผู้หญิงคนนี้กลัวไม่กล้าขอ เธอจึง “แอบ” แตะและได้รับการรักษา พระเยซูไม่ต้องการให้เป็นแค่นั้น พระองค์จึงทรงเรียกเธอ ตอนนี้เธอตกใจจริงๆ เรากล้าดียังไงที่แอบขโมยรับการรักษาแล้วตอนนี้คงต้องไปยืนอยู่ต่อหน้าพระ เยซู โดยเฉพาะอย่างยิ่งต่อหน้าคนจำนวนมากด้วย? เธอมีความเชื่อจึงได้รับการรักษา แต่ความกลัวทำให้ไม่กล้าเข้าไปไกล้บุตรของพระเจ้า พระเยซูจึงตรัสว่า “จง​ชื่น‍ใจ​เถิด ที่​หาย‍โรค​นั้น​ก็​เพราะ​ลูก​เชื่อ”

คำว่า “จงชื่นใจเถิด” ปรากฎครั้งสุดท้ายในมัทธิวบทที่ 14:

26เมื่อ​สาวก​เห็น​พระ‍องค์​ทรง​ดำ‌เนิน​ มา​บน​ทะเลเขา‍ทั้ง‍หลาย​ก็​แตก‍ตื่น​พูด​กัน​ว่า​ต้อง​เป็น​ผีและ​ร้อง​ ด้วย​ความ​กลัว 27พระ‍เยซู​ตรัส​กับ​พวก‍เขา​ทัน‍ที​ว่า “ทำ​ใจ​ดี​ดี​เถิด นี่​เรา​เอง อย่า​กลัว​เลย”(มัทธิว 14:26-27)

พวกสาวกอยู่ในเรือเมื่อพระเยซูเสด็จมาหา ดำเนินมาบนน้ำ พวกเขาไม่รู้ว่านั่นเป็นใคร จึงกลัวกันแทบตาย โทษพวกเขาได้มั้ย? และพระเยซูตรัสกับพวกเขาว่า “ทำ​ใจ​ดี​ดี​เถิด นี่​เรา​เอง อย่า​กลัว​เลย” (มัทธิว 14:27ข) เมื่อได้ยิน พวกเขาก็ไม่ได้กลัวผู้ที่ดำเนินมาบนน้ำอีกต่อไป แต่กลับเชิญพระองค์ขึ้นเรือ

ผมเชื่อว่าชายง่อยคนนี้คงกลัวจริงๆ เหมือนหญิงที่โลหิตตก และเหมือนพวกสาวกที่คิดว่าเห็นผี พวกเขากลัวที่จะอยู่ต่อเบื้องพระพักตร์พระเจ้า ชายคนนี้คงมีความกล้าระดับหนึ่ง พอที่เชื่อว่าเขาจะได้รับการรักษาให้หาย เขามีความเชื่อในพระเยซู และถ้าเขาคิดว่าพระองค์ทรงเป็นพระเมสซิยาห์ ก็เป็นการดีที่สมควรกลัวต่อเบื้องพระพักตร์ เพราะอะไร เพราะละอายต่อความบาป จนไม่กล้าเข้าใกล้พระเมสซิยาห์?

พระเยซูทรงทราบความคิดของพวกธรรมาจารย์ ซึ่งเราจะได้เห็นต่อไป (ข้อ 4) พระองค์ยังทรงทราบถึงจิตใจของชายทั่งสี่ที่หามแคร่มา (ทรง “เห็น” ความเชื่อของพวกเขา ข้อ 2) แล้วทำไม พระองค์จะไม่ทรงรับรู้ความคิดและความกลัวของชายง่อย? ถ้าชายง่อยคนนี้มีความเชื่อว่าพระเยซูทรงรักษาเขาได้ เขาก็ต้องรู้ว่าพระองค์เป็นผู้ใด แล้วคนอย่างเขา คนบาปที่ไม่สมควร จะเข้าไปใกล้บุตรของพระเจ้าและหวังจะได้รับการรักษาได้อย่างไร? เป็นคำถามที่ดีมากๆ เมื่อทรงทราบ พระเยซูทรงขจัดความกลัวออกไปจากเขา ให้กำลังใจ ตรัสบอกเขาว่าบาปของเขาได้รับการอภัยแล้ว ถ้อยคำของพระองค์ปลอบใจและให้ความมั่นใจว่าจะทรงเติมความต้องการฝ่ายวิญญาณ ให้เขา และถ้อยคำต่อจากนั้นเป็นการเติมเต็มความต้องการฝ่ายกาย

ประการที่สาม พระเยซูให้อภัยบาปชายคนนี้เพราะทรงทราบว่าพวกพวกธรรมาจารย์จะแปลความหมายออก พระเยซูกำลังประกาศว่าพระองค์คือพระเจ้า และประกาศต่อหน้าผู้คนอย่างชัดเจนว่าทรงอภัยความบาปให้ชายง่อยคนนี้ได้ พวกธรรมาจารย์ไม่พลาดประเด็นนี้แน่ พวกเขาคิดในแง่ของศาสนศาสตร์ทันที และให้เหตุผลถูกต้องด้วย “…ใคร​จะ​อภัย‍บาป​ได้​นอก‍จาก​พระ‍เจ้า​เท่า​นั้น?” (ลูกา5:21) บางทีอาจนึกได้ว่าเป็นพระวจนะจากหนังสืออิสยาห์:

25“เรา เรา​เอง​คือ​ผู้​นั้นผู้‍ลบ‍ล้าง​การ​ทรยศ​ของ​เจ้า​ด้วย​เห็น‍แก่​เรา​เอง

และ​เรา​จะ​ไม่​จด‍จำ​บาป​ของ​เจ้า” (อิสยาห์ 43:25)

สังเกตุดูมัทธิวไม่ได้บันทึกคำว่า “ใคร​จะ​อภัย‍บาป​ได้​นอก‍จาก​พระ‍เจ้า​เท่า​นั้น?”เพราะคงไม่มีความจำเป็น ในอีกมุม เราพบถ้อยคำนี้อยู่ในทั้งมาระโกและลูกา ส่วนมัทธิวกลับบันทึกคำกล่าวหาว่า “คน​นี้​หมิ่น‍ประ‌มาท​พระ‍เจ้า” (มัทธิว 9:3) พระเยซูถูกกล่าวหาว่าหมิ่นประมาทพระเจ้า เพราะทรงอ้างว่าพระองค์คือพระเจ้า

33 พวก​ยิว​ทูล​ตอบ​พระ‍องค์​ว่า“เรา​จะ​ขว้าง​ท่าน​ไม่​ใช่​เพราะ​การ​ดี​ใดๆ แต่​เพราะ​การ​พูด​หมิ่น‍ประ‌มาท​พระ‍เจ้าเพราะ​ท่าน​เป็น​เพียง​มนุษย์​แต่ ​ตั้ง‍ตัว​เป็น​พระ‍เจ้า” (ยอห์น 10:33) ดู ยอห์น 5:18; 19:17 ด้วย

สังเกตุดูพวกธรรมาจารย์ไม่ได้พูดคำกล่าวหาออกมา หรือท้าทายพระเยซูต่อหน้าฝูงชน ทำไม? ผมคิดว่าเพราะพระเยซูไม่เปิดโอกาสให้ ทรงไม่ทันให้พวกเขาตั้งตัวโดยตีแผ่ความคิดของพวกเขาก่อนที่จะกล้าประท้วง และนี่คืออีกบทพิสูจน์ว่าพระองค์คือบุตรของพระเจ้า

ตรรกะของพวกธรรมาจารย์นั้นไม่มีตำหนิ พวกเขาพูดไปตามที่วินิจฉัย แต่พวกเขาจะกล้าไปตามหลักฐานที่เกิดขึ้นจนที่สุดหรือ? แรก พระเยซูทรงประกาศอย่างตรงๆว่าทรงมีอำนาจยกบาปได้ โดยการยกโทษบาปให้ชายที่เป็นง่อย และทรงตีแผ่ความคิดภายในของพวกธรรมาจารย์ ที่ต่อต้านคำประกาศนี้ด้วยข้อหาดูหมิ่นพระเจ้า จากนั้นพระองค์ทรงทดสอบให้เห็นถึงสิทธิอำนาจของพระองค์ “…​ที่​พูด​กับ​คน‍ง่อย​ว่า ‘บาป​ต่างๆ ของ​ท่าน​ได้​รับ​การ​อภัย​แล้ว’ กับ​การ​พูด​ว่า ‘จง​ลุก‍ขึ้น​ยก​แคร่​เดิน​ไป​เถิด’ แบบ​ไหน​จะ​ง่าย​กว่า​กัน?

ถ้าเป็นสมัยนี้เราคงใช้คำว่า “หุบปากไปเลย” แปลว่าถ้าพิสูจน์คำพูดไม่ได้ก็ไม่ต้องพูด ตรงนี้พระเยซูไม่ได้พูดเกี่ยวกับความสามารถเอ่ยคำพูดบางคำออกมา พระองค์กำลังถามว่า “ใครจะสามารถพูดถ้อยคำนี้และแสดงให้เห็นว่าคำพูดของเขาสำเร็จลงตามที่พูด?” ในแง่นั้น มันง่ายกว่าหรือไม่ที่จะพูดว่า “บาปของเจ้าได้รับอภัยแล้ว แทนที่จะพูดว่า “จงลุกขึ้นเดินไปเถิด” คุณไม่อาจเห็นผลทันทีเรื่องการอภัยบาป เพราะเป็นเรื่องจิตใจภายใน จะเห็นผลได้ต้องใช้เวลา⁵ ดังนั้นจึงง่ายกว่าที่จะพูดเช่นนั้น เพราะไม่สามารถพิสูจน์ได้ด้วยตา แต่ถ้าพระเยซูตรัสว่า “จงลุกขึ้นเดินไปเถิด” พระองค์ต้องรับรองสิ่งที่ตรัสด้วยการรักษาชายคนนี้ในทันที หรือกลายเป็นว่าคำตรัสของพระองค์นั้นว่างเปล่า

พระเยซูทรงพิสูจน์ตนเองในสิ่งที่พระองค์ตรัส แต่ใช้วิธีที่แยบยล ทรงเชื่อมโยงการอัศจรรย์รักษาโรค เข้ากับสิทธิอำนาจในการยกบาป ตรรกะนี้ทำให้พวกธรรมจารย์คิดออกว่า ไม่มีใครยกบาปได้เว้นแต่พระเจ้า ทำให้พวกเขาสรุปได้ว่าพระเยซูคือพระเจ้านั่นเอง ถ้าพระองค์อภัยบาปได้ และตอนนี้พระองค์ทรงเชื่อมโยงอีกตรรกะเข้าไป – ถ้าพระองค์ทรงรักษาชายง่อยนี้ได้ (ซึ่งมองดูยากกว่า) ที่แน่ๆคือทรงอภัยบาปให้ได้ (ซึ่งดูง่ายกว่า) ถ้าพระเยซูทรงรักษาชายง่อยได้ พระองค์ก็ต้องเป็นพระเจ้า

พระเยซูจึงหันไปหาชายง่อยและตรัสกับเขาว่า “จงลุกขึ้น ยกที่นอนกลับไปบ้านของท่าน” (ข้อ 7) ชายง่อยจึงลุกขึ้นและกลับบ้านไปตามคำสั่งของพระเยซู สรุปได้เพียงอย่างเดียว – พระเยซูต้องเป็นพระเจ้า แต่ดูเหมือนคนไม่เข้าใจ พวกธรรมาจารย์เงียบกริบ ฝูงชนประทับใจมาก แต่พวกเขามองไม่ออกว่าพระเยซูคือพระเจ้า:

เมื่อ​ฝูง‍ชน​เห็น​ดัง‍นั้น พวก‍เขา​ก็​เกรง‍กลัว แล้ว​พา​กัน​สรร‌เสริญ​พระ‍เจ้า ผู้​ประ‌ทาน​สิทธิ‍อำนาจ​เช่น​นั้น ​แก่​มนุษย์ (มัทธิว 9:8)

ฝูงชนมองว่านี่เป็นการงานของพระเจ้า และดูจะรับรู้แค่ว่าพระเยซูเป็น “คนของพระเจ้า” ไม่ได้ตระหนักว่าพระองค์เองคือพระเจ้า พวกเขาสรรเสริญพระเจ้า (แต่ไม่ใช่พระเยซูในฐานะพระเจ้า) ที่ได้ประทานสิทธิอำนาจนั้นให้ “แก่มนุษย์” พระเยซูจึงเป็นแค่มนุษย์ในสายตาพวกเขา ซึ่งอาจได้รับอำนาจบางอย่างจากพระเจ้า ผมคิดว่าน่าจะหมายความว่าพวกเขาเห็นพระเยซูเป็นผู้เผยพระวจนะ เหมือนกับชายที่เกิดมาตาบอด (จนกระทั่งพระเยซูบอกเขาอีกแบบ) :

17 พวก‍เขา ​จึง​พูด​กับ​คน‍ตา‍บอด​อีก​ว่า “เจ้า​คิด​อย่าง‍ไร​เรื่อง​คน‍นั้น ใน​เมื่อ​เขา​ทำ​ให้​ตา​ของ​เจ้า​หาย​บอด?” ชาย​คน‍นั้น​ตอบ​ว่า “ท่าน​เป็น​ผู้‍เผย‍พระ‍วจนะ” … 30ชาย ​คน‍นั้น​ตอบ​ว่า “เออ ประ‌หลาด​จริงๆ นะ​ที่​พวก‍ท่าน​ไม่​รู้​ว่า​คน​นั้น​มา​จาก​ไหน แต่​เขา​ก็​ทำ​ให้​ตา​ของ​ข้าพ‌เจ้า​หาย​บอด​ได้ 31เรา​รู้​ว่า​พระ‍เจ้า​ไม่​ทรง​ฟัง​คน‍บาป แต่​ทรง​ฟัง​คน​ที่​ยำ‌เกรง​พระ‍องค์​และ​ทำ​ตาม​พระ‍ทัย​ของ​พระ‍องค์ 32ตั้ง‍แต่​สมัย​ไหนๆ ก็​ไม่​เคย​มี​ใคร​ได้‍ยิน​ว่า​มี​คน​สามารถ​ทำ​ให้​ตา​ของ​คน​ที่​บอด​แต่​ กำ‌เนิด​มอง‍เห็น​ได้ 33ถ้า​คน​นั้น​ไม่‍ได้​มา​จาก​พระ‍เจ้า เขา​จะ​ไม่​สามารถ​ทำ​ได้” (ยอห์น 9:17; 30-33)

เราไม่ควรชี้นิ้วด่วนสรุปเอาในตอนนี้ ผมไม่เชื่อว่าพวกสาวกมองเห็นนัยในการอัศจรรย์รักษาโรค เพราะเปโตรเองกว่าจะ “ยอมรับว่าพระเยซูเป็นพระคริสต์” ก็เข้ามัทธิวบทที่ 16 แล้ว

ผมอยากพูดอีกเรื่องเกี่ยวกับชายง่อยก่อนจะไปเรื่องถัดไป พระเยซูไม่ได้ทรงใช้ชายง่อยนี้ แต่ทรงเป็นห่วงเขา ถึงพระองค์จะใช้สถานการณ์นี้เพื่อชี้ให้เห็นว่าพระองค์ไม่เพียงแต่มีฤทธิ อำนาจในการรักษา แต่สามารถช่วยมนุษย์ให้รอดจากบาปได้ด้วยการอภัยให้ แต่พระเยซูไม่ได้ “ใช้” ชายง่อยคนนี้ในแบบที่พวกผู้นำศาสนาคิด ลองเปรียบเทียบกับพระวจนะตอนนี้ในพระกิตติคุณมัทธิว กับมาระโก:

1แล้ว​พระ‍องค์​เสด็จ​เข้า​ไป​ใน​ ธรรม‍ศาลา​อีก และ​มี​คน​ที่​มือ​ข้าง‍หนึ่ง​ลีบ​อยู่​ที่​นั่น 2คน​เหล่า‍นั้น​คอย​เฝ้า‍ดู​ว่า พระ‍องค์​จะ​รักษา​โรค​ให้​คน‍นั้น​ใน​วัน‍สะ‌บา‌โต​หรือ​ไม่ เพื่อ​จะ​หา​เหตุ​ฟ้อง​พระ‍องค์ 3พระ‍องค์​ตรัส​กับ​คน​มือ​ลีบ​ว่า “มา​ข้าง‍หน้า​เถอะ” 4แล้ว ​พระ‍องค์​ตรัส​กับ​คน​ทั้ง‍หลาย​ว่า “ใน​วัน‍สะ‌บา‌โต​ควร​จะ​ทำ​การ​ดี​หรือ​ทำ​การ‍ร้าย ควร​จะ​ช่วย​ชีวิต​หรือ​ทำ‍ลาย​ชีวิต?” คน​ทั้ง‍หลาย​ก็​นิ่ง​อยู่ 5พระ‍องค์ ​ทอด‍พระ‍เนตร‍ดู​รอบๆ ด้วย​พระ‍พิโรธ​และ​เสีย​พระ‍ทัย ที่​จิต‍ใจ​ของ​พวก‍เขา​กระ‌ด้าง แล้ว​พระ‍องค์​ตรัส​กับ​ชาย​คน​นั้น​ว่า “จง​เหยียด​มือ​ออก​เถิด” เขา​ก็​เหยียด​ออก และ​มือ​ของ​เขา​ก็​หาย​เป็น​ปกติ 6พวก​ฟาริสี​จึง​ออก​ไป​และ​ปรึก‌ษา​กับ​พรรค‍พวก​ของ​เฮ‌โรด​ทัน‍ที​ว่า​ทำ ​อย่าง‍ไร​พวก‍เขา​ถึง​จะ​ฆ่า​พระ‍องค์​ได้ (มาระโก 3:16)

พวกธรรมาจารย์และฟาริสีไม่ได้เป็นห่วงผู้คน พวกเขาขาดความเมตตาสงสาร (ซึ่งเป็นประเด็นของพระเยซูในมัทธิว 9:13) ดูความใจดำของพวกเขาที่มีต่อคนที่กำลังทนทุกข์:

10ขณะ‍ที่​พระ‍เยซู​ทรง​สั่ง‍สอน​อยู่​ ที่​ธรรม‍ศาลา​แห่ง‍หนึ่ง​ใน​วัน‍สะ‌บา‌โต 11 มี​ผู้‍หญิง​คน​หนึ่ง​ที่​มี​ผี​เข้า‍สิง​ซึ่ง​ทำ​ให้​นาง​เป็น​โรค​มา​ สิบ‍แปด​ปี​แล้ว​อยู่​ที่​นั่น​ด้วย หลัง​ของ​นาง​ก็​โกง ยืด​ตัว​ขึ้น​ไม่‍ได้​เลย 12เมื่อ ​พระ‍เยซู​ทอด‍พระ‍เนตร​เห็น​จึง​ทรง​เรียก​และ​ตรัส​กับ​นาง​ว่า “หญิง​เอ๋ย เธอ​ได้​รับ​การ​ปลด‍ปล่อย​ให้​พ้น​จาก​โรค​ของ​เธอ​แล้ว” 13เมื่อ​พระ‍องค์​วาง​พระ‍หัตถ์​บน​ตัว​นาง ทัน‍ใด​นั้น​นาง​ก็​ยืด​ตัว‍ตรง​ได้และ​สรร‌เสริญ​พระ‍เจ้า 14แต่ ​นาย‍ธรรม‍ศาลา​ไม่​พอ‍ใจ เพราะ​พระ‍เยซู​ทรง​รักษา​โรค​ใน​วัน‍สะ‌บา‌โต จึง​พูด​กับ​ฝูง‍ชน​ว่า “มี​ถึง​หก​วัน​สำหรับ​ทำ‍งาน จง​มา​และ​รับ​การ​รักษา​โรค​ภาย‍ใน​หก​วัน‍นั้น อย่า​ทำ​ใน​วัน‍สะ‌บา‌โต” 15แต่ ​องค์‍พระ‍ผู้‍เป็น‍เจ้า​ตรัส​ตอบ​เขา​ว่า “โอ พวก​หน้า‍ซื่อ‍ใจ‍คด พวก‍ท่าน​ทุก​คน​ก็​ปล่อย​วัว​ปล่อย​ลา​ออก​จาก​คอก​ของ​มัน​พา​ไป​กิน​น้ำ​ ใน​วัน‍สะ‌บา‌โต​ไม่​ใช่​หรือ? 16ผู้​หญิง​คน​นี้​เป็น​บุตร‍สาว​ของ​อับ‌รา‌ฮัม​ซึ่ง​ถูก​ซา‌ตาน​ผูก‍มัด​ ไว้​ ถึง​สิบ‍แปด​ปี​แล้ว ไม่‍ควร​หรือ​ที่​จะ​ให้​นาง​หลุด​พ้น​จาก​เครื่อง‍จำ‍จอง​นี้​ใน วัน‍สะ‌บา‌โต?” 17เมื่อ​พระ‍องค์​ตรัส​อย่าง​นั้น​แล้ว พวก​ที่​เป็น​ศัตรู​กับ​พระ‍องค์​ก็​ได้​รับ​ความ​อับอาย แต่​ฝูง‍ชน​ทั้ง‍หมด​ชื่น‍ชม​ยินดี​กับ​คุณ‍ความ‍ดี​ทุก‍ประ‌การ​ที่​ พระ‍องค์​ทรง​ทำ (ลูกา 13:10-17)

พระเยซูทรงมีพระทัยเมตตาสงสารชายง่อย พระองค์ไม่เพียงแต่รักษาอาการของโรค แต่ทรงอภัยบาปให้ด้วย ขณะที่พระเยซูทรงใช้สถานการณ์นี้เพื่อชี้ให้เห็นว่าพระองค์มีสิทธิอำนาจยก บาปได้ พระองค์ไม่ได้ทำโดยใช้ชายคนนี้ ทั้งหมดนี้เป็นสถานการณ์แบบ วิน-วิน

พระเยซูและมัทธิว – คนบาปที่ถูกเรียกมาเป็นสาวก (มัทธิว 9:9-13)

9เมื่อ ​พระ‍เยซู​เสด็จ​เลย​ตำบล​นั้น​ไป ก็​ทอด‍พระ‍เนตร​เห็น​คน​หนึ่ง​ชื่อ​มัท‌ธิว​นั่ง​อยู่​ที่​ด่าน‍ภาษี จึง​ตรัส​กับ​เขา​ว่า “จง​ตาม​เรา​มา​เถิด” เขา​ก็​ลุก‍ขึ้น​ตาม​พระ‍องค์​ไป 10เมื่อ​พระ‍องค์​ประ‌ทับ​และ​เสวย​อาหาร​ อยู่​ใน​บ้าน มี​คน‍เก็บ‍ภาษี​และ​คน‍บาป​อื่นๆ หลาย​คน เข้า‍มา​ร่วม​รับ‍ประ‌ทาน​อาหาร​กับ​พระ‍เยซู และ​กับ​บรร‌ดา​สาวก​ของ​พระ‍องค์ 11เมื่อ ​พวก​ฟาริสี​เห็น​แล้ว ก็​กล่าว​กับ​พวก​สาวก​ของ​พระ‍องค์​ว่า “ทำไม​อา‌จารย์​ของ​พวก‍ท่าน​จึง​รับ‍ประ‌ทาน​อาหาร​ด้วย‍กัน​กับ​พวก​ คน‍เก็บ‍ภาษี และ​พวก​คน‍บาป?” 12เมื่อ​พระ‍เยซู​ทรง​ได้‍ยิน​แล้ว​ก็​ตรัส​ว่า “คน​แข็ง‍แรง​ไม่​ต้อง‍การ​หมอ แต่​คน​เจ็บ‍ป่วย​ต้อง‍การ 13ท่าน​จง​ไป​เรียน​ความ‍หมาย​ของ​คัมภีร์​ข้อ​นี้ ที่​ว่า ‘เรา​ประ‌สงค์​ความ​เมตตา ไม่​ประ‌สงค์​เครื่อง‍สัตว‌บูชา’ ด้วย‍ว่า​เรา​ไม่‍ได้​มา​เพื่อ​เรียก​คน​ชอบ‍ธรรม แต่​มา​เรียก​คน‍บาป” (มัทธิว 9:9-13)

ถึงจะไม่ควร แต่อดคิดไม่ได้ว่าอะไรตรงนี้ที่ขาดหายไป พระเยซูทรงผ่านบูธเก็บภาษีของมัทธิวไปกี่หน? และกี่หนที่มัทธิวได้ยินคำสอนของพระองค์ เห็นพระองค์ทำอัศจรรย์รักษาคนป่วย? มัทธิวเคยคิดอยากติดตามพระเยซูมาสักพักหรือเปล่า? ไม่มีบันทึกไว้ แต่มีบันทึกว่าเขาเป็นคนเก็บภาษี เป็นอาชีพที่ถูกมองว่าต่ำที่สุดแล้วในยุคนั้น

17 “ถ้า ​เขา​ไม่​ฟัง​คน​เหล่า‍นั้น จง​ไป​แจ้ง​ต่อ​คริสต‌จักร ถ้า​เขา​ยัง​ไม่​ฟัง​คริสต‌จักร​อีก ก็​ให้​ถือ‍ว่า​เขา​เป็น​เหมือน​คน‍ต่าง‍ชาติ​หรือคน‍เก็บ‍ภาษี” (มัทธิว 18:17)

1เมื่อ​พระ‍เยซู​เสด็จ​เข้า​ไป​ใน​เมือง​ เย‌รี‌โค​และ​กำลัง​เสด็จ​ผ่าน​ไป​ตาม‍ทาง 2มี​ชาย​คน​หนึ่ง​ชื่อ​ศัก‌เคียส​อยู่​ที่​นั่น เขา​เป็น​นาย‍ด่าน‍ภาษี​และ​เป็น​คน‍มั่ง‍มี 3เขา​พยา‌ยาม​จะ​ดู​ว่า​พระ‍เยซู​เป็น​ใคร แต่​คน​มาก​จึง​มอง​ไม่​เห็น เพราะ​เขา​เป็น​คน‍เตี้ย 4เขา​จึง​วิ่ง​ไป​ข้าง‍หน้า ปีน‍ขึ้น​ต้น‍มะเดื่อ​เพื่อ​จะ​ได้​มอง‍เห็น​พระ‍องค์ เพราะ‍ว่า​พระ‍องค์​กำลัง​จะ​เสด็จ​ผ่าน​ทาง​นั้น 5เมื่อ ​พระ‍เยซู​เสด็จ​มา​ถึง​ที่​นั่น พระ‍องค์​แหงน​พระ‍พักตร์​ดู​ศัก‌เคียส​แล้ว​ตรัส​กับ​เขา​ว่า “ศัก‌เคียส​เอ๋ย จง​รีบ​ลง‍มา เพราะ‍ว่า​วัน‍นี้​เรา​จะ​ต้อง​พัก​อยู่​ใน​บ้าน​ของ​ท่าน” 6แล้ว​เขา​ก็​รีบ​ลง‍มา​ต้อน‍รับ​พระ‍องค์​ด้วย​ความ​ชื่น‍ชม​ยินดี 7ทุก​คน​ที่​เห็น​แล้ว​ก็​พา​กัน​บ่น​และ​กล่าว​ว่า “ท่าน​ผู้‍นี้​จะ​เข้า​ไป​พัก​อยู่​กับ​คน‍บาป” 8ส่วน ​ศัก‌เคียส​นั้น​ยืน​ขึ้น​ทูล​องค์‍พระ‍ผู้‍เป็น‍เจ้า​ว่า “องค์‍พระ‍ผู้‍เป็น‍เจ้า ทรัพย์​สิ่ง‍ของ​ของ​ข้า‍พระ‍องค์ ข้า‍พระ‍องค์​ยอม​ให้​คน​ยาก‍จน​ครึ่ง‍หนึ่ง และ​ถ้า​ข้า‍พระ‍องค์​โกง​อะไร​ของ​ใคร​มา ก็​ยอม​คืน​ให้​เขา​สี่​เท่า” 9พระ‍เยซู​ตรัส​กับ​เขา​ว่า “วัน‍นี้​ความ​รอด​มา​ถึง​บ้าน​นี้​แล้ว เพราะ​คน‍นี้​เป็น​ลูก​ของ​อับ‌รา‌ฮัม​ด้วย 10เพราะ‍ว่า​บุตร‍มนุษย์​มา​เพื่อ​จะ​แสวง‍หา​และ​ช่วย​ผู้​ที่​หลง‍หาย​ไป​ นั้น​ให้​รอด (ลูกา 19:1-10)

ในหนังสือพระกิตติคุณเหมือนแต่ละเล่ม ⁶ เรารู้เพียงว่าพระเยซูทรงเรียกให้มัทธิวตามพระองค์ไป และเขาก็ตามพระองค์ไปในทันที คุณนึกภาพการตัดสินใจแบบนี้ออกหรือไม่? มันดูเสี่ยงที่จะออกจากงานแบบกะทันหันหรือเปล่า ผมคงไม่อยากเป็นมัทธิว กลับไปบ้าน เจอภรรยา : “ที่รักจ๊ะ มีทั้งข่าวดีและข่าวร้าย ผมเพิ่งลาออกจากงานเพื่อติดตามพระเยซูไป แล้วเดี๋ยวเย็นนี้จะมีคนกลุ่มใหญ่มาทานข้าวที่บ้าน” งานที่มัทธิวทำรายได้ดี และมีโอกาส “ก้าวหน้า” สูง โดยการเป็นคนเก็บภาษี ตอนนี้มัทธิวเข้าสู่โหมดตกงาน และวางอนาคตตนเองไว้กับลูกช่างไม้ยากจน

ผมคิดว่าที่มัทธิวเล่าเรื่องนี้มีเหตุผลหลายประการ ข้อแรก – ให้ข้อมูลเบื้องหลังการทรงเรียกสาวกคนหนึ่งของพระเยซู ⁷ ข้อสอง – เป็นการย้ำให้เห็นถึงสิทธิอำนาจของพระเยซูอีกครั้ง พระเยซูทรงขับผีหลายตัวออกไปด้วยคำตรัส (มัทธิว 8:16) และตอนนี้ทรงเรียกสาวก ที่ทิ้งการงานแค่ได้ยินคำตรัสของพระองค์ ข้อสาม การทรงเรียกของมัทธิวกลายเป็นเหตุให้มีการเฉลิมฉลองอย่างยิ่งใหญ่ในท่ามกลางคนบาป แต่เป็นเรื่องหนักใจสำหรับพวกฟาริสี (ข้อ 10-12) ⁸นี่เป็นโอกาสให้พระเยซูทรงชี้ให้เห็นถึงพระประสงค์เบื้องต้นที่เสด็จลงมา (ข้อ 13)

การเปลี่ยนอาชีพของมัทธิวไม่ได้ตัดสินใจแบบกัดฟันทำ หรือรีรอไม่แน่ใจ แต่เป็นโอกาสแห่งความปิติยินดี ลูกาชี้ให้เห็นชัดเจนว่างานเลี้ยงฉลองนั้นไม่ใช่มีเพื่อมัทธิวคนเดียว แต่มัทธิวเป็นเจ้าภาพจัดงาน:

27หลัง‍จาก ​เหตุ‍การณ์​เหล่า‍นั้น​แล้ว พระ‍องค์​เสด็จ​ออก​ไป และ​ทอด‍พระ‍เนตร​เห็น​คน‍เก็บ‍ภาษี​คน​หนึ่ง​ชื่อ​เลวี​นั่ง​อยู่​ที่​ ด่าน‍ภาษี จึง​ตรัส​กับ​เขา​ว่า “จง​ตาม​เรา​มา​เถิด” 28เขา​ก็​ลุก‍ขึ้น สละ‍ทิ้ง​ทุก‍สิ่ง​และ​ตาม​พระ‍องค์​ไป 29แล้ว​เลวี​ก็​จัด‍งาน‍เลี้ยง​ใหญ่​เพื่อ​พระ‍องค์​ใน​บ้าน​ของ​ตน มี​คน‍เก็บ‍ภาษี​กลุ่ม​ใหญ่​และ​คน​อื่นๆ มา​ร่วม​ใน​งาน​นั้น​ด้วย (ลูกา 5:27-29)

การติดตามพระเยซูเป็นเหตุแห่งความปิติยินดี และต้องเฉลิมฉลอง มัทธิวจึงเชิญเพื่อนๆมาร่วมฉลอง – เพื่อนในสายงานเก็บภาษี และคนบาป สิ่งนี้รบกวนจิตใจคนบางพวกมาก:

เมื่อ​พวก​ฟาริสี​เห็น​แล้ว ก็​กล่าว​กับ​พวก​สาวก​ของ​พระ‍องค์​ว่า “ทำไม​อา‌จารย์​ของ​พวก‍ท่าน​จึง​รับ‍ประ‌ทาน​อาหาร​ด้วย‍กัน​กับ​พวก​ คน‍เก็บ‍ภาษี และ​พวก​คน‍บาป?” (มัทธิว 9:11)

มีข้อสังเกตหลายประการดังนี้ ประการแรก – มีแต่พวกฟาริสีที่ไม่เห็นด้วย ในกรณีอภัยบาปให้ชายที่เป็นง่อย ตอนนั้นพวกธรรมาจารย์ไม่เห็นด้วย (อย่างน้อยก็ในความคิด) ตอนนี้ ในกรณีที่เรียกมัทธิว ฟาริสีเป็นพวกที่ไม่เห็นด้วย ตอนนี้ถึงกับออกปากบ่นให้สาวกพระเยซูฟัง แต่ไม่ได้พูดกับพระเยซู (ข้อ 11) ธรรมาจารย์ในยุคนั้นก็คือนักศาสนศาสตร์ คงเดาได้ว่าพวกเขากังวลเกี่ยวกับหลักศาสนศาสตร์ในสิ่งที่พระเยซูตรัสกับชาย ง่อย พวกฟาริสีในยุคนั้นคือพวกทำตัวบริสุทธิ์ แยกตัวออกมา คงไม่ต้องสงสัยว่ามันรบกวนใจพวกเขามาก พระเยซูทรงไปสมาคมกับพวก “คนบาป” มากกว่ากับพวกเขา (“เหล่าคนชอบธรรม”)

ประการที่สอง – งานฉลองนี้ดูเหมือนพระเยซูทรงเป็นแขกเกียรติยศ คนเก็บภาษีและคนบาปมาร่วมรับประทานอาหารกับพระเยซูและพวกสาวกของพระองค์ คนบาปรวมกลุ่มกันจัดงานเป็นเรื่องหนึ่ง แต่การที่พระเยซูไปร่วมงานในฐานะแขกเกียรติยศนับเป็นอีกเรื่อง คนเหล่านี้กำลังเฉลิมฉลองที่พระองค์ประทับอยู่ด้วย ผมเชื่อว่า นี่คือการลิ้มรสชาตของสวรรค์ที่ปลายลิ้น เมื่อบรรดาธรรมิกชนทั้งหลายจะมานั่งร่วมสำรับกับพระผู้ช่วยให้รอด

ประการที่สาม – เราควรสังเกตพวกฟาริสี เช่นเดียวกับพวกธรรมาจารย์ก่อนหน้า ถูกต้อง – อย่างน้อยก็ทางด้านเทคนิค ธรรมาจารย์ถูกต้องที่ให้เหตุผลว่าไม่มีใครสามารถยกโทษบาปได้ มีแต่พระเจ้าเท่านั้น พวกฟาริสีนั้นถูกในแง่ที่สรุปว่าคนที่ร่วมรับประทานอาหารกับพระเยซูคือคนบาป มัทธิวเองที่เรียกพวกเขาว่า “คนเก็บภาษีและคนบาป” (ข้อ 10) พระเยซูเองไม่ได้คิดจะแก้ไขสิ่งที่พวกเขาประเมินด้วย:

12เมื่อ​พระ‍เยซู​ทรง​ได้‍ยิน​แล้ว​ก็​ ตรัส​ว่า “คน​แข็ง‍แรง​ไม่​ต้อง‍การ​หมอ แต่​คน​เจ็บ‍ป่วย​ต้อง‍การ 13ท่าน​จง​ไป​เรียน​ความ‍หมาย​ของ​คัมภีร์​ข้อ​นี้ ที่​ว่า ‘เรา​ประ‌สงค์​ความ​เมตตา ไม่​ประ‌สงค์​เครื่อง‍สัตว‌บูชา’ ด้วย‍ว่า​เรา​ไม่‍ได้​มา​เพื่อ​เรียก​คน​ชอบ‍ธรรม แต่​มา​เรียก​คน‍บาป” (มัทธิว 9:12-13)

จึงเป็นโอกาสอีกครั้ง ให้พระเยซูได้อธิบายถึงพระประสงค์ที่เสด็จมาบนโลก แม้พวกฟาริสีไม่ได้มาเผชิญหน้ากับพระเยซู แต่พระองค์ทรงทราบว่าพวกเขาต่อต้าน จึงไปเผชิญหน้ากับพวกเขา พวกเขาพลาดประเด็นสำคัญ ในมัทธิว 8:17 พันธกิจการรักษาโรคถูกแปลไปตามพระวจนะในอิสยาห์ 53:4 รักษาโรคและที่สำคัญกว่าให้อภัยบาป เป็นพระประสงค์ของพระเยซูที่สละพระชนม์เพื่อชดใช้บาปที่บนกางเขน เมื่อทรงอภัยบาปให้กับชายง่อยในบทที่ 9 เป็นอีกครั้งที่แสดงให้เห็นถึงความเกี่ยวข้องกันระหว่างพันธกิจแห่งการรักษา โรค และพันธกิจที่ยิ่งใหญ่กว่า – ให้อภัยคนบาป สิ่งแรกที่ฝ่ายตรงข้ามพระองค์ต่อต้านคือการยกโทษบาป และการไปสามัคคีธรรมกับพวกคนบาป

ถ้าพระเยซูมาทำให้คำพยากรณ์ในอิสยาห์ 53 สำเร็จลง พระองค์จะไม่อภัยให้คนบาปได้อย่างไร? แล้วทำไมพวกฟาริสีถึงไม่พอใจที่พระเยซูไปคบหากับพวกคนบาป? เป็นเพราะพวกเขามองว่าตนเองเป็นคนชอบธรรม พระวจนะจากพระกิตติคุณลูกาน่าจะเกี่ยวข้องและเหมาะกับเรื่องนี้ที่สุด :

9สำหรับ​บาง‍คน​ที่​เชื่อ‍มั่น​ใน​ตัว​ เอง​ว่า​เป็น​คน​ชอบ‍ธรรม​และ​ดู‍หมิ่น​คน​อื่น​นั้น พระ‍องค์​ตรัส​อุปมา​นี้​ว่า 10“มี​สอง​คน​ขึ้น​ไป​อธิษ‌ฐาน​ใน​บริ‌เวณ​พระ‍วิหาร คน​หนึ่ง​เป็น​ฟาริสี​และ​คน​หนึ่ง​เป็น​คน‍เก็บ‍ภาษี 11คน ​ที่​เป็น​ฟาริสี​นั้น​ยืน​อยู่​คน​เดียว​อธิษ‌ฐาน​ว่า ‘ข้า‍แต่​พระ‍เจ้า ข้า‍พระ‍องค์​ขอบ‍พระ‍คุณ​พระ‍องค์​ที่​ข้า‍พระ‍องค์​ไม่​เหมือน​คน‍อื่น​ ที่​เป็น​คน​ฉ้อ‍โกง เป็น​คน​อธรรม และ​เป็น​คน​ล่วง‍ประ‌เวณี และ​ไม่​เหมือน​คน‍เก็บ‍ภาษี​คน‍นี้ 12ข้า‍พระ‍องค์​ถือ​อด‍อาหาร​สอง​วัน​ต่อ​สัปดาห์ และ​สิ่ง​สาร‌พัด​ที่​ข้า‍พระ‍องค์​หา​ได้ ข้า‍พระ‍องค์​ก็​เอา​ทศางค์​มา​ถวาย​เสมอ’ 13ส่วน ​คน‍เก็บ‍ภาษี​นั้น​ยืน‍อยู่‍แต่‍ไกล ไม่​ยอม​แม้​แต่​แหงน​หน้า​ดู​ฟ้า แต่​ตี‍อก​ชก​ตัว​กล่าว​ว่า ‘ข้า‍แต่​พระ‍เจ้า ขอ​ทรง​เมตตา​แก่​ข้า‍พระ‍องค์​ผู้​เป็น​คน‍บาป​เถิด’ 14เรา ​บอก​พวก‍ท่าน​ว่า คน‍นี้​แหละ​เมื่อ​กลับ‍ลง‍ไป​ถึง​บ้าน​ของ​ตน​ก็​ถูก​นับ‍ว่า​เป็น​คน​ ชอบ‍ธรรม ไม่‍ใช่​อีก‍คน‍หนึ่ง​นั้น เพราะ‍ว่า​ทุก‍คน​ที่​ยก​ตัว​ขึ้น​จะ​ต้อง​ถูก​เหยียด​ลง แต่​ทุก‍คน​ที่​ถ่อม‍ตัว​ลง​จะ​ได้​รับ​การ​ยก​ขึ้น (ลูกา 18:9-14)

พวกฟาริสีมองว่าตัวเองเป็นคนชอบธรรม และมองว่าความชอบธรรมของตนเองนั้นเป็นผลมาจากการรักษาธรรมบัญญัติ และรักษาตนให้สะอาดไม่มีมลทินจากการไปคบกับพวกคนบาป พระเยซูทรงละเมิดกฎทุกข้อ เท่าที่พวกเขาเห็น แต่ไม่ใช่พระเยซูที่เป็นฝ่ายผิด พวกฟาริสีต่างหากที่ผิด พวกเขาต้องกลับไปใคร่ครวญพระคัมภีร์เดิม เพราะพระเยซูทรงเป็นผู้มาทำให้คำพยากรณ์ในพระคัมภีร์เดิมสำเร็จลงในฐานะพระ เมสซิยาห์ นี่เป็นสาระสำคัญของพระกิตติคุณมัทธิว

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง พวกฟาริสีต้องกลับไปทบทวนสิ่งที่โฮเชยาหมายถึงเมื่อท่านเขียนว่า “เราประสงค์ความเมตตา ไม่ใช่เครื่องบูชา” (มัท ธิว 9:13) พระเยซูทรงอ้างจากโฮเชยา 6:6 มีเรื่องให้เรียนได้มากมายจากพระวจนะตอนนี้ในโฮเชยา และบริบทโดยรอบ มากกว่าที่จะเรียนกันในบทนี้ แต่ขอชี้หลายสิ่งให้เห็น ข้อแรก – คำกล่าวโทษสำหรับทั้งอิสราเอล (เอฟราอิม) และยูดาห์ สำหรับความบาปของพวกเขา และเตือนถึงการพิพากษาที่กำลังมาถึง:

8จง​เป่า​เขา​สัตว์​ใน​กิ‌เบ‌อาห์
จง​เป่า​แตร​ใน​รา‌มาห์
จง​ร้อง‍ตะ‌โกน​ที่​เบ‌ธา‌เวน
โอ เบน‌ยา‌มิน​เอ๋ย จง​มอง​ไป​ข้าง‍หลัง​เจ้า
9ใน​วัน‍ที่​ลง‍โทษ​นั้น
เอฟ‌รา‌อิม​จะ​ร้าง‍เปล่า
เรา​ประ‌กาศ​สิ่ง​ที่​เป็น​จริงท่าม‍กลาง​เผ่า​ต่างๆ ของ​อิสรา‌เอล
10เจ้า‍นาย​ของ​ยู‌ดาห์​ได้​กลาย​เป็น​เหมือน​คน​ที่​ย้าย​หลัก‍เขต
เรา​จะ​เท​ความ​กริ้ว​ของ​เรา​เหนือ​เขา​เหมือน​อย่าง​เท​น้ำ (โฮเชยา 5:8-10)

ข้อสอง – คำกล่าวโทษนี้เจาะจงรวมเอาผู้นำของทั้งอิสราเอลและยูดาห์:

1โอ ปุ‌โร‌หิต​ทั้ง‍หลาย จง​ฟัง​ข้อ​นี้
โอ พงศ์‍พันธุ์​อิสรา‌เอล​เอ๋ย จง​สดับ
โอ ราช‌วงศ์​กษัตริย์ จง​เงี่ย‍หู​ฟัง
เพราะ​เจ้า​ทั้ง‍หลาย​จะ​ถูก​พิพาก‌ษา
เพราะ​เจ้า​เป็น​กับ‍ดัก​ที่​เมือง​มิส‌ปาห์
และ​เป็น​ข่าย​กาง​อยู่​เหนือ​เมือง​ทา‌โบร์ (โฮเชยา 5:1)

10เจ้า‍นาย​ของ​ยู‌ดาห์​ได้​กลาย​เป็น​เหมือน​คน​ที่​ย้าย​หลัก‍เขต
เรา​จะ​เท​ความ​กริ้ว​ของ​เรา​เหนือ​เขา​เหมือน​อย่าง​เท​น้ำ
11เอฟ‌รา‌อิม​ถูก​บีบ‍บัง‍คับ และ​ถูก​ขยี้​ด้วย​การ​ทำ​โทษ
เพราะ​เขา​ตั้ง‍ใจ​ติด‍ตาม​อาจม (โฮเชยา 5:10-11)

9เหล่า​โจร​ซุ่ม‍คอย​ดัก​คน​ฉัน‍ใด
พวก​ปุ‌โร‌หิต​ก็​ซุ่ม‍คอย​ฉัน‍นั้น
เขา​ฆ่า​คน​ระหว่าง​ทาง​ไป​เช‌เคม
แท้‍จริง เขา​ก่อ​อาชญา‌กรรม (โฮเชยา 6:9)

ข้อสาม – เป็นการเรียกให้สำนึกผิดกลับใจ และพระสัญญาแห่งการคืนสู่สภาพดี :

15เรา​จะ​กลับ‍มา​ยัง​สถาน‍ที่​ของ​เรา​ อีก จน‍กว่า​เขา​จะ​ยอม‍รับ​ความ​ผิด​ของ​เขา​และ​แสวง​หา​หน้า​ของ​เรา เมื่อ​เขา​รับ​ความ​ทุกข์‍ร้อน เขา​จะ​แสวง​หา​เรา

1“มา​เถิด ให้​เรา​กลับ​ไป​หา​พระ‍ยาห์‌เวห์
เพราะ​ว่า​พระ‍องค์​ทรง​ฉีก และ​จะ​ทรง​รักษา​เรา​ให้​หาย
พระ‍องค์​ทรง​โบย‍ตี และ​จะ​ทรง​พัน​บาด‍แผล​ให้​แก่​เรา
2อีก​สอง​วัน​พระ‍องค์​จะ​ทรง​ให้​เรา​ฟื้น⁹
พอ‍ถึง​วัน‍ที่​สาม​จะ​ทรง​ยก​เรา​ขึ้น¹⁰
เพื่อ​เรา​จะ​ดำรง​อยู่​เฉพาะ‍พระ‍พักตร์​พระ‍องค์
3ให้​เรา​รู้‍จัก ให้​เรา​พยา‌ยาม​รู้‍จัก​พระ‍ยาห์‌เวห์
การ​ปรา‌กฏ​ของ​พระ‍องค์​ก็​แน่​นอน​เหมือน​รุ่ง‍อรุณ
พระ‍องค์​จะ​เสด็จ​มา‍หา​เรา​อย่าง​ห่า‍ฝน
ดัง​ฝน‍ชุก​ปลาย‍ฤดู​ที่​รด​พื้น​แผ่น‍ดิน” (โฮเชยา 5:15; 6:1-3)

ข้อสี่ – อิสราเอลและยูดาห์ถูกกล่าวโทษที่ไม่รักษาพันธสัญญาแห่งความซื่อสัตย์ และไปวางใจในเครื่องเผาบูชาแทน:

4เอฟ‌รา‌อิม​เอ๋ย เรา​จะ​ทำ​อะไร​กับ​เจ้า​ดี?
ยู‌ดาห์​เอ๋ย เรา​จะ​ทำ​อะไร​กับ​เจ้า​หนอ?
ความ​รัก​ของ​เจ้า​ก็​เหมือน​เมฆ​ใน​ยาม‍เช้า
เหมือน​อย่าง​น้ำ‍ค้าง​ที่​หาย​ไป​แต่‍เช้า‍ตรู่
5ฉะนี้ เรา​จึง​ให้​ผู้‍เผย‍พระ‍วจนะ​พูด​สับ​เจ้า
เรา​ประ‌หาร​เจ้า​ด้วย​คำ‍พูด​จาก​ปาก​ของ​เรา
การ​พิพาก‌ษา​ของ​เรา​ก็​ออก​ไป​อย่าง​แสง‍สว่าง
6เพราะ​เรา​ประ‌สงค์​ความ​เมตตา ไม่​ประ‌สงค์​เครื่อง‍สัตว‌บูชา
เรา​ประ‌สงค์​ให้​รู้‍จัก​พระ‍เจ้า ยิ่ง‍กว่า​ประ‌สงค์​เครื่อง‍บูชา‍เผา‍ทั้ง‍ตัว (โฮเชยา 6:4-6)

พวกธรรมาจารย์คัดค้านเพราะพระเยซูให้อภัยคนบาปหรือ? พวกฟาริสีคัดค้านเพราะพระองค์ทรงคบค้าสมาคมกับคนบาปหรือ? พระเยซูทรงนำพระวจนะในโฮเชยามาแสดงให้เห็นว่าทำไมพวกเขาจึงเป็นคนบาป เป็นผู้นำศาสนาแต่กลับข่มเหงผู้ที่พวกตนเองนำ “ความชอบธรรม” ของพวกเขาเป็นเพียงพิธีกรรมมากกว่ารู้จักพระเจ้าองค์เที่ยงแท้ และผูกพันตนอย่างซื่อสัตย์ในพันธสัญญา ผู้นำอิสราเอลและยูดาห์หลงประเด็น ไม่อาจเข้าใจศาสนาอย่างถ่องแท้ จึงนำผู้คนให้หลงทาง พวกเขาต้องสารภาพบาป และวางใจในพระเมสซิยาห์ผู้เสด็จมาช่วยพวกเขาให้รอด ดังนั้นควรจะดีใจที่พระเยซูมาช่วยคนบาปให้รอด ควรเป็นเหมือนเซาโล ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นฟาริสี และเป็นฮีบรูที่เกิดจากฮีบรู ละทิ้งสิ่งที่เคยประกาศว่าตนเองชอบธรรมแล้ว มาผูกพันตนกับพระเยซูคริสต์:

15 คำ​กล่าว​นี้​สัตย์‍จริง​และ​สม‍ควร​แก่​การ​รับ​ไว้​อย่าง‍ยิ่ง คือ​ว่า​พระ‍เยซู‍คริสต์​เสด็จ​มา​ใน​โลก เพื่อ​ทรง​ช่วย​คน‍บาป​ให้​รอด และ​ใน​พวก​คน‍บาป​นั้น​ข้าพ‌เจ้า​เป็น​ตัว​เอ้ 16 แต่​เพราะ‍เหตุ‍นี้​ข้าพ‌เจ้า​จึง​ได้​รับ‍พระ‍เมตตา เพื่อ​ว่า​พระ‍เยซู‍คริสต์​จะ​ได้​ทรง​สำแดง​ความ​อดทน​อย่าง‍ยิ่ง​ต่อ​ข้า พ‌เจ้า​ซึ่ง​เป็น​ตัว​เอ้​นั้น เพื่อ​เป็น​แบบ‍อย่าง​แก่​คน​ทั้ง‍หลายที่​จะ​เชื่อ​ใน​พระ‍องค์แล้ว​ได้​ รับ​ชีวิต​นิ‌รันดร์ (1ทิโมธี 1:15-16)

1สุด‍ท้าย​นี้ พี่‍น้อง​ของ​ข้าพ‌เจ้า จง​ชื่น‍ชม​ยินดี​ใน​องค์‍พระ‍ผู้‍เป็น‍เจ้า การ​เขียน​ข้อ‍ความ​เหล่า‍นี้​ถึง​ท่าน‍ทั้ง‍หลาย​ซ้ำ​อีก​ไม่​ใช่​เรื่อง​ ลำ‌บาก​สำหรับ​ข้าพ‌เจ้า และ​ยัง​เป็น​เรื่อง​ปลอด‍ภัย​สำหรับ​ท่าน 2จง​ระวัง​พวก​สุนัข จง​ระวัง​พวก​ที่​ทำ‍ชั่ว จง​ระวัง​พวก​เชือด‍เนื้อ‍เถือ‍หนัง 3เพราะ‍ว่า ​เรา​ต่าง‍หาก​ที่​เป็น​พวก​เข้า‍สุหนัต เป็น​พวก​ที่​นมัส‌การ​โดย​พระ‍วิญ‌ญาณ​ของ​พระ‍เจ้า อวด​พระ‍เยซู‍คริสต์ และ​ไม่​ไว้‍ใจ​ใน​เนื้อ​หนัง 4แม้‍ว่า ​ข้าพ‌เจ้า​เอง​ก็​มี​เหตุ​ที่​จะ​ไว้‍ใจ​ใน​เนื้อ‍หนัง​ด้วย ถ้า​คน​อื่น​คิด‍ว่า​เขา​มี​เหตุ​ที่​จะ​ไว้‍ใจ​ใน​เนื้อ‍หนัง ข้าพ‌เจ้า​ก็​มี​มาก​ยิ่ง‍กว่า‍นั้น‍อีก 5ข้าพ‌เจ้า​เข้า‍สุหนัต​ใน​วัน‍ที่​แปด​ที่​คลอด​มา เป็น​ชน‍ชาติ​อิสรา‌เอล อยู่​ใน​เผ่า​เบน‌ยา‌มิน เป็น​ชาว​ฮีบรู​ที่​เกิด​จาก​คน​ฮีบรู ใน​ด้าน​ธรรม‍บัญญัติ​ก็​อยู่​ใน​คณะ​ฟาริสี 6ใน​ด้าน​ความ​กระ‌ตือ‍รือ‌ร้น​ก็​ได้​ข่ม‍เหง​คริสต‌จักร ใน​ด้าน​ความ​ชอบ‍ธรรม​ตาม​ธรรม‍บัญญัติ​ก็​ไม่‍มี​ที่​ติ 7แต่​ว่า​อะไร​ที่​เคย​เป็น​กำ‌ไร​ของ​ข้าพ‌เจ้า ข้าพ‌เจ้า​ได้​ถือ‍ว่า​สิ่ง‍นั้น​เป็น​การ​ขาด‍ทุน​แล้ว​เพราะ​เหตุ​ พระ‍คริสต์ 8ยิ่ง‍กว่า‍นั้น ​ข้าพ‌เจ้า​ถือ‍ว่า​ทุก‍สิ่ง​เป็น​การ​ขาด‍ทุน เพราะ​เหตุ​คุณ‍ค่า​อัน​สูง​ยิ่ง​ของ​การ​ได้​รู้‍จัก​พระ‍เยซู‍คริสต์​ องค์‍พระ‍ผู้‍เป็น‍เจ้า​ของ​ข้าพ‌เจ้า เพราะ​เหตุ​พระ‍องค์​ข้าพ‌เจ้า​ยอม​ขาด‍ทุน​ทุก‍อย่าง และ​ถือ‍ว่า​สิ่ง​เหล่า‍นั้น​เป็น​เหมือน​เศษ​ขยะ​เพื่อ​ว่า​ข้าพ‌เจ้า​จะ​ ได้​พระ‍คริสต์​เป็น​กำ‌ไร 9และ ​จะ​ได้​เห็น​ว่า​ข้าพ‌เจ้า​อยู่​ใน​พระ‍องค์ ไม่‍มี​ความ​ชอบ‍ธรรม​ที่​ได้​มา​จาก​ธรรม‍บัญญัติ มี​แต่​ที่​ได้​มา​โดย​ความ​เชื่อ​ใน​พระ‍คริสต์ คือ​ความ​ชอบ‍ธรรม​ที่​มา​จาก​พระ‍เจ้า​โดย​ความ​เชื่อ (ฟีลิปปี 3:1-9)

พระเจ้าทรงปิติในผู้ที่แสวงหาความสัมพันธ์กับพระองค์ ไม่ใช่พวกที่แยกออกไปและวางใจในพิธีกรรมและรักษาธรรมบัญญัติ พระเยซูทรงปิติเมื่อได้อยู่ท่ามกลางคนบาป และพวกเขาก็มีความสุขเมื่อได้อยู่ใกล้พระองค์ พระองค์ไม่ทรงปิติในคนที่แยกตัวออกไป ห่างไกลจากคนบาปและจากพระผู้ช่วยให้รอด ถ้าฟาริสีพวกนี้จะยินดีในความรอด พวกเขาต้องมีใจปรารถนาสามัคคีธรรมกับพระผู้ช่วยให้รอด พร้อมกับคนบาปอื่นๆเช่นเดียวกับพวกเขา

พระเยซูและพวกสาวกของยอห์นผู้ให้บัพติศมา – ควรอดอาหารหรือไปงานเลี้ยงดี? (มัทธิว 9:14-17)

14 แล้ว​บรร‌ดา​สาวก​ของ​ยอห์น​มา‍หา​พระ‍เยซู​ทูล​ว่า “ทำไม​เรา​และ​พวก​ฟาริสี​ถือ​อด‍อาหาร แต่​พวก​สาวก​ของ​ท่าน​ไม่​ถือ?” 15 พระ‍เยซู ​จึง​ตรัส​กับ​เขา​ว่า “บรร‌ดา​แขก​รับ​เชิญ​จะ​โศก‍เศร้า เมื่อ​เจ้า‍บ่าว​ยัง​อยู่​กับ​พวก‍เขา​หรือ? แต่​วัน‍หนึ่ง​เจ้า‍บ่าว​จะ​ถูก​พราก​ไป​จาก​เขา และ​เมื่อ​นั้น​พวก‍เขา​จะ​ถือ​อด‍อาหาร 16ไม่‍มี​ใคร​เอา​ชิ้น​ผ้า​ทอ​ใหม่​มา​ปะ​เสื้อ​เก่า เพราะ‍ว่า​ผ้า​ที่​ปะ​เข้า​นั้น เมื่อ​หด​จะ​ทำ​ให้​เสื้อ​เก่า​ขาด​กว้าง​ออก​ไป​อีก 17และ ​เขา‍ทั้ง‍หลาย​ไม่​เอา​เหล้า‍องุ่น​หมัก​ใหม่ มา​ใส่​ใน​ถุง‍หนัง​เก่า ถ้า​ทำ​อย่าง​นั้น​ถุง‍หนัง​จะ​ขาด น้ำ‍องุ่น​จะ​รั่ว ทั้ง​ถุง‍หนัง​ก็​จะ​เสีย​ไป​ด้วย แต่​เขา​ย่อม​เอา​น้ำ‍องุ่น​หมัก​ใหม่​ใส่​ใน​ถุง‍หนัง​ใหม่ แล้ว​ทั้ง‍คู่​ก็​จะ​อยู่​ใน​สภาพ‍ดี” (มัทธิว 9:14-17)

ในอีกด้าน คำถามจากสาวกของยอห์นจากสองตอนก่อนหน้า พระเยซูทรงให้อภัยคนบาป และร่วมเลี้ยงฉลองกับพวกเขา สาวกของยอห์นในอีกมุม เทศนาว่ามนุษย์ต้องสำนึกผิดและกลับใจจากบาป พวกเขาอดอาหารด้วย บางทีการอดอาหารอาจเป็นเครื่องหมายแสดงถึงการสำนึกผิด ช่วงนั้นยอห์นถูกจับเข้าคุก (มัทธิว 4:12 คิดว่ายังไม่ถูกประหาร ดู 11:2-6) แต่สาวกของยอห์นอดอาหารและอธิษฐานด้วยสาเหตุอื่น

งานเลี้ยงที่พระเยซูและสาวกของพระองค์ฉลองกับมัทธิวและกลุ่มเพื่อน “คนบาป” (มัทธิว 9:10) ทำให้พวกฟาริสีต่อต้าน อาจเป็นงานเลี้ยงเดียวกันนี้ที่สร้างความประหลาดใจให้กับสาวกของยอห์นผู้ให้ บัพติศมา แต่คำถามที่พวกเขาถามนั้นต่างไป คนละแบบกับการต่อต้านของธรรมาจารย์ (มัทธิว 9:3) และฟาริสี (มัทธิว 9:11) คำถามนี้ไม่ได้เพื่อต่อต้าน แต่ต้องการรู้จริงๆว่าทำไมพระเยซูและพวกสาวกไม่ทำตามบทบัญญัติเรื่องการอด อาหารเหมือนพวกฟาริสี แทนที่จะอดอาหารพระเยซูและสาวกกลับไปงานเลี้ยง ถ้าพระเยซูเป็นผู้ที่ยอห์นมาเตรียมทางให้ จะอธิบายอย่างไรในความต่างระหว่างสิ่งที่พระองค์ทำ การอดอาหารของพวกฟาริสี และสาวกของยอห์น?

ผมคิดว่าพระเยซูไม่ได้ตอบแบบตำหนิ เพราะเป็นคำถามที่ยุติธรรมดี แต่คำตอบต่อคำถามของพวกเขาจะกระจ่างชัดเมื่อพระเยซูทรงสิ้นพระชนม์ ถูกฝัง และคืนพระชนม์ ในตอนนี้พระเยซูทรงตอบโดยการเปรียบเทียบ เปรียบเทียบบนพื้นฐานคำสอนของยอห์น เป็นคำตอบที่พวกเขาไม่อาจ ไม่สามารถ เข้าใจได้ชัดแจ้งในตอนนั้น แต่เพราะยอห์นเคยกล่าวไว้ก่อนหน้า จึงทำให้พวกเขาพอเข้าใจได้:

25 แต่​เกิด​การ​โต้‍เถียง​กัน​ขึ้น​ระหว่าง​พวก​ศิษย์​ของ​ยอห์น​และ​คน​หนึ่ง ​ใน​พวก​ยิว​เรื่อง​การ​ชำระ​มลทิน 26พวก‍เขา ​จึง​ไป​หา​ยอห์น​บอก​ว่า “อา‌จารย์ คน​ที่​อยู่​กับ​อา‌จารย์​ที่​ฟาก​แม่‍น้ำ​จอร์‌แดน​ข้าง‍โน้น คน​ที่​อา‌จารย์​เป็น​พยาน​ถึง​นั้น นี่‍แน่ะ คน​นี้​กำลัง​ให้​บัพ‌ติศ‌มา​และ​ทุก‍คน​ก็​พา​กัน​ไป​หา​เขา” 27ยอห์น​ตอบ​ว่า “ไม่‍มี​ใคร​สามารถ​รับ​สิ่ง‍ใด นอก‍จาก​สิ่ง​ที่​พระ‍เจ้า​ประ‌ทาน​จาก​สวรรค์​ให้​เขา 28พวก‍ท่าน​เอง​ก็​เป็น​พยาน​ว่า ข้าพ‌เจ้า​พูด​ว่า​ข้าพ‌เจ้า​ไม่‍ได้​เป็น​พระ‍คริสต์ แต่​ข้าพ‌เจ้า​ได้​รับ‍พระ‍บัญชา​ให้​นำ​เสด็จ​พระ‍องค์ 29 ท่าน​ที่​มี​เจ้า‍สาว​นั่น‍แหละ​คือ​เจ้า‍บ่าว เพื่อน​เจ้า‍บ่าว​ที่​ยืน​ฟัง​เจ้า‍บ่าว​ก็​ชื่น‍ชม​ยินดี​อย่าง‍ยิ่ง​เมื่อ ​ได้‍ยิน​เสียง​ของ​เจ้า‍บ่าว เพราะ‍ฉะนั้น​ความ​ปีติ‍ยินดี​ของ​ข้าพ‌เจ้า​จึง​เต็ม​เปี่ยม 30พระ‍องค์​ต้อง​ยิ่ง‍ใหญ่​ขึ้น แต่​ข้าพ‌เจ้า​ต้อง​ด้อย​ลง” (ยอห์น 3:25-30)

ด้วยคำที่ยอห์นพูดกับพวกสาวก ท่านเปรียบตนเองเป็น “เพื่อนเจ้าบ่าว” และพระเยซูทรงเป็น “เจ้าบ่าว” ความต่างระหว่างเจ้าบ่าวและเพื่อนเจ้าบ่าว คำตอบของพระเยซูจึงทำให้พวกเขาพอเข้าใจ:

15 พระ‍เยซู​จึง​ตรัส​กับ​เขา​ว่า “บรร‌ดา​แขก​รับ​เชิญ​จะ​โศก‍เศร้าเมื่อ​เจ้า‍บ่าว​ยัง​อยู่​กับ​พวก‍เขา​ หรือ? แต่​วัน‍หนึ่ง​เจ้า‍บ่าว​จะ​ถูก​พราก​ไป​จาก​เขา และ​เมื่อ​นั้น​พวก‍เขา​จะ​ถือ​อด‍อาหาร” (มัทธิว 9:15)

สาวกของพระเยซูไม่อาจโศกเศร้าได้ – ที่จริงไม่ควรโศกเศร้าด้วย – ในขณะที่พระองค์ยังอยู่กับพวกเขา แต่เมื่อพระองค์จากไปแล้ว (ตามที่ทรงบ่งไว้) นั่นแหละเป็นเวลาที่สาวกของพระองค์ต้องอดอาหาร แต่พระเยซูเสด็จมาในฐานะพระเมสซิยาห์ (ตามที่ยอห์นเป็นพยาน – ยอห์น 1:29) พระองค์เสด็จมาเพื่อยกโทษให้คนบาปตามที่พระคัมภีร์เดิมพยากรณ์ (อิสยาห์ 52:13-53:12) และพระองค์ได้ทรงเริ่มยกโทษให้คนบาปเหมือนกับที่ให้อภัยชายง่อย (มัทธิว 9:1-8) พระเยซูเสด็จมาเพื่อช่วยคนบาปและมีสามัคคีธรรมกับพวกเขา (มัทธิว 9:9-10) นี่เป็นเวลาแห่งการเฉลิมฉลองและชื่นชมยินดี แล้วจะให้พระองค์และพวกสาวกโศกเศร้าได้อย่างไร อย่างเช่นโดยการอดอาหาร? เฉลิมฉลองด้วยใจยินดีเป็นท่าทีที่สมควรต่อการเสด็จมาของพระเมสซิยาห์ และนี่คือเหตุที่ทำให้ยอห์นปิติยินดีอย่างเต็มเปี่ยม (ยอห์น 3:29) สาวกของยอห์นควรต้องทำเช่นกัน

พระวจนะสองข้อสุดท้ายของตอนนี้ไปไกลเกินกว่าอธิบายเหตุผล พระเยซูไม่ได้ปรับไปตามความคาดหวังของมนุษย์ และอธิบายถึงความสัมพันธ์ในการเสด็จมาของพระองค์กับพระคัมภีร์เดิม และพันธสัญญาเดิม:

16 ไม่‍มี​ใคร​เอา​ชิ้น​ผ้า​ทอ​ใหม่​มา​ปะ​เสื้อ​เก่า เพราะ‍ว่า​ผ้า​ที่​ปะ​เข้า​นั้น เมื่อ​หด​จะ​ทำ​ให้​เสื้อ​เก่า​ขาด​กว้าง​ออก​ไป​อีก 17และ ​เขา‍ทั้ง‍หลาย​ไม่​เอา​เหล้า‍องุ่น​หมัก​ใหม่ มา​ใส่​ใน​ถุง‍หนัง​เก่า ถ้า​ทำ​อย่าง​นั้น​ถุง‍หนัง​จะ​ขาด น้ำ‍องุ่น​จะ​รั่ว ทั้ง​ถุง‍หนัง​ก็​จะ​เสีย​ไป​ด้วย แต่​เขา​ย่อม​เอา​น้ำ‍องุ่น​หมัก​ใหม่​ใส่​ใน​ถุง‍หนัง​ใหม่ แล้ว​ทั้ง‍คู่​ก็​จะ​อยู่​ใน​สภาพ‍ดี” (มัทธิว 9:16-17)

เพื่อช่วยให้เข้าใจ เรามาพิจารณาสิ่งที่ลูกาเพิ่มเติมไว้เกี่ยวกับคำสอนของพระเยซูในบริบทนี้:

“ไม่‍มี​ใคร​เมื่อ​ดื่ม​เหล้า‍องุ่น​หมัก ​เก่า​แล้ว จะ​อยาก​ได้​เหล้า‍องุ่น​หมัก​ใหม่ เพราะ​เขา​ย่อม​จะ​กล่าว​ว่า ‘ของ‍เก่า​นั้น​ดี​กว่า’ ” (ลูกา 5:39)

ความสำคัญของประโยคที่เพิ่มเข้ามาในลูกาบอกเราว่าคนในสมัยพระเยซูคิดว่า ของเก่านั้นดีกว่าของใหม่ เหตุผลที่พวกเขาคาดหวังให้พระเยซู “มาปะ” เสื้อเก่า เพราะมองว่าเสื้อเก่านั้นดีกว่าเสื้อใหม่ (ต้องสารภาพว่าผมก็มีเสื้อเก่าแบบนั้นที่ชอบมากไม่อยากทิ้ง ได้แต่ขอให้ภรรยาปะชุนจะได้เก็บเอาไว้ใช้)

พระเยซูทรงมีประเด็นสำคัญที่ตรงนี้ และเราต้องเข้าใจเพื่อจะรู้ซึ้งในข่าวประเสริฐแห่งพระกิตติคุณของพระเยซู คริสต์ พระเยซูไม่ได้มาล้มล้างธรรมบัญญัติและคำของพวกผู้เผยพระวจนะ แต่มาทำให้ครบถ้วนสมบูรณ์ (มัทธิว 5:17) และมัทธิวเองชี้ให้เห็นว่าครบถ้วนลงอย่างไร แต่การมาทำให้ธรรมบัญญัติครบสมบูรณ์ ไม่เหมือนกับมาทำพันธสัญญาเดิมให้เป็นอมตะ พระเยซูทรงทำให้ธรรมบัญญัติและผู้เผยพระวจนะครบถ้วนสมบูรณ์ เพื่อจะได้เริ่มต้นพันธสัญญาใหม่:

19 พระ‍องค์ ทรง​หยิบ​ขนม‍ปัง เมื่อ​ขอบ‍พระ‍คุณ​แล้ว​ก็​ทรง​หัก​ส่ง​ให้​พวก‍เขา ตรัส​ว่า “นี่​เป็น​กาย​ของ​เรา ซึ่ง​ให้​ไว้​สำหรับ​ท่าน‍ทั้ง‍หลาย จง​ทำ​อย่าง‍นี้​เพื่อ​เป็น​ที่​ระลึก‍ถึง​เรา” 20 เมื่อ​รับ‍ประ‌ทาน​แล้ว จึง​ทรง​หยิบ​ถ้วย​และ​ทรง​ทำ​เหมือน‍กัน​ตรัส​ว่า “ถ้วย​นี้​ที่​เท​ออก​เพื่อ​ท่าน‍ทั้ง‍หลาย เป็น​พันธ‌สัญญา​ใหม่​โดย​โลหิต​ของ​เรา” (ลูกา 22:19-20)

อย่างที่เปาโลและท่านอื่นๆกล่าว พันธสัญญาเดิมไม่อาจช่วยใครให้รอดได้ มีแต่จะสาปแช่งเราที่เป็นคนบาป:

10 เมื่อ​เป็น​เช่น‍นี้ ทำไม​ท่าน​ทั้ง‍หลาย​จึง​ทด‍ลอง​พระ‍เจ้า​โดย​วาง​แอก​บน​คอ​ของ​พวก​สาวก ซึ่ง​เป็น​สิ่ง​ที่​บรรพ‌บุรุษ​หรือ​เรา​เอง​แบก​ไม่‍ไหว 11แต่​ตรง‍ข้าม เรา​เชื่อ​ว่า​เรา​เอง​จะ​รอด​โดย​พระ‍คุณ​ของ​พระ‍เยซู‍คริสต์​ องค์‍พระ‍ผู้‍เป็น‍เจ้า​เช่น​เดียว​กับ​พวก‍เขา” (กิจการ 15:10-11)

เปโตรพูดถ้อยคำนี้ในการประชุมที่กรุงเยรูซาเล็ม เป็นประเด็นที่ถกเถียงกันเรื่องชาวยิวบางคนต้องการให้ชาวต่างชาติเข้าสุหนัต (ซึ่งก็ทำให้พวกเขาตกอยู่ภายใต้ธรรมบัญญัติในพระคัมภีร์เดิม) เพื่อจะรอดได้ (ดูกิจการ 15:1) เปโตรยอมรับว่าไม่มีใครแบกภาระนี้ไหว ซึ่งเปาโลเห็นด้วยอย่างเต็มที่:

19 เรา​รู้​แล้ว​ว่าธรรม‍บัญญัติ​ทุก​ข้อ​ที่​ได้​กล่าว​นั้น ก็​กล่าว​แก่​พวก​ที่​อยู่​ใต้​ธรรม‍บัญญัติ เพื่อ​ปิด​ปาก​ทุก‍คน และ​ให้​โลก​ทั้ง‍หมด​อยู่​ใต้​การ​พิพาก‌ษา​ของ​พระ‍เจ้า 20เพราะ‍ว่า​ใน​สาย‍พระ‍เนตร​ของ​พระ‍เจ้า ไม่‍มี​ใคร​ถูก​ชำระ​ให้​ชอบ‍ธรรม​ได้ ​โดย​การ​ประ‌พฤติ​ตาม​ธรรม‍บัญญัติ เพราะ‍ว่า​ธรรม‍บัญญัติ​นั้น​ทำ​ให้​เรา​รู้‍จัก​บาป 21แต่ ​เดี๋ยว‍นี้​ความ​ชอบ‍ธรรม​ของ​พระ‍เจ้า​นั้น​ปรา‌กฏ​นอก‍เหนือ​ ธรรม‍บัญญัติ ความ​ชอบ‍ธรรม​ดัง‍กล่าว​ก็​ได้​รับ​การ​ยืน‍ยัน​จาก​หมวด​ธรรม‍บัญญัติ​และ ​พวก​ผู้‍เผย‍พระ‍วจนะ 22คือ​ความ​ชอบ‍ธรรม​ของ​พระ‍เจ้า ซึ่ง​ปรา‌กฏ​โดย​ความ​เชื่อ​ใน​พระ‍เยซู‍คริสต์​แก่​ทุก‍คน​ที่​เชื่อ โดย​ไม่​ทรง​ถือ‍ว่า​เขา​แตก‍ต่าง​กัน 23เพราะ‍ว่า​ทุก‍คน​ทำ​บาป และ​เสื่อม​จาก​พระ‍สิริ​ของ​พระ‍เจ้า 24แต่​พระ‍เจ้า​ทรง​มี​พระ‍คุณ​ให้​เขา​เป็น​ผู้​ชอบ‍ธรรม​โดย​ไม่​คิด​ มูล‍ค่า โดย​ที่​พระ‍เยซู‍คริสต์​ทรง​ไถ่​เขา​ให้​พ้น​บาป​แล้ว (โรม 3:19-24)

เพื่อให้เป็นไปตามที่ธรรมบัญญัติกำหนด พระเยซูต้องสิ้นพระชนม์ ภายใต้ธรรมบัญญัติ แทนคนบาป เพื่อให้ได้มาซึ่งการอภัยบาป และความมั่นใจในชีวิตนิรันดร์ ในแง่นี้ พันธสัญญาเดิมถูกนำออกไป แทนที่ด้วยพันธสัญญาใหม่

6 แต่​บัด‍นี้​พระ‍เยซู ทรง​ได้​รับ​พันธ‌กิจ​ที่​สูง‍ส่ง​กว่า​ของ​พวก‍เขา เช่น​เดียว​กับ​ที่​พระ‍องค์​ทรง​เป็น​คน​กลาง​แห่ง​พันธ‌สัญญา​อัน​ประ‌เส ริฐ​กว่า ซึ่ง​ตั้ง​อยู่​บน​พระ‍สัญญา​ที่​ประ‌เสริฐ​กว่า 7เพราะ‍ว่า​ถ้า​พันธ‌สัญญา​เดิม​นั้น​ไม่‍มี​ข้อ​บก‍พร่อง​แล้ว ก็​ไม่​จำ‍เป็น​ต้อง​มี​พันธ‌สัญญา​ที่​สอง​อีก 8เพราะ​พระ‍เจ้า​ทรง​ติ‍เตียน​พวก‍เขา​ว่า “องค์‍พระ‍ผู้‍เป็น‍เจ้า​ตรัส​ว่า​นี่‍แน่ะวัน‍เวลา​จะ​มา​ถึง เมื่อ​เรา​จะ​ทำ​พันธ‌สัญญา​ใหม่​กับ​ชน‍ชาติ​อิสรา‌เอล และ​กับ​ชน‍ชาติ​ยู‌ดาห์ 9 ที่​ไม่​เหมือน​กับ​พันธ‌สัญญา​ซึ่ง​เรา​เคย​ทำ​กับ​บรรพ‌บุรุษ​ของ​ เขา‍ทั้ง‍หลาย ใน​วัน‍ที่​เรา​จูง​มือ​พวก‍เขา​เพื่อ​พา​ออก‍จาก​แผ่น‍ดิน​อียิปต์ เพราะ​พวก‍เขา​ไม่‍ได้​ดำรง​อยู่​ใน​พันธ‌สัญญา​ของ​เรา เรา​จึง​ละ‍ทิ้ง​พวก‍เขา​ไว้ องค์‍พระ‍ผู้‍เป็น‍เจ้า​ตรัส​ดัง‍นี้​แหละ 10 นี่​คือ​พันธ‌สัญญา​ที่​เรา​จะ​ทำ​กับ​ชน‍ชาติ​อิสรา‌เอล ภาย‍หลัง‍จาก​สมัย​นั้น องค์‍พระ‍ผู้‍เป็น‍เจ้า​ตรัส เรา​จะ​บรร‌จุ​ธรรม‍บัญญัติ​ของ​เรา​ไว้​ใน​จิต‍ใจ​ของ​พวก‍เขา และ​เรา​จะ​จา‌รึก​มัน​ไว้​ใน​ดวง‍ใจ​ของ​พวก‍เขา และ​เรา​จะ​เป็น​พระ‍เจ้า​ของ​พวก‍เขา และ​พวก‍เขา​จะ​เป็น​ประ‌ชา‍กร​ของ​เรา 11 และ​พวก‍เขา​จะ​ไม่​สอน​เพื่อน‍บ้าน และ​พี่‍น้อง​ของ​ตน​แต่‍ละ‍คน​ว่า ‘จง​รู้‍จัก​องค์‍พระ‍ผู้‍เป็น‍เจ้า’ เพราะ​เขา​ทุก​คน​จะ​รู้‍จัก​เรา ตั้ง‍แต่​คน​ต่ำ‍ต้อย​ที่‍สุด​จน‍ถึง​คน​ใหญ่​โต​ที่‍สุด 12 เพราะ​เรา​จะ​เมตตา​ต่อ​การ​อธรรม​ของ​พวก‍เขา และ​จะ​ไม่​จด‍จำ​บรร‌ดา​บาป​ของ​พวก‍เขา​ไว้​เลย” 13เมื่อ​พระ‍องค์​ตรัส​ถึง​พันธ‌สัญญาใหม่  พระ‍องค์​ก็​ทรง​ถือ‍ว่า​พันธ‌สัญญา​เดิม​นั้น​ล้า‍สมัย​แล้ว สิ่ง​ที่​กำลัง​ล้า‍สมัย​และ​เก่า​ไป​นั้น​ก็​ใกล้​จะ​เสื่อม‍สูญ (ฮีบรู 8:6-13)

นี่เป็นคำอธิบายว่าทำไมพระเยซูไม่ได้ปรับไปตามความคาดหวังในตัวพระเม สซิยาห์ของคนในยุคนั้น (แม้แต่พวกสาวกเอง) เมื่อพระองค์เสด็จมาเพื่อทำให้ธรรมบัญญัติ และคำของผู้เผยพระวจนะครบถ้วนสมบูรณ์ พระองค์ยังเสด็จมาเพื่อเริ่มต้นพันธสัญญาที่ใหม่และดีกว่า พระองค์ไม่ได้เสด็จมาเพื่อ “ปะ” ของใหม่เข้าไปกับของเก่า แต่นำสิ่งใหม่ทั้งหมดมา พระองค์ทรงนำ “น้ำองุ่นหมักใหม่” มา และน้ำองุ่นหมักใหม่นี้จะนำไปใส่ใน “ถุงหนังเก่า” ของลัทธิยูดายในพระคัมภีร์เดิมไม่ได้ ยอห์นผู้ให้บัพติศมาเป็นผู้เผยพระวจนะคนสุดท้ายของพระคัมภีร์เดิม และเป็นมหาบุรุษที่ยิ่งใหญ่ของแท้ แต่พระเยซูนำสิ่งที่ดีกว่ามา โดยทำให้คำพยากรณ์ของผู้เผยพระวจนะในพระคัมภีร์เดิม และความหวังสำเร็จเป็นจริง:

25 ถ้า​ไม่​ใช่​แล้ว​พวก‍ท่าน​ไป​ดู​อะไร? ไป​ดู​คน​ที่​แต่ง‍กาย​ด้วย​เสื้อ‍ผ้า​เนื้อ​ดี​หรือ? นี่‍แน่ะ คน​ที่​แต่ง‍กาย​ด้วย​เสื้อ‍ผ้า​งด‍งาม​และ​อยู่​อย่าง​ฟุ่ม‌เฟือย​ย่อม​ อยู่​ใน​พระ‍ราช‌วัง 26แล้ว​พวก‍ท่าน​ออก​ไป​ดู​อะไร? ดู​ผู้‍เผย‍พระ‍วจนะ​หรือ? แน่​ที‍เดียว เรา​บอก​ว่า​ยอห์น​เป็น​ยิ่ง‍กว่า​ผู้‍เผย‍พระ‍วจนะ 27คือ​ท่าน​ผู้‍นี้​ที่​พระ‍คัมภีร์​เขียน​ไว้​ว่า ‘เรา​จะ​ใช้​ทูต​ของ​เรา​นำ‍หน้า​ท่าน ผู้‍นั้น​จะ​เตรียม​มรรคา ไว้​ข้าง‍หน้า​ท่าน’ 28 เรา​บอก​พวก‍ท่าน​ว่า ใน​บรร‌ดา​คน​ที่​เกิด​จาก​ผู้‍หญิง​นั้น ไม่‍มี​ใคร​ยิ่ง‍ใหญ่​กว่า​ยอห์น แต่​คน​ที่​ต่ำ‍ต้อย​ที่​สุด​ใน​แผ่น‍ดิน​ของ​พระ‍เจ้า​ก็​ยัง​ใหญ่​กว่า​ ยอห์น” (ลูกา 7:25-28)

พระเยซูเสด็จมาเพื่อทำให้ธรรมบัญญัติสมบูรณ์ครบถ้วน เพื่อจะทำตามความชอบธรรมของพระคัมภีร์เดิมครบถ้วน พระองค์ต้องสิ้นพระชนม์แทนคนบาป และจัดเตรียมความรอดนิรันดร์ให้ แต่พระองค์ยังเสด็จมาเพื่อจัดตั้งพันธสัญญาใหม่โดยทางพระโลหิตของพระองค์ ด้วย นี่เป็นพันธสัญญาที่ไม่มีเงื่อนไขว่าความรอดจะได้มาต้องพากเพียรปฏิบัติ แต่บนพระชนม์ชีพที่สละแทนพวกเราแล้ว และเป็นไปตามความครบถ้วนสมบูรณ์ของพันธสัญญาเดิม และที่จัดตั้งขึ้นใหม่ พระเยซูทรงอภัยให้คนบาปได้ และชื่นชมยินดี (ในงานเลี้ยง) กับพวกเขาได้ จึงต้องขอบคุณพระเจ้าที่พระองค์ไม่ปรับไปตามความคาดหวังของมนุษย์

บทสรุป

เมื่อเรามาถึงบทสรุปของพระวจนะที่เรียนกันในตอนนี้ เราควรจำไว้ว่ามัทธิวได้เริ่มนำเสนอให้เราเห็นแนวคิดการต่อต้านที่ชาวยิวมี ต่อพระเยซู รวมถึงคนเลี้ยงสุกรที่ขอร้องให้พระเยซูไปจากเขตแดนพวกเขาในพระวจนะก่อนหน้า (มัทธิว 8:34) แต่พวกนี้อาจไม่ใช่คนยิว ที่แน่ๆไม่ใช่ผู้นำศาสนายิว ในพระวจนะของเราตอนนี้ พวกยิวเริ่มต่อต้านพระเยซู เริ่มจากธรรมาจารย์ที่ต่อต้านคำประกาศเป็นนัยว่าพระองค์เป็นพระเจ้า และพวกฟาริสีที่ต่อต้านการเฉลิมฉลองและมีสามัคคีธรรมกับพวก “คนบาป” เราควรต้องจำไว้ว่าการต่อต้านเริ่มต้นเมื่อพระเยซูทรงประกาศว่าพระองค์เป็น พระเจ้า ให้คนที่ชอบพูดว่าพระเยซูไม่เคยอ้างว่าพระองค์เป็นพระเจ้าอ่านดูให้เข้าใจใน ประเด็นที่พระองค์ตรัส ตั้งแต่เริ่มต้นพระราชกิจของพระองค์ที่บนโลก ที่ทรงประกาศว่าพระองค์เป็นพระเจ้า

นอกจากนั้น ธรรมาจารย์และฟาริสีต่อต้านพระเยซูเพราะพระองค์ประกาศว่าทรงมีสิทธิอำนาจใน การอภัยให้คนบาป เป็นสิ่งที่ไม่ว่าปุโรหิต ธรรมาจารย์ ฟาริสี หรือผู้นำศาสนายิวทำมาก่อน นี่เป็นสิ่งที่ไม่มีในพระคัมภีร์เดิม การถวายบูชาเป็นเพียงการชดใช้ความผิดชั่วคราวในขณะนั้น จนกว่าพระเมสซิยาห์เสด็จมา:

4 แต่​พระ‍เจ้า​ทรง​มี​พระ‍คุณ​ให้​เขา​เป็น​ผู้​ชอบ‍ธรรม​โดย​ไม่​คิด​ มูล‍ค่า โดย​ที่​พระ‍เยซู‍คริสต์​ทรง​ไถ่​เขา​ให้​พ้น​บาป​แล้ว 25พระ‍เจ้า​ได้​ทรง​ตั้ง​พระ‍เยซู​ไว้​ให้​เป็น​เครื่อง‍บูชา‍ไถ่‍บาป​ โดย​พระ‍โลหิต​ของ​พระ‍องค์ ความ​เชื่อ​จึง​ได้​ผล ทั้ง‍นี้​เพื่อ​แสดง​ให้​เห็น​ความ​ชอบ‍ธรรม​ของ​พระ‍เจ้า ใน​การ​ที่​พระ‍องค์​ได้​ทรง​อด‍กลั้น​พระ‍ทัย และ​ทรง​ยก​บาป​ที่​ได้​ทำ​ไป​แล้ว​นั้น 26และ ​เพื่อ​จะ​สำแดง​ใน​ปัจ‌จุ‌บัน​นี้​ว่า​พระ‍องค์​ทรง​เป็น​ผู้​ชอบ‍ธรรม และ​ทรง​ให้​ผู้​ที่​เชื่อ​ใน​พระ‍เยซู​เป็น​ผู้​ชอบ‍ธรรม​ด้วย (โรม 3:24-26)

นี่คือสิ่งที่พระเยซูตรัสถึงเมื่อทรงนำสิ่งใหม่เข้ามา ไม่ใช่เพื่อปะเข้ากับของเก่า พระเยซูทรงมาจัดตั้งพันธสัญญาใหม่ ในขณะเดียวกันเติมเต็มตามที่ของเก่ากำหนด ผู้เขียนหนังสือฮีบรูย้ำอย่างหนักแน่นในเรื่องนี้:

8โดย ​สิ่ง‍นี้​เอง พระ‍วิญ‌ญาณ‍บริ‌สุทธิ์​จึง​ทรง​สำแดง​ว่า ทาง​ที่​นำ​เข้า​สู่​สถาน​ศักดิ์‍สิทธิ์​นั้น​ยัง​ไม่​เปิด ตราบ‍ใด‍ที่​ห้อง​ชั้น‍นอก​นั้น​ตั้ง​อยู่ 9ซึ่ง ​เป็น​เครื่อง‍หมาย​ของ​ยุค​ปัจ‌จุ‌บัน การ​นำ​ของ‍ถวาย​และ​เครื่อง‍บูชา​มา​ถวาย​ตาม​แบบ​นี้​ไม่​สามารถ​ชำระ​ มโน‌ธรรม​ของ​ผู้​ถวาย​นั้น 10เพราะ ​เป็น​เรื่อง​อาหาร​และ​เครื่อง‍ดื่ม​และ​พิธี​ชำระ‍ล้าง​ต่างๆ เท่า​นั้น เป็น​เพียง​กฎ‍เกณฑ์​ต่างๆ ทาง​กาย​เกี่ยว‍กับ​ชีวิต​ภาย‍นอก​ที่​ได้​บัญญัติ​ไว้ จน‍กว่า​จะ​ถึง​เวลา​ที่​ต้อง​เปลี่ยน‍แปลง​ใหม่ 11แต่​เมื่อ​พระ‍คริสต์​เสด็จ​มา​ใน​ฐานะ​มหา‍ปุ‌โร‌หิต​แห่ง​บรร‌ดา​สิ่ง​ ประ‌เสริฐ​ซึ่ง​มา​ถึง​แล้ว พระ‍องค์​ก็​เสด็จ​เข้า​ไป​สู่​พลับ‌พลา​ที่​ใหญ่​และ​สม‌บูรณ์​ยิ่ง‍กว่า​ แต่​ก่อน (ที่​ไม่‍ได้​สร้าง​ขึ้น​ด้วย​มือ​มนุษย์ คือ​ไม่​ใช่​สิ่ง​ปลูก​สร้าง​ของ​โลก​นี้) 12คือ ​เสด็จ​เข้า​ไป​ใน​สถาน​ศักดิ์‍สิทธิ์​ครั้ง​เดียว​เป็น​พอ และ​พระ‍องค์​ไม่‍ได้​ทรง​นำ​เลือด​แพะ​และ​เลือด​ลูก​วัว​เข้า​ไป แต่​ทรง​นำ​พระ‍โลหิต​ของ​พระ‍องค์​เอง​เข้า​ไป จึง​ได้​มา​ซึ่ง​การ​ไถ่​บาป​ชั่ว‍นิ‌รันดร์ 13เพราะ‍ว่า​ถ้า​เลือด​แพะ​และ​เลือด​วัว​ตัว‍ผู้​และ​เถ้า​ของ​ลูก​วัว​ ตัว‍เมีย ที่​ประ‌พรม​ลง​บน​คน​ที่​มี​มลทิน สามารถ​ชำระ​เนื้อ​ตัว​ให้​บริ‌สุทธิ์​ได้ 14มาก ​ยิ่ง‍กว่า‍นั้น​สัก​เท่า‍ใด พระ‍โลหิต​ของ​พระ‍คริสต์ ผู้​ทรง​ถวาย​พระ‍องค์​เอง​ที่​ปราศ‌จาก​ตำ‌หนิ​แด่​พระ‍เจ้า​โดย​พระ‍วิ ญ‌ญาณ​นิ‌รันดร์ ก็​จะ​ทรง​ชำระ​มโน‌ธรรม​ของ​เรา​จาก​การ​ประ‌พฤติ​ที่​เปล่า‍ประ‌โยชน์ เพื่อ​เรา​จะ​ปรน‌นิ‌บัติ​พระ‍เจ้า​ผู้​ทรง​พระ‍ชนม์​อยู่ 15เพราะ​เหตุ‍นี้ พระ‍คริสต์​ จึง​ทรง​เป็น​คน​กลาง​แห่ง​พันธ‌สัญญา​ใหม่ เพื่อ​ให้​คน​ทั้ง‍หลาย​ที่​พระ‍องค์​ทรง​เรียก​มา​ได้​รับ​มรดก​นิ‌รันดร์​ ตาม​พระ‍สัญญา เพราะ​ความ​ตาย​ที่​เกิด‍ขึ้น​นั้น​ไถ่​พวก‍เขา​ให้​พ้น​จาก​บรร‌ดา​การ​ ล่วง‍ละ‌เมิด​ที่​เกิด​ภาย‍ใต้​พันธ‌สัญญา​เดิม​แล้ว (ฮีบรู 9:8-15)

1 เพราะ​เหตุ​ที่​ธรรม‍บัญญัติ​เป็น​เพียง​เงา​ของ​สิ่ง​ประ‌เสริฐ​ทั้ง‍หลาย​ ที่​ จะ​มา​ใน​ภาย‍หลัง ไม่​ใช่​ตัว​จริง จึง​ไม่​สามารถ​ทำ​ให้​ผู้​ที่​เข้า‍เฝ้า​พระ‍เจ้า​พร้อม​กับ​เครื่อง‍บูชา​ ที่​พวก‍เขา​ถวาย​เหมือน​เดิม​ทุก​ปี​เสมอ​มา​นั้น ถึง​ความ​สม‌บูรณ์​ได้ 2เพราะ ​ถ้า​ทำ​ได้ พวก‍เขา​คง​หยุด​การ​ถวาย​เครื่อง‍บูชา​แล้ว​ไม่‍ใช่​หรือ? เพราะ​ถ้า​ผู้​นมัส‌การ​ได้​รับ​การ​ชำระ​ให้​บริ‌สุทธิ์​สัก​ครั้ง​หนึ่ง​ แล้ว คง​จะ​ไม่​รู้‍สึก​ว่า​มี​บาป​อีก‍ต่อ‍ไป 3แต่​การ​ถวาย​เครื่อง‍บูชา​นั้น​เป็น​การ​เตือน​ให้​คิด‍ถึง​บาป​ทุก​ปี 4เพราะ​เลือด​วัว​ผู้​และ​เลือด​แพะ​ไม่‍มี​ทาง​ชำระ​บาป​ให้​หมด‍สิ้น‍ไป​ ได้​เลย 5 เพราะ‍ฉะนั้น เมื่อ​พระ‍คริสต์​เสด็จ​เข้า‍มา​ใน​โลก​แล้ว พระ‍องค์​ตรัส​ว่า “พระ‍องค์​เจ้า‍ข้า เครื่อง‍สัตว‌บูชา​และ​เครื่อง‍บูชา​อื่นๆ พระ‍องค์​ไม่​ทรง​ประ‌สงค์ แต่​พระ‍องค์​ทรง​จัด‍เตรียม​กาย​สำหรับ​ข้า‍พระ‍องค์ 6 เครื่อง‍เผา‍บูชา​และ​เครื่อง‍บูชา​ลบ​บาป​นั้น พระ‍องค์​ไม่​พอ‍พระ‍ทัย 7 แล้ว​ข้า‍พระ‍องค์​ทูล​ว่า ‘ข้า‍แต่​พระ‍เจ้า ข้า‍พระ‍องค์​มา​แล้ว เพื่อ​จะ​ทำ​ตาม​พระ‍ทัย​ของ​พระ‍องค์’ ตาม​ที่​มี​เรื่อง​ข้า‍พระ‍องค์​เขียน​ไว้​ใน​หนัง‌สือ​ม้วน” 8 เมื่อ​พระ‍องค์​ตรัส​ใน​ตอน​แรก​ว่า “เครื่อง‍สัตว‌บูชา​และ​เครื่อง‍บูชา​อื่นๆ  ​และเครื่อง‍เผา‍บูชา​และ​เครื่อง‍บูชา​ลบ​บาป  (ที่​ได้​ถวาย​ตาม​ธรรม‍บัญญัติ​นั้น) พระ‍องค์​ไม่​ทรง​ประ‌สงค์​และ​ไม่​พอ‍พระ‍ทัย” 9แล้ว​พระ‍องค์​ท่าน​ก็​ตรัส​ด้วย​ว่า “ข้า‍พระ‍องค์​มา​แล้ว​เพื่อ​จะ​ทำ​ตาม​พระ‍ทัย​ของ​พระ‍องค์” พระ‍องค์​ท่าน​ทรง​ยก‍เลิก​ระบบ​เดิม​นั้น​เสีย​เพื่อ​จะ​ทรง​ตั้ง​ระบบ​ ใหม่ 10และ ​โดย​พระ‍ประ‌สงค์​นั้น​เอง เรา​จึง​ได้​รับ​การ​ชำระ​ให้​บริ‌สุทธิ์ โดย​การ​ถวาย​พระ‍กาย​ของ​พระ‍เยซู‍คริสต์​ครั้ง​เดียว​เป็น​พอ 11ส่วน ​ปุ‌โร‌หิต​ทุก​คน​ก็​ยืน​ปฏิ‌บัติ​กิจ​อยู่​ทุก​วัน โดย​การ​นำ​เครื่อง‍บูชา​อย่าง​เดียว‍กัน​มา​ถวาย​เสมอๆ เครื่อง‍บูชา​เหล่า‍นั้น​ไม่‍มี​วัน​ลบ‍ล้าง‍บาป​ได้​เลย 12แต่​เมื่อ​พระ‍คริสต์​ทรง​ถวาย​เครื่อง‍บูชา​เพื่อ​ลบ​บาป​เพียง​ครั้ง​ เดียว​สำหรับ​ตลอด‍ไป​แล้ว พระ‍องค์​ก็​ประ‌ทับ​เบื้อง‍ขวา​ของ​พระ‍เจ้า 13เพื่อ​ทรง​คอย‍อยู่​จน‍กว่า​ศัตรู​ของ​พระ‍องค์​ถูก​นำ​มา​เป็น​ที่​รอง​ พระ‍บาท​ของ​พระ‍องค์ 14โดย ​การ​ถวาย‍บูชา​เพียง​ครั้ง​เดียว พระ‍องค์​ก็​ทรง​ทำ​ให้​คน​ทั้ง‍หลาย​ที่​ได้​รับ​การ​ชำระ​ให้​บริ‌สุทธิ์​ แล้ว​นั้น​ถึง​ความ​สม‌บูรณ์​ตลอด‍ไป 15และ​พระ‍วิญ‌ญาณ​บริ‌สุทธิ์​ก็​ทรง​เป็น​พยาน​แก่​เรา​ด้วย เพราะ​หลัง‍จาก​ที่​พระ‍องค์​ตรัส​ว่า 16 “องค์‍พระ‍ผู้‍เป็น‍เจ้า ตรัส​ว่า นี่​คือ​พันธ‌สัญญา​ซึ่ง​เรา​จะ​ทำ​กับ​เขา‍ทั้ง‍หลาย หลัง‍จาก​สมัย​นั้น เรา​จะ​บรร‌จุ​ธรรม‍บัญญัติ​ของ​เรา​ไว้​ใน​ใจ​ของ​พวก‍เขา และ​เรา​จะ​จา‌รึก​มัน​ไว้​ใน​จิต‍ใจ​ของ​พวก‍เขา” 17 “และ​เรา​จะ​ไม่​จด‍จำ บาป​ของ​พวก‍เขา และการ​อธรรม​ของ​พวก‍เขา​อีก‍ต่อ‍ไป” 18เมื่อ​มี​การ​ยก‍โทษ​บาป​แล้ว ก็​ไม่‍มี​การ​ถวาย​เครื่อง‍บูชา​เพื่อ​ลบ​บาป​อีก‍ต่อ‍ไป (ฮีบรู 10:1-18)

พระเยซูทรงทำในสิ่งที่พระคัมภีร์เดิมเล็งถึง ตามที่ผู้เผยพระวจนะกล่าวเมื่อพยากรณ์ถึงการเสด็จมาของพระเมสซิยาห์ พระเยซูทรงทำให้คำพยากรณ์เหล่านี้สำเร็จลง และโดยการสิ้นพระชนม์ ถูกฝังไว้ และคืนพระชนม์ของพระองค์แทนเราทั้งหลาย พระองค์ได้ชดใช้บทลงโทษบาปแทนเรา และเตรียมการอภัยบาปให้ ไม่มีถ้อยคำไหนที่ดีไปกว่านี้ “จงชื่นใจเถิด บาปของเจ้าได้รับอภัยแล้ว” คุณ มีประสบการณ์รับการอภัยนี้หรือยัง? เพียงแค่ยอมรับว่าคุณเป็นคนบาป วางใจในพระเยซูคริสต์ผู้ทรงนำบาปของคุณไปไว้ที่พระองค์ ข้อเสนอสำหรับการอภัยนี้มีให้สำหรับทุกคนที่ยืนมืออกไปรับ

28 บรร‌ดา​ผู้​เหน็ด‍เหนื่อย​และ​แบก​ภาระ​หนัก จง​มา‍หา​เรา และ​เรา​จะ​ให้​ท่าน‍ทั้ง‍หลาย​ได้​หยุด‍พัก 29 จง​เอา​แอก​ของ​เรา​แบก​ไว้ แล้ว​เรียน​จาก​เรา เพราะ‍ว่า​เรา​สุภาพ‍อ่อน‍โยน​และ​ใจ​อ่อน‍น้อม และ​จิต‍ใจ​ของ​พวก‍ท่าน​จะ​ได้​หยุด‍พัก 30ด้วย‍ว่า​แอก​ของ​เรา​ก็​พอ​เหมาะ และ​ภาระ​ของ​เรา​ก็​เบา” (มัทธิว 11:28-30)

พระ‍วิญ‌ญาณ​และ​เจ้า‍สาว​กล่าว​ว่า “เชิญ​เสด็จ​มา​เถิด” และ​ให้​คน​ที่​ได้‍ยิน​กล่าว​ด้วย​ว่า “เชิญ​เสด็จ​มา​เถิด” “คน​ที่​กระ‌หาย​เชิญ​เข้า‍มา ใคร​ที่​มี​ใจ​ปรารถ‌นา จง​มา​รับ​น้ำ​แห่ง​ชีวิต​โดย​ไม่​ต้อง​เสีย​อะไร​เลย” (วิวรณ์ 22:17)

8แต่​ความ​ชอบ‍ธรรม​ว่า​อย่าง‍ไร? ก็​ว่า “ถ้อย‍คำ​นั้น​อยู่​ใกล้​ท่าน อยู่​ใน​ปาก​ของ​ท่าน และ​อยู่​ใน​ใจ​ของ​ท่าน” (คือ​คำ​ซึ่ง​ก่อ​ให้​เกิด​ความ​เชื่อ​ที่​เรา​ทั้ง‍หลาย​ประ‌กาศ​อยู่​ นั้น) 9คือ ​ว่า​ถ้า​ท่าน​จะ​ยอม‍รับ​ด้วย​ปาก​ของ​ท่าน​ว่า​พระ‍เยซู​ทรง​เป็น​ องค์‍พระ‍ผู้‍เป็น‍เจ้า และ​เชื่อ​ใน​ใจ​ว่า พระ‍เจ้า​ได้​ทรง​ให้​พระ‍องค์​เป็น​ขึ้น​มา​จาก​ความ​ตาย ท่าน​จะ​รอด 10เพราะ‍ว่า​การ​เชื่อ​ด้วย​ใจ​ก็​นำ​ไป​สู่​ความ​ชอบ‍ธรรม และ​การ​ยอม‍รับ​ด้วย​ปาก​ก็​นำ​ไป​สู่​ความ​รอด 11เพราะ​มี​ข้อ​พระ‍คัมภีร์​ว่า “ทุก‍คนที่​เชื่อ​ใน​พระ‍องค์​จะ​ไม่‍ได้​รับ​ความ​อับอาย” 12พวก ​ยิว​และ​พวก​กรีก​นั้น​ไม่​ต่าง‍กัน เพราะ‍ว่า​องค์‍พระ‍ผู้‍เป็น‍เจ้า​องค์​เดียว​ทรง​เป็น​องค์‍พระ‍ผู้‍ เป็น‍เจ้า​ของ​ทุก​คน และ​ประ‌ทาน​อย่าง​บริ‌บูรณ์​แก่​ทุก​คน​ที่​ทูล​ขอ​ต่อ​พระ‍องค์ 13เพราะ​ว่า ผู้​ที่​ร้อง‍ออก‍พระ‍นาม​ของ​องค์‍พระ‍ผู้‍เป็น‍เจ้า​จะ​รอด (โรม 10:8-13)

ถ้าผมจะรวบเอาสาระสำคัญของพระวจนะตอนนี้มาเหลือแค่สองคำ คงต้องเป็นสองคำที่เป็นกุญแจสำคัญ – บาป-และ-พระเจ้า ในเรื่องชายง่อย พระเยซูทรงรักษาชายง่อยคนนี้ แต่ในอีกทางทรงสำแดงให้เห็นถึงสิทธิอำนาจในการยกบาป ปัญหาคือพวกธรรมาจารย์ไม่อาจยอมรับว่าพระองค์เป็นพระเจ้าตามที่พระองค์ ประกาศ เรื่องที่สอง การทรงเรียกมัทธิว และงานเฉลิมฉลองกับพวกคนบาป ก่อให้เกิดความตึงเครียด ระหว่างความบาป (หรือคนบาป) กับพระเจ้า พวกฟาริสีไม่อาจยอมรับที่เห็นพระเยซูไปคบหาและมีสามัคคีธรรมกับคนบาป ไม่อาจรับได้ที่เห็นคนดีๆ (นี่คือสิ่งดีที่สุดที่เขาพูดถึงพระเยซูได้) ไปมีสามัคคีธรรมกับพวกคนบาป พระเจ้าจะทำแบบนั้นได้อย่างไร? คำตอบสำหรับภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกนี้จึงถูกเปิดเผย ส่วนหนึ่งอยู่ในเรื่องที่สาม สาวกของยอห์นไปถามพระเยซูว่าทำไมสาวกของพระองค์ไม่อดอาหาร ภายใต้พันธสัญญาเดิม ไม่มีทางออกสำหรับความบาป หรือหนทางที่จะได้สามัคคีธรรมกับองค์พระผู้เป็นเจ้า¹¹ ความมั่นใจว่าจะได้ร่วมโต๊ะเสวยต่อเบื้องพระพักตร์พระเจ้าเป็นบางสิ่งที่ให้ ความหวังสำหรับชีวิตนิรันดร์ (ดูสดุดี 23:4-6) ไม่ได้โดยหนทางของพันธสัญญาเดิม แต่โดยทางพันธสัญญาใหม่ – โดยการหลั่งพระโลหิตของพระเยซูคริสต์ – คนบาปจึงได้รับการอภัย และเข้าสู่สามัคคีธรรมนิรันดร์กับพระเจ้าได้

พระวจนะในพระกิตติคุณมัทธิวตอนนี้ให้ความมั่นใจกับเราว่ามีบางสิ่งนอก เหนือจากการอภัยบาป พระเยซูไม่เพียงแต่อภัยบาปให้คนบาป แต่ทรงเรียกให้คนบาปมาเป็นสาวกของพระองค์ และมามีส่วนในสามัคคีธรรมร่วมกันกับพระองค์ มัทธิว คนเก็บภาษีและเป็นคนบาป ถูกเรียกให้มาเป็นสาวก เราเห็นท่านและเพื่อนๆในกลุ่มคนบาป ได้นั่งร่วมโต๊ะเสวย เฉลิมฉลองการสถิตอยู่ด้วยของพระเยซูคริสต์

เป็นไปได้ที่บางคนต่อต้านไม่ยอมรับข้อเสนอการอภัยบาปนี้ เพราะพวกเขาคิดว่าจะทำให้ความสนุกสนานเพลิดเพลินของโลกนี้หมดไป ช่วยไปบอกมัทธิวกับเพื่อนๆด้วยนะครับ! วางใจในพระเยซูเป็นหนทางที่จะติดตามพระองค์ไป เข้าสู่ความปิติที่มีพระองค์อยู่ด้วย ไม่มีความสุขไหนดีไปกว่านี้ ทิ้งบูธภาษีไว้เบื้องหลัง มารับใช้พระองค์ การสถิตอยู่ของพระองค์นั้นชั่วนิรันดร์ ความสุขของพระองค์ก็ไม่จำกัดด้วยครับ

บทเรียนตอนนี้มีสิ่งที่นำไปใช้ได้มากมายสำหรับคนที่วางใจในการอภัยบาปของ พระเยซูแล้ว แรกสุด พระวจนะตอนนี้หนุนใจให้เรากล้าเข้าไปช่วยคนอื่น โดยเฉพาะคนที่หลงหาย ความเชื่อของชายสี่คนที่แบกแคร่คนง่อยไปหาพระองค์ทำให้พระองค์ทรงเห็นความ เชื่อของพวกเขา ในระดับหนึ่ง พวกเขาจึงเป็นเหมือนอุปกรณ์ในการรักษา (การอภัยบาป) ให้เพื่อน ให้เรายอมแบกแคร่ของคนที่หลงหาย ที่ต้องการการอภัยจากพระเยซูนะครับ

พระวจนะตอนนี้ยังเป็นการเตือนสติเราว่าการทำดีไม่ได้สงผลให้มนุษย์ยกย่องนับถือเสมอไป อาจนำมาซึ่งการข่มเหงด้วยซ้ำ:

18“ถ้า​โลก​นี้​เกลียด‍ชัง​พวก‍ท่าน ก็​จง​รู้​ว่า​โลก​เกลียด‍ชัง​เรา​ก่อน 19ถ้า ​พวก‍ท่าน​เป็น​ของ​โลก โลก​ก็​ย่อม​จะ​รัก​คน​ที่​เป็น​ของ​โลก​เอง แต่​เพราะ​ท่าน​ไม่‍ได้​เป็น​ของ​โลก คือ​เรา​เลือก​ท่าน​ออก​จาก​โลก เพราะ​เหตุ‍นี้ โลก​จึง​เกลียด‍ชัง​ท่าน 20จง​ระลึก‍ถึง​คำ​ที่​เรา​กล่าว​กับ​พวก‍ท่าน​แล้ว​ว่า ‘บ่าว​ไม่‍ได้​เป็น​ใหญ่​กว่า​นาย’ ถ้า​พวก‍เขา​ข่ม‍เหง​เรา เขา​ก็​จะ​ข่ม‍เหง​พวก‍ท่าน​ด้วย ถ้า​เขา​ปฏิ‌บัติ​ตาม​คำ​ของ​เรา พวก‍เขา​ก็​จะ​ปฏิ‌บัติ​ตาม​คำ​ของ​พวก‍ท่าน​ด้วย 21แต่​เขา​จะ​ทำ​ทุก‍สิ่ง‍เหล่า‍นี้​แก่​พวก‍ท่าน​เพราะ​นาม​ของ​เรา เพราะ​เขา​ไม่​รู้‍จัก​ผู้​ทรง​ใช้​เรา​มา (ยอห์น 15:18-21) ดู 1เปโตร 4:1-6; 12-16 ด้วย

พระเยซูถูกต่อต้านเพราะพระองค์ทำสิ่งดีในฐานะพระเจ้า เมื่อเรารับใช้ในพระนามของพระองค์ คาดหวังได้ว่าจะเจอการต่อต้าน เพราะพระนามของพระเยซูคริสต์

สุดท้ายนี้ เราควรเรียนรู้จากมัทธิวว่าพระเยซูไม่ได้เสด็จมาเพื่อ “ปะชุน” ชีวิตของเรา แต่มาเพื่อให้ชีวิตใหม่

17 ฉะนั้น ​ถ้า​ใคร​อยู่​ใน​พระ‍คริสต์ เขา​ก็​เป็น​คน​ที่​ถูก​สร้าง​ใหม่​แล้ว สิ่ง​สาร‌พัด​ที่​เก่าๆ ก็​ล่วง​ไป นี่‍แน่ะ​กลาย​เป็น​สิ่ง​ใหม่​ทั้ง​นั้น (2โครินธ์ 5:17)

ความเชื่อในพระคริสต์หมายถึงเมื่อเราตายจากชีวิตเก่า เราจะถูกสร้างขึ้นมาในชีวิตใหม่ทั้งหมด:

1 ถ้า​อย่าง​นั้นเรา​จะ​ว่า​อย่าง‍ไร? เรา​จะ​อยู่​ใน​บาป​ต่อ‍ไป​เพื่อ​ให้​พระ‍คุณ​เพิ่ม​ทวี​ขึ้น​หรือ? 2เปล่า‍เลย เรา​ที่​ตาย​ต่อ​บาป​แล้ว​จะ​มี​ชีวิต​ใน​บาป​ต่อ‍ไป​ได้​อย่าง‍ไร? 3ท่าน‍ทั้ง‍หลาย ​ไม่​รู้​หรือ​ว่า เรา​ผู้​ที่​ได้​รับ​บัพ‌ติศ‌มา​เข้า​ใน​พระ‍เยซู‍คริสต์ ก็​ได้​รับ​บัพ‌ติศ‌มา​นั้น​เข้า​ใน​การ​ตาย​ของ​พระ‍องค์? 4เพราะ‍ฉะนั้น เรา​จึง​ถูก​ฝัง​ไว้​กับ​พระ‍องค์​แล้ว โดย​การ​รับ​บัพ‌ติศ‌มา​เข้า​ใน​การ​ตาย​นั้น เพื่อ​ว่า​เมื่อ​พระ‍บิดา​ทรง​ให้​พระ‍คริสต์​เป็น​ขึ้น​มา​จาก​ตาย​โดย​ พระ‍สิริ​ของ​พระ‍องค์​แล้ว เรา​ก็​จะ​ได้​ดำ‌เนิน​ตาม​ชีวิต​ใหม่​ด้วย​เหมือน‍กัน 5เพราะ‍ว่า ​ถ้า​เรา​เข้า​สนิท​กับ​พระ‍องค์​แล้ว​ใน​การ​ตาย​อย่าง​พระ‍องค์ เรา​ก็​จะ​เข้า​สนิท​กับ​พระ‍องค์​ใน​การ​เป็น​ขึ้น​จาก​ตาย​อย่าง​พระ‍องค์ 6เรา ​รู้​แล้ว​ว่า คน‍เก่า​ของ​เรา​นั้น​ถูก​ตรึง​ไว้​กับ​พระ‍องค์​แล้ว เพื่อ​ตัว​ที่​บาป​นั้น​จะ​ถูก​ทำ‍ลาย​ให้​สิ้น‍ไป และ​เรา​จะ​ไม่​เป็น​ทาส​ของ​บาป​อีก‍ต่อ‍ไป 7เพราะ‍ว่า​ผู้​ที่​ตาย​แล้ว​ก็​พ้น​จาก​บาป 8แต่​ถ้า​เรา​ตาย​แล้ว​กับ​พระ‍คริสต์ เรา​เชื่อ​ว่า​เรา​จะ​มี​ชีวิต​อยู่​กับ​พระ‍องค์​ด้วย 9เรา ​รู้​อยู่​ว่า พระ‍เจ้า​ทรง​ให้​พระ‍คริสต์​เป็น​ขึ้น​มา​จาก​ตาย แล้ว​พระ‍องค์​จะ​ไม่​ตาย​อีก ความ​ตาย​จะ​ไม่‍มี​อำนาจ​เหนือ​พระ‍องค์​ต่อ‍ไป 10ด้วย‍ว่า ​ซึ่ง​พระ‍องค์​ได้​ทรง​ตาย​นั้น​พระ‍องค์​ได้​ทรง​ตาย​ต่อ​บาป​ครั้ง​เดียว ​เป็น​พอ แต่​ซึ่ง​พระ‍องค์​ทรง​ชีวิต​อยู่​นั้น พระ‍องค์​ทรง​ชีวิต​สนิท​กับ​พระ‍เจ้า 11ใน​ทำ‌นอง​เดียว‍กัน พวก‍ท่าน​จง​ถือ‍ว่า​ท่าน​ได้​ตาย​ต่อ​บาป และ​มี​ชีวิต​สนิท​กับ​พระ‍เจ้า​โดย​พระ‍เยซู‍คริสต์ (โรม 6:1-11)

ในตอนที่พระกิตติคุณถูกนำเสนอ เป็นเหมือนบางสิ่งที่ “เพิ่มเติม” เข้ามา ผู้คนหลงเชื่อไปว่าพวกเขายังดำเนินชีวิตในแบบเดิมๆอย่างที่เคยได้ และยังได้รับความมั่นใจในชีวิตนิรันดร์ พระกิตติคุณไม่ใช่เป็นการปะของใหม่เข้าไปนะครับ พระกิตติคุณของพระเยซูคริสต์เป็นน้ำองุ่นหมักใหม่ เมื่อเราได้รับความรอดแล้ว เราได้รับความรอดเพื่อมีชีวิตใหม่ที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิง ไม่เพียงแต่ได้เข้ามีสามัคคีธรรมกับพระเจ้า แต่เราต้องตายต่อวิถีชีวิตเดิมๆด้วย:

17เพราะ‍ฉะนั้น ข้าพ‌เจ้า​ขอ​กล่าว​เช่น‍นี้​และ​ยืน‍ยัน​ใน​องค์‍พระ‍ผู้‍เป็น‍เจ้า​ว่า อย่า​ดำ‌เนิน​ชีวิต​แบบ​เดียว​กับ​ที่​พวก​ต่าง‍ชาติ​ดำ‌เนิน​กัน​ อีก‍ต่อ‍ไป คือ​มี​ใจ​จด‍จ่อ​อยู่​กับ​สิ่ง‍ไร้‍สาระ 18ความ ​คิด​ของ​เขา‍ทั้ง‍หลาย​ถูก​ทำ​ให้​มืด‍มน​ไป และ​เขา​ขาด​จาก​ชีวิต​ที่​มา​จาก​พระ‍เจ้า​เนื่อง‍จาก​ความ​ไม่​รู้​ที่​ อยู่​ใน​ตัว และ​ความ​แข็ง‍กระ‌ด้าง​ใน​จิต‍ใจ 19พวก‍เขา​ไม่‍มี​ความ​รู้‍สึก​ละ‍อาย​และ​ปล่อย​ตัว​ใน​การ​ลา‌มก​เพื่อ​ทำ ​การ​โส‌โครก​ทุก​แบบ​โดย​ปราศ‌จาก​การ​เหนี่ยว‍รั้ง​ตน 20แต่​ท่าน​ทั้ง‍หลาย​ไม่‍ได้​เรียน‍รู้​ถึง​พระ‍คริสต์​แบบ​นั้น 21พวก‍ท่าน ​เคย​ฟัง​เรื่อง​ของ​พระ‍องค์​แล้ว​อย่าง​แน่‍นอน และ​เคย​ได้​รับ​การ​สอน​เรื่อง​พระ‍องค์​ตาม​สัจ‌ธรรม​ที่​อยู่​ใน​ พระ‍เยซู​แล้ว 22คือ​ได้​รับ​การ​สอน​ให้​ทิ้ง​ตัว​เก่า​ของ​พวก‍ท่าน​ที่​คู่​กับ​การ​ ประ‌พฤติ​แบบ​เดิม ซึ่ง​ถูก​ตัณ‌หา​ล่อ‍ลวง​ทำ​ให้​พินาศ​ไป 23และ​ให้​วิญ‌ญาณ​และ​จิต‍ใจ​ของ​พวก‍ท่าน​ได้​รับ​การ​เปลี่ยน​ใหม่ 24และ​รับ​การ​สอน​ให้​สวม​สภาพ​ใหม่​ซึ่ง​ได้​รับ​การ​สร้าง​ขึ้น​ตาม​แบบ​ ของ​พระ‍เจ้า​ใน​ความ​ชอบ‍ธรรม​และ​ความ​บริ‌สุทธิ์​อย่าง​แท้‍จริง (เอเฟซัส 4:17-24)

ขอพระเจ้านำพระวจนะของพระองค์จากในพระกิตติคุณมัทธิวมาใช้เพื่อให้เรา โอบกอดพระผู้ช่วยให้รอดของเราไว้ พระองค์ผู้เดียวคือหนทางที่เราจะได้รับการอภัยบาป และได้เข้าส่วนมีสามัคคีธรรมเฉลิมฉลองกับองค์พระผู้เป็นเจ้า

---

¹ 1 ลิขสิทธิ 2003 โดย Bible Chapel, 418 E. Main Street, Richardson, TX 75081. ดัดแปลงจากต้นฉบับของบทเรียนที่ 38 ในบทเรียนต่อเนื่องของพระกิตติคุณมัทธิว จัดเตรียมโดย ศบ โรเบิร์ต แอล เดฟฟินบาว พฤษภาคม 30, 2004

² 2 นอกเหนือจากที่บ่งไว้ พระวจนะที่นำมาอ้างอิงทั้งหมดมาจาก NET Bible (The NEW ENGLISH TRANSLATION) เป็น ฉบับแปลใหม่ทั้งหมด ไม่ใช่นำฉบับเก่าในภาษาอังกฤษมาเรียบเรียงใหม่ ใช้ผู้เชี่ยวชาญและนักวิชาการพระคัมภีร์มากกว่า ยี่สิบคน รวบรวมข้อมูล ทั้งจากภาษาฮีบรูโดยตรง ภาษาอาราเมข และภาษากรีก โครงการแปลนี้เริ่มมาจากที่เราต้องการนำ พระคัมภีร์ เผยแพร่ผ่านสื่ออีเลคโทรนิค เพื่อรองรับการใช้งานทางอินเตอร์เน็ท และซีดี (compact disk) ที่ใดก็ตามในโลก ที่ต่อเข้าอินเตอร์เน็ทได้ ก็สามารถเรียกดู และพริ้นทข้อมูลไว้เพื่อใช้ศึกษาเป็นการส่วนตัวได้โดยไม่คิดมูลค่า นอกจากนี้ ผู้ใดก็ตาม ที่ต้องการนำข้อมูลเกี่ยวกับพระคัมภีร์ไปเผยแพร่ต่อโดยไม่คิดเงิน สามารถทำได้จากเว็บไซด์ : www.netbible.org.

³ 3 จากหนังสือของ William Hendriksen, Exposition of the Gospel According to John, 2 vols. (Grand Rapids: Baker Book House, 1953-1954), vol. 2, p. 122.

⁴ 4 ผมคิดว่าการแปลแบบนี้คงต้องมีเหตุผล ถ้าตามเนื้อหาบ่งว่าพระเยซูทรงเห็น ทรงรู้ความคิด หรือรู้เหตุผลพวกเขาอย่างที่บางฉบับแปล ทั้งมาระโก 2:8 และลูกา 5:22 ทำให้เห็นชัดว่าพระเยซูทรงแยกแยะความคิดในใจพวกเขาได้ หรืออาจเป็นได้ที่พวกเขากระซิบกระซาบกัน แต่ไม่คิดว่าเนื้อหาตอนนี้ ตอนที่พระเยซูประกาศว่าทรงเป็นพระเจ้า แล้วคิดว่าผู้เขียนกำลังบอกว่าพระองค์ทรงอ่านจากภาษากายของพวกเขา

⁵ 5 เรารู้แน่นอนว่าการสำนึกผิดกลับใจที่แท้จริงและความเชื่อจะเกิดผล “จงพิสูจน์การกลับใจของเจ้าด้วยผลที่เกิดขึ้น” (มัทธิว 3:8 และ 7:15-20) แต่ตรงนี้พระเยซูทรงพูดถึงในทันที ไม่มีข้อหักล้าง พิสูจน์ได้

⁶ 6 มัทธิว มาระโก และลูกา

⁷ 7 ในมัทธิว 10:3 บอกว่า “มัทธิวเป็นคนเก็บภาษี”

⁸ 8 เป็นได้หรือไม่ที่ลูกา 18:9-14 เป็นมากกว่าคำอุปมา? และคนเก็บภาษีที่พูดถึงอาจเป็นมัทธิว? เพราะเรื่องการทรงเรียกของมัทธิวอาจสนับสนุนพระวจนะตอนนี้ ถึงแม้ไม่ได้เจาะจงว่าเป็นมัทธิวก็ตาม

⁹ 9 “ในสองวัน”

¹⁰ 10 ”ในวันที่สาม”

¹¹ 11 ที่อ่านจากในหนังสืออพยพ 24:9-11 ไม่มีพระวจนะตอนอื่นที่พูดเรื่องแบบเดียวกันนี้ในพระคัมภีร์เดิม เป็นเหตุการณ์ที่แทบไม่เคย และไม่คาดคิดมาก่อน เป็นการเล็งถึงสวรรค์