MENU

Where the world comes to study the Bible

Jurnalul Electronic Al Păstorilor, Rom Ed 9, Ediţia Toamnă 2013

Ediţia Toamnă 2013

Produs de ...

Dr. Roger Pascoe, Preşedinte,

The Institute for Biblical Preaching

Cambridge, Ontario, Canada

www.tibp.ca

“Întărind Biserica în Predicare Biblică şi Conducere”

Partea I: Predicarea: Pregătirea Predicatorului

“Predicarea şi Lucrarea lui Dumnezeu” Pt. 3

De: Dr. Roger Pascoe

The Institute for Biblical Preaching

Cambridge, Ontario, Canada

În ediţia de primăvară şi vară 2013 a acestui Jurnal al Păstorilor (publicat pe acest website), am discutat despre pregătirea spirituală şi personală a predicatorului. Vom continua acest subiect din nou în această ediţie. Ceea ce învăţăm este că înainte de a predica Cuvântul cu putere, acurateţe şi credibilitate, trebuie să fii calificat spiritual şi personal. Persoana calificată pentru a predica Cuvântul este numită „omul lui Dumnezeu” de către apostolul Pavel.

De asemenea observăm că, pentru a fi calificat să slujeşti Domnului în lucrare, trebuie să ai în atenţie patru domenii principale: (1) păzeşte-ţi viaţa morală; (2) condu-ţi viaţă de acasă; (3) îngrijeşte-te de viaţa personală; (4) disciplinează-ţi viaţa de slujire. Ultima data am discutat despre „Păzeşte-ţi viaţa morală”. În această ediţie vom privi la celelalte trei aspecte ale omului lui Dumnezeu.

Condu-ţi viaţa de acasă (1 Tim. 3:5)

Caracterul adevărat al omului, valorile şi stilul de viaţă se vad acasă. Acolo se vede cin este el cu adevărat. John MacArthur spune: „De vreme ce păstorul trebuie să fie liderul bisericii Domnului şi un părinte iubitor pentru familia lui Dumnezeu, unde se poate califica mai bine decât în conducerea spirituală a propriei lui familii?”1 Dacă un bărbat nu se poate raporta corect la soţia şi copii lui, dacă nu îşi poate conduce propria lui casă, cum va putea să conducă biserica? (1 Tim. 3:5) Conducerea spirituală în casă este premisa pentru conducerea în biserică. Aceeaşi conducere jertfitoare şi slujitoare pe care o aştepţi în conducerea bisericii trebuie să fie evidentă acasă.

De aceea, viaţa ta de familie trebuie să fie caracterizată de echilibru, bucurie şi supunere faţă de Cuvânt, disciplină, ascultare, dragoste, spontaneitate, slujire, sacrificiu pentru ceilalţi, respect reciproc, etc. De aceea, dedică timp adecvat şi de calitate şi atenţie faţă de soţia ta şi familie, iar apoi ia asupra ta responsabilitatea ritmului şi direcţiei spirituale fiind un exemplu duhovnicesc. Tu eşti responsabil de stabilirea priorităţilor spirituale şi concentrare asupra căminului. De vreme ce predici şi înveţi prioritatea Scripturii şi ascultarea de Dumnezeu în viaţă ta de slujire, fii sigur că eşti un exemplu al acestor lucruri în viaţa ta de familie.

Dacă tu nu aşezi un exemplu, dar ceri respectul soţiei şi copiilor, cum vei putea face aceasta în biserică, sau într-o agenţie de misiune sau într-o slujire para-bisericească?

De aceea vreau să te încurajez să pui deoparte timp adecvat şi potrivit pentru soţia şi copii tăi. Nu îi pune pe locul secund, după slujire sau biserică. Posibil că ai criticat pe cineva din biserica ta pentru că a făcut lucrul acesta, aşadar nu o fă şi tu. Arată familiei tale că eşti gata să laşi deoparte orice altceva pentru că îi preţuieşti pe ei. Fii accesibil, fii disponibil pentru ei prin prezenţa ta, în mintea şi emoţiile tale.

Fii responsabil de bunăstarea spirituală, fizică, emoţională şi mentală a tuturor din familia ta. Dacă nu îţi iei această responsabilitate acasă, cum o vei putea face în slujirea ta, dovedind credibilitate sau succes?

Aşadar oamenii lui Dumnezeu trebuie să fie soţii şi taţi iubitori şi credincioşi.

1. Fii Un Soţ Iubitor Şi Credincios (1 Tim. 3:2; cf. Efes. 5:22-33)

Te încurajez să-ţi laşi soţia să să-şi dezvolte şi să-şi stabilească mai degrabă propria ei identitate, să-şi exercite darurile ei, decât să-şi derive identitatea ei din identitatea ta şi din vocaţia ta ca pastor. De asemenea, ea trebuie să te sprijine în rolul tău de păstor şi viaţa ei trebuie să-ţi dea având, nu să te frâneze.

Sunt atât de multe surse de stres pentru soţiile păstorilor:

  • Câteodată se simt pe locul doi, după cerinţele lucrării soţului şi asta poate duce la resentimente.
  • Se pot simţi izolate, fără prieteni apropiaţi în biserica, lucru ce poate duce la singurătate.
  • Văd că soţii lor primesc atenţii de la alte femei din biserică, lucru ce poate duce la gelozie şi suspiciune.
  • De multe ori simt presiunea de a fi perfecte, lucru ce duce la o imagine falsă, în încercarea de a mulţumi pe toată lumea.
  • Pot trăi într-un „acvariu” spiritual la biserică, lucru ce poate duce la oboseală spirituală
  • Câteodată păstorii nu câştigă mulţi bani, lucru ce poate face ca soţia să cadă sub presiune financiară
  • Câteodată există o întrerupere a intimităţii în căsătorie şi o lipsă a sprijinului reciproc din cauza cerinţelor lucrării, lucru ce poate duce la răcire, mânie, anxietate, depresie şi îndepărtare sexuală.

Toate aceste surse de stres pot duce la dificultăţi în familie. Aşadar haideţi să fim plini de dragoste, sensibili, susţinători şi credincioşi soţiilor noastre.

2. Fii Un Tată Iubitor Şi Credincios(1 Tim. 3:4; Efes. 6:4)

Fii binevoitor şi blând cu copii tăi (cf. 1 Tes. 2:7, 11). Fii într-o relaţie bună cu mama lor şi prin mărturia creştină arată copiilor tăi ce înseamnă să fii un creştin evlavios şi consecvent. Dacă vrei să fii folosit de Dumnezeu ca lider spiritual al bisericii, începe prin a fii un lider spiritual al copiilor tăi.

Ţine minte să nu foloseşti copii tăi pe post de ilustraţii de la amvon, chiar dacă ei sunt de acord. Copii tind să agreeze repede aşa ceva dar atunci când reflectoarele sunt pe ei, s-ar putea să apară resentimente.

Nu neglija timpul petrecut cu copii tăi. Nu există acel timp de „calitate” care să compenseze lipsa „cantităţii”. Copii tăi au nevoie de timpul tău şi de atenţia ta.

Familia ta este de o importanţă supremă. Este o responsabilitate cu care te-ai încărcat când ai primit copii. Nu poţi scăpa de ea. Aşadar ia această responsabilitate ca un lider evlavios.

Nu lăsa ca copii tăi să simtă că sunt pe locul doi – nici chiar după lucrare – pentru că vor fi frustraţi. Dacă lucrarea şi responsabilităţile familiale sunt într-un conflict continuu, atunci ajustează-ți agenda lucrării.

Oferă copiilor tăi spaţiu pentru a creşte ca persoane, aşa cum Dumnezeu i-a creat să fie. De multe ori, copii crescuţi în casele păstorilor simt presiunea de a fi perfecţi. Dacă soţia ta se simte ca într-un acvariu, cu cât mai mult copii tăi! Aşadar, haideţi să nu punem presiune, obligându-i să se conformeze aşteptărilor celorlalţi oamenii. Îi putem ajuta să treacă peste asta, menţinând o intimitate continuă în casele noastre şi oferindu-le o copilărie normală.

În cele din urmă, haideţi să-i protejăm de cinism prin a nu discuta problemele din biserică în faţa copiilor noştri.

Hrănește-Ți Omul Din Lăuntru

În lucrare folosești foarte multă energie emoțională, spirituală, mentală și fizică. Nu numai că slujirea îți acaparează întreaga personalitate, dar într-un mod foarte ușor ajunge să absoarbă totul. Înainte ca să îți dai seama, nu mai ai viață sau interese în afara slujirii. Din acest motiv, trebuie să te disciplinezi și să te îngirijești de persoana ta, punând timp deoparte pentru:

1. Restaurare Spirituală

Dacă ești pastorul unei biserici locale, dai totul pentru biserica pe care o slujești – încurajare, îmbărbătare, mustrare, avertizare, consiliere, predicare, învățătură. Dacă faci acest lucru suficient de mult timp fără ca să te hrănești tu însuți din punct de vedere spiritual, în cele din urmă vei rămâne gol. Într-un moment Domnul Isus le-a spus ucenicilor să vină în deșert pentru o perioadă de odihnă.

Trebuie să te hrănești din punct de vedere spiritual. Cum poți să faci acest lucru? O modalitate ar fi să ai pe altcineva care să te încurajeze. Ascultă pe alți predicatori, citește cărți devoționale, participă la conferințe, sau invită predicatori într-un mod regulat ca să predice pentru tine – este bine pentru biserică și pentru tine. Indiferent de varianta pe care o alegi pentru a fi restaurat din punct de vedere spiritual, disciplinează-te astfel încât aceasta să fie făcută în mod regulat pentru ca bateriile tale să nu ajungă descărcate.

2. Reîmprospătare mentală

O viață mentală sănătoasă necesită atât relaxare cât și stimulare. Relaxarea mentală poate lua diferite forme cum ar fi vacanțe obișnuite, plimbări cu soția, o seară de părtășie alături de prieteni cu care te poți relaxa și să fi tu insuți.

Și nu uita să îți programezi timp pentru a fi singur – solitudinea este bună, în special pentru relaxare mentală.

Opusul acesteia este însă și el necesar – stimularea mentală. Apostolul Pavel scria: „Tot ce este adevărat, tot ce este vrednic de cinste, tot ce este drept, tot ce este curat, tot ce este vrednic de iubit, tot ce este vrednic de primit, orice faptă bună, și orice laudă, aceea să vă însuflețească”(Filip.4:8). „Tot ce este vrednic” stimulează mintea cu gânduri

“Aceste lucruri” iti stimuleaza mintea cu ganduri bune si subiecte provocatorare care te vor edifica.

Nu devenii inactiv sau necurat in gandirea ta. Iti poti tine mintea treaza si stimulata astfel:

  • Citind carti bune pe subiecte cat mai diverse
  • Asociindu-te cu oameni care impartasesc aceleasi idei privind abilitatile intelectuale si maturitatea spirituala, care se pot angaja in conversatii antrenante despre subiecte esentiale
  • Ascultand muzica buna care sa te ajute
  • Ascultand predici bune
  • Imbunatateste-ti in mod continuu abilitatile profesionale prin participarea la cursuri si seminarii – in mod special la cele despre predicare si conducerea bisericii.

3. Recreerea Fizica

In 1 Timotei 4:8, apostolul spune: “Exercitiul fizic ajuta putin”– i.e. are ceva valoare. Fiecare pastor are nevoie sa isi ia timp pentru munca fizica afara si pentru recreere fizica pentru a compensa responsabilitatile menatale si spirituale ce vin din predicare. Nu intelege gresit, predicarea si slujirea pastorala inseamna munca grea. Sa iti petreci toata ziua la intalniri, consiliere, administrare, studii inseamna sa iti planifici timp si pentru ceva activ.

Activitatea fizica este buna nu doar pentru trupul tau dar si pentru mintea ta. A avea grija de trupurile noastre este o administrare la fel de importanta ca administrarea banilor, a timpului, si a darurilor spirituale. Pavel a crezut ca trupul trebuie sa fie consacreat (Rom. 12:1); pastrat (1 Tes. 5:23), antrenat (1 Tim. 4:8), si disciplinat (1 Cor. 9:24-27). Nu uitati, “trupul vostru este templul Duhului Sfant “(1 Cor. 6:19-20).Asadar, trebuie sa avem grija cum il folosim. Trebuie sa il pastram in curatie pentru gloria lui Dumnezeu. Trebuie sa ii mentinem sanatatea. Si trebuie sa il “glorificam pe Dumnezeu in duhul si trupul nostru care sunt ale lui Dumnezeu” (1 Cor. 6:20).

O parte din acest proces de a avea grija de trupul nostru il reprezinta angajarea intr-o forma de exercitii fizice in ideea de a-l mentine in greutate si sanatate. Incearca sa te disciplinezi in acest domeniu. Pe masura ce vei imbatranii o sa fi multumitor ca ai facut-o.

4. Recuperare Emotionala

Pastorii sunt foarte vazuti si auziti – toata lumea vede ce faci si aude ce spui. Unele lucruri pe care le spunem si le facem vor genera:

  • Critica din parea celor al carui cuget va reactiona la ceea ce spunem
  • Conflict si, poate, judecata din partea celor care nu sunt de acord cu noi
  • Ingrijorare pentru cei pentru care suntem responsabili fizic, emotional si spiritual

Conflictul si critica au un cost emotional ridicata. De aceea, din cand in cand avem nevoie sa ne recuperam emotional. Cum putem face acest lucru? Cateva sugestii

  • Bucura-te de partasia cu prietenii care te incurajaza si te ajuta sa razi
  • Intalneste-te cu alti pastori care te pot sfatuii cum sa tratezi situatiile dificile
  • Citeste carti despre slujirea pastorala – vei descoperii ca nu esti singur; chiar si predicatorii remarcabilii se confrunta cu conflictele si critica.

Disciplinarea Vietii De Slujire (2 Tim. 2:1–6, 15)

Un lider / predicator bun are solemna responsabilitate de a se “infatisa inaintea lui Dumnezeu ca un om incercat, ca un lucrator care nu are de ce sa ii fie rusine si care imparte drept Cuvantul adevarului.” (2 Tim 2:15)

Acest standard al predicarii biblice este descris mai sus in acest capitol prin trei imagini privind efortul disciplinarii - disciplina si angajamentul zilnic al unui soldat, al unui atlet, al unui agricultor (2 Tim. 2:1-6). Imaginile care ne sunt trasate in aceste versete zugravesc disciplina, datoria si devotamentul, care, atunci cand sunt manifestate, aduc rasplata.

1. Liderii evlaviosi trebuie sa aiba acea „tinta unica” a unui soldat (2:3-4)

In primul rand, principala tinta a unui soldat este aceea de a fi gata intotdeauna de a suferi (2:3) – de a „indura greutati”. Suferinta este de asteptat in slujire datorita razboiului spiritual (Ef. 6:1-20) si a tratamentelor rele.

In al doilea rand, principala tinta a unui soldat este de a fi gata de sacrificiu (2:4a). Nu poti fi preocupat cu „treburile vietii” daca vrei sa fi intotdeauna la datorie si disponibil pentru lucrare. Aceasta este o chemare la sacrificiu – sa de debarasezi de orice alta datorie care te-ar putea distrage de la principala preocupare. Asta nu inseamna ca este gresit in “treburile vietii” insa acestea au tendinta de a ne incurca, si pentru aceasta ele trebuiesc puse deoparte.

Orice ne-ar fura din timpul nostru necesar cu Dumnezeu (in rugaciune si in Cuvant) si pentru Dumnezeu trebuie sacrificat.

In al treilea rand, principala tinta a unui soldat este aceea de a avea intotdeauna dorinta si de a fi gata pentru oaste (2:4b) – „dacă vrea să placă celui ce l -a scris la oaste”. Ca si soldati ai Domnului Isus Hristos, noi trebuie sa fim gata sa il slujim pe Cel care ne-a inscris in oastea Sa. Suntem intotdeauna de serviciu.

Un soldat adevărat este marcat de devotiune din toata inima pentru slujire, angajament total si care nu are nimic care sa il tina pe loc. Rasplata unui soldat este aprobarea ofiterului superior. Pentru aceasta lucram noi – pentru aprobarea Domnului.

2. Liderii evlaviosi trebuie sa aiba „efortul intens” al unui atlet (2:5)

Un atlet An athlete displays strenuous effort in training and competing. In order to win an athlete must strive toward three objectives:

  1. Tinteste excelenta. Aceasta implica exercitiu, efort, antrenament, intelepciune, angajament, competitie, si acestea facute bine. Predicatorii trebuie sa faca lucrarea lor cu excelenta si intelepciune.
  2. Tinteste dupa randuieli. Aceasta inseamna sa te supui regulilor, in mod sincer. Cunoscand regulile si urmandu-le, chiar si atunci cand nimeni nu se uita. Predicatorii trebuie sa aiba o asemenea integritate.
  3. Tinteste sa castigi. Rasplata este de a primi cununa, de a fi victorios, cautand doar aprobarea Domnului. Rasplata predicatorului este acceptarea din partea Domnului acum si cununa sus in cer.
    Un atlet trebuie sa aiba o discipina totala daca doreste sa participe in competitie si sa castige dupa reguli. Iar rasplata este acea de a fi „incoronat” ca si castigator.

3. Liderii evlaviosi trebuie sa aibă „perseverenta continua” a unui fermier (2:6)

Fermierul lucreaza mult si din greu fara a avea vreun semn de succes. Aceasta necesita foarte multa auto-disciplina si perseverenta. Dupa pregatirea terenului si plantarea semintei, ei trebuie sa astepte recolta. Aceasta necesita incredere – incredere in Dumnezeu, pentru ca numai Dumnezeu poate face ca o samanta sa creasca si sa produca o recolta. Fermierii trebuie sa munceasca din greu si sa fie dependenti.

Predicatorii duhovnicesti pot pregati cele mai bune predici si studii biblice si sa le transmita cu mare pasiune dar rezultatele, de a aduce pe cei morti la viața, ii apartin Domnului (Ef.2:1).

Concluzii

Numai prin munca asidua, angajament din toata inima, si auto-disciplina putem sa ne infatisam ca niste lucratori „vrednici inaintea lui Dumnezeu” care „nu au nimic de care sa se rusineze” (2:15).

Este usor sa devii lenes in lucrare, sa iti pierzi angajamentul si sa devii descurajat.

Haideti sa ne disciplinam in a pune timp si energia necesara pentru a ne face treaba bine. Sa ne comportam astfel incat oamenii sa vada ca noi suntem dedicati marturiei crestine si slujirii. Nu fi cu inima impartita cu privire la viața ta crestina sau sa fi satisfacut cu mediocritate in slujirea ta. Predicarea si conducerea bisericii inseamna munca grea! Si tot ceea ce facem trebuie facut pentru gloria lui Dumnezeu iar asta inseamna sa o facem cu toate puterea noastra si cu excelenta.

La un nivel personal, masurarea slujirii crestine pentru omul lui Dumnezeu inseamna, pe de-o parte, a fi cu luare aminte pentru a fi gasit fara pata inaintea lui Dumnezeu, si pe de cealalta parte, a fi un slujitor care nu are nimic de ce sa ii fie rusine.

La un nivel practic, masura unei slujiri crestine pentru omul lui Dumnezeu inseamna predicare si invatatura corecta, appropriate, si cu autoritate – impartind corect cuvantul adevarului.

Partea A-II-A. Lidership: A Fi Un Exemplu Crestin

“Sfintirea Ta Personala”

By: Dr. Roger Pascoe

The Institute for Biblical Preaching

Cambridge, Ontario

Vom continua tema sfințeniei personale din ultima noastra editie a Jurnalului Electronic al Păstorilor. Ultima dată când am discutat puritate în viețile noastre sociale. În această ediție, ne vom uita la puritate în gândurile noastre, motivele, și cuvinte.

Puritate In Gandire (2 Cor. 10:5)

Gandurile noastre pot fi atat de pacatoase, nu-i asa? Cateodata te gandesti de unde iti vin anumite ganduri. Fara indoiala ele izvorasc din natura noastra pacatoasa, activate de Satan si de ispitele pe care el le pune in calea noastra.

Pentru a ne pastra puritatea in ganduri trebuie sa fim atenti cu privire la lucrurile la care ne gandim. Trebuie sa ne disciplinam mintea astfel incat sa controlam gandurile pe care le alimentam. Cand gandurile noastre sunt necontrolate, fanteziile pot usor sa preia controlul mintii noastre. Iar fanteziile care sunt necontrolate tind sa devina realitate. Biblia spune, „ceea ce omul gandeste, aceea el este” (Prov. 23:7). Gandurile noastre modeleaza caracterul si comportamentul nostru. Fiecare actiune sau obicei incepe cu un gand.

Deci,trebuie sa fim atenti la ce ne gandim.

Dacă aveți în minte gânduri nesănătoase sau păcătoase , rugați-vă lui Dumnezeu să le alunge din mintea ta . Aceasta funcționează ! Dumnezeu ne eliberează de rău , pentru că puterea lui Dumnezeu este mai mare decât Satan sau decât orice ispită pământească .

Gândurile noastre sunt de multe ori generate de lucruri pe care le -am citit sau văzut . Deci, fi atent la ceea ce te uiți, pentru că ceea ce te privești pătrunde în inima ta și are un impact asupra dorintelor tale . “Apoi pofta, cînd a zămislit, dă naştere păcatului; şi păcatul odată făptuit, aduce moartea.” ( Iacov 1:15 ) . Acesta este modelul , dacă gândurile noastre merg necontrolate .

Probabil că ceea ce se întâmplă în minte este mult mai periculos decât toate celelalte ( mai mult chiar decât acțiunile exterioare ), pentru că nimeni nu poate vedea gândurile. Nimeni nu te poate trage la răspundere pentru ceea ce gândești pentru că nimeni nu le știe. Dar Isus a spus : “ce iese din gură, vine din inimă, şi aceea spurcă pe om. Căci din inimă ies gîndurile rele, uciderile, preacurviile, curviile, furtişagurile, mărturiile mincinoase, hulele.” ( Matei 15:18-20 ) Ce se întâmplă în mintea ta va ieși la iveală - . Fie gândurile bune fie cele rele . Și aceste gânduri vor sta la baza a ceea ce esti si ceea ce faci .

Puritate In Motiv

Motivele impure sunt atunci când facem lucrurile corecte pentru motive greșite – când facem ceva pentru a obține un rezultat dorit, dar pentru un motiv gresit. Deci, haideți să ne întrebăm: de ce facem lucrarea? Care este motivația noastră? Noi trebuie să facem ceea ce trebuie si pentru motivele corecte.

În Apoc. 2:2-3 biserica din Efes a făcut lururile bune dar dintr-o motivație greșită. – mai exact, ei nu au făcut lucrarea din dragoste pentru Hristos. Avertismentul este că, dacă nu se vor pocăi de motivele lor necurate, Dumnezeu va îndepărta sfeșnicul de la ei (mărturia lor publică ca biserică). Pentru cine facem lucrarea? Pentru ce trăim?

Facem lucrarea pentru propria noastră glorie asemenea celor care “se laudă singuri” care “se măsoară cu ei înşişi şi se pun alături ei cu ei înşişi, sînt fără pricepere.” (2 Cor. 10:12)?

Trăim pentru câștigul nostru personal, cum ar fi cele care “presupun că evlavia este un mijloc de câștig” (1 Tim. 6:05)?

Căutăm noi propria noastră promovare? Isus a spus: “Sunt printre voi ca unul care slujește” (Luca 22:27). Pavel a spus că el a “slujit Domnului cu toată smerenia, cu multe lacrimi și încercări” (Faptele Apostolilor 20:19).

În cartea sa, “Păstorind Biserica,” Joe Stowell, scrie: “Cei care slujesc spre slava și câștigul Lui găsesc cea mai mare bucurie a lor nu în afirmația ce ar putea veni la ușă, după predică, ci într-o viață care, în timp, este schimbată prin intermediul slujirii de proclamare. Într-o viață care aduce acum mai multă slavă lui Dumnezeu decât în vremurile de demult. Într-o viață care dă credit la Dumnezeu - nu noi - pentru ceea ce a făcut Dumnezeu în viețile lor prin noi “Da.!

Motivele curate ne fac să slujim pentru slava lui Hristos și de a beneficia de împărăția Lui. Motivația lui Pavel pentru lucrare a fost că “Hristos va fi proslăvit în trupul meu, fie prin viață sau prin moarte. Căci pentru mine a trăi este Hristos și a muri este un câștig “(Filipeni 1:20). Pavel a spus, “Eu sunt ultimul dintre apostoli și nu merit să fiu numit apostol” (1 Cor. 15:9). Motivul lui Ioan Botezătorul a fost că Isus Hristos “trebuie să crească, dar eu să mă micșorez” (Ioan 3:30).

Să ne verificăm inimile noastre să vedem care sunt motivele noastre ca și lideri ai poporului lui Dumnezeu.

Puritate In Cuvant (1 Tim. 4:12; Tit. 2:7)

Discursul nostru este un domeniu care poate fi cel mai periculos și cel în care se pot strecura greșeli cel mai ușor. Ce spunem (cuvintele și expresiile pe care le folosim) și cum le spunem (limbajul corpului, tonul vocii), poate să împuternicească rolul nostru de lider sau să îl imobilizeze. Puteți da un sens total diferit cuvintelor pe care le utilizați doar prin punerea unui accent în mod diferit sau prin limbajul corpului.

Trebuie să fim atenți cu privire la alegerea cuvintelor noastre. Am observat din ce in ce mai multe cuvinte și expresii seculare nepotrivite folosite de creștini (și predicatori), cuvinte care în alte vremuri nu ar fi fost niciodată folosite de creștini. Am auzit pastori și lideri creștini spun lucruri care mă fac să mă pitesc. Uneori, ei folosesc expresii care sunt comune in societatea noastră, dar care nu ar trebui să fie parte din limbajul nostru de comunicare. Am auzit lideri din biserică folosind cuvinte de argou tot timpul, care sunt derivate din cuvintele de blestem (și cred că ei nici macar nu știu asta).

Cuvintele sunt spuse atât de ușor și nu pot fi retrase. Când au ieșit, ele sunt ca apa care s-a vărsat pe pământ - nu pot fi ridicate din nou (. 2 Sam 14:14). Atunci când cuvintele gresite sunt spuse, e prea târziu, răul a fost făcut.

Cuvintele sunt fondul de comerț pentru liderii creștini. Lucrarea noastră se învârte în jurul utilizării cuvintelor. Prin urmare, este de datoria noastră să fim experți în utilizarea lor - nu numai de la amvon, ci în toate interacțiunile noastre. Noi trebuie să jonglăm cu cuvintele, să alegem cu grijă cuvintele pe care le folosim pentru a transmite cu exactitate ceea ce vrem să spunem.

Dar acuratețea și adevărul nu sunt suficiente. “Vorbirea voastră să fie totdeauna cu har, dreasă cu sare” (Col. 4:06). “Spune adevărul în dragoste” (Efeseni 4:15). “Fi lent în a vorbi și grabnic în ascultare” (Iacov 1:19).

Deci, încercați să evitați limbajul ușor sau cel de stradă – vă va aduce numai probleme. Nu folosiți cuvinte dure sau aspre (Efeseni 5:4) - nu este modelul lui Hristos. Încercați să nu folosiți cuvinte cu dublu înțeles.. Atunci când este posibil, fiți atenți pentru a folosi cuvinte politicoase, constructive, bine alese.

Feriți-vă de bârfă, calomnie, minciună, înșelăciune, concluzii, aluzii, seductie, murmurări, nemulțumiri, laude, exagerări. Ele toate provin din utilizarea și aplicarea greșită a cuvintelor (cf. Efeseni 4:25, 29, 31,. 5:04, Coloseni 3:8-9, 4:6;. Matei 15:11, 17-20) . Stai departe de cuvinte care pot avea conotații necurate.

Să folosim “vorbire sănătoasă” (Tit 2:08), care este o mărturie pentru alții a “cuvintelor pline de har”, care ieșeau din gura Domnului, a purității în exprimarea pe care ne-o dorim ca alții să o adopte, și de tipul de cuvinte care îi îndeamnă pe alții la Hristos.

Profesorii obișniuau să ne spună: “bețele și pietrele pot să imi rupă oasele, dar cuvintele nu-mi vor face niciodată rău” - nu este adevărat! Cuvintele rostite în furie, glumă, tachinare, critică poate răni mult mai mult decât durerea fizică și produce o suferință de nedescris în relațiile creștine. Cuvintele pe care le folosim sunt importante, asa ca alege-le cu grijă.

Partea A-III-A. Gânduri Devotionale

“Slujirea Vaselor de Lut, Partea a-2-a: Motivarea pentru Slujire” (2 Cor. 4:16-5:9)

By: Dr. Roger Pascoe

The Institute for Biblical Preaching

Cambridge, Ontario, Canada

În ediția de vară a acestui jurnal, am început să studiem subiectul “Slujirea vaselor de lut” (2 Corinteni 4:7 - 5:21). Ne-am uitat la 2 Corinteni 4:7-16, care se ocupă cu tema “Natura Slujirii”. Acum vom continua cu următoarea secțiune, 2 Corinteni 4:16 - 5:8, care se ocupă cu tema “Motivația pentru Slujire “. Apostolul arată trei motivații pentru lucrare: (1) motivația pentru transformarea viitoare (4:15 - 5:8), (2), motivația dării de seamă înaintea lui Dumnezeu (5:10-13), și (3) motivația dragostei lui Hristos (5:14-17). În această ediție a Jurnalului păstorilor, vom acoperi doar MOTIVAȚIA PENTRU TRANSFORMAREA VIITOARE (4:16 - 5:9).

Apostolul dezvoltă acest subiect al slujirii vaselor de lut în jurul a patru paradoxuri ale slujirii. Ultima dată am observat primul paradox al slujirii: mesagerul slab versus mesajul plin de putere. Acum, în legătură cu motivarea pentru slujire (specific, motivația pentru transformarea viitoare) avem următoarele trei paradoxuri.

Al doilea paradox al slujirii este: decăderea exterioară versus reînnoire lăuntrică (4:16-17). Pentru creștini paradoxul este că, „chiar dacă omul nostru de afară se trece, totuş omul nostru din lăuntru se înoieşte din zi în zi.”(16b).

Există o diferență între exterior și interior - exteriorul se degradează, iar interiorul se reînnoiește. Pe de o parte, suferim de degradarea progresivă a ființei. “Omul nostru de afară” (de exemplu, ceea ce este vizibil - corpul nostru fizic și abilitățile noastre) „se degradează” (de exemplu, în mod constant și ireversibil se îndreaptă spre moarte). Pe de altă parte, ființa noastră interioară este progresiv reînnoită după chipul lui Dumnezeu. “Omul nostru din lăuntru” (de exemplu, ceea ce este invizibil - noua noastră viață în Hristos, ființa noastră spirituală, asemănarea noastră cu Hristos) “se înnoiește din zi în zi” (adică sfințiți, transformați în imaginea lui Hristos).

Realitatea pentru cei necredincioși este înspăimântătoare. Ei experimentează doar degradare exterioară fără nici un fel de înnoire interioară, pentru că ei nu au viață spirituală. „Căci” introduce explicarea acestui paradox al degradării exterioare versus reînnoire lăuntrică „întristările noastre uşoare de o clipă lucrează pentru noi tot mai mult o greutate vecinică de slavă.”(17). Observați elementele contrastante ale paradoxului creștin:

  • suferința prezentă de dragul lui Isus = lumină și probleme aleatorii
  • gloria viitoare în prezența lui Isus = o slavă veșnică, care depășește cu mult toată suferința sau problemele noastre actuale

Pavel nu ne învață că suferința fizică este recompensată cu merite spirituale. El nu este favorabil asceticismului. Ci mai degrabă, Pavel încă se confruntă cu problema modului în care slava și puterea lui Dumnezeu sunt afișate în vasele de lut (7), problema spirituală (și, probabil, fizică), moartea împreună cu Isus (10a), problema vieții lui Isus manifestată în noi (10b), problema de a fi dat la moarte din pricina lui Isus ca astfel încât viața lui Isus să se arate în noi (11).

“Tema lui Pavel de-a lungul acestei epistole este că fragilitatea cadrului uman și suferința pe care o susține în cauza Evangheliei mareste, din cauza contrastul uimitor, și oferă posibilitatea pentru a experimenta, transcendenta glorie, putere și harul Dumnezeului Cel Atotputernic”2. Nu contează cât de severe pot fi suferințe fizice “pentru Isus” (de exemplu, suferința, care este îndurata și suportate pentru Isus in slujirea Evangheliei), este “usoara”și “trecatoare” în comparație cu “slava veșnică” care este rezervata pentru noi în cer.

Al treilea paradox al slujirii în acest pasaj este : vizibil versus invizibil (04:18) . Ochiul credinței nu este preocupat de ceea ce se vede , ci cu ceea ce nu se vede . “Pentrucă noi nu ne uităm la lucrurile cari se văd, ci la cele ce nu se văd.” Noi nu ne concentram pe slăbiciunea noastră umană, pe suferință, pe moarte ( adică pe decăderea fiintei noastre exterioare, fizice ), și pe situațiile dificile, ci, mai degrabă , ne uitam la “lucrurile care nu se văd.” Necreștinii se concentrează pe elementele fizice, pe comorile exterioare, și prezent (comorile de pe pamant, lucrurile pieritoare), dar creștinul este axat pe lucrurile spirituale, launtrice, și eterne. Noi suntem axati pe realitățile spirituale (adevăr, viața în Hristos). Noi suntem axati pe puterea interioara, reînnoirea Duhului Sfant. Suntem axati pe slava veșnică - o perspectivă viitoare, cereasca, când vom fi in cele din urma pe deplin ca si Hristos. Noi alergam inainte, fără să ne uitam înapoi ( Filipeni 3:14 ). Induram prezentul pentru asigurarea viitorului. Noi știm că cele tranzitorii vor face loc celor permanente. Noi cautam ca necazurile vremelnice să fie înlocuite cu slava veșnică.

Al patrulea paradox al slujirii este: cortul pamantesc versus casa cereasca (5:1-8). Explicația pentru acest paradox anterior urmează acum: “Caci noi știm...” Fundamentul perspectivei noastre asupra suferinței și degradarii prezente este cunoștințele noastre cu privire la glorificarea noastra viitoare, răscumpărarea trupurilor noastre, precum și a sufletelor noastre, o anume speranța a slavei. Singura incertitudine este daca vom muri înainte de venirea lui Isus - “…dacă se desface casa pămîntească a cortului nostru trupesc...” (5:1).

Corpul în care trăim acum este temporar și trecător, nefiind locul nostru permanent de adăpost. Dar, chiar dacă acesta este distrus în moarte, “... avem o clădire în cer dela Dumnezeu, o casă, care nu este făcută de mînă ci este vecinică”. Imaginea “cortului” versus “casă” este o aluzie la Cortul Intalnirii al Israelitilor din pustie vs templul permanent de la Ierusalim (cf. Evrei 11:8 ff.).. Ca și ei în pustie, noi suntem străini și călători pe pământ, doar in trecere - cetățenia noastră este în ceruri. Si atunci când vom ajunge în cer, vom avea corpuri potrivite pentru că existența cerească - “nu este făcut de mâini” (nu din aceasta lume, creații legate de pământ), nu temporare, care nu sunt supuse la putrezire, nu sunt afectate de păcate, ci trupuri permanente, eterne, glorificate asemenea trupului glorios înviat al lui Hristos (Filipeni 3:21).

„Si ( explicarea v. 1) gemem in cortul (trupul) acesta” ( cf. Rom . 08:23 ), plini de dorinţa să ne îmbrăcăm peste el cu locaşul nostru ceresc ... “( 2 ). În cortul nostru pamantesc noi gemem ( pentru că este supus la putrezire, suferință, durere). De aceea tanjim dupa trupurile noastre glorificate ( locuința noastră , care este din cer ), care sunt privite ca hainele ce vor fi puse peste trupurile noastre pământești (cf. 1 Corinteni 15:53), astfel încât exista atât continuitate cat și transformare – trupurile noastre pământești vor fi acoperite și schimbate de trupurile noastre ceresti. Ceea ce dorim cu adevarat este posibilitatea ( “...dacă într-adevăr” , v. 3 ) de a primi trupurile noastre glorificate, fără moarte (“...a fost îmbrăcat”) - să fim în viață la venirea lui Hristos , astfel încât , “fiind deja îmbrăcati” cu trupurile noastre glorificate , “nu vom fi găsiţi desbrăcaţi de el “(3). Speranța exprimata aici este că noi nu trebuie să fim separati de trupurile noastre la moarte, ca nu am experimenta o stare în afara trupului, ca nu murim înainte de a primi trupurile noastre glorificate „îmbrăcați cu locasul ceresc “( 2b ) .

“Caci” (ca explicații suplimentare), noi, cei care sunt în acest cort (existență fizică temporara in degradare) gemem apăsaţi; nu că dorim să fim desbrăcaţi de trupul acesta, ci să fim îmbrăcaţi cu trupul celalt peste acesta, pentruca ce este muritor în noi, să fie înghiţit de viaţă (4). Gemem din cauza poverii trupurilor noastre actuale, nu pentru că vrem să murim (să fim dezbrăcați și trupurile noastre sa se intoarca in tarana),ci pentru că vrem să fim îmbrăcați în continuare cu trupurile noastre glorificate (trupuri potrivite pentru glorie), astfel că trupurile noastre muritoare (trupurile noastre prezente aflate in degradare), pot să fie înghițite de (preluate, absorbite, îmbrăcate cu) viața veșnică la reîntoarcerea lui Hristos, astfel încât să nu murim niciodata și sa nu experimentan coruperea.

Aceasta se va întâmpla cu cei care sunt în viață la venirea lui Hristos. Noi nu vom fi “dezbrăcati” (goi, fără trup), ci “îmbrăcati”, prin punerea trupurile noastre glorificate peste trupurile noastre muritoare. Când acest lucru se întâmplă, trupurile noastre muritoare, legate de pamant vor fi absorbite imediat și transformate in starea noastra glorificata, pentru ca trupul nostru muritor (viața noastră, pământească, dar cu trupuri muritoare) va fi “înghițită” (dispărea în interiorul, absorbita, integrata in, digerata) “de” (ceea ce va fi cu adevărat) viață”.

Deci, portretul prezentat în 5:1-4 este că trupurile noastre muritoare sunt asemenea unui vesmant care acoperă sufletul, care la moartea devin goale, pentru că vor fi separate de trup. Pe de altă parte, trupurile noastre nemuritoare sunt asemănate la venirea lui Hristos cu o haina care re-imbraca (sau acopera) sufletele noastre, sau, pentru cei care sunt în viață în acel moment, vor fi “imbracati”- adică vor fi puse peste trupurile noastre muritoare.

“Acum, El, care ne-a pregatit pentru aceasta, este Dumnezeu” (5a). Dumnezeu însuși ne-a modelat pentru primirea (îmbrăcarea) trupurilor noastre glorificate. Această transformare finală în starea noastra glorificata este în întregime și numai lucrarea lui Dumnezeu. Acest lucru ne dă incredere pentru ca aceasta nu depinde de noi, ci de Dumnezeu si prin urmare se va împlini cu siguranță. Ceea ce a început Dumnezeu, El va finaliza (Filipeni 1:06), pentru că El “...ne -a dat arvuna Duhului.” (5b). Nu numai că avem instructiunile apostolului cu privire la aceasta certitudine viitoare a faptului ca Dumnezeu va realiza transformarea noastră finală, dar acum avem aceasta garantie interna (plata jos) a Duhului ca si garanție a faptului că Dumnezeu o va face cu siguranță (cf. Efeseni 1:14;... cf. Romani 8:11 și urm.). Duhul Sfânt în mod constant și continuu ne asigură că puterea care L-a înviat pe Hristos din morți ne va ridica si pe noi în slavă (Efeseni 1:9-20).

Ce încredere și motivație ne dă acest lucru, în special în aceste timpuri suferință și bătrânețe! Trupurile noastre exterioare se degradeaza, suferim de mortalitatea noastra, dar mai ales de dragul lui Isus. Dar totul se pierde în increderea și speranța transformării noastre viitoare în asemănarea lui Hristos, caci nu se poate compara cu slava care va fi. “Deci “(ca un rezultat al acestei asigurări că Dumnezeu va face acest lucru și a arvunii date prin Duhul Sfant), “suntem mereu încrezatori...”(6a) – increderea noastra in împlinirea lui Dumnezeu a transformării noastre este de neclintit și constanta - “... stiind ca ( încrederea este bazată pe cunostinta), dacă sîntem acasă în trup ... “(care trăiesc în acest cort pământesc ) “... pribegim departe de (prezența ) Domnul. Pentru că umblăm prin credință , nu prin vedere ( cf. Evr . 11:01 ). Suntem încrezători, da, și ne place mult mai mult să părăsim trupul ( adică să murim) și de a fi prezenti cu Domnul “( 6b - 8 ) - când vederea vor înlocui credința . Deși moartea este dușmanul nostru final , nu este un motiv de teamă . Mai degrabă , suntem plini de încredere și motivație .

Dumnezeu este în control, atât în viață cat și în moarte. Duhul lui Dumnezeu ne dă asigurarea interioara ca Dumnezeu va încheia transformarea vietii noastre. Viata noastra temporara este amintirea noastră constantă că nu suntem încă în prezența lui Dumnezeu - într-adevăr, în această stare trăim prin credință, nu prin vedere. Dorinta noastra este de a parasi viața noastră pământească prezentă și să fim cu Domnul, chiar dacă am intra intr-o perioadă de goliciune, așteptand să fim îmbrăcați cu noile noastre trupuri. Aceasta nu este o dorinta de moarte, ci o expresie a dorinței de a fi cu Hristos care pune în umbră obstacolul mortii (cf. Fil. 1:21).

Dar cea mai buna din toate circumstanțele ar fi să fim în viață la venirea lui, transformati și schimbati pentru a fi cu Hristos, fără moarte (cf. Fil. 1:21-13).
Concluzie: “Deaceea ne şi silim să -I fim plăcuţi, fie că rămînem acasă fie că sîntem departe de casă.” (9). Indiferent ce se întâmplă, fie că suntem acasa in trup in momentul venirii lui Hristos sau despartiti de trup in momentul cand Hristos vine, scopul și motivația noastra pentru slujirea noastră este de a fi „placuti Domnului”.

Partea A-IV-A. Schițe De Predici

Ioan 4:19-42, Dialogul Domnului Isus cu Femeia Samariteancă, Partea a-2-a

Pentru versiunea în limba engleză a acestor mesaje, facți click pe aceste link-uri: Link 1 - Jn. 4:19-22; Link 2 - Jn. 4:22-26; Link 3 - Jn. 4:27-30; Link 4 - Jn. 4:31-42

Titlu: Metoda Stăpânului în Evanghelizare, Partea a-2-a

Subiect: Învingând bariere sociale si spirituale în evanghelizare

Continuare de la punctul 3 din ediția precedentă a jurnalului

Punctul 4: Îndrumă persoana spre Dumnezeu (4:19-24)

1. Printr-un răspuns trezitor (19-20)

a) Despre cine este Domnul Isus (19)

b) Despre găsirea lui Dumnezeu (20)

2. Printr-un răspuns care aduce lumină (21-24)

a) Despre unde Dumnezeu poate fi găsit (21)

b) Despre modul în care ne închinăm la Dumnezeu (22-24)

Punctul 5: Revelează Dumnezeirea Domnului Isus (4:25-26)

1. Prin a găsi ceea ce ei cunosc despre El (25)

a) Despre venirea Lui

b) Despre revelarea adevărului

2. Prin descoperirea lucrurilor pe care ei nu le cunosc despre El(26)

Punctul 6: Dezvoltă credința în alții (4:27-38)

1. Dezvoltă credința în alții prin mărturia ta personală (28-30)

a) Prin demonstrarea faptului ca Dumnezeu schimbă vieți (28)

b) Prin invitarea altora de a vedea ei înșiși (29a)

c) Prin proclamarea a ceea ce a făcut Hristos (29b)

d) Prin arătarea a cine este Hristos (29c-30)

2. Dezvoltă credința în alții printr-o teologie corectă (31-42)

a) Lucrarea lui Dumnezeu în lume este lucrarea lui Hristos (31-34)

- de a face voia lui Dumnezeu

- de a termina lucrarea lui Dumnezeu

b) Lucrarea lui Dumnezeu este o lucrare „neobișnuită” (35)

- recolta spirituală iese în momente când nu te aștepți

- recolta spirituală iese în locuri în care nu te aștepti

c) Lucrarea lui Dumnezeu este o lucrare în echipă (36-38)

-Lucrarea lui Dumnezeu este compusă din semănători șu culegători

- toți membrii din echipa lui Dumnezeu sunt la fel de importanți

- toți membrii din echipa lui Dumnezeu lucrează pentru același rezultat

Punctul 7: Concluzii – Rezultatele (4:39-42)

1. Câțiva vor crede prin mărturia ta personală (39-40)

2. Mai mulți vor crede prin Cuvântul lui Dumnezeu (41-42)

 

1 John A. MacArthur, Rediscovering Pastoral Leadership – Redescoperind Conducerea Pastorală (Dallas: Word, 1995), 91.

2 Philip Hughes, 2 Corinthians in “The New International Commentary on the New Testament,” 157.

Related Topics: Pastors

The Net Pastors Journal, Rus Ed 9, Осеннее издание 2013

Осеннее издание 2013

Составитель

Др. Роджер Паскоу, президент

Институт Библейского проповедования

Кембридж, Онтарио, Канада

www.tibp.ca

«Укреплять церковь в библейском проповедовании и руководстве»

ЧАСТЬ I: ПРОПОВЕДОВАНИЕ И ПОДГОТОВКА ПРОПОВЕДНИКА

“Проповедник и работа Божья” (продолжение, часть 3)

Написано Роджером Паскоу,

президентом Института Библейского проповедования,

город Кембридж, провинция Онтарио, Канада

В предыдущем издании (за весну и лето 2013 года) мы начали рассуждать о духовной и личностной подготовке проповедника. В этом издании мы продолжим эту тему. Мы обратили внимание, что порядок подготовки проповедника для апостола Павла заключался в том, что сперва проповедник проходит подготовку, а потом уже готовиться проповедь. Иными словами, перед тем, как проповедовать Слово в силе, делать это точно, сохраняя кредит доверия, нужно на духовном и личном уровне подходить для этого. Апостол Павел называет «мужем Божьим» тех, кто годится на эту роль.

Однако Писание наставляет нас в четырех основных направлениях, которым мы должны уделить первоочередное внимание, чтобы иметь право на беспрецедентную привилегию проповеди Слова: (1) блюсти вашу нравственную жизнь, (2) устраивать вашу семейную жизнь (3) питать свою внутреннею жизнь, (4) дисциплинировать жизнь служения.

Управлять семейной жизнью (1 Тимофею 3:5)

Истинный характер человека, ценности, и образ жизни показывают дома. Это - то, где он действительно самостоятельно. Джон Макартур говорит: “Так как пастор должен быть лидером церкви Бога и любящим родителем семье Бога, какой лучший путь он может квалифицировать чем, доказывая его духовное лидерство в его собственной семье?” Если человек не может иметь отношение хорошо и должным образом его жене и детям, и если он не может "управлять" своим домашним хозяйством хорошо, как он может возглавить церковь? (1 Тимофею 3:5). Благочестивое лидерство своими силами - предпосылка для лидерства в церкви. Жертвенное то же самое, лидерство слуги, которое Вы ожидали бы от кого-то возглавляющего церковь, должно быть очевидным дома.

Поэтому, Ваша семейная жизнь должна быть характеризована балансом, счастьем, подчинением к Word, дисциплине, повиновению, любви, спонтанности, обслуживанию, жертве для других, взаимоуважение и т.д. Так, посвятите соответствующее и значащее время и внимание к Вашему супругу и семье и возьмите на себя ответственность за духовный тон и руководство в Вашем доме, подавая пример духовности. Вы ответственны, чтобы установить духовный приоритет и центр Вашего дома. Так как Вы проповедуете и рекомендуете приоритету Священных писаний и повиновения Богу в Вашей жизни служения, удостоверьтесь, что Вы - пример этого в Вашей семейной жизни.

Если Вы не подаете пример для, и внушаете уважение, Ваш супруг и дети дома, как Вы можете сделать так в церкви, или агентстве по миссии, или министерстве союза верующих?

Столь позвольте мне поощрять Вас откладывать соответствующее и подходящее время для своего супруга и своих детей. Не помещайте их во второе место к Вашему министерству или церкви. Вы, вероятно, раскритиковали бы кого-то еще в своей конгрегации для того, чтобы сделать это, так что не делайте этого непосредственно. Покажите свою семью, что Вы подготовлены отложить другие неотложные дела, потому что Вы оцениваете их чрезвычайно. Будьте доступны для них, быть доступными им в Вашем присутствии, Вашем уме, и Ваших эмоциях.

Возьмите на себя ответственность за духовное, физическое, эмоциональное, и умственное благосостояние всех в Вашем доме. Если Вы не берете на себя эту ответственность дома, как Вы можете сделать это в своем министерстве со степенью вероятности или успеха?

Таким образом, мужчины Бога должны любить и преданные мужья и отцы.

1. Быть любящим и верным мужем (1 Тимофею 3:2; cf. Эф. 5:22-33)

Я поощрил бы Вас позволять своей жене развивать и устанавливать свою собственную личность, осуществлять свои собственные подарки, вместо того, чтобы получать свою личность от Вас и Вашего призвания как пастор. Тем не менее, она должна быть благосклонной к Вам в Вашей роли пастора, и ее жизнь должна увеличить то, что Вы делаете, не умаляют это.

Есть очень много источников напряжения для жен пасторов:

  • Они иногда чувствуют, что берут второе место к требованиям служения своего мужа, и это может привести к негодованию.
  • Они могут чувствовать себя изолированными, без близких друзей в церкви, которая может привести к одиночеству.
  • Они могут видеть, что их мужья получают внимание от других женщин в церкви, которая может привести к ревности и подозрению.
  • Они часто чувствуют давление, чтобы казаться прекрасными, который приводит к ним пытающийся поддержать на высоком уровне ложное появление, пытаясь понравиться всем.
  • Они живут в духовном "круглом аквариуме" в церкви, которая может привести к духовной усталости.
  • Иногда пасторы не зарабатывают много денег, которые могут заставить их жен негодовать на финансовые давления.
  • Иногда, есть расстройство близости и близости в браке так же как нехватке взаимной поддержки из-за требований служения, которое может привести к неприветливости, гневу, беспокойству, депрессии, и сексуальному выводу войск.

Все эти источники напряжения могут привести к брачным трудностям. Так что давайте любить, чувствительный, благосклонный, и преданный нашим женам.

2. Быть любящим и верным отцом (1 Тимофею 3:4; Эф. 6:4)

Будьте добры и нежны Вашим детям (сравните 1 Фес. 2:7, 11). Вашими отношениями с их матерью и Ваше христианское шоу доказательства Ваши дети, что это должен быть благочестивый, последовательный христианин. Если Вы ожидаете использоваться Богом, чтобы быть духовным лидером церкви, начните, будучи духовным лидером Ваших детей.

Не забудьте никогда не использовать своих детей в качестве иллюстраций с кафедры проповедника, не, даже если они соглашаются на нее. Дети склонны легко соглашаться на такие вещи, но когда они публично высвечены, они могут тайно негодовать на это.

Не забудьте проводить время со своими детьми. Нет такой вещи как "качественное" время, когда так или иначе составляет из-за отсутствия "количества" времени. То, в чем нуждаются Ваши дети, является Вашим временем и вниманием.

Ваша семья первостепенной важности. Это - ответственность, Вы обвинены в том, когда у Вас есть дети. Вы не можете выйти из этого. Так подойдите и возьмите на себя что ответственность как благочестивый лидер.

Никогда не позволяйте своим детям чувствовать, что они берут второе место - не даже к министерству - или они будут быстро негодовать на это. Если министерство и домашние обязанности находятся в конфликте на регулярной основе, просто регулируют Ваш график служения.

Дайте свое детское пространство, поскольку они растут, чтобы стать Богом людей, создал их, чтобы быть. Часто, дети подняли в чувстве домов пасторов, на которое оказывают давление, чтобы быть прекрасными. Если Ваша жена чувствует, что живет на виду у всех, сколько еще делают Ваших детей! Так, давайте не добавлять к тому давлению, заставляя их соответствовать ожиданиям других людей. Мы можем помочь им иметь дело с этим, поддерживая частную жизнь в наших домах и помогая им жить столь же нормальное детство насколько возможно.

Наконец, давайте защищать их от становления циничным, не обсуждая церковные проблемы перед нашими детьми.

Построение внутренней жизни

В министерстве Вы расходуете огромное количество эмоциональной, духовной, умственной, и физической энергии. Мало того, что министерство требует у полной индивидуальности, но и это легко становится всепоглощающим. Прежде, чем Вы будете знать это, у Вас нет никакой жизни или интересов вне Вашего служения. Поэтому Вы должны дисциплинировать себя, чтобы заботиться о Вашем личном благосостоянии, отложить время для:

1. Духовное восстановление

Если Вы - местный церковный пастор, Вы выделяете своей конгрегации все время - ободрительный, побуждение, предупреждение, рекомендация, проповедование, обучение. Если Вы будете делать это достаточно долго, не питаясь духовно непосредственно, то Вы в конечном счете высохнете. В одном случае Иисус сказал его ученикам ломаться в место пустыни сроком на отдых.

Вы должны питаться духовно. Как Вы можете сделать это? Один путь состоит в том, чтобы иметь кого-то еще министр Вам. Слушайте других проповедников, прочитайте религиозные книги, посетите конференции, или пригласите проповедников гостя на регулярной основе проповедовать для Вас - это хорошо для церкви и для Вас. Безотносительно способа, которым Вы решаете получить духовное восстановление, дисциплинировать себя, чтобы регулярно участвовать в этом так, чтобы Ваши духовные батареи недооценили не управляемый.

2. Умственное освежение

Здоровая умственная жизнь требует умственного расслабления так же как возбуждения. Умственное расслабление может взять различные формы, такие как регулярные каникулы, прогулки с Вашим супругом, вечер хорошего товарищества с друзьями, с которыми Вы можете расслабиться и быть самостоятельно. И не забывайте намечать время, чтобы быть одними - одиночество хорошо, специально для умственного расслабления.

Противоположность также необходима - умственное развитие. Апостол Павел написал: “Независимо от того, что вещи верны, благородны, только, чистый, прекрасный, хорошего отчета, если есть какое-либо достоинство и если есть что-либо достойное похвалы - размышляют на этих вещах” (Фил. 4:8). “Эти вещи” стимулируют Ваш ум с хорошими мыслями и стимулирующими предметами, которые будут поучать Вас.

Не становитесь ленивыми или загрязненными в Ваших взглядах. Вы можете держать свою тревогу ума и стимулируемый:

  • Чтение хороших книг по множеству предметов
  • Соединение с аналогично мыслящими людьми с интеллектуальной способностью и духовной зрелостью, кто может участвовать в стимулирующих беседах о темах, у которых есть вещество
  • Слушание хорошей музыки, которая может министр Вам
  • Слушание или чтение хороших проповедей
  • Непрерывно модернизируя Ваши профессиональные навыки, посещая семинары и курсы - особенно те при проповедовании и церковном руководстве

3. Телесный отдых

В 1 Тимоти 4:8, говорит апостол: “Целиком осуществите прибыль немного” - то есть это имеет некоторую ценность. Каждый пастор должен занять время для ручного и физического отдыха, чтобы дать компенсацию за умственные и духовные требования проповедования. Не сделайте ошибку об этом, проповедуя и пасторальное министерство тяжелая работа. Тратя весь день на встречах, рекомендации, правительстве, и исследование означает, что Вы должны наметить время, чтобы сделать что-то активное.

Физическая активность хороша не только для Вашего тела, но также и для Вашего ума. Забота о наших телах является управлением, которое столь же важно как управление наших денег, время, и духовные подарки. Павел учил, что тело должно быть посвящено (Рим. 12:1); сохраненный (1 Фес. 5:23), осуществленный (1 Тимофею 4:8), и дисциплинируемый (1 Кор. 9:24-27). И помните, “Ваше тело - храм Святого Духа” (1 Кор. 6:19-20). Поэтому, мы должны заботиться, как мы используем это. Мы должны сохранять это чистым для славы Бога. Мы должны поддержать его здоровье. И мы должны “прославить Бога в Вашем теле и в Вашем духе, которые являются Богом” (1 Кор. 6:20).

Часть процесса того, чтобы заботиться о нашем теле участвует в некоторой форме физических упражнений, чтобы сохранять это подгонкой и здоровый. Попытайтесь дисциплинировать себя, чтобы сделать это. Поскольку Вы становитесь старше, Вы будете радоваться, что сделали.

4. Эмоциональное восстановление

Пасторы являются очень видимыми и слышимыми - все видят то, что мы делаем и слышит то, что мы говорим. Некоторые вещи мы говорим и делаем произведет:

  •               Критика от тех, совесть которых реагирует на то, что мы говорим
  •               Конфликт и возможно осуждение от тех, кто не соглашается с нами
  •               Беспокойство о тех, о которых мы заботимся физически, эмоционально, и духовно

Конфликт и критика берут большие потери на нас эмоционально. Поэтому, время от времени мы должны выздороветь эмоционально. Как мы можем сделать это? Некоторые предложения:

  •               Наслаждайтесь товариществом с друзьями, которые поощряют Вас и помогают Вам смеяться
  •               Встретьтесь с другими пасторами, которые могут дать Вам адвоката по вопросам того, как иметь дело с трудными ситуациями
  •               Прочитайте книги по пасторальному министерству - Вы найдете, что не являетесь одними; даже видные проповедники страдают от конфликта и критики

Дисциплина в жизни, как служителя (2 Тимофею 2:1-6, 15)

Благочестивый лидер / проповедник несет торжественную ответственность “быть прилежным, чтобы представить себя одобренный Богу, рабочему, который не должен стыдиться, справедливо деля слово правды” (2 Тим. 2:15)

Этот стандарт для библейского проповедования описан ранее в главе через три картины слова дисциплинированной попытки - ежедневная дисциплина и обязательство солдата, атлета, фермера (2 Тимофею 2:1-6). Картины, которые нарисованы в этих стихах, изображают дисциплину, обязанность, и преданность, которые, когда показано, приносят выгоду.

1. Благочестивые лидеры должны «фокусироваться на чем-то одном», как воин (2:3-4)

Во-первых, исключительный центр солдата должен всегда желать и должен быть готов пострадать (2:3) - чтобы “вынести затруднение.” Страдание должно ожидаться в министерстве из-за духовной войны (сравните Эф. 6:1-20) и плохое обращение.

Во-вторых, исключительный центр солдата должен всегда желать и должен быть готов пожертвовать (2:4a). Вы не можете быть озабочены “делами этой жизни”, чтобы быть всегда при исполнении служебных обязанностей и доступными. Это - требование пожертвовать - чтобы распутать себя от любых других обязанностей, которые отвлекли бы Вас от Вашей главной задачи. Дело не в этом есть что-то не так с “делами этой жизни,” но если у них есть тенденция запутать нас, они должны быть отвергнуты. Что-либо, что отняло бы у нас необходимое время с Богом (в молитве и Слове) и время для Бога, должно быть принесено в жертву.

В-третьих, исключительный центр солдата должен всегда желать и должен быть готов к обслуживанию (2:4b) - “чтобы понравиться ему, кто завербовался (Вы), чтобы быть солдатом.” Как солдаты Иисуса Христа, мы должны быть готовы служить Тому, кто завербовал нас в его обслуживание. Мы всегда при исполнении служебных обязанностей.

Подлинный солдат отмечен искренней преданностью обязанности, полному обязательству, ничто не сдерживалось. Награда солдата - одобрение его вышестоящего должностного лица. Это - то, что мы работаем на - одобрение Бога.

2. Благочестивые лидеры должны “прилагать усилия” как спортсмен (2:5)

Атлет показывает напряженное усилие в обучении и конкуренции. Чтобы победить, атлет должен бороться к трем целям:

  1. Стремление к совершенству. Это вовлекает применение, осуществление, усилие, обучение, усердие, обязательство, соревнование, делая это хорошо. Проповедники должны сделать свою задачу с превосходством и усердием.
  2. Стремление жить по Писанию. Это обращается к повиновению правилам, честности. Знание правил и после них, даже когда никто не смотрит. У проповедников должна быть такая целостность.
  3. Стремление к победе. Награда должна быть коронована, чтобы быть победной, ища только одобрение Бога. Награда проповедника - одобрение Бога теперь и его корона тогда. У атлета должна быть искренняя дисциплина, чтобы конкурировать и победить законно. И награда должна быть "коронована" победитель.

3. Благочестивые лидеры должны обладать «настойчивостью» фермера (2:6)

Труды фермера долго и трудно без любого знака или гарантии успеха. Это берет большую самодисциплину, устойчивую. После подготовки почвы и установки семени, тогда он должен ждать урожая. Это берет доверие - доверяют Богу, поскольку только Бог может заставить семя вырастить и произвести урожай. Фермеры нуждаются в искреннем труде и зависимости.

Благочестивые проповедники могут подготовить лучшую из проповедей и уроков Библии и поставить им с большим усердием, но результаты принадлежат Богу, чтобы привести в чувство тех, кто был мертв (Эф. 2:1).

Выводы

Только посредством тяжелой работы, искреннее обязательство, и самодисциплина могут мы представлять нас “одобренный Богу” рабочие, которые не должны “стыдиться” (2:15). Настолько легко в министерстве стать ленивым, потерять обязательство, и стать обескураженным.

Давайте дисциплинировать нас, чтобы вставить время и энергию, необходимую, чтобы получить преуспевшую работу. Давайте проведем нас так, чтобы люди видели, что мы посвящаем себя нашему христианскому доказательству и министерству. Не будьте нерешительны о своей христианской жизни или удовлетворены посредственностью в Вашем министерстве. Проповедование и церковное руководство - тяжелая работа! Все, что мы делаем, должно быть сделано для славы Бога, и это означает, что мы делаем это со всей нашей энергией и с превосходством.

На личном уровне мера христианского служения человека Бога означает с одной стороны, будучи прилежной представлять себя одобренный Богу, и с другой стороны, будучи рабочим, который не должен стыдиться.

На практическом уровне, мере христианского служения человека средств Бога точное, соответствующее, и авторитетное проповедование и обучение - справедливо деление слова правды.

ЧАСТЬ II. лидерство: ЯВЛЯТЬ СОБОЙ ПРИМЕР БЛАГОЧЕСТИЯ

“Личная святость” (продолжение)

Написано Роджером Паскоу,

президентом Института Библейского проповедования,

город Кембридж, провинция Онтарио, Канада

We continue the topic of personal holiness from our last edition of the NET Pastors Journal. Last time we discussed purity in our social lives. In this edition, we are going to look at purity in our thoughts, motives, and words.

ЧИСТОТА МЫСЛЕЙ (2 Коринфянам 10:5)

Наши мысли могут быть настолько тонкими и греховными, не так ли? Иногда Вы задаетесь вопросом, куда определенные мысли прибывают из. Несомненно они возникают из нашей греховной природы, вызванной сатаной и искушениями, он вставляет наш путь.

Чтобы поддержать чистоту в наших мыслях, мы должны быть осторожными, о чем мы думаем. Мы должны дисциплинировать наши умы, чтобы управлять мыслями, что мы развлекаем. Когда наши мысли являются безудержными, фантазии могут так легко вступить во владение. И фантазии, которые являются безудержными, имеют тенденцию становиться действительностью. Библия говорит, “Поскольку человек думает, так он” (Пров. 23:7). Наши мысли формируют наш характер и наше поведение. Каждое действие или привычка начинаются с мысли.

Так, давайте будем осторожны, о чем мы думаем. Если Вы думаете нездоровые или греховные мысли, молитесь относительно Бога, чтобы выслать их из Вашего ума. Это работает! Бог освобождает нас от зла, поскольку власть Бога больше чем сатана или любое земное искушение.

Наши мысли часто производятся вещами, которые мы прочитали или видели. Так будьте осторожны, на что Вы смотрите, потому что то, на что Вы смотрите, входит в Ваше сердце и воздействует на Ваши желания. “Когда желание забеременело, оно рождает грех; и когда грех является выросшим, он ясно показывает смерть” (Иакова 1:15). Это - образец, если наши мысли идут необузданные.

Вероятно, то, что продолжается в уме, является самым опасным из всех (больше так чем даже действия направленные наружу), потому что никто не может видеть Ваши мысли. Никто не может считать Вас ответственными за то, что Вы думаете, потому что они не знают. Но помните то, что сказал Иисус: “Из сердца продолжаются злые мысли, убийства, супружеские измены, внебрачные связи, воровство, лжесвидетель, богохульства. Они - вещи, которые загрязняют человека” (Мэтт. 15:18-20). То, что входит в Ваш ум, выйдет - ли хорошие мысли или плохо. И те мысли сформируют основание того, кто Вы и что Вы делаете.

ЧИСТОТА В МОТИВАЦИИ

Нечистые побуждения - то, когда мы делаем правильные вещи по неправильным причинам - выполнение чего-то, чтобы достигнуть желаемого результата, но по неправильной причине. Так, давайте спросим нас: Почему мы делаем министерство? Каково наше побуждение? Мы должны сделать правильные вещи и по правильным причинам.

В Преподобном 2:2-3 церковь в Эфесе сделал правильные вещи, но с нечистым поводом - а именно, они не делали этого из любви к Христу. Предупреждение состоит в том, что, если бы они не раскаивались бы их нечистых побуждений, Бог удалил бы их подсвечник (их общественное доказательство как церковь). Чего мы делаем министерство? Для чего мы живем?

Мы делаем министерство нашей собственной самославы как те, кто “рекомендует себя,”, кто, измеряя их непосредственно и сравнивая их непосредственно между собой, не мудры” (2 Коринфянам 10:12)?

Мы живем для нашей собственной личной выгоды, как те, кто “предполагает, что набожность - средство выгоды” (1 Тимофею 6:5)?

Мы ищем нашу собственную саморекламу? Иисус сказал, что “Я среди Вас как тот, кто служит” (Лука 22:27). Павел сказал, что “служил Богу со всем смирением, со многими слезами и испытаниями” (20:19).

В его книге, “Пася церковь,” пишет Джо Стауэлл: “Те, кто служит для Его славы и Его выгоды, находят их самую большую радость не в подтверждении, которое может прибыть в дверь после проповеди, но в жизни, которая, в течение долгого времени, функционально изменена через министерство провозглашения. В жизни, которая теперь приносит больше славы Богу чем в прошедших днях. В жизни, которая дает кредит Богу - не нам - для того, что Бог сделал в их жизнях через нас.” Да!

Чистые побуждения заставляют нас служить для славы Христа и выгоды его королевства. Повод Пола для служения был то, что “Христос быть увеличенным в моем теле, ли жизнью или смертью. Для мне, чтобы жить Христос и умереть выгода” (Фил. 1:20). Павел сказал, “Я - последний из апостолов и не имею право быть названным апостолом” (1 Коринфянам 15:9). Повод Иоанна Крестителя был то, что Иисус Христос “должен увеличиться, но я должен уменьшиться” (Иоан 3:30).

Давайте проверять свои сердца на то, что наши побуждения как лидеры людей Бога.

ЧИСТОТА В WORD (1 Тимофею 4:12; Синица. 2:7)

Наша речь - область, которая может быть самой опасной, и тот наиболее легко ошибался на. Что мы говорим (слова и фразы, которые мы используем), и как мы говорим, что это (язык тела, тон голоса) может или уполномочить нашу роль лидерства или остановить это. Вы можете дать полностью различное значение словам, которые Вы используете только через акцент на различные слова или язык тела.

Мы должны быть осторожными относительно нашего выбора слов. Я замечаю более несоответствующие светские слова и выражения, прибывающие от христиан (и проповедники), который однажды никогда не использовался бы сторонниками. Я услышал пасторов, и христианские лидеры говорят вещи, которые заставляют меня съежиться. Иногда они используют выражения, которые распространены в нашем обществе, но которые не должны быть частью нашей коммуникации. Я слышу лидеров в церкви, используя жаргонные слова все время, которые являются производными от слов проклятия (и я не думаю, что они даже знают это).

Слова выскакивают так легко, и от них нельзя отречься. Когда они выходят, они походят на воду, пролитую на земле - это не может быть собрано назад (2 Сэма. 14:14). Когда неправильные слова сказаны, очень поздно, ущерб нанесен.

Слова - запас товаров для христианских лидеров. Наше ремесло вращается вокруг использования слов. Поэтому, это возложено на нас быть экспертами в их использовании - не только в кафедре проповедника, но и во всех наших взаимодействиях. Мы должны быть невидимками, тщательно выбирая слова, которые мы используем так, чтобы они точно передали то, что мы хотим сказать.

Но точность и правдивость не достаточны. “Позвольте своей речи всегда быть с изяществом, закаленным солью” (Кол. 4:6). “Скажите правду, любящую” (Эф. 4:15). “Не спешите говорить и быстро слышать” (Иакова 1:19).

Так, попытайтесь избежать жаргона или сленга - это получит Вас в проблему. Не используйте резкие или грубые слова (Эф. 5:4) - это не подобно Христу. Попытайтесь не использовать слова с двойными значениями. Везде, где возможный, будьте сознательны, чтобы использовать вежливые, положительные, конструктивные, хорошо подобранные слова.

Остерегайтесь сплетни, клеветы, расположения, обмана, выводов, инсинуаций, соблазнения, бормотания, жалобы, хвастовства, преувеличения. Они все происходят от неправильного использования или применения слов (сравните Эф. 4:25, 29, 31; 5:4; Кол. 3:8-9; 4:6; Матф. 15:11, 17-20). Избегите слов, у которых могут быть нечистые коннотации.

Давайте использовать «речь» (Тит. 2:8), который является доказательством другим “добрых слов”, которые продолжались ко рту Бога, чистоты речи, которую мы хотим, чтобы другие приняли, и вида слов, которые указывают других Христу.

Учителя имели обыкновение говорить нам: “Палки и камни могут сломать мои кости, но слова никогда не будут вредить мне” - не верный! Слова, произнесенные в гневе, шутке, поддразнивании, критика может причинить боль намного дольше чем физический вред и вызвать невыразимый вред в христианских отношениях. Слова, которые мы используем, важны, так выберите их тщательно.

Часть III.Мысли для размышления

“Служение земных посудин, часть 2: мотивация служения” (2 Коринфянам 4:16-5:9)

Составитель

Др. Роджер Паскоу, президент

Институт Библейского проповедования

Кембридж, Онтарио, Канада

В Летнем выпуске этого журнала мы начали изучать предмет “Служения Глиняных Сосудов” (2 Послания к коринфянам 4:7-5:21). Мы смотрели на 2 Послания к коринфянам 4:7-16, который имеет дело с темой “Природы Служения.” Теперь мы продолжаем со следующей секцией, 2 Послания к коринфянам 4:16-5:8, который имеет дело с темой “Побуждения для Служения.” Апостол указывает на три побуждения для служения: (1) побуждение будущего преобразования (4:15-5:8); (2) побуждение ответственности перед Богом (5:10-13); и (3) побуждение любви Христа (5:14-17). В этом выпуске этого Пасторы Джоернэл мы покроем только ПОБУЖДЕНИЕ БУДУЩЕГО ПРЕОБРАЗОВАНИЯ (4:16-5:9).

Апостол развивает этот предмет служения глиняных сосудов приблизительно четыре парадокса служения. В прошлый раз мы заметили первый парадокс служения: слабый посыльный против сильного сообщения. Теперь, в связи с побуждением для служения (определенно, побуждением будущего преобразования) у нас есть следующие три парадокса.

Второй парадокс служения: распад направленный наружу против внутреннего возобновления (4:16-17). Для христианина парадокс состоит в том, что “Даже при том, что наш человек направленный наружу распадается, все же наш внутренний человек возобновляется день за днём” (16b). Есть различие между направленным наружу и внутренним - направленное наружу распадается, и внутреннее возобновляется. С одной стороны, мы страдаем от прогрессивного распада нашего физического существа. Наш “человек направленный наружу” (то есть что видимо - наше физическое тело и способности) "распадается" (то есть устойчиво и безвозвратно направляется в смерть). С другой стороны, наше внутреннее существо прогрессивно возобновляется по подобию Бога. Наш “внутренний человек” (то есть что невидимо - наша новая жизнь в Христе, наше духовное существо, наше Christ-сходство) “возобновляется день за днём” (то есть быть освященным, преобразованный в изображение Христа).

Действительность для нехристианина превращается в камень. Они испытывают только распад направленный наружу без любого внутреннего возобновления, потому что у них нет никакой духовной жизни. "Для" вводит объяснение этого парадокса распада направленного наружу против внутреннего возобновления “наше легкое несчастье, которое является слишком на мгновение, работает на нас намного более чрезмерный и вечный вес славы” (17). Отметьте контрастирующие элементы христианского парадокса:

  •               Существующее страдание для пользы Иисуса = легкие и мгновенные проблемы
  •               Будущая слава в присутствии Иисуса = вечная слава, которая далеко перевешивает все наше существующее страдание или проблемы

Павел не учит, что физическое страдание вознаграждено духовной заслугой. Он не подтверждает аскетизм. Скорее Павел все еще имеет дело с проблемой того, как слава и власть Бога показаны в глиняных сосудах (7); проблема духовно (и возможно физически) умирающий с Иисусом (10a); проблема жизни Иисуса, проявленного в нас (10b); проблема того, чтобы быть поставленным до смерти для пользы Иисуса, что жизнь Иисуса может быть проявлена в нас (11).

“Тема Пола всюду по этому посланию - то, что непрочность человеческой структуры и несчастья, которое это выдерживает в причине евангелия, увеличивает, из-за удивительного контраста, и обеспечивает возможность для того, чтобы она испытала, все-превышающая слава и власть и изящество Всемогущего бога.” Независимо от того, насколько серьезный наше физическое страдание может быть “для пользы Иисуса” (то есть страдание, которое вынесено и понесено для пользы Иисуса в причине евангелия), это "легко" и "мгновенно" по сравнению с "вечной славой", которая сохранена для нас на небесах.

Третий парадокс служения в этом проходе: видимое против невидимого (4:18). Глаз веры не озабочен тем, что замечено, но тем, что не замечено. “Мы не смотрим на вещи, которые замечены, но в вещах, которые не замечены.” Мы не сосредотачиваемся на нашей человеческой слабости, страдании, умирая (то есть распад нашего физического существования направленного наружу), и трудные обстоятельства, а скорее, мы смотрим “на вещи, которые не замечены.” Нехристианин сосредоточен на медосмотре, направленном наружу, и подарок (сокровища на земле, скоропортящихся вещах), но христианин сосредоточен на духовном, внутреннем, и вечное. Мы сосредоточены на духовных фактах (например, правда, жизнь в Христе). Мы сосредоточены на внутренней власти, возобновлении Святого Духа. Мы сосредоточены на вечной славе - будущая, небесная перспектива, когда мы будем полностью и наконец как Христос. Мы устремляемся вперёд не оглядывание назад (Фил. 3:14). Мы выносим подарок в гарантии будущего. Мы знаем, что переходный процесс уступит место постоянному. Мы ищем временные несчастья, которые будут заменены вечной славой.

Четвертый парадокс служения: наша земная палатка против нашего небесного здания (5:1-8). Объяснение предыдущего парадокса теперь следует: “Поскольку мы знаем …” основание нашего взгляда на существующее страдание, и распад - наше знание будущего прославления, выкуп наших тел так же как наших душ, определенной надежды на славу. Единственная неуверенность - умрем ли мы прежде, чем Иисус приезжает -“ … если наш земной дом, эта палатка (освещенный. наша останавливающаяся на палатке земля), разрушен …” (5:1).

Тело, в котором мы теперь живем, является временным и переходным, не наше постоянное живущее место. Но даже если это разрушено в смерти, “… у нас есть здание от Бога, дом, не сделанный руками, вечными на небесах.” Образы "палатки" против "здания" - намек на шатер израильтян в дикой местности против постоянного храма в Иерусалиме (сравните Heb. 11:8ff.). Как они в дикой местности, мы - паломники и незнакомцы на земле, только проходя - наше гражданство находится на небесах. И когда мы добираемся до небес, у нас будут тела, подходящие для того небесного существования - “не сделанный руками” (не это - мир, земные создания), не временный, не подвергающийся распаду, не затронутому грехом, но постоянный, вечный, прославленный, тела восстановления как великолепное тело Христа (Фил. 3:21).

"Для" (объяснение v. 1) “в этом (тело) мы стонем (сравните Rom. 8:23) искренне желающий быть одетым с нашим жильем, которое является от небес...” (2). В нашем существующем земном жилье палатки мы стонем (потому что это подвергается распаду, страданию, боли). Именно поэтому мы жаждем прославленных тел (наше жилье, которое является от небес), которые рассматриваются как поставивший как одежда по нашим земным телам (сравните 1 Коринфянам 15:53) так, чтобы было и непрерывностью и преобразованием - наши земные тела, будет покрыт и изменен нашими прославленными телами. То, чего мы действительно жаждем, является возможностью (“... если действительно”, v. 3) получения наших прославленных тел, не умирая (“... одетый”) - чтобы быть живым при прибытии Христа так, чтобы, “уже будучи одетым” с нашими прославленными телами, “мы не будем найдены голыми” (3). Надежда, выраженная здесь, состоит в том, что мы не будем лишены наших тел в смерти, что мы никогда не испытываем свободное государство вообще, что мы не умираем прежде, чем мы получим прославленные тела, “одел с нашим жильем (жилье), которое является от небес” (2b).

"Для" (дальнейшее объяснение) мы, кто находится в этой палатке (этот временный служащий, разлагая физическое существование) стон, быть обремененным, не потому что мы хотим быть раздетыми, но (потому что мы хотим быть) далее одетый, так, чтобы смертность могла быть проглочена жизнью” (4). Мы стонем из-за бремени наших существующих тел, не потому что мы хотим умереть (то есть раздеваться, и наши тела возвращаются к пыли), но потому что мы хотим быть далее одетыми нашими прославленными телами (тела, подходящие для славы), так, чтобы наши смертные тела (наш подарок, разлагая тела) могли быть проглочены (принятый, поглощенный, одетый с) вечная жизнь при возвращении Христа, так, чтобы мы никогда не умерли и испытали коррупцию.

Это - то, что произойдет с теми, кто жив при прибытии Христа. Мы не будем "раздеты" (голый, распущенный), но “далее одел”, ставя наши прославленные тела по нашим смертным телам. Когда это произойдет, наши смертные, земные тела будут немедленно поглощены и преобразованы в наше прославленное государство, так, чтобы наша смертная плоть (наше проживание, земные но смертные тела) была "проглочена" (исчезните внутри, поглощенные, интегрированные в, переваренный), "(что будет действительно), жизнь.”

Так, образы в 5:1-4 - то, что наши смертные тела походят на предмет одежды, который покрывает душу, которая в смерти становится голой, потому что это будет отделено от тела. С другой стороны, наши бессмертные тела уподоблены при прибытии Христа в предмет одежды, что переодежда (или покрытия) наши души, или, для тех, кто жив тогда, “дальнейшая одежда” нас - то есть поставился по вершине наших смертных тел.

“Теперь Он, кто подготовил нас к этой самой вещи, является Богом” (5a). Сам бог вылепил нас для приема (одежда) наших прославленных тел. Это заключительное преобразование в наше прославленное государство полностью и исключительно работа Бога. Это дает нам гарантию, потому что это не зависит от нас, но Бога, и таким образом это, конечно, случится. Что начал Бог, Он закончит (Фил. 1:6), поскольку Он“ … также дал нам Свой Дух как гарантию” (5b). Мало того, что у нас есть инструкция апостола относительно этой будущей уверенности, что Бог достигнет нашего заключительного преобразования, но прямо сейчас у нас есть внутренний депозит (авансовый платеж) Духа как гарантия, что Бог, конечно, сделает это (сравните Эф. 1:14; cf. Rom. 8:11ff.). Святой Дух постоянно и непрерывно заверяет нас, что власть, которая воспитывала Христа от мертвых, поднимет нас в славе (Эф. 1:9-20).

Какую веру и побуждение это вселяет нам, особенно в страдании и старости! Наши тела направленные наружу распадаются, мы страдаем от нашей смертности, но более определенно для пользы Иисуса. Но все, что потеряно в гарантии и надежде на наше будущее преобразование в сходство Христа, для этого не сравнивается со славой, которая должна быть.“ Так” (в результате этой гарантии, что Бог сделает это и дал нам его Дух как нашу гарантию), “мы всегда - уверенный …” (6a) - наша уверенность в выполнении Бога нашего преобразования является непоколебимой и постоянной - “... знающий, что (уверенность основана на знании), в то время как мы находимся дома в теле …” (живущий в этой земной палатке) “…, мы отсутствуем в (присутствие) Бог. Для того (потому что) мы идем верой, не видом (сравните Heb. 11:1). Мы уверены, да, очень довольны скорее отсутствовать в теле (то есть умереть) и присутствовать с Богом” (6b-8) - то есть когда вид заменит веру. Хотя смерть - наш заключительный враг, она не заставляет нас бояться. Скорее мы полны уверенности и побуждения.

Бог сознает ситуацию и в жизни и в смерти. Дух Бога дает нам внутреннюю гарантию, что Бог закончит наше преобразование. Наша временная жизнь - наше постоянное напоминание, что мы еще не в присутствии Бога - действительно, в этом государстве, мы живем верой не вид. Наше желание состоит в том, чтобы оставить нашу существующую земную жизнь и быть с Богом даже при том, что мы вошли бы в период наготы, ожидая, чтобы быть одетыми с нашими новыми телами. Это не желание умереть, а выражение, что желание быть с Христом омрачает препятствие смерти (сравните Фил. 1:21).

Но лучшее из всех обстоятельств должно было бы быть живым при его прибытии, преобразованном и переведенном, чтобы быть с Христом без смерти (сравните Фил. 1:21-13).

Заключение: “Поэтому, мы делаем это нашей целью, или существующий или отсутствующий, чтобы быть хорошо приятными Ему” (9). Независимо от того, что происходит, являемся ли мы здесь дома в теле в то время, когда Христос приезжает или отсутствующий в теле в то время, когда Христос приезжает, наша цель и побуждение для нашего служения состоят в том, чтобы быть хорошо приятными Богу.

Часть IV. Планы проповедей

Написано Роджером Паскоу,

президентом Института Библейского проповедования,

город Кембридж, провинция Онтарио, Канада

Иоанна 4:19-42, Диалог Иисуса с Самаритянской Женщиной, часть 2

Для английской аудио версии этой проповеди, нажмите на эти ссылки: Иоан 4:19-22; Иоан 4:22-26; Иоан 4:27-30; Иоан 4:31-42

Название: Как Господь относится к благовестию, часть 2

Предмет: Преодоление духовные и социальные барьеры в евангелизме

Продолженный от Пункт №3 в последнем выпуске этого журнала...

Пункт №4: Укажите человека Богу (4:19-24)

1. Посредством пробужденного ответа (19-20)

a) О том, кто Иисус (19)

b) Об обнаружении Бога (20)

2. Посредством поучительного ответа (21-24)

a) О том, где Бог найден (21)

b) О том, как Богу поклоняются (22-24)

Пункт №5: Покажите Божество Иисуса (4:25-26)

1. Узнавая, что они знают о нем (25)

a) О его прибытии снова

b) О его открытии правды

2. Показывая, что они не знают о нем (26)

Пункт №6: Развейте веру в других (4:27-38)

1. Развейте веру в других через Ваше личное доказательство (28-30)

a) Демонстрируя, что Бог изменяет жизни (28)

b) Приглашая других лично убедиться (29a)

c) Объявляя, что Христос сделал (29b)

d) Указывая, кто Христос (29c-30)

2. Развейте веру в других через надлежащее богословие (31-42)

a) Работа того Бога в мире - миссия Христа (31-34)

- сделать желание Бога

- закончить работу Бога

b) Работа того Бога в мире - "маловероятная" миссия (35)

- в самые неожиданные времена возникает духовный урожай

- духовные урожаи возникают в самых неожиданных местах

c) Работа того Бога в мире - миссия команды (36-38)

- Команда бога составлена из сеятелей и жнецов

- все члены команды Бога одинаково важны

- все члены труда команды Бога для того же самого результата

Пункт №7: Заключения - результаты (4:39-42)

1. Некоторые будут верить через Ваше личное доказательство (39-40)

2. Еще многие будут верить через Слово Господне (41-42)

Related Topics: Pastors

Sinhala: Studies in the Gospel of Matthew

කිතුණු ඇදහිල්ලේ මුලධර්ම-1 බයිබලය, දෙවියන්වහන්සේගේ වචනය

Related Media

හැඳින්වීම

ශුද්ධ ලියවිලි: අප බයිබලය ලෙස සලකන්නේ වාචික පෙලඹවීමක් කරනු ලැබු දෙවියන්වහන්සේගේ වචනය මුල් පිටපත්වල, වැරදි වලින් තොරව සහ, න්‍යායෙහි සහ භාවිතාවෙහි උත්තරීතර අවසන් අධිකාරිත්වය සහිත ලියවිල්ල හැටියටය. පැරඩ් සඟරාවෙහි කාල් සාගන්, ඔහුගේ සිරුරේ තිබු පිලිකාවක් සමග වු අත්දැකීම් පිළිබඳ ලිපියක් තිබුනා. “මේ ජීවිතයෙන් පසු විශ්වාසයක් තමන්ට නොතිබුන බව ඔහු කීවා. කිතුණුවන් මුස්ලිම්වරු, යුදෙව්වරු සහ හින්දුවරු ඔහු වෙනුවෙන් යාඤා කර තිබු බව ඔහු කීවා. දෙවි කෙනෙක් සිටින බව මා නොසිතන විට මා සඳහාවු උන්වහන්සේගේ සැලැස්ම උන්වහන්සේ වෙනස් කරනවා ඇත. මම කිව නොහැකි තරම් කෘතඥ වනවා. කාල් සාගන් තාරකා විද්‍යාව හදාරා තිබුනා. ඔහු එවකට සක්වල මත අධිකාරීව සිටියා. නමුත් ඔහුගේ අධ්‍යයනය ඔහුට මගපෙන්නුවේ මැවුම්කරුට නමස්කර කරනවාට වඩා එවැන්නෙකු ප්‍රතික්ෂේප කිරීමටය. රෝම18:20 කියන්නේ එය නොවේද?

කියවන්න රෝම18:20

මක්නිසාද සත්‍ය අධර්මිෂ්ඨකමින් වලක්වන්නාවු මනුෂ්‍යයන්ගේ සියලු අභක්තියටද අධර්මිෂ්ඨකමටද විරුද්ධව දෙවියන්වහන්සේගේ උදහස ස්වර්ගයෙන් එළිදරව්වී තිබේ, මක්නිසාද දෙවියන්වහන්සේ ගැන දැනගන්නට පුළුවන්දේ ඔවුන් තුල ප්‍රකාශව තිබේ. කුමක් හෙයින්ද දෙවියන්වහන්සේ එය ඔවුන්ට ප්‍රකාශ කළ සේක. මක්නිසාද ලෝකය මැවු තැන් පටන් දෙවියන්වහන්සේගේ අදෘෂ්‍යමාන දේ වන උන්වහන්සේගේ සදාකාලිකවු බලය හා දෙවිකම මවන ලද දේවලින් තේරුම් ගොස් පැහැදිලි ලෙස පෙනීයන්නේය.

කියවන්න හෙබ්‍රෙව්1:1-2

දෙවියන්වහන්සේ ආදී කාලයෙහි බොහෝ කොටස් වලින්ද අන්දම් වලින්ද ප්‍රොපේතවරුන් ලවා පියවරුන්ට කථා කරවා, මේ දවස්වල කෙළවරදී තමන්වහන්සේගේ පුත්‍රයාණන් ලවා අපට කථා කෙරවු සේක.දෙවියන්වහන්සේ මොනවගේදැයි උන්වහන්සේ සිතන්නේ දැනෙන්නේ ක්‍රියා කරන්නේ කොහොමද කියා යේසුස්වහන්සේ එළිදරව් කරයි. දෙවියන්වහන්සේ අප වෙනුවෙන් බයිබලය තුල වාර්ථාව ආරක්ෂාකර තැබු සේක.දෙවියන්වහන්සේ, ක්‍රිස්තුස්වහන්සේ, මනුෂ්‍යත්වය, ගැළවීම, ස්වර්ගය, යනු කුමක්ද යන්න ගැන අප විශ්වාස කරන මුලාශ්‍රය බයිබලයයි.

අපේ අධිකාරිත්වය කුමක්ද කියා ප්‍රශ්නයක් තිබෙනවාද? අප බයිබලය විශ්වාස කළයුත්තේ ඇයි? අපට දැනුම් දෙන, අපේ ජීවිත පාලනය කරන, බලය ඇති පොත එය වීමට අපට ඇත්තේ මොන සාක්ෂිද? ග්‍රීක් බසින් ඇති biblos, book; biblia, books යන වචන බයිබලය තුල පාවිච්විවන්නේ නැත. බයිබලය දෙවියන්වහන්සේගේ අද්විතීය වචනයයි.දෙවියන්වහන්සේගේ වචනය අද්විතීය ලෙස බයිබලයෙහි ඇත.

ඒ පිළිබඳ සාක්ෂි තැන් දෙකකින් තිබෙනවා: අභ්‍යන්තරව සහ බාහිරව.

බාහිර සාක්ෂි

1. බයිබලයේ අඛන්ඩතාවය.

වසර 1600 ක් පමණ පුරා කතුවරයින් 40කට වඩා එය ලියා ලියා තිබෙනවා. තවමත් එය පොතකි. පොත් එකතුවක් නොවේ. කතුවරයින් වුයේ රජවරුන්, ගැමියන්, දාර්ශනිකයින්, ධීවරයින්, වෛද්‍යවරයෙක්, බදු අය කරන්නෙක්, රාජ්‍ය තත්ත්‍රිකයින් විද්වතුන්, කවියන් හා ගොවියන්ය.

එය ලියා ඇත්තේ ඉතාලිය, ග්‍රීසිය, බැබිලෝනිය, පර්සියාව, සහ ඉශ්‍රායලය වැනි විවිධ රට වලින්ය. මනුෂ්‍ය කතුවරයින් වෙනස් සංස්කෘතීන් තුල, වෙනස් අත්දැකීම් තුල ජීවත්වු අයයි. ඔවුන් චරිතයෙන් හා පෞරුෂත්වයෙන් වෙනස් අයවුහ. ඔවුන් භාෂා තුනකින් ලිවීය. පරණ ගිවිසුම: හෙබ්‍රෙව්, අරාමික, අලුත් ගිවිසුම: ග්‍රීක්

නමුත් බයිබලය වෙනස් කතුවරයින් විසින් ලියන ලද පොත්වල ගද්‍ය පද්‍ය සංග්‍රහයක් නොවේ. එහි උත්පත්ති පොතෙහි සිට එළිදරව් පොත දක්වා පුදුමාකාර අඛන්ඩතාවයක් හා ඒකත්වයක් ඇත.

උත්පත්ති හි නැතිව ගිය පාරාදීසය එළිදරව්හි පාරාදීසය යලි පිහිටුවීමක් බවට පත්ව ඇති අතර ජීවන වෘක්ෂයටවු දොරටු උත්පත්තිහි වැසී එළිදරව්හි සදහටම තවත් ඇරී ඇත. (Geisler & Nix. Evidence that Demands a Verdict, p. 19)

දර්ශනය නොනැවතී බයිබලය මුළුල්ලෙහි දිගහැරී ඇත. උත්පත්ති 3හි ඉඟිකර ඇති ගැළවීම පරණ ගිවිසුමෙහි පොරොන්දු හා ආදර්ශන මගින් සංවර්ධනය කර, ශුභාරංචි තුල ඉෂ්ඨ කර ඇත. යැවුම්පත්‍ර වල පැහැදිලි කර ඇත. එළිදරව්හි මහිමයේ සම්පුර්ණත්වයට ගෙනවිත් ඇත.

2. බයිබලීය එළිදරව්වේ ප්‍රමාණය

බයිබලයේ සියලුම පොත් ලියා ඇත්තේ කතුවරයන් නවීන සොයාගැනීම් ගැන නොදැන සිටි, මිනිස් දැනුමේ කලින් දිනවලදීය. නමුත් ඔවුන් ලියු දේවල් පසු කලෙක සොයාගැනීම් සමග පටහැනිවුයේ නැත.

යෙසායා40:22 පෘතුවි චක්‍රය මතුයෙහි වැඩ ඉන්නේ උන්වහන්සේය.

එය ලියා ඇත්තේ වසර 2800 කට ඉහතදීය.

යෝබ්26:7 උන්වහන්සේ ගුවන් තලය මතුයෙහි උතුරු ප්‍රෙද්ශය දිග හරින සේක පොළොවද අවකාශයෙහි එල්ලා තබන සේක.

එය ලියා ඇත්තේ අවුරුදු 4000කට ඉහතදීය.

පුරා විද්‍යාව නිරතුරුවම බයිබලීය ප්‍රකාශන තහවුරු කරන සාක්ෂි සපයයි. ( හිත්තිවරු, සාගොන්)

3. බයිබලය ප්‍රකාශයට පත්වීම හා බලපෑම

මෙතරම් භාෂා ගණනකින් ප්‍රකාශයට පත් කර ඇති වෙනත් පොතක් නැත. එය ලෝකයේ තවමත් ඉහළම විකිණීමක් ඇති පොතයි. ප්‍රංශ අධිරාජ්‍යෙයකු වන වොල්ටයිරේ තමාගේ කාලයේ සිට අවුරුදු සියයක් ඇතුලතදී එය යල්පැනගිය දෙයක් වනු ඇතැයිද කිතු දහම පැවැත්මෙන් අතුගෑවීගොස් ඉතිහාසයෙන් බැහැර වනු ඇතැයිද කීවේය. නමුත් වෝල්ටයිරේ ඉතිහාසයෙන් බැහැරවිය. බයිබලය නොනැවතී ලොවපුරා වැඩි වැඩියෙන් පැතිරෙන්නේය. ඇත්තෙන්ම වෝල්ටයිරේගේ මරණයෙන් වසර 50 කට පසු ජිනීවාහි බයිබල් සංගමය ඔහුගේ මුද්‍රණාලය සහ නිවස බයිබල් ඇසිරීමට පාවිච්චි කළේය. (සාක්ෂි පිටුව23)

4. අත් පිටපත් සාක්ෂි

පවතින පුරාණ අත් පිටපත් කීපයක් සංසන්දනය කරන විට දෙවන ශත වර්ශය තරම් කලින් දින සහිතව, නව ගිවිසුමෙහි කොටස් ඇතුලත් අත් පිටපත් 13000ක් ඇත.

බ්‍රිතාන්‍යකෞතුකාගාරයේ ප්‍රධාන පුස්ථකාලයාධිපති මෙසේ කියා ඇත: “එහි අඩංගු දේවලට කල්තියා සාක්ෂි සහිතව අපක්ෂපාතී උගතෙකු විසින් ප්‍රතික්ෂේප නොකළ, හරවත් මෙවැනි පෞරාණික පොතක් අප වෙත ලැබී නැත.

5. බයිබලයේ අගතිගාමී නොවන අධිකාරිත්වය

මනුෂ්‍ය කර්තෘත්වය මනුෂ්‍යයාගේ අනුග්‍රාහිකත්වය නැතිව බිහිවී නැත. හොඳම මිනිසුන්ගේ( ආබ්‍රහම්, මෝසෙස්, දාවිත්, පේත්‍රැස්) පාප සහ දුර්වලකම් බයිබලය වාර්ථා කරයි. සාතන් විසින් මිනිසුන් (යෝබ්ගේ බොරු හා වැරදි ආකල්ප එය වාර්ථා කරයි. එය අද මනුෂ්‍ය වර්ගයාගේ ජන්ම දැනුම අඩංගුව, අතිශයින් අවංකවු වාර්ථාවකි.

6. බයිබලයේ උතුම් චරිතය

බයිබලය දෙවියන්වහන්සේගේ පුත්‍රයා තුල ක්‍රියාත්මක කරන පුද්ගලයා සහ දෙවියන්වහන්සේගේ මහිමය එළිදරව් කරන අධිස්වාභාවික පොතකි.

යේසුස් ක්‍රිස්තුස්වහන්සේ වැනි පුද්ගලයෙකු මනුෂ්‍යයාගේ සොයාගැනීමක් කිරීමට කිසි විටෙක හැකිවී නැත.

ග්‍රීක මිත්‍ය කථා වල ඔවුන්ගේ දෙවිවරු ඔවුන් විසින්ම පිළිරූ විශාල කරගෙන තිබීම මෙන් උන්වහන්සේ සොයාගැනීමට අපට පුළුවන් වුනත් එසේ කරන්නේ නැත.

අභ්‍යන්තර සාක්ෂි

2තිමොති 3:16-17 කියවන්න

නව ගිවිසුමෙහි දෙවියන්වහන්සේගේ හුස්මෙන් හෙවත් දේවානුභාවයෙන් යයි සදහන් වන්නේ මෙම පදවල පමණය.

ශුද්ධ ලියවිල්ල දේවානුභාවයෙන් ලියවුවකි.

ශුද්ධ ලියවිල්ල දෙවියන්වහන්සේගේ හුස්මෙන් පිහිටවුවකි. ආශ්වාස කිරීම කතුවරයින්ට වැඩි වශයෙන් යොදන්නේ නැති නමුත් දෙවියන්වහන්සේගේ වචනය සදහා යොදවා ඇත. කතුවරයින් වරදින සුළු වන හා වැරදි සහිත වන අතර දෙවියන්වහන්සේ ඔවුන්ගේ මනස තුලට හුස්ම හෙලීමෙන් උන්වහන්සේගේ නොවරදින සුළු වචන ලැබීමෙන් ඔවුන් ලියු දේ නිරවද්‍ය දේව වචනය වුයේය.

මනුෂ්‍ය කතුවරයින්ට කුමක් ලියන්නේද කියා දෙවියන්වහන්සේ කීවේ කෙසේද?

එය යාන්ත්‍රික කියවනවිට ලිවීමක්ම නොවේ.

2පේත්‍රැස්1:20-21 කියවන්න.

බෝට්ටුවක් එහි මගීන් ගමනාන්තයට ගෙනයාමක් මෙන් වීමට වඩා මනුෂ්‍ය කතුවරයින් දෙවියන්වහන්සේ අදහස් කළ තැනට උසුලාගෙන හෝ ඇදගෙන යාමක් සිදුවනු ලැබුවේය.

දෙවියන්වහන්සේ උන්වහන්සේගේ වචනය සන්නිවේදනය කිරීමට විවිධ මාර්ග පාවිච්චි කළ සේක.

නික්මයාම34:27 මෙම වචන ලියාගන්න

ස්වාමීන්වහන්සේගේ වචනය අනාගතවක්තෘන්ට පැමිණියේය. යෙරමියා1:2 හොෂෙයා1:1

දර්ශන සහ සිහින දානියෙල් 2:1,7:1

එමනිසා ශුද්ධ ලියවිලි යනු දෙවියන්වහන්සේගේම පුකාශනයයි. එය සම්පුර්ණයෙන්ම අධිකාරිත්ව හා උන්වහන්සේ මෙන් සම්පුර්ණ විය යුතුය. එසේ නැතහොත් උන්වහන්සේ ඇත්තේ වැරදීමක් තුල සහ උන්වහන්සේ වැරදිවන සුළුය.

ආනුභාවයේ ප්‍රමාණය.- සියලු ලියවිල්ල

සියලුම වචන දෙවියන්වහන්සේ ආනුභාවත් කර ඇත. වාචික යනු වචනය, නිෂ්ශේෂ යනු පුර්ණය. එය දෙවියන්වහන්සේගේ වචනය ප මණක් නොව, එය ඔබට කථා කරන විට වචන පමණක්ම නොවේ. පාවුල් 1තිමොති5:18හි ලුක්10:7 ද්විතීය කතාව 25:4 මෙන් එක අධිකාරිකාරි මට්ටමක තබයි. ලියවිලි දෙකම ඔවුන් කැදවයි.

2පේත්‍රැස්15-16 ලියවිලි ඉතිරි කොටසට සමානව පාවුල්ගේ ලියවිල්ලට යොමු කරයි.

වාචික පුර්ණ ආනුභාවය

අර්ථ දැක්වීම

ආගමට දහමට අයත් ලියවිලිවල යෙදෙන මනුෂ්‍ය කතුවරයින් අධීක්ෂණය කරන ශුද්ධාත්මයාණන්වහන්සේගේ අධි ස්වභාවික මෙහෙවර ඔවුන්ට වැරදි වලින් තොරව ඒවා රචනා කිරීමට හා වාර්ථා කර ඒවා මුල් පිටපත් වල තිබු ආකාරයටම මනුෂ්‍යවර්ගයාට එළිදරව් කිරීමට අවෂ්‍ය පෞරුෂත්වක් ඇති කරන සේක.

දෙවියන්වහන්සේගේ ආත්මය, මනුෂ්‍ය කතුවරයින් විසින් මුල් ලියවිලි වල තිබු වචන තෝරාගැනීමේදී මග පෙන්වීය. රචකයන්ගේ පෞද්ගලික ගති ලක්ෂණ, රචනා ශෛලිය හා වාග් මාලාව, ඔවුන්ගේ සිතිවිලි මතයන් අවුල් සහගත දේවල් යාඤා හෝ භය ඇතිවීම ආදිය බොහෝවිට ප්‍රකාශයට පත්වීම විවිධ පොත් වලින් පරාවර්ථනය වේ.

ලුක් වෛද්‍යවරයෙක් වු අතර ඔහු වෛද්‍යමය යෙදුම් භාවිතා කළේය.

පාවුල් ග්‍රීක් සාහිත්‍යෙය් විද්වතෙක් හැටියට ග්‍රීක් කාව්‍යමය යෙදුම් උපුටා දැක්වීය( ක්‍රියා17).

දෙවියන්වහන්සේ මනුෂ්‍ය රචකයන් යොදාගත් අතර මෙම මිනිසුන් ඔවුන් ලියන්නේ මොනවාදැයි නිතර දැන සිටියේ නැත. (දානියෙල් 12:8-9) කෙසේ නමුත් දෙවියන්වහන්සේගේ මග පෙන්වීමේ හස්ථය යටතේ ඔවුන් අපුර්ව ඒකත්වයක් සහ ලියන ලද දේ පිළිබදව ශුද්ධාත්මයාණන්වහන්සේගේ මග පෙන්වීමේ ක්‍රියාවට නිරතුරුවම සාක්ෂි වෙමින් පොත් 66ක් නිෂ්පාදනය කළෝය.

අනුරූපී අභ්‍යන්තර සාක්ෂිය

බයිබලයෙහි පරණ ගිවිසුම හා අලුත් ගිවිසුම තුල දේව වචනය අනුරූපීව පවතින බව දක්නට තිබේ.

නික්මයාම20:1, ද්විතීය කතාව 6:6,9,17, 2සාමුවෙල්22:

31,23:2, ගීතාවලිය19:7-11,119:11, 18, 89-91,97-100,104,5,130

හිතෝපදේශ 30:5-6, යෙසායා55:10-11, 22:19, මාර්ක්13:31,යොහාන්2:22,5:24,10:35, ක්‍රියා17:11,2තිමොති2:15, 1පේත්‍රැස්1:23-25, එළිදරව්1:1-3,22:18

යේසුස්වහන්සේගේ සාක්ෂිය

යේසුස්වහන්සේ සහ පරණ ගිවිසුම

මතෙව්5:18, යොහාන්10:35. ශුද්ධ ලියවිල්ල කැඩීමට නුපුළුවන.

උන්වහන්සේ පැමිණියේ පරණ ගිවිසුම පරණ ගිවිසුම සම්පුර්ණ කිරීමටය.

මතෙව්1:22-33,4:14,8:17,12:17,15:7-8,21:4-5.

ගීතාවලිය110:1 සහ මතෙව් 22:43-44. වචනයට පවා නිරවද්‍යය. ශුද්ධාත්මයාණන්වහන්සේ සහ දාවිත්

ලුක්24:27- උන්වහන්සේම ගැනවු සියලු ශුද්ධ ලියවිලි පද නිරවද්‍යය. යොහාන්5:39-40

උන්වහන්සේ නව ගිවිසුමෙහි සෑම වැදගත් කොටසක් තුලම,

පරණ ගිවිසුමෙන් උපුටා දක්වා තිබෙනවා. (බොහෝවිට නිදහස් මතධාරීන් විසින් ආරවුල් ඇතිකළ පොත්වල) උදා: ද්විතීය කතාව, යෝනා, දානියෙල්. ද්විතීය කතාව6:16

මතෙව්4:7;යෝනා,මතෙව්12:40; දානියෙල්9:27;12:11; මතෙව්24:15 යේසුස් ක්‍රිස්තුස්වහන්සේගේ චරිතය හා සත්‍යතාවය ප්‍රශ්න කරන්නේ නැතිව පරණ ගිවිසුමේ වචන වල ආනුභාවය ගැන ප්‍රශ්න කිරීමට පුළුවන්කමක් නැත.

ක්‍රිස්තුස්වහන්සේගේ විශ්වාසනීයත්වය විවාදය ලක්වනවා. නිදහස් මතධාරීන් කර තිබෙන, විවේචන, පරිදි උන්වහන්සේ උන්වහන්සේගේ වයස ගැන වැරදි ආකල්ප ඇතිවීමට ඉඩ නොදෙමින්, “සත්‍යය මමයි කීසේක.

යේසුස්වහන්සේ සහ අළුත් ගිවිසුම

යේසුස්වහන්සේ අළුත් ගිවිසුමේ ලියවිලි ගැන කලින් කියා තිබුනේය: යොහාන්14:25-26, 15:26-27,16:12-13.

ශුද්ධාත්මයාණන්වහන්සේ පරණ ගිවිසුමේ ලේඛකයින්ට කළ දේම අළුත් ගිවිසුමේ මනුෂ්‍ය ලේඛකයින්ටද කරන්නට ඇත.

බයිබලය සම්බන්ධව යේසුස්වහන්සේගේ සාක්ෂිය ඇත්තෙන්ම නිෂ්චිත කරගත යුතුව ඇත. අප විසින් උන්වහන්සේ පාපයෙන් තොර දෙවියන්වහන්සේ බව විශ්වාස කරනවා නම් , සත්‍යය යනු උන්වහන්සේය කියා අප විශ්වාස කරනවා නම්, ශුද්ධ ලියවිල්ල පිළිබඳව උන්වහන්සේගේ තක්සේරුව නිරවද්‍ය බව අපට පිලිගැනීමට සිදුවනවා. අපට හැම දෙයක්ම සම්පුර්ණ ලෙස තේරුම් ගැනීමට නොහැකි වන්නට පුළුවන්. එය අත්‍යවශ්‍යම නොවේ. න්‍යෂ්ටික ශක්තිය ගැන කිසිවක් මට තේරෙන්නේ නැහැ. නමුත් මම එය විශ්වාස කරනවා. එහි බලය ගැන සාක්ෂි මම දැක තිබෙනවා. ශුද්ධ ලියවිලි තුල ඇති සෑම දෙයක්ම මට හරියටම තේරෙන්නේ නැතත් ශුද්ධ ලියවිලි තුල ඇති බලය අත්දැක තිබෙනවා. බයිබලයට යෝග්‍ය ලෙස කරන පිවිසුමකට ශුද්ධ ලියවිලි එළිදරව් කරන සියලු දේවල් අපට තේරුම් ගැනීමට නොහැකි බව හඳුනාගැනීමද ඇතුලත්වන නමුත් අපට තේරුම් ගැනීමට පුළුවන් දේවල් අලංකාර ලෙස එකමුතුවී එය දෙවියන්වහන්සේ හා උන්වහන්සේ අදහාගැනීම පිලිබඳව, එකම නිරවද්‍ය දැනුමේ උල්පත බ ව අපට තේරුම්ගැනීමට පුළුවන.

දානියෙල් පොතෙහි අනාගත වාඛ්‍ය ඉෂ්ඨ සිද්ධවු සාක්ෂිය මෙන් යේසුස්වහන්සේගේ සාක්ෂිය සහ ශුද්ධාත්මයාණන්වහන්සේ ඉතා බලවත් ලෙස එය පාවිච්චි කරන කාරණය ශුද්ධ ලියවිල්ල සියල්ල දන්නා, සියලු බල ඇති, අපට ප්‍රේම කරන උන්වහන්සේගේ පුත්‍ර යේසුස් ක්‍රිස්තුස්වහන්සේ තුලින් අප උන්වහන්සේගේම කරගත් දෙවියන්වහන්සේගේ හුස්ම බව තහවුරු කර ගැනීමට බලකරයි. එමනිසා අපට අපේ ඇදහිල්ල හා චර්යාව සඳහා අධිකාරිත්වය බයිබලය බව අපට විශ්වාස කිරීමට පුළුවන.

බයිබලීය අධිකාරිත්වය

අර්ථ දැක්වීම: නිෂ්චිතකමක් හා නිසැකකමක් ඇතිව දෙවියන්වහන්සේගේ චරිත ලක්ෂණ හා කැමැත්ත සමග සන්නිවේදනය කිරීමට දිව්‍යමය ලෙස ව්‍යුත්පන්නවු බලයක් සහිත දෙවියන්වහන්සේගේ වචනයේ ලිඛිත ආකාරය.

ශුද්ධ ලියවිල්ල අධිකාරී බලයෙන් යුක්තවීමට හේතු:

1. ඒවා දෙවියන්වහන්සේගේ හුස්මෙන් යුක්තවීම.

2. ඒවා ලියන ලද්දේ ශුද්ධාත්මයාණන්වහන්සේ විසින් ගෙන යනු ලැබු තෝරාගත් මනුෂ්‍යයින් විසින් වීම.

3. ඒවා යේසුස් ක්‍රිස්තුස්වහන්සේ, දේව සිරසෙහි දෙවන පුද්ගලයා විසින් සහතිකවී තිබීම.

4. ඒවා ශුද්ධාත්මයාණන්වහන්සේ විසින් යොදවා ගනු ලැබු වචනය. එපීස6:17, හෙබ්‍රෙව්4:12,1තිමොති4:1

5. ඒවායේ අභිමානය වුයේ සම්පුර්ණයෙන්ම දෝෂ හරණය කරනු ලැබීමයි.

නැවත කියවන්න 2තිමොති6:16-17

දෙවියන්වහන්සේගේ මනුෂ්‍යයා සම්පුර්ණව, සියලු යහපත් ක්‍රියාවලට සුදානම්ව සිටින පිණිස දේවානුභාවයෙන් දුන් මුළු ලියවිල්ල ඉගැනවීමටත් තරවටුවටත් හික්මවීමටත් ධර්මිෂ්ඨකම ගැන ගුරුකම්දීමටත් ප්‍රෙයෝජනවත්ව තිබේ.

ආගම ධර්මයට අයත් බව පොත් මැන තිබු ප්‍රමිතියකි.

අන්තර්ගතය සඳහා පරීක්ෂා

1 එය අධිකාරිත්වයෙන්යුක්තද? (ස්වාමීන්වහන්සේ කියන සේක.)

2 එය අනාගතවාඛ්‍යමද? ( එය ලියනලද්දේ දෙවියන්වහන්සේගේ මනුෂ්‍යයයෙක්ද?)

3. එය අව්‍යාජද? (එය සැක සහිත නම් ඉවත දමන්න)

4. එය ගතිකද? (එයට දෙවියනන්වහන්සේගේ ජීවිත පරිණාමනය කිරීමේ බලයක් තිබුනාද?)

5. එය ලැබී, එකතුකර, කියවා, භාවිතා කළාද?-(දෙවියන්වහන්සේගේ මිනිසුන් විසින්)

නව ගිවිසුම සඳහා පරීක්ෂා

ප්‍රේරිත අධිකාරිත්වය හෝ අනුමැතිය සඳහා ආගම ධර්මයට අයත්දැයි පරීක්ෂා කිරීම ප්‍රාථමික පරීක්ෂාව විය.

භාවිතය

මෙය සත්‍යය නම් දේව චනයට අපේ ප්‍රතිචාරය විය යුත්තේ කුමක්ද? ඇදහිල්ල! එය මුලා නොවන විශ්වාසදායි, අධිකාරීමය බැවින් අප එය විශ්වාස කළ යුතුයි. එයට අවනත වීමට අප ආශාවිය යුතුයි. දෙවියන්වහන්සේ සතුටු කළහැකි එකම විධිය එයයි. එය කියවීම, අධ්‍යයනය කිරීම, හා එය මත භාවනා කිරීම, හා කටපාඩම් කිරීම අත්‍යවශ්‍ය වන්නේ එනිසාය. අපේ මනස දේව වචනයෙන් සංතෘප්ත විය යුතුයි. එවිට එය ඇසෙන විට වැරැද්ද අප හඳුනාගන්නවා ඇත.

ශුද්ධ ලියවිල්ල අපේ මනස ආරක්ෂා කර රැකබලාගන්නාය. උත්සාහය අපේ කොටසයි. එය එක් වරම සිදුවන්නේ නැත!

ඔබ දෙවියන්වහන්සේගේ වචනය සමග ස්ථිරව සිටීමේ කාලයෙන් ඉවතට ගැනීමට ඔබට සතුරෙක් ඇත. නමුත් ඔබටත් වචනයෙන් ප්‍රෙබෝධමත් කරන ඔබට තේරුම්ගැනීමට සලස්වන ශුද්ධාත්මයාණන්වහන්සේ සිටින සේක. උන්වහන්සේ ඔබේ සතුරාට වඩා ඉතා බලවත්ය. ඔබට උපකාර කරන පිණිස උන්වහන්සේ මත ර ඳාපවතින්න. ලෝකය කුමක් කීවත් දෙවියන්වහන්සේගේ වචනය අපේ සිතිවිලි හා හැසිරීම් වල ප්‍රමිතිය පාලනය කළ යුතුය. ජීවිතයේ සෑම අවස්ථාවකදීම ප්‍රතිචාර දක්වන්නේ දෙවියන්වහන්සේගේ වචනයට අනුව හෝ අපේමහැඟීම් වලට සහ වෙනත් අයගේ අවවාද වලට අනුවද කියා තෝරාගැනීමට ඇත. ඔබගේ ජීවිතයේ ශුද්ධ ලියවිල්ලට අනුව නිවැරදි කරගත් අංග තිබෙනවාද? ඔබගේ ජීවිතයේ දිශාව ඔබ නැවත සකස් කරගෙන තිබෙනවාද? ශුද්ධ ගියවිල්ල ස්වාමීන්වහන්සේට සේවය කිරීම සඳහා යොදාගැනීමට සහ ධෛර්යමත් වීමට ඔබට උපකාරී වේද?

සංස්කෘතිය ශුද්ධ ලියවිල්ල සමග පටහැනි වන විට, උදා: ගබ්සාව, දුක් නොවිඳ මැරීම, සම ලිංගික ක්‍රියා- ඔබ විශ්වාස කිරීමට තෝරාගන්නේ කුමක්ද?

ඔබේ විවාහයට පෙර හෝ විවාහයෙන් පිටතදී ඔබේ කාමාශාවන් සංසිඳවාගැනීමට පරීක්ෂා කරනු ලබන විට ඔබ කුමන තීරණයක් ගනියිද?

පවුලේ හෝ මිතුරන් සමග සම්බන්ධතාවයන් හසුරුවා ගැනීමේදී දෙවියන්වහන්සේගේ වචනය කෙසේ උපකාරී වේද?

ඔබ කරන රැකියාවේ ආකාරයට දෙවියන්වහන්සේගේ වචනය කෙසේ බලපායිද?

වෙනත් කෙනෙකුගේ පාප වලට සමාව දීමට දෙවියන්වහන්සේගේ වචනය ඔබට කෙසේ උපකාරී වේද?

ක්‍රිස්තුස්වහන්සේ තුල පරිනත වීමට ඔබට එය කෙසේ උපකාරී වේද?

අප මිනිසුන් අතර වඩාත්ම ආශිර්වාද ලත් අයයි. අවුරුදු 3400ක විශ්වාසනීයත්වයක් ඔප්පු කරනු ලැබු ජීවිත මග පෙන්වීමක් අපට තිබෙනවා. ලෝකයේ තවත් එවැනි පොතක් නැත. දෙවියන්වහන්සේගේ වචනයම සදාකල් විශ්වාසදායක නිසා එය කිසිවිටෙක වැටෙන්ට අරින්නේ නැත.

නමුත් අපේ අත්දැකීම් තුල එය විශ්වාස කිරීම හා අවනත වීම මගින් එය සත්‍ය බව සොයාගැනීමට පමණක් යුතුව ඇත. එය ජීවිතයේ ප්‍රීතිය හා සෞභාග්‍යයේ යතුරයි.

අධ්‍යයන ප්‍රශ්න

කියවන්න. රෝම1:18-21

1. මුළු මනුෂ්‍ය වර්ගයාට තමන්වහන්සේම ගැන දෙවියන්වහන්සේ එළිදරව් කරන්නේ මොනවාද? කුමක් තුලින්ද? ඔවුන්ගේ ප්‍රතිචාරය කුමක්ද? දෙවියන්වහන්සේගේ තීන්දුව කුමක්ද?

කියවන්න. 1යොහාන්5:9-12; යොහාන්1:18; හෙබ්‍රෙව්1:1-4

2. තව දුරටත් උන්වහන්සේම ගැන එළිදරව් කරන්නේ කුමන මාර්ග දෙකෙන්ද?

කියවන්න. 2තිමොති3:16-17

3. ශුද්ධ ලියවිල්ල කෙතරම් හොඳින් දිව්‍ය හුස්ම ගත කර ඇද්ද?

කියවන්න. 2පේත්‍රැස්1:20-21

4. බයිබලයේ මනුෂ්‍යය කතුවරයින් ලිවිය යුත්තේ කුමක්ද කියා දැනගත්තේ කෙසේද? දෙවියන්වහන්සේ පාවිච්චි කළ ක්‍රම මොනවාද?( නික්මයාම34:27;යෙරමියා1:2;හොෂෙයා1:1; දානියෙල්2:1;7:1,8:17

කියවන්න. මතෙව්5:17-19;යොහාන්10:35;ලුක්24:27

5. පරණ ගිවිසුමේ ශුද්ධ ලියවිලි ගැන යේසුස්වහන්සේගේ දැක්ම කුමක්ද? උන්වහන්සේගේ චරිතයේ ආලෝකය තුල උන්වහන්සේ එය සැලකුවේ කෙසේද කියා දැනගැනීමේ වැදගත්කම කුමක්ද?

කියවන්න මතෙව්1:22-23,4:14,8:17,12:17,15:7-8,21:4-5

6.අනාගතවාඛ්‍යය සම්පුර්ණවීම පරණ ගිවිසුම ගැන කුමක් ඔප්පු කරනවාද? එහි නිරවද්‍යතාවය තුල කෙනෙකුගේ ඇදහිල්ල ශක්තිමත් වන්නේ කෙසේද?

කියවන්න යොහාන් 14:25-26,15:26-27,16:12-13

7. අලුත් ගිවිසුම ලියවෙනු ඇතැයි යේසුස්වහන්සේ කල්තියා කීවේ කෙසේද? කතුවරයා වෙන්නට ඇත්තේ කවුද?

කියවන්න එපීස 6:17; හෙබ්‍රෙව්4:12

8. වසර සිය ගණනකට පෙර ලියවුන අනෙක් පොත් වලින්(උදා:(ශේක්ස්පියර්) ශුද්ධ බයිබලය වෙනස්වන්නේ කෙසේද? ඒ ගැන එයම කියන්නේ මොනවාද?

9. මේ සියල්ල සත්‍යය නම්, බයිබලයේ අධිකාරිත්වය දෙසට අපේ ආකල්පය විය යුත්තේ කුමක්ද? එය නිරවද්‍ය බවට අපට විශ්වාසය තැබිය හැකිද? එය කොපමණ සත්‍යය හා අධිකාරිත්වදැයි අපට කොතරම් ගණන්ගත හැකිද? එය සමග ඔබ කරමින් සිටිය යුත්තේ කුමක්ද? බලන්න:යෝෂුවා1:8; 1තිමොති2:1; ගීතාවලිය119:11,105;යාකොබ්1:22

Related Topics: Bibliology (The Written Word), Curriculum

From the series: 2 Samuel (Português)

21. Perfis de Coragem (2 Samuel 23)

Introdução

Em minha última mensagem, falei sobre meu amigo Karl Lind, o qual está esperando para estar com o Senhor. Liguei para ele na semana passada e lhe disse que eu e minha esposa estávamos pensando nele e orando por ele. Também lhe disse que falei sobre ele na introdução do meu sermão; depois relembramos os “bons tempos” do início da Igreja Batista Bíblica e do nosso encontro num velório. Mencionei que, quando menino, eu ficava sempre olhando em volta, perguntando-me onde ficavam os corpos. “Isso não é nada”, disse ele, “Marta (sua esposa) costumava dar as aulas da Escola Dominical na classe do outro lado do corredor da sala de embalsamamento. Toda vez que tínhamos aula, a gente ficava sentindo cheiro de formol.”

Na verdade, um pouco de cheiro de formol de vez em quando talvez seja bom para nos lembrar da nossa mortalidade. Há pouco tempo, quando minha esposa e eu viajávamos pela Costa Leste dos Estados Unidos, vimos uma porção de igrejinhas pitorescas, muitas das quais tinham um cemitério ao lado. É muito triste que uma cidade grande como Dallas não tenha mais esse tipo de coisa, pois a morte e o evangelho devem estar estreitamente ligados. Toda vez que formos à igreja, deveríamos nos lembrar da inevitabilidade da morte, e toda vez que formos a um enterro, deveríamos considerar a morte à luz do evangelho de Jesus Cristo.

Joe Bayly, já falecido, escreveu o livro A Visão de Dentro do Carro Fúnebre, uma leitura excelente sobre o cristão e a morte. Quando foi reeditado, o livro recebeu um novo título; creio que é A Última Coisa Sobre a Qual Falamos. Gosto mais do primeiro, pois acho que todos nós deveríamos ver a vida da perspectiva de um carro funerário. Homens e mulheres quando estão perto da hora da morte geralmente têm prioridades muito diferentes. Vi um filme no qual Malcolm Muggeridge estava num cemitério, diante do túmulo da sua família. Se não me engano, suas palavras foram mais ou menos estas: “Estou aqui, onde minha família está enterrada, sabendo que logo me juntarei a eles. Devo dizer que, quando olho para o passado, percebo que as coisas que eu mais temia na minha juventude tiveram um papel muito importante e útil na minha vida. Por outro lado, aquilo que eu considerava mais necessário, acabou sendo de pouco valor ou utilidade para mim”.

Muitas pessoas na terceira idade fazem um retrospecto da sua vida e veem as coisas de modo diferente. Davi está naquele grupo menor, de quem está na terceira idade e vê as coisas não somente em termos do passado, mas também em termos do seu futuro eterno.1 O salmo dos sete primeiros versos de 2 Samuel 23 é uma espécie de “visão de dentro do carro fúnebre”.2 Considera-se que este seja o registro das suas últimas palavras (verso 1). Ao se aproximar da hora da morte, Davi se recorda da sua vida pregressa e anseia pelo seu futuro eterno.

O salmo no início de 2 Samuel 23 pode parecer sem ligação ou relação com o restante do capítulo, o qual nomeia e exalta os valentes que contribuíram de forma significativa para o sucesso de Davi. Na verdade, creio que as duas seções estejam estreitamente ligadas, conforme veremos em breve. Por enquanto, deixem-me simplesmente dizer que o capítulo todo fala de grandiosidade. Nos versos 1 a 7, vemos como se faz um grande rei. Nos versos 8 a 39, dois grupos de valentes são mencionados, os “três” e os “trinta”. Pela descrição da sua conduta heróica, podemos ver como esses homens se tornaram grandes aos olhos de Deus.

Estamos nos aproximando da conclusão de 2 Samuel (que na Bíblia hebraica é apenas “Samuel”, pois 1 e 2 Samuel formavam um único livro). Na verdade, os capítulos 21 a 24 são uma unidade, um epílogo que o autor usa como conclusão. Vamos aprender como são feitos os grandes homens de Deus. Vamos ouvir e entender o que o autor vem tentando nos ensinar ao longo do livro.

A Canção de Salvação de Davi (23:1-7)3

São estas as últimas palavras de Davi: Palavra de Davi, filho de Jessé, palavra do homem que foi exaltado, do ungido do Deus de Jacó, do mavioso salmista de Israel. O Espírito do SENHOR fala por meu intermédio, e a sua palavra está na minha língua. Disse o Deus de Israel, a Rocha de Israel a mim me falou: Aquele que domina com justiça sobre os homens, que domina no temor de Deus, é como a luz da manhã, quando sai o sol, como manhã sem nuvens, cujo esplendor, depois da chuva, faz brotar da terra a erva. Não está assim com Deus a minha casa? Pois estabeleceu comigo uma aliança eterna, em tudo bem definida e segura. Não me fará ele prosperar toda a minha salvação e toda a minha esperança?4 Porém os filhos de Belial serão todos lançados fora como os espinhos, pois não podem ser tocados com as mãos, mas qualquer, para os tocar, se armará de ferro e da haste de uma lança; e a fogo serão totalmente queimados no seu lugar.

Como indicado no verso 1, as palavras deste salmo são as últimas de Davi, não no sentido de que ele tenha falado e morrido em seguida5, sem dizer mais nada, mas talvez no sentido de que foram suas últimas palavras registradas na forma de salmo. Pessoalmente, estou inclinado a seguir a pontuação da NASB, a qual abre aspas no verso 2, não no verso 1. Se compreendo os tradutores (e, mais importante, o texto), o autor de 2 Samuel usa o verso 1 como introdução. Não é Davi que se refere a ele mesmo em termos tão elevados (“homem que foi exaltado”, “mavioso salmista de Israel”), mas o escritor. Davi foi tudo o que o verso 1 afirma sobre ele, mas não é ele quem nos relembra desse fato, pelo menos da forma como leio o texto.

De origem humilde como o filho mais novo de Jessé, homem sem grande importância em Israel, Davi é exaltado por Deus. Ele é o “ungido”, o rei, o qual é a descendência de Jacó ou Israel. De certa forma, ser descendente de Jacó não era nada do que se gabar, mas a observação liga Davi à aliança abraâmica (Gênesis 12:1-3, etc) e à promessa de que o Messias (o ungido) viria por intermédio de Judá, filho de Jacó (Gênesis 49:8-10).

As palavras de Davi, então, têm início no verso 2. Ele começa ressaltando o fato de que suas palavras não são meramente suas, mas que transmitem a própria palavra de Deus, ditas a ele e por meio dele. Davi as atribui ao Espírito Santo, o qual fala por intermédio dele. Isso é coerente com o que o Novo Testamento diz sobre ele e outros autores do Antigo Testamento:

Foi a respeito desta salvação que os profetas indagaram e inquiriram, os quais profetizaram acerca da graça a vós outros destinada, investigando, atentamente, qual a ocasião ou quais as circunstâncias oportunas, indicadas pelo Espírito de Cristo, que neles estava, ao dar de antemão testemunho sobre os sofrimentos referentes a Cristo e sobre as glórias que os seguiriam. A eles foi revelado que, não para si mesmos, mas para vós outros, ministravam as coisas que, agora, vos foram anunciadas por aqueles que, pelo Espírito Santo enviado do céu, vos pregaram o evangelho, coisas essas que anjos anelam perscrutar. (1 Pedro 1:10-12)

Sabendo, primeiramente, isto: que nenhuma profecia da Escritura provém de particular elucidação; porque nunca jamais qualquer profecia foi dada por vontade humana; entretanto, homens [santos] falaram da parte de Deus, movidos pelo Espírito Santo. (2 Pedro 1:20-21)

Irmãos, convinha que se cumprisse a Escritura que o Espírito Santo proferiu anteriormente por boca de Davi, acerca de Judas, que foi o guia daqueles que prenderam Jesus. (Atos 1:16)

E, por isso, suas palavras seguintes são as próprias palavras de Deus, não de uma forma diferente do restante das Escrituras inspiradas, mas de uma forma que vê essas palavras, como todas as demais das Escrituras, como palavra de Deus. Deus disse a Davi como deve ser o governo de um rei. O rei de Deus é alguém que deve governar com retidão. Esse governo é resultado de um temor justo e saudável de Deus (verso 3). Os reis pagãos pensam principalmente em termos de ser superior aos outros; o rei de Deus pensa em ser submisso a Deus. Isso fica muito claro no derradeiro rei, nosso Senhor Jesus Cristo:

Eu nada posso fazer de mim mesmo; na forma por que ouço, julgo. O meu juízo é justo, porque não procuro a minha própria vontade, e sim a daquele que me enviou. (João 5:30)

Então, Jesus foi com eles. E, já perto da casa, o centurião enviou-lhe amigos para lhe dizer: Senhor, não te incomodes, porque não sou digno de que entres em minha casa. Por isso, eu mesmo não me julguei digno de ir ter contigo; porém manda com uma palavra, e o meu rapaz será curado. Porque também eu sou homem sujeito à autoridade, e tenho soldados às minhas ordens, e digo a este: vai, e ele vai; e a outro: vem, e ele vem; e ao meu servo: faze isto, e ele o faz. Ouvidas estas palavras, admirou-se Jesus dele e, voltando-se para o povo que o acompanhava, disse: Afirmo-vos que nem mesmo em Israel achei fé como esta. (Lucas 7:6-9, ênfase do autor)

Colocando em termos bíblicos, o rei de Deus é chamado de filho de Deus (ver 2 Samuel 7:14; Salmo 2:7), não no sentido de ser Seu descendente, mas no sentido de estar sujeito ao Pai.

O fruto de um reino justo é a bênção do povo. O governo de um rei perverso é tristeza para o reino:

Como leão que ruge e urso que ataca, assim é o perverso que domina sobre um povo pobre. (Provérbios 28:15)

Quando se multiplicam os justos, o povo se alegra, quando, porém, domina o perverso, o povo suspira. (Provérbios 29:2)

Por isso, vemos a ênfase das Escrituras na necessidade de os reis reinarem com justiça:

Nos lábios do rei se acham decisões autorizadas; no julgar não transgrida, pois, a sua boca. Peso e balança justos pertencem ao SENHOR; obra sua são todos os pesos da bolsa. A prática da impiedade é abominável para os reis, porque com justiça se estabelece o trono. Os lábios justos são o contentamento do rei, e ele ama o que fala coisas retas. (Provérbios 16:10-13)

Assentando-se o rei no trono do juízo, com os seus olhos dissipa todo mal. (Provérbios 20:8)

O rei sábio joeira os perversos e faz passar sobre eles a roda. O espírito do homem é a lâmpada do SENHOR, a qual esquadrinha todo o mais íntimo do corpo. Amor e fidelidade preservam o rei, e com benignidade sustém ele o seu trono. (Provérbios 20:26-28)

Davi descreve essa mesma verdade de forma poética (também). Ele compara o governo de um rei justo com a luz trazida pelo sol numa manhã sem nuvens (v. 4a). Ele também o compara ao calor do sol que faz brotar da terra a erva depois da chuva (v. 4b). A liderança justa inspira e permite a produtividade; a perversa a reprime e anula. Não temos visto esse tipo de coisa nos povos oprimidos pelo comunismo nos últimos tempos?

No verso 5, o assunto volta-se para Davi e sua casa (dinastia). A Versão King James e a Nova Versão King James vertem a primeira linha de forma oposta à das demais versões (em português, a versão João Ferreira de Almeida Corrigida e Revisada, Fiel, e a versão Almeida Revista e Corrigida):

Ainda que a minha casa não seja tal para com Deus, contudo estabeleceu comigo uma aliança eterna, que em tudo será bem ordenado e guardado, pois toda a minha salvação e todo o meu prazer está nele, apesar de que ainda não o faz brotar. (ACR, Fiel)

Ainda que a minha casa não seja tal para com Deus, contudo estabeleceu comigo um concerto eterno, que em tudo será ordenado e guardado. Pois toda a minha salvação e todo o meu prazer estão nele, apesar de que ainda não o faz brotar. (ARC)

Compare com a tradução das versões ARA, NVI e Bíblia de Jerusalém:

Não está assim com Deus a minha casa? Pois estabeleceu comigo uma aliança eterna, em tudo bem definida e segura. Não me fará ele prosperar toda a minha salvação e toda a minha esperança? (ARA)

A minha dinastia está de bem com Deus. Ele fez uma aliança eterna comigo, firmada e garantida em todos os aspectos. Certamente me fará prosperar em tudo e me concederá tudo quanto eu desejo. (NVI)

Sim, a minha casa é estável na presença de Deus: ele fez comigo eterna aliança, em tudo ordenada e bem segura; não faz ele germinar toda a minha salvação e todo o meu prazer? (Bíblia de Jerusalém)

Os tradutores tiveram de fazer uma escolha. Aqueles que traduziram as versões King James, tanto a nova como a velha (em português, as versões Almeida Corrigida e Almeida Corrigida, Fiel), preferiram passar a primeira linha de forma negativa; os outros preferiram a forma positiva. De um jeito ou de outro, o sentido das palavras de Davi é claro. No primeiro caso, Davi estaria ressaltando sua indignidade, juntamente com a de sua casa, em contraste com a graça de Deus em fazer aliança com ele e seus descendentes: “Nem eu, nem meus descendentes merecemos isso, mas Deus fez uma aliança eterna comigo, uma aliança que garante um reino perpétuo de justiça”. No segundo, Davi estaria ressaltando a graça de Deus para com ele e por meio dele: “Não é que Deus realmente tornou justo o meu reinado, e o dos meus descendentes, com base na aliança feita comigo?”

O resultado final é a confiança de Davi ao falar de um reino de justiça para sua casa. Essa confiança não é devido aos seus méritos ou à sua própria justiça, mas à graça de Deus, assegurada pela aliança feita com ele (2 Samuel 7:14). Com base nessa aliança, Davi tem a certeza de um reino de justiça, assinado, selado e entregue6 na aliança de Deus cumprida (total e definitivamente) na pessoa do Messias, o Senhor Jesus Cristo7. Esta é a derradeira salvação e também o último desejo de Davi realizados por Deus, o autor e consumador de toda salvação. A canção de Davi é centrada em Deus, de quem, por meio de quem e para quem são todas as coisas.

Observe como o salmo que estamos estudando tem influência sobre este salmo de Salomão:

[Salmo de Salomão] Concede ao rei, ó Deus, os teus juízos e a tua justiça, ao filho do rei. Julgue ele com justiça o teu povo e os teus aflitos, com equidade. Os montes trarão paz ao povo, também as colinas a trarão, com justiça. Julgue ele os aflitos do povo, salve os filhos dos necessitados e esmague ao opressor. Ele permanecerá enquanto existir o sol e enquanto durar a lua, através das gerações. Seja ele como chuva que desce sobre a campina ceifada, como aguaceiros que regam a terra. Floresça em seus dias o justo, e haja abundância de paz até que cesse de haver lua. (Salmo 72:1-7)

Repare como, tempos depois, outros escritores do Antigo Testamento buscaram as palavras desse salmo de Davi para falar do seu cumprimento em Cristo:

Do tronco de Jessé sairá um rebento, e das suas raízes, um renovo. Repousará sobre ele o Espírito do SENHOR, o Espírito de sabedoria e de entendimento, o Espírito de conselho e de fortaleza, o Espírito de conhecimento e de temor do SENHOR. Deleitar-se-á no temor do SENHOR; não julgará segundo a vista dos seus olhos, nem repreenderá segundo o ouvir dos seus ouvidos; mas julgará com justiça os pobres e decidirá com eqüidade a favor dos mansos da terra; ferirá a terra com a vara de sua boca e com o sopro dos seus lábios matará o perverso. A justiça será o cinto dos seus lombos, e a fidelidade, o cinto dos seus rins. (Isaías 11:1-5)

Pois eis que vem o dia e arde como fornalha; todos os soberbos e todos os que cometem perversidade serão como o restolho; o dia que vem os abrasará, diz o SENHOR dos Exércitos, de sorte que não lhes deixará nem raiz nem ramo. Mas para vós outros que temeis o meu nome nascerá o sol da justiça, trazendo salvação nas suas asas; saireis e saltareis como bezerros soltos da estrebaria. (Malaquias 4:1-2)

Davi não é nenhum universalista, achando que as bênçãos sobre as quais escreve são para toda a humanidade. A salvação sobre a qual ele escreve é seu desejo, seu prazer. Nem todos os homens encontram esperança em Deus e creem na Sua salvação. Consequentemente, no final da sua canção de salvação, Davi volta-se para o destino dos perversos, para aqueles que rejeitam a salvação de Deus no Messias, Seu ungido. As imagens dos versos 6 e 7 seguem de perto as do verso 4 só para mostrar o contraste. Quando o justo Rei de Israel (Jesus) vier para governar a terra, Seu reino fará o justo florescer, como a chuva e o sol fazem a grama brotar e crescer. Mas os perversos não são comparados à grama; são comparados aos espinhos. Espinhos não são úteis, não são colhidos, nem guardados para uso futuro. Espinhos são tratados ao alcance da mão. Quem lida com eles não os toca, para não se machucar. A pessoa usa uma lâmina de metal para cortá-los e queimá-los onde estão.

Talvez aqui seja um bom lugar para refletir sobre isso. A mensagem da Bíblia não é promessa de salvação e vida eterna para todos os homens. É oferta de salvação para todos. No entanto, sem a intervenção divina, os perversos invariavelmente rejeitarão essa oferta. E, por isso, estão condenados à destruição pelo fogo. Para colocar de forma bíblica e direta, os perversos são condenados ao inferno:

Vi também tronos, e nestes sentaram-se aqueles aos quais foi dada autoridade de julgar. Vi ainda as almas dos decapitados por causa do testemunho de Jesus, bem como por causa da palavra de Deus, tantos quantos não adoraram a besta, nem tampouco a sua imagem, e não receberam a marca na fronte e na mão; e viveram e reinaram com Cristo durante mil anos. Os restantes dos mortos não reviveram até que se completassem os mil anos. Esta é a primeira ressurreição…  Vi um grande trono branco e aquele que nele se assenta, de cuja presença fugiram a terra e o céu, e não se achou lugar para eles. Vi também os mortos, os grandes e os pequenos, postos em pé diante do trono. Então, se abriram livros. Ainda outro livro, o Livro da Vida, foi aberto. E os mortos foram julgados, segundo as suas obras, conforme o que se achava escrito nos livros. Deu o mar os mortos que nele estavam. A morte e o além entregaram os mortos que neles havia. E foram julgados, um por um, segundo as suas obras. Então, a morte e o inferno foram lançados para dentro do lago de fogo. Esta é a segunda morte, o lago de fogo. E, se alguém não foi achado inscrito no Livro da Vida, esse foi lançado para dentro do lago de fogo. (Apocalipse 20:4-5; 11-15)

As boas novas do evangelho, oferecendo salvação a todos os homens, não podem ser proclamadas de verdade sem a correspondente advertência do julgamento eterno do qual os homens devem ser salvos. O cântico de salvação de Davi anseia pelo tempo do advento do Grande Rei, o “Filho de Davi”, o Senhor Jesus Cristo, cuja vinda significa salvação para os justos (em Cristo) e julgamento para os ímpios (sem Cristo). Em última análise, a “salvação” de Davi não é militar, nem física, é espiritual.

Antes de seguir adiante, permitam-me sugerir algumas implicações e aplicações sobre o que acabamos de ler. Primeiro, a justiça deve ser refletida naqueles a quem Deus designou como líderes. A justiça tem sua raiz na obra de Cristo, não nas nossas, mas é refletida na nossa preocupação com os pobres e necessitados e na nossa reação aos ímpios. Muitas vezes os pais tratam os filhos de forma positiva, mas ignoram seus pecados ou deixam de lidar com eles. A Bíblia requer de nós que detestemos o mal e nos apeguemos ao bem (Romanos 12:9). A justiça é refletida de forma positiva ou negativa. Ignorar uma dimensão ou outra é deixar de exercer a justiça da forma requerida por Deus de Seus líderes.

Os Valentes de Davi: Perfis de Coragem
Os Três (23:8-12) e os Trinta (23:13-39)

Os Três (v. 8-12)

São estes os nomes dos valentes de Davi: Josebe-Bassebete, filho de Taquemoni, o principal de três; este brandiu a sua lança contra oitocentos e os feriu de uma vez. Depois dele, Eleazar, filho de Dodô, filho de Aoí, entre os três valentes que estavam com Davi, quando desafiaram os filisteus ali reunidos para a peleja. Quando já se haviam retirado os filhos de Israel, ele se levantou e feriu os filisteus, até lhe cansar a mão e ficar pegada à espada; naquele dia, o SENHOR efetuou grande livramento; e o povo voltou para onde Eleazar estava somente para tomar os despojos. Depois dele, Sama, filho de Agé, o hararita, quando os filisteus se ajuntaram em Leí, onde havia um pedaço de terra cheio de lentilhas; e o povo fugia de diante dos filisteus. Pôs-se Sama no meio daquele terreno, e o defendeu, e feriu os filisteus; e o SENHOR efetuou grande livramento.

O primeiro dos “três” valentes é Josebe-Bassebete, chefe dos capitães. Dele é dito que matou 800 homens de uma só vez. O relato paralelo de Crônicas é um pouco diferente:

Eis a lista dos valentes de Davi: Jasobeão, hacmonita, o principal dos trinta, o qual, brandindo a sua lança contra trezentos, de uma vez os feriu. (1 Crônicas 11:11)

A diferença de nome nos dois textos não é surpreendente nem grande. Os números diferem consideravelmente8. No texto de 2 Samuel, lemos que esse guerreiro matou 800 homens de uma só vez; no texto de Crônicas, que apenas 300 foram mortos. É difícil dizer qual dos textos pode ter sofrido erro de copista, mas, de uma forma ou de outra, quem enfrenta algumas centenas de inimigos e mata todos eles em um só dia é realmente um grande guerreiro.

O herói seguinte entre os três maiores é Eleazar, filho de Dodô, o aoíta. Crônicas também descreve seu heroísmo:

Depois dele, Eleazar, filho de Dodô, o aoíta; ele estava entre os três valentes. Este se achou com Davi em Pas-Damim, quando se ajuntaram ali os filisteus à peleja, onde havia um pedaço de terra cheio de cevada; e o povo fugiu de diante dos filisteus. Puseram-se no meio daquele terreno, e o defenderam, e feriram os filisteus; e o SENHOR efetuou grande livramento. (1 Crônicas 11:12-14)

Eleazar e Davi lutavam contra os filisteus. Aparentemente, os inimigos prevaleciam sobre Israel, pelo menos aos olhos de muitos soldados israelitas que estavam fugindo. Eleazar parecia defender um campo de cevada, o qual os filisteus talvez tivessem intenção de saquear ou destruir (compare com Juízes 6:2-6, 11). Pelo plural de 1 Crônicas 11:14, acho que Eleazar não lutava sozinho, mas ao lado de Davi, embora quase todo mundo tivesse fugido. Os filisteus caíram diante de Eleazar e ele continuou a lutar até sua mão ficar com cãibra, grudada na espada. A batalha foi vencida, em parte devido à sua coragem e perseverança, mas, em última análise, graças a Deus, que lhe deu a vitória. Quando o povo voltou ao campo, tudo o que restava a fazer era tirar os despojos dos mortos — isto é, limpar o que foi deixado por Eleazar.

O terceiro dos “três” grandes é Sama, filho de Agé. Nessa ocasião, os filisteus mais uma vez lutavam contra os israelitas. Eles se reuniram para a batalha num terreno onde havia uma plantação de lentilhas. Novamente, parece que eles queriam privar os israelitas de suas colheitas. Conquistar o terreno era obter os suprimentos de que precisavam, despojando-os de Israel. O povo fugiu dos filisteus, mas Sama continuou lá. O Senhor lhe deu a vitória e ele defendeu o campo, ferindo uma porção de filisteus.

Os trinta (v. 13-39)

Também três dos trinta cabeças desceram e, no tempo da sega, foram ter com Davi, à caverna de Adulão; e uma tropa de filisteus se acampara no vale dos Refains. Davi estava na fortaleza, e a guarnição dos filisteus, em Belém. Suspirou Davi e disse: Quem me dera beber água do poço que está junto à porta de Belém! Então, aqueles três valentes romperam pelo acampamento dos filisteus, e tiraram água do poço junto à porta de Belém, e tomaram-na, e a levaram a Davi; ele não a quis beber, porém a derramou como libação ao SENHOR. E disse: Longe de mim, ó SENHOR, fazer tal coisa; beberia eu o sangue dos homens que lá foram com perigo de sua vida? De maneira que não a quis beber. São estas as coisas que fizeram os três valentes. Também Abisai, irmão de Joabe, filho de Zeruia, era cabeça de trinta; e alçou a sua lança contra trezentos e os feriu. E tinha nome entre os primeiros três. Era ele mais nobre do que os trinta e era o primeiro deles; contudo, aos primeiros três não chegou. Também Benaia, filho de Joiada, era homem valente de Cabzeel e grande em obras; feriu ele dois heróis de Moabe. Desceu numa cova e nela matou um leão no tempo da neve. Matou também um egípcio, homem de grande estatura; o egípcio trazia uma lança, mas Benaia o atacou com um cajado, arrancou-lhe da mão a lança e com ela o matou. Estas coisas fez Benaia, filho de Joiada, pelo que teve nome entre os primeiros três valentes. Era mais nobre do que os trinta, porém aos três primeiros não chegou, e Davi o pôs sobre a sua guarda. Entre os trinta figuravam: Asael, irmão de Joabe; Elanã, filho de Dodô, de Belém; Sama, harodita; Elica, harodita; Heles, paltita; Ira, filho de Iques, tecoíta; Abiezer, anatotita; Mebunai, husatita; Zalmom, aoíta; Maarai, netofatita; Helebe, filho de Baaná, netofatita; Itai, filho de Ribai, de Gibeá, dos filhos de Benjamim; Benaia, piratonita; Hidai, do ribeiro de Gaás; Abi-Albom, arbatita; Azmavete, barumita; Eliaba, saalbonita; os filhos de Jasém; Jônatas; Sama, hararita; Aião, filho de Sarar, ararita; Elifelete, filho de Aasbai, filho de um maacatita; Eliã, filho de Aitofel, gilonita; Hezrai, carmelita; Paarai, arbita; Igal, filho de Natã, de Zobá; Bani, gadita; Zeleque, amonita; Naarai, beerotita, o que trazia as armas de Joabe, filho de Zeruia; Ira, itrita; Garebe, itrita; Urias, heteu; ao todo, trinta e sete.

Três Homens e um Gole D’Água (v. 13-17)

O incidente descrito nestes versos talvez tenha ocorrido antes de Davi ter se tornado rei, enquanto ainda fugia de Saul. A “caverna de Adulão” é mencionada pela primeira vez em 1 Samuel 22:1. Foi para lá que Davi se dirigiu quando fugiu de Gate. Foi ali que uma porção de seus parentes se uniu a ele, junto com outros que também tinham caído no desfavor de Saul. Em algum momento, enquanto estavam em guerra com os filisteus, Davi e seus homens se refugiaram na caverna. Os filisteus tinham tomado posse de Belém, cidade natal de Davi, e montado uma guarnição lá. Provavelmente, quando os homens de Davi ficaram sem água e ele ficou com sede, ele expressou aquilo que era apenas um desejo: se ao menos pudesse beber a água do poço junto à porta de Belém. Sem dúvida, ele bebera daquele poço muitas vezes em sua juventude e cultivou um gosto particular por aquela água.

Alguns de seus homens não puderam deixar de ouvir o que ele disse. Ele não lhes deu ordem para buscar água daquele poço. Ele sequer teve a intenção de que suas palavras induzissem alguém a tentar pegá-la. No entanto, para aqueles três bravos, o desejo de Davi era uma ordem. Eles deixaram a segurança da caverna, marcharam cerca de 20 km ou mais até Belém, atravessaram as linhas inimigas, pegaram a água para Davi e voltaram para entregá-la a ele.

Quando presenteado com aquela água, Davi fez o que, a princípio, parece bastante incomum9 — ele se recusou a bebê-la, e em vez disso derramou-a no chão. Não foi porque ele desdenhou dos esforços daqueles homens corajosos, nem porque não quis bebê-la. Creio que sua atitude demonstrou que a coragem daqueles homens foi tão nobre que ele não poderia fazer outra coisa. Ele jamais teve a intenção de colocar suas vidas em risco simplesmente para satisfazer seus próprios desejos10. O sacrifício feito por eles era do tipo devido somente a Deus. Derramar essa água como libação ao Senhor era uma das maiores expressões de apreço e respeito por eles. A água era símbolo do sangue quase derramado por aqueles homens, ao servi-lo. O melhor uso para ela era oferecê-la a Deus, por isso, ele a derramou como libação ao Senhor.

Abisai (v. 18-19)

Abisai e seus irmãos, Joabe e Asael, eram parentes de Davi. Eles eram filhos de Zeruia, irmã de Davi (verso 18, ver 1 Crônicas 2:16). Abisai deve ter sido um mistério para Davi, como mostra uma recapitulação do seu papel na vida dele. Por um lado, Abisai foi um grande guerreiro e líder militar. Ele foi o único a se apresentar como voluntário para acompanhar Davi ao acampamento de Saul naquela que parecia, literalmente, ser uma missão suicida (1 Samuel 26:6-12). Ele comandou uma das tropas de Davi na campanha contra os sírios e amonitas (2 Samuel 10:9-14). Ele liderou um terço do exército contra os rebeldes de Absalão (2 Samuel 18:2). Ele recebeu o comando das tropas para subjugar a rebelião de Seba (2 Samuel 20:6). Sob sua liderança, o exército israelita conseguiu dar cabo de 18.000 edomitas no Vale do Sal (cf. 1 Crônicas 18:12).

Por outro lado, ele era um espinho na carne de Davi. Quando desceram ao acampamento de Saul, ele estava ansioso para matar o rei ungido de Deus (1 Samuel 26:6-8). Ele e Joabe, seu irmão, foram responsáveis pelo assassinato de Abner, em retaliação à morte de Asael, morto por Abner em batalha (ver 2 Samuel 3:26-30). Ele e Joabe também queriam executar Simei por atormentar Davi quando este fugia de Absalão, embora o próprio Davi estivesse disposto a perdoá-lo (2 Samuel 16:5-14). Quando Davi voltou a Jerusalém e Simei foi ao seu encontro mostrando arrependimento, Abisai ainda não estava satisfeito. Ele queria que Davi o deixasse matar Simei, porque ele tinha amaldiçoado o rei (2 Samuel 19:16-23).

Apesar de todos os defeitos de Abisai, ele era um homem valente, cuja coragem e habilidade na guerra não podiam ser negadas. Ele recebeu lugar de destaque no “hall da fama” militar de Israel porque foi um homem valoroso. O texto nos diz que certa vez ele brandiu a espada contra 300 homens do exército inimigo e matou a todos. Dentre os trinta, ele foi o primeiro, mas não teve lugar no grupo de elite dos “três grandes” (acima).

Benaia, o Coração de Leão (v. 20-23)

Devo confessar que Benaia é o meu favorito dentre os valentes de Davi. Ele é realmente especial. Ele era filho de um homem valente, grande em obras (verso 20). Benaia matou dois filhos de Ariel11, de Moabe. Isso, em si, talvez não pareça muita coisa, mas há mais, muito mais. Ele entrou numa cova no tempo da neve para matar um leão e matou mesmo! Essa “cova”, na verdade, talvez fosse uma cisterna12 e os guerreiros israelitas não pudessem tirar água porque um leão caíra lá dentro e não conseguia sair. Quem ia querer discutir direitos sobre a água com um leão? Sendo a água de extrema importância para um exército, Benaia pode ter se oferecido para entrar na cisterna e tirar o leão de lá, de um jeito ou de outro. Apesar de todos os obstáculos e dificuldades, ele foi bem sucedido.

Mas há ainda um outro incidente que o autor registra para mostrar o quanto esse herói era formidável. Um egípcio do tamanho de Golias se opôs a ele no campo de batalha. O problema foi que Benaia encontrou esse cara impressionante quando não portava nenhuma arma. O egípcio tinha uma espada como a de Golias e estava ansioso para lutar contra ele. Benaia o “pôs abaixo”, com apenas um cajado na mão. Ele usou o cajado para dominá-lo. Tomando a espada da sua mão, Benaia acabou com ele com a sua própria arma, não muito diferente da forma como Davi matou Golias (1 Samuel 17:50-51).

O mais surpreendente sobre Benaia é que ele era filho de um sacerdote:

O terceiro capitão do exército e o designado para o terceiro mês era Benaia, chefe, filho do sacerdote Joiada; também em seu turno havia vinte e quatro mil. (1 Crônicas 27:5)

A última coisa que poderíamos esperar era ver um sacerdote enfrentando homens ferozes como leões e leões de verdade. Eis um sacerdote disposto a sujar as mãos e colocar em prática a sua fé. Talvez Davi o tenha encarregado da guarda real, comandando os quereteus e peleteus, em recompensa por seu serviço leal (2 Samuel 8:18; 20:23).

Uma Longa Lista de Heróis (v. 24-39)

O autor conclui o hall da fama de combatentes relacionando pelo menos 30 homens que foram valentes de guerra. Ele informa que, ao todo, eram trinta e sete, mesmo a contagem real sendo menor. Parte do problema talvez seja devido a não sabermos quantos eram os “filhos de Jasém” (verso 32). Alguns também (como Urias) tinham morrido e foram substituídos. Se esse grupo era uma espécie de guarda de honra da qual faziam parte os trinta soldados mais corajosos e heróicos, provavelmente o posto era preenchido quando alguém morria.

Com certeza, a menção de Urias nos interessa. Ele não era um simples recruta, mas um dos guerreiros de elite que lutavam por Davi e por Israel. Parece bastante improvável que Davi não o conhecesse muito bem; e, mesmo assim, ele tomou a esposa de Urias, enganou-o e usou sua lealdade e habilidade como guerreiro como os meios pelos quais o mataria.

Não temos nenhum detalhe sobre os atos heróicos dos homens relacionados nos versos 24 a 39, mas Bergen13 aponta alguns fatos interessantes sobre eles como grupo. Talvez todos, exceto doze, fossem de Judá. Três, pelo menos, vieram de Benjamim. Dois de Efraim. Um talvez fosse de Dã e outro de Gade. Três das cidades de origem não são mencionadas em nenhum outro lugar e duas são o nome de mais de um lugar. Três deles eram gentios (inclusive Urias). Mais uma vez encontramos os gentios participando da salvação do povo de Deus. Parece-me que alguns nomes relacionados aqui são daqueles que se juntaram a Davi logo no início da sua vida pública, antes de ele se tornar rei e enquanto fugia de Saul.

Conclusão

Conforme chegamos ao final do capítulo, percebemos que ele é parte do epílogo que serve como conclusão para 1 e 2 Samuel. O autor veio intensificando a narrativa até este ponto e as coisas escritas aqui são parte importante do que ele (por inspiração do Espírito Santo) está tentando transmitir a seus leitores. Quais lições os antigos israelitas e os cristãos contemporâneos deveriam e devem aprender? Deixem-me sugerir algumas.

1) O autor está nos lembrando do princípio da pluralidade. Bergen ressalta que aquilo que Deus fez por intermédio de Davi, Ele também fez por intermédio de outras pessoas:

“Homem de Guerra, Yahweh treinou, fortaleceu e deu a vitória no campo de batalha ao Seu ungido, Davi, mas não fez isso só com ele. Outros soldados da aliança, como Eleazar, também puderam experimentar tal bênção divina”.14

Há uma tendência de se presumir que Deus Se restrinja somente a uma pessoa, por intermédio da qual Ele faz muitas coisas. No Novo Testamento, essa mentalidade “restritiva” é totalmente refutada. A igreja é o corpo de Cristo, composto pelos judeus e gentios que estão “em Cristo” pela fé. Cada membro do corpo tem uma função única, a qual é desempenha por meio do seu dom ou dons espirituais. Ninguém deve achar que seja independente do resto do corpo (1 Coríntios 12:21-22) ou não seja importante (1 Coríntios 12:14-19). A igreja não é governada pelo “pastor”, mas pela pluralidade dos presbíteros (bispos ou anciãos, 1 Timóteo 3, Tito 1).

Embora muitos estejam dispostos a aceitar o princípio da pluralidade a partir do Novo Testamento, alguns ainda são propensos a pensar no Antigo Testamento como “espetáculos de um homem só”. Eu discordo. Deus dividiu a responsabilidade de liderar Israel entre profetas, sacerdotes e reis. Ele não concentrou todo poder em único ofício ou em um único homem. Na verdade, foi por isso que Saul se meteu numa grande encrenca quando usurpou o papel de Samuel, recusando-se a esperar por ele e indo em frente com a oferta de sacrifícios (1 Samuel 13). Essa também foi a impressão equivocada de Elias, achando que “estava só”, quando a verdade era bem diferente (1 Reis 19). Deus opera por meio de diversas pessoas para alcançar Seus objetivos. Ele não Se restringe a apenas uma, nem mesmo a apenas algumas.

2) A coragem, como a covardia, é contagiosa. Por que, quando lemos a respeito de Saul, não encontramos nenhuma menção a tais “valentes”? Da forma como leio a narrativa de sua liderança em Israel, ele confiava em mercenários (1 Samuel 14:52). Não parece haver grupos como os “Três” e os “Trinta” de Davi. Por que não? Acho que faltava a Saul a coragem de Davi e a capacidade de atrair e inspirar “homens valentes”. O pai de Saul é descrito como esse tipo de homem (1 Samuel 9:1), mas não vejo a mesma coisa ser dita do próprio Saul. Quando Golias zombou do povo de Israel e de seu Deus, não vemos Saul saindo para silenciá-lo, nem encontramos qualquer um de seus seguidores disposto a fazê-lo. Quando Saul se acovardou diante das ameaças, seus homens fizeram o mesmo (ver 1 Samuel 17:11, 24). Seus homens pareciam mais propensos a desertar do que a aguentar o tranco (ver 1 Samuel 13:5-7).

Davi era um homem corajoso. Quando um leão ou um urso ameaçava o rebanho de seu pai, ele se recusava a permitir qualquer perda. Quando Golias blasfemou o nome de Deus, Davi lutou contra ele e o matou. Davi sempre provou ser um homem corajoso. Será que é tão estranho que ele tenha atraído homens como ele? O homem que enfrentou Golias estava rodeado de homens corajosos, os quais de bom grado enfrentariam os descendentes do gigante (ver 2 Samuel 21:15-22). Coragem inspira coragem, e Davi era um homem de coragem. Não é à toa que encontramos tantos heróis entre as pessoas mais próximas a ele.

Hoje em dia é a mesma coisa. Muitas vezes o povo de Deus fica intimidado por causa de líderes covardes, os quais não estão dispostos a confiar em Deus e se amedrontam ao menor sinal de oposição ou adversidade. O que a igreja de hoje precisa, como sempre, é de “homens e mulheres valentes”, por meio dos quais Deus fará grandes coisas, e por meio dos quais Deus inspirará outras pessoas a fazer o mesmo.

3) O texto também tem muito a dizer sobre as qualidades dos grandes homens ou mulheres de Deus. Deixem-me fazer um apanhado de algumas características dos “valentes” presentes no texto.

Heróis não ficam famosos só pela “contagem de corpos”. É bem verdade que em nosso texto uma das formas de medir a força de uma pessoa é pela quantidade de mortos deixados por ela. Há muitas outras formas de se avaliar alguém, como tentarei mostrar, mas primeiro gostaria de ressaltar que a “contagem de corpos”, como método avaliação de êxito, não é muito aplicável aos cristãos atuais. Os israelitas da época de Davi estavam sempre em guerra com seus inimigos e seu sucesso era medido pelo número de mortos. Hoje, estamos engajados numa “luta espiritual”, onde não é necessário que nossos adversários sejam mortos. Às vezes, fico me perguntando se alguns cristãos já se deram conta disso.

Heróis surgem em tempos de crise. Os homens homenageados neste texto não buscavam a fama. Eles simplesmente se recusaram a ceder quando as coisas ficaram pretas. Os dias difíceis nos desafiam a fazer o que for preciso para sermos contados entre os “valentes” da história.

Heróis surgem quando os outros se amedrontam e falham. Note que em diversos casos os valentes de Davi (e de Deus) permaneceram firmes enquanto os outros fugiram de medo. Quando o coração de algumas pessoas começa a fraquejar, o coração dos homens e mulheres valentes se fortalece com fé e coragem. Heróis não têm medo de ficar sozinhos, como Davi ficou diante de Golias, e como seus seguidores também ficaram.

Heróis estão preparados e predispostos ao heroísmo devido ao seu modo de vida. Já disse anteriormente que heróis surgem em tempos de crise. É verdade, mas há uma preparação que se dá antes disso. Quem aguenta firme em tempos de crise é quem aprendeu a crer e obedecer em tempos normais. O heroísmo existe antes da crise, mas só se manifesta quando ela surge.

Heróis não se assustam quando as chances parecem contra eles. Em outras palavras, heróis estão dispostos a viver perigosamente e confiar em Deus quando assumem certos riscos. Jônatas era um “valente”, por isso não é de admirar que ele fosse tão afeiçoado a Davi. Quando Saul e seus homens ficaram com medo, assustados com o grande número de filisteus contra eles, Jônatas saiu em perseguição do inimigo com estas palavras: “Disse, pois, Jônatas ao seu escudeiro: Vem, passemos à guarnição destes incircuncisos; porventura, o SENHOR nos ajudará nisto, porque para o SENHOR nenhum impedimento há de livrar com muitos ou com poucos” (1 Samuel 14:6). Os valentes de Davi não se impressionavam com as estatísticas, mas permaneciam firmes, crendo que Deus lhes daria a vitória.

Heróis estão dispostos a morrer, se for necessário. Os heróis da Bíblia eram homens que confiavam em Deus. Aqueles homens (e mulheres) não tinham medo de morrer, pois sua fé estava em Deus e no reino celestial (ver Hebreus 11). Quem tem medo da morte não é alguém que esteja disposto a viver perigosamente e assumir riscos.

Heróis trabalham e se esforçam muito, mas no final das contas esperam em Deus pela vitória. Em cada um desses casos de heroísmo, os próprios homens são honrados. Eles aguentaram firme enquanto outros fugiram. Eles tomaram a iniciativa quando foi preciso. E, por sua coragem e habilidade, são louvados. Por outro lado, não foi só devido à sua habilidade ou coragem que a batalha foi vencida. As vitórias conquistadas por eles eram humanamente impossíveis. O autor deixa bem claro que, em última análise, é Deus quem dá a vitória.

Heróis levam seus deveres e responsabilidades a sério. Como soldados, esses homens eram obrigados a defender seu território e lutar, e eles lutaram. Mesmo quando os outros fugiram, eles aguentaram firme. Há um sentimento muito forte de compromisso com o dever nesses “valentes”. 

Heróis vão muito além do chamado do dever, por fé, lealdade e amor. A melhor ilustração desse ponto é a atitude dos três homens de Davi, os quais foram buscar água de um poço em Belém. Davi não lhes deu ordem para trazê-la para ele. Se tivesse dado, e eles tivessem obedecido, teria sido por dever. No entanto, ele apenas expressou um desejo, e para eles, seu desejo era uma ordem. Eles arriscaram a vida, abriram caminho até o poço e voltaram, tudo por lealdade e amor a Davi. Verdadeiros heróis procuram fazer aquilo que agrada a seus superiores; eles não são forçados só pelo dever, mas também pelo desejo de agradar a quem servem.

Heróis surgem onde o heroísmo é demonstrado, valorizado e recompensado. Por que o autor nos conta sobre os “Três” e sobre os “Trinta”? Acredito que, em parte, seja porque o heroísmo era apreciado e esses homens eram considerados dignos de honra e louvor. Davi demonstrou coragem na sua vida pessoal, e ele a valorizou e recompensou em quem estava ao seu redor. Não é à toa que os heróis tenham surgido em tal ambiente, ou que não tenham surgido em outra época (como a de Saul).

Heróis são aqueles que têm a coragem de se identificar com o ungido de Deus. Devo lembrar que esses “valentes” eram os “valentes” de Davi. Esses são os homens que andavam com ele e o apoiavam não só quando as coisas iam bem e era popular ficar ao seu lado, mas quando as coisas engrossavam e andar com ele colocava-os em perigo. Na carta aos Hebreus, parece-me que uma das maneiras de os santos provarem seu heroísmo era identificando-se com Cristo e Sua igreja quando isso era perigoso (ver Hebreus 10:32-34; 13:1-3).

Estes são dias em que o heroísmo pode muito bem ser necessário. Já não é mais popular (ou seguro) ser conhecido como cristão. Não há, na minha opinião, uma “maioria moral” para aplaudir os crentes por sua fé e obediência à Palavra de Deus. Não é raro encontrar crentes professos fraquejando quando as coisas ficam difíceis. Talvez tenhamos de assumir uma posição pessoal, no trabalho, na escola e até mesmo na nossa família.

Davi foi um herói, um “valente”, como o foram os homens relacionados em nosso texto. No entanto, devemos nos lembrar do maior “herói” de todos — nosso Senhor Jesus Cristo:

Portanto, também nós, visto que temos a rodear-nos tão grande nuvem de testemunhas, desembaraçando-nos de todo peso e do pecado que tenazmente nos assedia, corramos, com perseverança, a carreira que nos está proposta, olhando firmemente para o Autor e Consumador da fé, Jesus, o qual, em troca da alegria que lhe estava proposta, suportou a cruz, não fazendo caso da ignomínia, e está assentado à destra do trono de Deus. Considerai, pois, atentamente, aquele que suportou tamanha oposição dos pecadores contra si mesmo, para que não vos fatigueis, desmaiando em vossa alma. (Hebreus 12:1-3)

Servos, sede submissos, com todo o temor ao vosso senhor, não somente se for bom e cordato, mas também ao perverso; porque isto é grato, que alguém suporte tristezas, sofrendo injustamente, por motivo de sua consciência para com Deus. Pois que glória há, se, pecando e sendo esbofeteados por isso, o suportais com paciência? Se, entretanto, quando praticais o bem, sois igualmente afligidos e o suportais com paciência, isto é grato a Deus. Porquanto para isto mesmo fostes chamados, pois que também Cristo sofreu em vosso lugar, deixando-vos exemplo para seguirdes os seus passos, o qual não cometeu pecado, nem dolo algum se achou em sua boca; pois ele, quando ultrajado, não revidava com ultraje; quando maltratado, não fazia ameaças, mas entregava-se àquele que julga retamente, carregando ele mesmo em seu corpo, sobre o madeiro, os nossos pecados, para que nós, mortos para os pecados, vivamos para a justiça; por suas chagas, fostes sarados. Porque estáveis desgarrados como ovelhas; agora, porém, vos convertestes ao Pastor e Bispo da vossa alma. (1 Pedro 2:18-25)

É Ele a fonte da nossa coragem e da nossa fé:

Seja a vossa vida sem avareza. Contentai-vos com as coisas que tendes; porque ele tem dito: De maneira alguma te deixarei, nunca jamais te abandonarei. Assim, afirmemos confiantemente: O Senhor é o meu auxílio, não temerei; que me poderá fazer o homem? (Hebreus 13:5-6)

Não tenho muita certeza se o heroísmo é tão perceptível em nossos dias, não porque haja poucos heróis, mas porque verdadeiros atos heróicos não chamam tanta atenção quanto uma grande pilha de corpos chamava na época de Davi. É possível que os membros mais excelentes do corpo de nosso Senhor (a igreja) sejam as pessoas menos visíveis, enquanto as que estão sempre no centro das atenções talvez não sejam tão importantes quanto pensamos (ou pior, quanto “elas” pensam) (1 Coríntios 12:21-25). Da maneira como entendo a Bíblia, haverá um dia quando todos os cristãos irão comparecer diante do trono de Deus e todos os nossos pensamentos e obras serão julgados. Que alegria e privilégio será poder ouvi-lO dizer: “Muito bem, servo bom e fiel”.

Tradução: Mariza Regina de Souza

1 “Há, no entanto, um elemento mais prosaico, mas não menos importante nas ‘últimas palavras’ de David. E é o fato de que estas palavras, em parte, representam a preparação para a sua própria morte. Eis onde a vida de David se relaciona com a nossa. Sem dúvida, ele se coloca no fluxo da história redentora que leva ao advento do Senhor Jesus Cristo. Seu papel no desenrolar dos propósitos de Deus foi único. Mas isso não apagou o fato de que ele era como todos os demais filhos de Deus, no que diz respeito a viver e morrer. De qualquer forma, seu desempenho como rei ungido do Senhor e mavioso salmista de Israel o torna modelo e exemplo para cada um dos filhos de Deus de como se deve se preparar para a morte... ‘Quando sentirmos a aproximação da morte,’ diz Matthew Henry, ‘devemos nos esforçar tanto para honrar a Deus quanto para edificar aqueles que estão ao nosso redor com as nossas últimas palavras. ‘Que aqueles que há muito tempo sentem a bondade de Deus e o deleite da sabedoria… deixem registrada essa experiência e deem testemunho da veracidade da promessa...’ É em face da morte que uma fé viva (contínua) em Jesus Cristo brilha mais...mais intensamente nas profundezas do crente.” Gordon J. Keddie, Triumph of the King: The Message of 2 Samuel (Durham, England: Evangelical Press, 1990), pp. 230-231.

2 “Matthew Henry descreve isso com muita propriedade como sendo ‘a última vontade e o testamento do rei Davi. R. P. Gordon chama de “o legado eterno de Davi para Israel” e observa que ele transmite “tanto a força da esperança dinástica quanto a idealização do início do reino davídico em termos messiânicos’. Peter Ackroyd observa que isso nos faz lembrar ‘das últimas palavras da bênção pronunciada por Jacó a seus filhos, como representantes das tribos de Israel (Gênesis 49), e… das palavras de Moisés (Deuteronômio 33)’.” Gordon J. Keddie, p. 230.

3 Keddie faz um resumo conciso da mensagem do salmo de Davi nos versos 2 a 7: “O pensamento do poema de Davi começa com as provas das bênçãos de Deus ao longo de sua vida, até o limiar da eternidade (23:1-4), continua com a afirmação das promessas de bênçãos futuras em termos da aliança eterna de Deus (23:5) e conclui com a implícita responsabilidade de preparar o encontro com o Senhor, o qual guarda a misericórdia em mil gerações, perdoa a ‘iniqüidade, a transgressão e o pecado’, ainda que não inocente o culpado (Êxodo 34:7)”. Keddie, p. 231.

4 “Este verso (5) não é o mais fácil de traduzir e é possível que a última frase possa se referir, não a ‘cada desejo’ de Davi, mas ao beneplácito de Deus”. (Keddie, p. 234-235)

5 As últimas palavras de Davi a Salomão estão registradas em 1 Reis 2:2-9.

6 “A grosso modo, em tudo bem definida e segura podemos ter uma frase legal comparável à expressão em inglês ‘assinado e selado’”. O verbo traduzido por definida… tem conotação legal em poucas passagens (Jó 13:28; 23:4; Salmo 50:21). Robert P. Gordon, I & II Samuel: A Commentary (Grand Rapids: Regency Reference Library, 1996), p. 311.

7 “O Targum de Jônatas interpreta esta seção como profecia sobre a vinda do Messias. Jesus também parece ter entendido a passagem como messiânica; Sua comparação de Si mesmo com a ‘luz’ (João 8:12, 9:5, cf. v. 4) e sua parábola profética comparando os perversos ao joio a ser queimado (Mateus 13:30, 40, cf. v. 7) sugerem que Ele estava usando imagens tiradas desta passagem”. Robert D. Bergen, The New American Commentary: An Exegetical and Theological Exposition of Holy Scripture, NIV Text: 1, 2 Samuel (Broadman and Holman Publishers, 1996), p. 464.

8 “Os três receberam maior honra que os demais e foram relacionados em ordem de precedência. O nome do primeiro tem uma forma variante em 1 Crônicas 11:11, e é diferente também na LXX; o restante do verso 8 também apresenta alguns problemas (cf. RSV, mg., NIV, mg.)” Joyce G. Baldwin, 1 & 2 Samuel: An Introduction and Commentary (Downers Grove, Illinois: Inter-Varsity Press, 1988), p. 292.

“1 Crônicas 11:11 afirma que Jasobeão, o taquemonita, aparentemente o nome de Crônicas para Josebe Bassebete, o hacmonita, matou 300 homens. Presumindo que os dois nomes se referem à mesma pessoa, a existência de um erro de copista fica evidente. Contudo, a esta altura é impossível determinar se Samuel ou Crônicas mantém o número exato. Bergen, p. 469, fn. 47.

9 “Sabendo o que envolveu a obtenção do líquido, Davi fez algo que, inicialmente, parece absurdo ou insultante: ele ‘se recusou a bebê-lo’. O presente de água adquirido com tanto perigo representou algo tão precioso que Davi considerou-se indigno de bebê-lo”. Bergen, p. 470.

10 Lembramos que nem sempre foi assim, como podemos ver pela atitude de Davi com relação a Bate-Seba e seu marido, Urias.

11 Gordon escreve: “ariels é uma transliteração desesperada da palavra hebraica que pode ser uma tradução aproximada para ‘campeões’ (NEB; cf. NVI ‘melhores’). Compare com o tratamento de MT ‘er’ellam (Is. 33:7) nas versões modernas. Em Ezequiel 43:15 a palavra parece significar ‘lareira’ (cf. Is. 29:2, e possivelmente também em 1.12 da Pedra Moabita). AV, relacionando o elemento ‘ari ao termo hebraico para ‘leão’, traduz por ‘dois homens leoninos’ (‘dois leões em pele de homem’, numa edição anterior!)” Gordon, p. 313.

Pessoalmente, prefiro ver uma espécie de jogo de palavras aqui, pois a palavra hebraica para “leão” é bem parecida com a palavra transliterada “Ariel”. Assim, os tradutores da Versão King James e da Nova Versão King James traduzem ‘Ariel’ como “leonino”. Quem enfrenta dois oponentes leoninos também enfrentará um leão.

12 “Uma exibição única de coragem de sua parte — uma que Davi pudesse, de alguma forma, descrever (cf. 1 Samuel 17:34-36 — envolvia ‘entrar numa cisterna [NVI, ‘cova’] no tempo da neve’; aparentemente a fera tinha caído sem querer dentro de um tanque subterrâneo usado para coletar e guardar água para beber”. Bergen, p. 471.

13 Bergen, p. 472.

14 Bergen, p. 469.

From the series: 2 Samuel (Português)

Pages